คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : รุ่นน้องคิบอมกับรุ่นพี่ซีวอน
เรื่องที่ 2
รุ่นน้องคิบอมกับรุ่นพี่ซีวอน
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ คยูฮยอนจึงไม่ต้องเข้าไปทำงานในโซล แต่เพราะซีวอนมีงานด่วนเข้ามา คยูฮยอนจึงไม่อยากอยู่บ้านรบกวนคนรัก เขาออกมานั่งคุยกับทงเฮและฮยอกแจที่บ้านอีกหลัง กินขนมพุงออปังสูตรใหม่ที่ทงเฮเพิ่งคิดค้น และเปิดโทรทัศน์ดูร่วมกัน
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องนะ”
คยูฮยอนบอกฮยอกแจที่กำลังยึดรีโมทไว้ในมือ ทำเอาทงเฮที่นั่งอยู่บริเวณนั้นแอบอมยิ้มตามไปด้วย มีเพียงฮยอกแจเท่านั้นที่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเบาๆ
“พี่คยูฮยอนก็ชอบคิม คิบอมเหมือนกันเหรอครับ?”
ทงเฮเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่คยูฮยอนมองภาพ เคลื่อนไหวที่ปรากฏอยู่ในโทรทัศน์ด้วยท่าทางเพ้อฝัน
“อื้ม ก็เขาหล่อแถมเล่นละครเก่งอีกตั้งหาก”
“หน้าตาก็งั้นๆ แสดงละครเรื่องไหนก็แข็งเป็นท่อนไม้ ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย”
ฮยอกแจพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องหนีทันที
“อ้าว~ เปลี่ยนช่องทำไมล่ะครับพี่ฮยอกแจ”
“นั่นสิ นายอิจฉาที่คิบอมหล่อกว่าใช่ไหมล่ะ เขาแสดงละครก็เก่ง ร้องเพลงก็เพราะ ความสามารถก็มีรอบด้าน คนอะไรก็ไม่รู้เพอร์เฟ็คชะมัดเลย”
“ไม่มีใครที่ดีไปหมดทุกอย่างหรอกน่า บางทีคิม คิบอมอะไรนี่อาจจะมีด้านแย่ๆ ที่นายไม่รู้ก็ได้”
คำพูดของฮยอกแจทำให้ทงเฮและคยูฮยอนสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมายทันที คยูฮยอนส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วยื้อแย่งรีโมทมาจากคนเป็นเพื่อน ทงเฮหัวเราะร่าเมื่อเห็นคนรักของตัวเองกับเพื่อนสนิทหยอกล้อกันเป็นเด็กๆ แต่แทนที่เขาจะนั่งมองอยู่เฉยๆ ทงเฮกลับชิงรีโมทมาจากมือของฮยอกแจเสียเอง ร่างเล็กเปลี่ยนกลับไปช่องเดิม แล้วนั่งชื่นชมคิม คิบอมด้วยแววตาหวานซึ้ง
“อ๊า! คิบอมของฉัน~”
คยูฮยอนทาบมือทั้งสองข้างเข้าที่แก้มใสของตัวเอง เมื่อเห็นดาราหนุ่มกำลังส่งยิ้มให้กับกล้อง ทงเฮเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน จนฮยอกแจต้องเบือนหน้าหนี ก่อนจะทนเสียงครวญครางของมนุษย์บ้าดาราไม่ไหวจนต้องวิ่งหนีขึ้นไปนอนบนห้อง
หลายวันต่อมา ซีวอนจำเป็นต้องออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าตรู่ เขาจึงทิ้งกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ไว้ที่หน้าตู้เย็นเพราะรู้ว่ายังไงคยูฮยอนจะต้องมาเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่าดื่มตั้งแต่เช้าแน่ๆ และก็เป็นดังคาด...
ผมต้องรีบไปทำธุระในเมือง เสร็จแล้วจะโทรหานะ
“ธุระอะไรของเขานะ”
คยูฮยอนยักไหล่เบาๆ ก่อนจะดึงกระดาษโน้ตแผ่นนั้นออก วันนี้ประธานปาร์คต้องเดินทางไปต่างประเทศกับพี่สาวเลขาอีกคน คยูฮยอนจึงแอบอู้ไม่ยอมไปทำงาน แต่จะให้ไปนั่งเล่นกับทงเฮที่ร้านพุงออปังก็กลัวว่าจะต้องไปทะเลาะกับเด็กๆ ในหมู่บ้านอีก ก็โจ คยูฮยอนถูกกับเด็กเสียที่ไหนกันเล่า
ร่างโปร่งถือแก้วน้ำเดินออกมาจากในครัวแล้วหย่อนตัวนั่งลงที่กลางบ้าน เปิดโทรทัศน์และเอนหลังทำท่าจะนอนหลับอีกครั้ง เพื่อปล่อยให้เวลาผ่านไปเร็วๆ แต่จู่ๆ เสียงจากหน้าบ้านก็ดังขึ้น
“รุ่นพี่ซีวอนครับ รุ่นพี่ซีวอน...”
โจ คยูฮยอนเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของผู้ชายคนหนึ่งดังอยู่หน้าบ้าน เขาชะโงกหน้าออกไปมอง ก่อนจะเอนตัวหลบเข้ามาอีกครั้ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และเสียงหัวใจก็เต้นดังมากเสียจนคยูฮยอนคิดว่ามันหลุดออกมาข้างนอกอกแล้ว
“รุ่นพี่ซีวอนครับ”
“อ...เอ่อ...ซะ...ซีวอน...ไม่อยู่...คะ...ครับ”
คยูฮยอนกลายเป็นคนพูดติดอ่างไปในทันที ให้ตายเถอะ นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม ดาราดังระดับประเทศ ไม่สิ ตอนนี้เขาเป็นซูเปอร์สตาร์ของเอเชียไปแล้วต่างหาก คิม คิบอมเนี่ยนะจะมายืนอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆ ของซีวอนและเขา แถมยังเรียกคนรักของเขาด้วยความสนิทสนมอีกด้วย
“คุณเป็นใคร มาอยู่ที่บ้านของรุ่นพี่ได้ยังไง”
“ถะ...ถามผม...เหรอ?”
คยูฮยอนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง คิบอมพยักหน้าช้าๆ อย่างมีมาด จน คยูฮยอนต้องหันหลังแล้วเอามือทาบหน้าอกของตัวเอง มือเรียวฟาดเข้าที่แก้มเนียนของตัวเองเบาๆ เพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ฝันไป
“มันก็เจ็บนี่นา”
คยูฮยอนค่อยๆ หันกลับไปมองอีกครั้ง ใช่เลย จะดูมุมไหนก็ใช่แน่ๆ คนๆ นี้คือ คิม คิบอมที่เขาชื่นชอบจนถึงขั้นบ้าคลั่ง คยูฮยอนล้วงกระเป๋ากางเกงขายาวเพื่อหยิบโทรศัพท์ เขาควรจะโทรไปบอกทงเฮดีไหมนะ หรือว่าจะขอถ่ายรูปคู่กับคิบอมก่อนดี หรือว่าจะขอลายเซ็น...
“นี่คุณ! ผมถามว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไมไม่ตอบ?”
คยูฮยอนสะดุ้งเฮือก เมื่อถูกดาราดังตะคอกใส่ มือเรียวลูบท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย ก่อนจะตอบออกไปอย่างช้าๆ
“ผมเป็นแฟนของ...”
“ช่างเถอะ! ผมเข้าไปรอในบ้านดีกว่า อ้อ...ขอกาแฟถ้วยนึงนะ”
“ห๊ะ!!?! เอ่อ...ได้ครับ”
คยูฮยอนมองตามร่างที่สง่างามดั่งเจ้าชายก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนที่คยูฮยอนจะเดินหายไปในครัวเพื่อทำกาแฟออกมาให้แขกคนสำคัญที่เขาก็ไม่รู้ว่าโผล่มาที่นี่ได้อย่างไร
“กาแฟได้แล้วครับ”
คยูฮยอนวางถ้วยกาแฟให้คิม คิบอมด้วยท่าทางที่สุภาพมากที่สุด ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม คิบอมปรายตามองร่างโปร่งนิดหน่อย แล้วจิบกาแฟอย่างแช่มช้า
“ใช้ได้นี่ ดูท่าทางคุณจะเหมาะกับหน้าที่ชงกาแฟนะ”
“อ๋อ ผมเป็นเลขาน่ะครับ”
คยูฮยอนตอบพลางยิ้มหวาน แต่ดาราหนุ่มกลับไม่สนใจในคำตอบเลยสักนิด
“แล้วรุ่นพี่จะกลับมาตอนไหน?”
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เห็นเขาบอกว่าจะไปทำธุระที่โซล ถ้าเสร็จแล้วจะโทรกลับมาหาเอง”
“แต่ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าผมโทรไปบอกรุ่นพี่ เขาจะต้องรีบมาแน่ๆ”
“ง...งั้นทำไมคุณไม่โทรหาซีวอนเองล่ะครับ”
คยูฮยอนถามอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาคือสายตาที่ไม่พึงพอใจจากคนตรงข้าม ใบหน้าหวานจึงก้มงุดอย่างรู้สึกผิด จนกระทั่งอีกคนแบมือออกมา
“เอามือถือคุณมาซิ”
“คะ...ครับ?”
คยูฮยอนช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะหรี่ตามองให้ดีๆ เขาต้องฝันไปแน่ๆ นี่อาจจะเป็นเพียงความฝัน แต่เมื่อครู่คยูฮยอนก็ลองตบหน้าตัวเองแล้วมันก็ยังรู้สึกเจ็บนี่นา หรือว่าในความฝันก็รู้สึกเจ็บได้นะ
คยูฮยอนค่อยๆ ส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายเพราะทนแววตาคมนั่นไม่ไหว คิบอมไล่ดูเบอร์โทรออกล่าสุด สักพักก็โชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้ คยูฮยอนดู แล้วเอ่ยถามขึ้น
“ใช่เบอร์นี้หรือเปล่า?”
คยูฮยอนพยักหน้าแทนคำตอบ คิบอมจึงรีบกดโทรออกไปยังหมายเลขที่ว่านั่นด้วยความรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะถามคยูฮยอนอีกครั้ง
“คุณคงรู้จักชื่อของผมอยู่แล้วสินะ แล้วคุณล่ะ...ชื่ออะไร?”
“ผมชื่อ...”
“รุ่นพี่ซีวอนเหรอครับ ผมคิม คิบอมนะ จำได้ไหม?”
คยูฮยอนได้แต่อ้าปากค้างอยู่ที่เก่า คิบอมถามเขาแต่ก็ไม่ได้สนใจในคำตอบเลยแม้แต่นิด คิบอมเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกตัวบ้าน ทิ้งให้คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังนั้นไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เพราะว่าเป็นดาราดัง จะทำอะไรก็ไม่ผิดหรือยังไงนะ...
คิบอมคุยโทรศัพท์อยู่เกือบห้านาทีเห็นจะได้ ดาราดังนั่นหัวร่อต่อกระซิกกับแฟนหนุ่มของเขาด้วยท่าทางสนิทสนม สักพักก็เดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วคืนโทรศัพท์มือถือให้กับคยูฮยอน
“ซีวอนว่ายังไงบ้างครับ เขาทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?”
“ไม่นี่ เขาไม่เห็นบอกผมเลยว่าเขากำลังยุ่ง ยังไงก็ขอบใจสำหรับกาแฟนะ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีคราบน้ำมันลอยอยู่บนถ้วย ผมคงต้องออกไปพบรุ่นพี่ซีวอนและหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก”
“หืม?”
คิบอมหยิบกระเป๋าแฟชั่นราคาแพงของตัวเองขึ้นไปถือไว้ ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้านโดยมีคยูฮยอนเดินตามไปส่งด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป คนที่เป็นดาราจำเป็นต้องทำตัวโอเว่อร์ให้เหมือนเทพเจ้าด้วยหรือไงนะ คยู ฮยอนส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา แต่เมื่อคิบอมหันกลับมาอีกครั้ง ร่างโปร่งก็สะดุ้งเฮือก
“เมื่อกี้ผมถามว่า คุณเป็นอะไรกับรุ่นพี่ คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย”
“ผมตอบไปแล้วนะครับ เอ่อ...ผมเป็นแฟนของซีวอนน่ะ”
“หึ งั้นเหรอ? แย่หน่อยนะ”
คิบอมทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะผลักรั้วแล้วเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนมุมปากตลอดเวลา ทำให้คยูฮยอนแทบอยากจะอ้วก นี่น่ะเหรอดาราที่เขาชื่นชมมาโดยตลอด ท่าทางที่ปรากฏอยู่ช่างห่างเหินกับคำว่าเพอร์เฟ็คโดยสิ้นเชิง
ผ่านไปหลายนาที คยูฮยอนก็รวบรวมสติได้ เขาพยายามติดต่อ ซีวอนอีกครั้ง แต่กลับพบว่าซีวอนได้ปิดเครื่องโทรศัพท์ไปแล้ว ใบหน้าหวานน่ารักขมวดคิ้วมุ่นพลางขบคิดว่าคิบอมจะไปพบกับซีวอนเรื่องอะไรกัน แต่เท่าที่สังเกตดูแล้ว คิบอมเรียกซีวอนว่ารุ่นพี่ บางทีคิบอมอาจจะเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยหรือที่โรงเรียนมัธยมที่ซีวอนเคยเรียนอยู่ คยูฮยอนจึงเดินออกไปถามจากทงเฮที่ร้านพุงออปัง
“พี่คยูฮยอน ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ครับ รับพุงออปังสักชิ้นไหม?”
ทงเฮเอ่ยทักด้วยความร่าเริง น่าสงสารทงเฮที่ต้องขายพุงออปังคนเดียวทุกวัน โชคดีที่มีฮยอกแจคอยมาช่วยจัดร้านในตอนเช้าและปิดร้านในตอนเย็น ทงเฮจึงเหนื่อยแค่ช่วงกลางวันเท่านั้น
“ทงเฮ...คือ...”
“มีอะไรเหรอครับ ทำหน้าเครียดเชียว”
“คือว่า...คิม คิบอมน่ะ ทงเฮรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นอะไรกับซีวอน”
ทงเฮเอียงคออย่างสงสัยว่าทำไมจู่ๆ คยูฮยอนจึงถามเช่นนี้ได้ แต่หน้าตาของคยูฮยอนดูร้อนรนแปลกๆ เขาจึงตอบขึ้น
“ผมห่างกับพี่ซีวอนมากกว่าสี่ปี พี่คยูฮยอนก็รู้ เรื่องในมหาวิทยาลัยของพี่ซีวอนน่ะ ผมไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่ถ้าช่วงตอนมัธยมแล้ว พวกเราก็เรียนอยู่แถวๆ นี้ พี่ซีวอนจะไปรู้จักคิม คิบอมได้ยังไง”
“นั่นสินะ งั้นก็คงต้องเป็นช่วงมหา’ลัยแน่ๆ”
คยูฮยอนนิ่งคิดอยู่พักใหญ่ พอดีมีคนเข้ามาซื้อพุงออปังที่ร้าน ทงเฮจึงไม่ได้หันมาสนใจคยูฮยอนอีกเลย คิม คิบอม...ทำไมถึงเรียกซีวอนว่ารุ่นพี่ด้วยนะ ถ้าเรียกแบบนั้นได้ก็หมายความว่า คิบอมเป็นรุ่นน้องของ ซีวอนน่ะสิ ถามเอาความจากทงเฮก็คงจะไม่ได้แล้ว ยังจะเหลือใครที่พอจะรู้เรื่องนี้อีกนะ
จริงด้วย...ชิม ชางมิน!
คยูฮยอนดีดนิ้วดังเป๊าะ ก่อนจะรีบกดโทรศัพท์ออกไปหาชางมิน อย่างเร่งรีบ ทงเฮจึงหันมามองแล้วย่นคิ้วอย่างสงสัย แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรออกไป คยูฮยอนก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่อื่นเสียแล้ว
“พี่ชางมินเหรอครับ นี่ผมคยูฮยอนเองนะ”
[ว่าไงเรา? วันนี้ไม่เห็นมาทำงานเลย พี่เจอฮยอกแจด้วย มันบ่นเสียยกใหญ่เลยนะ]
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะครับ ผมมีเรื่องสำคัญอยากจะถามพี่ชางมิน พี่ชางมินต้องช่วยผมนะครับ”
คยูฮยอนเกริ่นนำเรื่องจนชางมินอดแปลกใจไม่ได้ ร้อยวันพันปี คยูฮยอนก็ไม่เคยโทรไปหาเขาเพราะไม่อยากจะมีปัญหากับมินโฮ แต่วันนี้คงต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ คยูฮยอนถึงตัดสินใจโทรไปได้
“คิม คิบอมน่ะครับ”
[หืม? คิบอมที่เป็นดาราน่ะเหรอ?]
“ค...ครับ วันนี้เขามาหาซีวอนที่บ้าน แล้วทำท่าทางแปลกๆ ใส่ผมอีกด้วย พี่ชางมินพอจะรู้ไหมครับว่า คิบอมเป็นอะไรกับซีวอน”
[รู้สิ คิบอมเป็นรุ่นน้องในค่ายอาสาที่ซีวอนเป็นประธานชมรมน่ะ เขาสองคนสนิทสนมกันมาก เท่าที่พี่จำได้ สองคนนั้นเคยคบกันอยู่พักนึงด้วยนะ]
“คบกัน!!?!”
คยูฮยอนส่งเสียงดังด้วยความตกใจ ไหนซีวอนบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง แล้วทำไมถึงเคยคบกับคิม คิบอมได้นะ คยูฮยอนยอมรับว่าเขากลัวใจตัวเองอย่างมาก อาจเป็นเพราะว่าคิบอมเป็นดาราดัง มีทั้งหน้าตา หน้าที่การงานและมีชื่อเสียงที่เหนือกว่าเขาไปเสียทุกอย่าง แล้วถ้าสองคนนั้นกลับมาคืนดีกันล่ะ คยูฮยอนจะทำอย่างไรดี
[คยูฮยอน ยังอยู่หรือเปล่า]
“ครับ ยังอยู่ครับ แล้ว...ยังไงต่อเหรอ?”
[ก็ไม่มีอะไรนี่ พี่ต่างหากที่ควรจะถามคยูฮยอนว่ามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงถามหาคิบอมได้]
คยูฮยอนเงียบ ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ชางมินฟังจนหมด ชางมินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างขี้เล่นว่า คิบอมอาจจะอยากขอคืนดีกับ ซีวอนก็ได้ เพราะพวกเขาก็คบกันได้ไม่นานและเลิกกันด้วยความเข้าใจผิด แต่คำพูดเล่นๆ นั้นกลับทำให้จิตใจของใครบางคนสั่นคลอนไปมากเหลือ เกิน
“ขอบคุณพี่ชางมินมากนะครับ”
คยูฮยอนพูดจบก็กดวางสาย แล้วเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง แต่ในระหว่างทางนั้น สายจากซีวอนก็โทรเข้ามาพอดี คยูฮยอนไม่ปล่อยให้เสียงเรียกเข้ามันดังนานนัก เขากดรับสายแล้วเอ่ยขึ้น
“ซีวอน...ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?”
[อื้ม คุณจะออกมาทานมื้อเที่ยงกับผมหรือจะให้ผมไปรับที่บ้านล่ะ?]
“อ้าว~ แล้วคิบอม...”
[จริงด้วยสิ งั้นคุณก็เข้ามาในโซลแล้วกัน เดี๋ยวผมจะออกไปพบกับคิบอมก่อน แล้วหลังจากนั้นเราค่อยเจอกันนะ]
ซีวอนกดตัดสายไปในทันทีโดยไม่รอให้เขาพูดตอบรับหรือปฏิเสธ คยูฮยอนถอนหายใจเศร้ากับตัวเอง เขาควรจะไปที่โซลเพื่อไปหาซีวอนใช่ไหม แต่ทำไมคยูฮยอนถึงกลัวใจตัวเองอย่างนี้นะ ทำไมเขาถึงกลัวมากเหลือเกิน
เกือบสองชั่วโมงต่อมา คยูฮยอนมานั่งรอคนรักที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง รอเพียงไม่นานนัก ซีวอนและคิบอมก็เดินเข้ามาในร้าน คยูฮยอนมองภาพนั้นด้วยความน้อยใจ เขาคิดว่าซีวอนและคิบอมช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน
“รอนานไหม?”
ซีวอนเอ่ยถามขึ้นพลางเดินอ้อมมานั่งลงข้างๆ คยูฮยอน แต่คิบอม กลับดึงแขนของร่างสูงเอาไว้
“รุ่นพี่มานั่งข้างผมสิครับ รุ่นพี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบนั่งคนเดียว”
คยูฮยอนเหลือบตามองท่าทางของซีวอนที่ปฏิบัติต่อดาราดังตรงหน้า คิบอมหันไปยิ้มให้กับแสงแฟลชที่วูบวาบขึ้นเป็นระยะ ก่อนจะหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมใส่ แต่คยูฮยอนก็รู้ดีว่านั่นไม่อาจจะรอดพ้นจากสายตาของนักข่าวไปได้
“เจอกันอีกแล้วนะคุณ...”
“ผมโจ คยูฮยอนครับ”
คยูฮยอนโค้งศีรษะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง แต่คิบอม กลับหันไปโบกมือเรียกบริกรเข้ามาที่โต๊ะอาหาร เขาสั่งเมนูที่แพงที่สุดในร้าน เมนูที่คยูฮยอนไม่เคยคิดจะสั่งเพราะไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักต้องสิ้นเปลืองเงิน ทั้งสามคนทานอาหารไปเรื่อยๆ แต่คิบอมเอาแต่ชวนซีวอนคุยนู่นคุยนี่ ทำราวกับว่าเขาเป็นส่วนเกินของโต๊ะนี้เสียอย่างนั้น
“คุณคยูฮยอนนี่ถูกล็อตเตอรี่ชุดใหญ่จริงๆ นะครับถึงได้รุ่นพี่ไปเป็นแฟนได้”
“ถูกล็อตเตอรี่อะไรกันล่ะ พี่ต่างหากที่เป็นคนถูกล็อตเตอรี่นั้น”
คำพูดของซีวอน ทำให้คยูฮยอนอมยิ้มหวาน อย่างน้อยซีวอนก็บอกคนอื่นอย่างไม่อายว่าคบกับคนธรรมดาอย่างเขา แต่คนที่นั่งข้างๆ ซีวอนกลับชักสีหน้าขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
“งั้นรุ่นพี่ซีวอนก็เคยถูกล็อตเตอรี่มาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่คบกับผมน่ะสิ”
ซีวอนทำเพียงยิ้มๆ เพราะไม่อยากหักหน้าคิม คิบอม แต่คราวนี้ คยูฮยอนกลับเป็นฝ่ายชักสีหน้าขึ้นมาบ้าง
“ผมว่าเราสั่งของหวานมาดับคาวดีไหมครับ?”
คยูฮยอนเอ่ย แล้วยิ้มมุมปากใส่คิบอมอีกด้วย แต่คิบอมก็หัวเราะลั่นที่เห็นคนตรงหน้าแสดงท่าทางหึงหวงแบบนั้น
“คุณคยูฮยอนนี่อารมณ์ขันจังเลยนะครับ”
“ถ้านั่นเป็นคำชม ผมก็ขอบใจ”
“พูดให้สุภาพหน่อยสิคยูฮยอน”
ซีวอนบอกเสียงดุ คยูฮยอนจึงทุบกำปั้นเล็กๆ ลงบนโต๊ะด้วยความโกรธเคือง
ชเว ซีวอน...นายไม่รู้เลยเหรอว่าคิบอมกำลังยั่วโมโหฉันอยู่ นายควรจะปกป้องคนรักอย่างฉันสิ ไม่ใช่เข้าข้างคิม คิบอมนั่น นายกำลังทำไม่ถูกต้องนะ
คยูฮยอนได้แต่คิดอยู่ในใจ เขามองคนรักด้วยสายตาตัดพ้อ ในขณะที่คิบอมเอาแต่ยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ สักพักคยูฮยอนก็ทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยขึ้น
“คิม คิบอม คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่”
คยูฮยอนกดน้ำเสียงให้ต่ำลงมากที่สุด สิ่งที่คิบอมทำมันมากเกินไปแล้ว ชเว ซีวอนเป็นของโจ คยูฮยอนนะ ทำไมต้องมาเกาะแขนซีวอนแบบนั้น พูดกับซีวอนอย่างสนิทสนมเช่นนั้น ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องในอดีต มันยิ่งตอกย้ำว่าคิบอมก้าวเข้ามาอยู่ในหัวใจของซีวอนก่อนเขา
“ผมต้องการคบกับรุ่นพี่อีกครั้ง คุณจะให้ผมได้ไหมล่ะ?”
“ว...ว่าไงนะ?”
คยูฮยอนนิ่งอึ้งทันทีที่ได้ยินคำนั้น คนอะไรช่างไม่มีความละอายใจบ้างเลย ซีวอนเบิกตาโพลงแล้วมองคนข้างๆ ด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ก่อนจะค่อยๆ หันมามองคยูฮยอนที่กำลังมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาคู่สวย
“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ผมจะขอคบกับรุ่นพี่อีกครั้ง”
“ถึงคุณจะกล้าขอ แต่ผมก็กล้าปฏิเสธเหมือนกัน”
“หึ รุ่นพี่ดูสิครับ คุณคยูฮยอนเขาขี้หึงจัง คุณคยูฮยอนนี่ตลกจริงๆ นะครับ ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมพูดเล่น แต่คุณก็ยังทำจริงจังไปได้”
“หยุดพูดเถอะน่าคิบอม คยูฮยอนไม่ได้เป็นตัวตลกให้ใครหัวเราะเยาะเล่นนะ”
ซีวอนเห็นท่าไม่ดีจึงพูดออกมาเช่นนั้น แต่คิบอมกลับมองซีวอนตาเขียว เขาพองลมจนแก้มป่อง จนซีวอนต้องหยิกแก้มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว คยูฮยอนกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเตะเก้าอี้ด้วยท่าทางที่เขาคิดว่ามันไร้มารยาทที่สุด ร่างโปร่งเดินออกมานอกร้านด้วยความอับอาย
แม้แต่ชเว ซีวอนก็ยังมองเห็นว่าเขาคือตัวตลก บทบาทของคยู ฮยอนคงเป็นได้แค่ตัวตลกสินะ
“เดี๋ยวสิคยูฮยอน!”
ซีวอนวิ่งตามคนรักออกมานอกร้าน คิบอมเองก็เดินตามร่างสูงโปร่งออกมาเช่นเดียวกัน มือหนาคว้าเรียวแขนของคยูฮยอนเอาไว้ หากแต่คยูฮยอนกลับสะบัดหน้าหนี
“คุณไม่มีมารยาทเลยนะ คยูฮยอน”
“แล้วคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนายเขามีมารยาทกับฉันมากนักเหรอ ซีวอน...นายเป็นแฟนฉันนะ นายต้องอยู่ข้างๆ ฉันสิ ถ้าฉันกำลังถูกคนพูดจาดูถูก นายก็ต้องปกป้องฉันสิ”
คยูฮยอนพูดทั้งน้ำตา เขาระบายออกไปจนหมดแล้ว ส่วนที่เหลือก็ให้ซีวอนจัดการเองแล้วกัน
“คุณคยูฮยอน คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นดารา และผมก็ไม่สามารถมีแฟนได้ ผมแค่พูดเล่นเท่านั้น แต่ถ้ามันทำให้คุณโกรธ ผมก็ขอโทษด้วย”
“ทำผิดแล้วก็มาขอโทษเหรอ? ง่ายดีนี่”
“คยูฮยอน...”
ซีวอนเขย่าแขนของคยูฮยอนอีกครั้ง คยูฮยอนจึงหันไปมองคิบอมที่ยืนทำหน้าตาเหมือนรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง ในที่สุดคยูฮยอนก็ทนไม่ไหว เขาจึงเอ่ยขึ้น
“ถึงคุณจะพูดเล่น แต่คุณก็ควรดูสถานการณ์ให้ดีๆ ด้วยนะ ซีวอนเป็นคนรักของผม ถึงคุณจะเข้ามาในชีวิตของซีวอนก่อน แต่คนที่ซีวอนรักในปัจจุบันและอยากจะอยู่ด้วยในอนาคตก็คือผมเท่านั้น”
“ดูคุณคยูฮยอนมั่นใจจังเลยนะครับ”
“ผมไม่ได้มั่นใจ แต่ผมเชื่อใจคนที่ผมรัก”
คยูฮยอนตอบเสียงเย็นชา คิบอมจึงตบไหล่ซีวอนเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ คิบอมเดินมายืนตรงหน้า ก่อนจะดึงมือของคยูฮยอนขึ้นมากุมเอาไว้
“ก็ดีแล้วที่คุณเชื่อใจรุ่นพี่ ผมหวังว่าความรู้สึกนี้มันจะไม่เปลี่ยนไปนะ รักกับรุ่นพี่ให้นานๆ ล่ะ ผมคงต้องไปก่อน”
คิบอมเดินผ่านคยูฮยอนออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้านอาหาร ก่อนจะโผล่หน้าออกมาโบกมือลาซีวอนด้วยความร่าเริง คยูฮยอนทำเพียงยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่หันกลับไปมองซูเปอร์สตาร์จอมกวนประสาทนั่นอีกเลย
“เรากลับบ้านกันเถอะ!”
ซีวอนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโอบไหล่คยูฮยอนให้เดินไปขึ้นรถกลับบ้านกัน เหลือเพียงคยูฮยอนที่ยังค้างคาในความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ มันผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็วและก็ผ่านไปด้วยความรวดเร็วเช่นกัน
เดือนต่อมา ละครของคิม คิบอมที่เคยแถลงข่าวเปิดกล้องก็ได้ลงจอฉาย แต่วันนั้นซีวอนนัดฮยอกแจมาทานข้าวที่บ้านพอดี ทั้งสี่คนจึงมีโอกาสนั่งดูละครเรื่องใหม่ของคิม คิบอมด้วยกัน
“คิบอมออกมาแล้วครับ”
ทงเฮเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ส่วนซีวอนได้แต่มองภาพเหล่านั้นด้วยท่าทางเรียบเฉย ฮยอกแจเองก็เบือนหน้าหนีทงเฮออกมา จนกระทั่งมาพบกับสายตาเดียดฉันท์จากคยูฮยอนเข้า เสียงทุ้มจึงเอ่ยถามขึ้น
“นายไม่ชอบคิม คิบอมแล้วเหรอ?”
เสียงของฮยอกแจทำเอาซีวอนหัวเราะร่วน คยูฮยอนพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง แถมยังไม่ยอมตอบคำถามเพื่อนรักอีก จนซีวอนต้องตอบคำถามเหล่านั้นแทน
“คยูฮยอนไปพบคิบอมตัวจริงมาน่ะสิ แถมยังเจอคิบอมแผลงฤทธิ์ใส่อีก เขาเลยไม่ค่อยพอใจคิบอมเท่าไร”
“จริงเหรอครับพี่คยูฮยอน แล้วคิบอมตัวจริงเขาหล่อมากไหมครับ เขาดูเป็นยังไงบ้าง แล้วพี่คยูฮยอนได้พูดอะไรกับเขาบ้างครับ”
ทงเฮยิงคำถามรัวใส่คนรักของพี่ชาย แต่คยูฮยอนกลับพ่นลมหายใจออกมาเป็นครั้งที่สอง
“หล่อกับผีน่ะสิ ไม่เห็นจะเพอร์เฟ็คอย่างในทีวีเลย ตัวจริงดำมาก แถมยังดูอวบๆ อ้วนๆ อีกด้วย”
ฮยอกแจตีเข้าที่ต้นแขนเพื่อนสนิทเบาๆ เมื่อคยูฮยอนด่าคิบอมเสียหมดความดี เมื่อเดือนก่อนยังเพ้อเจ้อว่าคิบอมเป็นของฉันอยู่เลย ฮยอกแจหลุดหัวเราะกับท่าทางงอนๆ ของคนเป็นเพื่อน ในเวลาที่คยูฮยอนหน้าบึ้งแล้วถูกซีวอนขยี้ผมด้วยความเอ็นดู ฮยอกแจรู้สึกว่าภาพเหล่านั้นเป็นภาพที่สวยงามที่สุด และซีวอนกับคยูฮยอนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุดแล้ว
ถึงแม้ว่าคยูฮยอนจะไม่ใช่คนที่ดีเลิศเลออะไร แต่โจ คยูฮยอนก็เป็นคนที่พอดีสำหรับชเว ซีวอน
“ผมว่าในทีวีเขาก็ดูโอเคนะครับ เวลายิ้มก็น่ารักดี” ทงเฮยังคงพูดเข้าข้างดาราหนุ่ม
“อาจเป็นเพราะว่า คิบอมเขาเคยเป็นอดีตว่าที่พี่สะใภ้นายล่ะมั้ง นายก็เลยชอบเขา”
“หืม? ว่ายังไงนะครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกทงเฮ ดูละครต่อเถอะ”
ซีวอนรีบบอกน้องชายก่อนที่เรื่องราวมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ทงเฮกลับขมวดคิ้วจนผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว และคยูฮยอนเองก็ดูเหมือนจะไม่ลดดีกรีความโกรธลงไปง่ายๆ
“ทงเฮไม่รู้จริงๆ เหรอว่าซีวอนเคยคบกับคิบอมมาก่อน”
“จริงเหรอครับพี่ซีวอน” ทงเฮเอ่ยถามขึ้น แต่ซีวอนกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่จริงหรอก มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ คยูฮยอน...ผมยังไม่ได้บอกความจริงคุณอีกเหรอ?”
“ความจริงอะไร?” คยูฮยอนกระชากเสียงเอ่ยถาม
“ก็ผมบอกคิบอมว่า คุณขี้หึง เขาก็เลยจงใจจะแหย่คุณเล่นๆ เขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะที่รัก”
ซีวอนยื่นมือมาโอบกอดคยูฮยอนเอาไว้ แต่คยูฮยอนกลับเบี่ยงตัวออกอย่างงอนๆ ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ซีวอนไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเขาเลย ซีวอนไม่เคยบอกเลยว่าเรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องจงใจ แค่เพราะคิบอมต้องการจะพิสูจน์เท่านั้นว่าคยูฮยอนของซีวอนเป็นคนที่ขี้หึงอย่างที่ซีวอนบอกจริงหรือเปล่า และเรื่องที่ซีวอนกับคิบอมคบกันก็เป็นแค่ข่าวลือของนักข่าวในมหาวิทยาลัยเท่านั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วซีวอนก็ไม่ได้อธิบายให้คยูฮยอนฟังเพราะมันเป็นเพียงแค่เรื่องราวในอดีต สิ่งที่พวกเขาควรสนใจก็คือในปัจจุบันนี้พวกเขายังคงอยู่เคียงข้างกันและจะอยู่ร่วมชีวิตกันตลอดไปอีกด้วย
“ไม่รู้ล่ะ ความรู้สึกที่โดนทำร้ายมันเอาคืนไม่ได้ง่ายๆ หรอก ฉันน่าจะเชื่อฮยอกแจตั้งแต่แรกว่าไม่มีใครที่เพอร์เฟ็คไปเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะคิม คิบอมอะไรนั่นดูเหมือนจะมีข้อเสียมากกว่าข้อดีเสียอีก”
คยูฮยอนร่ายยาวด้วยความโมโห ในวันนั้นที่คยูฮยอนได้พบกับ คิบอมและพูดออกมาจนหมดเปลือกเพื่อแสดงว่าเขาหึงหวงซีวอน เขาไม่รู้หรอกว่าซีวอนปลื้มใจมากแค่ไหนที่คยูฮยอนแสดงท่าทางออกไปเช่นนั้น ถึงคยูฮยอนจะเป็นคนที่ดูเหมือนไม่รักษามารยาท แต่สำหรับซีวอนแล้ว คยูฮยอนคือผู้ชายคนหนึ่งที่น่ารักและซีวอนก็รักคยูฮยอนมากที่สุด
“แต่ดูๆ ไปแล้ว ฉันว่าเรื่องนี้คิบอมก็แสดงใช้ได้นะ”
ฮยอกแจยังเอ่ยขึ้นเพื่อแซวเพื่อน แต่คยูฮยอนกลับหยิบรีโมทมาปิดโทรทัศน์เสียอย่างนั้น
“เล่นก็แข็งอย่างกับท่อนไม้ ไม่รู้ล่ะ ฉันสั่งห้ามไม่ให้ใครดูละครของคิม คิบอมอีก ต่อไปนี้ฉันจะเป็นแอนตี้แฟนของคิม คิบอมแล้ว”
คำพูดของคยูฮยอนทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ในบ้านส่งเสียงฮาครืน ดูท่าทางความรู้สึกของคยูฮยอนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ยากจริงๆ
- END -
The Last Talk with Lee Seen
สำหรับทุกคนที่ติดตามเรื่อง You are My Lee Donghae มาโดยตลอดนะคะ
ซีนไม่คิดเลยว่าเรื่องแรกของซีนที่เป็นอึนเฮจะได้รับความสนใจจากคนอ่านมากมายขนาดนี้
ตอนแรกก็แค่อยากแต่งฟิกหวานๆ ซักเรื่อง แต่ไม่อยากแต่งบอมฮยอก(เพราะบอมไม่อยู่กับฮยอก)
คนที่อยู่กับฮยอกมากที่สุดก็มีแต่ทงเฮนี่แหละค่ะ จับมาคู่กันซะเลย
ยอมรับเลยว่าแต่งอินโทรไปแล้ว ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องจะไปในแนวทางไหนเพราะว่า...
แค่อยากแต่ง แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดพล็อตเอาไว้
และเป็นเพราะว่าตอนแรกได้รับผลตอบรับที่เกินความคาดหมายมากๆ
พล็อตตอนต่อๆ ไปเลยไหลออกมาเหมือนเปิดน้ำจากก๊อก
และซีวอน ที่ตอนแรกไม่รู้ว่าจะเอามาคู่กับใคร ก็มีใครซักคนเชียร์ขึ้นมาว่า...วอนคยูสิ
วอนคู่กับคยูหรือเปล่า? เลยลองแต่งคู่นี้ดูทั้งๆ ที่ไม่เคยจิ้นมาก่อนเหมือนกัน
สุดท้ายแล้ว...มันก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ
คนอ่านที่อ่านเรื่องนี้แล้วอาจจะหลงคู่อึนเฮและวอนคยูกันบ้าง
แต่ยอมรับโดยดีเลยว่าคนแต่งที่ไม่เคยจิ้นสองคู่นี้มาก่อน
ตอนนี้หลงรักอึนเฮวอนคยูหัวปรักหัวปรำแล้วค่ะ
ถ้าเรื่องหน้าได้มีโอกาสแต่งอึนเฮอีก รับรองว่าคู่รองจะเป็นวอนคยูอย่างแน่นอน
ซีนยังกล้าสัญญาเลยว่าจะแต่งอึนเฮอีกครั้ง
แล้วคนอ่านล่ะคะ สัญญาได้หรือเปล่าว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน
ซีนไม่ได้หวังอะไรมากหรอกค่ะ นอกจากกำลังเล็กๆ น้อยๆ จากคนอ่าน
พลังที่ทำให้ Lee Seen มีเรี่ยวแรงในการพิมพ์ฟิกจนจบทั้งเรื่อง
สุดท้ายแล้ว เฮ้อ~ ตั้งแต่พิมพ์เรื่องนี้จบ ซีนรู้สึกเหงามากๆ เลยค่ะ
เหงาเหมือนชีวิตเรามันไร้ค่า รู้สึกเหมือนไปถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
และไม่มีทางเหลือให้เดินต่ออีกแล้ว แต่ก่อนจะตื่นขึ้นมาเพื่อฟิก
แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้จะตื่นขึ้นมาเพื่ออะไร...เพราะเป็นคนขี้เกียจเรียน!!!!
แต่ยังไงเราก็ต้องสู้ต่อไปอ่ะเนอะ
หลังจากอ่านข้อความแสนยาวของตอนนี้จบแล้ว
เราคงต้องห่างกันซักพักนะคะนักอ่านอึนเฮวอนคยูทั้งหลาย
แต่ช่วงกลางเดือนมีนาคม ซีนจะกลับมาพร้อมกับฟิกอึนเฮวอนคยูเรื่องใหม่
ที่มีชื่อเรื่องว่า...
อี ทงเฮ ยอดคนจอมลวงโลก
ยังไงช่วยติดตามฟิกเรื่องนี้ด้วยนะคะ รับรองดราม่าสมใจอยาก!!!!!!!
ซีนคงต้องบอกลาทุกคนแต่เพียงเท่านี้แหละค่ะ
อา...ไม่อยากให้จบเลย เหงาอ่ะ จะร้องไห้
แค่อยากจะบอกว่า...ขอมอบรอยยิ้มในทุกๆ ตอนของเรื่องนี้ให้อยู่คู่กับใบหน้าของคนอ่านทุกคน
จากนี้และตลอดไปนะคะ
ไว้ว่างๆ แวะมาอ่านเรื่องนี้อีกซักรอบสองรอบกันนะคะ
ถ้าใครมีหนังสือก็อ่านจากในหนังสือก็ได้
ซีนรักคนอ่านทุกๆ คนค่ะ ขอบคุณและขอบคุณจริงๆ
ความคิดเห็น