คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Chapter 1::
Chapter 1
สำนักงานใหญ่ที่เกาหลี พรรคใหญ่ที่รู้จักกันดีในชื่อของ ‘Rose’ หรือเรียกง่ายๆ ว่าพรรคกุหลาบเลือด พรรคที่ดูแลโดยตระกลูลีมาหลายรุ่นหลายสมัย แต่เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ต้องเปลี่ยนหัวหน้าใหม่เนื่องจากหัวหน้าคนเก่าเสียชีวิตลงด้วยโรคชรา
“คุณหนูครับ ไหวแน่นะครับ”เสียงลูกน้องคนสนิทอย่าง ลีทึก ดังขึ้น ก่อนจะโค้งให้เจ้านายคนใหม่
“พอซะที ต่อจากนี้ถ้าอยู่ที่สำนักเรียกฉันว่านายท่าน เข้าใจไหมลีทึก”เสียงหวานที่แหบแห้งเล็กน้อยเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก จดหมายฉบับสุดท้ายที่ผู้เป็นพ่อทิ้งไว้ให้คือฝากให้เค้าดูแลพรรคและสานต่อเจตนารมณ์ของท่านด้วย
“ครับ นายท่าน!”ลีทึกตอบรับเสียงแข็ง ฮยอกแจหันหน้าไปมองบรรดาลูกน้องที่อยู่ ณ ที่นั้นก่อนริมสีฝากเรียบจะเอ่ยขึ้นมาว่า
“พวกนายก็เช่นกัน ต่อจากนี้ไป...จะไม่มีอีกแล้วที่ลี ฮยอกแจคนที่สดใส ร่าเริงคนเก่า จำไว้ว่าต่อแต่นี้เป็นต้นไปจะมีแค่ลี ฮยอกแจ หัวหน้าใหญ่พรรคกุหลาบเลือดเท่านั้น!!!”
“ครับ!!”
2 ปีต่อมา ฮยอกแจก็กลับมาดูแลพรรคตามปกติหลังจากทิ้งให้ลีทึกดูแลอยู่นาน เพราะตัวเองมัวแต่เอาเวลาไปเรียนเมืองนอกและเรียนศิลปะป้องกันตัวต่างๆ ความห่างไกลยิ่งทำให้ฮยอกแจคนเดิมเริ่มจะเปลี่ยนไป จากคนที่เคยหัวเราะกลับกลายเป็นคนที่เงียบและเย็นชา เปลี่ยนคนที่ขึ้นชื่อว่าคุณหนูเล็กผู้แสนดีให้กลายเป็นกุหลาบงามที่มีพิษร้าย ลี ฮยอกแจคนที่ไม่มีคำว่าสงสาร ไม่มีคำว่าเห็นใจ ไม่มีคำว่าให้อภัย สำหรับคนที่เป็นศัตรูกับเค้า
“ขอโทษนะฮะ ที่ต้องให้พี่อยู่ดูแลพรรคคนเดียว คงจะเหนื่อยแย่เลย”
“นายอย่าคิดมากเลยฮยอก พี่เต็มใจจะช่วยนายนะ”ลีทึกบอก เมื่ออยู่กันในบ้านหรือตามลำพัง จากลูกน้องคนสนิทก็เปลี่ยนเป็นพี่น้องทันที
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยพี่ลีทึก”เสียงหวานเอ่ยอ้อน นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้อ้อนใครแบบนี้
“หลับไปก่อนก็ได้ถึงบ้านแล้วพี่จะปลุกนะ”
“งั้น...ปลุกฮยอกด้วยนะฮะ”ใบหน้าหวานระบายยิ้มน้อยๆ ลีทึกยิ้มเอ็นดูก่อนจะขับรถต่อไป ไม่นานนักรถของลีทึกก็เข้ามาจอดที่ประตูบ้าน ลูกน้องมากมายออกมายืนโค้งให้เป็นแถว ฮยอกแจเปิดประตูออกมาก่อนที่สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่จะเลือนหายไป
“ฉันกลับมาแล้ว”
“ยินดีต้อนรับกลับมาครับ นายท่าน!”
“อืม ขอบใจทุกคนแยกย้ายกันไปพักเถอะ”
“วันนี้เราจะมีงานเลี้ยงต้อนรับนายท่านที่กลับมา ขอให้ทุกคนเตรียมงานและเตรียมตัวสนุกกันให้เต็มที่ แยกกันไปได้แล้ว!”
“ครับ คุณลีทึก!”
“พี่ลีทึกฮะ ฮยอกขอตัวไปข้างนอกแปปนึงนะ”
“จะไปไหนล่ะเรา”
“ไปหาเพื่อนแล้วว่าจะเลยไปหาฮันฮะ เย็นๆ ฮยอกจะกลับมาพี่เตรียมงานไว้ได้เลย”ไม่ทันให้ลีทึกได้ค้าน ฮยอกแจก็สตาร์ทรถออกไปจากบ้านซะแล้ว ถนนเดิมๆ ที่เคยนั่งรถผ่านสมัยเป็นนักเรียนจะว่าไปแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ เวลาที่เค้ายังได้เล่น ได้หัวเราะ ได้หยอกล้อ ได้ร้องไห้กับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน
“ฮะๆ ฉันนี่มันบ้าจริง นายจะร้องไห้ทำไมกันลี ฮยอกแจ!!”มือเล็กๆ ทุบพวกมาลัยก่อนจะยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ รถคันคุ้นเคยแล่นเข้ามาในคฤหาสน์ตระกลูฮันก่อนจะจอดนิ่งที่หน้าบ้าน
“คุณหนู ไม่เจอนานเลยนะคะเนี่ย”ป้าแม่บ้านที่เห็นฮยอกแจมาบ้านบ่อยๆ ทักขึ้น
“ฮะ ฮันเกิงอยู่ไหมฮะป้า พอดีผมมีธุระกับเค้า”
“ในห้องหนังสือเลยค่ะ”ขาเล็กๆ ก้าวไปตามทางเดินหินอ่อนที่เย็นเฉียบก่อนที่ลางสังหรณ์บางอย่างจะเกิดขึ้น ฮยอกแจล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมทันทีก่อนจะหันหลังกลับไปพร้อมๆ กับเหวี่ยงใบมีดในมือไปด้วย
“ฟิ้ว ฉึก”เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลรินลงมาช้าๆ ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ฮัน! ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร ฮันผิดเองที่ล้อเล่นกับฮยอกแบบนี้”ร่างสูงยิ้มก่อนจะเดินไปดึงมีดที่ปักอยู่ที่เสาด้านหลังออกมาคืนให้แก่ฮยอกแจแต่สัมผัสบางอย่างทำให้ฮยอกแจเลือกที่จะเก็บความคิดนั้นไว้ในใจก่อนจะยิ้มให้แทน
“ไหนมาดูหน่อย เป็นยังไงบ้าง”คมมีดกรีดเอาแก้มเนียนของฮันเกิงให้เป็นรอยยาว แต่เจ้าตัวยังคงส่ายหน้าว่าไม่เป็นไรพ่อของฮันเกิงคือหัวหน้าพรรค ‘Dragon King’ หรือพรรคราชามังกรที่ทุกคนรู้จักกันดีในฐานะที่เป็นคนจีนแต่กลับมีชื่อเสียงที่เกาหลีได้
“วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับฮยอก อย่าลืมมานะ”
“อืม ที่รักกลับมาทั้งทีต้องไปอยู่แล้ว”พูดจบก่อนปิดปากฮยอกแจด้วยริมฝีปากตัวเอง แต่จูบที่ได้จากฮันคยองคราวนี้กลับทำให้ฮยอกแจพลั่กออกเต็มแรง ...เหมือนจูบอาบยาพิษยังไงไม่รู้...
“ข...ขอโทษ ไม่ได้ทำตั้งนานไม่ชิน”
“ไม่เป็นไร”หลังจากที่นั่งเล่นคุยกันคนรักที่ไม่ได้เจอกันนานฮยอกแจก็ได้รับโทรศัพท์ด่วนให้รีบกลับบ้านจากลีทึก รถของเจ้าของบ้านจอดที่เดิมก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานทันที
“มีอะไรฮะพี่โทรตามฮยอกแบบนี้ เรื่องด่วนใช่ไหม”
“ฮยอก...”ดวงตาสวยตวัดมองฮยอกแจอย่างลำบากใจก่อนจะเดินมาจูงมือฮยอกแจไปนั่งที่โซฟาพร้อมๆ กับกระดาษจำนวนหนึ่ง
“พรรคย่อยกำลังทรยศเรา”
“พวกมันเป็นใคร!!”น้ำเสียงเย็นชาที่ใช้ต่อหน้าลูกน้องมากมายถูกใช้ทันทีที่ลีทึกพูดจบ
“พรรคย่อยประมาณ 5-6 รวมหัวกันตัดกำลังเราโดยการลอบฆ่าคนของเราที่อเมริกาก่อนที่ฮยอกจะกลับมา พี่ถึงได้บอกให้ฮยอกกลับมาก่อนเพราะคนอื่น...ตายหมดแล้ว ที่นั่นไม่ปลอยภัย”
“บ้าฉิบ ใครฮะพี่...พวกมันเป็นใคร! แล้วใครเป็นคนคิดเรื่องแบบนี้! ใคร!!”
“นี่คือข้อมูลที่เรานำออกมาได้...”เอกสารเกี่ยวกับการค้าปืนผิดกฎหมาย ยาเสพติด หรือแม้แต่โสเภณีถูกฮยอกแจขยำทันทีที่อ่านจบ
“มันกำลังประกาศสงครามกับเรา หึ...มันคงคิดว่าพวกเราโง่งั้นสินะ!”
“ที่พรรคย่อยพวกนั้นทำแบบนี้ได้เพราะมีพรรคใหญ่พรรคหนึ่งอยู่เบื้องหลัง....”ลีทึกจับมือฮยอกแจแน่ก่อนจะบีบน้อยๆ ดวงตาคู่สวยสั่นระริกด้วยความแค้น ไม่มีคำว่าใจดีในวงการนี้ และไม่มีคำว่าเพื่อนอีกเช่นสำหรับวงการมาเฟีย
“พรรคไหนฮะ”
“พรรคราชามังกร”
“เพล้ง!! ไม่จริง!!!!”แจกันใบสวยถูกเขวี้ยงออกไปกระทบกับประตูห้องจนลูกน้องด้านหน้าตกใจและเข้ามา ลีทึกยกมือว่าไม่มีอะไรก่อนที่ประตูจะปิดลงอีกครั้ง
“พี่รู้ฮยอกต้องเป็นแบบนี้ แต่นี่จะทำให้ฮยอกตัดสินใจได้....”ซองสีน้ำตาลถูกวางลงบนมือเล็กเบาๆ ฮยอกแจฉีกมันออกก่อนที่จะเทสิ่งของข้างในออกมา รูปภาพมากมายที่ได้มาจากการแอบถ่ายทำให้ฮยอกแจตาค้างเพราะในรูปทุกใบที่ฮยอกแจถือมันมีฮันคยองอยู่ในนั้นด้วย!!!
“ฮยอก...”ลีทึกเรียก ฮยอกแจปิดตาลงช้าๆ ก่อนที่จะปล่อยสมองให้ล่องลอยสักครู่ ดวงตากลมฉายแววหวั่นไหวก่อนที่น้ำใสๆ จะกลิ้งตัวลงมา
“พี่...ฮึก พี่ลีทึก ฮึก”
“ร้องซะฮยอกแจ ร้องจนกว่าความเจ็บปวดจะแทนที่ด้วยความแค้น พี่จะอยู่กับนายเอง”เสียงหวานที่คร่ำครวญทำให้คนที่ได้ฟังใจหาย ไม่บ่อยนักที่ฮยอกแจจะร้องไห้เช่นนี้กับใคร ไม่นานนักน้ำตาหยดสุดท้ายก็หยุดไหลพร้อมกับประโยคที่ทำให้ลีทึกแสยะยิ้มดังขึ้น
“ฉันจะเป็นฆ่านายเองฮันเกิง”
งานเลี้ยงต้อนรับถูกจัดขึ้นแบบเรียบๆ และเชิญแต่เพื่อนสนิทของฮยอกแจเท่านั้นทำให้บรรยากาศในงานไม่อึดอัดเท่าไหร่นอกเสียจากว่าเจ้าของงานเองที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ดื่มอย่างเดียว
“ลี ฮยอกแจ!!”เสียงคุ้นเคยเรียกให้คนที่นั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่หันกลับไปหาเพื่อนที่เดินเข้ามาหา
“ดีใจจังที่นายกลับมาอ่ะ ฉันนะคิดถึงนายทุกทีเลยเวลาจะไปร้านไอติมอ่า”
“ฉันก็คิดถึงนายนะ”
“อืม คิดถึงฉันแต่ไม่เห็นไปหาฉันสักคน”ฮยอกแจแกล้งว่า
“โธ่ ก็งานฉันเยอะนี่ บริษัทกำลังไปได้สวยจะทิ้งไปได้ไงก็อยู่โกยกำไรก่อนสิ”ซองมินตอบ เค้าเองก็เป็นคนในพรรคเช่นเดียวกับดงเฮที่ตอนนี้เดินไปทางของกินแล้ว
“มัวแต่ชักช้า ด็องมันจะกินพายฟักทองหมดถาดแล้ว”
“พายฟักทอง!”ซองมินร้องก่อนจะวิ่งไปทางดงเฮ ฮยอกแจกระดกไวน์อีกครั้งก่อนที่สายตาจะเห็นรถคันคุ้นเคยแล่นเข้ามา คนในพรรคกุหลาบเลือดได้มองฮันเกิงอย่างเย็นชา ส่วนฮยอกแจได้แต่มองฮันเกิงด้วยสายตาที่บอกไม่ได้
“ของขวัญต้อนรับกลับมา”รอยยิ้มอบอุ่นถูกหยิบยื่นให้เช่นทุกครั้ง ลีทึกสะกิดฮยอกแจที่เอาแต่เหม่อก่อนที่ตัวเองจะขอตัวออกไป
“อ่ะ ขอโทษพอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆ”
“คิดอะไรหรอ คิดถึงกันอยู่รึเปล่า”
“บ้าน่า กำลังคิดถึงว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง...”ฮยอกแจยิ้มบางๆ ก่อนที่กล่องสีแดงเล็กๆ จะถูกยื่นมาให้ ฮันเกิงพยักหน้าให้ฮยอกแจแกะก่อนที่แหวนเงินเรียบๆ ที่ฝังไปด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ อีกสี่ห้าอันจะปรากฏต่อสายตา
“เดี๋ยวฮันสวมให้นะ”มือเล็กๆ ค่อยๆ ถูกบรรจงสวมแหวนให้ก่อนที่ฮันเกิงจะจูบลงที่แหวนอีกที ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะหน้าแดงไปแล้ว แต่ตอนนี้....ฮยอกแจคนนี้ทำได้แค่แสร่งยิ้มให้อย่างเดียว
“ฮันก็ใส่เหมือนกับฮยอกเลยนะ”
“มาดื่มกันดีกว่า ฉลองที่ฮยอกกลับมา”แก้วใสที่ถูกเติมด้วยไวน์ชั้นดีถูกหยิบยื่นให้กันฮันเกิง
....ไวน์ที่สีเดียวกับเลือด เลือดที่จะหลั่งไหลให้กับลี ฮยอกแจ
คนแรกที่ฉันจะฆ่าตั้งแต่กลับมาเกาหลี ทำไมต้องเป็นนายด้วย!!
ที่ระเบียงห้องนอน ฮยอกแจในชุดเสื้อกล้ามและกางเกงขาวยาวสบายๆ กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่โดยไม่คิดที่จะทำอะไร รสชาติขมและฝาดมากกว่าเดิมทำให้เค้าต้องเบ้หน้าเมื่อสูบบุหรี่เสร็จแล้วมาดื่มไวน์ต่อ
“ตั้งแต่วินาทีนี้ไป...”มือเล็กเดินไปที่โต๊ะอีกฝั่งของระเบียง วัตถุสีดำมันวาวที่ใส่ที่เก็บเสียงที่ปลายกระบอกหันเข้าไปในห้องนอนจุดหมายเล็งไปที่สิ่งๆ นั้นที่ตั้งอยู่
“...ฉันกับนาย...”เสียงเหนี่ยวไกลมาพร้อมกับแววตาเย็นชาที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกเมื่อเข้ามาแทนที่แววตาสั่นไหวเมื่อเย็น
...ลี ฮยอกแจ หัวหน้าใหญ่แห่งพรรคกุหลาบเลือด
นักฆ่าที่เย็นชา นักฆ่าที่ไร้หัวใจ
...กุหลาบพิษที่แท้จริงกำลังจะแย้มกลีบแรกออก
และผู้ได้ยลโฉมอันงดงามนั้น มันต้องตาย!!
“เราเป็นศัตรูกัน!”ลูกตะกั่วแหวกอากาศก่อนจะไปปะทะเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวนอน รูปที่ฮยอกแจกำลังถือไอศกรีมแล้วหัวเราะ ข้างๆ กันมีฮันเกิงที่คอยเช็ดปากให้ เศษกระจกไม่ได้ร่วงหล่นลงบนมาบนพรมสักนิดราวกับว่ามันแค่ราวเท่านั้น แต่ถ้าหากมองดีๆ ในภาพที่หน้าผากของคนข้างๆ ฮยอกแจกลับถูกกระสุนเจาะจนเป็นรูไหม้อย่างแม่นยำ
....ทางหนึ่งก็เป็นเจตนารมณ์ของคนสำคัญที่จากไป
.....แต่อีกทางหนึ่งก็คือหัวใจที่มีค่าไม่แพ้กัน
.....ลี ฮยอกแจคนนี้เลือกที่จะเสียหัวใจไป
.....ไม่มีทางที่ใครจะมาทำให้สิ่งที่พ่อเค้าสร้างต้องพังทลาย
.....และไม่มีใครที่จะทนดูได้ เช่นเดียวกับ ลี ฮยอกแจ
__________________________________________________
ทักทายสไตล์โมจัง
กลับมาอัพตอนที่ 1 ให้ตามสัญญาแล้วนะคะ
อัพช้านิดนึงไม่ว่ากันเนอะ โมจิพึ่งตื่น = =
ก๊ากกกกกกกกกกก ชีวิตโมจิแขวนอยู่บน
เส้นด้ายจริงอ่ะ หุหุหุ แต่โมจิหากลัวไม่ 5555
จะจบสุขหรือรึเปล่าอันนี้ไรเตอร์ก็บอกไม่ได้เพราะตอนนี้
กำลังสับสนเหมือนกัน TT~ ถ้าโมจิเขียนผิดหรือตกหล่น
ก็ขอโทษด้วยนะจ๊ะ >____<
ไปล่ะค่า บายยยยยยยยย
160310 17.14 น.
Loma_ p
ความคิดเห็น