คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : Special Da Capo : Side Story 14 Mad Guy (วาเลนไทน์...เลือดสาดค่ะ 55)
(Name X V)
กรุณากดฟังเพลงด้านล่างด้วยนะคะ กรณีเผื่อเพลงไม่เล่น เน้นว่าต้องเปิดน้า ><
(Special Part : วี)
วันนี้เป็นวันที่แปลกวันหนึ่งสำหรับผม...แปลกไปกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา
ก็...ไม่ใช่เรื่องใหญ่นักหรอก...ก็แค่...เมื่อเช้าผมมาโรงเรียนเอง...เอ่อ...แบบที่ไม่ได้มาเองนานมากแล้ว และก็กลับเองในตอนเย็นด้วย
ทุกทีจะมีคนขับมอเตอร์ไซค์มาส่ง ส่งแบบไม่ได้ขอด้วย ถึงเราจะทะเลาะกันเละเทะแค่ไหนแต่สุดท้ายพี่เนมก็ต้องมารับมาส่งผมตลอด เขาไม่ค่อยยอมให้ผมไปไหนมาไหนเองเลยนับตั้งแต่ที่เขากลับเข้ามาในชีวิตผมและยัดเยียดตัวเองเป็นสามีผม - - เขามักจะเอาแต่อ้างเหตุผลหมาๆว่าเดี๋ยวผมจะไปมีชู้ ซึ่งไอ้พี่บ้านั่นจะไม่ยอมถูกสวมเขาเด็ดขาด(ฟังมันพูดแบบนี้แล้วอยากมีชู้ขึ้นมาให้รู้แล้วรู้รอด ให้ตายสิ ผมล่ะเกลียดไอ้พี่ห่านี่ชะมัด)
การไปไหนมาไหนกับพี่เนมกลายเป็นชีวิตประจำวันและความเคยชินของผมไปโดยไม่รู้ตัว แม้เขาจะชอบขู่ ตะคอก บังคับ ใจร้ายกับผมสารพัด แต่ว่า...ผม...
ผมสับสนเหลือเกิน เขาร้ายใส่ผมตั้งมากมาย แต่ในวันนั้นที่ผมจะถูกทำร้าย...เขาก็เป็นคนช่วยผมเอาไว้
เพราะอะไร?
พี่เนมที่ยื่นมือเข้ามาปกป้องและให้ผมพึ่งพิงในวันนั้นเหมือนจะกลายเป็นพี่เนมคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก นึกเสียดายนิดๆที่วันนั้นผมมัวแต่กลัวพวกที่เข้ามาหาเรื่องที่ห้างผมเลยไม่กล้าเงยหน้าดู...ทำให้นึกสงสัยว่า...ถ้าเงยหน้า...ผมจะเห็นพี่เนมคนเดิมหรือเปล่านะ?
พี่เนมคนเดิม...ที่อ่อนโยน...
“ปล่อยให้กลับเองแค่วันเดียวยังมีหน้าไปแรดที่อื่นอีกนะ”
พอกลับมาถึงบ้านแต่ยังไม่ทันจะเข้าซอย แขนผมก็ถูกกระชากมาที่มุมถนนมืดๆ ในความมืดและแสงสลัวของหลอดนีออนสีส้มติดๆดับๆข้างทาง แววตาของพี่เนมที่ผมเห็นทั้งแข็งกร้าวทั้งน่ากลัว
“ทำไมกลับมาช้า?”คำถามห้วนๆของเขาทำให้ผมนึกรู้ว่าถ้าผมตอบไม่เข้าหูต้องเป็นเรื่องแน่ แต่ทำไมผมจะต้องกลัวอีกล่ะ ในเมื่อผมก็เสียจนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
“เรื่องของวี!”เสียงที่ตอบกลับไปแข็งกว่าที่ตั้งใจเล็กน้อย และผมก็รู้ว่าพี่เนมไม่พอใจมาก แรงบีบที่ต้นแขนผมเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกเจ็บ แต่ถึงยังไงผมก็จะไม่ยอมร้องเด็ดขาด
ยิ่งเห็นผมไม่ร้องและต่อต้าน พี่เนมก็ดูโมโหมากขึ้น เขากระชากแขนผมให้เดินเข้าซอยไปด้วยกัน ผมทั้งเจ็บทั้งปวด ไอ้คนบ้าความรุนแรงเอ๊ยยยยย มือคนหรืออะไรวะ แรงควายชิบเป๋ง!!
อย่าถามเลยครับว่าผมโดนลากไปไหน...จะที่ไหนล่ะถ้าไม่ใช่บ้านไอ้พี่ห่านี่ มันลากผมไปพลางไขกุญแจบ้านไปพลาง โคตรจะนับถือความเก่งกล้าสามารถเลยว่ะ(นี่ผมประชดนะ!) ในบ้านค่อนข้างสว่างผมเลยรู้ว่าพี่นิวเองก็คงกลับถึงบ้านแล้ว แต่คงอยู่ข้างบนเพราะด้านล่างนี้เงียบมาก
“ปล่อยวีนะ!! พี่จะลากวีมานี่ทำไม!!”ผมแหกปากสู้ และสายตาดุๆคู่นั้นก็ตวัดมามอง “คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะ จะทำอะไรตามใจชอบ...!!”
ประโยคที่เหลือหายเข้าคอไปในทันที...คอไอ้พี่เนม ไม่ใช่คอผม ผมถึงกับสะดุ้งตอนที่พี่เนมกัดริมฝีปากผมเบาๆ...เบาบ้านมันแล้วใช่มั้ยนั่น ผมว่าผมได้กลิ่นเลือดฟุ้งเต็มปากเลยนะเว้ย ทีแรกผมก็ดิ้นหนีไม่ยอม แต่พอไอ้พี่ห่านี่มันจูบหนักเข้าแถมฝ่ามือก็เลื่อนลงมาช่วยด้านล่าง ผมก็เริ่มสติขาดๆหายๆไปไม่เป็น
กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีผมก็อยู่ในอ้อมแขนของไอ้คนใจร้ายแล้ว แสงไฟในบ้านดูสว่างพร่าไปหมดจนมองอะไรๆได้ลำบากเหลือเกิน ไอ้พี่เนมขยับยิ้มมุมปากเหมือนสะใจที่เห็นผมหมดสภาพคามือมัน แล้วผมก็ถูกอุ้มพาขึ้นไปบนชั้นสองโดยที่ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับปากอ้าประท้วง
“นึกว่าจะฤทธิ์มากกว่านี้ ว่าไงล่ะ เจอแค่นี้ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอ หืม?”เดินไปก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำกระซิบเย็นกลั้วหัวเราะ ผมเลยได้แต่เบ้ปากเป็นคำตอบ
“...โรคจิต...พี่มันโรคจิต...ซาดิสม์...หน้าด้าน...แถมยังชอบใช้ความรุนแรง...”ด่าได้แค่นี้ ไม่ไหวครับ ตัวมันอ่อนไปหมด พี่เนมมันอุ้มผมมาแต่มันไม่ได้อุ้มเฉยๆนี่ มือนี่ไม่รู้จะจับจะลูบอะไรนัก ผมก็คนนะเว้ย มีอารมณ์ มีความรู้สึก จะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงจะด้านเกินไป
“ด่ากันแบบนี้...ชวนให้พี่คิดว่าวีอยากทำตรงนี้เลย”
ผมตาโต ส่วนไหนของคำด่าผมเหรอที่ทำให้มันคิดอะไรอุบาทว์ๆพรรค์นั้นได้!
ไอ้พี่เนมไม่ใช่คนเก่งแต่ปากครับ ไอ้หมอนี่การกระทำมาก่อนคำพูดเสมอ มันก้มลงมาซุกไซ้ตัวผมกลางทางเดิน ปากกัดส่วนมือก็ปลดเสื้อออกอย่างรวดเร็วจนผมทำอะไรไม่ถูก ปากจะด่าก็ถูกมันบดจูบลงมาเหมือนรู้ทัน และกว่าจะรู้สึกตัวอีกที...อะไรๆมันก็เตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว
“...ไม่...ไม่เอาตรงนี้...”ผมพูดเบาจนแทบจะเป็นกระซิบ ทุเรศตัวเองว่ะ
“ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน”
สาบาน ถ้าไม่กลัวมันฆ่าทิ้งผมจะตบหน้าไอ้พี่ห่านี่ซักสิบฉาด ได้ยินเห็นๆแล้วยังจะมาทำเป็นซื่อบื้อ!
ผมกัดฟันข่มความอาย ตอนนี้แรงอารมณ์มันพลุ่งพล่านเกินจะให้มานั่งอายอะไรแล้ว
“...ไปที่เตียง...ไม่เอาพื้น...”
ไอ้พี่เนมแสยะยิ้มสมใจ ส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม
เกมแก้แค้นเกมนี้ ผมเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์
เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆพวกนี้ถึงจะจบสักทีนะ...?
ผมได้แต่ถามตัวเองในใจโดยที่ผมเองก็รู้ดีว่าไม่มีใครสามารถให้คำตอบผมได้หรอก ไม่มี...นอกจากตัวไอ้พี่เนม แต่ถึงผมถาม คำตอบมันก็คงไม่พ้นความเงียบหรือไม่อย่างร้ายผมก็อาจจะโดนทำอะไรแปลกๆอีก
ตลอดเวลาที่เรามีสัมพันธ์กัน สิ่งที่พี่เนมเอาแต่พร่ำกรอกหูผมก็คือประโยคเดิมๆที่บอกว่ายังไงผมก็ไม่มีวันหนีไปจากเขาได้
หนีไม่ได้...
ผมแค่นยิ้มกับตัวเองในความมืด ถึงหนีได้ ผมเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าผมจะคิดหนีเขาไปจริงๆหรือเปล่า ผมรู้ดีว่าตัวเองโง่ ไม่ใช่โง่ธรรมดาด้วยนะ แต่เป็นโง่มากกกกกก
ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง...ห้องนอนที่เริ่มจะคุ้นตา...สายตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องนี้แต่งเรียบๆด้วยโทนสีน้ำเงินขาว ของประดับห้องก็น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย นอกจากรูปภาพประดับผนังสองสามรูปและนาฬิกาปลุก ผมก็แทบจะไม่เห็นข้าวของประดับหรืออะไรวางทิ้งเรี่ยราดเลย
แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับวัตถุสีดำชิ้นเล็กๆ
ผมพยายามมองดูของชิ้นนั้น มันวางอยู่หลังนาฬิกาปลุกทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นตั้งแต่แรก ขนาดของมันไม่ใหญ่มาก ผมขยับตัวเอื้อมมือไปแตะ...และสัมผัสนุ่มๆของผ้าก็เรียกความรู้สึกที่คุ้นเคยบางอย่างให้พวยพุ่งออกมา
นี่มัน...หรือว่า...
ผมยังไม่ทันจะหยิบมันขึ้นมาพิสูจน์ข้อสันนิษฐานในใจ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอย่างกะทันหัน ผมรีบชักมือกลับ ดวงตาคมกริบของพี่เนมตวัดมามองคล้ายจะสงสัยว่าผมทำอะไรอยู่ แต่พอเขามองไปเห็นของชิ้นนั้น เขาก็รีบเดินเข้ามาหยิบมันออกและโยนเข้าไปในลิ้นชักข้างเตียงทันที
สายตาที่ดุยิ่งกว่าเดิมจ้องมาที่ผม ทำเอาอดสะดุ้งเล็กๆไม่ได้
“หายเจ็บแล้วสินะ...ถึงได้ลุกขึ้นมาเที่ยวรื้อค้นของของคนอื่นน่ะ”พี่เนมคำราม ท่าทางจะโกรธเอามากๆ
“ใครไปรื้อของพี่กันล่ะ”ผมโต้ ไม่ยอมหรอก อีกอย่างผมไม่ได้รื้อซะหน่อย มันวางโชว์ให้เห็นอยู่เลยต่างหาก! “หลบ วีจะกลับบ้าน”
ผมโซเซลุกขึ้น เจ็บนิดๆแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรเหมือนตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรก แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนอุ้งมือใหญ่ก็คว้าไหล่สองข้างของผมแน่นแล้วผลักกลับจนล้มลงไปบนเตียง ชิท! ถึงจะบอกว่าไม่ได้เจ็บมากแต่หงายหลังลงไปกระแทกนี่มันก็ทำเอาจี๊ดได้นะเว้ย!!
พี่เนมคร่อมทับผมไว้ทั้งตัว สายตาแข็งกร้าวดุดันเหมือนจะลุกโชนได้ในแสงสลัว “แรงมันเหลือเยอะเกินไปใช่ไหม...อยากจะต่อกับพี่มากสินะ”
“ปล่อย!!”ผมตะโกน เผลอเหลือบมองต่ำโดยไม่ตั้งใจ ห่าเถอะ นอกจากผ้าเช็ดตัวไอ้พี่เนมเองก็ไม่ได้ใส่อะไรเลยนี่หว่า ผมล่ะเห็นสัญญาณอันตรายลอยมารำไร ใกล้ซวยแล้วไงไอ้วีเอ๋ยยยย
ไม่มีคำตอบจากสรวงสวรรค์ พี่เนมกดริมฝีปากลงมาแรงๆจนผมรู้สึกเจ็บ แต่แม้เขาจะกำลังทำเรื่องเลวร้ายอย่างที่ชอบทำกับผมอยู่เสมอๆ ใจของผมกลับคิดไปถึงสิ่งอื่น
สิ่งที่ผมเห็นเมื่อครู่นี้ สัมผัสที่แตะผ่านปลายนิ้วนั่น แม้ห้องจะมืด แต่ถ้าผมเดาไม่ผิด...
ปรี๊ดดดดดดด!!
เสียงนกหวีดยาวหมดเวลามาพร้อมกับเสียงโห่ร้องจากฝั่งที่ชนะ ผมทำหน้าเซ็ง ก็ฝ่ายโน้นเล่นมีตัวจริงเข้าไปซะสามแต่ฝั่งผมมีแค่คนเดียวนอกนั้นตัวสำรองหมด แบ่งกลุ่มแบบนี้มันยุติธรรมที่ไหนกันวะ!
“โถ หน้างอใหญ่ ไปให้ไอ้เนมปลอบซะไป ฮ่าๆๆๆ”พี่บอมที่เป็นนักกีฬาตัวจริงแต่เล่นฝั่งนู้นเข้ามาหยอก มือขยี้หัวผมแรงๆส่วนผมก็ได้แต่โยกหลบ(ไม่พ้นด้วยง่ะ ฮือ)
“รออีกหน่อยเหอะพี่ เดี๋ยววีได้เป็นตัวจริงบ้างจะรู้สึก!”ผมตอกหน้ารุ่นพี่กลับ แต่แทนที่จะกลัวพี่บอมแม่งเสือกหัวเราะลั่นเหมือนจะเยาะกัน
“โอ๊ยยยย นั่นมันยังอีกไกล ไปเพิ่มความสูงมาก่อนเหอะไอ้หนู กร๊ากกกกกก”
“หนอยยยย!!”
ผมหยุดโวยเพราะมีมือของใครบางคนวางลงมาบนหัวเบาๆ ผมหันกลับไปมอง เป็นพี่เนมนั่นเอง...
“แกล้งน้องมันอยู่ได้ เดี๋ยวมันก็ไม่สูงขึ้นมาจริงๆหรอก”
โหหหห นั่นเหรอปาก! นึกว่าจะช่วย! เสือกซ้ำเติมกันได้!
ผมปัดมือพี่เนมออก เดินหนีไปอีกทางทันที ฮึ งอน!
“กร๊ากกก มึงทำเด็กมึงงอนแล้วว่ะเนม ไปง้อมันหน่อยเหอะ”พี่บอมยังแซวไม่เลิก แต่นอกจากอมยิ้มนิดๆอย่างนึกขัน ไอ้พี่เนมก็ไม่ได้มาง้อผมอย่างที่เพื่อนแนะนำแต่อย่างใด
พี่ศักดิ์กัปตันทีม(ในตอนนั้น)เรียกพี่เนมพอดี เขาเลยเดินไปคุยกันสองคน ผมมองตามแผ่นหลังของพี่เนมไป โหยแม่ง...ไม่คิดจะง้อกันจริงๆเหรอวะ
“เอ้า ทำหน้างออยู่ได้ ไอ้เนมมันก็แบบนี้แหละ ยังจะทำเป็นไม่ชิน”พี่บอมเดินมากอดคอผม อีกมือขยี้หัว เชี่ยเหอะ ผมจะไม่สูงก็เพราะไอ้รุ่นพี่ในทีมนี่แหละ ทำไมมันชอบเล่นหัวผมกันนักวะ “เออวี จะว่าไป วันนี้เอ็งให้อะไรเนมมันล่ะ”
“หือ?”ผมงง “อะไร ให้อะไรเหรอ”
“เฮ้ยยยยย”พี่บอมทำหน้าเหวอ มองผมแบบไม่อยากเชื่อ แล้วเขาก็ก้มมากระซิบ “ก็ถึงว่าทำไมเนมมันดูเซ็งๆชอบกล...วันนี้วันเกิดมัน มันไม่ได้บอกแกเรอะ?”
ผมตาโต “โกหก!!?”
“โกหกไปให้ได้อะไรล่ะไอ้น้อง”พี่บอมส่ายหน้า กลอกตาไปมา “นี่สรุปแกไม่รู้จริงๆใช่ไหมเนี่ย โอ๊ย ไอ้ห่าเนม ไอ้ปากหนัก ไอ้...”
ผมไม่ได้ใส่ใจฟังว่าที่เหลือพี่บอมด่าพี่เนมว่าอะไรอีก เพราะสิ่งที่ผมพยายามคิดอยู่ตอนนี้ก็คือ...จะเอาอะไรให้พี่เนมเป็นของขวัญดี กะทันหันแบบนี้กว่าจะรอให้ชมรมเลิกแล้วไปซื้อก็คงดึก แถมบ้านพี่เนมก็อยู่ตั้งในกรุงเทพให้นั่งรถไปเองก็นั่งไม่เป็น(ผมเรียนเขตปริมณฑล ส่วนบ้านในกรุงเทพนั่นบ้านเก่าเขาก่อนจะย้ายมาตรงข้ามบ้านผม) ง่า...แอบเคืองหน่อยๆว่ะ ทำไมเขาไม่บอกนะว่าวันนี้วันเกิด ทั้งๆที่...เราเป็นแฟนกันแท้ๆ
แต่คิดอีกทีผมก็มีส่วนผิดแฮะ วันเกิดแฟนตัวเองแค่นี้ก็ยังไม่รู้ โอย...ตาย...ทำไงดี
ผมมองไปทางพี่เนม เขาคงคุยกับพี่ศักดิ์เสร็จแล้ว ผมเลยรีบวิ่งไปหา
“เอ่อ...พี่เนมครับ...”อีกฝ่ายมองตอบ เลิกคิ้วขึ้นนิดๆเป็นเชิงถาม “คือ...วีไม่รู้อ่ะ...ว่า...เอ่อ...วันนี้มัน...”
“อ้อ”เขาตอบรับอย่างเข้าใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องสนใจหรอก ในเมื่อพี่ไม่ได้บอกวี เราจะไม่รู้ก็ไม่แปลก”
ผมฟังคำตอบอย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก พี่เนมดูสบายใจเกินเหตุไปแล้ว ผมพยายามคิดว่าตอนนี้พอจะมีอะไรที่ให้เขาได้บ้าง ซึ่งพอมองไปมองมา...ผมก็ไปสะดุดเข้าที่ข้อมือตัวเอง
มันเป็นปลอกข้อมือที่ไว้ใส่เวลาเล่นบาสที่ผมซื้อตอนเปิดเทอม เป็นของขวัญอวยพรตัวเองให้สูงไวๆ - - เอ่อ...ไม่ใช่...อวยพรให้ตัวเองเล่นบาสเก่งๆต่างหาก มันเป็นผ้ายืด ดังนั้นถึงมือพี่เนมจะใหญ่กว่ามือผมแต่เขาก็น่าจะใส่ได้แหละ...มั้ง...
“วีไม่ได้เตรียมของไว้เลย แต่...แต่ถ้าพี่ไม่รังเกียจวีให้นี่นะ”ผมถอดปลอกข้อมือออกแล้วยื่นให้เขา แววตาพี่เนมมีรอยประหลาดใจพาดผ่าน และผมก็รีบพูดต่อ “มันอาจจะไม่ใช่ของดี เอ่อ เก่าด้วยสิ แต่ว่าวีก็ใส่มันเอาไว้ตลอดและอธิษฐานขอให้ตัวเองเก่งขึ้นไวๆจะได้เล่นในสนามเดียวกับพี่เนมได้ ถ้าพี่เนมใส่พี่ต้องชู้ตเข้าทุกลูกแน่ แล้วก็...แล้วก็...”
ผมละล่ำละลักพูดแทบไม่เป็นคำ ไม่รู้สิ กลัวว่าเขาจะไม่อยากได้เพราะมันก็ไม่ใช่ของใหม่อะไร ดีนะที่เป็นสีดำ เกิดเป็นสีขาวป่านนี้คงเห็นความมอมแมมชัดกว่านี้ แต่นี่ก็เป็นของสิ่งเดียวที่ผมมีอยู่ในตอนนี้
พี่เนมนิ่งไป นิ่งจนผมนึกกลัวว่าเขาจะไม่เอา แต่แล้วเขาก็ยื่นมือมาหยิบมันไป
ผมเงยหน้าขวับ และพี่เนมก็ยิ้มให้นิดๆ “ขอบใจนะ”
ในอกเหมือนมีลูกโป่งพองโต พี่เนมเอาไปใส่ด้วยโว้ยยยยยยยยย ฮ่าๆๆ ผมแทบจะกระโดดไปรอบๆตัวเขา แต่ยังไม่ทันจะได้ทำจริงเขาก็ยื่นมือมาลูบหัวผมอีกครั้ง
“พี่เชื่อว่าคำอวยพรของวีจะเป็นจริง พี่เองก็จะใส่เอาไว้ตลอดเหมือนกัน”
ผมยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวานที่สุด ในใจมันบอกแค่ว่าผมรักผู้ชายคนนี้...ผมรักพี่เนม...รัก...
เพราะวันเกิดของพี่เนมอยู่ช่วงกลางปีและหลังจากนั้นสี่ห้าเดือนพวกเราก็เลิกกัน นั่นจึงเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่ผมมีโอกาสได้ให้เขา ปีถัดมาแม้เราจะยังเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ทุกครั้งที่บังเอิญเดินสวนเราก็เป็นเหมือนคนแปลกหน้า ไม่เคยยิ้ม ไม่เคยทักทาย ไม่เคยพูดคุย...ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เนมคิดยังไง แต่ทุกครั้งที่เราเดินสวนกัน ผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันกลับไปมอง แม้จะรู้ดีว่าระหว่างเราไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วก็ตาม...
“...พี่เนม...”ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงขาดห้วง...อยากจะเชื่อ...แม้จะเป็นพี่เนมที่เหมือนปีศาจตรงหน้านี้ผมก็ยังอยากที่จะเชื่อใจเขา “พี่เนม...ของของวี...วันเกิดพี่...อือ...ปีนั้น...”
แววตาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป แม้ผมจะถามแทบไม่เป็นคำเพราะแรงกระแทกกระทั้นที่ถาโถมใส่ไม่หยุดแต่ผมก็รู้ว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
ผมกัดริมฝีปากข่มกลั้นเสียงร้องน่าอาย “พี่ยัง...เก็บมันไว้ใช่ไหม...?”
หางเสียงเปลี่ยนเป็นกรีดร้องเพราะแรงที่มากขึ้นจนร่างสะท้านไหว ไม่มีคำตอบจากผู้ชายที่ทาบทับร่างผมอยู่ แต่สีหน้าและแววตาที่เขาแสดงมันก็มากพอแล้วที่จะให้ผมเดา ผมระบายรอยยิ้มออกมานิดๆ นึกดีใจที่อย่างน้อยที่สุดระหว่างเราก็ยังมีบางสิ่งที่นอกจากความใคร่เชื่อมถึงกันอยู่
ยังสื่อถึงกันได้...ผมยิ้มกับตัวเองเหมือนจะลืมเรื่องร้ายๆที่เขาเคยทำมาทั้งหมด...ใจของพี่เนม ใจของผม ใจของเราใช่จะอยู่ห่างไกลกันขนาดนั้น ซึ่งถ้าคิดในแง่ดีเข้าไว้ เรื่องทั้งหมดก็คง...
“...พี่รู้อะไรมั้ย...”ผมเอ่ยเสียงเบาหลังจากที่ทุกอย่างจบลง แววตาของพี่เนมเป็นอย่างไรตอนนี้ผมมองไม่เห็นแล้ว แต่ว่าผมต้องพูด...เรื่องนี้เท่านั้นที่ต้องพูด “...วี...น่าจะเกลียดพี่แทบตาย...แต่วีก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไม่เป็นแบบนั้น...”
ผมทอดสายตามองไปที่เพดานอย่างไร้จุดหมาย “บางที...วีอาจจะใจง่ายอย่างที่พี่ว่าจริงๆก็ได้นะ...”
ด่าตัวเองไปน้ำตาก็คลอเบ้า เพราะถึงจะรู้ใจตัวเองมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ผมรักเขา...รักมากจริงๆ...จนถึงตอนนี้ก็ยังรัก...
แต่เขาล่ะ? เขาจะยังรักผมอยู่หรือเปล่า?
เจ็บจริง แต่มันก็แค่เจ็บ เพราะยังไงมันก็คงไม่เท่าที่พี่เนมเคยเจ็บในวันนั้น เขาจะเกลียดจะแค้นผมมันก็สมควรแล้ว
นอกจากความใคร่ อีกสิ่งหนึ่งที่เชื่อมโยงพวกเราเอาไว้ก็คงเป็นความแค้น
นี่เป็นความจริงที่ถึงจะรู้ดี แต่ไม่ว่าจะคิดถึงมันสักกี่ครั้ง ผมก็ยังทรมานแทบตาย
ผมตื่นมาอีกทีตอนนาฬิกาบอกเวลาเช้ามืดแล้ว ผมลุกขึ้นสะบัดหัวไปมาสองสามครั้ง เพลียนิดหน่อยแต่ก็ยังพอไหว ผมลากสังขารไปอาบน้ำล้างตัว พี่เนมคงลุกไปนานแล้ว เท่าที่รู้เขาเป็นคนตื่นเช้ามาก ป่านนี้น่าจะอยู่ข้างล่าง...
แกร๊ก!
ผมสะดุ้งเฮือก เพราะคิดว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ผมเลยออกมาแต่งตัวข้างนอกตามสบาย ผ้าก็ไม่ได้พันเอาไว้ ใครจะไปนึกล่ะวะว่าเขาจะกลับมาเร็ว สายตาพี่เนมที่มองมาทำเอามือที่กำลังติดกระดุมเสื้อแทบแข็งเป็นหิน ข้างบนใส่แล้วก็จริงแต่ข้างล่างอ่ะโล่งโจ้งเลยนะคร้าบบบบบ
แต่แล้วเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเดินเข้ามาและโยนเสื้อผ้ากองหนึ่งให้
“วาเอามาให้เมื่อกี้ เอาไปเปลี่ยนซะ”ผมมองชุดนักเรียนใหม่ที่อีกฝ่ายส่งมา เอื้อมมือไปหยิบมาถือไว้แต่ยังไม่ได้ใส่
พี่เนมเลิกคิ้ว “ทำไม? หรือว่าวันนี้ใส่พละ?”
ผมเม้มปากแน่น ไม่ได้ใส่พละเว้ย แต่ว่า...
“ทำไมไม่พูด?”เสียงที่ถามชักดุขึ้นและแฝงแววรำคาญ ผมเลยได้แต่พรูลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วกลั้นใจตอบอย่างรวดเร็ว
“วีจะถอดชุดเก่าก่อน มายืนจ้องกันแบบนี้แล้วใครมันจะไปกล้าถอดกันล่ะ!!”
พูดจบก็แทบเอาหัวโขกตู้เสื้อผ้า อายว่ะ...อายโคตร...ถึงจะเคยเห็นกันอยู่แต่ในสภาพที่มีสติเต็มร้อยผมก็ยังอายอยู่ดี จะให้ถอดเสื้อให้คนอื่นดู โดยเฉพาะว่าเป็นไอ้หื่นนี่น่ะเหรอ ฝัน!!
พี่เนมหรี่ตาลง ผมว่าผมคงตาฝาดที่แวบแรกเหมือนเห็นเขากำลังกลั้นหัวเราะ และอีกฝ่ายก็หมุนตัวออกไปโดยไม่พูดอะไร
ปัง! ประตูปิดลง และผมก็ได้แต่ถอนหายใจอีกเฮือก...หมดเวรหมดกรรมกันซะที
หลังเปลี่ยนเสื้อชุดใหม่ลงมาผมก็พบว่าพี่นิวเองก็ตื่นแล้วและกำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ ซึ่งอาหารเช้าของฝาแฝดคู่นี้ดูเหมือนจะเป็นขนมปังปิ้งทั้งปีทั้งชาติ พี่นิวทักทายผม เลื่อนจานขนมปังปิ้งสีเหลืองอร่ามหอมฟุ้งให้
“อ่ะ กินดิ”ว่าแล้วเขาก็หันไปหยิบแก้วมาส่ง “มีนมด้วยนะ ยี่ห้อนี้น้องวีชอบใช่ปะ”
ผมมองฉลากยี่ห้อนม สงสัยนิดๆว่าเขารู้ได้ยังไงว่าผมชอบนมยี่ห้อนี้ แต่ก็ช่างเหอะ...ผมไม่อยากจะหยุมหยิมอะไรมาก เพราะแค่เห็นไอ้พี่เนมเดินไปเดินมาอยู่ในห้องครัวมันก็แสลงลูกตาจนไม่อยากจะกินอะไรแล้ว นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพยาธิมันร้องหาอาหารผมจะไม่ยื่นมือไปแตะอาหารบ้านนี้เลย คอยดูเดะ
“วันนี้ออกเช้าหน่อยนะเนม”พี่นิวหันไปคุยกับแฝดตัวเอง ไม่ได้สนใจท่าทีหมางเมินระหว่างผมกับน้องชายเขาเลย ไม่รู้ว่าเพราะชินหรือเพราะอะไร “ไฟว์มันนัดซ้อมเร็วหน่อยเราจะได้มีเวลาเยอะๆ แม่งนึกถึงพวกไอ้ห่าเพียวเมื่อวานแล้วหมั่นไส้ว่ะ คอยดูเหอะ ถ้าซ้อมกันขนาดนี้แล้วยังได้อันดับต่ำกว่าพวกมันกูจะไปโดดตึก!”
“ไม่ต้องลงทุนขนาดนั้นหรอก ขึ้นไปข้างบนตอนนี้เลยดีกว่า เดี๋ยวกูถีบมึงลงมาให้”
“มึงนี่มันไอ้น้องสารเลวชัดๆ -o- “
ผมมองการสนทนาที่ดูรักใคร่กันแบบแปลกๆระหว่างฝาแฝดคู่นี้ และก็เผลอคิดไปว่าถ้าไม่มีพี่นิวผมกับพี่เนมก็คงแย่งกันเงียบแหงๆ ดีนะที่พี่นิวเป็นแฝดกับไอ้หมอนี่ เฮ้อ...เสียดายที่ผมไม่ได้ชอบพี่นิว ไม่งั้นผมคงสบายกว่านี้เยอะ เหอๆ
“มึงไปพร้อมกูปะ?”พี่นิวถามต่อ ผมเหลือบมองพี่เนม และก็เห็นเขาส่ายหน้า
“มึงไปก่อนเหอะ”
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องครัว พี่นิวมองแฝดตัวเองตาปริบๆแล้วหันกลับมาหาผม
“น้องวีอย่าไปสนใจไอ้ห่าเนมมันเลยนะ มันก็แบบนี้แหละ”ปากเขาด่าแต่หน้าดันยิ้ม ผมเลยหลุดฮาทั้งที่หน้าแทบจะค้างอยู่ในมาดบึ้งแบบที่เป็นมาตลอดเมื่อคืนวาน “ช่วงนี้ถ้ามันไม่ได้ไปส่งหรือไปรับวีก็อย่าไปโกรธมันนะ พวกพี่เองก็ยุ่งอยู่กับประกวดวงอ่ะ เมื่อวานโดนวงอริมาท้าชน โดนมันหยามขนาดนั้นจะให้แพ้มันก็คงไม่ไหว”
ผมทำตาโตนิดๆ เรื่องที่พวกพี่ๆโดนหาเรื่องทำไมผมไม่เห็นรู้หว่า...แต่คิดไปแล้วเมื่อวานผมก็ไม่ได้กลับไปบ้านเลยไม่เจอเฮียวา แถมมานี่ก็ไม่เจอพี่นิว และคนเดียวที่เจอ...ก็เสือกเป็นคนที่ไม่เคยคิดที่จะเล่าเรื่องทั่วๆไปในชีวิตประจำวันให้ผมรู้!!
ผมล่ะอยากจะหัวเราะประชดชีวิต บทสนทนาระหว่างผมกับพี่เนมกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์คือการประชดประชันเสียดสีกัน และหัวข้อยอดนิยมก็คือความแรดของผมเอง ให้ตาย...
“วีไม่โกรธหรอกที่เขาไม่มารับส่ง”ผมตอบพี่นิว นึกถึงไอ้คนหน้าตายจอมเผด็จการนั่นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ “ดีซะอีกที่เขาไม่มายุ่งกับวี”
“เฮ้อ...น้องวีก็พูดเกินป๊ายยยย”พี่นิวส่ายหน้า ผมเลยหรี่ตามอง
“พี่เข้าข้างแฝดตัวเองนี่”
“เฮ้ย เปล่า”พี่นิวสะดุ้งเหมือนร้อนตัว “พี่จะไปเข้าข้างมันทำไมล่ะ ก็มันทำตัวมันเองนี่”
คิดว่าเราคงจะนินทาไอ้พี่เนมกันอีกนานแน่ถ้าพี่นิวไม่ร้องเฮ้ยออกมาก่อน ผมหันขวับไปมองมัจจุราชที่เพิ่งจะเดินมาตบกบาลฝาแฝดตัวเอง ชุดเปลี่ยนเรียบร้อยทำให้รู้ว่าเขาคงอาบน้ำเสร็จแล้ว
“ด่ากูลับหลังนะมึง”พี่เนมกระซิบเสียงเย็นใส่พี่นิวแล้วตวัดสายตามาทางผม “ขนาดแฝดพี่ก็ยังไม่เว้นเลยรึไง?”
“สันดานเสีย!”ผมด่าสวน พี่เนมคิ้วกระตุกกึก พี่นิวคงเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเบรก
“เอ่อ ไปโรงเรียนกันเหอะ นะมึง ฮ่าๆ ไปเรียนกันๆ”เขาลุกพรวดดันเก้าอี้เก็บ เอาจานไปโยนทิ้งในอ่างแล้วฉุดแขนพี่เนมให้ออกจากบ้าน ซึ่งไอ้พี่ห่านั่นก็หันมาคว้าแขนผมไว้ได้ทันผมเลยโดนลากติดไปด้วยอย่างไม่เต็มใจ
พี่นิวมองมาทางพวกเรานิดหน่อยตอนที่ขึ้นมอไซค์กำลังจะออกจากบ้าน สองคนนี้เรียนที่เดียวกันแล้วก็จริงแต่เวลาไปเรียนก็มักจะขี่กันคนละคัน ไม่รู้จักช่วยชาติประหยัดพลังงาน - -
“เดี๋ยวล็อคบ้านให้”ไอ้พี่เนมบอกเรียบๆ ทำเอาผมหนาวเยือกเพราะนั่นก็เป็นเสมือนคำบอกกลายๆว่าให้พี่นิวไปก่อน
“เออ...มึงก็รีบๆเข้า...แล้วก็อย่าไปทำอะไรน้องเขาอีกล่ะ”พี่นิวไม่วายทิ้งท้ายปรามคู่แฝด ในขณะที่ผมได้แต่หัวเราะเหอะๆในใจ มันทำไปเยอะแล้วล่ะพี่ ถามใหม่ดีกว่าว่ายังมีอะไรที่มันยังไม่ได้ทำผมอยู่อีก
เสียงรถที่ดังห่างออกไปทำให้ผมต้องเริ่มนับถอยหลังชะตาชีวิตตัวเอง แล้วก็...ฟึ่บบบบ...นั่นไง ไอ้พี่เนมมันหันมาแล้ว ตายแน่กู...
“เย็นนี้กลับเองได้ใช่มั้ย?”อ้าวเฮ้ย ผิดคาด นึกว่าจะโดนเสียดสีเรื่องพี่นิวซะอีก ทำไมอยู่ๆพี่แกถึงได้ทำท่าเหมือนว่าจะ...เป็นห่วง... “พี่ไม่ว่างไปรับ วีช่วยอยู่เฉยๆทำตัวเป็นเมียที่ดี อย่าไปอ่อยผู้ชายให้มันมากนักด้วย”
โห...ฟังมันพูด ไอ้ที่หลงคิดว่ามันเป็นห่วงนี่ถีบกลับเข้าซอกสมองไปได้เลย นั่นปากคนหรือปากอะไรวะ แม่งชอบเอาแต่หาว่าผมแรด ไม่อยากจะตะโกนใส่หน้าว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนบนโลกนะโว้ยยยยยยยย!!
“ถ้าเมียที่ดีของพี่แปลว่าไม่อ่อย...พี่ก็คงไม่เคยคิดว่าวีดีงั้นสิ?”ผมเลิกคิ้วถามจงใจกวนประสาท “ในเมื่อพี่ด่าวีร่านวีแรดอยู่ทุกวันแล้วทำไมไม่เลิกๆกันไป ไม่ต้องยุ่งกับวีอีกล่ะ วีจะได้ไปร่านไปแรดไกลๆสายตาพี่ ไม่ให้พี่ต้องมานั่งด่าอยู่แบบนี้!”
ท่าทางผมจะแหย่ผิดเวลา เพราะทันทีที่พูดจบไอ้พี่เนมก็กระชากแขนผมอย่างแรงจนผมถึงกับเสียหลักเซไปชนแผ่นอกกว้าง และพอเงยหน้ายังไม่ทันจะด่าต่อ พี่เนมก็บดริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง
ปลายลิ้นที่แทรกเข้ามาอย่างกะทันหันทำเอาผมตั้งรับสู้แทบไม่ทัน ไอ้ครั้นจะปิดปากก็สายไปเสียแล้ว แต่ถ้าจะให้กัดลิ้นเขาเหมือนละครน้ำเน่าหลังข่าว...เชื่อเหอะว่าวันนี้ผมคงไม่ได้ไปเรียนแน่ แล้วก็...โอ๊ยยยยยย มึนว่ะ คิดไม่ออกแล้ว!
ไอ้พี่เนมจูบผมเหมือนมันไปตายอดตายอยากมาจากไหน ผมเริ่มหายใจไม่ทัน แข้งขาอ่อนไปหมดจนน่าด่าตัวเอง เพราะถึงจะสาปแช่งไอ้หมอนี่แทบตาย แต่สุดท้ายผมก็ดีแต่เป็นฝ่ายที่แพ้...
“โอ๊ย!!!”ผมร้องอย่างตกใจที่เขาเลื่อนริมฝีปากลงมาตามแนวคอแล้วกัดอย่างแรง ไอ้ห่าพี่เนมเป็นแวมไพร์มาเกิด! มันกัดลงมานี่คิดบ้างรึเปล่าวะว่าคนถูกกัดมันเจ็บแค่ไหน เท่านั้นไม่พอ มันยังมีหน้ามากัดต่อเบาๆแถมด้วยเม้มอีก...พระเจ้า ถ้ามันไม่เป็นรอยเต็มไปหมด ไอ้พี่เนมก็คงจะเสื่อมสมรรถภาพแน่ๆ!!
ผมผลักพี่เนมอย่างแรงจนเขาต้องถอนริมฝีปากออก แล้วกลั้นใจเค้นเสียงต่อว่า “...พอซะที...นี่มันหน้าบ้านนะ...พี่จะบ้ารึไง!”
“หน้าบ้านสิดี จะได้ประกาศให้เขารู้กันให้ทั่วว่าใครผัวใครเมีย!!”
“พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ!! พี่ไม่อายแต่วีอายนะเว้ย!!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่นะ!!!”
เราคงจะเถียงกันไฟแลบอีกนานถ้าไม่มีเสียงกระแอมมาจากตรงประตูรั้ว ผมหันขวับไปมอง แล้วก็แทบจะถลาไปเกาะรั้วด้วยความดีใจ
“เฮีย!”ครับผม เฮียวาพี่ชายผมเอง เฮียกลอกตาไปมาแล้วเหลือกขึ้นฟ้าคล้ายจะกระอักกระอ่วนใจ สีหน้าดูอธิบายอารมณ์ยาก
“คือ...กูก็ไม่ได้ชอบสอดเรื่องผัวๆเมียๆนะ แต่ว่านี่มันน้องชายกูว่ะ ขอทีเหอะ”เอ่อ...เฮียจะมาช่วยผมหรือทำให้ผมอายมากขึ้นเนี่ย ฟังที่เฮียพูดแล้วชวนให้นึกสงสัยขึ้นมาติดหมัดเลยว่าเฮียวามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ไอ้เนม ถ้ามึงไม่เลิกบ้า...”เฮียวาสะดุดไปนิด สายตาเหล่มองที่คอผม ผมเลยยกมือขึ้นตะปบคอกะจะปิดร่องรอย แล้วก็ต้องตกใจที่จับถูกอะไรหนืดๆ...อี๋!! เลือดติดเต็มเลยอ่ะ! แถมเจ็บโคตรด้วย! “...และเลิกทำร้ายร่างกายน้องกู กูก็จะไม่ให้มึงเข้าใกล้วีอีก!”
“มึงห้ามกูไม่ได้หรอก!”ไอ้ห่าพี่เนมตะคอกกลับ ผมนี่สะดุ้งแทบตัวลีบติดกำแพง แต่เฮียวาก็ยังกล้าเถียงสู้
“ได้ไม่ได้ เดี๋ยวมึงก็รู้!”เฮียวาส่งยิ้มที่แม้แต่ผมยังคิดเลยว่ามัน ‘กวนตีนโคตร’ ใส่ไอ้พี่เนม เขาถีบประตูรั้วเปิดแล้วดึงผมออกมา สายตาอาฆาตพี่เนมยังเห็นได้ชัด “มึงไปเอาน้ำส้วมราดหัวให้หายบ้าก่อนแล้วค่อยมาว่ากันใหม่เหอะ น้องกูคนเดียวกูส่งเองได้ เจอกันที่โรงเรียน!”
จบ จบเลยจริงๆ ผมเดินตามเฮียวาออกมา ไม่อยากจะแฉให้เฮียเสียเส้นหรอกนะว่าความจริงแล้วตัวเฮียกับตัวผมก็ไม่ได้สูงต่างกันมาก ผมเตี้ยกว่าเฮียวานิดๆก็จริงแต่พวกเราน่ะจัดว่า ‘เตี้ยโคตร’ ไปเลยนะครับถ้ายืนเทียบกับพี่เนม ไอ้ที่กล้าไปยืนด่าเขาฉอดๆนี่ต้องนับถือในความปากจัด เอ้ย! กล้าหาญของพี่ชายผมจริงๆ
แต่ถึงคิดอย่างนี้ผมก็อดที่จะหันกลับไปมองไม่ได้ ในคลองสายตาผม พี่เนมเองก็กำลังมองมาที่พวกเรา และก็ โครม!!! ง่ะ...ไอ้บ้านั่นต่อยประตูรั้ว ให้ตายสิ ถึงจะเป็นแค่รั้วไม้แต่ก็คงเจ็บน่าดู ไอ้พี่ห่านี่ ทำไมไม่รู้จักระงับอารมณ์บ้างอะไรบ้างนะ...
ว่านั่นว่านี่ แต่สุดท้ายผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ผมเลยขืนแรงเอาไว้จนเฮียวาหันกลับมามอง
“เฮีย”ผมเอ่ยเสียงเบา สบตาพี่ชายแท้ๆเพียงคนเดียวแน่นิ่ง “วีขอ...ไปดูเขาหน่อยได้มั้ย?”
เฮียวาทำหน้าไม่อยากเชื่อ “เฮียอุตส่าห์ไปช่วยแก แต่แกเสือกจะกลับไปหามันเนี่ยนะ?”
“เขาร้ายใส่วีตลอดก็จริง...”ผมถอนหายใจยาว เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน “แต่ว่า...พี่เนมก็...”
คำที่เหลือผมไม่ได้พูดต่อหากพี่ชายผมก็เหมือนจะเข้าใจได้ เฮียวาดูลังเลนิดๆแต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือผมแทนคำตอบ
“ถ้ามันร้ายใส่แกมากๆ แกเอาน้ำฉีดให้หายบ้าเลยนะเว้ย”
ผมยิ้มกว้าง ฮ่าๆ พี่ชายผมแม่งน่ารักชะมัด “อื้ม!”
ดวงตาดุคมที่ยังคงเฝ้ามองผมอยู่ตลอดมีรอยบางอย่างสว่างวาบในตอนที่เขาเห็นผมหมุนตัวกลับมา ขณะมายืนตรงหน้าเขา พี่เนมนิ่ง ผมก็นิ่ง และผมก็ค่อยๆเอื้อมมือไปแตะมือซ้ายของพี่เนมที่มีรอยเลือดเปรอะอยู่
“ไป...เข้าบ้านกัน...เดี๋ยววีทำแผลให้...ทำแผลให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปเรียน”ผมพูดเบาๆแต่ก็ไม่ได้มองหน้าเจ้าของมือเลยแม้แต่น้อย โกรธนะ ยังโกรธอยู่ แต่ว่า...เป็นห่วงเขามากกว่า...
ในเมื่อกระโจนลงมาแล้วก็ต้องไปให้ถึงนรกขุมที่ลึกที่สุด ถ้าจะเกลือกกลั้วก็ต้องเอาให้มันเลอะชนิดที่ว่าไม่มีวันลบล้างได้...ไม่เป็นไร เพราะนี่เป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง
ถ้าจะต้องตกนรกจนวันตาย ก็ขอให้ตกมันไปพร้อมๆกันทั้งอย่างนี้แหละ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
น้องวีดูน่ารักนะ โนว์ชอบประโยคสุดท้ายของน้องวีอย่างบอกไม่ถูก ความรักของสองคนนี้ดูเป็นความรักที่ยากจะเข้าใจ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ทั้งสองคนก็ยังพยายาม(หรือดึงดัน??)ที่จะอยู่ด้วยกัน เพราะแบบนั้นเพลงในตอนนี้ที๋โนว์เอามาแปะก็เลยเป็นแบบนั้น แต่มันก็เป็นเพลงที่โนว์คิดว่าเหมาะสมนะคะ
เพราะว่า....เป็นเพลงที่....เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย....ไม่เชื่อลองฟังดูสิ 5555 เหมือนอิตาเนมมั้ยล่ะ เพลงนี้ชื่อว่า View of Silence โดยคุณ Joe Hisaishi ค่ะ ใครเคยดูการ์ตูนเครือจิบลิบ่อยๆ(พวก Spirited Away, Princess mononoke) ก็คงคุ้นๆลุงเขา เพราะเขาเป็นคนเล่นเพลงประกอบทั้งหมดค่ะ
ขอแปะเพลงก่อน ตอบเม้นโนว์จะอัพไปเรื่อยๆนะคะ ถ้าไม่เห็นไว้ว่างๆค่อยรีเฟรชเข้ามาดูใหม่ จนกว่าจะมีคำว่าหมดแล้วอ่ะแหละ
คุณ ~~pp~~ - ค่ะ จัดไป 55555+ คุณขอมา เราจัดให้(่ป่าว...คือว่ามันตรงคิวพอดีน่ะค่ะ ฮ่าๆๆ) ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้นะคะ แต่โดยส่วนตัว โนว์ชอบเนมเวอร์ชั่นแบบนี้แฮะ...
คุณ บอบบี้.อลิซซ! - ช่วงนี้เนมมาแรง ทั้งแฟนคลับและแฟนขับ(??) 55555+ อลิซชอบโนว์ก็ชอบจ้ะ จัดมาบ่อยๆแปลว่าอิสโนว์เองก็ชอบส่วนตัว ไม่ได้แอบลำเอียงนะเนี่ย ลำเอียงอย่างเปิดเผยเลยแหละ 555+ โนว์ยังจำกันได้จ้ะ คิดถึงอลิซเหมือนกัน ^^
คุณ pshoor - แอบสะดุ้งตรงคำว่าอย่าทิ้งช่วงนาน....แหะๆ ก็แบบว่าสองตอนนี้มันเวลาเดียวกันไงคะ ก็เลยพยายามเข็นมาลงให้พร้อมๆกัน เดี๋ยวรีดเดอร์จะงุนงงว่ามันอะไรยังไง ที่บอกว่าดีใจ แสดงว่าแอบเชียร์คู่นี้เงียบๆมานานแล้วใช่มั้ยคะ 555+ แต่มันจะราบรื่นจริงรึเปล่า...อันนี้โนวืไม่คอมเม้นท์นะ(วิ่งหนี)
คุณ Forger me ? - เอิ่ม ถ้าได้อ่านตอนที่แล้ว คุณๆก็คงจะรู้กันค่ะว่าเจ้านิวเองยังไม่รู้เลยว่ามันไปเป็นแฟนไฟว์ตอนไหน = =?? เจ้าไฟว์มันก็เนียนใช้ได้นะคะ 555+ เล่นเอาเจ้านิวอึ้ง+งง+ตกตะลึง ไม่เป็นไร ทุกอย่างขึ้นอยู่ในกำมือของสโนว์เองค่ะ ฮี่ฮี่(สครีมอย่างชั่วร้ายแล้วเดินหนีหายเข้าเงามืด)
คุณ ammer - ฮาๆ พวกเจ้าเพียวก็น่าโมโหนะ แต่เรื่องยังไม่จบง่ายๆแค่นี้แน่ค่ะ มีแนวโน้มว่าเจ้าพวกนี้จะพางานระยะยาวเข้ามาหาซะด้วยสิ แต่ใครผิดใครถูก ใครชั่วเลวกว่ากันต้องรอดูค่ะ หึหึ ยินดีด้วยนะคะที่ไฟว์-นิวสมหวัง 555
คุณ yunjae-kyumin - เอิ่ม สรุปว่าชอบหวานแบบเถื่อนๆ? จัดไปค่ะ ส่วนใหญ่คนที่หวานเลี่ยนก็มีแค่พี่กานต์น่ะแหละ นอกนั้นแอบเถื่อนกันหมด 5555 (มีแต่อีตาเนมที่เถื่อนอย่างเปิดเผย ไม่คิดสงวนสิทธิ์ปิดบังนิสัยตัวเองแต่อย่างใด) เพราะว่าโดยส่วนตัวโนว์ก็ชอบเถื่อนๆค่ะ ฮ่าๆ
คุณ W@Y - ฮุฮุ ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว โนว์ก็คงไม่ต้องตอบแล้วเนาะว่าใครอยู่โพสิชั่นไหน 55555 (นิว - โพสิชั่นอาร้ายของเมิ๊งงงงงง =[]=!!!) ถ้าสังเกตดีๆเจ้านิวมันจะแสดงออกบ้างเป็นบางครั้งคราวถึงตำแหน่งที่แท้จริงของตัวเองค่ะ ฮี่ฮี่(ทุกคนเริ่มเหล่กับเสียงหัวเราะประหลาดๆของอิสโนว์) อยากกดไลค์ซักทีกับที่บอกว่าคิดดีแล้วเหรอที่ไฟว์จะเอานิวมาเป็นแฟน โนว์ว่านะ มันคงอยากกลับไปคิดใหม่ทันทีเลยล่ะค่ะ 5555 (แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน....ว่าจะสายไป...รึยัง หึหึ)
คุณ ZAFFIROBLU - ขอบคุณมากจ้าอลิน ที่ดั้นด้นไปติดตามถึงเรื่องโน้นด้วย 555 ยังไม่ได้เม้นท์ก็ไม่เป็นไรหรอก โนว์ไม่เคยจะซีเรียสอ่ะ กร๊ากกกก ความจริงโนว์ก็ไม่เคยปกปิดเรื่องไฟว์กับนิวนะ แต่อยู่ที่ว่ารีดเดอร์คนไหนจะหูตาคอจมูก(??) ดีกว่ากันเท่านั้นแหละ 555+ แต่เรื่องจะเป็นยังไง ใครร้ายแค่ไหน โนว์ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวหลุด
คุณ บ้า Y - ที่ว่าขำ คือขำเจ้านิวใช่มั้ยคะเนี่ย 555+ ท่าทางจะเอ๋อสนิทอ่ะ น่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก รีบมาต่อให้ตามคำเรียกร้องค่ะ(นี่รีบสุดแล้ว??) ขอให้สนุกนะคะ
คุณ Himamori - ตามปกติ สงสารเจ้านิวบ้างอะไรบ้างก็ได้นะคะ 55555 อ่านตอนแรกน่ะไม่เท่าไหร ่แต่พอมาดูด้านเจ้านิวบรรยายนี่คือ....หมดสภาพสุดๆ โรแมนติกสิ้นดี(สิ้นจริงๆค่ะ สิ้นไปหมด)
คุณ นายอ้วนTunt - คงต้องส่งสัญญาณ SOS เรียกเจ้านิวกลับมาโลกมนุษย์เป็นการด่วนค่ะ สภาพจินตนาการตามแล้วแลดูอนาถมากกว่าโรแมนติก ไม่รู้จะสงสารหรือจะขำดี (แต่โนว์ขำก่อนละกัน 555) อยากรอชมก็จัดไปค่ะ แต่ท่าทางถ้าอยากรู้พัฒนาการ....คง...อีกนาน 5555
คุณ วิฬาดำ - แอบแรงเหมือนกันนะคะเนี่ย =,.= แต่แหม ไฟว์จะเสียใจก่อนนิวน่ะสิคะ ท่าทางแบบนี้ 555+ เพราะเจ้าตัวช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~ นิวไม่คิดเองหรือว่าซื่อบื้อเกินเหตุก็ไม่ทราบเนอะ คู่นี้คงไปแบบทุลักทุเล มีวางหมัดวางมวยเล็กน้อย ก็ลุ้นๆไปค่ะ รับวันวาเลนไทน์พอดี 5555(เกี่ยว??)
คุณ ก้อยจ้า - ใจเย็นค่าพี่ก้อยยยยย ระวังเพื่อนนั่งข้างๆจะมองพี่แปลกๆเอานะ 555 รู้เลยว่าตกตะลึงช็อคโลกและ(ไม่)แอบสะใจที่ไฟว์ทำแบบนั้นแค่ไหน 55555 สงสารก็แต่เจ้านิว ท่าทางจะไม่รู้อะไรเลยซักกะนิด(ตอนนี้มันก็ยังคงไม่รู้ต่อไป) คู่นี้มีลุ้นค่ะ แต่ไม่รู้จะลุ้นขึ้นแค่ไหน เพราะไฟว์ไม่ยอมพูดตรงๆซะที ก็รอต่อไปนะพ่อคุณ ผิดเองที่ไม่พูด เจ้านิวก็ใช่จะฉลาดซะเมื่อ?? (ไม่ต้องห่วงค่ะ โนว์ก็กำลังด่าเจ้านิวเหมือนกัน ฮ่าๆ)
ปล อ้อนได้ค่า โนวืไม่กัด กร๊ากกกกกกก
คุณ nonyya - ขอบคุณมากมายค่า TT^TT มีไม่กี่คนที่อวยพรให้โนว์อ่านหนังสือเยอะๆ แต่ประเด็นคือโนว์ขี้เกียจอ่านแฮะ 55555+ (นิสัยไม่ดี....) เอามาต่อให้แล้ว หวังว่าจะสนุกนะคะ ^^
คุณ TEAUTA' - ไฟว์มันคงเอาจริง แต่นิวมันไม่รู้เรื่องค่ะ 55555+ โนว์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะออกมาเละรึเปล่า แต่คงทุลักทุเล เพราะ....นิวมันคิดว่าตัวเองเป็นคิงค่ะ วะฮ่าๆๆ ก็รอดูกันต่อไปเนอะว่าจะคิงได้อีกนานแค่ไหน หึหึหึ(สครีมอย่างน่าขนหัวลุกแล้วเดินจากไปในความมืด)
คุณ +-+!Demon_DarkNight!+-+ - ถ้าคุณรู้สึกเช่นนั้นกับเพียว ก็แปลว่าโนว์ประสบความสำเร็จในการไซโครีดเดอร์ค่ะ =o= 5555+ ประเด็นคือในแง่ของวาเพียวดูเป็นคนแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้สินะคะว่าเรื่องนี้ใครจะเลวสุด ต้องทูบีคอนกันต่อไปค่ะ ได้เห็นผลลัพธ์ของฉากสุดท้ายแล้ว อาจจะซอฟกว่าที่หลายๆคนคิด แต่ถ้านิสัยแบบนิวมันก็น่าจะออกมาประมาณนี้ล่ะนะ
คุณ ทอมเซอๆ - แหม ถ้าไม่ยุ่งกับวาตั้งแต่แรก แล้วใครจะทำให้เจ้าซีหมั่นไส้ล่ะคะ เน้อออออ แต่ซีมันหมั่นไส้มันก็รู้นะว่าใครเอาจริง ไม่เอาจริง ถ้าสังเกตดีๆนิวมันจะแค่เล่นๆไม่เคยรุกจริงจังตั้งแต่แรกแล้ว เหมือนแค่ตอดเล่นแหย่เล่นเอากำไรไปวันๆ ความสนุกส่วนตัวที่ได้เห็นซีโมโห อะไรแบบนั้น(โรคจิต...) แต่ว่าในความคิดเจ้านิวมันปักใจมุ่งมั่นมากเลยว่าไฟว์แค่ใช้มันเป็นข้ออ้าง ทั้งที่ความจริง...!!?....ไม่รู้สินะคะ หึหึ
คุณ ^^คนมันรั่ว^^ - ประเด็นสำคัญที่ทุกคนฮือฮาสรุปว่าคือเรื่องนี้สินะคะ เพราะว่านิวมันจะได้เลิกยุ่งกับวา 55555+ นี่เป็นผลพลอยได้ของวา(+ซี)นะ รู้สึก ไม่ใช่ผลประโยชน์ที่ไฟว์มันต้องการ 5555 จะสงสารใครก่อนดีล่ะเนี่ย
คุณ fukumoji - ฮาๆ ไม่เป็นไรค่ะ คนเรามันผิดพลาดกันด้ายยยย เนอะ? โนว์ไม่ถือหรอก(มองหน้าวี มองหน้าเนม โอเค พวกนั้นก็ไม่ถือ 555+) ยังดีนะคะที่จินตนาการน่ากลัวน้อยกว่าโนว์หน่อย สำหรับโนว์ ตานิวเหมือนพระเอกปกป้องเพื่อน ส่วนไฟว์...นางเอกที่โดนกลั่นแกล้ง?? ฮ่าๆๆๆ จินตนาการโนว์ออกจะอะเฟรดเกินเหตุไปนิด แต่เดี๋ยวก็รู้ค่ะว่าใครพระใครนาง หึหึหึ...
คุณ *-*123-*- - ขอแสดงความยินดีค่ะที่ลางสังหรณ์เป็นจริง 555 แต่อันที่จริงโนว์ก็ไม่ได้ปิดบังอะไรนะ ออกจะเปิดเผยกะคู่นี้ใช่ย่อย หลายคนยังทักเลยว่าเป็นคู่ที่"กลิ่นทะแม่งๆ" ตั้งแต่ชวนกันไปลอยกระทงละ แต่ท่าทางจะเป็นตาไฟว์คนเดียวค่ะที่คิดเกิน ส่วนนิว...ซื่อบื้อขนานแท้และดั้งเดิม ก็เหนื่อยหน่อยล่ะนะไฟว์ 5555
ปล ขอบคุณที่วิ่งไปติดตามเรื่องนั้นด้วยค่ะ แต่โนว์ยังเข็นไปไม่รอดเลย เหอๆๆ เชียร์เป้เหรอคะ ทำไงดี โนว์อยากเชียร์ทั้งเป้ทั้งเมฆเลยอ่ะ 55
คุณ ohmpresto - โอ้ เราได้หน้าม้าแล้วค่ะ ถึงขั้นป่าวประกาศกันเลยทีเดียว 5555+ กดไลค์ตรงโนว์แน่กว่า หึหึหึ สมหวังกันแล้วนะคะ ขอแสดงความยินดีด้วย
คุณ [[CoCoNuT]] - แน่ะ รีดเดอร์เซ้นส์แรงอีกคน 5555+ หลายคนก็สะกิดๆอยู่แล้ว แต่เพราะว่าไม่ค่อยเอาไฟว์กับนิวออกพร้อมกัน และส่วนใหญ่หนูวาที่เดินเรื่องก็ไม่ค่อยจะหูตาว่องไวนัก ต้องรอให้เห็นจะๆหนูแกถึงจะเก็ท ไฟว์มันก็เอาแบบนั้นล่ะค่ะ มั่นใจแน่แท้มาก แต่ไอ้เจ้าคนโดนประกบปาก...ถึงขั้นนี้แล้วก็ยังไม่คิดอะไรซะนี่ 555 ไม่รู้จะสงสารใครดี
คุณ ผู้วิเศษในคราบมนุษย์ - เอิ่ม เอาพาราแก้ปวดตับไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะชักดิ้นลงแดงซะก่อน 5555+ เป็นห่วงในสวัสดิภาพของรีดเดอร์จากใจจริงค่ะ ดีใจที่ไฟว์คู่กับนิว เพราะจะได้ไม่มาแย่งวารึเปล่าคะ(นั่นเป็นเหตุผลส่วนใหญ่ที่รีดเดอร์ดีใจกัน ฮ่าๆๆ) หน้านิวตอนนั้นคงเหวอได้โล่ ในขณะที่...เจ้าไฟว์รุกแรง+เร็วเกินไป ก็รอติดตามค่ะว่าสองคนนี้มันจะไปกันรอดรึเปล่า
คุณ kataiyai - พูดน้อยต่อยหนัก แต่งวดนี้คงเป็น พูดน้อยจูบหนัก แถมยังจูบแบบไม่มีการให้สัญญาณล่วงหน้าอีกตะหาก ไม่รู้ว่าไฟว์ควรจะต้องขอบคุณหรือร้องไห้ให้กับความคิดน้อยของเจ้านิวดี เพราะถ้านิวคิดมากกว่านี้คงมีโดนต่อยฟันร่วง แต่พอมันไม่คิด....ก็กลายเป็นว่าช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย 555+ โนว์เลือกคนสงสารไม่ค่อยจะถูกซะแล้วสิคะ
คุณ whitewwoo - รู้สึกคู่ใหม่จะได้แฟนคลับเยอะ ไม่เหมือนเจ้าเนมที่ท่าทางจะเป็น "แฟนขับ" มากกว่า 555+ เอาตอนพิเศษของเนมวีมาให้ ไม่รู้จะเรียกว่าคืนดีกันรึเปล่านะ แต่ว่ามันก็...เฮ้อ หวานๆ(?)ขมๆแบบนี้ล่ะค่ะ เป็นสีสันให้ชีวิตแก้เลี่ยน คิดว่าไฟว์นิวอาจจะไม่ดราม่า(มาก)ล่ะมั้งนะ....ทูบีคอนดีกว่าค่ะ เพราะโนว์เป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้ 555+
คุณ ReNaI---aWaRe - จะไม่รู้ว่าสองคนนั้นมันไปเป็นแฟนกันตอนไหนก็ไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะขนาดตัวเจ้านิวเองมันยังไม่รู้เลย 5555+ ไฟว์มันเนียน+มั่วซั่วขั้นร้ายแรง แล้วนิวมันก็เป็นคนไม่คิดอะไรอย่างร้ายแรงเช่นกัน พอมาเจอกันเก๊าะ....อย่างที่เห็นน่ะนะ สะใจตรงหักหน้าแฟนเก่าได้ แลกกับความชอกช้ำที่นิวซื่อบื้อเกินไปละกันเนอะไฟว์ 5555+
ตอบคอมเม้นท์หมดแล้วค่าาาาาาา ถ้ามีอะไรก็โพสทิ้งท้ายกันไว้ได้นะคะ อยากจะบอกอีกครั้ง "HappY VaLenTinE เจ้าค่า!!!" สโนว์เลิฟๆจุ๊บๆ 55555+
ความคิดเห็น