คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Da Capo 0 : Beginning (ภาค 2)
เคยได้ยินคำพูดที่ว่า...สติมาปัญญาเกิดหรือเปล่าครับ...
ผมล่ะปวดหัว ตอนนี้หัวผมคงทึบจนแทบไม่เห็นทางสว่างแล้ว เสียงเซ็งแซ่รอบตัวถึงจะดังยังไงก็ไม่มีผลอะไรกับมิสที่ยืนพูดคนเดียวอยู่หน้าห้องเลย สภาพ ณ เวลานี้เป็นอะไรที่ ‘เสื่อม’ สุดๆ เป็นสภาพที่ผมไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนในชีวิต
“เฮ้ย! เอามิยาบิมาให้กูดูบ้างดิ!”เสียงหนึ่งลอยข้ามหัวไป มิยาบิที่ว่า...ก็ดารานมหกนั่นไงล่ะ...อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก...
“เอานินเทนโดมาให้กูกดด้วย!”อีกเสียงลอยข้ามหัวผมกลับไป ไอ้กลุ่มนี้ก็พวกบ้าเกม
“ไอ้หมู ต้มมาม่าเร็วๆดิวะ ท้องกูร้องจ๊อกๆแล้วนะเว้ย”ไอ้หมูที่ว่าคือไอ้หมูขาวตัวอ้วนๆที่กำลังเอาหม้อตั้งบนเตาไฟฟ้าเตรียมต้มมาม่าแจกเพื่อนอยู่หลังห้องทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะสิบโมง
มิสที่ยืนอยู่หน้าห้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ โห...ไอ้พวกนี้แม่งบาปหนาจริง...
สติผมแทบไม่มีมาปัญญาจะแก้ปัญหาก็เลยไม่เกิด ดังนั้นมิสจงช่วยตัวเองเถิด...อาเมน
ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมอยู่ในห้องเรียน ม.4/8 ห้องศิลป์อังกฤษ-จีน ซึ่งเป็นห้องที่ได้รับสมญาสุดไพเราะตั้งแต่คาบแรกว่า ‘ห้องรวมเด็กเหลือเดน’
ก็รู้มาบ้างอ่ะนะว่าสายนี้มันเป็นแหล่งรวมเด็กสอบอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะงั้นก็เลยไม่ได้ตั้งความหวังไว้ดีเด่อะไรแต่แรกอยู่แล้ว
อันที่จริงผมก็เคยคุยเรื่องเลือกสายเรียนต่อกับพี่กานต์ ซึ่งพี่กานต์ก็เตือนผมแล้วว่าถ้าจะอยู่ก็ต้องทำใจ ทีแรกพี่เขาก็ประหลาดใจกับความพิสดารพันลึกของพวกที่ห้องพี่เขา(คงจะเหมือนผมตอนนี้แหละ) แต่พอนานวันไปก็ชิน+ด้าน และเอาเข้าจริงมันก็สนุกดีเหมือนกัน
พยายามคิดในแง่ดีไว้ก่อน บางทีมันอาจจะดีก็ได้...แค่บางทีน่ะ...
“เฮ้ย! วาๆๆๆ”ไอ้มิกซ์ที่นั่งข้างผมเขย่าแขนจนไหล่แทบหลุดพร้อมกับเรียกรัวจนผมที่กำลังสะลึมสะลือต้องหันไปมองมันแล้วถามว่ามีอะไร “ช่วยกูดูหน่อยดิ คนไหนน่ารักกว่ากันอ่ะ”
มันส่งใบปลิวนัดบอดมาให้ผมดู มีสาวเอกับสาวบี(ไม่ได้เขียนแบบนั้นหรอก แต่ผมขี้เกียจอ่านชื่อ) สาวเอสูง ขาว หน้าตาโอเคแต่เสียอย่างเดียวที่ขาใหญ่...ส่วนสาวบีรูปร่างดีสมส่วนน่าจีบแต่ขาเธอโก่งหน่อยๆ...โห...เล่นถามซะทำใจเลือกยากเลย...
ใครจะกล้าพูดกันวะว่าตอนนี้ผมโคตรจะเฉยกับผู้หญิง(อายว่ะ)
“มึงก็หลับตาจิ้มๆเอาละกัน”ผมตอบไอ้มิกซ์ไปแบบขอไปที มิกซ์เองก็อยู่ชมรมบาสแต่อยู่ทีมระดับซี(เกรดโหลดสุด)และมีแต่ชื่อติดในชมรมเพราะมันไม่เคยโผล่ไปซ้อมเลย ผมเคยคุยกับมันบางครั้ง นิสัยมันก็โอเค แค่มันเป็นคนลอยชายไปหน่อย
“งั้นข่าวที่บอกว่าวาไม่สนผู้หญิงก็เรื่องจริงอ่ะเดะ?”
ผมตาสว่างพรึ่บ แทบสำลักน้ำลายตัวเอง หันขวับไปหาเรื่องไอ้มิกซ์ทันที “พูดให้มันสวยๆหน่อย...เอาข่าวมาจากใครวะนั่น?”
“ไอ้เอิร์ธ”
สาบาน...เวลามันทำพี่เน็ตงอนผมจะไม่สืบเรื่องพี่เน็ตให้มันอีกแล้ว ไอ้เพื่อนทรยศ!
มิกซ์มันสนิทกับเอิร์ธ พวกมันอยู่กลุ่มเดียวกัน จะคุยกันบ่อยก็ไม่แปลก แต่แม่ง...ไม่เห็นจะต้องแฉกันเลยนี่หว่า(แอบหงุดหงิด)
สติผมนอกจากจะไม่มา ตอนนี้ปัญญาก็คงเริ่มเตลิดหนีหายตามกันไปด้วยแล้วครับ...
“เออ วารู้ยัง เด็กใหม่ห้องเรามีสามคนแหละ”ไอ้มิกซ์ยิ้มจนตาหยี ผมก็ฟังมันบ้างไม่ฟังบ้าง แต่จะว่าไปผมก็ยังไม่เห็นเด็กใหม่เลยสักคนนี่นา ไม่รู้พวกมันโดดกันตั้งแต่วันแรกรึเปล่า “แถมแต่ละคนก็แสบๆกันทั้งนั้น”
“รู้ได้ไง?”เออ มันบอกเองแท้ๆว่าเป็นเด็กใหม่ แล้วไปรู้เรื่องเขาได้ไงล่ะนั่น
“มีแต่มึงแหละที่ตกข่าว พวกมันแต่ละคนดังๆกันทั้งนั้น แถมสาวยังติดเกรียวจนน่าโมโห”แล้วไอ้มิกซ์ก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะเสียงโฉด “พวกกูเคยวางแผนจะไปดักตีหัวมันเพราะมันแย่งเอากองเชียร์หญิงฝั่งพวกกูไปตอนแข่งบาส เลยเคยไปสืบข้อมูลของพวกมันมาบ้าง”
โห...แม่งโฉดเห็นๆ เหตุผลแค่เนี้ยเล่นจะไปตีกะชาวบ้าน?
“เออ เอาเหอะ กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ผมตัดบท ขี้เกียจฟังมันพล่ามต่อ หาสาระไม่เจอ...
ผมขออนุญาตมิสออกไปนอกห้อง(มิสปลื้มเหลือหลายที่ยังมีนักเรียนเห็นหัวอยู่ อย่า...ผมยังไม่เลวถึงใจขนาดนั้น เพราะอย่างน้อยๆมิสก็ยังอุตส่าห์มายืนเขียนกระดานให้คนที่พอมีสำนึกจดไปประดับสมอง...แต่ผมยังไม่ได้จด เดี๋ยวไว้ค่อยไปยืมพวกเนิร์ดๆหน้าห้องลอกทีหลัง)
โรงเรียนผมมันพิลึกตรงที่บนตึกเรียนไม่มีห้องน้ำ อยากเข้าต้องลงไปเข้าข้างล่าง ไม่รู้ว่าเพราะกลัวนักเรียนมั่วสุมกันหรือเพราะอะไร ให้ตายสิ ผมไม่ชินกับการที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับไอ้พวกนั้นจริงๆนั่นแหละ ผมคิดถึงพวกมันจังว่ะ...โดยเฉพาะ...หมอนั่น...
ตุ้บ!!
ผมสะดุ้งเฮือกที่อยู่ๆก็มีคนกระโดดลงมาจากกำแพงรั้ว ผมมองมัน มีเข็มติดหน้าอกแสดงว่าอยู่ม.ปลาย แต่ไม่น่าใช่รุ่นพี่เพราะหน้าไม่คุ้น ดูจากความใหม่ของเสื้อแล้วคงเป็นเด็กเข้าใหม่ม.4ชัวร์ ผมมันไว้ยาวชี้โด่ชี้เด่แถมแม่งยังซอยสะบั้นแบบผิดกฎเห็นๆ ในมือมันมีเป้ใหม่เอี่ยมสกรีนตราโรงเรียนซึ่งบัดนี้โดนครูดลากดินห้อยอยู่ มันมองหน้าผมและผมก็มองหน้ามัน
สายตาที่มันมองมาทำเอาผมหนาวๆร้อนๆบอกไม่ถูก
...ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนกับมีลางอันตรายแบบแปลกๆวะ
มันเป็นคนผิวขาว หน้าตาค่อนข้างดีค่อนไปทางลูกคนจีน ตี๋แบบตี๋จริงๆไม่ใช่ตี๋โฉดเหมือนไอ้ใครบางคนที่ผมรู้จัก ตัวมันสูงแบบน่าตกใจ บางทีอาจจะเป็นนักกีฬา...
“นายอ่ะ...อยู่ม.4 หรือเปล่า?”มันถามผม ผมพยักหน้า มันเลยยิ้มกว้าง “ดีว่ะ เจอเพื่อนแล้ว โดดข้ามรั้วมาแบบมั่วๆโคตรกลัวจะหาตึกไม่เจอ โรงเรียนแม่งก็กว้างจัดแถมยามยังหน้าดุยิ่งกว่ายักษ์วัดแจ้ง”
ผมเผลอหลุดหัวเราะออกไป ยามโรงเรียนผมเข้มงวดมาก ถ้าเด็กเข้าสายเกินกว่าเก้าโมงจะถูกส่งชื่อไปฝ่ายปกครองทันทีแล้วค่อยไปตัดสินเอาที่ศาลสูง(ฝ่ายปกครอง) เพราะงี้ล่ะมั้งไอ้หมอนี่มันถึงได้ปีนรั้วข้ามมา
“ตึกเรียนม.ปลายอยู่นี่”ผมชี้ไปที่ตึกที่ผมเพิ่งเดินออกมา “ถ้าม.4 เหมือนกันก็อยู่ชั้นสองนี่เอง เดินๆหาไปเหอะ เดี๋ยวก็เจอห้อง”
ผมเดินจากมา อย่าคิดนะว่าผมจะเป็นคนดีพอที่จะพามันไป ชี้บอกแค่นี้ก็น่าจะรู้เรื่องแล้วถ้ามันไม่ปัญญาอ่อน...แต่เดินไปได้แค่สองสามก้าวมันก็คว้ามือผมหมับ
ผมหันกลับไปมองมันงงๆ...อะไรของมึง กูปวดฉี่นะเว้ย...
“ชอบว่ะ”
หือ...
ผมจะคิดว่าผมหูฝาด ไม่ก็มันแค่เปรยถึงเรื่องอะไรสักอย่างที่ไม่เกี่ยวกับผม “ว่าไงนะ?”
ไอ้เด็กใหม่หน้าตี๋จ้องผมด้วยสีหน้าโคตรจริงจัง
“เราชอบนายว่ะ...คบกันมะ?”
ผมอ้าปากค้าง วิญญาณหลุดออกจากร่างแบบเฉียบพลัน
มันจะ...กะทันหันไปรึเปล่าวะเนี่ย!!?
ผมกระตุกยิ้มแบบลวกๆให้มันแล้วกระชากแขนออกทันที มารย่งมารยาทหายวับไปพร้อมกับความคิดเสื่อมๆแวบแรกที่เผลอคิดไปว่ามันดูเป็นคนดีน่าคบหาคนหนึ่ง
“โทษนะ...แต่กูปวดฉี่ว่ะ บาย”
ผมบอกมันแบบรวบรัดแล้วโกยอ้าวแบบไม่ต้องไตร่ตรองนาน พลางภาวนาขออย่าให้เจอะอย่าให้เจอกับมันอีกเลยตลอดชาติ!!
ผมเดินกลับขึ้นมาบนตึก ยังหัวเสียไม่หายที่อยู่ๆก็โดนคนที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงห้านาทีพูดจาแบบนั้นใส่ ผมไม่คิดจะตอบตกลงหรอกเว้ย เพราะยังไงซะ...ผมก็คบกับซีอยู่นี่หว่า...
โอย...กูคิดถึงมึงจังเลยว่ะซี...คิดถึงจริงๆนะ
ผมล่ะเง็งชิบ ก่อนหน้าที่จะมีเรื่องยุ่งๆแบบนี้ไม่เห็นเคยมีเพื่อนผู้ชายคนไหนมาสน แต่ไหงหลังจบเรื่องวุ่นๆทั้งหลายแหล่ ผมก็ดันถูกผู้ชาย(ที่ไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ)พูดอะไรพิลึกๆใส่
ผมอ่ะ...ไม่ได้อยากเป็นคนที่ ‘ดึงดูดผู้ชาย’ นักหรอกนะ!!
ผมเข้าไปในห้องเรียน มิสออกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหมดคาบมิสก็คงหมดความอดทน ผมถอนหายใจเซ็งๆ แต่พอเดินไปถึงที่นั่งผมก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมน่ะมัน...
อีกฝ่ายเลิกคิ้วเหมือนประหลาดใจแต่เรียวปากได้รูปกลับอมยิ้ม “อ้าว บังเอิญจังแฮะ ดีจริง ที่แท้ก็อยู่ห้องเดียวกันนี่เอง”
ไอ้คนเมื่อกี้นี่หว่า!!!!
มิกซ์มองผมกับไอ้เด็กใหม่สลับกันไปมางงๆ ในขณะที่ผมได้แต่หัวเราะขื่นๆอย่างสมเพชเวทนาในดวงซวยสมพงศ์ของตัวเอง
...หยุดยาวเมื่อไหร่เห็นทีงานนี้คงต้องไปทำบุญเก้าวัด
“โชคดีเป็นบ้าเลยเนาะ แถมนั่งใกล้กันแค่นี้ จากนี้ไปเรามาสนิทกันให้มากๆดีกว่านะ”ดูมันยิ้ม ดูมัน ไอ้...
แม่งเอ๊ย...งานงอกสัดๆ!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฮาๆ แพลมตัวละครใหม่ออกมานิดนึงล่ะ พ่อจอมป่วนคนนี้จะเป็นใครกันหนอ 55555 โนว์มีปัญญาเอามาลงให้แค่นี้ก่อนอ่ะ พิมพ์ไม่ทันแล้ว ขี้เกียจอ่านหนังสือด้วยสิ ทำไงดี ฮือออ ไยหนูจึงเลวเช่นนี้ TT^TT
อธิบายว่าด้วยชื่อภาค Da Capo หรือ D.C. เป็นภาษาอิตาลีค่า ใครพอจะมีพื้นฐานเคยเล่นดนตรีก็คงรู้จัก มันหมายถึง ย้อนต้น ซึ่งก็ตรงกับความหมายของภาคนี้พอดี เพราะมันคือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงนั่นเอง วิชาการไปนั่น 55
ภาคนี้ตัวละครใหม่ๆจะเริ่มมีบทกันเยอะ เนื้อเรื่องก็คงวุ่นขึ้น(ล่ะมั้งนะ โนว์ก็ไม่รู้อนาคต) แหะๆ แต่เริ่มจะวางแพลนเวลาเขียนแล้วค่ะ ไม่ได้นั่งเทียนเขียนเอาเหมือนภาคแรกซะทีเดียว(แต่ก็ยังเล่นแส้เล่นเทียนอยู่ เอ๊ยยย เล่นแค่เทียน ไม่มีแส้นะ ฮาๆ)
แล้วก็มาถึงคำถามที่โนว์อยากถามทุกท่าน
คือ เมื่อเข้าภาคสองซึ่งเป็นช่วงม ปลาย ก็อยากให้เห็นความแตกต่างด้านเหตุและผล เหตุการณ์ ความสัมพันธ์อะไรพวกนี้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะแรงแค่ไหน เลยอยากรู้ค่ะว่าระดับเรื่องมันน่าจะประมาณไหนดี โนว์ยังคงคอนเซปเดิมคือไม่เขียนฉากเรทนะ แต่ถ้าจะมีล่ะ? ถ้าไงโนว์ก็คงเขียนหลบเอานั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่ามากน้อยได้แค่ไหนอ่ะค่ะ ใครก็ได้ช่วยแนะนำโนว์หน่อยเต๊อะ
ปล ไม่บอกนะว่าเรทตรงคู่ใคร ฮาๆ ไปลุ้นเอาเอง แต่เท่าที่คิดไว้มันต้องมีอ่ะค่ะ เหอๆ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ แล้วก็อยากบอก...
ยินดีต้อนรับสู่ Crescendo ดนตรีรัก จังหวะร้าย ภาค 2 เจ้าค่า!! ><
ความคิดเห็น