Crescendo ดนตรีรัก จังหวะร้าย (YaOi)

ลำดับตอนที่ #11 : Rhythm 9 : Fall in love

 Rhythm 9 : Fall in love

            (Special Part : ตะวัน)

            “บ๊ายบายค่าพี่ตะวัน เย็นนี้น้ำฝนจะรอพี่ตรงนี้น้า~!”

            ผมยิ้มน้อยๆพลางโบกมือตอบน้องสาวตัวเล็กที่เพิ่งวิ่งขึ้นตึกของตัวเองไป น้ำฝนน้องสาวผมเรียนอยู่ ป.1 ครับ ทางขึ้นตึกของเด็กประถมจะอยู่ฝั่งข้างสนามบาส(สนามบาสอยู่ริมขวาสุด)โดยที่ด้านหน้าเยื้องออกไปนิดเป็นตึกกิจกรรม กิจวัตรประจำวันของผมคือการมาส่งยัยตัวเล็กทุกเช้าก่อนจะหลบเข้าไปเรียนและมารับกลับบ้านทุกเย็น

            อ่า...ฟังจากที่น้ำฝนเรียกผม ทุกคนก็คงจะรู้แล้วสินะครับว่าผมชื่ออะไร ครับ ผมชื่อตะวัน ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อกับแม่นึกยังไง แต่ผมว่าชื่อนี้เหมือนชื่อผู้หญิงชะมัดยาด...

            “เฮ้ย ตะวัน เตะบอลกันมะ!”ตอนผมเดินผ่านสนามบอลก็เห็นพวกเพื่อนในห้องโบกมือให้ ผมนึกแปลกใจนิดๆที่วันนี้พวกชมรมบอลไม่ใช้สนาม แต่ด้วยความที่ไม่ค่อยเล่นฟุตบอลอยู่แล้วจึงโบกมือตอบว่าไม่เอา ตัดสินใจเดินขึ้นตึกเรียนที่อยู่ใกล้ๆโรงอาหารแทน

            แผนผังของโรงเรียนนี้แบ่งคร่าวๆโดยใช้สนามฟุตบอลเป็นจุดศูนย์กลาง ด้านหน้าสนามเป็นตึกเรียนม.ปลาย โรงอาหาร แล้วก็ตึกเรียนม.ต้นตามลำดับ ฝั่งซ้ายเป็นตึกธุรการอำนวยการ ด้านหลังเป็นตึกกิจกรรม ตึกประถม แล้วก็สนามกีฬาปลีกย่อยต่างๆ ส่วนทางขวาเป็นทางเข้าสู่ตัวโรงเรียน   

            ผมเดินจนเกือบจะถึงตึกอยู่แล้ว แต่มือของใครบางคนก็คว้าหมับเข้าที่แขนเสียก่อน

            “จะรีบไปไหนแต่เช้าหือ? ตะวันคนสวย”

            ผมสะบัดแขนออกเต็มแรง พร้อมกับถอยฉากไปตั้งหลักโดยกะระยะห่างจากอีกฝ่ายให้มากเข้าไว้ ผมสบถในใจ...ซวยชะมัด...เจอไอ้เวรพวกนี้แต่เช้า

            โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนคนมีตังค์ก็จริง แต่นานๆทีก็เจอพวกเด็กเหลือขอ นี่ล่ะหนึ่งกลุ่มตัวอย่าง พวกไอ้ชาร์ก อันธพาลประจำห้อง

            “ทำหน้าตาถมึงทึงเชียว ไม่เอาน่า เราไม่ทำอะไรหรอก”ไอ้เชี่ยชาร์กหน้าปลาบู่หัวเราะเสียงต่ำเจ้าเล่ห์ “แต่...วันนี้พกเงินมาเท่าไหร่หรือ? คนสวย”

            ไอ้พวกนี้มันชอบไถเงินชาวบ้านครับ ผมเองก็โดนบ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่จะวิ่งหนีได้ทุกครั้ง(เห็นงี้ก็เหอะ ผมน่ะอดีตมือหนึ่งกรีฑาตอนประถมเชียวนะ)      

            “ไม่มีให้พวกแกว่ะ เสียใจ”ผมโต้ ขาก้าวถอยหลังเตรียมสเต็ปวิ่ง

            แต่ดูท่าวันนี้พระเจ้าจะไม่เข้าข้าง...

          หมับ!!

            ผมสะดุ้งเฮือกที่ถูกมือของใครก็ไม่รู้คว้าไหล่จากทางข้างหลัง ชิบ!! ได้แต่สบถในใจกับความประมาทของตัวเอง ลืมเช็คว่าข้างหลังมีพวกมันอยู่หรือไม่

            ลูกน้องชั้นลิ่วล้อของไอ้ชาร์ก(ไอ้ปลาบู่!!) ไอ้ซุนตัวบักควายที่ผมเรียกมันว่าไอ้ส้วมซึมแสยะยิ้มชั่วร้ายอยู่ข้างหลังผม ทำเอาผมหนาวสันหลังเยือก จะขยับตัวหนีก็ไม่ได้เพราะมือควายๆของมันที่บีบไหล่ผมเต็มแรงจนรู้สึกเจ็บ

            ให้ตายห่าซี่...ไอ้พวกนรกนี่...วันนี้แม่งเตรียมใจจะมาเล่นผมชัดๆเลยนี่หว่า...

            “ปล่อยนะเว้ย!!”เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรก็เอาเสียงเข้าสู้ไว้ก่อน แต่ไอ้ปลาบู่ชาร์กดันหัวเราะเสียดสีผม

            “พูดเพราะๆก่อนสิคะน้องตะวัน แล้วจะลองคิดดูใหม่ ฮ่าๆๆ!”ลูกน้องมันหัวเราะฮ่าๆๆเสริมเป็นลูกคู่ ทำให้ผมยิ่งเดือดจัด กระทืบเท้าไอ้ส้วมซึมเต็มแรงจนมันโดดโหยง ผมจึงอาศัยจังหวะนั้นพลิกตัวหลบมือมันแล้ววิ่งหนีไปทางโรงอาหารทันที

            รอดไม่รอดไม่รู้ แต่ทางที่ดีเผ่นไว้ก่อนดีกว่า ไปล่ะโว้ย!!!

            “เฮ้ย! หาทางโน้นดูดิ๊!!”

            “สาดดด วิ่งหนีไปไหนแล้ววะ!?”

            ผมหอบแฮ่กๆ รับฟังเสียงพวกมันตะโกนข้ามหัวคนในโรงอาหารไปมา ผมเห็นเท้าหลายคู่ของเด็กนักเรียนเดินผ่านหน้าไป จึงได้แต่นึกภาวนาอย่าให้โดนจับได้เลย

            จากมุมมองใต้โต๊ะโรงอาหาร ผมเห็นไอ้ปลาบู่ชาร์กกับไอ้ส้วมซึมเดินหงุดหงิดงุ่นง่านไปทั่วโรงอาหาร ก่อนจะเข้ามาใกล้ๆโต๊ะที่ผมซ่อนตัวอยู่

            ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกๆถี่รัวชัด ภาวนาอย่าให้พวกมันเข้ามาใกล้มากกว่านี้

            เย้ย! แม่งชีวิต! มันเข้ามาอีกแล้ว! ห่างกันแค่สามสี่โต๊ะเองง่า...

            “เฮ้ย! นั่งโต๊ะนี้กัน!”ผมสะดุ้งอีกเฮือกที่ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ในใจกรีดร้องไม่เป็นภาษาเมื่อขาหลายคู่สอดฉึบๆเข้ามายังใต้โต๊ะ ด้วยความตกใจผมจึงผงะหลบไปชนขาของใครก็ไม่รู้เข้าอย่างจัง

            “หืม?”เจ้าของขาที่ผมชนส่งเสียงงึมงำกับตัวเองเบาๆ แล้วก้มหน้าลงมา

            วินาทีนั้นสายตาของเราก็สบประสานกัน ดูจากเข็มติดหน้าอกแล้วทำให้รู้ว่าฝ่ายนั้นเป็นพี่ม.ปลาย เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆอย่างสงสัย แต่ก่อนจะโดนถามผมก็รีบเอานิ้วชี้แตะปาก ส่งเสียงชู่ๆเสียก่อน

            “เฮ้ย! ไอ้ซุนไอ้เม้ง! ทางนั้นมีปะวะ!”

            “ไม่เลยลูกพี่ ที่ไหนๆก็ไม่มี!”

            “หามันให้เจอนะเว้ย! แม่ง!”

            ผมทำหน้าแสยงกับเสียงตะโกนของพวกมัน ไม่ได้มีแค่สองคน แต่ยังมีเสียงโหวกเหวกอีกเพียบของแก๊งค์มัน

            พี่คนนั้นยิ้มให้เหมือนเข้าใจ แล้วเงยหน้ากลับขึ้นไป

            “มีไรวะกานต์?”ผมได้ยินเสียงพี่คนหนึ่งในกลุ่มถาม ทำให้เพิ่งรู้ว่าพี่ผู้ชายคนที่ก้มหน้าลงมาเห็นผมเมื่อกื้ชื่อ ‘กานต์’  

            “อ้อ เปล่า กูแค่ทำของตก”

            ผมรู้สึกโล่งใจวูบทันที แต่โล่งได้ไม่นานพวกไอ้ปลาบู่ชาร์กก็เดินเข้ามาอีก ด้วยความตกใจผมเลยเผลอยื่นมือไปแตะต้นขาพี่กานต์คนนั้นเบาๆ

            “หืม...”พี่กานต์เจ้าเก่าเหลือบตามอง แต่มือก็ยังตักข้าวกินต่อแบบเนียนๆ

            “อะไรของมึงนักวะกานต์ เดี๋ยวก็หืมเดี๋ยวก็หืม มีอะไรนักรึไง?”เสียงพี่คนเดิมกับที่ถามตอนแรกสวนขึ้นเหมือนคนหงุดหงิด อ่า...ผมว่าพี่คนนั้นคงเป็นคนเจ้าอารมณ์ไม่น้อยเลยล่ะ

            “เฮ้ย...กานต์”มีเสียงพี่อีกคนเรียกแบบหลอนนิดๆ และโดยไม่ทันคาดคิด มือคู่ใหญ่ก็ตะปบปั้บลงมาบนมือผม ทำเอาเผลอสะดุ้งชักมือกลับ แต่แรงกดนั้นก็ทำให้ออกไปได้แค่ฝ่ามือ เหลือนิ้วติดอยู่กับมือพี่เขา

            “มีไรเหรอปลาย?”เสียงพี่กานต์ถามเพื่อนเนิบๆ อืม...พี่คนที่เรียกพี่กานต์เมื่อกี้ชื่อปลายสินะ

            “เอ้อ...เปล่า”พี่ปลายคนนั้นอึกอักนิดหน่อย “กูแค่...เหมือนจะเห็นนิ้วใครแว้บๆบนตักมึงเมื่อกี้...”

            ผมสะดุ้งหน้าซีด

            “ก็นิ้วกูไง”พี่กานต์ยังแถต่อ โชคดีที่ว่าพี่ปลายคงไม่ใช่คนขี้สงสัย จึงไม่ถามอะไรอีกเลย “เออใช่ ทุกคนส่งกระเป๋ามาทางนี้หน่อยดิ กูว่าวางฝั่งนี้ดีกว่า ไม่เกะกะพวกมึงดี”

            “เหอ? เออ”

            “เอาไปดิ”

            “กานต์ รู้ปะวันนี้มึงทำตัวพิลึกสุดๆ”

            ผมรู้สึกเง็งนิดๆกับสิ่งที่พี่กานต์ทำ แต่แล้วก็หายสงสัยทันทีที่กระเป๋านักเรียนมากมายนับสิบใบถูกโยนลงมาที่สุดปลายอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ บังตัวผมเอาไว้จนมิด ทำให้ถ้าไม่เดินมาชะโงกตรงที่นั่งก็จะไม่มีทางเห็นผมที่นั่งอยู่ได้โดยเด็ดขาด

            ผมเริ่มโล่งใจ พร้อมกันนั้นก็ขอบคุณพี่กานต์อยู่ในใจ ผมนั่งฟังเสียงกลุ่มพี่ม.ปลายคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงโหดๆที่น่ากลัวที่สุดดังขึ้น

            “พี่ๆ ขอดูใต้โต๊ะหน่อยดิ”หยึย! ว่าแล้วเชียวไอ้ปลาบู่ชาร์ก! ผมเผลอขยับไปชิดขาพี่กานต์มากขึ้น มือเย็นเฉียบแตะมือพี่กานต์แบบกลัวสุดๆ

            “ไมเหรอน้อง”พี่กานต์ถามกลับเหมือนไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่ไอ้หน่อในกอไผ่อย่างผมนี่สิซีด

            “เออน่า!”ไอ้ชาร์กเริ่มขึ้นเสียง ทำท่าจะแหวกโต๊ะพวกพี่เขา แล้วก็คงได้ทำไปแล้วถ้าไม่มีเสียงพญายมดังขึ้นก่อน

            “เฮ้ย พวกมึงเป็นใครถึงได้กล้ามาขึ้นเสียงแบบนี้ เห็นมั้ยว่าพวกกูกำลังกินข้าวกันอยู่!”เป็นพี่เสียงโหดคนนั้นนั่นเอง พี่เขาลุกขึ้นยืนพรวด ทำให้อีกหลายๆขาลุกตาม เสียงโหวกเหวกด่าทอเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายคนอื่นๆที่เห็นว่าแก๊งค์ตัวเองห้าหกคนคงสู่พี่ม.ปลายนับสิบไม่ได้ก็เลือกที่จะถอย    

            “อยู่ม.ปลายแล้วไงวะ! แน่จริงก็มาเจอกันตัวๆเดะ!”ไอ้ปลาบู่ไม่เจียมยังแหกปากต่อ ผมเห็นเพื่อนกลุ่มมันพยายามลากมันออกไป และพอทั้งโต๊ะกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่โล่งอก

            ตอนนั้นเองมือของพี่กานต์ก็เอื้อมลงมาลูบหัวผมสองสามที ก่อนจะละกลับไป

            “เออ กูชักเห็นด้วยกับไอ้เป้แล้วว่ะ วันนี้มึงเพี้ยนๆชอบกลจริงๆ กานต์”พี่เสียงโหดคนเดิมพึมพำ ตามมาด้วยเสียงเห็นด้วยรอบโต๊ะ

            “นั่นเดะ อยู่ๆก็ยิ้มคนเดียวเป็นไอ้บ้า”

            “ข้าวก็ไม่ยอมแดกให้หมดๆไป”

            พี่ม.ปลายทั้งกลุ่มบ่นกันถ้วนหน้า แต่ไม่นานก็เลิกไปและหันกลับมานั่งกินกันต่อ กระทั่งกินเสร็จลุกไปเก็บจาน พี่กานต์ก็เอ่ยขึ้น

            “อั๋น ฝากเก็บจานหน่อย”จากมุมมองใต้โต๊ะ มีกระเป๋าใบหนึ่งถูกหยิบขึ้นไป ตามมาด้วยเสียงโวยวายของพี่เสียงดุโหดที่เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าชื่อ ‘อั๋น’

            “อะไรของมึงอีกล่ะเนี่ย?”แต่พี่อั๋นคนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก...แต่นั่นก็อาจจะเพราะประโยคนิ่มๆของพี่กานต์

            “กูจะปั่นฝรั่งเศสให้พวกไอ้เป้ พวกมึงไปกันก่อนได้เลย”ว่าจบกระเป๋าที่กองอยู่ข้างโต๊ะก็ถูกโยนหวือขึ้นไปทีละใบๆด้วยน้ำมือพี่กานต์ “เชิญ~”

            “หนอย...บังอาจไล่พวกกูเลยนะ”พี่อั๋นกัดฟันกรอด หากเสียงสนับสนุนพี่กานต์มีมากกว่า

            “เออน่าอั๋น เก็บให้กานต์มันหน่อย”

            “ไอ้เชี่ยเป้! ถ้ามึงอยากลอกการบ้านมันนักก็เอาไปเก็บเองสิวะ!”

            “โอ๊ย ไม่ได้มีแต่กูหรอก ไอ้เมฆไอ้พีทก็อยากได้เหมือนกันนั่นแหละ”

            “ไอ้ห่าพวกนี้...ขี้เกียจตัวเป็นขน...”

            พี่อั๋นสบถเป็นคำสุดท้าย แล้วพลพรรคม.ปลายก็ยกพวกพากันเดินไปเก็บจาน ปล่อยให้พี่กานต์นั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ

            อ๊ะ...คนเดียวก็ไม่ถูกสิ ต้องบอกว่านั่งอยู่กับผม

            “ขึ้นมาได้แล้วล่ะ ตัวเล็ก”ผมคิ้วกระตุกนิดๆกับคำว่า ‘ตัวเล็ก’ เฮ้ย...ผมไม่ได้เตี้ยอะไรขนาดนั้นนะ...แต่เด็กม.2 สูงแค่ร้อยหกสิบนิดๆนี่มันผิดนักรึไง(วะ)

            “ผมชื่อตะวัน - -^”

            พี่กานต์...ที่ผมเพิ่งเห็นหน้าชัดๆเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่ง เขาตัดผมลองทรงเหมือนเด็กม.ปลายทั่วไป แล้วก็...ถึงจะนั่งอยู่แต่ผมก็ดูออกว่าพี่เขาเป็นคนตัวสูงมากคนหนึ่ง(เซ็งเลย...)

            ไม่รู้เหมือนกันว่าชื่อผมมันมีอะไร พี่กานต์ถึงได้หยุดเขียนอะไรในสมุดยิกๆ แล้วก้มหน้ามองผมซ้ำอีกรอบ

            “แปลว่าดวงอาทิตย์เหมือนกันเลย...”พี่กานต์พึมพำเบาๆ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าหมายถึงชื่อใคร ที่แน่ๆท่าทางจะไม่ได้หมายถึงชื่อพี่เขากับชื่อผมหรอก(กานต์มันแปลว่าดวงอาทิตย์ตรงขุมไหนล่ะคร้าบบ)

            เรานั่งจ้องหน้ากันอยู่สักพัก พี่กานต์ก็หัวเราะออกมา

            “ถามจริง ยังจะนั่งอยู่ใต้โต๊ะอีกเหรอ ^^”

            ผมชะงัก หน้าแดงนิดๆที่เผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม เออว่ะ...ไอ้แก๊งค์ปลาบู่นั่นก็ไปตั้งนานแล้ว แล้วผมมานั่งทำบ้าอะไรอยู่ใต้โต๊ะล่ะเนี่ย(แอบอาย...)

            ผมมุดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ พร้อมทั้งปัดฝุ่นที่เลอะไปทั้งตัวออก “แย่ชะมัด...วันนี้ซวยจริงๆ”

            “ไปทำไรมาล่ะ โดนไล่ซะขนาดนั้น”พี่กานต์ถามพลางทำงานต่อ ผมเหลือบมองสมุดจด ง่า...ภาษาบ้าอะไรก็ไม่รู้ จะอังกฤษก็ไม่อังกฤษ(เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่ลายมือพี่กานต์สวยมาก อันนี้ยอมรับ)

            “ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”ผมตอบตามความจริง “ไอ้เชี่ยพวกนั้น...ไอ้ปลาบู่นั่นมันชอบไล่ไถตังค์ชาวบ้าน ปกติผมหนีมันได้ตลอด มีวันนี้แหละโดนไล่จี้ติดไปนิดเลยหนีไม่ทัน”

            “หน้าเหมือนปลาบู่จริงๆนั่นแหละ~”พี่กานต์ว่ายิ้มๆ ทำเอาผมพลอยยิ้มค้างไปด้วย...เอ่อ...ด่าหน้ายิ้มขนาดนี้เลยเหรอครับเฮีย...

            “คือ...ขอบคุณนะฮะที่ช่วย”ผมรีบบอกในสิ่งที่ยังไม่เคยได้พูด และพี่กานต์ก็ยิ้มให้

            “เรื่องเล็กๆ อย่าคิดมาก”หากอยู่ๆฝ่ายนั้นก็ชะงัก “อ้อ ลืมบอกไปเลย พี่ชื่อกานต์กฤษฎ์นะ เรียกพี่กานต์ก็ได้”

            ผมพยักหน้ารับ...แม้อันที่จริงจะรู้จากที่ฟังพวกเพื่อนๆพี่เขาเรียกแล้วก็เถอะ

            พี่กานต์

            ผมจะจำชื่อนี้เอาไว้ละกัน...

            ผมรีบลงจากตึกเรียน คิดว่าวันนี้ไงๆก็ต้องรีบเผ่นกลับบ้านไว้ก่อนเป็นดีสุด ขืนเจอพวกไอ้ชาร์กขึ้นมาเดี๋ยวเป็นเรื่อง

            เด็กประถมจะเลิกเรียนก่อนม.ต้นนิดหนึ่ง ผมรีบไปที่ฝั่งตึกประถม จะไปรับน้ำฝนกลับบ้าน แต่พอมองไปเห็นคนมุงกันที่สนามบาสเต็ม ผมก็อดสงสัยไม่ได้

            เกิดอะไรขึ้นหว่า?

            “เฮ้ย! ตะวัน! น้ำฝนน้องแกโดนลูกบาสอัดอ่ะ!”เพื่อนในห้องที่เห็นผมเดินมารีบบอก ประโยคนั้นแช่แข็งผมได้ในพริบตา ผมจึงรีบวิ่งไปทางสนามทันที โดยปล่อยให้เพื่อนผู้หวังดียืนเก้ออยู่ข้างหลัง

            “ว้า...กูยังพูดไม่จบเลย...จะบอกซะหน่อยว่าแต่ไม่เป็นไรสักติ๊ด”

            “น้ำฝน!!”ผมแหวกกลุ่มคนที่มุงดูกันอยู่เพื่อเข้าไปในสนามบาส ยัยตัวเล็กน้องผมยืนสะอึกสะอื้นฮักๆ ผมจึงไม่รอช้าที่จะถลาเข้าไป “ยัยฝน! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า!?”

            “แงงงง พี่ตะวัน!”น้ำฝนกอดผมหมับ ร้องกระจองอแงจนผมใจไม่ดี แต่มองผ่านๆแล้วก็ไม่เห็นจะมีแผลตรงไหนสักที่ ซ้ำร้ายคนที่นั่งอยู่บนพื้นสนามโดยมีกองกระดาษทิชชู่ชุ่มเลือดซับอยู่ที่หัวดันเป็นรุ่นพี่อีกต่างหาก

            ผมชักงง เริ่มสำรวจตามตัวยัยตัวเล็ก แต่นอกจากแผลถลอกนิดหน่อยที่แขนแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไร

            “เอ่อ...เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือครับ?”ผมลองถามรุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มที่ยืนมุงที่ใส่เสื้อทีมบาสดู และพี่เขาก็ส่ายหน้าเซ็งๆ

            “น้องคนนี้เล่นบอลอยู่กับพวกเพื่อนหน้าตึกประถมแล้วบอลมันเข้ามาในสนาม เขาเลยมาเก็บ พวกพี่ซ้อมแข่งกันอยู่ไม่ทันเห็น ลูกมันลอยไปทางนั้นพอดี ไอ้บ้านี่เลยกระโดดเข้าไปรับจนหัวแหกหน้าผากแตกอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ”   

            ท่าทางพี่เขาจะหงุดหงิดนิดๆ ว่าแล้วก็หันไปเล่นงานพี่คนที่นั่งอยู่ที่พื้นทันที “ไอ้ซี มึงจะบ้าก็น่าจะมีขอบเขตหน่อย อีกไม่กี่วันก็แข่งระดับเขตแล้วนะเฟ้ย!”

            “เออน่า...กูไม่ได้ใช้หัวเล่นบาสซะหน่อย”พี่คนที่ชื่อซีที่เป็นคนช่วยน้องสาวผมตอบเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะเซ็งหรือเพราะเจ็บ

            ผมกอดยัยน้ำฝนไว้ ก่อนจะเรียกพี่เขาเบาๆ “พี่...พี่ครับ”

            ตาของฝ่ายนั้นตวัดมา อ่า...พี่เขาตาดุชะมัด เฮ้ย ไม่ใช่สิ “...ขอบคุณพี่มากนะครับ ที่ช่วยน้องสาวผม”

            พี่นักบาสที่น่าจะ...ชื่อซี...มองผมนิดๆ แล้วก็พยักหน้ารับเงียบๆโดยไม่ว่าอะไร

            “ซี!!”

            ผมรวมทั้งคนอื่นๆหันไปมอง มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังแหวกฝูงชนมาทางนี้กับพี่ที่ใส่เสื้อทีมบาสอีกคน น่าจะเป็นเพื่อนของพี่ซี

            “วา...”ผมได้ยินพี่ซีเรียกเขาเบาๆ แล้วก็หยุดไปแค่นั้น

            น้ำฝนยังสะอื้นไม่หยุด ผมเลยต้องกอดน้องเอาไว้ ได้ยินเสียงรถพยาบาลมาแล้ว พี่คนที่เพิ่งมาจึงพยุงพี่ซีให้ลุกขึ้นแล้วพากันไปขึ้นรถ

            ผมได้แต่มองตามไป แต่แล้วน้ำฝนก็กระตุกเสื้อผมเบาๆ “พี่ตะวัน...ฮึก...น้ำฝน...จะไปหา...พี่ชาย...ฮึก...”

            ผมพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจและปล่อยน้องออก ยัยตัวเล็กจึงรีบวิ่งตื๋อไปหาพี่ซีทันที

            “ขอบคุณนะคะ...ฮึก...พี่ชาย...เจ็บมากมั้ย?”ผมเดินตามน้องไป น้ำฝนร้องไห้จนตาแดงก่ำไปหมด แต่แล้วพี่ซีก็ยิ้มให้น้องผมแล้วยื่นมือมาลูบหัวยัยตัวเล็กเบาๆ

            “ไม่เป็นไร...พี่ไม่ได้เจ็บอะไรสักหน่อย...อย่าห่วงเลย”

            ผมยืนมองพี่ซีเดินไปขึ้นรถพยาบาลจนลับสายตา พลางมือก็ลูบผมยัยน้ำฝนเบาๆ

            พอได้ยินประโยคของพี่ซีเมื่อกี้ ในหัวผมก็แว้บขึ้นมาคำหนึ่ง

            พี่ซีน่ะตอแหลสุดๆ - -^ 

            เลือดไหลโกรกซะขนาดนั้นบอกไม่เจ็บใครมันจะไปเชื่อ...

            แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพูดเพื่อไม่ให้ยัยตัวเล็กร้องไห้

            ตึก...ตึก...ตึก...

            เห?

            ผมยกมือขึ้นแตะหน้าอกตัวเองเบาๆ

            ผมเป็นอะไร?

            อยู่ๆหัวใจมันก็เต้นถี่ขึ้นแบบไม่มีเหตุผล

            ง่า...นี่มัน...หรือว่า...

            หรือว่าผมจะเกิดตกหลุมรักรุ่นพี่คนนั้นเข้าซะแล้ว!!?

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(โนว์/วิ่งหลบข้าวของที่โดนเขวี้ยงใส่หัว)
หลังจากฉากจูบโนว์ก็ทิ้งเรื่องของวาไปอย่างรวดเร็วและทำการย้อนอดีต ปล่อยให้ตัวละครมันค้างคากันและกันและค้างคาใจท่านผู้อ่านต่อไปว่าตกลงวามันจะเอายังไงกับชีวิต ท่านๆอย่าเพิ่งสาปแช่งโนว์เลยนะ...ฮา
เหอๆ คนเรียกร้องพาร์ทของเจ้าซี แต่โนว์ก็ดันสะเออะยกอีหนูตะวันขึ้นมาเล่นหน้าจอ ฮ่าๆ มันช่วยไม่ได้นะเจ้าคะ ต้องให้เจ้าตะวันเป็นคนเฉลยเรื่องอ่ะ อย่าเพิ่งหาอะไรทุบหัวโนว์เลย ไหว้ล่ะ  TT^TT
ดูชื่อตอนแล้วจะมีคนเข้าใจผิดว่าเป็นตอนของวารึเปล่านะ? 
ช่วงนี้ก็ได้เห็นความเกี่ยวพันบางอย่างที่หนูวาไม่รู้....และตะวันเองก็คงจะไม่เล่าด้วย หึๆ เพราะถ้าจะสังเกต เรื่องมันจะย้อนกลับไปวันที่ตาซีหัวแหกหน้าผากแตก แล้วก็ขึ้นรถพยาบาลไปกับหนูวา...หรือง่ายๆก็คือความเกี่ยวพันระหว่างซีกับตะวันนั่นเอง(เอ๊ะ...เหมือนจะมีตะวันกับพี่กานต์ด้วยนี่นะ?)
สำหรับตะวันกับพี่กานต์....โนว์ขอไม่เฉลยนะ ปล่อยให้มันเป็นปริศนาไปเหอะ(ว่าแล้วก็ใส่เกียร์โกยอย่างว่อง) 
ปล.โนว์ว่าตะวันมันน่ารักนะ...เอ๊ะ....ไม่เห็นด้วยเหรอคะ แงงงง ไม่น้าาา~~ =o=
อ่ะพอ เลิกบ้าดีกว่า มาตอบเม้นท์กันเต๊อะ

คุณ อาเบะ โนะ มาซาฮิโระ - ฮาๆ เกิดเป็นนายเอกทั้งทีชีวิตมันต้องเล่นตัว เอ๊ย! ทุกอย่างเป็นไปตามบัญชาและพล็อตในหัวโนว์จ้า อย่าเพิ่งหงุดหงิดจนดักตีหัวโนว์แบะซะก่อนนะ....เดี๋ยวหนูวาก็ตอบเองแหละ(คงจะ)อีกไม่นาน(มั้ง...)

คุณ ReNaI---aWaRe - อีกหนึ่งเสียงสนับสนุน เอิ๊กอ๊าก รอก่อนสิเจ้าคะ เดี๋ยวโนว์ขอละเลง เอ้ย เฉลยเรื่องเก่าๆก่อน เรื่องใหม่ๆพักไว้ก่อนนะจ๊ะ(ส่งสายตาวิบวับออดอ้อน) ช่วยอดทนติดตามไปก่อนนะค้า ^^

คุณ wangji - เหอๆ ความต้องการเจ้าซีเลยล่ะ ในที่สุดก็ได้ลวนลามเนี่ย...เดี๋ยวรอลุ้นซีตอนต่อๆไปก่อนนะ ตอนนี้ขอให้สนุกกับอีหนูเบอร์สอง(???)ไปก่อน นี่มันก็ลูกรักโนว์อีกคนน้าค้า โฮ่ๆ

คุณ NIMME - ใจเย็นนะเจ้าคะ ฮ่าๆ ตาซีได้พรรคพวกอีกหนึ่งแล้ว เอ้า! ฉลองงงงงง ยินดีต้อนรับนะคะ ^^

คุณ เจ้าหญิงแห่งนางฟ้า - น่ารักแบบคนเอาแต่ใจค่ะ ฮ่าๆ ตาซีมันคุณชายเทวดา ใครขัดมันไม่ได้ มันจะ(ฆ่า)ตายเอา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้า ^^

คุณ oong fong  - ฮาๆ ตาพี่เซมโผล่ไม่ถูกซีน แถมบทยังผิดคิวอย่างแรงงงงง ตาซีมันไม่เชือดก็เกือบล่ะค่า เห็นไปขู่(วา)ซะขนาดนั้น ประกาศรักให้โลกรู้ กร๊ากกกก ส่วนเรื่องพี่กานต์หาย....ขออุบไว้ก่อนนะ แต่ไมได้เป็นเพราะสะกดรอยตามหนูวาชัวร์ หึๆ

คุณ frem - โผล่มาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ(โฮก - -??) หึๆ คุณเองก็รู้สึกอย่างที่โนว์รู้สึกจินะ แต่อีหนูวามันไม่รู้สึกค่า กร๊ากกก(หัวเราะสติแตก) ในที่สุดมันก็ไปถึงจูบกันจนได้หลังจากยึกๆยักๆให้รีดเดอร์ลุ้น(แกมสาปแช่ง)กันอยู่นาน แต่โนว์ก็จัดการ...สต๊อปซีน...(วิ่งหลบรองเท้าก่อนจะกลับมาตอบต่อ) ปมเรื่องนี้คงไม่เรื้อรังนักหรอกค่า มันมีอยู่ไม่กี่ปมหรอก ต้องโทษตัวละครที่มันโลเลกันโคตรๆต่างหาก(เหมือนจะมีแต่ตาซีที่มั่นคงจัด?) ว่าแต่...ชอบวิธีเน้นตัวอักษรใหญ่ๆเหรอเจ้าคะ บอกตามตรง โนว์เพิ่งหัดใช้ล่ะ แล้วก็ชอบซะด้วยสิ....อัพต่อให้แล้ว อย่าลงแดงล่ะ ^^

คุณ LadY_s - ชอบซีก็ดีค่ะ ตาซีเป็นตัวละครที่ได้ใจโนว์จริงๆนั่นแหละ(อุ๊ย...หลุดความชอบส่วนบุคคล แฮ่ๆ = =) ไรต์เตอร์ควรจะเป็นกลางกับตัวละครนะ แต่โนว์ว่าโนว์ก็ปลื้มซี อะแหม...อย่าสะกดจิตโนว์จิคะ เดี๋ยวก็จัดให้หรอก ฮ่าๆๆๆ

คุณ HangengKyung - สนใจก็เชิญอ่านและติดตามได้เลยค่าาา ^O^ (ไม่ค่อยหาโอกาสโกยแฟนนิยายเลยนะเอ็ง -*- ) ถ้าชอบก็ดีใจค่ะ ขอบคุณที่บอกว่าสนุก ^^ โนว์เองก็ชอบตานัทนะ อีตานี่มีลูกหยอดมาเรื่อยๆ แล้วก็แอบบอก...โดยส่วนตัวแล้วโนว์ก็ไม่ปลื้มคณิตล่ะ เอามาจากชีวิตจริงเลยที่สอนคณิตเพื่อนแล้วมันเจือกเก่งกว่าเราอ่ะ - - โคตรเซ็งค่ะ อัพแล้วนะ อย่าลืมตามอ่านต่อล่ะ~

คุณ  ~แม่หมอ~ - เม้นท์ยาวได้ใจ คนตอบได้จิตมากคร่าาาา~~!!! ตาซีก็คงจะเริ่มออกอาละวาด(?)แบบนี้เรื่อยๆ แต่เดี๋ยวต้องดูพี่กานต์ด้วย...ก็เขาบอกว่าไม่ยอมนี่หว่า...ที่ถามว่าปีหน้าซีไปไหน?? บางทีลางสังหรณ์ของคุณแม่หมออาจจะเป็นจริงนะเออ...หึๆ ซีมันชอบพูดอะไรเป็นนัยๆ(และเป็นลาง??) ส่วนเจ้าวา....ก็ดันไม่ได้ยินตอนที่ซีพูดซะฉิบ!!(แอบขัดใจเอง -*- ) 
พี่อั๋นกับพี่กล้าเป็นโครงการที่คิดเอาไว้น่ะค่ะ แต่อย่าหวังพระเอกเท่ๆเลยนะ กล้ามันรั่ว ไม่เหี้ย(ม) เอ๊ย...เข้มแบบซีหรอก ฮาๆ พี่กานต์ถ้าชอบก็ดีค่ะ โนว์ก็ชอบ แอบเอามาจากคุณพี่ที่อยู่ในวงโย...เขาดีแบบนี้เลยล่ะ ดีเว่อร์มั่กๆ ว่าแต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบหนูตะวันขึ้นมาบ้างมั้ยเจ้าคะ ฮาๆ (แอบถามอย่างมีความหวัง...เอ๊ะนี่เรียกแอบ - -?)
ขอบคุณนะคะที่ชอบเรื่องนี้ โนว์ดีใจจังจะได้มีเพื่อนคุยเพิ่ม ><

คุณ golf_ryoma -  เอาเป็นว่าแชบเตอร์นี้ถูกใจสินะคะ หึๆๆ ตาซีมันน่ารักหรือมันเถื่อนหว่า? ทำไมโนว์มองไม่เห็นความน่ารักของมัน - - ฮ่าๆ ก็ยังคงประกาศกันโต้งๆโดยใช้นิสัยตอนแรกเริ่มไม่มีผิด ไอ้อาการด้าน+ดื้อนี่มันคงจะแก้ไม่หายไปจนตาย...ส่วนวา...ได้ข่าวมันยังไม่ได้เลือก เอิ๊กอ๊ากๆ (หัวเราะแบบจิตไม่ปกติ) อัพแล้วนะจ๊ะ อยากรู้ว่าวาจะทำยังไงต่อก็ติดตามกันต่อปายยย แต่ตอนนี้คงต้องวุ่นวายกับอีหนูตะวันสักพักล่ะ -*-

คุณ Tip_KaRaT - อร๊ายยย หวังจะให้ซีจัดการมากกว่านี้เหรอค้า? มา เดี๋ยวโนว์ใส่พานถวาย เจ้ยยยย!! แฮ่ๆ ก็จั่วหัวไว้แล้วนี่นะว่าจะไม่ NC โจ่งแจ้งเด็ดๆ ดังนั้นโนว์คงไม่แต่งฉากธรรมชาติแบบโล่งๆหรอกค่ะ(ธรรมชาติโล่งๆ - -??) ฮาๆ แต่ถ้าสวีทกันแบบปลดๆน่ะพอไหว(หือ??) เวลาใกล้จะหมดๆ...นั่นจิ...จะเกิดอะไรขึ้น อยากรู้ก็ต้องติดตามค่า อัพให้แล้วนะ ถึงจะไม่ใช่แบบที่หวังร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เหอะ  ^O^

คุณ p_infinity - นี่แสดงโนว์เดาถูกจิคะพี่ปู =o= อ้อแอ้ๆ(เริ่มบ้า...) ตอนนี้เดี๋ยวจะขอเฉลยเรื่องเก่าๆที่มันค้างๆคาๆอยู่ในใจกันก่อนค่า ปล่อยให้สองคนนั้นจูบกันไปก่อน จูบปุ๊บตัดปั๊บแถมพักเรื่องฝั่งนั้นเอาดื้อๆ...ไม่รู้จะโดนไล่ฆ่าบีบคอเอารึเปล่า...แอบหวั่น...ฮาๆ
ตาซีมันมีพฤติกรรมประหลาดมนุษย์อย่างเสมอต้นเสมอปลายอยู่แล้วคร่า~! อีตานี่เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง แต่รู้สึกช่วงนี้ จะเอาแต่ใจมากขึ้นอย่างแรง!! นั่นสิ...ทำไมน้า? หุๆ อย่ากังวลกับเรื่องเลยค่ะ ยังไงเรื่องนี้มันก็หมวด "สบายๆคลายเครียด" ฮา...โนว์ยังไม่ลืมหรอกว่าเอาระเบิดไปทิ้งไว้หมวดไหน กร๊ากกกก รักพี่ปูจัง อัพให้แล้วนะค้า แต่ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่า แต่โนว์ชอบตะวันจริงๆนะ...เด็กมันแอบแรง...หึๆ

คุณ Casanovy - ตาซีตบะใกล้จะแตกนานแล้วค่า แต่เห็นแก่วามันเลยอดทน แต่คงทนได้อีกไม่นานนั่นแหละ มันใกล้ถึงจุดเดือด(หรือจุดอิ่มตัว)เต็มที...ซีปรอทอดทนสูง แต่เจอแบบนี้หนักๆเข้ามันก็ไม่ไหว หึๆ...นั่นสิ ซีไปไหนน้อ?(ทำหน้าซื่อบื้อ(น่า)บ้อง(หัวแบบ)แบ๊วๆ) โนว์ไม่โยนระเบิดธรรมดานะจ๊ะ โนว์โยนแล้วตัดจบพักยกอีกต่างหาก...วอนโดนรีดเดอร์ไล่กระทืบไปไหนเนี่ย - - เอานะ ยังไงแชบเตอร์ที่แล้วก็มีจูบแล้ว เดี๋ยวหนูวามันก็คงจะเลือกแล้วแหละ(เห็นเอ็งพูดงี้ตลอดแต่แม่งก็ยังไม่เลือกซะที?)
อ๋า ตะวันไม่น่ารักเหรอ ฮาๆ นานาจิตตังนี่นะ โนว์ชอบที่ตะวันมันแอบแรงค่า แต่ไม่ชอบเหมือนกันก็ไม่เป็นไร ไม่ว่ากัน ของแบบนี้แล้วแต่คน....แต่พออ่านตอนใหม่นี่...รู้สึกว่ามันน่ารักขึ้นมาบ้างไหมคะ? ฮาๆ 
ปล.ขอบคุณนะคะที่เม้นท์ซะยาว โนว์เองก็รักรีดเดอร์เหมือนกันแหละ เพิ่งจะเคยลงในเด็กดีเลยเห่อ แล้วก็ส่วนตัวชอบคุยกับรีดเดอร์ด้วย มันสนุกดี ทำให้รู้สึกว่าเป็นเพื่อนกันจริงๆ อัพให้ตามที่ขอแล้วนะจ๊ะ พอใจรึเปล่าเอ่ย ^^

คุณ bummi - เชียร์ตาซีสินะคะ หึๆ แม่ยกซีเพียบบบบ แต่ตอนนี้เนื้อเรื่องมันก็ชัดแล้วแหละ ยังไงพระเอกมันก็คง...น่ะนะ ฮ่าๆ บีบบังคับให้หนูวาเลือกให้เร็วๆ ก่อนที่จะโดนประท้วงบุกยิงสลุต(เฮ้ย สลุต??) อีกไม่นานมันก็จะเลือกแล้วค่า ซีเริ่มรุกหนัก ชักบ่ายเบี่ยงได้ยากขึ้นเรื่อยๆ(เห็นไอ้สโนว์ก็พูดงี้ตลอด แต่สุดท้ายก็ยังกั๊กความในใจตัวละครจนจะโดนรุมฆ่าเอาอยุ่แล้ว - - ) โห...อยากให้พี่กานต์เห็นฉากนี้เหรอคะ เสียดายจังที่เป็นตามนั้นไม่ได้อ่ะ โกรธโนว์รึเปล่าเนี่ย? ฮา...เรื่องก็กำลังจะดำเนินถึงช่วง "หยุดยึกยักกันซะทีเหอะ!!"แล้วค่ะ (ไอ้เมื่อกี้เป็นความในใจของโนว์เอง อยากให้มันเลือกเร็วๆเหมือนกัน แหะๆ) อีกเดี๋ยวก็รู้ว่าไผเป็นไผ....ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ อีสโนว์สู้ตายยยยย อัพแล้วด้วยนะคะ ><

คุณ Fay - ยินดีที่กลับบ้านอย่างปลอดภัยค่ะ ^^ แถมมีนิยายใส่พานประเคนรอท่า เอิ๊กอ๊าก แหม...พี่เฟย์แอบเซ้นส์ดีจนโนว์หวาด ฮาๆ ขอไม่สปอยล์ละกันนะเจ้าคะ ตาซีจะไปไหนหรือจะเป็นยังไงต่อไป อะไรทำให้ซีสติแตกกว่าเดิมหลายเท่าตัวเดี๋ยวก็ได้รู้กัน...เราใจตรงกันนะค้าพี่เฟย์ โนว์เองก็ชอบพี่กานต์มากมายแต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปแตะต้องเฮียแกนัก ฮาๆ คนคนนี้แอบอยากบอกว่าเอานิสัยมาจากรุ่นพี่จริงๆของโนว์เองแหละ ประมาณนี้เลย กร๊ากกกก แต่โนว์ไม่มีบุญเป็นเจ้าวาหรอก หึๆ ไม่ต้องกลัวพี่กานต์จะเฮิร์ทค่ะ! โนว์ไม่ใจร้ายพอ(รึเปล่า??) พี่กานต์ไปไหนเดี๋ยวไว้อีกสองสามตอนก็คงเฉลย(ล่ะมั้ง...) แต่คงไม่เห็นภาพบาดตา....ในตอนนี้(รีบชิ่ง)

คุณ NCK@MN'iiZ - อย่าสะกดจิตโนว์อีกคนสิค้าาาาา =o= ให้หนูวามันใช้ความคิดสักหน่อย ฮา...ตาซีก็รุกเร็วเกินป๊ายยย ว่าแต่....เรื่องนี้ไม่มีฉากรุนแรงค่าาา!!! (เอ๊ะ? เขายังไม่ได้บอกเลยสักคำว่าอะไรรุนแรง อีนี่ร้อนตัว - - ) ซีเป็นคนเย็นๆแต่ก็อบอุ่น(ขัดกันเนอะ?) แต่จะให้มันนุ่มนวลก็...นึกภาพยากแฮะ เอาเป็นว่าก็คอยดูกันต่อไปละกันค่ะ หุๆ อัพให้แล้วน้า ^o^

คุณ archmess - น่าน...เริ่มมีคุณผู้อ่านอารมณ์เสียแล้ว มาอ่านแชบเตอร์นี้โนว์จะโดนยิงหัวเอามั้ยเนี่ย - - เริ่มหวาดระแวง ฮาๆ คนเขาจู๋จี๋กันไปได้หน่อยเดียวดั๊นนนนนน ตัดจบ ขอย้อนอดีตก่อนนะเจ้าคะ แล้วเดี๋ยวต่อเรื่องปัจจุบันให้ อภัยในความชักช้ายยืดยาดยึกยักของหนูวา(และอีสโนว์)หน่อยค่า ^ ^ แน่ะ....เชียร์พี่กานต์ไปอยู่กับตะวันอย่างรวดเร็ว ก็ต้องดูๆกันไป หึๆ

คุณ อลิซหน้าโง่ :( - ฮาๆ ร่วมบันไซอีกคน บันซายยยยยยย ในที่สุดซีก็ได้ลวนลามแล้วเนอะ? แต่โนว์ดันตัดจบซะงั้น....อย่าเอารองเท้าปาหัวโนว์นะคะ เหอๆ 
ปล. ยินดีที่กลับมาอย่างปลอดภัยค่ะ ^^ แต่ไปเที่ยวไม่สนุกเหรอ? แหม....โนว์ไม่ได้ไปไหนเลยอ่ะ แค่ไปรวมญาติวันปีใหม่วันเดียว รับแต๊ะเอียจากอาม่าแล้วเผ่น ฮ่าๆๆ

คุณ Prince"Z -  ใจเย็นเจ้าค่า ฮาๆ สครีมอย่างรุนแรง ว่าแต่...เป็นทอมหรือคะ เพิ่งรู้ ^^ ง่ะ...จะให้ซีทำอะไรอ่ะ โนว์ไม่รู้เรื่องงงงงง(มองไปทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็นสายตาของใครทั้งนั้น) เหอๆ เรื่องนี้ยังอยู่ในประเภทรักสีขาว แบบ(ไม่ค่อยจะ)ป๊อบปี้เลิฟ แล้วโนว์ก็ดันปิดประตูจั่วหัวไว้แล้วด้วยสิว่าไม่ NC...ผิดคำพูดก็ไม่ดีนะเออ...แต่....เรื่องที่ขอมาก็ไม่แน่นะว่าจะไม่ทำ ฮา~(ตะกี้ใครวะบอกเป็นรักสีขาว - - )
อย่าเพิ่งเดาเลยนะว่าตาซีจะไปไหน เดี๋ยวเผลอสปอยล์ฮ่ะ กร๊ากกกกก รอคำตอบจากวาเหรอคะ อีกไม่นานเกินรอหรอก(มั้ง...) ตอนนี้ขอจัดการเรื่องเก่าๆก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยดำเนินเรื่องราว~ต่อ~จาก~นั้น~(เก๊กเสียง)
ปล.หนูวามันจะยอมให้ปล้ำเร้อ? เอ๊ะ...แต่ก็ไม่แน่...

คุณ kiss&hugs - เจ้าซีก็ตบะแตกพอกันเจ้าค่า อีตานี่ทนมานาน ทนมาเยอะ...และมีแนวโน้มว่าจะเลิกอดทน(วาวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว) แหม เวลาซีมันหมดความอดทนมันก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งล่ะนะ ไอ้คนดีตอนพาร์ทพิเศษคริสต์มาสหายวับไปเลย ไหนว่าจะรอก็ม่ายรุ(แล้วใครกันนะที่แกล้งจนคนความอดทนสูงอย่างตาซีตบะแตกเอา -*- ) ฮาๆ มาสั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความว่าชอบ ก้ดีค่ะ ชอบก็ดี โนว์นึกว่าโนว์เขียนไม่ตื่นเต้นแล้วนะ นานๆทีจะได้เซอร์วิสคนอ่าน รู้งี้เอาหนูวาเป็นบรรณาการให้ซีนานละ(วา-อย่าเห็นชีวิตคนอื่นเป็นของเล่นสิเฟ้ย!!)
ปล. ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ขอให้พบแต่สิ่งที่ดีๆเช่นกัน อีสโนว์สู้ตายยยยยยย  ><

คุณ SILVER_KNIGHT&Lovely Hee chuL - ฮ่าๆ เลยแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ ยังคงหวัดดีปีใหม่กันได้อยู่~ ยินดีที่กลับบ้านปลอดภัยนะจ๊ะ หลายคนได้ไปเที่ยว อีสโนว์ได้แต่ติดแหง็กอยู่กะบ้าน = = ฮา...ชอบซีที่มันแรงเหมือนกัน มันเอาแต่ใจและมั่นคงในความต้องการของตัวเองแบบสุดกู่ ออกแนวใครจะว่าไงกูไม่สน...ก็ชอบมันซะอย่างมีปัญหามะ...ดูพาลๆแต่โนว์ว่าน่ารักแฮะ กระทั่งวิธีประกาศก็ยังทำยังกะจะไปหาเรื่องต่อยกับเขา -*- 
โนว์เองก็สอบอาทิตย์นี้ล่ะ แวบมาลงแล้วคงหายไปพักหนึ่ง อาจจะเป็นสัปดาห์หน้าหรืออย่างเร็วก็วันศุกร์ เอาเป็นว่าอัพให้ได้วันไหนจะรีบวิ่งมานะคะ ^^

เดี๋ยวคงต้องพักสักระยะ ช่วงนี้ใกล้ติดสอบละค่า(ได้ข่าวอีกไม่กี่วัน - -?) โนว์ก็ยังกลัวเกรดร่วงอยู่ ว่าแต่....มาสอบหลังปีใหม่ ครูขาคิดอะไรอยู่คะ โฮกกกกกก  TT^TT  
สครีมเสร็จแล้วก็เดินจากไปในความมืด...