[Fic SJ] อลวนรัก หอพักสุดเพี้ยน (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : เรื่องความรักของผู้ชายกับผู้ชาย

Chapter9  : เรื่องความรักของผู้ชายกับผู้ชาย

 

 

 

 

 

 

                หลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยเด็กหอส่วนใหญ่มักจะมาทานมื้อเย็นกันบริเวณด้านล่างของหอพัก ซึ่งมีร้านค้าอยู่ประมาณสองถึงสามร้านและมีโต๊ะเก้าอี้วางเรียงรายอบู่บริเวณลานของหอ คิบอมกับดงแฮเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มักจะมาทานมื้อเย็นที่นี่กันเป็นประจำ

 

                “ดงแฮ ทำไมนายถึงถามฉันว่าคิดยังไงกับนายล่ะ ที่สำคัญทำไมนายถึงไม่รอฟังคำตอบฉันก่อน” ระหว่างทางที่กำลังเดินไปหาโต๊ะนั่งนั้น คิบอมก็ได้ถามขึ้น ตลอดทางที่เดินมาคำถามนี้มันยังคาใจเขาอยู่เลยอยากจะถามให้มันจบๆไป

 

                “ก็...เอ่อ...ฉันนึกว่านายจะลืมไปแล้วซะอีก” ดงแฮยิ้มแหยๆกลับไปให้โดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามแต่อย่างใด เขาเห็นว่าคิบอมไม่พูดถึงมันก็คิดว่าจะลืมไปแล้ว และถ้าเกิดเขาเล่าทุกอย่างให้คิบอมฟังจะโดนหาว่าเพ้อเจ้อหลงตัวไปเองหรือเปล่าว่าคิบอมจะคิดกับตัวเองมากกว่าเพื่อน

 

                คิบอมไม่ได้พูดอะไรต่อจากนี้ เพียงแต่ใช้สายตาบีบบังคับให้ดงแฮตอบคำถามของเขาออกมา จนสุดท้ายดงแฮต้องยอมเล่าต้นเหตุที่ทำให้ถามแบบนั้นออกไป ทั้งที่ในใจก็กลัวอยู่ว่าถ้าคิบอมได้ฟังแล้วจะโดนว่าเอาได้ แต่การเคลียร์ให้มันจบๆไปเลยน่าจะดีกว่า

 

                “ก็ซองมินน่ะสิ บอกว่าเราสองคนคบกัน ฉันก็บอกไปแล้วนะว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ซองมินกลับบอกว่าฉันชอบอ้อนนาย ทำตัวติดกับนายแบบนี้ แล้วลองถามตัวนายหรือยังว่าคิดกับฉันแค่เพื่อนจริงๆหรือเปล่า ฉันก็เลยมาถามนาย แต่ฉันก็กลัวคำตอบเลยต้องพูดขัดออกไปแบบนั้น อีกอย่างฉันไม่อยากโดนเพื่อนๆล้อหรือแซวบ่อยๆ เพราะมันไม่ใช่ความจริงแล้วฉันก็ไม่ชอบอะไรแบบนี้ด้วย” ดงแฮตอบออกมาเสียงอ่อย สีหน้านั้นแสดงออกมาชัดเจนเลยว่ากลัวจะโดนคิบอมว่าเอาหรือไม่ก็โดนโกรธ แต่ผลที่ได้กลับมาจากคิบอมกลับคือการพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับเสียงงึมงำตอบรับในลำคอเบาๆเท่านั้น

 

                เมื่อได้ฟังคำตอบสมใจคิบอมก็ออกเดินนำไปโดยไม่มีการเรียกหรือรอดงแฮแต่อย่างใด ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ไอ้คำพูดของดงแฮที่ว่าไม่อยากโดนล้อหรือแซวเพราะไม่ชอบมันกระตุ้นต่อมอารมณ์โกรธเขาขึ้นมา ในเมื่อไม่ชอบเขาก็จะไม่ตามใจดงแฮอีกแล้ว ถึงอ้อนแค่ไหนเขาก็จะยอมอ่อนให้ง่ายๆ จะได้ไม่โดนล้ออีก

 

                “คิบอม รอฉันด้วยสิ!” ดงแฮร้องเรียกก่อนจะวิ่งตามคิบอมไป เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย หรือว่าจะโกรธที่เขาตอบออกไปแบบนั้นจริงๆ

 

                “คิบอม ไปนั่งกับฮยอกแจ ฮันคยองกัน” กระตุกแขนเสื้อคนที่เดินนำหน้าอยู่เล็กน้อยพลางชี้ไปนิ้วไปยังบุคคลที่พูดถึง

 

                คิบอมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามดงแฮไปหาฮันคยองกับฮยอกแจที่กำลังนั่งทานมื้อเย็นกันอยู่ และพอเจอเพื่อนเท่านั้นดงแฮก็มีท่าทางร่าเริงขึ้นมาทันที อยู่กับคิบอมเมื่อกี้ทำให้ดงแฮรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย พอได้เจอเพื่อนแบบนี้จึงรู้สึกโล่งขึ้น

 

                ดงแฮนั่งลงข้างๆกับฮยอกแจก่อนจะเริ่มชวนเพื่อนคุยไปตามประสา ส่วนคิบอมนั้นวางกระเป๋าแล้วเดินไปซื้อของกิน

 

                “นายไม่กินเหรอดงแฮ” ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อไม่มีทีท่าว่าดงแฮจะลุกขึ้นไปหาซื้ออะไรมากิน มัวแต่นั่งพูดนู่นพูดนี้ให้เขาฟังไปเรื่อยเปื่อยหรือว่าจะไม่หิว

 

                “เดี๋ยวคิบอมก็ซื้อมาให้” ตอบกลับมายิ้มๆ พร้อมกับทำท่าจะคุยต่อ

 

แต่ยังไม่ทันขาดคำคิบอมก็กลับมาพร้อมกับอาหารเพียงจานเดียวกับน้ำเพียงหนึ่งแก้วเท่านั้น เมื่อเห็นดังนั้นฮยอกแจจึงหันไปยิ้มแห้งๆให้ดงแฮ เขาชักรู้สึกถึงบรรยากาศไม่ค่อยดีของคู่นี้ซะแล้วสิ

 

“ไหนของฉันล่ะคิบอม” ถามปากยื่นปากยาวเมื่อไม่เห็นจานอาหารของตัวเองเหมือนอย่างปกติ ซึ่งคิบอมจะเป็นคนซื้อมาให้โดยไม่ต้องเอ่ยปากบอกเลยว่าเขาอยากจะกินอะไรเพราะคิบอมนั้นรู้อยู่แล้วเขาชอบหรือไม่ชอบอาหารชนิดไหน แถมคิบอมยังออกเงินค่าอาหารให้เขาอยู่บ่อยๆด้วย แต่วันนี้กลับไม่ซื้อมาให้ซะอย่างนั้น

 

“นายก็ไปซื้อเองสิ” ตอบโดยไม่มองหน้าก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตัวเองไป ก็บอกแล้วคิบอมจะไม่ตามใจดงแฮอีกแล้ว

 

ได้ฟังแบบนี้ดงแฮจึงได้แต่อ้าปากเหวออย่างอึ้งๆ ก่อนใบหน้าหวานๆนั่นจะดูสลดลงในทันที คิบอมโกรธเขาจริงๆใช่มั้ยเนี่ยถึงได้ทำแบบนี้น่ะ

 

“ฉันไปซื้อเองก็ได้” บอกน้ำเสียงคล้ายจะงอนก่อนจะลุกไปซื้ออาหารเอง

 

เมื่อดงแฮลุกออกไปแล้วส่วนคิบอมก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจอะไรเลย ฮันคยองกับฮยอกแจจึงหันมามองหน้ากันแล้วก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ รู้สึกว่าคู่นี้จะมาพาบรรยากาศอึมครึมเหมือนฝนจะตกมาให้ซะแล้ว และคาดว่าอาจจะมีพายุกระหน่ำมาอีกระลอกก็เป็นได้

 

ไม่นานดงแฮก็กลับมาพร้อมอาหารหนึ่งจานและน้ำหนึ่งขวด จากนั้นต่างคนก็ต่างกินโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก คนหนึ่งไม่พูดเพราะกำลังโกรธ แต่อีกคนไม่พูดเพราะกลัวจะโดนว่ากลับมา ส่วนอีกสองชีวิตที่นั่งอยู่ก็ได้แต่มองและนั่งกินต่อไปเงียบๆ

 

หลังจากที่การรับประทานอาหารมื้อเย็นจบลงก็ได้เวลากลับขึ้นหอ ฮันคยองกับฮยอกแจเดินนำหน้าโดยมีคิบอมเดินตามและดงแฮเดินรั้งท้าย

 

“คิบอม ฉันอยากกินไอ้นี่อ่ะ ซื้อให้หน่อยสิ” ดงแฮรั้งแขนคิบอมเอาไว้ขณะเดินผ่านร้านขายขนมพลางชี้ไปยังของที่ตัวเองอยากจะกิน ใจหนึ่งก็กลัวจะโดนปฏิเสธเอาอีก แต่อ้อนไว้ก่อนน่าจะดีกว่า เขารู้ว่าคิบอมแพ้ลูกอ้อนของเขา

 

คิบอมมองตามนิ้วที่ดงแฮชี้ไปจากนั้นจึงหันมามองหน้าคนขี้อ้อน แต่แล้วกลับสะบัดแขนออกเบาๆแล้วเดินจากไป ตอนนี้เขากำลังโกรธอยู่ใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด ถ้าขืนเขายังเอาแต่มองหน้าดงแฮอยู่ล่ะก็ ดวงตากลมใสที่มองมาตาแป๋วนั่นต้องทำให้เขาใจอ่อนแน่ๆ

 

เมื่อโดนปฏิเสธอีกครั้งดงแฮก็ได้แต่ยืนคอตก ก่อนจะเดินตามคิบอมขึ้นหอไปอย่างช้าๆ คิบอมเลือกที่จะขึ้นลิฟต์ ดงแฮเลยเลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทน เพราะเขาไม่อยากอยู่กับคิบอมสองต่อสองในที่แคบๆและบรรยากาศไม่ค่อยดีแบบนั้น ไม่งั้นเขาคงอกแตกตายกันพอดี

 

เมื่อเดินขึ้นมาห้องตัวเองดงแฮก็เอาแต่ยืนมองอยู่หน้าห้อง สุดท้ายจึงตัดสินใจกลับหลังหันเดินไปเคาะประตูห้องของฮันคยองกับฮยอกแจแทนเพราะเขาคิดว่าฮยอกแจน่าจะเป็นคนที่เขาสามารถพึ่งได้ที่สุดแล้วในตอนนี้

 

ไม่นานนักเจ้าของห้องที่เพิ่งจะมาถึงห้องของตัวเองได้ไม่นานก็ออกมาเปิดประตูให้ก่อนจะเชื้อเชิญดงแฮเข้าไปในห้อง

 

“ฮยอกแจ คิบอมต้องโกรธฉันแน่ๆเลย” เมื่อหย่อนตัวลงนั่งเรียบร้อย ดงแฮก็เปิดประเด็นสนทนาทันที ที่เขามาหาฮยอกแจไม่ใช่จะหนีคิบอมมานอนที่นี่ แต่อยากจะมาปรึกษาเรื่องของคิบอม

 

“แล้วคิบอมโกรธนายเรื่องอะไรล่ะ” ฮยอกแจถามกลับไป แต่ดูจากพฤติกรรมของคิบอมเมื่อกี้แล้วก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าต้องโกรธดงแฮแน่ๆ

 

“ก็เพราะเมื่อตอนกลางวันซองมินพูดออกมาแบบนั้น ฉันเลยถามคิบอมว่าคิดยังไงกับฉัน ชอบฉันหรือเปล่า แต่พอเขาจะตอบฉันกลับขัดขึ้นว่าคงไม่ชอบหรอกเราก็ผู้ชายเหมือนๆกัน แต่เมื่อกี้คิบอมมาถามฉันว่าถามแบบนี้ทำไมแล้วทำไมถึงขัดขึ้นตอนจะตอบ ฉันก็บอกไปว่าซองมินบอกว่าเราคบกันอยู่ ฉันกลัวว่าคิบอมจะคิดกับฉันมากกว่าเพื่อนเลยต้องพูดขัดไปแบบนั้น แล้วฉันก็บอกไปว่าฉันไม่อยากโดนเพื่อนๆล้อ จากนั้นคิบอมก็เป็นอย่างที่นายเห็น ปกติเขาจะซื้อข้าวให้ฉันด้วย แต่วันนี้กลับไม่ เมื่อกี้ฉันขอให้คิบอมซื้อขนมให้แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจฉันอีกอ่ะ แบบนี้คิบอมต้องโกรธฉันอยู่แน่ๆเลย เขาต้องโกรธที่ฉันคิดว่าเขาจะคิดกับฉันมากกว่าเพื่อนแน่เลย” แล้วดงแฮก็เล่าทุกอย่างออกมายาวเหยียด ใบหน้าหวานคล้ายคนอยากจะร้องไห้เหมือนกับว่ากำลังกลุ้มใจอย่างหนักท่าทางตอนที่เล่าดูกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

 

“คิบอมคงไม่ได้โกรธนายเรื่องนี้หรอกมั้ง อาจจะเครียดเรื่องอื่นอยู่ก็ได้ นายคงจะคิดมากไปเองนั่นแหละดงแฮ อีกอย่างผู้ชายจะมาชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไงผู้หญิงในมหาวิทยาลัยก็มีตั้งเยอะแยะจริงมั้ย” ฮยอกแจเข้าไปปลอบดงแฮ ปากก็พูดไปแบบนั้นทั้งที่จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิดอย่างที่พูดซะทั้งหมด เพราะเขาคิดว่าคิบอมอาจจะชอบดงแฮอยู่จริงๆก็เป็นได้

 

“ทำไมผู้ชายที่ชอบผู้ชายจะไม่มีล่ะ ขนาดผู้ชายที่ชอบนายยังมีเลยฮยอกแจ” ฮันคยองที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้าง ได้ยินฮยอกแจพูดแบบนี้มันรู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ ตอนวันเล่นคิงยังจูบกับผู้ชายอยู่แท้ๆ แต่พูดอย่างกับว่าจะไม่มีเกย์อยู่ในโลกซะอย่างนั้น

 

“ใคร!” ถามกลับเสียงแข็ง พลางส่งสายตาดุดันไปให้ ทำไมฮันคยองต้องมาพูดให้บรรยากาศมันเสียด้วยก็ไม่รู้ เขากำลังปลอบดงแฮอยู่แท้ๆ

 

“บอกก็รู้ดิ” ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก ท่าทางแบบนี้ในสายตาของฮยอกแจมันดูกวนประสาทสิ้นดี

 

“บอกมา!” ฮยอกแจเริ่มคาดคั้นเพราะอยากจะรู้จริงๆว่าคนที่ฮันคยองพูดถึงคือใคร แต่อีกคนกลับบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบซะอย่างนั้นโดยลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังให้คำปรึกษาดงแฮอยู่

 

“อย่ามาเซ้าซี้น่า ไปอาบน้ำได้แล้วไป เหม็นจะตายอยู่แล้ว รองเท้าถอดไว้เมื่อกี้ก็ไม่เก็บให้มันเรียบร้อย แล้วทำไมนายถอดถุงเท้าแล้วไม่เอาใส่ตะกร้าไว้ มาวางสุมเอาไว้ข้างเตียงทำไม กางเกงในที่แขวนอยู่ในห้องน้ำน่ะราจะขึ้นอยู่แล้ว เวลาซักก็เอาไปตากแดดซะบ้าง หนังสือเรียนเขามีไว้ให้อ่านหัดเก็บให้มันดีๆหน่อย วางคู่กับรองเท้าแบบนั้นคงเจริญ บลาๆ~....” และแล้วฮันคยองก็เริ่มบ่นไปตามประสา เห็นอะไรขัดหูขัดตาหน่อยเป็นอันต้องชี้นิ้วบ่น ทั้งที่สำเนียงภาษาเกาหลีก็ไม่ได้ดีเลิศ ผิดบ้างเพี้ยนบ้างไปตามระเบียบ คนฟังเลยอดที่จะรำคาญไม่ได้

 

และทันทีที่ฮันคยองเริ่มบ่นฮยอกแจก็ทำหน้าหงิกทันที หยิบหมอนขึ้นมาปิดหูไว้ไม่อยากหูชาเพราะรูมเมทขี้บ่นคนนี้ ให้ตายเหอะ พ่อแม่เขายังไม่บ่นขนาดนี้เลย

 

ดงแฮเห็นว่าอยู่ไปก็คงไม่ได้ทำอะไรให้มันดีขึ้นกว่าเดิมเลยเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ฮันคยองบ่นฮยอกแจต่อไป เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะอยู่ฟังฮันคยองบ่นเหมือนกัน แล้วแบบนี้เขาจะไปปรึกษาใครได้ล่ะเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

เสียงฮัมเพลงดังออกมาจากลำคอของชายหนุ่มสุดหล่อชเวซีวอนตั้งแต่เช้า ซึ่งวันนี้เขาดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เสื้อผ้าหน้าผมถูกเซตและแต่งจนดูดี จนดูเนี๊ยบไปทุกระเบียบนิ้วเลยก็ว่าได้มือข้างขวาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ส่วนข้างซ้ายเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาดอกทานตะวันของฮีชอลที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะยกมันขึ้นมาจูบเบาๆหนึ่งทีแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

 

“ขอยืมก่อนแล้วกันนะ” บอกกับเจ้าของตุ๊กตาดอกทานตะวันซึ่งกำลังอาบน้ำอยู่ ก่อนจะเดินฮัมเพลงออกมาจากห้องด้วยอารมณ์สุนทรี

 

วันนี้เขาตั้งใจแล้วว่าจะเอาจริงเอาจังกับฮยอกแจซักที และวันนี้แหละเขาจะมาสารภาพรักกับฮยอกแจและขอคบกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

 

ช่วงขายาวๆก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของเพื่อนรักกับรูมเมทผู้ที่มัดใจเขาอยู่ ซีวอนยกมือขึ้นเสยผมเล็กน้อย ก่อนจะเคาะประตูสองสามทีและกลับมาตั้งสติ

 

คำพูดทั้งหมดที่เตรียมมาทั้งคืนเพื่อจะสารภาพในวันนี้ ทุกๆอย่างจะต้องออกมาเพอร์เฟ็ค และฮยอกแจก็ต้องตอบตกลงเขาด้วย

 

เมื่อประตูถูกแง้มออกซีวอนจึงหลับตาลงพร้อมกับนั่งคุกเข่าและก้มหน้าเล็กน้อย ตุ๊กตาดอกทานตะวันถูกยื่นไปข้างหน้า และแล้วคำพูดที่เตรียมมาทั้งคืนก็ได้สารภาพออกไปแบบรวดเดียวจบ โดยไม่มีการกระตุกหรือสะดุดให้เห็นแต่อย่างใด

 

“ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันได้ไม่นานนะครับ แต่ผมกลับหลงใหลในตัวคุณเป็นอย่างมาก ผิวขาวๆ ริมฝีปากแดงน่าจูบ รูปร่างเล็กอรชรคล้ายผู้หญิงมันดึงดูดผมทำให้ผมอยากดูแลคุณ ความซกมกสกปรกที่ไม่เหมือนใครมันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้คุณดูดีไม่เหมือนคนอื่น ให้ผมได้ปกป้องและดูแลคุณนะครับ คบกับผมนะครับ” ซีวอนหลับหูหลับตาพูด ก้มหน้านิ่งเพื่อรอให้ฮยอกแจรับดอกไม้ของเขาไป โดยไม่ได้ดูเลยว่าคนที่ออกมาเปิดประตูนั้นใช่ฮยอกแจหรือเปล่า

 

“ฉันกับแกไม่ได้เพิ่งจะรู้จักกันเว้ย! แล้วฉันก็ไม่ได้ตัวเล็ก ไม่ได้อรชนเหมือนผู้หญิง! ไม่ต้องมาอยากดูแล ที่สำคัญฉันไม่ได้สกปรกซกมกโว้ยยยยย!” ฮันคยองซึ่งเป็นคนมาเปิดประตูหยิบดอกไม้จากมือซีวอนก่อนจะปาใส่หัวเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ ทำอะไรไม่ได้ดูตาเมือตาเรือเลย

 

“อะไรวะไอ้ฮัน! ทำไมไม่ให้ฮยอกแจมาเปิด! เสียหมดเลย อุตส่าห์เตรียมมาทั้งคืน” เมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองพูดด้วยนั้นเป็นเพื่อนรักเพื่อนแค้นของตนนี่เอง ซีวอนจึงลุกขึ้นโวยวายใส่ก่อนจะตามด้วยการบ่นเล็กน้อย เขาก็มัวแต่นึกถึงแต่ฮยอกแจ โดยลืมคิดไปเลยว่ามีฮันคยองที่อยู่ห้องนี่อีกคน และมันก็มีสิทธิ์ที่ฮันคยองจะออกมาเปิดประตูให้เขาแทนฮยอกแจ งานนี้เลยได้หน้าแตกยับเยินแบบนี้ไง

 

“แล้วฉันจะไปรู้มั้ยเล่าว่าจะมีคนบ้ามาหลับหูหลบตาสารภาพรักอะไรแบบนี้น่ะ!” ตอบกลับไปด้วยท่าทางที่ดูจะเหนือกว่าซีวอน เพราะคนที่อายคือซีวอนไม่ใช่เขา

 

“เออ! อย่ามาตอกย้ำ! แล้วฮยอกแจอยู่ไหนวะ” พูดพลางชะเง้อมองหาอีกคนที่อยู่ภายในห้อง

 

ฮยอกแจที่กำลังยืนหวีผมอยู่นั้นได้ยินคำพูดทุกคำของซีวอนเต็มสองหู ก็เล่นพูดซะดังขนาดนั้นใครไม่ได้ยินก็แปลก ทำเอาคนซกมกแต่ดูมีเสน่ห์ในสายตาของซีวอนยืนอึ้งไปเลยทีเดียว

 

“นี่ไงผู้ชายที่ชอบนายน่ะ เคลียร์กันเองนะ ฉันไปเรียนแล้ว” หันไปบอกฮยอกแจก่อนจะชิ่งหนีออกมาพร้อมกับท่าเสยผมเท่ๆ มือหนึ่งล้วงกระเป๋าส่วนอีกมือยกขึ้นโบกโดยที่ยังหันหลังอยู่ ท่าเดินดูยิ่งใหญอย่างมาเฟียจีน ถ้าผู้หญิงคนไหนมาเห็นคงได้กรี๊ดสลบเป็นแน่

 

“ฮันคยอง!” เสียงเรียกที่ดังแว่วออกมาจากห้องทำเอาฮันคยองหยุดทำท่าเก๊กหล่อรีบเดินเข้าลิฟต์ไปทันที ก่อนจะโดนฮยอกแจรั้งเอาไว้ให้เป็นไม้กันหมา เรื่องของคนสองคนเขาไม่อยากยุ่ง

 

เมื่อฮันคยองไปแล้วทีนี้ก็เป็นทางสะดวกของซีวอน สายตาพร้อมกับรอยยิ้มหวานเยิ้มถูกส่งไปให้ฮยอกแจ แต่ฮยอกแจกลับทำหน้าแหยๆ ฮันคยองจะอยู่ช่วยกันซักนิดก็ไม่มี

 

“ฮยอกแจครับ คบกับผมนะ” ซีวอนเอ่ยออกมาอีกรอบและมั่นใจเต็มร้อยว่าฮยอกแจต้องตอบตกลงอย่างแน่นอนคนหล่อๆอย่างเขาเคยมีใครปฏิเสธซะที่ไหน

 

“เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย!!! ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายโว้ยยย!!!” โวยวายใส่เสียงดังก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินฮึดฮัดผ่านหน้าซีวอนออกไปจากห้องทันที

 

มาสารภาพกันตรงๆแบบนี้ถึงจะเป็นลีฮยอกแจก็เกิดอาการเขินอายได้เหมือนกัน แต่มันก็มีความรู้สึกภูมิในตัวเองอยู่บ้างที่มีคนมาชอบถึงจะเป็นผู้ชายกล้ามใหญ่อย่างชเวซีวอนก็ตาม แต่ไอ้คำสารภาพรักที่ว่าความสกปรกซกมกทำให้ดูมีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร เขาเองก็รับไม่ค่อยได้ซักเท่าไหร่ จะขอคบแต่พูดแบบนี้คงจะได้สมหวังหรอกนะ

 

“เดี๋ยวก่อนสิฮยอกแจ! รอผมด้วย!” ร้องเรียกไว้ในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังเปิดออกพอดี แต่คำพูดของฮยอกแจกลับทำให้ซีวอนที่กำลังจะเดินมาต้องชะงักเท้าไว้

 

“นี่ซีวอน! ล็อกห้องให้ด้วย ขอบใจ” พูดจบก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลง

 

ซีวอนได้แต่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่หน้าห้องของฮันคยองกับฮยอกแจ ให้ตายสิ เห็นเขาเป็นอะไรกันเขามาสารภาพรักนะ ไม่ใช้คนรับใช้

 

แต่ถึงในใจจะบ่นยังไงซีวอนก็ปิดประตูล็อกห้องให้อย่างเรียบร้อย ก้มลงหยิบเจ้าตุ๊กตาดอกทานตะวันที่ไปจิ๊กเอาของรูมเมทขี้โวยวายมา ก่อนจะเดินไปรอลิฟต์ ถ้าเกิดฮีชอลรู้ว่าเขาแอบขโมยเอามาแบบล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลย หูชาแน่ๆเขา

 

 

 

 

                เช้าวันนี้ดูจะแปลกตาไปซักนิดสำหรับนักศึกษาที่เรียนอยู่คณะเดียวกับดงแฮ เพราะวันนี้คนขี้อ้อนเดินมาที่คณะคนเดียวไม่มีชายหนุ่มนามว่าคิมคิบอมเดินมาส่งเหมือนอย่างเคย แถมใบหน้าหวานใสที่เคยยิ้มร่าเริงกลับดูไม่สดใสเหมือนอย่างเคย

 

                “เฮ้อ~” ดงแฮได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกกับชีวิต เพราะเขามั่นใจแล้วว่าคิบอมต้องโกรธเขาอย่างแน่นอน ทั้งที่เมื่อกี้เขาก็อ้อนให้คิบอมมาส่งเหมือนอย่างทุกครั้งแต่กลับโดนปฏิเสธอีก

 

                ตลอดเวลาทั้งคืนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนเช้านี้คิบอมแทบจะไม่คุยกับเขาเลย ถึงเมื่อก่อนจะพูดน้อยอยู่แล้วก็ตาม แต่ตอนนี้กลับถามคำตอบคำ อ้อนอะไรก็ไม่เคยยอมเลยซักนิด แล้วคราวนี้เขาจะทำยังไงดีล่ะ ลีดงแฮคนนี้กลุ้ม!

 

 

 

 

               

                เป็นอีกวันที่ในช่วงพักกลางวันฮยอกแจ ดงแฮและเรียวอุกจะมานั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน แต่ที่แปลกไปคงจะเป็นใบหน้าที่ดูไม่ค่อยสดใสของเพื่อนทั้งสองคนที่เอาแต่นั่งจิ้มอาหารไปมา เรียวอุกที่นั่งสังเกตมาได้ซักพักจะถามขึ้นแต่ก็โดนดงแฮชิงถามคำถามอื่นออกมาซะก่อน

 

                “แล้วซองมินล่ะ”

 

                “รายนั้นเค้าไม่มากินกับเราหรอก เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ก็ต้องไปหวานอยู่กับแฟนสิ” เรียวอุกว่าออกมาอย่างอารมณ์ดี ถึงจะรู้ว่ามันเป็นแค่เกมที่ทำให้ซองมินกับคยูฮยอนต้องคบกัน แต่มันก็อดแซวไม่ได้อยู่ดีดูไปดูมาเขาก็ว่าคู่นี้ดูน่ารักดีเหมือนกัน

 

                “อืม นั่นสิ” พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับคำพูดของเรียวอุก เขาก็มัวแต่นึกถึงเรื่องของตัวเองจนลืมไปเลยว่าตอนนี้ซองมินกับคยูฮยอนโดนคำสั่งของคิงอีทึกให้เป็นแฟนกันอยู่

 

                “แล้วนั่นฮยอกแจเป็นอะไรน่ะ หน้าบึ้งเชียว” และแล้วเรียวอุกก็ได้ถามคำถามที่ตนอยากจะถามเมื่อซักครู่นี้

 

                “ก็ซีวอนน่ะสิ เมื่อเช้ามาคุกเข่าขอคบฉันถึงหน้าห้องเลย” เงียบไปซักพักก่อนจะยอมตอบออกมา ทำเอาเพื่อนทั้งสองที่นั่งฟังอยู่ตาลุกแววเลยทีเดียว

 

                “จริงดิ!” ทั้งดงแฮและเรียวอุกต่างร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่อยากจะเชื่อในคำตอบของฮยอกแจเท่าไหร่นัก

 

                “อืม” พยักหน้ารับพร้อมกับส่งเสียงงึมงำในลำคอ

 

                “แล้วนายว่าไงเหรอฮยอกแจ ตอบตกลงไปมั้ย” เรียวอุกยังคงถามด้วยท่าทางที่ดูตื่นเต้นเหมือนเก่า อย่าบอกนะว่าพวกเขาจะมีคู่ขวัญคู่ใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกคู่

 

                “ตกลงอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย” บอกด้วยน้ำเสียงเคืองๆ พอได้ยินเรื่องแบบนี้ล่ะทำท่าทำทางเหมือนจะสนับสนุนกันขึ้นมาทันทีเลย

 

                “สงสัยซีวอนติดใจจูบของนายคราวนั้นแน่ๆเลย” ว่าแล้วเรียวอุกก็ทำการขุดเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ ทำเอาฮยอกแจหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม

 

                “อย่ามาแซวฉันนะเรียวอุก” ฮยอกแจบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเคืองๆ

 

                “โดนกับตัวเองแล้วเป็นยังไงล่ะ” ดงแฮพูดออกมายิ้มๆ จากนั้นก็ทำการระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับเรียวอุก ในที่สุดเขาก็ได้เพื่อนร่วมชะตากรรมเพิ่มอีกคน

 

                “หัวเราะกันไปเถอะ อย่าให้ถึงตานายบ้างแล้วกันเรียวอุก” บอกด้วยน้ำเสียงเคืองๆเช่นเดิม ก่อนจะหันมาคาดโทษกับเรียวอุก โดนเมื่อไหร่เขาจะแซวให้หนักเลยคอยดู


                                                                             -------------------------------------------------

kr...Talk
คิดถึงคนอ่านทุกคนจังเลย
ขอโทดที่หายไปนานนิดนึงนะ เนื่องจากติดม็อบอ่ะ
555 ตามกระแสนิดนึง(เพื่อ?) แต่มีม็อบก็ไม่ดีเลยนะ
เพราะมันอาจจะทำให้พี่ชายของเรามาไม่ได้ ฮือๆ

บอมงอนด๊องจนได้งัย เรื่องอะไรเนี่ย
ทำด๊องกลุ่มถึงขั้นต้องไปปรึกษาฮยอกเลย
แต่ไม่รู้จะสนใจทำไม แค่เค้าไม่กอด ไม่สนใจ เป็นผู้ชายไม่ใช่รึงัย อิอิ
หนักสุดก็คงจะเป็นคุณชเว ไม่ได้ดูเลยว่าเป็นฮัน หรืออยากจะให้มันเป็นซีฮันนะ 555
หลายคนไม่อยากให้มันเป็น4P แต่ถ้าไม่เป็น4Pมันก็ไม่สนุกอ่ะดิ 
ขอเม้าแค่นี้นะค่ะ เดี๋ยวจะรีบมาอัพไวๆ แฟนเยเรียวอย่าเพิ่งใจน้อยไปคู่นี้ก็มีทีเด็ดเหมือนกัน

เจอกันที่งานฟิคนะทุกคน ไรเตอร์ไม่ได้ไปขาย แต่ไปซื้อ
อย่าลืมอ่าน+เม้น+โหวต+ป่าวประกาศ