คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : 19 ความรู้สึกที่เรียกว่า...
Sun&Sand Restaurant
พิทยาธร ีแลน์
นัธุริหนุ่มเลือผสมไทย-อเมริันที่ำลัเป็นที่ับามอในแววธุริารเิน
บริษัทเินทุนหลัทรัพย์ ีแลน์ ไฟแนน์ (ประเทศไทย) ำั(มหาน)
ึ่เป็นบริษัทลูในเรือีแลน์ที่มีบริษัทแม่อยู่ประเทศสหรัอเมริา และ
พิทยาธรเป็นประธารรรมารระับสู (CEO)
อสถาบันารเินในเรือีแลน์นปัุบัน
วามทอมอหนุ่มสาวที่เินเียันเ้ามาในห้ออาหารอย่าสนใ เมื่อฝ่ายหิือโิรส อัรเุ วามเลื่อนระายวามยินีที่ไ้พบหิสาวที่ยัามไม่เปลี่ยนแปล อีเาและเธอถือว่าเป็นู่รัที่มีนับามอมาที่สุู่หนึ่เลยทีเียว พิทยาธรหรี่ามอผู้ายที่เินเีย้าหิสาวอย่าพิารา ใบหน้ามสะุสายาอหม่อมเ้าหนุ่มเลือผู้ีไม่ไ้ทำให้เาหวาหวั่นที่ะลสนามแ่ันในรั้นี้เมื่อราวัลล่อใอย่าโิรสมี่าู่วรให้เาเินเ้าสู่สนามแ่ันท้าิ
“พระพาย”
พิทยาธรร้อทัหิสาวเมื่อเธอำลัะเินผ่านโ๊ะอเาไป
“พี่พีท!” โิรสะพริบาเมื่อไ้พบอีนรัที่ยัไม่เยเอ่ยปาเลิลา
“ีใริๆ ที่ไ้เอพระพาย” พิทยาธรยิ้มว้า
“พาย็ีใที่เอพี่พีทเหมือนัน”
โิรสยิ้มยินีแ่เสียระแอมเบาๆ อน้าๆ ทำให้เธอะั
ท่านายธเนศวรหรี่ามอายหนุ่มที่ั้ท่าะับมือโิรสพลาเอื้อมหัถ์ว้า้อมือเธอมาุมไว้อย่าันท่า
“พี่พีท่ะ พายลืมแนะนำ นี่ท่านายธเนศวร วิษุรัสรร์่ะ”
“พิทยาธร ีแลน์ระหม่อม”
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ”
“ระหม่อมอประทานอภัยเรื่อำราาศัพท์นะระหม่อม
ปิภาษาไทยอระหม่อม็เือบแย่อยู่แล้วหามีำใที่ระหม่อมผิพลาไปบ้า
ฝ่าบาทโปรประทานอภัยให้ระหม่อม้วย” พิทยาธรรีบออัว
“ามสบายรับ ผมไม่ใ่นถือยศถือศัิ์อะไรอยู่แล้ว”
“เป็นพระรุาระหม่อม”
“พี่พีทมาลับใระ” โิรสถามพร้อมเหลียวมอรอบ ๆ
“พี่มารอพบลู้า้ะ ไม่ิว่าะเอพระพายที่นี่”
“พาย็ไม่ิว่าะไ้เอพี่พีทเหมือนัน พายไม่ไ้เอพี่พีทมานานแ่ไหนแล้วนะะนี่” โิรสหัวเราะเบา ๆ
เมื่อิถึเรื่อราวในอีอเธอและเา
“เือบสามปีไ้แล้วละมั้” พิทยาธรยิ้ม
“ูเหมือนุสอนะสนิทันมานะรับ” ท่านายทรรับสั่พระสุรเสียรึม
ทรไม่พอพระทัยสายาหวานลึึ้อพิทยาธรที่ใ้มอโิรส
สัาาอท่านเือนให้ระวัายหนุ่มนนี้
ทรแน่พระทัยว่าผู้ายนนี้้อสร้าปัหาให้ท่านในอนาอย่าแน่นอน
“หม่อมับพระพายเยรัันเมื่อสมัยที่เรายัเรียนปริารี้วยันระหม่อม”
ท่านายเลิพระนพร้อมับทอพระเนรมอใบหน้าามอน้าพระวรายทันทีอย่าพิารา
โิรสยิ้มแหย ๆ
ับำล่าวอพิทยาธรเมื่อสบพระเนรมวาวที่มีแววุ่นพระทัยเมื่อไ้ฟัำล่าวอายหนุ่ม
“ริหรือเปล่าพระพาย” ท่านายรับสั่ถาม
“เอ่อ...เพะ” โิรสอบอึอั
“วามริระหม่อมับพระพายยัไม่เยบอเลิันเลย้วย้ำ
แ่ที่้อห่าหายันไปเพราะวามผิอระหม่อมเอที่้อเินทาไปรับ่ว่อิารอรอบรัวโยไม่มีโอาสไ้บอพระพาย”
พิทยาธรล่าว้วยรอยยิ้ม
“เพราะอย่านี้นี่เอพี่พีทถึหายไป” โิรสะพริบา
“รับ พี่ไม่ีเอที่ไม่ไ้บอพระพาย” พิทยาธรล่าว
“นั่นสิรับ ไม่สมเหุสมผลเลยที่อยู่ี ๆ
ุะหายไปโยไม่ล่ำลานทีุ่บอว่ารั” ท่านายรับสั่
“หม่อมไม่สามารถิ่อใรไ้ในเวลานั้น และหม่อมแน่ใว่าพระพายะ้อเห็นใหม่อมัน”
พิทยาธรล่าวเสียรึมับท่านแ่ส่สายาอวามเห็นใถึโิรส
“พายว่าเรื่อนี้เอาไว้เรา่อยุยันีว่า่ะ”
โิรสับท
“รับ
พอีลู้าอพี่มาพอี เอาไว้พี่ะไปหาพระพายที่บ้านพระพายนะรับ”
พิทยาธรสรุบ่าย ๆ เมื่อเห็นลู้าที่เานัไว้เินทามาถึ
“่ะ”
โิรสยิ้มอบโยไม่สัเท่านายธเนศวรที่ำพระหัถ์แน่นอยู่้า ๆ
“ทูลลาระหม่อม โอาสหน้าหม่อมันมีโอาสไ้เฝ้าฝ่าบาทอี”
ทรพยัพระพัร์รึม
โิรสถอนหายใเมื่อูเหมือนท่านายะำลัไม่พอพระทัยเธอมา
แ่เธอยัไม่ทราบสาเหุที่ท่านแสอาารไม่พอพระทัยใส่เธอนี่แหละ
หาเรื่อที่ท่านริ้วเธอือเรื่ออพิทยาธร
เธอ็ิว่าท่านทรไร้เหุผลเพราะเธอับพิทยาธรรู้ัันมาแ่ในอีและบัเอิไ้พบัน
ะให้เธอทำอย่าไรเมื่อายหนุ่มเ้ามาทัเธอเอ
“ฝ่าบาทไม่พอพระทัยหม่อมันเรื่ออะไรหรือเปล่าเพะ”
โิรสัสินใถาม
“ุับไอ้หมอนั่นเยรัันมาแ่ไหน” รับสั่สุรเสียเรี้ยว
“รัวัยเรียนะให้มาแ่ไหนไ้ล่ะเพะ”
โิรสถอนหายใอีรั้
“มันเยูบุหรือเปล่า”
“เอ๊ะ...ฝ่าบาทำลัูถูหม่อมันอยู่นะเพะ”
โิรสเริ่มไม่พอใ
“อบผมแ่ว่าเยหรือไม่เยพระพาย” ท่านายทรบพระทน์
“หม่อมันไม่อบ”
“อย่ายั่วให้ผมโรธนะพระพาย”
“ฝ่าบาท่าหาอย่าเอาแ่พระทัยับหม่อมันให้มานั”
โิรสโ้
“ับแ่อบำถามอผมว่าเยหรือไม่เยเท่านั้นะเป็นอะไรนัหนา”
“แล้วหาหม่อมันถามลับบ้าว่าฝ่าบาทเยบรรทมับสาวนไหนมา่อนที่ะไ้พบับหม่อมันหรือเปล่า
ะทรรับสั่ว่าอย่าไรล่ะเพะ”
“มันเทียบันไ้ทีไหน ระหว่าผู้หิับผู้ายน่ะ”
“อ้อ...แบ่แยเพศ
ฝ่าบาทหมายถึเรื่อารมีเพศสัมพันธ์ระหว่าายหิที่แบ่แยให้ผู้หิที่เยผ่านผู้ายมาแล้ว้อย่ำในะที่ผู้ายที่ผ่านผู้หิมาแล้วูามส่าสมายอย่านั้นสินะเพะ”
โิรสัฟันแน่น
“ไปันให่แล้วพระพาย
ผมแ่อยารู้ว่ามันับุเยสนิทันมาว่าผมับุหรือเปล่าแ่นั้นเอ
ไม่ไ้ิไลไปถึเรื่อเพศสัมพันธ์บ้าบออะไรอุนั่นหรอ”
“ฮึ” โิรสสะบัหน้าระับวามโรธ
“เอาละ ๆ ผมอโทษละันับำถามี่เ่าอผม”
“ยัีที่ทรรู้อ์ว่ารับสั่ถามำถามี่เ่า”
โิรสระแทเสีย
“ุไม่รู้หรอว่าผมไม่เยรัใร
ถึนาหึแบบไร้เหุผลเหมือนที่ผมำลัเป็นอยู่อนนี้เลยนะพระพาย ให้ายสิ และเพราะผมไม่เยเป็นแบบนี้
มันทำให้ผมาวามมั่นใไปหมอย่าไม่เยเป็น”
ทรับมือเรียวอเธอุมไว้ในพระหัถ์ พระเนรมทอมอวาแววหวานอเธอนิ่แสวามริพระทัย
“ถ้าวามรู้สึอฝ่าบาทเป็นอย่าที่รับสั่ริ
็้อทรแสให้หม่อมันมั่นใสิเพะ”
ความคิดเห็น