คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : 19.2 ความรู้สึกที่เรียกว่า...
พิทยาธรสัเถึวามสนิทสนมระหว่าท่านายธเนศวรับโิรส้วยวามสสัยและเา้อรู้ให้ไ้ว่าทั้สอมีวามสัมพันธ์ันในระับใเมื่อเธอือผู้หิเียวในใเา
เาะไม่ยอมแพ้ใร่ายๆ อย่าแน่นอน หาเธอยัไม่ถูีราอ้วยทะเบียนสมรส
เาไม่แร์สถานภาพอื่นแม้ระทัู่่หมั้น็าม
ผู้หิเ่สมบูร์แบบอย่าโิรสหาไม่ไ้่ายๆ ในยุปัุบัน
เธอพร้อมทั้รูปสมบัิ ทรัพย์สมบัิ ุสมบัิและวามรู้ ู่วรแ่ารเิหน้าูานเป็นสามี
ะนั้นหาเธอยัไม่ไ้แ่าน เาย่อมมีสิทธิ์่วิหัวใอเธออีรั้
ว่าหนึ่สัปาห์ที่ท่านายธเนศวรส่โิรสที่บ้านพระพายและทรานแทนพระเษาที่แอบเส็ไปฮันนีมูนับหม่อมทิ้านไว้ให้ทรัารล้นพระหัถ์ทำให้ท่านไม่ทรมีเวลาไปหาโิรสแ่พอมีเวลาโทร.ุยให้หายิถึไ้บ้า วันนี้ทรเลียร์านเสร็ไวึมีเวลามาพบนรัที่บ้านพระพายแ่้อทรริ้วุ่นวาในหทัยเพราะอารม์หึหวเมื่อเส็มาพบเธอับอีนรัอย่าพิทยาธร
“วันนี้พี่พีทว่าเหรอะถึไ้มาหาพระพายแ่เ้า” โิรสถามเสียหวานและไม่รู้ว่าทำให้ท่านายที่เส็มาเียบๆ
ไม่พอพระทัย
“ถึไม่ว่าพี่็้อทำให้ว่าเพราะอยามาปรับวามเ้าใับพระพาย”
พิทยาธรเอื้อมมือว้ามือหิสาวมาุมไว้
“เอ่อ...” เธอ่อยๆ ึมือออในัหวะเียวับเสียระแอมัมาาทาประูึสายาเธอให้หันไปมอและลุึ้นยืน
“ฝ่าบาท”
พิทธยาธรเลิิ้วมอสีพระพัร์ุ่นเรียอท่านายแล้ว่อยๆ
ยับัวลุึ้นอย่าเื่อ้าพร้อมับโ้ศีรษะทัทายอย่าไม่รู้สึรู้สมับพระอารม์
“ถวายบัมระหม่อม”
“ไม่ิว่าะไ้เอุแ่เ้าที่นี่” ทรรับสั่พลาเส็เ้าิายนรั
วาพระหัถ์โอบเอวบาอโิรสพลาระิบเบา ๆ ้าหูเธอ “อย่าพยศนะพระพายไม่อย่านั้น...”
“เอาแ่พระทัย”
“็ผมหวอผม” ทรรับสั่พระพัร์เย
“หม่อมัน็ไม่ิว่าท่านายะเส็แ่เ้าเ่นัน” พิทยาธรยยิ้มมุมริมฝีปา
“อีไม่นานผมไม่้อไป ๆ มา ๆ
เพราะพระพายย้ายไปอยู่ับผมที่วิษุรัสรร์”
“ระหม่อมะอแสวามยินีับฝ่าบาทเป็นนแรหาฝ่าบาทเอานะใพระพายสำเร็ามที่ทรปรารถนาไ้ริ
ๆ”
พิทยาธรยิ้วและยิ้มมุมริมฝีปาเล็น้อยแสให้ท่านายเห็นว่าเาไม่สนใรับสั่ีันอท่าน
ส่วนโิรสไ้แ่ผ่อนลมหายใออแร ๆ
้วยวามหนัใเพราะไม่ิว่านเอะ้อมาอยู่ท่ามลาสรามสายาระหว่าสอหนุ่ม
“พี่พีทะ วันนี้พระพาย้ออัวเพราะนัท่านายไว้
โอาสหน้าพระพายะเป็นฝ่ายเลี้ยอาหารพี่พีทเป็นารแ้ัวที่เสียมารยาทในวันนี้นะะ”
“ไม่เป็นไรรับ พี่เ้าใพระพายี วันนี้พี่ลับ่อน็ไ้”
“อบุพี่พีทมา่ะที่เ้าใ”
“รับ...หม่อมันทูลลาฝ่าบาท
โอาสหน้าเราไ้พบันอีอย่าแน่นอน” เาหันมาส่ยิ้มให้ท่านาย
“เิ”
พิทยาธรทำวามเารพท่านาย้วยารโ้าย่อนเินผ่านออประูไปอย่าไม่เร่ร้อน
ทรทอเนรมอามุ่นเียวนพิทยาธรพ้นไปาพระเนรึทรวัเนรุ่นมอหิสาวที่สร้าวามัพระทัยแ่เ้า
“ทำไม่เส็มาหาหม่อมันแ่เ้าเลยเพะวันนี้”
เธอทำใล้าถามท่านเบาๆ แม้ะสัมผัสไ้ถึสัาอันรายาพระเนรู่ม็ามที
“นีุ่ับมันสนิทสนมันถึับไปมาหาสู่ันแ่เ้าถึบ้านไ้เลยอย่านั้นเหรอ”
ไม่ทรรับสั่อบแ่ลับเป็นฝ่ายรับสั่ถามหิสาว้วยสุรเสียเรี้ยว
“เมื่อ่อนน่ะใ่เพะ
หม่อมันับพี่พีทเยบันอย่าที่ทรทราบ
แ่มัน็นานนไม่ิว่าะลับมาสนิทสนมันไ้อีเพราะเรา็เพิ่พบัน”
“แล้วนัันหรือเปล่า”
“เปล่าเพะ”
“แล้วมันมาทำไม”
“ไม่ทราบเพะ ยัไม่ทันพูุยัน ฝ่าบาท็เส็”
เธอส่้อนให้ท่านาย
“แล้วเรื่ออะไระ้อให้มันับมือ”
“ฝ่าบาทเพะ...”
“นี่ถ้าผมไม่มา มันะทำอะไรมาไปว่านี้อีไหม”
“เามาอพบ ฝ่าบาทะให้หม่อมันทำยัไไ้เพะ”
ท่านายโน้มพระวรายับไหล่หิสาวเย่าพร้อมรับสั่
“ทีหลัไม่้อยุ่ับมันอี เ้าใไหมพระพาย”
“เอ๊ะ...อย่าพาลสิเพะฝ่าบาท”
“พาล ุหาว่าผมพาลอย่านั้นเหรอพระพาย”
“ฝ่าบาทำลัไร้เหุผล”
“ุิว่าะมีผู้ายนไหนมีเหุผลถ้า้อมาเอู่รัอัวเอำลัับมือับผู้ายอื่นที่เป็นอีนรัเ่าเสีย้วยสิ”
“ใ่ว่าหม่อมันอยาเป็นู่รัอฝ่าบาทเสียเมื่อไหร่”
“ุเ็มใพระพาย ผมรู้ว่าุน่ะปาแ็ทั้ทีุ่เอ็รู้สึับผมเหมือนที่ผมรู้สึับุ แุ่่าหาที่ไม่ยอมรับวามริ ถึะอย่านั้นุ็ะ้อแ่านับผมำเอาไว้ แล้วห้ามิ่อับไอ้พิทยาธรนั่น ห้ามให้มันแะเนื้อ้อัวอุอย่าเ็า แม้แ่มือ็ห้ามับ”
“เ็บเพะฝ่าบาท” เธอประท้วเบา ๆ เมื่อทรเพิ่มแรบีบาพระหัถ์ลบนบ่าบอบบาอนทำให้ทรลายพระหัถ์าไหล่อหิสาว
ทั้ทรรับสั่้วยพระสุรเสียห้วน
“อโทษ... แ่ ุไม่วรทำให้ผมโรธเลยนี่นะ”
“ไม่เห็นน่าะ้อริ้ว”
“ะรอเอาไว้ให้เห็นมันูบุหรือไถึะโรธไ้น่ะฮะ”
โิรสหน้าแ
“ฝ่าบาททำราวับำลัหึ”
“แล้วผมหึไม่ไ้หรือไฮึพระพาย”
“นหึ เา็้อรั่อน ถ้าไม่รัะหึหวันเรื่ออะไร”
โิรสลั้นหายใ
“ุเป็นนอผม ๆ
ไม่ยอมให้ใรหน้าไหนมาวุ่นวายับผู้หิอผมไ้หรอ” ทรรับสั่พระสุรเสียุ่น
“หม่อมันไม่ใ่อฝ่าบาท”
“ุ็้อเป็นอผมสัวันนั่นแหละ”
“วัน้าหน้าน่ะไม่มีอะไรแน่นอนหรอเพะ”
“อย่าพูีไปพระพาย ถ้าผมเิะทำวามแน่ใึ้นมาเี๋ยวนี้
ใ้เวลาไม่ี่นาที หรือุ้อารให้มันเป็นแบบนั้น”
ใบหน้านวลแ่ำับำล่าวอท่าน
“หยาบาย ฝ่าบาททรรับสั่น่าเลียที่สุ” ท่านายระแทร่าสูเพรียวลนั่บนเ้าอี้ยาวรหน้าแล้วบเบาะ้าพระวราย
“มานั่นี่พระพาย”
โิรสมอท่านายนิ่อย่าั่ในท่าน้อแย้มพระสรวล้วยวามเอ็นู
“ลัวอะไรหรือพระพายยอรั ผมไม่ทำอะไรุหรอน่า
อยาุย้วยเท่านั้นเอ” เธอลัเล
“รับสั่สิเพะ หม่อมันอยู่รนี้็ไ้ยิน”
“ไม่อยาะโน มาเถอะพระพายอย่าทำให้ผมโรธเลย
ผมไม่อยาโรธุหรอ สสาร”
“ไม่้อมาสสารหม่อมัน” ใบหน้านวลเิึ้นอย่าถือี
“เอ้า...ไม่สสาร็ไม่สสาร พระพาย๋ามานั่รนี้เถอะนี”
โิรสลัเลเล็น้อยแ่็ยอมเินไปทรุายลนั่้าพระวรายสูเพรียวอท่านายแ่โยี
มือบาถูว้าึ้นอบุม้วยพระหัถ์หนา พระโอษ์ประทับเบา ๆ
ับหลัมืออเธอ้วยวามอ่อนโยน
“ผมไม่อบไอ้หมอนี่เลย
เลียี้หน้าเพราะมันบัอามาับมือุ” โิรส้อน
“เรื่ออะไรไปให้มันับมือนะ”
“อีแล้ว” โิรสถอนหายใ
“ถามริ ๆ ุยัอบมันอยู่หรือเปล่า”
“อบเพะ”
“ฮะ!” พระหัถ์บีบแรับไหล่มน พระเนรุ่นึ
“อบอย่าเพื่อน็ไม่ไ้เียวหรือเพะ”
“ไม่ไ้ ผมไม่อนุาใหุ้มีเพื่อนผู้าย”
“ไม่เผ็ารไปหน่อยเหรอเพะ”
“ผมเป็นทั้เพื่อน ทัู้่รั ู่วอุให้แล้ว
ทำไม้อบผู้ายอื่นอีเล่าพระพาย”
“ฮึ ทัุ้ เอาแ่พระทัย ้ำยัอบวยโอาสหาำไรอย่าฝ่าบาท
หม่อมันไม่เห็นอยาบเป็นเพื่อน”
“ปัโธ่...ผมนี่นะุุ
มีแุ่นั่นแหละทีุ่ผมอย่าที่ไม่เยมีผู้หินไหนล้าทำ
แล้วไอ้เรื่อเอาแ่ใับวยโอาสน่ะ ผู้ายนไหน็อยาวยทั้นั้นเวลาอยู่ับุ
ูอย่าไอ้หมอนั่นสิมันยัวยโอาสับมือุอนผมไม่อยู่เลยเห็นไหม”
“ไมุ่...แ่แ่นี้ยับีบไหล่หม่อมันเสียนระบมไปหมแล้ว”
เธอปลายา้อนใส่พระพัร์ม
“อ้าว อโทษรับนี”
ทรโน้มพระพัร์แนบไหล่มนพร้อมประทานุมพิเบา ๆ บนไหล่อเธอ
“อื้อ...” เธอเอนายหนี
“หายระบมหรือยัที่รั เอ๊ะ...หรือยัไม่หายนะ
ผมว่าุถอเสื้อนี่ออให้ผมูั ๆ หน่อยีว่า”
พระเนรรุ้มริ่มเ้าเล่ห์นเธอ้อเบนสายาหนี
เธอเือบร้อออมา้วยวามใเมื่อพระหัถ์แ็แรทัู้่สอเ้ารัรวบเอวแล้วเหนี่ยวเ็มแร
นเธอเสียหลัเ้าอิพระอุระว้าแล้วไม่สามารถยับหนีไ้เพราะพระหัถ์แ็ราวปลอเหล็
“อุ๊ย!...ปล่อยหม่อมันเถิเพะฝ่าบาท”
“ผมยัไม่ไู้เลยว่าไหลุ่้ำเพราะน้ำมือผมแ่ไหน” พระหัถ์ุนรุไล่เอาำไรอยู่ับผิวนวล
“อื้อ...ไม่้ำหรอเพะ อย่าหาเรื่อวยโอาสเอาำไรับหม่อมันีว่าเพะ”
มือเรียวยึ้นผลัพระอุระว้าวพร้อมประเสียสะบัใส่ท่านาย
“พระพาย๋า ไม่นึรัผมบ้าหรือไฮึ”
“แล้วฝ่าบาทเล่าเพะ”
“ผมรัุหมหัวใแล้วนี”
ทรระิบพระสุรเสียพร่าแนบหูอเธอ
“อื้อ...” ใบหน้าหวานแ่ำับำระิบฝารัอท่านาย
“แ่านับผมไ้ไหมยอรั
อย่าให้ผม้อทนทรมานเพราะารรออยเลยนะพระพาย”
“แ่หม่อมันยัเรียนไม่บนี่เพะ”
“แ่านแล้ว็เรียน่อไ้นี่นะ
ผมะไ้ไปอยูู่แลุ้วยไ้โยไม่มีใรล้ารหาไ นะรับยอรั แ่านับผมนะ”
พระสุรเสียและพระเนรอออ้อนทำเอาหัวใสาวสะท้าน
“ฝ่าบาททรแน่พระทัยแล้วหรือเพะถึอหม่อมันแ่าน”
วาหวานหลุบ่ำ้วยวามเินอาย
“แน่ใสิ ผมไม่เยแน่ใอะไรเท่านี้มา่อน
แ่สบาุรั้แรผม็รู้แล้วว่าุือนที่ผมามหามาั่วีวิ
แล้วะไม่ให้ผมแน่ใไ้อย่าไรเล่าพระพาย”
“แ่านับผมนะนี”
“ไม่ทรโรแมนิเอาเสียเลยนะเพะ
นี่หรือหนุ่มเพล์บอยที่เอาใสาว ๆ เ่อย่าท่านายธเนศวร
อแ่านทั้ที็รับสั่เย ๆ แบบนี้ ไม่มีแม้แ่อไม้สั่อ แหวนสัว” เธอ้อน
“ผมมอบหัวใวนี้แทนอไม้ให้ับุแล้วที่รั
ส่วนแหวนผมอทแทน้วยูบนี้่อน”
พระโอษ์แนบประทับประทานุมพิหวานให้เธออย่ารวเร็ว
พระิวหาร้อนสอแทรเ้าลิ้มรสหวานราวเสรอไม้ที่มีไว้เพื่อภมรอย่าท่านเยม
พระิวหาระหวัรัรึปลายลิ้นอุ่นนเธอวาบหวาม
แนเรียวยึ้นโอบรอบพระศออัโนมัิ
ออิ่มเบียิพระอุระว้านท่านสัมผัสไ้ถึวามนุ่มหยุ่น
พระหัถ์หนาสอเ้าใ้ผ้าป่านเนื้อบาเบาที่เธอสวม
“ฝ่าบาท”
“ว่าไรับยอรั รับปาแ่านับผมหรือเปล่า”
พระโอษ์เม้มเบา ๆ ับออาวหอม
“ให้เวลาหม่อมันิ่อนไม่ไ้เียวหรือเพะ”
ใบหน้าสวยแหนเยเปิทาให้พระโอษ์หนาไ้ไปามลำอาวล่ำลนถึอเสื้อัวสวย
“ผมให้เวลาุทั้วันเลยยาหยีแ่ผมะูบุแบบนี้ระหว่ารอฟัำอบที่น่าพอใ”
“เอาเปรียบเหลือเินเพะ”
เธอรวบรวมแรที่มีผลัพระอุระว้า
“ว่าไรับพระพาย แ่านับผมนะรับ”
รอยยิ้มระายไปทั่วพระพัร์เมื่อใบหน้านวลแปลั่แสอาารอบรับพร้อมับหลบพระเนรรุ่มริ่มอท่าน
พระหัถ์รั้เอวบาเ้าแนบิ้วยวามยินีที่เธออบรับท่านแ่โยี
“อบุยอรั ผมรัุ”
ความคิดเห็น