คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เดอิดาระกับซาโซริความรู้สึกที่เวียนวนบนฟากฟ้า
แต่ทว่าความอดทนของเดอิดาระช่างมีน้อยนิดซะเหลือเกิน...
“พี่ชาย อืมม์”เดอิดาระเรียกเดอิดาระที่นั่งขะมักเขม้นกับการซ่อมฮิรูโกะอยู่
“อะไร พูดมาสิชั้นฟังอยู่”ซาโซริตอบกลับมาสายตายังคงจับจ้องไปที่หุ่นไม้ในมือ
“ไม่มีอะไร อืมม์”
“ล้อเล่นตลกๆนะแก”ซาโซริอดแขวะไม่ได้
“ชั้นไม่อยากอยู่เงียบๆนี่ อืมม์”
“…”
“งั้นชั้นไปเล่นดีกว่า อืมม์”เดอิดาระบอกอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้หนู...แกอายุเท่าไหร่กันแน่วะเนี่ยช่วยนั่งอยู่เฉยๆให้มันเหมือนผู้เหมือนคนบ้างได้มั้ยหะ?”
“อ้าว! โธ่ อืมม์”เดอิดาระร้องเอียงคอมองซาโซริพยายามส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ไปให้ชายหนุ่มที่ทำหน้าเบื่อโลกอยู่บนพื้นห้อง
“อย่ามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นไอ้หนูเห็นแล้วมันสยอง”ซาโซริพูดเสียงราบเรียบ ‘มันเขินเฟ้ยหยุดมองสักทีได้ม้าย’ซาโซริร้องเอ็ดอึงอยู่ในใจ
“อ้ะ!พี่ชายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่บอกว่าสยองน่ะ ใครๆเห็นก็ต้องบอกว่าชั้นน่ะน่ารักทั้งนั้นแหละ อืมม์”เดอิดาระว่าพลางเดินไปดูกระจกที่ติดอยู่บนกำแพง
‘เออ!แกน่ารัก น่ารักมากกก แต่แกช่วยหยุดส่งสายตาแบบนั้นสักประเดี๋ยวได้มั้ย’ซาโซริคิดกุมขมับ
“เออ!แกจะไปไหนก็ไป ชั้นเห็นหน้าแกแล้วปวดหัว”ซาโซริตัดบท แล้วก้มหน้าก้มตาไขนู่น ใส่นี่ลงไปในฮิรูโกะหุ่นตัวโปรดของตนเอง
“ขอบคุณ อืมม์”เดอิดาระพูดแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
ปัง!!!ทันทีที่ประตูปิดลง
“เฮ้อ!”ซาโซริถอนใจอย่างโล่งอก หมู่นี้ความรู้สึกแปลกๆเข้าจู่โจมหัวใจเขาอย่างแรงตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ ความรู้สึกไม่เกลียดแล่นเข้ามาทันทีที่พบเห็น แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกเกลียดจริงๆจังๆสักที จนกระทั่งถึงวันนี้
‘ใจมันเต้นแรงพิกลๆตอนเห็นหน้าไอ้หนูนั่น ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย ให้ตายเหอะ’ซาโซริกุมขมับ
หลายๆครั้งที่ด่าที่ว่าแต่ก็ที่ทำไปก็แค่เป็นห่วง...เป็นห่วงมากๆก็เท่านั้นเอง
‘หึ คนอย่างอากาซึนะ โนะ ซาโซริเนี่ยนะจะรู้จักห่วงคนอื่น น่าขำสิ้นดี แม้กระทั่งตอนที่พ่อกับแม่จะไปทำภารกิจเสี่ยงๆความห่วงยังไม่ถึงขนาดนี้เลย’
ซาโซริก้มลงมองมือของตนเอง มือที่เคยฆ่าคนมานักต่อนัก จิตใจที่ด้านชาจนไร้ความรู้สึกของเขาตอนนี้กำลังถูกหลอมละลายโดยเด็กคนหนึ่ง...เดอิดาระ
‘มือที่เคยเปื้อนเลือดมานักต่อนัก จับดาบฟันคอคนไม่รู้กี่ร้อยคนต่อกี่ร้อยคน มันยังสามรถเป็นมือที่อบอุ่น แข็งแรงคอยโอบกอด ปกป้องนายได้ดีมั้ยนะ
เดอิดาระตอนนี้นายกำลังเป็นเหมือนชั้นรึเปล่า นายเคยหวาดกลัวชั้นสินะ ใบหน้าของชั้นถูกฉาบไปด้วยความเย็นชา ทั้งที่อยากจะยิ้ม ยิ้มให้นายสักครั้ง มันจะเป็นไปได้รึเปล่า?เดอิดาระ...
ชั้นไม่ได้ดีเลิศอะไรนักหนา เป็นแค่นักฆ่าเลือดเย็นที่ปลิดชีวิตผู้คนมากมายเพื่อความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น
แต่ถึงตอนนี้ชั้นก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าชั้นกำลังรักแกอยู่รึเปล่า...ไอ้หนู’
‘เฮ้อ พี่ชายซาโซริเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ชั้นพยายามรวบรวมความกล้าบอกพี่ชายออกไป ครั้งนี้ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย...
ชั้นนับถือพี่ชายในฐานะที่เราสองคนชื่นชมศิลปะเหมือนกัน แม้จะต่างความคิดก็เหอะ วันที่ชั้นเข้ามาแสงอุษาครั้งแรก ชั้นดีใจมากเลยล่ะที่ได้รู้ว่าจะได้เป็นคู่หูคนใหม่ของพี่ชาย
ชั้นเป็นเด็กอมมือที่คิดว่าศิลปะ คือ ระเบิดก็มันสวยจริงๆนี่นะ แต่พี่ชายบอว่าศิลปะคือความเป็นนิรันดร์จริงๆแล้วชั้นไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วศิลปะมันคืออะไร แต่ว่าที่ชอบยกเอาเรื่องนี้มาพูดบ่อยๆก็เพราะว่าอยากพูดคุยกับพี่ชายให้ได้มากขึ้นกว่าเดิม
ชั้นอยากจะเห็น...พี่ชายยิ้ม
หลายๆครั้งแม้ว่าพี่ชายจะว่าชั้น แต่ชั้นไม่โกรธพี่ชายหรอกดีใจซะด้วยซ้ำที่พี่ชายยอมเปิดปากคุยกับชั้น มันก็แค่นานๆครั้งเท่านั้นเอง
ชั้นน่ะชอบพี่ชายมากๆเลย แต่ก็นะครั้งนี้บอกไม่สำเร็จนี่นาเอาเป็นว่าชั้นวานหน่อยนะ สายลมช่วยฝากบอกพี่ชายด้วยล่ะ’
“ชั้นรักพี่ชายชะมัดเลย อืมม์”
ความคิดเห็น