ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ที่สุดแห่งโรงเรียนอนุบาลเทพสนิท
ที่สุดแห่งโรงเรียนอนุบาลเทพสนิท
ก่อนที่จะมาเป็น “แตงกวา” ได้อย่างทุกวันนี้ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพราะได้รับการอบรมสั่งสอนจากที่บ้าน และที่โรงเรียน ซึ่งในชีวิตของฉันก็ได้เข้า – ออกมาหลายโรงเรียนมาก ซึ่งมีความประทับใจ และความทรงจำที่แตกต่างกันออกไป ดังนั้น ดิฉันจึงขอเริ่มที่โรงเรียนอนุบาลเทพสนิทก่อนเลย
โรงเรียนแห่งนี้ตั้งอยู่ในซอยเอกมัย พื้นที่ก็ไม่กว้างมากนัก แต่ก็ร่มรื่น อบอุ่นดี สมัยนั้นก็ยังมีครูไม่มากนัก เท่าที่จำได้ก็มีครูเป็ด(ครูใหญ่&สอนดนตรี), ครูพร(สอนภาษาไทย), ครูกุ้ง(สอนพละ) และก็ยังมีครูคนอื่นๆอีกมาก นอกจากนี้ก็ยังมีคุณป้าที่คอยทำอาหารกลางวัน และ คุณลุงหริ, ลุกวิเชียรที่คอยขับรถรับส่ง เรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้มีมากมายจริง แต่จะขอคัดมาให้อ่านเพียงบางส่วนนะ
ที่สุดของครูใหญ่
ครูเป็ด – ถือว่าเป็นครูคนแรกของดิฉัน ทั้งยังเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี้ด้วย ครูเป็ดใจดี และชอบเล่นดนตรี(เปียโน)ให้เด็กนักเรียนฟัง ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ครูเป็ดก็ยังคงดูสวยและไม่แก่ลงเลย
ที่สุดของข้อคิดเตือนใจ
นอกจากครูเป็ดแล้วก็ยังมีบุคคลอีกท่านหนึ่งซึ่งดิฉันจะลืมไม่ได้เลย นั่นคือ คุณตาหมอ เวลาที่พวกเราไม่สบายท่านก็จะคอยดูแลรักษาเรา และที่นี่ก็จะมีการตรวจสุขภาพประจำปีด้วย นอกจากนี้ก็มักจะนำให้เราสวดมนต์ก่อนนอนกลางวัน แล้วก็จะมีคำพูดปิดท้ายที่ว่า “คิดดี ทำดี มีสุข” ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณตาหมอท่านจะลาลับไปแล้ว แต่คำพูดข้อคิดของท่านก็ยังคงติดอยู่ในใจของพวกเราเสมอมา
ที่สุดของคำตอบที่ทำให้ครู อึ้ง!!
ดิฉันจำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งที่ครูเป็ดจะเรียกนักเรียนเข้ามาถามทีละคนว่า “หนูอยากจะกินอะไร” ซึ่งที่ท่านถามนั้นก็เพราะว่าจะได้ทำอาหารให้นักเรียนทานได้ถูกปาก และเมื่อมาถึงคราวที่ดิฉันต้องตอบ ดิฉันก็ตอบว่า “หนูอยากกินข้าวต้มกับแม็กกี้ค่ะ” โอ้! เท่านั้นแหละครูเป็ดก็ อึ้ง แล้วก็ขำเลย และถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานมากแล้ว แต่เมื่อดิฉันได้มีโอกาสไปเยี่ยมครูเป็ดที่โรงเรียน ครูเป็ดก็มักจะหยิบเรื่องนี้มาแซวดิฉันเรื่อย
ที่สุดของฉายา
ฉายาของเรานี้ มีคุณลุงคนขับรถคนหนึ่งตั้งให้ เนื่องจากเราจะชอบหลับตลอดเวลานั่งรถ คุณลุงเลยชอบแซวว่า “อนุบาลหลับสนิท”
ที่สุดของการแสดง
ทุกๆปีที่ก็จะมีการแสดงของนักเรียนแต่ละระดับชั้น ซึ่งการแสดงที่ดิฉันจำได้แม่น รวมถึงจำเนื้อร้องได้แม่นด้วย การแสดงนั้นคือ “ศึกบางระจัน” ซึ่งดิฉันนั้นเป็นคนที่ยืนถือแผนที่ประเทศไทย(ขวานทอง)อยู่ตรงกลางด้านหลัง และพอเพลงจบดิฉันก็จะเดินออกมาข้างหน้า
ก่อนที่จะมาเป็น “แตงกวา” ได้อย่างทุกวันนี้ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพราะได้รับการอบรมสั่งสอนจากที่บ้าน และที่โรงเรียน ซึ่งในชีวิตของฉันก็ได้เข้า – ออกมาหลายโรงเรียนมาก ซึ่งมีความประทับใจ และความทรงจำที่แตกต่างกันออกไป ดังนั้น ดิฉันจึงขอเริ่มที่โรงเรียนอนุบาลเทพสนิทก่อนเลย
โรงเรียนแห่งนี้ตั้งอยู่ในซอยเอกมัย พื้นที่ก็ไม่กว้างมากนัก แต่ก็ร่มรื่น อบอุ่นดี สมัยนั้นก็ยังมีครูไม่มากนัก เท่าที่จำได้ก็มีครูเป็ด(ครูใหญ่&สอนดนตรี), ครูพร(สอนภาษาไทย), ครูกุ้ง(สอนพละ) และก็ยังมีครูคนอื่นๆอีกมาก นอกจากนี้ก็ยังมีคุณป้าที่คอยทำอาหารกลางวัน และ คุณลุงหริ, ลุกวิเชียรที่คอยขับรถรับส่ง เรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้มีมากมายจริง แต่จะขอคัดมาให้อ่านเพียงบางส่วนนะ
ที่สุดของครูใหญ่
ครูเป็ด – ถือว่าเป็นครูคนแรกของดิฉัน ทั้งยังเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี้ด้วย ครูเป็ดใจดี และชอบเล่นดนตรี(เปียโน)ให้เด็กนักเรียนฟัง ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ครูเป็ดก็ยังคงดูสวยและไม่แก่ลงเลย
ที่สุดของข้อคิดเตือนใจ
นอกจากครูเป็ดแล้วก็ยังมีบุคคลอีกท่านหนึ่งซึ่งดิฉันจะลืมไม่ได้เลย นั่นคือ คุณตาหมอ เวลาที่พวกเราไม่สบายท่านก็จะคอยดูแลรักษาเรา และที่นี่ก็จะมีการตรวจสุขภาพประจำปีด้วย นอกจากนี้ก็มักจะนำให้เราสวดมนต์ก่อนนอนกลางวัน แล้วก็จะมีคำพูดปิดท้ายที่ว่า “คิดดี ทำดี มีสุข” ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณตาหมอท่านจะลาลับไปแล้ว แต่คำพูดข้อคิดของท่านก็ยังคงติดอยู่ในใจของพวกเราเสมอมา
ที่สุดของคำตอบที่ทำให้ครู อึ้ง!!
ดิฉันจำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งที่ครูเป็ดจะเรียกนักเรียนเข้ามาถามทีละคนว่า “หนูอยากจะกินอะไร” ซึ่งที่ท่านถามนั้นก็เพราะว่าจะได้ทำอาหารให้นักเรียนทานได้ถูกปาก และเมื่อมาถึงคราวที่ดิฉันต้องตอบ ดิฉันก็ตอบว่า “หนูอยากกินข้าวต้มกับแม็กกี้ค่ะ” โอ้! เท่านั้นแหละครูเป็ดก็ อึ้ง แล้วก็ขำเลย และถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานมากแล้ว แต่เมื่อดิฉันได้มีโอกาสไปเยี่ยมครูเป็ดที่โรงเรียน ครูเป็ดก็มักจะหยิบเรื่องนี้มาแซวดิฉันเรื่อย
ที่สุดของฉายา
ฉายาของเรานี้ มีคุณลุงคนขับรถคนหนึ่งตั้งให้ เนื่องจากเราจะชอบหลับตลอดเวลานั่งรถ คุณลุงเลยชอบแซวว่า “อนุบาลหลับสนิท”
ที่สุดของการแสดง
ทุกๆปีที่ก็จะมีการแสดงของนักเรียนแต่ละระดับชั้น ซึ่งการแสดงที่ดิฉันจำได้แม่น รวมถึงจำเนื้อร้องได้แม่นด้วย การแสดงนั้นคือ “ศึกบางระจัน” ซึ่งดิฉันนั้นเป็นคนที่ยืนถือแผนที่ประเทศไทย(ขวานทอง)อยู่ตรงกลางด้านหลัง และพอเพลงจบดิฉันก็จะเดินออกมาข้างหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น