ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : การต้อนรับแขกคนสำคัญ
Chapter 8 : การต้อนรับแขกคนสำคัญ
“เดี๋ยวคืนนี้พี่โทหานะ ฝันดีนะครับคนดี” ร่างสูงโปร่งก้มลงหอมแก้มคนน่ารักตรงหน้า ขยี้ผมนุ่มเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป
“อ๊าย!...เขินๆ” ซองมินจับแก้มตัวเองแล้วส่ายหัวไปมา โดนหอมมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งยังไม่ชินซักที
“คุณหนูคะ เข้าบ้านได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” แม่บ้านเดินเข้ามาบอกซองมิน
“อ่ะ...ครับ” ซองมินขานรับก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“เอ่อ...คุณหนูคะ วันนี้ช่วงค่ำจะมีแขกของคุณท่านมาน่ะค่ะ ป้าว่าคุณหนูรีบขึ้นห้องไปเตรียมตัวก่อนเถอะค่ะ รู้สึกว่าจะเป็นแขกคนสำคัญ” ป้าแม่บ้านที่คอยเลี้ยงดูซองมินมาตั้งแต่เด็กเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นซองมินก้าวเข้ามาในตัวบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มที่มอบให้อย่างอบอุ่น
“แขกคนสำคัญ...เค้าเป็นใครหรอครับ”
“คุณหนูไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ อีกไม่นานคุณท่านก็คงจะกลับมา”
“อ่อ...ครับ” ไม่ดื้อรั้นที่จะถามต่อเมื่อไม่ได้คำตอบกลับมา ซองมินพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
“คุณพ่อนี่ขยันนัดแขกมาบ้านจริงๆ” ซองมินบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปหาป้าแม่บ้านที่ห้องครัว
“มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ” เมื่อเดินเข้ามาในครัวก็พบกับอาหารมากมายอย่างที่แม่ครัวคงจะทำไว้เลี้ยงแขกที่กำลังจะมาเยือน แต่ละอย่างก็น่ากินทั้งนั้น กลิ่นก็หอมเตะจมูก
“ให้ผมช่วยยกไปวางให้มั้ยครับ พอดีว่างๆ” ซองมินเดินไปรอบๆ อาหารจานต่างๆ อ๊าย!...อยากหม่ำจัง
“ป้าว่าคุณหนูไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะเลอะหมด” ป้าแม่บ้านดันตัวซองมินให้ออกจากครัวแล้วหยิบขนมถุงใหญ่ยัดใส่มือ เพราะรู้ดีว่าเจ้ากระต่านอ้วนของตนนั้นคงจะหิวแล้ว
ซองมินเชื่อฟังคำสั่งของป้าแม่บ้านแต่โดยดี เดินมานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นมือก็หยิบขนมเข้าปากไปพลางๆ
“เชิญตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ซองมินเด้งตัวลุกจากโซฟาแล้ววิ่งไปแอบดูผู้ที่มาเยือนใหม่
“พวกนักธุรกิจใหญ่อีกแล้วล่ะสินะ” ซองมินบ่นพึมพำเบาๆเมื่อเห็นถึงโฉมหน้าและการแต่งตัวของผู้ที่มาเยือน แล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
คุณลีเชิญแขกคนสำคัญเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขกแล้วพูดคุยถึงเรื่องต่างๆอย่างถูกคอ แต่ดูเหมือนคนที่ถูกลากติดสอยห้อยตามมาด้วยของแขกคนสำคัญหน้าตาออกจะบอกบุญไม่รับเท่าไหร่ เดินตามเข้ามาห่างๆแล้วไปนั่งข้างๆผู้ที่เป็นพ่อ
“แล้วคุณหนูล่ะ” คุณลีถามขึ้นเมื่อป้าแม่บ้านยกน้ำมาเสิร์ฟ
“อยู่ที่ห้องนั่งเล่นน่ะค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปตามมาให้นะคะ” ตอบอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆ
“คุณหนูคะ คุณท่านเรียกพบแล้วล่ะค่ะ” ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาบอกซองมินที่ดูจะเพลิดเพลินกับการ์ตูนแบบเด็กๆซะเหลือเกิน กินขนมไปพลางหัวเราะไปพลาง
“อ่ะ...ครับ...ผมเห็นแล้วล่ะ เค้ามาคุยเรื่องธุรกิจกันอีกล่ะมั้งครับ”
“คงเป็นแบบนั้นแหละค่ะ ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณท่านจะรออยู่”
“ครับๆ” ซองมินรับคำอย่างสุภาพก่อนจะลุกออกไป
“นี่แกทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย” เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหูลูกชายเบาๆที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตั้งแต่ลากขึ้นรถมาด้วย
“ก็ผมไม่ได้อยากมาซักหน่อย พ่อยังจะลากผมมาอีก” ทำปากยื่นปากยาว หน้านิ่วคิ้วขมวด
“มาเป็นเพื่อนพ่อหน่อยไม่ได้หรือไงห๊ะ!” ออกจะตะคอกน้อยๆเมื่อลูกเริ่มขัดใจ
“อ้าว!...ว่าไงคนดีของพ่อ” คุณลียิ้มกว้างเมื่อลูกชายสุดที่รักเดินเข้ามาสวมกอด ทำให้ 2 พ่อลูกต้องยุติการสนทนาเจ้าลูกตัวดีเขยิบออกห่างพ่อตัวเอง หน้าบูดบึ้งหันออกไปข้างนอก
“ขยันนัดแขกจังเลยนะครับ” ซองมินพูดแล้วยิ้ม น่ารักซะ แน่ใจมั้ยเนี่ยว่าลูกเราเป็นผู้ชายน่ะ
“นี่คุณโจ หุ้นส่วนบริษัทที่อเมริกา คุณโจเพิ่งกลับมาเกาหลีพ่อเลยชวนเค้ามาทานข้าวที่บ้านเราน่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี พ่อว่ามินคงจะจำคุณโจไม่ได้สินะ” คุณลีผายมือไปที่นักธุรกิจใหญ่ดูภูมิฐาน นั่งยิ้มร่าจนแก้มปริ
“สวัสดีครับ”ซองมินก้มหัวทักทาย แล้วยิ้มตามแบบฉบับของตัวเอง เคยเจอกับคนๆนี้ด้วยหรอ?
“สวัสดีครับ...ซองมินยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักนะครับ”
“อ๊ะ! ซองมิน” คยูฮยอนหับขวับกลับมามองซองมิน ทำเอาผู้เป็นพ่อถึงกับสะดุ้ง
“คยูฮยอน!” ซองมินอุทานขึ้นอย่างตกใจ หมอนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง
“คยูน่ะยิ่งโตก็ยิ่งหล่อ ไม่เหมือนเราเลยยิ่งโตยิ่งเหมือนผู้หญิง” คุณลีหันไปยิ้มให้ลูกชาย
“อ่ะ...ครับ” ซองมินมองหน้าคยูฮยอนแล้วบึ้งตึงเล็กน้อย ส่วนคยูฮยอนน่ะหรอยิ้มจนแก้มปริแล้ว
~ อีตาบ้า จะจองล้างจองพลาญไปถึงไหนกัน ~
“อาหารคงจะเตรียมเสร็จแล้ว ผมว่าเราไปที่ห้องอาหารกันดีกว่านะครับ” คุณลีกับคุณโจเดินคุยกันไปยังห้องอาหาร ซองมินก็ได้แต่ทำหน้าบึ้ง
“ไม่ไปกินข้าวหรอ” คยูฮยอนเดินมานั่งข้างๆซองมินที่ปั้นหน้าบึ้งไม่ยอมลุกไปไหน
“...”
“นี่ๆ...เป็นอะไรของนาย ฉันเป็นแขกของพ่อนายนะ แล้วก็ไม่ยักกะรู้ว่าพ่อฉันกับพ่อนายน่ะรู้จักกันด้วย”คยูฮยอนจิ้มที่แก้มซองมินเบาๆ
“...” ไม่มีตอบคำถามใดๆ เพียงแต่หยิบหมอนข้างๆตัวฟาดใส่คนข้างๆไม่ยั้งมือ
“เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ย” คยูฮยอนปัดป้องตัวเองจากแรงฟาดของหมอนซึ่งไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ ได้ทีดึงหมอนเข้าหาตัวจนทำให้คนถือหมอนถลาเข้ามาด้วย
ซองมินเซมาตามแรงดึงของคยูฮยอนที่มากเหลือเกิน จนตัวเองลงไปนอนทับคยูฮยอนบนโซฟาตัวเดินนั่นแหละ คยูฮยอนได้ทีโอบเอวซองมินไว้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอย่างเห็นได้ชัด
“ไอ้หื่น! ปล่อยนะเว้ย!” ซองมินเริ่มโวยวายทุบอกคนที่ตนทับอยู่ไม่ยั้ง
“ปล่อยก็โง่แล้ว แล้วนายก็ทำฉันก่อนเองนะ” คยูฮยอนกดหน้าซองมินให้ลงมาใกล้ตนเองมากขึ้น จมูกโด่งไซร้ไปตามแก้มขาวที่เริ่มแดงระเรื่อ
“ไอ้บ้า! ไอ้หื่น! ปล่อยฉันนะ!” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ปากหนาเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้ปากบาง
“อ่ะ...เอ่อ คุณหนู คุณท่านรออยู่ที่โต๊ะอาหารน่ะค่ะ” แม่บ้านคนที่ไปเรียกซองมินประจำที่หน้าประตูบ้าน เดินเข้ามาแล้วก้มหน้าก้มตาพูด แล้วเดินจากไป อ๊ากกก!!! คุณหนูของช้านนนนนน
ทั้ง 2 ผละออกจากกันทันที คยูฮยอนยิ้มเมื่อเห็นซองมินหน้าแดง เดินไปจับข้อมือคนน่ารักแล้วลากไปยังห้องอาหาร
หลังจากอาหารมื้อเย็นสิ้นสุดลง ซองมินก็โดนผู้เป็นพ่อยัดเยียดให้พาน้อง (คยูหื่นนั่นเอง) ออกไปเดินเล่นข้างนอก ตอนแรกก็ดูเหมือนจะไม่ยอมแต่เมื่อพ่อสั่งยังไงก็คงต้องยอม เหมือนคุณพ่อแกจะอยากได้ลูกเขยหื่นๆ
ซองมินเดินนำคยูฮยอนโดยไม่สนใจเลยว่าไอ้คนที่ตามมาจะเป็นยังไง แล้วไปนั่งห้อยขาเตะน้ำเล่นที่ขอบสระว่ายน้ำ คยูฮยอนที่เดินตามมาอย่างช้าๆนั่งลงข้างซองมิน จ้องมองคนน่ารักไม่วางตา
~ สงสัยจะชอบนายจริงๆซะแล้วสิ ~
“ทำไมฉันมันโชคร้ายแบบนี้นะ!” ซองมินหันมามองค้อนใส่คยูฮยอนแล้วเตะน้ำย่างแรงจนกระเด็นเปียกทั้งตัวเองและคนข้างๆ
“โชคร้ายอะไรข้างนาย” แกล้งโง่ถามไปงั้นทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
ซองมินได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร แค่เรื่องแก๊งก็ทำให้ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ไม่รู้ทำไมพี่ฮีชอลต้องสั่งให้ทำอะไรบ้าๆอย่างนี้ด้วยนะ รู้ก็รู้ว่าตัวเค้าน่ะเป็นยังไง จะให้ไปสู้รบปรบมือกับไอ้คนข้างๆไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผลออกมามันจะเป็นยังไง
“ฉันขออะไรอย่างได้มั้ย” พูดโดยไม่มองหน้าคนฟัง
“ว่ามาดิ”
ซองมินลุกขึ้นอ้อมไปด้านหลังคยูฮยอนย่อตัวลงนั่งมือเล็กจับที่ไหล่ทั้ง 2 ข้างของคยูฮยอน ก้มลงกระชิบที่ข้างหูเบาๆ
“ขอทีนะ” พูดจบก็ลุกขึ้น ยกขาขึ้นแล้วยันไปที่แผ่นหลังกว้างนั้นเต็มแรง
ตู้ม!!!
น้ำในสระกระจายออกเป็นวงกว้าง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น คงจะสะใจคนน่ารักมากล่ะสินะ แต่ไอ้คนที่ลอยคออยู่ในน้ำเนี่ยสิ ทีแรกก็หลงดีใจ ‘ขอทีนะ’พูดให้คิดไปไกลซะจริงๆ
“ลีซองมิน!” คยูฮยอนตะโกนลั่น หน้าเริ่มแดงเพราะความโมโหที่โดนแกล้ง
“อะไรกัน 2 คนนี้” เสียงดังเอะอะโวยวายทำให้คนในบ้านต้องรีบออกมาดู ซองมินมองหน้าผู้เป็นพ่อแล้วก้มหน้าก้มตาแอบหัวเราะ พร้อมกับคยูฮยอนที่ขึ้นมาจากสระ
“เล่นอะไรกันน่ะห๊ะ!”
“เอ่อ...คือ” ซองมินอ้ำอึ้ง จะตอบยังไงดีล่ะ
“อยากเล่นน้ำมากรึไง” คุณโจยืนกอดอกมองลูกชายตัวเองที่ตัวเปือกโชก
“เล่นอะไรกันไม่เข้าเรื่องจริงๆ ซองมินพาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป”
“ห๊า! ไม่เอานะพ่อ...ก็ให้แม่บ้านจัดการสิ” ขืนให้เข้าห้องมีหวังเสร็จแน่ๆ
“พูดอะไรแบบนี้ล่ะลูก ผมต้องขอโทษด้วยนะครับคุณโจ ลูกผมก็เอาแต่ใจแบบนี้แหละครับ” คุณลีหันไปก้มหัวให้ เหนื่อยใจกับนิสัยของลูกตัวเอง สงสัยจะตามใจมากไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” คุณโจหันไปมองปฏิกิริยาของซองมินก็ยิ้มออก เด็กคนนี้น่ารักเกินผู้ชายจริงๆ
“ไปๆพาน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ในเมื่อขัดไม่ได้ก็คงต้องทำตามสินะ ซองมินพาคยูฮยอนขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง พอขึ้นไปถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ยัดชุดคลุมอาบน้ำใส่มือคยูฮยอนแล้วผลักเข้าไปในห้องน้ำทันที
~ RRRRRRRRRRRRRR ~
โทรศัพท์เครื่องจิ๋วร้องเสียงดังลั่นบนหัวเตียง โชว์เบอร์ที่ทำเอาเจ้าของเครื่องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ฮัลโหล” ซองมินกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปเบาๆ
‘ว่าไงครับคนดี ทำอะไรอยู่เอ่ย’
“ก็รอโทรศัพท์พี่ฮันอยู่นั่นแหละ”
‘จริงหรอ...ดีใจจัง...กินข้าวหรือยังครับกระต่ายอ้วน’
“ว่าใครกระต่ายอ้วน เค้าไม่ได้อ้วนซักหน่อยนะ!” เสียงออกจะงอนเล็กน้อย
‘ไม่อ้วนก็ได้ครับ ยังไม่ตอบคำถามเลยนะคนดี’
“เรียบร้อยแล้ว พี่ฮันล่ะครับ”
“หวานกันจังเลยนะ” การสนทนาทางโทรศัพท์ต้องหยุดลงชั่วคราว เมื่อบุคคลที่ 3 โผล่ออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำ ซองมินรีบเอามือป้องโทรศัพท์กลัวคนรักจะได้ยินประโยคดังกล่าว
“อาบเสร็จก็รีบไปแต่งตัวได้แล้ว” ซองมินชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า
“แล้วนายจะให้ฉันใส่ชุดอะไรล่ะ ตัวนายเล็กกว่าฉันอีกนะ ฉันคงใส่เสื้อผ้านายไม่ได้หรอก” พูดพลางทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ ความหื่นมันออกแล้วคยูฮยอน
ซองมินเดินไปหยิบฮู้ดสีชมพูตัวใหญ่ออกมา พร้อมกางเกงยีนตัวใหญ่ที่ดูใหม่เหมือนยังไม่เคยใส่ซักครั้งยื่นให้คยูฮยอน
“สีหวานซะ” คยูฮยอนรับเสื้อผ้าพวกนั้นมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนชุด
“เอ่อ...พี่ฮันแค่นี้ก่อนนะ” ซองมินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงลงไปแล้วกดตัดสายทิ้งพร้อมปิดเครื่องทันที พุ่งนี้ค่อยแก้ตัวกับคนรักทีหลัง ขืนคุยไปตอนนี้คงจะไม่ดีแน่
คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่ซองมินจัดให้ แล้วส่งชุดคลุมอาบน้ำคืนให้ซองมิน ซองมินรับมาแล้วใส่ไม้แขวนเอาไปแขวนที่หน้าตู้เสื้อผ้า
“เสร็จแล้วก็รีบๆลงไปเลยนะ” ซองมินชี้นิ้วไปที่ประตู เป็นเชิงไล่
“ไอ้ที่นายถีบฉันตกน้ำเมื่อกี้ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ” คยูฮยอนทำหน้ากวนประสาทใส่ซองมินก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียง
“คิดบัญชง บัญชีอะไรกัน อย่ามามั่วนิ่มนะ” ซองมินเดินไปที่ประตูมือขวาจับลูกบิด บรรยากาศชักไม่ดี ต้องรับหนี
“จะไปไหน” ยังไงกระต่ายก็คงเร็วสู้หมาป่าไม่ได้ ไวเท่าความคิด คยูฮยอนเข้ามากอดซองมินจากด้านหลัง ดึงมือคนน่ารักออกจากลูกบิดประตู
“เฮ้ย! ปล่อย!” ซองมินดิ้นขลุกขลักไปมาทำให้คยูฮยอนยิ่งกอดแน่นเข้าไปใหญ่
“นายทำฉัน คิดว่าคนอย่างฉันจะไม่เอาคืนหรอ” คยูฮยอนซุกหน้าลงไปที่ซอกคอขาว สูดดมความหอมไปเรื่อย ตั้งแต่ใบหูจนถึงช่วงไหล่
-------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น