ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : ~ ทำให้ฉันรักนายจริงๆซักทีสิ ลีซองมิน ~
Chapter 9 : ~ ทำให้ฉันรักนายจริงๆซักทีสิ ลีซองมิน ~
“ไอ้บ้า! ปล่อยนะ! ไอ้หื่น! ไอ้ลามก! มันจั๊กจี๋นะเฟ้ย!” ซองมินดิ้นไม่ยอมหยุด พยายามกลั้นหัวเราะไว้
“นายนี่แปลกคน จั๊กจี๋หรอ...พูดมาได้ไง” คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นก่อนจะปล่อยซองมินออกจากอ้อมกอด
“ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า” ซองมินเกาหัวแก้เขิน มือเตรียมบิดลูกบิด กะหนีเต็มที่
“ออกมาห่างๆประตูเลย” คยูฮยอนดึงซองมินเหวี่ยงไปที่เตียงแล้วล๊อกประตู มองคนน่ารักที่ทำหน้าหงิกหน้างอแล้วก็ยิ้มออก
“ยิ้มอะไร”
“นี่นายกับแฟนนายยังไม่เคย....อีกหรอ” คยูฮยอนทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ (หื่นอย่าบอกใคร)
“คบกันที่ใจเว้ย! ไม่ได้ฝักใฝ่เรื่องลามกอย่างนาย”
“คบกันไปมันก็ต้องมีกันบ้างนั่นแหละ เดี๋ยวฉันสอนให้เอาป่ะ” คยูฮยอนกระโดดเข้าจู่โจมซองมินที่นั่งอยู่ที่บนเตียงทันที โดยไม่ต้องรอคำตอบ กอดคนน่ารักไว้แน่น
“นายจะทำอะไร!! ออกไปนะ!!”
“ไม่ปล่อยแล้วมาถึงขนาดนี้”
คยูฮยอนมองหน้าซองมินแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเริ่มไซร้ซอกคอขาวอีกครั้ง ขบเม้นจนเกิดรอยแดง ซองมินเองก็ดิ้นไม่หยุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แรงมันต่างกันเยอะ
“เฮ้ย! ไอ้หื่นจะทำอะไร!” ซองมินร้องเสียงหลงเมื่อคยูฮยอนขึ้นคร่อมตัวเค้า
“ก็ทำอย่างว่าไง”
“ไม่เอา!!!!!! อย่าน้า!!!!!!!” ซองมินผลักหน้าคยูฮยอนที่ก้มลงมาที่ซอกคออีกครั้งออกแล้วต่อยไม่ยั้ง
“อยู่นิ่งๆ เซ่!” คยูฮยอนเริ่มตวาด ทำเอาคนข้างล่างน้ำตาคลอ
“อย่าเลยนะ...ขอร้อง...ฮึก” ซองมินสะอื้นเล็กน้อย คยูฮยอนมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มก่อนจะดึงเข้ามากอด
“นายไม่ต้องกลัวหรอกน่า...ฉันไม่ทำอะไรนายแล้ว” คยูฮยอนลูบผมนิ่มๆของซองมินแล้วกดหน้าคนน่ารักให้ซบกับอกของตน
“พะ...พูด...ฮึก...จริงๆนะ...ฮึก” ซองมินกำเสื้อของตนเองที่คยูฮยอนใส่อยู่แน่น
“จริง...แต่...จริงไม่หมด พอได้ฟังแค่นั้นซองมินก็ผละออกจากอ้อมกอดนั้นทันที มองหน้าหมาป่าที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ออกไปเลย!” จากที่ร้องไห้เมื่อกี้กลับโวยวายลั่น หยิบหมอนมาฟาดใส่คยูฮยอน
“ไม่ออก” คยูฮยอนจึงซองมินเข้ามากอดอีกครั้ง
“ปล่อยชะ...อุ๊บ” พูดได้แค่นั้นปากเล็กก็ถูกปิดด้วยปากของอีกคน ซองมินพยายามดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ส่วนปากก็ปิดสนิท คยูฮยอนที่จะส่งลิ้นร้อนของตนเข้าไปก็ได้แต่เลียริมฝีปากของอีกฝ่ายเล่น
“อี๋! น้ำลาย” เมื่อผละออกมาได้ ซองมินก็หยิบผ้าห่มเช็ดปากยกใหญ่ ทำให้อีกคนหัวเราะชอบใจ
“ทำไมไม่เปิดปาก” คยูฮยอนจ้องหน้าซองมินแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปิดก็โง่ ลิ้นนายก็เข้าปากฉันน่ะสิ” ซองมินทำท่าขยะแขยง ให้ตายสิ แฟนตัวเองยังไม่ได้ทำถึงขนาดนี้เลย
“งั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“ไอ้บ้า! ไอ้หื่น! ไอ้ลามก!”
“อยากโดนอีกหรือไง”
“เชอะ!” ซองมินเชิดใส่คยูฮยอนก่อนจะลุกออกจากเตียงแต่ก็โดนดึงข้อมือไว้
“จะไปไหน”
“ไปให้พ้นจากที่นี่ไงมีนายอยู่แล้วไปค่อยปลอดภัย” ซองมินแลบลิ้นใส่คยูฮยอนก่อนจะสะบัดมือที่จับข้อมือของตนอยู่ออก
~ ยิ่งมองยิ่งน่ารักนะนาย ชอบยั่วโมโหกันจริง เดี๋ยวฉันทนไม่ไหวแล้วนายจะรู้สึก ~
“ลงไปได้แล้ว” ซองมินเดินนำหน้าไปที่ประตู
“เดี๋ยว”ก่อนที่มือของซองมินจะโดนลูกบิด ก็โดนคยูฮยอนรวบกอดไว้จากด้านหลังอีกครั้ง
“อะไรอีกเล่า!” ซองมินเริ่มโมโห วันนี้โดนหมอนี่ลวนลามไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
“หันมานี่ก่อน” คยูฮยอนจับซองมินให้หันหน้ามาทางเขา
“คราวนี้ห้ามปิดปากนะ” พูดจบก็ไม่รอให้คนข้างหน้าตั้งตัว ประกบจูบลงไปอย่างรุนแรง
“อื้อ...”
คยูฮยอนสอดลิ้นของตนเข้าไปในโพลงปากอีกคน ลิ้นร้อนตวัดไปทั่วโพลงปาก
“อื้มมมม...อื้อออ” ซองมินดิ้นพลาด เพราะโดนคยูฮยอนแย่งออกซิเจนไปหมด หายใจไม่ออกเฟ้ยยย!!
“ขออีกนะ” ถอนปากออกมาได้แป๊บเดียวก็กดจูบลงไปอีกครั้ง
“อื้อออออ...” ซองมินดิ้นและทุบคยูฮยอนไม่หยุด จะฆ่ากันหรือไง ยังไม่ได้พักหายใจซักนิด
“อะไรอีก” คยูฮยอนถอนจูบออกมาก่อนจะจ้องคนน่ารักตรงหน้า ที่หอบแฮ่กๆ
“นะ...นาย....แฮ่กๆ...จะฆ่าฉัน...แฮ่ก...หรือไง” แต่ละคำมันช่างออกมาอย่างยากลำบาก จะตายซะให้ได้
“งั้นก็รีบๆสูดอาการเข้าเยอะๆสิ จะได้ต่อ”
“ต่อบ้า! ต่อบอ! อะไรเล่า!” พูดไปก็หน้าแดง เขินเว้ย!
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรอ”
“ใครจะไปชอบเล่า! ไอ้บ้า!” ซองมินพูดจบก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากห้อง ปิดหน้าปิดตาวิ่งลงบันไดลงมา ทำเอาแม่บ้านต้องรีบวิ่งมาดู กลัวคุณหนูจะตกบันได้คอหักตายไปซะก่อน
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้โอกาสหน้าจะแวะมาใหม่ว่างๆก็อย่าลืมไปทานข้าวบ้านผมบ้างก็ได้นะครับ” คุณโจก้มหัวให้ เช่นเดียวกับคุณลี แล้วเดินไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่
“ครับ...ไว้โอกาสหน้าผมจะไปบ้านคุณบ้างแล้วกัน”
“พุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ” คยูฮยอนยิ้มให้ซองมินก่อนจะเดินตามพ่อตัวเองไป
ส่วนคนฟังก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา นึกถึงเรื่องเมื่อกี้แล้วก็เขิน ไอ้ตาบ้าเอ้ย!! ทำกันได้นะ!! เขินเว้ย!!
“มินเป็นอะไรหรือป่าวลูก” ผู้เป็นพ่อมองดูลูกตัวเองที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ตั้งแต่ลงมาจากห้อง
“เอ่อ...ป่าวครับ” พูดจบซองมินก็เดินก้มหน้าก้มตาเข้าบ้าน รู้สึกว่าหน้าตัวเองมันร้อนขึ้น เค้าทำไปตั้งนานแล้ว เพิ่งมารู้สึกเขินหนักเอาทำไมตอนนี้ฟระ
“มิน! ระวังลูก!!”
โครมมม!!!
คงช้าไปสำหรับคำเตือนของพ่อ ซองมินที่เอาแต่ก้มหน้าเดินไม่ดูตาม้าตาเรือก้าวบันไดผิดขั้น ลงไปกองอยู่ที่พื้น ดีที่หน้าไม่ฟาดกับบันได
“ก้มหน้าเดินแล้วมันจะไปมองเห็นอะไรเล่า!” คุณลีเดินเข้ามาพยุงลูกชายตัวเองให้ลุกขึ้น ดูท่าทางจะจุก ล้มไปไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาซักนิด
“โอ๊ย!” ซองมินเริ่มโอดครวญขึ้นมานิดๆหน้าก็ยังคงแดงอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่ายังไม่หายเขินหรืออายที่ล้ม เมื่อกี้กันแน่
“มาช่วยพยุงคุณหนูขึ้นห้องไปซิ” คุณลีสั่งแม่บ้านให้ช่วยพยุงซองมินให้ลุกขึ้น
แม่บ้านพยุงซองมินขึ้นห้องไปก่อนจะประคบประหงบดูแลอย่างดี ก็คุณหนูสุดที่รักนี่นะ
และไม่นานคุณนายของตระกูลลีก็กลับมา ดีที่ไม่เห็นลูกชายสุดที่รักจับกบตรงบันไดบ้าน ไม่งั้นคงจะร้องกรี๊ดบ้านแตกแน่ ก็ลูกชายสุดที่รักนี่ เลี้ยงมาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม
-- วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน –
“มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะมิน! เมื่อวานตัดสายพี่ทิ้งทำไม! แถมยังปิดเครื่องหนีอีก!” พอคนที่รอคอยก้าวเข้ามาในเขตโรงเรียน ฮันคยองก็ลากไปที่หลังโรงเรียนทันที
“เดี๋ยวพี่ฮีชอลก็มาเห็นเอาหรอก” ซองมินปรามคนตรงหน้าเบาๆ ที่เอาแต่ตะคอกใส่หน้าอยู่ได้
“งั้นก็อธิบายมา” ฮันคยองยืนกอดอกมองหน้าซองมินเขม็ง ยังไงก็ต้องได้คำตอบเดี๋ยวนี้
“เอ่อ...คือ...” ซองมินอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะอธิบายยังไง ยังไม่ได้เตรียมตัวมาเลย
“คืออะไร...หือ” ฮันคยองก้มหน้าลงมาใกล้หน้าซองมิน
“คือ...”
~ จะให้บอกว่าอยู่กับไอ้หื่นนั้นน่ะหรอ คงไม่ดีมั้ง แล้วแถมมันยัง อ๊ายยยย!!! ~
“มินเป็นอะไรหรือป่าว” ฮันคยองยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เมื่อเห็นคนน่ารัก หน้าแดงระเรื่อ เริ่มก้มหน้าก้มตา มีพิรุธจัง
“เอ่อ...ป่าวครับ”
“แน่นะ” ฮันคยองเข้ามาใกล้ซองมินเรื่อยๆจนหน้าผากของทั้ง 2 สัมผัสกัน และสายตาก็ดันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า ได้รอยแดงๆที่ต้นคอนั้น มันอะไรกัน
“คะ...ครับ”
“หรอ”ฮันคยองเปิดปกคอเสื้อของซองมินออกเล็กน้อย เพื่อให้มองสิ่งที่เห็นเมื่อกี้ให้ชัดยิ่งขึ้น
“อ๊ะ...พี่ฮันจะทำอะไรน่ะ”ซองมินรีบดึงคอเสื้อกลับทันที ลืมไปเลยว่าเมื่อวานไอ้หื่นมันฝากรอยเอาไว้ด้วย หวังว่าคนตรงหน้านี่คงไม่เห็นอะไรหรอกนะ
“มินปิดบังอะไรพี่หรือป่าว” ฮันคยองจ้องหน้าซองมินอย่างคาดคั้น มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“ปะ...ป่าวนี่ครับ...คิดมากน่า...ผมว่าขึ้นห้องเรียนเถอะครับใกล้เวลาเรียนแล้ว” ซองมินดันหลังฮันคยองให้เดินออกไป
“อย่าให้พี่รู้นะว่าไปทำอะไรไม่ดีมา” ฮันคยองพูดน้ำเสียงเรียบ ทำเอาซองมินถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ที่พูดไปก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายจากคนน่ารักตรงนี้ หากเป็นอีกคนก็ว่าไปอย่าง คนที่ทำให้เค้าเจ็บได้ทุกทีสิน่า
~ ทำให้ฉันรักนายจริงๆซักทีสิ ลีซองมิน ~
“มิน” ทันทีที่ซองมินเดินมานั่งโต๊ะของตัวเองก็โดนเพื่อนซี้เรียกทันที
“มีอะไรหรอ เรียว”
“เมื่อกี้ฉันเห็นพี่ฮันคยองดึงนายไปหลังโรงเรียน มีอะไรหรือป่าว”
“อ่ะ...เอ่อ...” ซองมินอ้ำอึ้งกับคำถามที่เพื่อนซี้ส่งมา ทำไมต้องมาเห็นอะไรที่มันไม่ควรจะเห็นด้วยนะ แล้วจะตอบว่าอะไรดีล่ะ
“ว่าไง พี่ฮันคยองเค้าเรียกนายไปทำไม มีอะไร บอกฉันมาเลยนะ ซองมิน” เมื่อเห็นเพื่อนไม่ตอบก็ยิ่งค้าดคั้น คำว่าเป็นห่วงน่ะ คนตรงหน้าจะรับรู้บ้างมั้ย
“ก็ไม่มีอะไรหรอก” ซองมินก้มหน้าก้มตาตอบ ไม่อยากสบตากับเรียวอุกกลัวเพื่อนจะจับได้
“จริงนะ ฉันเป็นห่วงนายนะมิน นายก็รู้ดีว่าพี่ฮันคยองเค้าเป็นใคร แล้วพี่ฮีชอลเค้าก็...เอ่อ...ถ้ามีอะไรก็บอกฉันนะรู้มั้ย” เรียวอุกเดินเข้ามากอดซองมิน เป็นห่วงจริงๆเลยเพื่อนคนนี้
“เอ๊ะ! นี่รอยอะไรน่ะ” เรียวอุกที่ซบอยู่ที่ซอกคอซองมินพอจะผละออกก็ดันไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นอีกแล้ว
“รอยหรอ...รอยอะไรไม่มีหรอก” ซองมินดึงคอเสื้อตัวเองให้ปิดรอยแดงนั่นไว้ จะตาดีอะไรนักหนานะเรียวอุก เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นอีกแล้ว
“แต่ฉันเห็นนะ” เรียวอุกพยายามดึงคอเสื้อซองมินให้เปิดออก แล้วก็ได้เห็นรอยแดงๆที่ต้นคออย่างชัดเจน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นมันรอยอะไร
“เรียว...อย่า!” ซองมินดึงคอเสื้อตนเองกลับมา แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว เรียวอุกตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว
“มิน!! ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรนายบอกฉันมานะ!!” เรียวอุกที่อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ด ฮันคยอง! นายทำอะไรเพื่อนช้านนน!!
“ไม่ใช่นะเรียว! นายเข้าใจผิดแล้ว!” ซองมินพยายามห้ามเรียวอุกที่เขย่าตัวเค้าอย่างบ้าคลั่ง
“เข้าใจผิดอะไรล่ะ! หลักฐานมันฟ้องชัดเจนขนาดนั้น! แถมเมื่อเช้ามันยังเรียกนายไปอีก! มิน! มันทำอะไรนายไปบ้างบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เรียวอุกจ้องหน้าซองมิน มือยังคงจับไหล่เพื่อนรักแน่น
“นายฟังฉันนะ พี่ฮันเค้าไม่ได้ทำอะไรฉัน จริงๆนะ ส่วนไอ้รอยนี่ก็...เอ่อ...” ซองมินหยุดพูดแค่นั้นแล้วหน้าขาวใสก็เริ่มแดงระเรื่อ จะบอกยังไงล่ะ ว่าเมื่อวาน...นึกแล้วก็เขิน
“ยังไง เอาให้เคลียนะ ไม่งั้นฉันจะบอกเจ้ฮี” เรียวอุกเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆซองมิน พูดขู่ไปงั้น เผื่อคนที่เป็นห่วงจะยอมบอกอะไรออกมาบ้าง
“ก็ได้ๆ แต่นายห้ามบอกใครนะ...เอ่อ...คือ...มันมาจากงานที่พวกพี่ให้พวกเราไปทำนั่นแหละ”
“งาน?...มิน! นี่นายเอาตัวเข้าแรกเลยรึไงห๊า!!” เรียวอุกเขย่าตัวเพื่อนรักไปมา เสียงของเรียวอุกทำให้เพื่อนๆในห้องเริ่มหันมามอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง นายจะทำเพื่ออะไร ไม่จำต้องทำขนาดนี้ก็ได้หนิ ซองมิน
“เบาๆสิเรียวฉันเจ็บนะ! ฉันไม่ได้เอาตัวเข้าแรก มันไม่ใช่แบบนั้น!” ซองมินพยายามแกะมือของเรียวอุกออก แต่ก็ไม่เป็นผล ทำไมถึงแรงเยอะขนาดนี้นะ
“ถ้ามันไม่ใช่แบบนั้น! แล้วไอ้รอยนี่มันมาได้ยังไงกันล่ะ!”
“แล้วจำเป็นต้องทำถึงขั้นนั้นเลยรึไงเล่าถึงจะเกิดรอยน่ะ” หลังจากได้ฟังคำจากกปากเพื่อนรัก เรียวอุกก็ปล่อยมือออกทันที
“แล้วไอ้บ้านั่นมันทำอะไรนายบอกมา” เรียวอุกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ
“มัน...มันไซร้คอฉันเท่านั้น...ฉันไม่ปล่อยตัวขนาดนั้นหรอกน่า”ซองมินพูดแล้วก้มหน้าก้มตา รู้สึกว่าไอ้คำที่พูดออกไปมันจะแปร่งๆ พูดเหมือนยอมให้ทำ จริงๆแล้วน่ะ ขัดขืนสุดแรงเกิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าไอ้เรื่องเมื่อวานมันจะเกี่ยวข้องกับงานที่พวกพี่ให้ไปทำหรือป่าว
“ให้ตายสิมิน นายทำให้ฉันเป็นห่วงนะ ต่อไปนี้ห้ามอยู่กับมัน 2 ต่อ 2 อีก เข้าใจมั้ย” เรียวอุกเดินมากอดเพื่อนรักอีกครั้ง ก่อนที่คาบแรกจะเริ่มขึ้น
-----------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น