The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #242 : CALENDULA REQUIEM (III) The Scenery of Tomorrow (35% วังไวกุรบ่)

CALENDULA REQUIEM

Playlist: eufonius – revelation (Gleam Garden no Shoujo Opening Theme)

.

เป็นเพราะคำประกาศก้องอย่างกระตือรือร้นของนาโอกิบนโต๊ะอาหารที่ว่า “สุดสัปดาห์นี้เราจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับสองสมาชิกใหม่ของชูเอ็นกัน!” หลังจากเสร็จสิ้นการรับประทานมื้อเช้ามื้อแรก ที่แม้ว่าจะเป็นเพียงข้าวต้มปลาง่ายๆ แต่ก็แสนโอชายิ่งกว่าอาหารซ้ำซากไร้รสชาติในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่โทคิเนะกับริไอจรจากมา จนทำให้ต่างก็เจริญอาหารกันมาก แล้วต่อด้วยการเดินเยี่ยมชมคฤหาสน์กับนาโอกิที่เปลี่ยนบทบาทมาเป็นไกด์จำเป็น หากก็ก็ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวนักเพราะเขาเอาแต่ติดเล่นอยู่เรื่อย เลยเรียกได้แต่เสียงหัวเราะครื้นเครงเสียมากกว่า โชคดีที่มีฮิดากะมาช่วยเบรกไว้และบอกเล่าเรื่องกฎระเบียบต่างๆ ของคฤหาสน์ในฐานะผู้รักษาการแทนลูกชายเจ้าของบ้านซึ่งกลับขึ้นไปข้างบนกับน้องสาวแล้ว ขณะที่ยูโตะก็แยกตัวออกไปจัดการกับธุระส่วนตัวนอกเมือง

ด้วยพื้นที่คฤหาสน์ซึ่งโอ่อ่ากว้างขวางมาก บ่อยครั้งที่นาโอกิจะชี้ชวนให้หยุดแวะดูงานศิลปะแล้วหยิบเรื่องโน้นนี้มาสนทนาอย่างไม่รู้เบื่อ การเดินเยี่ยมชมคฤหาสน์ — ซึ่งก็ไม่ได้ถ้วนทั่วเลยด้วยซ้ำ — จึงกินเวลายาวนานถึงกว่าสองชั่วโมง ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคือสมาชิกใหม่ยังไม่สามารถจดจำเส้นทางที่ดูเหมือนจะคล้ายกันไปหมดได้ทันทีในชั่วข้ามวัน แต่ทั้งนาโอกิและฮิดากะก็ช่วยยืนยันให้แน่ใจว่าพวกเธอสามารถพึ่งพาหนุ่มๆ ทุกคนได้เสมอหากมีปัญหาอะไรที่นี่

และทั้งที่เรื่องงานเลี้ยงดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นปัญหาอะไรของพวกเธอเลย แต่โทคิเนะกับริไอก็จะถูกสองหนุ่มเจ้ากี้เจ้าการจับตัวขึ้นรถแล้วพาเข้าเมืองเพื่อไปตัดชุดราตรีตัวใหม่ ไม่ว่าพวกเธอจะพยายามช่วยกันปฏิเสธด้วยความเกรงอกเกรงใจแล้วก็ตามที

“ไม่ได้สิ! งานนี้ทั้งสองคนคือดาวเด่นนะ!” นาโอกิท้วง “อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้โทคิเนะจังกับริไอจังคือสมาชิกใหม่อย่างเป็นทางการของชูเอ็นแล้ว ต่อไปนี้พวกเธอมีสิทธิ์ทุกอย่างเทียบเท่ากับลูกสาวคนหนึ่ง ไม่เหมือนฉันกับฮิดากะที่เป็นแขกของเจ้าบ้านชั่วคราว เพราะฉะนั้นทั้งสองคนไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?”

นาโอกิอาจพูดออกมาได้ง่ายๆ แต่การทำแบบนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยสำหรับเด็กสาวที่ได้แต่หันมองหน้ากันแบบเกร็งๆ

เมื่อนั้น ฮิดากะเลยเอ่ยเสริมคำพูดของเพื่อนสนิทกลั้วไปกับเสียงหัวเราะว่า

“ไทโชฝากให้เราดูแลพวกเธอเป็นอย่างดีแล้ว ใครมันจะกล้าขัดลูกชายเจ้าของคฤหาสน์ได้ลงล่ะ”

“ไท...เอ่อ คุณชายอิวาซากิเป็นคนไม่ค่อยพูดแบบนี้ตลอดเหรอคะ?”

“เรียกไทโชเถอะ ทุกคนที่นี่ก็เรียกแบบนั้นกันทั้งนั้น”

ฮิดากะที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเหลือบตาขึ้นมาสบกับโทคิเนะผ่านกระจกมองหลังแล้วยิ้มให้เหมือนกับว่าเขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับไทโชเมื่อคืนวานนี้ ไม่ว่าจะด้วยอะไรหรือได้อย่างไร หากนั่นก็จะทำให้ใบหน้าของเด็กสาวร้อนเห่อขึ้นมาจนต้องรีบหลุบลง

“ถึงมันอาจจะดูน่ากลัวไปบ้างเพราะท่าทางไม่ค่อยจะเป็นมิตร แต่ความจริงแล้วไม่มีอะไรหรอก อยู่ๆ ไปเดี๋ยวพวกเธอก็ได้รู้เองนั่นแหละ” ฮิดากะที่ขยับสายตากลับไปมองดูท้องถนนแล้วเอ่ยต่อ “ฉันจะสอนอะไรให้สักเรื่องนะ ริไอ โทคิเนะ คนที่ฉากหน้าพูดดีทำดีกับเรา แท้จริงแล้วอาจพร้อมแทงข้างหลังเราถ้าไม่ระวังตัวก็ได้”

“ที่พูดนั่นหมายถึงเราสองคนหรือเปล่า?”

“นายคนเดียวเลย นาโอกิ ขืนทำอะไรให้สมาชิกใหม่เตลิดเข้า มีหวังได้โดนดาบแทงทะลุเข้าหัวใจ”

“งั้นฉันก็จะฝากหัวใจเอาไว้ที่โทคิเนะจังกับริไอจังก่อน”

คำพูดโต้ตอบกันของสองหนุ่มที่พาดพิงมาถึงสองสาวที่นั่งฟังบทสนทนาด้วยความตั้งอกตั้งใจอยู่บนเบาะหลัง พลันเรียกเอาเสียงหัวเราะขบขันและความเบิกบานใจอย่างที่นาโอกิทำได้ดีเยี่ยมทั่วทั้งคันรถไปตลอดเส้นทาง

2024年03月20日
_______________

★ กูจะแต่งตอนก่อนไม่จบแล้วลงใหม่ทุกครั้งเลยหรือเปล่าเรื่องนี้ แต่ตอนก่อนหน้ามันยังติดอยู่ที่ฉากบนโต๊ะอาหารที่ไม่สนุกและไม่ลงตัวอะไรหลายอย่างทั้งที่แต่งจบไปนานชาติเศษแล้ว (ตอนหนึ่งสองที่ลงก็ยังไม่ได้เกลาเลย แม่มึง) แต่ก็อ่านข้ามได้ไม่ติด เพราะกูก็เล่าบทตัวละครไปแล้ว สเตอริโอไทป์ตามหน้า ตามสมควร เป็นเรื่องที่แต่งเพิ่มทุกเดือน เดือนละคำสองคำ เพราะกูอ่านจินตวีร์ที่ยังไม่ได้ถูกเก็บเข้ากล่องทุกสัปดาห์จนต่อบทได้หมดแล้วจ้าแม่ / เห้ออ เรื่องนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่กูคิดพล็อตพระนางสี่คนไว้หมดแล้ว คู่รองยังนึกออกเลย ปกติมาไม่ครบนะ ฉากงานเต้นรำ ฉากไปดูอุปรากร ฉากเดินเที่ยวในหัว ฯลฯ ทุกอย่างอยู่ในหัวกูหมด ชอบมาก รักมาก อยากแต่งมาก นี่คือฟิคที่อยู่ในหัวกูไม่เคยจากไปไหน เพราะกูดูคนเล่นลายส์ออฟพีในทวิตช์ตลอด และเพราะลุคในโซเอ็นจะยังอยู่ในใจกูเสมอไม่มีเสื่อมคลาย / ว่าไปกูสังเกตแล้วว่าฟิคเรื่องไหนที่เรารักมาก อยากแต่งมาก มักจะมีอาถรรพ์กำมะถันอะไรสักอย่างให้มันไปไม่รอด แต่ก็คิดไว้แล้วว่าถ้าวันหนึ่งมันจะไปต่อไม่รอดจริงๆ (ไม่ใช่ไปต่อไม่รอแล้วนะ) กูจะมาแต่งตอนงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากแบบเพลง NOT FOUND ในโชคุระ (ที่ไม่ใช่งานเลี้ยงเปิดตัวเตื้อเนี่ย) และตอนเฉลยเรื่องของคนในคฤหาสน์ทั้งหมด ถ้าไม่ได้ฟีลอนิเมะเกมโอโตเมะอะไรกูให้ถีบ

★ เนื่องจากสัปดาห์ก่อนเพิ่งจะเปิดคอนฯ Gates+ ที่ไอจิ (และอย่างที่ได้เคยกรี๊ดไปว่ายูนิต Aria ที่มีดาฮยอนยืนพื้นก็มีเพลงชื่อ Door) และเพราะอุกิโชแวมพายฮันเต้อมาแล้วโว้ยย อิอิ (อิผี กูเพิ่งนึกออกว่าเพลงลอสต์มายเวย์นาสุเป็นแวมพาย มึงเป็นลูสี้ไปนะ ส่วนกูจะเป็นแวนเฮลสิ้งเอง o<--<) ก็เลยเอามาลงดีกว่า สิ่งที่ยากที่สุดในฟิคเรื่องนี้ก็คือการหาเพลงนี่แหละวะ! เพราะมึงรู้ว่ากูฟังเพลงอนิเมะน้อยมาก...ถ้าไม่ใช่ยุคเรา ไอ้ที่ฟังส่วนใหญ่ก็แนวร็อก...ที่คนละแนวกับมึงอีก แต่ก็สู้ต่อไปเพราะแรงใจไม่มีวันหมด ที OP/ED อนิเมะเรื่องเดียวกันมันยังมีหลายแนวได้ ทำไมกูจะมีหลายแนวไม่ได้วะ จะให้กอธิกแคลสสิกอนิซองหมดกูก็ไม่สามารถจริงๆ เอาเป็นว่าผสมๆ กันไปก็แล้วกันนะ กูอยากทำอะไรก็ทำนิ / แต่ก็เว่อร์มากเพราะถึงกูจะรู้จัก eufonius จากเพลงอนิเมะอยู่แล้ว แต่ตอนกดฟังเพลงนี้ที่อยู่ในบั้มนั้นกูไม่รู้เลยว่าประกอบอะไร กระทั่งไปเสิร์ชหาถึงรู้ว่าประกอบ adult game ที่พระเอกนามสกุลอะไรรู้ไหม! ฮิดากะ! (แต่ดากะคันจิคนละตัว) โอ้โห ขนลุกย่าบๆ คฤหาสน์เรานี้ช่างลึกลับเหรือเกิน

★ พิมพ์ชื่อไปก็ได้แต่คิดว่า ใครวะ นาโอกิ ทรงเดียวกับพี่ริวยะเลยว่ะ เจ็บหัวเหม่ด

SQW