BAD SECRET กับดักรักร้าย แผนการลงล็อก

ลำดับตอนที่ #2 : ร้ายกาจ ≠ บทที่ 00 :: บทนำ [2/5]

“อื้ม เอ่อ...เราขอตัวไปหาหงส์ก่อนนะ” ฉันเอ่ยพูดเพียงแค่นั้นกับคนมาใหม่ ก่อนจะเดินผ่านตัวพวกเขาทั้งสองไปอย่างนั้นเลย โดยไม่คิดจะสนใจเท่าไรนัก ทว่าแวบหนึ่งก่อนที่ฉันจะเดินจากไป ฉันทันสังเกตเห็นสีหน้าของข้าวหอมดูไม่สู้ดีนัก รวมทั้งภาคินก็ด้วยอีกคน

“ใบบัวมาพอดีเลย หงส์ว่าหงส์จะกลับแล้วล่ะ” พอฉันตรงมาถึงม้านั่งที่หงส์นั่งอยู่ก็เป็นจังหวะเดียวที่เธอลุกขึ้นยืนพอดี

“อ้าว หงส์จะกลับแล้วเหรอ นี่ยังไม่ถึงเวลาเป่าเค้กเลยนะ”

“หงส์ง่วงนอนมากเลยอะ นี่หงส์รอไม่ไหวแล้ว อีกอย่างงานมันกร่อยมากเลยด้วย หงส์รู้สึกไม่สนุกเลยง่า” หงส์ทำท่างอแงประกอบ ซึ่งมันจริงอย่างที่เธอว่านั่นแหละ งานเลี้ยงไม่ได้มีผู้คนเยอะแยะมากมายอย่างที่คาดการณ์ไว้

ช่วงนี้ยิ่งเป็นช่วงใกล้สอบอยู่ด้วย บางคนรีบเคลียร์งาน แขกที่มาเลยบางตามาก ๆ

“ฮือ...หงส์อยู่เป็นเพื่อนเราต่อไม่ได้เหรอ เรายังหามาร์ตินไปเจอเลยอะ นี่ไม่รู้ว่ามาร์ตินไปตกส้วมที่ไหนรึเปล่าเนี่ย” มันน่าหงุดหงิดนะ น่าหงุดหงิดตรงที่ฉันลืมพกโทรศัพท์มือถือมาด้วยนี่สิ ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นประเภทติดโซเชียลมีเดียยิ่งกว่าผู้คนทั่วไปเสียอีก ไม่อย่างนั้นฉันคงนั่งเล่นมือถือแก้เบื่อไปแล้วแหละ มาร์ตินก็จริง ๆ เลย บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ นี่ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย “เออ ลืมไปซะสนิทเลย หงส์ช่วยโทรหามาร์ตินให้หน่อยได้มั้ย คือว่าเราลืมพาโทรศัพท์มาด้วยน่ะ”

“อ้อ ได้ ๆ” ว่าแล้วหงส์ก็พยักหน้าตอบรับรัว ๆ ในขณะที่สีหน้าดูง่วงนอนไม่น้อย เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอก็กดโทรหามาร์ตินอย่างที่ฉันร้องขออย่างไม่อืดอาด แต่แล้วเหมือนสายจะโทรไม่ติดนะ เพราะฉันเห็นเธอลองกดโทรใหม่อีกครั้ง “มันปิดเครื่องอะใบบัว”

“แง้...มาร์ตินเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย!” ฉันรู้สึกหวั่นวิตกขึ้นมาทันที กลัวว่ามาร์ตินจะท้องเสียหนัก

นี่ฉันควรทำอย่างไรดีล่ะ ฉันเป็นห่วงเขามากเลยนะ

“เราต้องลองไปหามันในบ้านดูแล้วล่ะ เผื่อว่ามันจะตกส้วมอย่างที่ใบบัวว่า” คำพูดนั้นของหงส์ เรียกเสียงหัวเราะออกมาได้ดี ฉันซึ่งในคราแรกกำลังหวั่นวิตกกังวลอยู่ก็เผลอหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หงส์เองก็มีสีหน้าดีขึ้น เธอยิ้มแล้ว “เราจะเริ่มตามหามันที่ไหนก่อนกันดีล่ะใบบัว จริง ๆ หงส์รู้จักบ้านหลังนี้ดีนะ”

“จริงเหรอ!” ฉันเบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อ บ้านหลังนี้มันใหญ่โตมาก อ้อ จริง ๆ ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ต่างหากล่ะ ถึงจะถูกต้อง “หงส์เคยมาที่นี่บ่อยเหรอ?”

“อืม เมื่อก่อนน่ะ สมัยหงส์เรียนอยู่ช่วงมัธยม...” พอพูดถึงตรงนี้ หงส์ก็เหม่อลอยไปเลย แล้วเมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในตัวบ้าน ฉันก็ตกตะลึงไปเลย คฤหาสน์แห่งนี้มันหรูหราเหมือนในละครไม่มีผิด ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างล้วนแต่มีราคาทั้งนั้น “ใบบัวดูนี่สิ”

“เอ๊ะ...!” หงส์เรียกฉัน พร้อมชี้ไปยังกรอบรูปขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งสง่าอยู่ในห้องรับแขก

คราวนี้ฉันถึงกับออกอาการตกใจยิ่งกว่าเมื่อสักครู่เสียอีกเพราะฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าภาคินจะมีฝาแฝดด้วย!

ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก รูปครอบครัวมีสมาชิกทั้งหมดห้าคน มีพ่อแม่และลูกชาย 3 คน

“แปลกใจใช่มั้ยล่ะ คนนี้น่ะชื่อภาคี” หงส์ชี้ไปยังผู้ชายที่หน้าตาเหมือนภาคินเป๊ะ ๆ ยืนอยู่ด้านซ้ายมือด้านหลังคุณแม่ของเขา

นี่ถ้าหงส์ไม่บอก ฉันคงแยกไม่ออกหรอกนะ แต่คนนี้ดูเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล รอยยิ้มของเขาน่ะ ดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“เขาเป็นพี่หรือน้องของ...”

“พี่” บุคคลที่ฉันกำลังจะเอ่ยชื่อเป็นคนโพล่งตอบ ฉันกับหงส์จึงหันขวับไปมองทางด้านข้างอัตโนมัติเพื่อมองหาต้นต่อของเสียง น้ำเสียงนิ่ง ๆ แบบนี้ รู้สึกน่ากลัวกว่าฝาแฝดคนพี่เสียอีกนะ เพราะอย่างน้อย ๆ สีหน้าของภาคีดูไม่น่าเข้าใกล้ตั้งแต่แรกเห็น แต่กลับอีกคน หน้าตาซื่อ ๆ ใส ๆ ดูไม่มีพิษไม่มีภัย ทว่าซ่อนความร้ายกาจเอาไว้เต็มเปี่ยมจนใคร ๆ ต่างก็สัมผัสได้ “คิดถึงมันเหรอ ถึงได้มาดูรูปมัน?”

“ก็เกือบจะได้เข้าพิธีแต่งงานกัน มึงคิดว่ากูไม่คิดถึงอดีตว่าที่ผัวกูเหรอ?!” คงเป็นเพราะตอนนี้ไม่มีคนนอกเข้ามา หงส์ถึงได้แสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาสุด ๆ อย่างนี้

ว่าแต่ตอนนี้ข้าวหอมอยู่ไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้นี้เธอยังตัวติดกับแฟนอยู่เลยไม่ได้เหรอ?

“คนตายไปแล้ว คิดถึงให้ตายมันก็ไม่ฟื้น!”

โอ้โห...ข่าวใหม่!

แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นี้หงส์บอกว่าเกือบจะได้เข้าพิธีแต่งงานกันงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าภาคี(เคย)เป็นคู่หมั้นของเธอหรอกเหรอ?!

ทว่ามันก็เป็นไปได้นะ ไม่อย่างนั้นภาคินจะออกอาการโมโหทำไมล่ะ

“เออ!” ฉันชอบความตัดบทของหงส์จริง ๆ เลย เธอไปไม่ถูก เธอก็แค่เอ่ยยอมรับตรง ๆ ง่าย ๆ ไปแบบนี้แหละ คนแมน “ใบบัวลองไปหาไอ้มาร์ตินบนชั้นสองดูนะ หงส์จะอยู่คุยกับมันสองต่อสองน่ะ” จู่ ๆ หงส์ก็หันมากระซิบข้างหูฉัน ซึ่งฉันก็ได้แต่ยืนงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับในที่สุด

เหตุด้วยเพราะฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอน่ะนะ และไหน ๆ ก็โดนไล่ทางอ้อมแล้วไง ฉันก็เลยไม่รอช้าเดินออกไปจากตรงนั้นโดยเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่วายเดินช้า ๆ เพื่อชมความงดงามตลอดทางเดินในระหว่างที่ก้าวขึ้นขั้นบันไดหรู

นี่มันบ้านในฝันเชียวนะ ฉันชอบความหรูหรา ชอบเฟอร์นิเจอร์แพง ๆ เห็นแล้วฟินอะ

งื้อ คอยดูเถอะ ถ้าฉันได้แต่งงานกับมาร์ตินเมื่อไรแล้วล่ะก็ ฉันจะขอให้พ่อแม่ของเขาสร้างเรือนหอของเราทั้งคู่หลังใหญ่ ๆ แบบนี้แหละ

ครอบครัวของเขารวยจะตายไป เงินที่เก็บสะสมกันมาตั้งหลายปี ให้ลูกสะใภ้คนนี้ได้ใช้เถอะ ฮี่ ๆ

พอมาถึงชั้นสอง ฉันก็หมุนลูกบิดเปิดประตูแล้วมองสำรวจภายในห้องนอนของแต่ละห้องไปด้วยความรู้สึกตระการตา ทุกห้องตกแต่งไม่ซ้ำกัน ฉันไม่ได้เดินเข้าไปด้านในหรอกนะ เพราะกลัวว่าตนเองจะเผลอแตะต้องข้าวของอย่างลืมตัว ดังนั้นฉันจึงได้แต่กลั้นใจยืนดูความสวยงามแค่หน้าประตูเท่านั้น

แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันมัวแต่ดูของงาม ๆ เพลิน ๆ จึงลืมไปซะสนิทเลยว่าตนเองกำลังตามหามารตินอยู่นะเฮ้ย เพราะฉะนั้นฉันต้องเข้าไปหาด้านในห้องสิ ถึงจะเจอตัว ฉันต้องเคาะประตูห้องน้ำแต่ละห้องพร้อมเรียกเขาเพื่อถามหาอาการดู

ถ้าอย่างนั้นฉันต้องเริ่มจากห้องตรงหน้านี้ก่อนดีกว่า เพราะห้องอื่น ๆ ฉันดูมาหมดแล้ว เพียงแต่ว่าฉันยังไม่ได้เข้าไปด้านในเท่านั้นน่ะ

ไว้ฉันจะย้อนกลับไปสำรวจดูใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน

กึก!

ตอนหน้าเจอเซอร์ไพรส์!