BAD SECRET กับดักรักร้าย แผนการลงล็อก

ลำดับตอนที่ #1 : ร้ายกาจ ≠ บทที่ 00 :: บทนำ [1/5]

มาแจ้งข่าวก่อนว่าภาคต่อเรื่องนี้ ด้าเริ่มแต่งแล้วนะคะ ด้าต้องขออภัยที่ปล่อยให้รีดรอนานมาก ๆ นะคะ บทนำด้าก็อปจากภาคแรกเกือบ 90% เลย ฮ่า ๆๆ ลำดับเหตุการณ์มันก็ต่อจากเหตุการณ์ในบทนำนี้น่ะค่ะ เพียงแต่ว่าภาคนี้จะมีประเด็นเก่าที่ด้าปล่อยให้ค้างคาว่าใบบัวจะท้องไหม แต่ก่อนจะถึงเหตุการณ์นั้น พระรองอย่างรุ่นพี่จีคอปจะมีซีนสมเป็นพระรองแล้วล่ะค่ะ ภาคนี้ดราม่าหนักมากค่ะ เพราะฉะนั้นรีดเตรียมทิชชูไว้เลยนะคะ มาร์ตินจะโดนหนักมากเลยล่ะ อิอิ

บทนำ

ณ บ้านไพชยนต์

วันนี้เป็นวันเกิดของอนาคิน เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด

ฉันมางานเลี้ยงวันเกิดของเขาพร้อมกับแฟนหนุ่มสุดที่รักอย่างมาร์ติน ซึ่งเราเพิ่งตกลงคบเป็นแฟนกันเพียงแค่ไม่กี่วันก่อนนี้เอง โดยอันที่จริงแล้วก่อนหน้านี้เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนเกือบจะ 5 ปีแล้วล่ะ และเราทั้งคู่ก็คบกันก่อนที่เขาจะเลิกกับไพลินเสียอีก หรือเรียกให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือเป็นการคบซ้อนกันนั่นเองแหละ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะเพราะความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกไม่ควรนี้มันถูกเคลียร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในช่วงเย็นมาร์ตินมารับฉันถึงที่บ้านเลยล่ะ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะบ้านของพวกเราอยู่ติดกันน่ะนะ

“ใบบัว เธอหาอะไรกินไปพลาง ๆ ก่อนนะ ฉันปวดท้องว่ะ” เราทั้งคู่เดินเข้ามาในงานได้ไม่ถึงสองนาทีเท่านั้น จู่ ๆ มาร์ตินก็สะกิดหัวไหล่ฉันเบา ๆ ทำให้ฉันจำต้องละลายตาจากผู้คนภายในงานทันที

“อ้าว นายเป็นอะไรมากรึเปล่า?” แน่นอนว่านั่นทำให้ฉันอดรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาทันทีเลยล่ะ

“ฉันแค่ปวดท้องจะเข้าห้องน้ำน่ะ”

“อ๋อ...งั้นไปสิ แต่รีบไปรีบกลับล่ะ ฉันคิดถึง” สิ้นคำพูด ฉันก็จับหอมแก้มมาร์ตินฟอดใหญ่ไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ซึ่งปฏิกิริยาต่อมาของเขาก็ดูท่าว่าจะตกใจเป็นอย่างมากเลยทีเดียวแหละ ราวกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งเคยโดนสาวแตะต้องตัวครั้งแรกไม่มีผิด อิอิ

นี่จะหาว่าฉันหื่นก็ได้นะ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ก็คนมันคลั่งรักนี่นา และอีกอย่างคือฉันเพิ่งมีแฟนคนแรกเลยด้วย ยิ่งไปกว่านั้นฉันแอบชอบเขามาตั้งหลายปีแล้ว เมื่อสมหวัง ฉันก็ควบคุมตนเองเอาไว้ไม่อยู่เลยไง ดังนั้นฉันจึงแสดงความรักออกไปอย่างตรงไปตรงมา โดยหลายครั้งมันก็มักจะทำให้แฟนหมาด ๆ ของฉันตกใจอยู่บ่อย ๆ

เอาล่ะ ข้ามเรื่องของฉันดีกว่า จะว่าไปแล้วในที่สุดงานวันเกิดของอนาคินก็มาถึงเสียที นี่ฉันรู้สึกตื่นเต้นเอามาก ๆ เลยล่ะ เพราะตนเองไม่ค่อยได้ออกไปปาร์ตี้ที่ไหนสักเท่าไรเลยไง ยิ่งไปกว่านั้น วาโยมาปรากฏตัวครั้งแรกหลังจากที่เขาเกิดเหตุการณ์ร้ายโดนกลุ่มวัยรุ่นจี้ชิงทรัพย์และทำร้ายร่างกายจนเป็นเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ฉันเพิ่งทราบข่าวเมื่อสองวันที่แล้วนี่เอง หงส์บอกกับฉันว่าตำรวจจับคนร้ายได้เกือบทั้งหมดแล้ว เหลือแต่แค่มือปืนคนเดียวเท่านั้นที่ทุกคนไม่รู้ว่าเป็นใคร และดูเหมือนว่าจะไม่สามารถจับมือใครดมได้ง่าย ๆ ทว่าช่างเรื่องนี้ไปก่อนแล้วกันเนอะ เข้าเรื่องวาโยต่อดีกว่า เขามาพร้อมกับหงส์น่ะ แล้วประกาศเรื่องแต่งงานแบบสายฟ้าแลบในงานนี้มาแบบงง ๆ

แต่อย่าเพิ่งตกใจคิดว่าวาโยจะแต่งงานกับหงส์ล่ะ เขาจะแต่งกับผู้หญิงที่ชื่อเมษาต่างหาก

เรื่องนี้ฮือฮามากหลังจากที่เขาแจกการ์ดงานแต่งให้กับแขกทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของอนาคินเพราะว่าคนที่เขาจะแต่งงานด้วยคือน้องสาวของแฟนของเขา

ใช่ ฟังได้ยินไม่ผิดหรอก จะว่าไป วาโยก็ร้ายใช่เล่น ก็นะ คบกับคนพี่ แต่ไหงจะแต่งงานกับคนน้องได้ล่ะ

ทว่าพอทิ้งระเบิดลูกใหญ่เสร็จแล้ว วาโยก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อน เพราะยังเจ็บแผลจากการโดนยิงตรงหน้าท้องไม่หายน่ะ โดยมีพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องมารับกลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อ

เฮ้อ...อย่างนี้แสดงว่าที่หงส์บอกว่าจะมีงานเลี้ยงสมรสเกิดขึ้น มันก็เป็นงานของญาติของเธอนี่เอง ไม่ใช่งานของเธออย่างที่ฉันแอบลุ้น ๆ สักหน่อย แม้ตอนนั้นในร้านของแป้ง หงส์จะพูดเหมือนว่าเธอจะจัดงานแต่งหลอก ๆ เพื่อแกล้งภาคินเล่น แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่เราเดา ๆ กันไว้

ฉันล่ะสงสารหงส์จริง ๆ ภาคินไม่คิดจะเลิกกับข้าวหอมจริง ๆ เหรอ?

เขาทำหงส์ท้องนะ เขาก็ควรจะรับผิดชอบสิ

“ทำไมใบบัวมองหงส์ด้วยสายตาแบบนี้ด้วยล่ะ มีอะไรเหรอ?” กรรม เพราะห้วงความคิด ฉันจึงได้แสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจออกมาอย่างออกนอกหน้าให้หงส์ได้ทันสังเกตเห็น

ตอนนี้ฉันกับหงส์กำลังนั่งชิมขนมกันอยู่น่ะ พวกเราทั้งคู่นั่งอยู่บนม้านั่งห่างจากคนอื่น ๆ มากนัก ฉันยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อหงส์โพล่งถามอย่างนั้น ก่อนจะแกล้งทำเป็นมองซ้ายมองขวา ทำทีมองหามาร์ติน

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรที เอ่อ...ว่าแต่หงส์เห็นมาร์ตินมั้ยอะ คือตั้งแต่ที่เราสองคนแยกตัวกัน เขาก็หายหัวไปเลยน่ะ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วชะโงกคอเพ่งมองผู้คนรอบ ๆ บริเวณสระว่ายน้ำไปด้วย โดยส่วนใหญ่แขกที่มาร่วมงานจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งคณะวิศวะฯ ซึ่งก็เป็นพวกเพื่อน ๆ ของอนาคินนั่นเองแหละ ส่วนรุ่นเราปี 2 ก็จะมีแค่กลุ่มสภาวิศวะฯ เท่านั้นและก็ฉันกับมาร์ตินที่เป็นเพื่อนต่างคณะและต่างสาขากัน แต่วันนี้แป้งไม่มาด้วยเพราะติดธุระที่บ้าน ส่วนที่เหลือก็ไม่รู้หายหน้าหายตาไปไหนกันหมด ทั้งภาคินและก็ข้าวหอม

อ้อ จริง ๆ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ ฉันยังไม่เห็นเจ้าของวันเกิดเลยนะ นี่อีกครึ่งชั่วโมงก็ใกล้จะถึงเวลาเป่าเค้กแล้วด้วยสิ เขาอยู่ไหนล่ะเนี่ย

“หงส์ไม่เห็นเหมือนกัน” วันนี้หงส์ดูเหงาหงอยแปลก ๆ ชอบกล เธอไม่ร่าเริงเลยแม้แต่น้อย ซึ่งเห็นได้ชัดจากสองคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากัน ราวกับว่ามีเรื่องอะไรสักอย่างให้ต้องครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา

เมื่อหงส์เงียบ ฉันก็เงียบ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเรารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะ

“เอ่อ...หงส์อยู่นี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเราจะไปตามหามาร์ตินน่ะ” ในที่สุด ฉันก็ทนความคิดถึงแฟนไม่ไหว จึงเอ่ยปากขอตัวไปจากหงส์เพื่อที่จะออกตัวไปตามหามาร์ตินจนได้

จริง ๆ ก็ไม่ได้อะไรหรอก ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ เขาก็เท่านั้นเองน่ะ

นี่มันคงเป็นปกติของช่วงแรก ๆ ที่คบกันหรือเปล่านะ ฉันรู้สึกว่าตนเองเป็นเอามากเลยน่ะ

ยิ่งช่วงนี้เราสองคนตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋เสียอีก จะไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด

ยิ่งวันไหนเลิกเรียนเร็ว ฉันก็มักจะเป็นฝ่ายไปนั่งเล่นที่บ้านของเขาจนดึก ๆ ดื่น ๆ

ฉันจะยอมกลับบ้านก็ต่อเมื่อแม่ฉันตามไปบ่นถึงที่บ้านของเขานั่นแหละ

ฉันทำตัวเป็นลูกสาวใจแตกก็คราวนี้แหละ จนผู้คนรู้กันไปทั่วทั้งซอยแล้วล่ะ

“มาร์ตินอยู่ไหนเนี่ย?!” เดินไปบ่นไป

ฉันไม่คิดจะถามน้อง ๆ ที่เป็นแขกเหมือนกัน เพราะส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นผู้ชายทั้งนั้น น้อยมาก ๆ ที่จะเห็นผู้หญิง นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่านะที่เดินตามหาเขาคนเดียวแบบนี้เนี่ย

อันที่จริงฉันน่าจะชวนหงส์มาด้วยนะ ไม่ใช่ปล่อยเธอให้อยู่คนเดียวแบบนั้น ตรงนั้นยิ่งมืด ๆ อยู่ด้วย และแล้วพอเห็นสายตาของหนุ่ม ๆ รุ่นน้องที่ดูไม่น่าไว้ใจเท่าไรนักกำลังแอบมองหงส์อยู่เงียบ ๆ จากไกล ๆ ฉันก็เกิดเปลี่ยนใจเสียใหม่แล้วล่ะ

ตนเองยังไม่ทันก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านของอนาคินเลยด้วยซ้ำก็รีบหมุนตัวฉับพลัน ฉันตั้งใจจะเดินกลับไปหาหงส์อีกครั้ง แต่แล้วก็เผลอชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นข้าวหอมเดินควงแขนมาพร้อมกับภาคินเข้าเสียก่อน

“อ้าวใบบัว มาด้วยเหรอ?” เป็นข้าวหอมที่เอ่ยทักทายฉัน ซึ่งฉันก็ได้แต่ยิ้มรับบาง ๆ ตอบกลับตามมารยาท ก่อนจะเลื่อนสายตามองมือขาว ๆ ที่ควงแขนภาคินไม่ยอมปล่อย

บอกตามตรง ความขี้เสือกทำให้ฉันรู้สึกโกรธเคืองพวกเขาสองคนแทนอยู่ไม่น้อย

ข้าวหอมไม่ผิดหรอก ฉันรู้ดี แต่ฉันกลับรู้สึกไม่ชอบเธอซะอย่างนั้น

มันไม่ถูกต้อง ยังไงซะหงส์ต้องสมหวังกับภาคินสิ

ไม่รู้แหละ ฉันเชียร์สองคนนั้นน่ะ

บทนำเรื่องนี้จะยาวหน่อยนะคะ เพื่อที่ว่าคนที่ไม่เคยอ่านภาคแรกก็สามารถเข้าใจได้

ภาคนี้ด้าจะมาขยายเนื้อหาค่ะ ซึ่งความจริงแล้วในภาคแรกด้าไม่ได้รีบตัดจบนะคะ คือด้าตั้งใจให้จบแบบนั้นจริง ๆ 5555