คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ 10.2 - หึงหวงจนคลั่ง ( จบตอน )
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 10
หึงหวงจนคลั่ง
ร่างสูงสง่าเดินลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าถมึงทึง ลูเซียโน่ทิ้งกายนั่งลงบนโซฟา สาวใช้รู้หน้าที่รีบนำกาแฟและขนมปังมาเสิรฟ์ทันที มื้อเช้าเขาไม่ชอบทานข้าวเพราะยุ่งยาก ต้องการอะไรง่ายๆ ที่ช่วยเร่งเวลาเมื่อต้องรีบไปทำงาน
“วันนี้ห้ามใครเอาข้าวไปให้พิมพ์ชนกเด็ดขาด!”
สาวใช้ต่างมองหน้าพุดซ้อนราวกับต้องการให้แม่บ้านผู้อาวุโสพูดอะไรสักอย่าง
“ทำไมล่ะคะนาย
ถ้านายหญิงหิวขึ้นมา…”
“ปล่อยให้หิวตายไปเลยยิ่งดี
ทั้งข้าวและน้ำห้ามเอาไปให้เด็ดขาด เข้าใจไหม!”
เสียงเข้มแทรกขึ้นขึงขัง
ทำให้พุดซ้อนไม่กล้าพูดอะไรต่อ แม่บ้านอาวุโสทำได้แค่น้อมรับคำสั่งแม้ในใจจะไม่เห็นด้วยก็ตาม
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวเมื่อคืนช่างน่าสงสารเหลือเกิน
ทุกคนต่างได้ยินแต่ทำอะไรไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเจ้านายที่พวกเขาให้ความเคารพกำลังทำเรื่องไม่น่าให้อภัยต่อสตรี
หากก็ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้เลย
“แล้วห้ามปล่อยลงมาจากห้องเด็ดขาด
ล็อกประตูเอาไว้ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะกลับมาจัดการกับยัยผู้หญิงหลายใจต่อ!”
ลูเซียโน่ชี้หน้าเรียงคน
บรรดาสาวใช้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง
“ไป!” หันไปบอกลูกน้องคนสนิท
เจมส์ทำหน้าไม่บอกบุญเพราะได้ยินทุกคำสั่ง
ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายยอมรับว่าสิ่งที่นายทำมันรุนแรงเกินไป
แต่กระนั้นก็แอบเข้าใจลูเซียโน่อยู่ลึกๆ เพราะรักมากจึงหึงหวงมากเช่นกัน
“บ้าเอ๊ย! น่าหงุดหงิดใจชะมัดเลย”
คนปากเก่งทุบกำปั้นลงบนเบาะรถข้างตัว
สีหน้าของพิมพ์ชนกไม่สู้ดีเลยตอนที่เขาผละตัวจากมา
หล่อนยังคงสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้าง นอนขดตัวราวกับลูกแมวไร้ที่พักพิง
เขายอมรับว่าสงสาร
แล้วยังไงล่ะ?
ในเมื่อเธอทำผิดก็ต้องยอมรับโทษทัณฑ์ที่จะตามมาเช่นกัน ขืนเขาใจอ่อนต่อไปก็จัดการไม่อยู่
กลายเป็นว่าควบคุมร่างบางไม่ได้ ซึ่งเขาจะไม่รอให้วันนั้นมาถึง พิมพ์ชนกต้องอยู่ภายใต้อำนาจของเขาทั้งนั้น
เธอไม่มีสิทธิ์คิดต่อต้านหรือบินหนีไปจากกรงที่เขาขังไว้
“ไม่มีวันหรอกพิมพ์ชนก
ไม่มีวัน!!!”
ลูเซียโน่กัดฟันกรอด…
“เวรกรรมแท้ๆ
เชียวป้าเอ๊ย เมื่อคืนฉันผวาแทนเลย ฟังจากเสียงก็รู้ว่าถูกขืนใจ!”
สาวใช้คนหนึ่งพูดกับพุดซ้อนขณะที่ช่วยเป็นลูกมือในครัว
พุดซ้อนพ่นลมหายใจอย่างปลงตก พยักหน้าเล็กน้อยเชิงเห็นด้วย
“แล้วนี่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ
นายเล่นงานหนักออกปานนั้น แถมยังมาสั่งงดข้าวงดน้ำคุณเขาอีก เฮ้อ… ถ้ารักจนคลั่งแบบนี้ก็อย่าไปรักเขาเลยเนอะ”
สาวใช้อีกคนที่เพิ่งวางมือจากการล้างถ้วยชามรีบสมทบ
“นั่นสิ
แล้วได้ยินที่พูดไหม คืนนี้จะกลับมาเล่นงานต่อ บ้าไปแล้ว!”
“สงสารก็แต่นายหญิงเนอะพี่
ยังเด็กอยู่แท้ๆ กลับต้องมารองรับอารมณ์บ้าเลือดของนาย”
ทุกคำสนทนาล้วนแล้วแต่เห็นอกเห็นใจหญิงสาว
พุดซ้อนทนไม่ไหว ยิ่งฟังก็ยิ่งเสียดแทงความรู้สึก
“ป้าจะไปไหนจ๊ะ?”
“จะเอาข้าวไปให้นายหญิง”
พุดซ้อนตอบหน้าตาเฉย
“แต่นายสั่งห้ามนะป้า”
“ห้ามก็ห้ามสิ! ฉันทำตามคำสั่งบ้าๆ บอๆ นั่นไม่ได้หรอกนะ
ถ้าพวกแกสงสารคุณเขาก็อยู่เงียบๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เข้าใจไหม?”
พุดซ้อนกล่าวเสียงดุ
เหล่าสาวใช้พยักหน้าเห็นด้วย
“จ้ะๆ
ป้าไปเถอะ พวกฉันไม่พูดนายก็ไม่รู้เนอะ”
ทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี…
พิมพ์ชนกแม้จะมาอยู่ไม่เท่าไหร่หากความมีน้ำใจที่หล่อนมีก็ทำให้คนงานต่างรักและเคารพ
หญิงสาวไม่ได้ถือตัวว่าเป็นคนโปรด เธอพูดคุยทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม
เงินทองก็หยิบยื่นให้เวลาเห็นพวกเขาลำบาก ทุกๆ วันมักจะเข้าครัวทำอาหารให้ทานเสมอ
เรียกได้ว่าสร้างมิตรไมตรีจนทุกคนรัก
ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจึงทำให้ใครหลายๆ
คนสะเทือนใจไม่น้อย…
“โธ่… แม่คุณ”
น้ำเสียงแหบพร่าสั่นเครือ
ภาพที่เห็นทำเอาพุดซ้อนลมแทบจับ ร่างบางนอนสลบบนเตียงกว้างโดยไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดกาย
เนื้อนวลเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำน่ากลัวหลายจุด
มองปราดเดียวก็รู้ว่าเมื่อคืนถูกกระทำอย่างโหดร้าย
พุดซ้อนวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง
จับผ้านวมผืนหนาคลุมเรือนร่างอรชรให้อย่างเบามือ
ทอดมองใบหน้าจิ้มลิ้มอันเต็มไปด้วยคราบน้ำตาพลางส่ายหัว ทำไมนายถึงได้ป่าเถื่อนเช่นนี้
ตอนกระทำไม่สงสารกันบ้างหรือ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อายุยังน้อยอยู่แท้ๆ
จะทนรับมือกับความโหดร้ายได้ยังไง
“นายหญิงคะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกราวกระซิบ
สาวเจ้านอนนิ่งไม่ไหวติง
มีเพียงลมหายใจอุ่นร้อนเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเธอกำลังอยู่ในห้วงนิทรา
“ตายแล้ว
ตัวร้อนเป็นไฟเลย!”
พุดซ้อนตกใจยามอังมือบนหน้าผากนวล ไอร้อนแล่นพล่านจนต้องรีบชักมือออกอย่างไว
“ต้องเช็ดตัวก่อน”
พุดซ้อนรีบเดินไปล็อกประตูห้องด้วยกลัวจะมีใครพรวดพราดเข้ามาในขณะที่เธอกำลังทำการเช็ดตัวให้สาวน้อย
พิมพ์ชนกยังคงไม่ตื่นแม้จะถูกผ้าชุบน้ำเย็นไล้วนไปรอบๆ กาย ลูเซียโน่ทำเกินไปจริงๆ
อดสะเทือนใจไม่ได้ที่เห็นเด็กสาววัยแรกรุ่นต้องมาเจออะไรแบบนี้
“ไม่น่าเลยจริงๆ”
พุดซ้อนลูบแก้มเนียนใสของหญิงสาวด้วยความสงสาร…
“ตามนี้นะ
แล้วเดี๋ยวช่วงเย็นเอารายละเอียดการลงทุนมาให้ฉันอ่านอีกที”
ลูเซียโน่เอ่ยกับพนักงานสาวรายหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นเลขาฯ
ส่วนตัวของตน
“ค่ะท่าน”
สาวสวยรับคำอย่างนอบน้อม
ไม่กล้าส่งสายตาเย้ายวนตั้งแต่วันที่ถูกตวาดใส่ ตอนมาทำงานแรกๆ ความหล่อเหลาของเจ้านายชวนให้หัวใจสั่นไหวรุนแรง
หมายมั่นปั้นมือว่าต้องจับเขาให้ได้ ทว่าอีกฝ่ายรู้ทันทุกอย่าง
คนอย่างลูเซียโน่ถือคติเป็นผู้ล่าไม่ใช่ผู้ถูกล่า
หล่อนจึงถูกหมายหัวว่าถ้าไม่อยากตกงานก็อย่าคิดเกินเลยกับเขาเด็ดขาด
“อย่าเข้าไปครับ
คุณออสติน อย่าครับ”
“ปล่อยกู!”
เสียงเอะอะโวยวายส่งผลให้คนที่กำลังเอนกายพักผ่อนต้องลืมตามอง
ร่างสูงของน้องชายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง
สีหน้าแววตาดุดันมาแต่ไกล
“ผมพยายามห้ามแล้วครับนาย”
เจมส์ก้มหน้าบอก กลัวถูกดุแต่ผิดคาด
“ออกไปก่อน”
ลูเซียโน่ไล่ลูกน้องคนสนิท
เรียวปากหยักแสยะยิ้มยามมองออสติน เขายังอยู่ในชุดเมื่อคืน
“พี่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย
ทำแบบนั้นกับเธอได้ยังไง!”
คนที่เก็บความรวดร้าวมาตลอดทั้งคืนระเบิดอารมณ์ใส่ทันที
คนฟังหัวเราะร่วน รู้สึกสะใจไม่น้อยที่ทำให้ผู้ชายจอมยียวนแทบคลั่งตายได้
“ไปถามพิมพ์ชนกเอาเองสิว่าฉันเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า
หล่อนน่าจะตอบได้ดีกว่าใคร เพราะเมื่อคืนเรามีความสุขกันมาก”
ลูเซียโน่จงใจยั่วโทสะอีกฝ่าย
“สารเลวเอ๊ย!!!” ออสตินถลาไปกระชากคอเสื้อพี่ชาย
“คนอย่างพี่ไม่ควรได้ครอบครองผู้หญิงดีๆ
อย่างคุณข้าวด้วยซ้ำ!”
ยิ่งได้ยินออสตินเรียกชื่อเล่นของพิมพ์ชนกหัวใจก็ร้อนรุ่ม
“ถ้าดีจริงคงไม่ร่านออกไปกับแกจนหามรุ่งหามค่ำแบบนั้นหรอก!”
ลูเซียโน่ตอกกลับ
แววตาเดือดดาลพร้อมมีเรื่องเต็มที่
“ผมต่างหากที่เป็นคนขอร้องให้เธอไป
ผมสงสารเธอที่ต้องทนเหงาอยู่แต่ในบ้าน ผมแค่พาเธอไปทานเค้กเพราะป้าพุดซ้อนบอกว่าเธออยากทานเค้ก
อยากออกไปเปิดหูเปิดตา แล้วพี่ล่ะ? พี่เคยรู้บ้างไหมว่าเธอต้องอึดอัดแค่ไหนกับกรอบที่พี่ตีไว้!”
คำพูดของน้องชายกระแทกหัวใจคนฟังอย่างจัง
วูบแรกนัยน์ตาเหยี่ยวสั่นไหว ทว่าเขาก็คือเขา… ไม่มีทางให้ใครเห็นความอ่อนแอง่ายๆ
“แล้วพี่รู้ไหมว่าทำไมผมถึงพาเธอออกไปข้างนอก”
ออสตินแสยะยิ้มร้ายกลับบ้าง
ลูเซียโน่ไม่ตอบแต่รอฟังอีกฝ่ายว่าจะพูดสิ่งใดต่อ
“เพราะเมื่อวานครอบครัวคุณข้าวมาหาเรื่องเธอถึงที่บ้าน
พวกเขาทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือกับคุณข้าว ผมไม่อยากให้เธอเครียด ผมเลยชวนเธอออกไปสูดอากาศข้างนอก
หวังให้เธอลืมความทุกข์ที่เพิ่งเผชิญ”
“แล้วทำไมไม่รีบกลับล่ะ
พุดซ้อนบอกว่าแกออกไปกับเธอตั้งแต่ช่วงบ่าย
ไปสูดอากาศกันถึงไหนวะถึงกลับมาตอนเที่ยงคืน!” ลูเซียโน่ตะคอกกลับบ้าง
ออสตินปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ
เขามองใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายแล้วยิ่งสมเพช
ก่อนจะช่วยสงเคราะห์ให้คนโง่งมงายได้รู้ความจริง
“ก็ถ้าคุณข้าวไม่ปวดท้องกะทันหัน
ผมคงพาเธอกลับตั้งแต่ทานเค้กเสร็จแล้ว”
สายตาของลูเซียโน่เปลี่ยนไป
“หมายความว่ายังไง?” เขาเอ่ยถาม
“คุณข้าวปวดท้องกะทันหันผมจึงพาเธอไปโรงพยาบาล
โรคกะเพาะของเธอกำเริบหนัก ต้องให้น้ำเกลือและนอนพักเพื่อดูอาการจนกว่าจะแน่ใจว่าปลอดภัยถึงจะกลับบ้านได้
และที่พี่เห็นผมประคองเธอลงจากรถก็เพราะว่าเธอเดินไม่ไหว
ผู้หญิงที่พี่ฉุดกระชากไปทำเรื่องเลวระยำ เขากำลังป่วยได้ยินไหม!!!”
หัวใจของลูเซียโน่แทบหยุดเต้น
ความจริงที่ได้รู้เสียดแทงความรู้สึกจนเขาอึ้งไป
“และถ้าไม่เชื่อดูนี่…”
ออสตินหยิบถุงยาของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่เหน็บไว้ที่เอวปาใส่หน้าพี่ชายเต็มแรง
“ยาของเธอเมื่อคืน
แหกตาดูซะ!!!”
ถุงพลาสติกสีขาวกระทบใบหน้าก่อนจะร่วงหล่นพื้น
ร่างสูงกำยำยืนนิ่งไม่ไหวติง สิ่งที่ได้รู้กำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น
ภาพความโหดร้ายที่เขากระทำต่อร่างบางลอยเข้ามาในมโนสำนึก คราบน้ำตาและเสียงกรีดร้องเด่นชัดจนใจรวดร้าวเหลือคณา
เขาทำอะไรลงไป
เขาทำเรื่องบ้าอะไรลงไป!!!
หึๆ หายบ้าแล้วใช่ไหมอิเฮีย เดี๋ยวรู้เลยว่านรกมีจริง เมียเกลียดขี้หน้าแน่
เชอะ!
อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน E-Book
จะวางจำหน่ายประมาณ 50% ของเนื้อเรื่องนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า
อัพนิยายทุก
จ - ส และ
หยุดอัพวันอาทิตย์นะคะ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ
นิยายออกใหม่ล่าสุด “โซ่ตรวนเสน่หา” ฝากด้วยนะคะ
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น