ตอนที่ 40 : ช่วยกันดูแล
“ฉันไม่พาแกไปไหนหรอกค่ะ”
บัวชมพูอ้อมแอ้มตอบกลับไป
“แปลว่าคุณจะไม่แต่งงานใหม่อย่างนั้นหรือ?” น้ำเสียงฟังดูลิงโลด แววตายินดีจนออกนอกหน้า
บัวชมพูสะดุดใจกับคำพูดของเขา แต่ไม่กล้ารับปากไปเช่นกัน เพราะเป็นเรื่องของอนาคต ที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป
ท่าทางนิ่งเงียบนั่นทำให้เขาหน้าม่อยลง เพราะคงเป็นเรื่องยากที่ผู้หญิงสวยน่ารักอย่างนี้จะอยู่เป็นแม่หม้ายไปตลอด
“เอ่อ...ฉันคิดว่ามันดึกแล้ว และฉันก็ง่วงนอนด้วย”
ภูวฤทธิ์นึกรู้ตัว ขยับตัวลุกนั่ง
“ทำไมเวลาคุยกับคนอื่น คุณจะแทนตัวเองด้วยว่าบัว แต่ทำไมกับผมถึงเป็นฉันตลอดเลย ทั้งๆ ที่เราน่าจะสนิทสนมกันให้มากกว่านี้เพื่อนายภีมนะ”
คำถามอย่างกังขา พร้อมข้อเรียกร้องเล็กๆ นั่นทำให้เธอสะอึกขึ้นมาอีกหน
“ฉัน...เอ่อ บัวก็แค่ไม่ชิน”
เสียงหวานกับแก้มที่นวลปลั่งนิดๆ ทำให้เขานึกพอใจ มันฟังดูอ่อนหวานและน่ารักขึ้นอีกเป็นเท่า เวลาเธอแทนตัวเองอย่างเป็นกันเองเมื่อพูดกับเขา
“ขอบคุณครับ”
เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ
บัวชมพูช้อนดวงตาขึ้นมามอง ประหลาดใจเมื่อได้ฟังคำขอบคุณจากผู้ชายอย่างภูวฤทธิ์ วันนี้เขาดูน่ารักกว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา ทำให้เธอพลอยผ่อนคลายไปด้วย
“รบกวนคุณมานาน ผมกลับไปนอนดีกว่า”
ร่างสูงก้าวลงจากเตียงนอนหลังใหญ่ บัวชมพูลุกตามไปเพื่อจะปิดประตูให้เขา
“ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
เอื้อนเอ่ยลาเสียงหวาน
ภูวฤทธิ์มองเจ้าของแก้มเนียนใส ดวงตากลมสวย กลีบปากอิ่มจิ้มลิ้มแย้มยิ้มให้เขา ผู้หญิงตรงหน้าช่างน่ารักน่าใคร่น่าเสน่หา มิน่าที่เธอกวาดหัวใจคนในบ้านไว้ได้จนหมด
“ราตรีสวัสดิ์”
ดวงตาคมแวววาวเป็นประกายจับจ้องรอยยิ้มที่ทิ้งท้าย แต่ก่อนที่บานประตูจะปิดสนิท ฝ่ามือใหญ่กลับยกขึ้นทานไว้ บัวชมพูชะงักค้าง ดวงตากลมดำขลับบนใบหน้าเด็กกว่าวัยดูคล้ายสาวรุ่นช้อนขึ้นมองเขา
“คะ?”
คิ้วเรียวเส้นสวยเลิกขึ้นนิดๆ เหมือนจะถามว่าเขามีอะไรจะคุยกับเธออีก
ไม่มีคำพูดใด นอกจากใบหน้าคร้ามที่ชะโงกเข้ามาใกล้ จดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากเล็กอิ่มที่เผยอค้างนิดๆ เขาแค่อดใจไม่ไหว อยากรู้ว่ามันจะนุ่มปานไหน จะนุ่มเท่าแก้มของน้องชายหรือเปล่า
แต่มันนุ่มกว่า หวานด้วย กลิ่นอ่อนๆ ของแป้งเด็กอวลอยู่ในจมูก ให้ความรู้สึกถึงความบริสุทธิ์ ซื่อใส ไร้เดียงสา ที่ไม่คิดว่าจะมีในตัวผู้หญิงคนนี้ แต่รสจูบที่กำลังดื่มด่ำกำซ่านอยู่ เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ช่วยยืนยันกับเขาว่า บัวชมพูไม่ได้เจนจัดหรือคุ้นเคยกับสัมผัสจากผู้ชายอย่างที่เขาคิดเอาไว้เลย
ร่างกลมกลึงสั่นน้อยๆ เมื่อมือหนาของเขาขยับเลื้อยโอบรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ชิด เพื่อมอบจูบที่ลึกซึ้งไปกว่านี้ ลิ้นเรียวกำลังสอดผ่านเข้าไป แต่ริมฝีปากนั้นกลับปิดงับเม้มไว้แน่น ไม่ให้เขาได้ทำอะไรตามใจนึก
ใบหน้าที่ยังหลงวนอยู่ในความสับสนอลหม่านขยับห่าง เห็นแก้มสองข้างของเธอแดงจัด ลมหายใจหอบแรง ดวงตาตื่นตระหนก เหมือนกับคนไม่เคยถูกจูบมาก่อน
ร่างกลมกลึงขยับนิดๆ เพื่อให้พ้นจากมือที่กำลังประคองอยู่ด้านหลังเอว พร้อมกับถอยหลังกลับเข้าห้อง
“บัว”
“ปัง”
เสียงประตูถูกปิดใส่หน้า
ภูวฤทธิ์หน้าค้าง เธอไม่ได้ต่อต้านขัดขืน แต่ก็ไม่ได้ยินยอมพร้อมใจ เขาได้แต่กะพริบตาปริบๆ ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องอีกนาน
และถ้าสายตาของเขาสามารถมองเห็นทะลุปรุโปร่งเข้าไปข้างใน คงได้เห็นร่างของบัวชมพูที่ยืนพิงบานประตูอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง เพราะสัมผัสที่ราวกับถูกไฟฟ้านับหมื่นนับแสนโวลต์ช็อตร่าง
เธอถูกผู้ชายจูบ...จูบแรกในชีวิตสาว...ภูวฤทธิ์เป็นคนได้มันไป...เขากำลังคิดอะไรอยู่...ทำไมถึงได้จูบเธอ
บัวชมพูหายใจหอบแรง...รู้สึกช็อก...เต็มไปด้วยความสับสน
เพราะหากภูวฤทธิ์เป็นเพียงชายหนุ่มทั่วไป ที่ไม่ใช่ลูกชายของคุณภูมิชาติ เธอคงปล่อยตัวและหัวใจให้ลอยเพริดไปกับจูบของเขาโดยไม่คิดตะขิดตะขวงใจ
ใบหน้างามค้าง กะพริบตาปริบๆ อย่างงงุนงง สงสัย ไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ละเกิดขึ้นได้ยังไง?
ภูวฤทธิ์รู้ตัวหรือเปล่า ว่าเขากำลังทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกับเธอ...คนที่เขาพยายามผลักไสไล่ส่งออกไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ หรือนี่คือวิธีของเขา
“อะไรนะคะป้า บ้านโดนงัดหรือคะ?”
น้ำเสียงตกอกตกใจ เมื่อได้รับข่าวจากป้าอุไรแต่เช้าตรู่ ก่อนจะตั้งใจฟังอีกฝ่ายเล่ารายละเอียดให้ฟัง
“ค่ะๆ ป้าบัวจะรีบไป” บัวชมพูวางสาย แล้วก็รีบแต่งตัวให้เสร็จ ป้าอุไรบอกว่าพบรอยถูกงัดที่หน้าต่างบานหนึ่งของบ้าน แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ บ้านใกล้ๆ ก็โดนยกเค้าไปเช่นกัน เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงอยากให้เธอไปตรวจสอบพร้อมกับให้ปากคำในฐานะเจ้าของบ้าน
เมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมาพร้อมลูกชาย ก็เห็นภูวฤทธิ์ยืนอยู่หน้าประตู เหมือนกำลังรอคอย
ร่างบางชะงัก สบตากับเขาแว่บหนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนกลับเข้ามาก่อกวนความรู้สึก จูบของภูวฤทธิ์ทำให้เธอนอนไม่หลับด้วยความสับสนอยู่จนค่อนคืนเลยทีเดียว
“พี่ฤทธิ์”
ภีรภัทรเรียกพี่ชายเสียงใส ก่อนจะโผเข้าไปหา
“ตื่นแต่เช้าเลยนะนายภีม จะไปเที่ยวไหนฮึ?”
เขาช้อนตัวน้องชายขึ้นมาอุ้มไว้ หากปรายตามองไปที่แม่เจ้าหนู
“กลับไปบ้านโน้นครับ”
“ไปบ้านหรือ?...กลับไปทำไม มีอะไรรึเปล่า?”
หันไปถามหญิงสาวอย่างตกใจ เกรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะทำให้บัวชมพูตกใจจนหนีกลับบ้าน
หญิงสาวไม่ได้สบตาเขา แต่ก็ตอบมา
“ป้าอุไรโทรศัพท์มาบอกว่าบ้านโน้นโดนงัดค่ะ ตำรวจเลยอยากให้ฉันไปตรวจสอบดูว่ามีอะไรหายไปบ้าง”
เขาพลอยตกใจไปด้วยกับเรื่องที่ได้ยิน
“แล้วคุณจะไปยังไง? เดี๋ยวผมไปส่งไหม?”
น้ำเสียงถามห่วงใย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉัน...เอ่อ...ไปจัดการเองได้ คุณฤทธิ์ไปทำงานเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
ชอบก็อย่าลืมกดหัวใจด้านล่าง
และคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะจ๊ะ
 |
|
กดติดตามผลงานของนักเขียนได้ที่เพจนี้นะจ๊ะ
จะได้ไม่พลาดการติดตามน๊า ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
