เล่ห์ร้าย สายใยสวาท

ตอนที่ 39 : คำขอร้อง

 

เมื่อลงมายังโต๊ะอาหารค่ำ แม้จะพยายามปรับสีหน้าและทำตัวให้เป็นปกติ แต่ครั้งใดที่ดวงตาคมคายปรายมามอง บัวชมพูก็เสไปมองทางอื่นทุกครั้ง

กิ้ง...เสียงช้อนกระทบกัน นั่นเพราะเธอเอาแต่มองอาหาร ส่วนเขาก็จ้องที่จะตะครุบช้อนกลางที่หญิงสาวใช้ตักอาหาร ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นมองอัตโนมัติ

ภูวฤทธิ์ยิ้มหวานให้ ตักผัดผักใส่จานให้เธอ แล้วยักคิ้วหยับๆ ให้ บัวชมพูรีบหลุบสายตาวูบหลบ

“ขอบคุณค่ะ”

“ทานเยอะๆ นะบัวชมพู ดูท่าว่าเราสองคนต้องตุนพลังไว้มากๆ เอาไว้รบกับนายภีม”

“ค่ะ”

เธอเพียงผงกหน้ารับคำ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทานต่อ

ภูวฤทธิ์ชักนึกสนุกที่จะได้แกล้งเธอ เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็ยึดตัวภีรภัทรไปเล่นคอมพิวเตอร์ด้วยกันที่ห้อง สังเกตจนน้องชายเริ่มสีหูสีตาง่วงจึงพาไปส่งยังห้องนอน

“เดี๋ยวพี่ฤทธิ์จะเล่านิทานให้ฟังเอาไหม?”

ใบหน้าหงอยๆ เพราะง่วงงุนผงกรับ มือหนาจึงเคาะลงไปบนบานประตู

บัวชมพูในชุดนอนลายแมวเหมียวคิตตี้สีชมพูมาเปิดประตูให้ เธอยื่นมือมาจะรับตัวลูกชาย

แต่ร่างใหญ่กลับเบี่ยงตัวเบียดแทรกร่างเดินผ่านเธอเข้าไปในห้อง พอพาลูกชายเธอวางลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว ยังถือวิสาสะตามลงไปนอนเอกเขนกด้วยอีกคน

“ผมสัญญากับนายภีมว่าจะเล่านิทานให้ฟัง”

บัวชมพูที่ยืนหน้างัน ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป กระทั่งลูกชายผงกหน้าขึ้นมากวักมือเรียก

“แม่บัวมานอนฟังพี่ฤทธิ์เล่านิทานด้วยกัน”

น้ำเสียงยานคางเพราะความง่วงเอ่ยชวน ดวงตากลมกิ๊กหรี่ปรือบอกว่าง่วงเต็มแก่แล้ว

“มาสิบัวชมพู”

 เขาเงยหน้าขึ้นมาชวนอีกคน เธอจึงเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียงอีกด้านหนึ่ง โดยมีลูกชายอยู่ตรงกลางเตียงคั่นระหว่างเธอกับเขา

“หยิบนิทานให้ผมเล่มสิ” เขาว่า

“ไม่เอา...ไม่เอา...อยากฟังเรื่องใหม่”

 ใบหน้าง้ำ หันมาบอกกับเขา

“เอ้าๆ ก็ได้ ว่าแต่นิทานเรื่องอะไรดีล่ะ?”

“โรโบค็อปไงพี่ฤทธิ์”

“นั่นมันหนังไม่ใช่หรือคะ?”

 แม่เจ้าหนูหันมาถาม

“เกมน่ะ เกมที่นายภีมเล่น”

“คุณให้แกเล่นเกมหรือคะ? ตาภีมยังเด็กไปที่จะเล่นเกมรุนแรงแบบนั้น”

น้ำเสียงดุของคนเป็นแม่ทำให้เขาหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง สีหน้าของบัวชมพูดูเป็นกังวลเกินเหตุ

“น่าคุณ...เด็กผู้ชายมันก็ต้องมีบ้าน จะให้ดูแต่สโนไวท์ ซินเดอเรล่า เล่นแต่งตัวตุ๊กตาหรือไง? เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นตุ๊ดกันพอดี”

“จะฟังนิทาน”

 เสียงเล็กๆ ร้องประท้วงการโต้เถียงขึ้นมา

“ตกลงๆ “

 ภูวฤทธิ์กลับมาตั้งใจอีกครั้ง

“ในเมืองดีทรอยท์ที่เต็มไปด้วยอาชญากรรมและโจรผู้ร้าย...”

 เล่านิทานจากหนังเรื่องที่น้องชายเรียกร้องให้ฟังเป็นวรรคเป็นเวร

บัวชมพูเหลือบมองใบหน้าคร้ามที่เล่านิทานเป็นคุ้งเป็นแควสลับกับมองลูกชายที่ดวงตาค่อยๆ ม่อยลง ก่อนจะปิดสนิท จึงรู้สึกตัวเนื้อเรื่องว่าโรโบค็อปเวอร์ชั่นภูวฤทธิ์กำลังจะกลายเป็นหนังอีกเรื่องหนึ่ง

“ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่มันทรานฟอร์เมอร์ไม่ใช่หรือคะ?”

“หืม”

เขาหันมามองหน้าเธอ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกขึ้นได้

“นั่นสินะ”

“ฉันถึงว่าเมแกน ฟ็อกส์มาโผล่ในโรโบค็อปได้ยังไง”

 เธอยิ้มนิดๆ

“เอาน่า นายภีมไม่รู้หรอก”

 พอก้มลงมองก็เห็นว่าน้องชายหลับสนิทไปแล้ว เขาเผลอยิ้มออกมา รู้สึกประสบความสำเร็จในการเล่านิทานแม้ว่าเนื้อเรื่องมันจะฟังดูประหลาดๆ ก็ตามเถอะ

“หลับไปแล้วเจ้าจอมซน”

ว่าพร้อมกับก้มลงหอมที่หน้าผากของน้องชาย

ภาพที่ได้เห็นทำให้บัวชมพูรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด หากภีรภัทรมีพ่อของแกอยู่ด้วยก็คงจะดี แต่ว่าคุณภูมิชาติก็ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้กับลูกชาย

“เฮ้อ”

ร่างใหญ่ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงเริ่มเลื้อยลงขยับตัวเพื่อให้นอนสบายขึ้น ทำราวกับจะนอนเสียที่นี่ ดวงตาระแวงเหลือบมองเขา

“ผมมีความสุขจังที่ได้ดูแลนายภีม ถึงจะเหนื่อย แต่ก็สนุก”

ใบหน้าคร้ามวางบนเท้าศอกหันหน้ามาพูดกับเธอ ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายสบายๆ และเป็นกันเองเสียจนดูคุ้นชินกลมกลืนไปกับห้องนอนนี้ราว

“แต่ถ้าเลี้ยงทั้งวันคงไม่สนุกนักหรอกค่ะ”

 เธอเปรยยิ้มๆ

“คุณอย่าพาแกไปจากบ้านนี้ได้ไหม?”

 แววตาคนพูดทอดลงอ่อนโยนลงเอ่ยขอร้องกับเธอ

บัวชมพูสะอึก

“แล้วจะให้ฉันพาแกไปไหนล่ะคะ?”

“ไม่รู้สิ...ผมเห็นผู้กองธันวามาที่นี่บ่อยๆ แล้วยังจะคุณธีระภพอีก เขาสองคนดูเป็นคนดีนะ ฐานะหน้าที่การงานอะไรก็มั่นคง”

 เขาเปรยขึ้นมารู้สึกใจหายพิกล

“ถ้าคุณแต่งงานใหม่จริงๆ ทิ้งนายภีมให้ผมเลี้ยงได้ไหม ผมสัญญาว่าจะดูแลแกอย่างดี”

คำขอร้องกึ่งอ้อนวอนด้วยสายตาของเขา ทำให้บัวชมพูนึกใจหาย

ชอบก็อย่าลืมกดหัวใจด้านล่าง 

และคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะจ๊ะ

ฉบับ Ebook วางแผงแล้ว อยากฟินจิ้มเลยค่า ^^

   

เล่ห์ร้าย สายใยสวาท รัชริล www.mebmarket.com เมื่อแม่เลี้ยงวัยกระเตาะ จูงมือน้องชายต่างสายเลือดเข้ามาแสดงตัว ชีวิตของหนุ่มโสดเจ้าสำราญอย่างเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาล ^^      เธอตะเกียกตะกายหนี แต่ไม่ทันที่เท้าจะก้าวลงไปจากเตียง มือไวเป็นลิง ก็คว้าชายกระโปรงพร้อมกระชากอย่างแรงแคว่ก!เสียงที่ดังพร้อมกับรอยขาดแล่งยาวเป็นทาง เปิดเปลือยเผยเรียวขานวลเนียนขาวออกมาอวดสายตา ใบหน้าหื่นกระหายฉายรอยยิ้มกระหยิ่มคว้าหมับจับข้อเท้าเล็กกระชากกลับ ร่างบางไถลเข้าไปใต้ร่างของเขาที่ตามมาคร่อมตะครุบเอาไว้“ตื่นเต้นดีชะมัด”         ใบหน้าคร้ามเหม็นเหล้าหึ่งชะโงกเข้ามาใกล้...ท่าทางตื่นกลัวสุดขีดกำลังกระตุ้นอารมณ์เบื้องลึกที่มืดดำของเขาให้ยิ่งฮึกเหิมเผียะ!เสียงฝ่ามือบางฟาดฉาดเข้าที่หน้า คมเล็บกรีดแก้มจนเป็นรอยจางเลือดซิบ"ซี้ดดดดด...." กลีบปากหยักหนาสูดปากเบาๆ หรี่ดวงตาวับวาวลงจ้องเขม็งมองมา“ไม่ยักรู้ว่ารสนิยมชอบความรุนแรงเสียด้วย”มือหนาพุ่งมาจับต้นแขนเรียวแน่นแล้วกระชากเข้าหาตัว พร้อมฉกใบหน้าลงไปซุกไซ้หา ใบหน้านวลบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบพัลวัน“อย่านะคุณฤทธิ์ ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณนะ”        ยิ่งเธอดีดดิ้นเท่าไหร่ เสื้อผ้าที่สวมใส่ยิ่งหลุดลุ่ย ภาพที่เห็นปลุกปั่นอารมณ์หื่นกระหายให้พวยพุ่งยิ่งขึ้นไปอีก...         เขาไม่เคยนึกอยากปลุกปล้ำใครเท่านี้มาก่อน แต่สำหรับผู้หญิงจอมมารยาคนนี้ เธอกระตุ้นเลือดนักล่าท้าทายให้มันกำลังเต้นระริกขึ้นมาทีเดียว“อย่ามาลำเลิกตอนนี้หน่อยเลย...คุณเป็นเมียพ่อผม...ในเมื่อท่านตายแล้ว ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของท่านก็ต้องตกเป็นของผมในฐานะทายาทโดยชอบธรรมไม่ใช่หรือ?” เสียงทุ้มต่ำเข่นเขี้ยวถามคำรามอยู่ในลำคอ“ไม่เว้นแม้แต่คุณ”          พูดจบร่างบางก็ถูกกดราบลงบนที่นอน ใบหน้าร้อนฉ่าตามลงมาซุกไซ้อย่างหื่นกระหายดุดันบัวชมพูกรีดร้องลั่นหากภูวฤทธิ์คิดว่าเธอเพียงดีดดิ้นเพื่อจะแสดงให้สมบทบาท ริมฝีปากร้อนเลื่อนไล่ตามประกบติด ยิ่งใบหน้างามส่ายสะบัดขัดขืนเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งบดบี้ขยี้ริมฝีปากลงไปหนักหน่วงเท่านั้นในเมื่อเธอความชอบรุนแรง...เขาก็จะตอบสนองให้ถึงใจ...

กดติดตามผลงานของนักเขียนได้ที่เพจนี้นะจ๊ะ 

จะได้ไม่พลาดการติดตามน๊า ^^