<>

ลำดับตอนที่ #49 : The Uagadou Academy

B
E
R
L
I
N
❀

APPLICATION 

"ทำไมทุกคนถึงชอบเรียกโรสลับหลังว่า...ปีศาจยิ้มจังน่ะ โรสออกจะน่ารักน่าเอ็นดู:)"

     บทบาทที่เลือก : โรซัลฟ่า บาร์ธาซ่าร์  บทสภานักเรียน

     หอพัก : Scarlet Owl 

     ชื่อ : โรซัลฟ่า บาร์ธาซ่าร์ | Rosalva Balthazar

     ชื่อเรียก : โรส

     อายุ : 19

     เพศ : หญิง

     ชั้นปี : ปี 4

     รูปร่างหน้าตา : ใบหน้าใสเรียวสวย ประดับด้วยคิ้วที่โค้งรับกับดวงตากลมโตสวยดุจอัญมณีสีโกเมน เรือนผมนุ่มหยักศกยาวถึงกลางหลัง จมูกโด้งเป็นสันน้อยๆ นั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอราวกับตุ๊กตากระเบื้องอันเล่อค่า ริมฝีปากอวบอิ้มสีแดงดุจเชอรี่สด เรือนร่างนาฬิกาทรายบอบบางน่าทะนุถนอม แต่สิ่งที่สตรีพึ่งมีเธอก็มีพร้อมจนน่าอิจฉา สะโพกผายรับกับเรือนร่างบอบบาง แขนขายาวเรียวสวย ผิวสีขาวดั่งน้ำนมเนียนนุ่น ตัวเธอนั้นนุ่มนิ่มดุจตุ๊กตาหมีที่มีขนาดเท่าคนจริง น้ำหนัก 42 kg. ส่วนสูง 164 CM. 

     ลักษณะนิสัย :โรสเป็นคนที่ใบหน้าจะประดับด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่เสมอ จนทำให้ไม่ค่อยสามารถคาดเดาอารมณ์ของเธอออกซักเท่าไหร่นัก นิสัยส่วนมากที่แสดงออกมาของโรสคือ ความอ่อนโยน ใจเย็นและพึ่งพาได้ที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ ความขี้อ้อนที่มักจะแสดงเวลาอยู่กับคนที่สนิท ความเอาแต่ใจเล็กๆน้อยๆกับความซุ่มซ่ามและชอบงอแงในบ้างครั้งกับพวกเพื่อนๆ ส่วนนิสัยที่โรสไม่เคยแสดงออกมาให้คนสนิทเห็นเท่าไหร่นั้นคือ ความเลือดเย็น อำมหิตและโหดเหี้ยมของเธอ ที่จะมีให้เห็นตอนที่มีคนมารังแกเพื่อนหรือทำร้ายเพื่อนของเธอ โรสไม่ใช่คนใจดีขนาดปล่อยคนที่มาทำร้ายตัวเองได้  เะอมักจะเอาคืนแบบเท่าตัวกับคนที่มาทำกับตัวเธอเสมอ โรสไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนเปิดมาโรสก็พร้อมจะตอกกลับด้วยคำพูดเจ็บแสบตลอดๆ

     ประวัติ : ชีวิตของฉันโรซัลฟ่า บาร์ธาซ่าร์คุณหนูลำดับที่ 7 ของตระกูลบาร์ธาซ่าร์ผู้เกิดจากนายหญิงแห่งบาร์ธาซ่าร์  ตระกูลของผู้ขายข่าวสาร ข้อมูลและยารักษาโรค เกิบครึ่งชีวิตของตนในตระกูลนี้ทุกคนทำงานในที่มืดมากกว่าที่แจ้งกันทั้งนั้น 

     วันที่ทุกคนในตระกูล... ไม่สิ วันที่นายท่านแห่งตระกูลบาร์ธาซ่าร์รอค่อยมาถึง วันที่ภรรยาคนแรกของเขาจะคลอดบุตรที่ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นคุณชายหรือคุณหนูกันแน่ ตัวเขานั้นหวังที่จะได้บุตรชายจากภรรยาคนแรกเพื่อมาสืบทอดตระกูลต่อจากเขา  แต่ดูเหมือนในที่นี่คงจะมีเพียงเขาคนเดียวกระมังที่หวงจะให้บุตรชายกำเนิดออกมาจากครรภ์ของภรรยาคนแรกของเขา

     ภรรยาคนรองผู้คลอดคุณชายใหญ่และภรรยาคนสามผู้คลอดคุณชายรองและคุณหนูใหญ่นั้นในใจหวังอย่างยิ่งว่า นางผู้หญิงที่อยู่ในห้องคลอดตอนนี้จะตกตายตามกันไปทั่งคู่ จะได้ไม่มาขัดขวางเส้นทางที่จะขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลของบุตรชายของตน ต่างคนต่างความคิดกันไป แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ การรอค่อยการกำเนิดนี้อย่างใจจดใจจ่อ

     ผ่านไปค่อยคืนจวบจนรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ปรากฎ  ภรรยาคนแรกได้ให้บุตรีในรุ่งอรุณของวันนั้น ท่ามกลางความผิดหวังของบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด แต่กลับเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับภรรยารองและภรรยาสาม ทารกน้อยถูกมารดาทอดทิ้งให้แม่นมเป็นผู้เลี้ยงดู

     จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี หลังจากที่เธอเกิดตอนนี้ก็อายุได้ 6 ขวบแล้ว เด็กหญิงเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเฉยชาและเย็นชาของบิดาและมารดา เพราะมารดาอยากได้บุตรชายมากกว่า จึงยัดเยียดให้เธอเรียนในสิ่งที่บุตรชายตระกูลใหญ่พึ่งเรียน พูดกับเด็กหญิงอยู่เสมอว่า 'เธอจะต้องเก่ง เก่งมากกว่าใครๆ' หัวใจสีขาวเริ่มถูกย้อมเป็นสีเทาและปรากฎบาดแผลที่ละนิด

     "โรสลูกต้องเก่ง ต้องเก่งกว่าพวกมัน ต้องเหนือกว่าพวกมัน" อ่า... คำพูดนี้อีกแล้ว

     "...อย่าให้พวกมันมาแย่งสิ่งที่เป็นของลูกไปได้" มันเป็นของหนูจริงๆนะหรอ หรือจริงๆแล้วท่านอยากได้มันเองกันแน่มารดา

     จนวันหนึ่งนางไปร้องขอกับมารดา ให้ยกเลิกเรื่องการเรียนพวกนี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมา กลับสร้างบาดแผลในจิตใจของเธอที่ละนิด

    "ท่านแม่ ข้าไม่อยากเรียนพวกนี้แล้ว" เธอเหนื่อยแล้วมารดา...

    เพียะ!!!!! 

    ใบหน้าน่ารักหันไปตามแรงตบของมารดา ที่ตบลงมาที่ใบหน้าข้างขวาของเธออย่างไม่ออมแรง 

     "แก... แกมันไม่น่าเกิดมาจริงๆ!!!!" ความเจ็บปวดที่แก้มข้างขวากระทับถึงดวงใจดวงน้อยที่อกข้างซ้ายของเด็กหญิงตัวน้อย

    "ทำไมๆ ทำไมแกต้องเกิดมาเป็นมารชีวิตของฉันด้วย!!! ถ้าแกไม่เกิดมาล่ะก็บุตรชายของฉันจะต้องเกิดมาแน่ๆ!!!!" ทั่งๆที่ความเจ็บที่ข้างแก้มมันชาไปแล้วแท้ๆแต่ทำไหมมันถึงเจ็บที่หน้าอกไม่หายสักทีล่ะ?

    หลังจากผ่านเหตุการณ์วันนั้นมานี้ก็ 4 ปีได้แล้วมั้ง เธอก็ยังคงถูกบังคับให้เรียนเหมือนเดิม ไม่สิมันหนักขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนมากนัก ทุกๆวันเรียนวิชาต่อสู้กับอาจารย์ มีรอยช้ำและรอยบาดแผลกลับไปทุกครั้ง แต่ก็ยังคงถูกบังคับให้เรียนพวกวิชาการทั้งมารยาท ดนตรี การคำนวณและการบริหารการปกครองต่างๆ ต้องเรียนเสริมเรื่องการรักษาเพื่อให้เหมาะสมกับตำแหน่ง'ว่าที่ผู้นำตระกูล'

    ความสัมพันธ์ของมารดากับเธอก็ยิ่งย้ำแย่ลงกว่าเดิม หึ... ไม่สิมันย้ำแย่มาตั้งนานแล้วต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเอาแต่หลอกตัวเองอยู่ทุกวันๆ ว่าทุกอย่างมันเหมือนเดิม ชักจะเริ่มเกลียดตัวเองแล้วสิ ที่ฉลาดเกินไปจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากเกินไปแบบนี้ วันนี้เธอออกมาข้างนอกเพื่อเที่ยวเล่นและดูของแปลกใหม่ที่พวกพ่อค้านำมาขายกัน เมื่อเดินไปเรื่อยๆเธอก็เห็นภาพเด็กหญิงคนหนึ่งที่จับจูงมืออยู่กับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะแม่ของเด็กคนนั้น ทั้งสองพูดคุย หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน 

     'เธอกับท่านแม่จะเป็นอย่างนี้บ้างได้ไหมนะ?'

     "แน่นอนสิ รีบกลับบ้านกันเถอะ พี่ของลูกจะกลับมาแล้วนะ ทีนี้ครอบครัวของเราจะได้อยู่อย่างพร้อมหน้าสักที" ครอบครัว...

     ช่วงเย็นเป็นวันที่ทุกคนต้องมาทานอาหารพร้อมกันทุกคน บรรยากาศที่คนภายนอกเห็นนั้นแสนอบอุ่น แต่สำหรับเธอแล้วมันช่างหางไกลจากคำว่า'ครอบครัว'ที่พวกชาวบ้านพูดกันนัก มีแต่ความเย็นชา ห่างเหินและคำจิกกัด นี้หรอครอบครัว? 

     เฮ้อ... น่าเบื่อจริงๆ

     และในคืนวันนั้นพี่ชายคนรองของเธอก็ตกตายลง โดยการวางยาจากสาวใช้ที่อ้างว่า เคลียดแค้นที่พี่ชายคนรองทำให้น้องสาวของนางต้องฆ่าตัวตายล้างอาย

     นับวันความริษยาของสตรีสามคนที่ใช้สามีร่วมกันยิ่งมีมากขึ้น วิธีการต่างๆก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น มารดาของเธอใช้ว่าจะเป็นคนดีนี้น่า อิสตรีใดบ้างที่จะชมชอมการใช้สามีร่วมกับผู้อื่นกัน ความสัมพันธ์ของเธอกับบิดาก็ถือว่าดีในระดับหนึ่ง...ล่ะมั้ง วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของหนึ่งในคู่ค้าของท่านพ่อ แต่เธอกลับป่วยจนไม่สามารถเดินทางไปกับพวกเขาได้ จึงถูกทิ้งให้อยู่ที่คฤหาสน์คนเดียวกับพวกสาวใช้ 

     ช่วงดึกวันนั้นกลับมีข่าวที่มาพร้อมกับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของเธอ ครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุตายยกครัว ตอนนี้ในครอบครัวเหลือเพียงเธอคนเดียวแล้ว เธอควรจะเสียใจสินะ? แต่ทำไหมในใจถึงมีแต่ความเฉยชาอย่างนี้ล่ะ? คำว่าครอบครัวสำหรับเธอแล้วมันแสนจะจืดจางเหลือเกิน หัวใจของเธอมีแต่ความตายด้านและเฉยชา ชีวิตของเธอมันช่าง...น่าเบื่อ 

     หลังจากวันนนั้นมานี้ก็ 9 ปีแล้ว ตอนนี้เธออายุ 19 ปีแล้ว ตลอด 9  ปีที่ผ่านมา มันทำให้เธอพบเจอกับอะไรมากมายทั้งการถูกหักหลัง การทรยศจากคนที่ไว้ใจและตลอด 9  ปีที่ผ่านมามันสอนให้เธอรู้ว่า บนโลกนี้ไปมีที่ยืนสำหรับคนอ่อนแอ หากไม่อำมหิต โหดเหี้ยมและเลือดเย็นก็จะไม่มีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ หัวใจสีขาวถูกย้อมจนกลายเป็นสีเทาเข้มและปรากฎแผลเป็นขึ้นมากมาย

     ความชอบ : แอปเปิ้ลแดง | ชา | ดนตรี | หนังสือ | ธรรมชาติ

     ความเกลียด : ความอ่อนแอ | ความผิดพลาด | คนมากรัก

    ชอบสเป็คแนวไหน : ไม่มีสเป็คตายตัว ขอแค่เป็นคนที่สามารถทำให้เธอได้สัมผัสความอบอุ่นได้ก็พอ

    อัตลักษณ์ : พฤกษา สามารถทำให้พืชเติบโตได้อย่างรวดเร็ว[ใช้เวลา 1 นาทีในการเติบโตและสามารถให้อีกในเวลา 30 วินาที]และยากจะทำลายได้ออกมาจากร่างกายและบนพื้นได้ แต่ข้อเสียคือ ร่างกายและจิตใจมีความไว้ต่อสัมผัสรอบข้างและอารมณ์ความรู้สึกของสิ่งรอบข้างในสถานที่นั้นๆเป็นอย่างมาก เพราะพลังของเธอนั้นเชื่อมต่อกับพืชพันธุ์ต่างๆในรัศมี 5 กิโลเมตร

    ทักษะหรือสกิลที่ติดตัวมา : พละกำลัง ความฉลาดและร่างกายที่มีความคล่องตัวสูง

    อาวุธ : แส้หนาม[สร้างจากพลังของตัวเอง]

    เพิ่มเติม : -