เจ้าสาวยากุซ่า (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #3 : ชะตา

สามปีต่อมา...

                อุ่นเรือนอมยิ้มที่มุมปากอย่างมีความสุขเมื่อมองเบ็นโตะห้าชั้น(ปิ่นโต)ที่เธอลงมือจัดทำด้วยตัวเองดังเช่นทุกวันด้วยความภาคภูมิใจในผลงาน ชั้นล่างสุดเป็นผลไม้แกะสลัก ชั้นถัดมาเป็นของหวาน เป็นน้ำแกง เป็นอาหารแห้ง แล้วจึงเป็นข้าวที่อยู่บนสุดซึ่งภายในจะถูกจัดแต่งด้วยกับข้าวอย่างละอันพันละน้อยดูงามตา ทุกๆครั้งที่เธอว่างเบ็นโตะเถางามก็จะได้เดินทางเสมอ ซึ่งก็เกือบทุกวันนั่นแหละที่เธอทำ...

“อุ่นนี่น๊า ขยันผิดแม่จริงจริ๊ง”คนเป็นแม่ซึ่งมีรูปร่างเล็กบางไม่ต่างกันเท่าไหร่ยืนพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ครัวหินอ่อนโอดครวญถึงความไม่เหมือนอย่างไม่จริงจังนัก ในมือของกาหยีหรือมาดามอายากะของทุกคนมีตะเกียบอยู่คู่หนึ่งซึ่งคอยแต่จะคีบของแต่งเบ็นโตะที่ลูกสาวเพียรประดิษฐ์เข้าปากอยู่เรื่อยๆ

“ก้าซัง”คนเป็นลูกปาดเหงื่อ เมื่อเบ็นโตะของเธอเอาแต่แหว่ง เพิ่งเติมลงไปที่มุมด้านข้างก็แหว่ง เติมด้านข้างได้ตรงกลางก็โบ๋ พอใส่ตรงกลางได้ตรงมุมอีกข้างก็หายไปอีกแล้ว “ก้าซังหยิบในจานสิคะ ทำอย่างนี้ก็จัดไม่เสร็จน่ะสิ”

กาหยีหัวเราะในลำคอเพราะช่องปากยังคงเต็มไปด้วยอาหาร พอเคี้ยวเสร็จก็เห็นสามีเดินมาพอดีจึงยิ้มกว้างเอาตะเกียบกวักเรียกเป็นการใหญ่ ซึ่งแน่นอนว่าคนรักเมียเดินเร็วขึ้นเป็นสองเท่าทันทีที่เห็นรอยยิ้มของเธอ

“แหม ไอ้ที่ยังไม่จัดแม่ก็ไม่เห็นว่ามันน่ากินตรงไหน ลูกนั่นแหละลำเอียงไม่ทำอย่างนี้ให้แม่บ้าง แม่ก็เลยต้องปล้น”

“วันนี้ตั้งใจตื่นแต่เช้ามาแกล้งลูกหรือนี่”ริวอิจิผู้เป็นพ่อของอุ่นเรือนตรงเข้ามายืนซ้อนหลังแล้วหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ก่อนจะตำหนิภรรยาอย่างไม่จริงจังนัก นึกแปลกใจที่เห็นภรรยาตื่นในเวลาเช้ามากอย่างวันนี้ ในรอบสิบปีนานๆทีหรอกเมียเขาจะตื่นก่อนเก้าโมง เมื่อคืนปล่อยนอนตอนตีสาม เช้านี้หกโมงโผล่มาอยู่ที่นี่ได้...ผิดปกติอย่างแรง!!! สามีผู้เฝ้าประเมินสถานการณ์อยู่ตลอดเวลาเริ่มระแวงหน่อยๆ หรือกาหยีคิดอะไรแปลกขึ้นมาอีก

อุ่นเรือนหน้าชื่นขึ้นมาหน่อยเมื่อคุณพ่อตามมาช่วย แต่ก็ดีใจได้แค่สามวินาทีเท่านั้นเพราะทันทีที่มารดาของเธอคีบปลาหมึกจากปิ่นโตส่งไปข้างหลังอย่างไม่ดูเลยว่าจะถึงปากคนตัวสูงหรือไม่ คุณพ่อที่รักคุณแม่มากก็ก้มลงงับเอาปลาหมึกย่างชิ้นนั้นเข้าปากทันทีอย่างเอาใจ

“อร่อยมากเลยหยี”ริวอิจิกินปลาหมึกเข้าไปหนึ่งคำก็ตาหวานขึ้นมาทันที ชมภรรยาพร้อมกับหอมภรรยาอีกฟอดใหญ่ราวกับคนป้อนเป็นคงลงมือทำอาหารด้วยความยากเย็นให้เขาทาน

“เอาอีกชิ้นไหมคะ”คนที่โดนหอมแก้มจนหน้าแดงไปหมดตั้งท่าจะปล้นลูกอีก ตะเกียบในมือส่ายไปมาลังเลใจว่าจะหยิบอะไรดี ทุกอย่างล้วนแต่น่ากินทั้งนั้น

“โต้ซังอ่ะ!!! หนูคิดว่าจะมาช่วย ช่วยให้เละซะงั้น”อุ่นเรือนอยากจะเอาหน้าผากโขกกับผนังบ้านเมื่อพ่อกับแม่ทำท่าว่าจะลืมไปแล้วว่าเธอยังยืนเป็นคนอยู่ตรงหน้าพวกท่าน “โต้ซังกับก้าซังไปนั่งรอเลยค่ะ เดี๋ยวอุ่นจัดจานแป๊บเดียวนะคะ” สาวน้อยโวยวายเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงอ่อนขอให้คุณพ่อช่วยพาคุณแม่จอมยุ่งไปรอที่โต๊ะอาหาร

“โธ่เอ๋ย! แม่ก็แค่แกล้งไปอย่างนั้นเอง”คนเป็นแม่ใช้มือยันร่างเพียงครั้งเดียวก็ขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์หินอ่อนได้สำเร็จ ตะเกียบงาช้างในมือเลื่อนไปคีบเอาแอปเปิ้ลที่แกะสลักเป็นดอกไม้ลายอ่อนช้อยในจานเข้าปาก “ก็มันน้อยใจแทนตาใหญ่นี่นา นี่ถ้าเขากลับมาเย็นนี้แม่จะฟ้องว่าลูกน่ะจัดปิ่นโตอันเล็กชั้นเดียวให้น้องของลูก แต่จัดปิ่นโตห้าชั้นให้ตาเล็ก”

“ก็พี่เล็กเขาชอบอาหารญี่ปุ่น ยิ่งเป็นเบ็นโตะเขายิ่งชอบ แถมพี่เล็กยังกินเก่งอีกหนูก็ต้องให้มากหน่อย ส่วนนายใหญ่ขานั้นชอบอาหารฝรั่งมากกว่าอาหารญี่ปุ่นก็เลยจัดชุดเล็กให้ค่ะ”

คุณแม่ได้แต่ส่ายหน้าฟังลูกสาวเอาสีข้างแถเอาตัวรอด จะพูดก็พูดไม่ออก ครั้นพอถูกสามีเกี่ยวเอวลากออกจากครัวไปยังห้องอาหารกาหยีจึงไม่ขัดขืนเพราะเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อถูกสามีจูบแรงๆที่กลีบปากเธอก็จูบตอบกลับไปอย่างเอาใจเต็มที่ ตาสบตา ยี่สิบปีที่อยู่ร่วมกันมาเธอและเขายังคงเห็นเงารักที่เปี่ยมล้นในสายตาของกันและกันเสมอ ไม่มีวันไหนเลยที่เธอนึกเสียใจที่รักเขา

“ฉันรักคุณค่ะริว”กาหยียิ้มให้สามี

“ผมก็รักคุณเหมือนกัน...”แล้วสองสามีภรรยาก็จูบกันเบาๆอีกครั้งก่อนที่ฝ่ายภรรยาจะเป็นฝ่ายพิงศีรษะลงซบบนอกกว้างของเขา ปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามความนึกคิด ภายหลังเมื่ออุ่นเรือนจัดจานเสร็จพวกเมดที่ช่วยยกอาหารตามมาจึงพากันอมยิ้มไปตามๆกันเมื่อนายใหญ่และคุณผู้หญิงของบ้านนั่งอิงแอบรับแดดกันยามเช้าหวานซะจนมดอายเมดละลายกันไปข้างนึงเลยทีเดียว

กาหยีรู้ๆอยู่ว่าอุ่นเรือนนึกคิดอย่างไรแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้ง เธอได้ยินอยู่หรอกเรื่องที่ลูกสาวลุกขึ้นมาจัดแจงทำอาหารให้พี่ชายกับน้องชายทุกเช้าทุกเที่ยง และทุกเวลาที่มีโอกาส แรกๆก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะอุ่นเรือนเป็นคนที่ชอบทำอาหารชอบทำงานฝีมือเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อีกทั้งเจ้าเล็กกับเจ้าใหญ่นั่นก็เป็นหนูลองยาลองอาหารของอุ่นเรือนมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วเธอเลยไม่แปลกใจเมื่อลูกสาวจะทำปิ่นโตให้พวกพี่น้อง แต่ผ่านไปปีนึงก็แล้ว สองปีก็แล้ว สามปีผ่านไปลูกสาวก็ยังคงแข็งขัน...ผิดปกติ คนเป็นแม่อย่างเธอก็เลยเริ่มรู้สึกทะแม่งๆชอบกลเลยต้องตามมาสังเกตพฤติกรรมของลูกสาว หลังจากพยายามอยู่หลายวันในที่สุดวันนี้ก็ตื่นแต่เช้าสำเร็จ เธอดีใจแทบตายที่ตื่นตอนหกโมงได้สำเร็จ ครั้นพอลงมาก็พบว่าแม่ลูกสาวคนดีกำลังจัดอาหารลงปิ่นโตอย่างขะมักเขม้น แค่เดาเล่นๆว่าอาหารสุดอลังกาลพวกนี้เริ่มทำตั้งแต่กี่โมงกาหยีก็อยากจะบ้าแล้ว

ที่สุดกาหยีก็ต้องยอมรับความจริงอยู่ข้อหนึ่งว่า...ที่ผ่านมาเธอแกล้งไม่รับรู้มากกว่า เธอแอบหวังลึกๆว่าพอโตขึ้นความรู้สึกของลูกสาวคงจะเปลี่ยนไปเมื่อเธอได้พบอะไรใหม่ๆ บนโลกกว้างใหญ่มีผู้ชายเป็นล้านแปด แม่อย่างเธอจึงหวัง...หวังอยู่ว่าลูกสาวอาจจะเปลี่ยนใจ ดังนั้นตั้งแต่แรกที่ลูกสาวอ้างเรื่องเป็นห่วงโภชนาการของสองหนุ่มในบ้านแล้วอาสาตัวเป็นผู้ดูแลใกล้ชิดกาหยีจึงไม่ขัดขวาง เธอมองว่าเป็นความสุขของลูก สาวๆมันต้องมีอารมณ์แอบชอบแอบปลื้มอะไรบ้างล่ะ ถ้าชอบถ้ามีความสุขก็ทำๆไปเถอะ เธอก็คิดง่ายๆอย่างนั้น ลำพังสามีคนนึงกับดินอีกกองนึงเธอก็นึกอะไรไม่ค่อยออกแล้ว กลางวันเป็นของก้อนดิน กลางคืนเป็นของสามี เธอที่ต้องใช้หนี้ริวอิจิทุกวันเลยตื่นสายเป็นนิจสิน เผลอแป๊บเดียวพอฉุกคิดเรื่องนี้ได้อีกทียัยลูกสาวของเธอก็หมกมุ่นกับผู้ชายคนเดิมมาสามปีแล้ว!!! ปัญหาใหญ่ส่อเค้าส่งกลิ่นมาแต่ไกล นี่จึงเป็นสาเหตุที่เธอต้องฝืนตาตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืดในวันนี้ เพื่อหยั่งเชิงดูใจลูกสาว เพียงแค่เห็นความต่างของเบ็นโตะคนเป็นแม่ก็พูดไม่ออกแล้ว ถึงตะเกียบจะคีบอาหารเข้าปาก แต่รสชาติของมัน...ขมในอกพิกล

มัน...มีความจริงอยู่ข้อหนึ่ง คือลูกสาวของเธอไม่ได้เกิดมาเพื่ออเล็กซิโอ้ ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าช้าเร็วอย่างไรต่อให้อุ่นเรือนกับยูเซจะไม่สนใจกันแค่ไหน...อย่างไรเสียพวกเขาก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี สัญญาที่เธอและสามีเคยออกปากรับคำกับมาดามเลิฟเอาไว้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ บุญคุณที่มาดามเลิฟมีต่อเธอมีมากเกินกว่าที่เธอจะหักหลังท่านได้เช่นกัน เว้นแต่มาดามเลิฟจะเป็นผู้ขอยกเลิกการหมั้นหมายเท่านั้น มีเพียงทางนั้นทางเดียว...ที่อุ่นเรือนจะได้สมหวัง ซึ่งเอาจริงๆมันไม่มีความเป็นไปได้เลย แก็งมังกรเขียวและแก็งเสือขาวเป็นสององค์กรใหญ่ที่แบ่งพื้นที่หากินในโตเกียวเอาไว้อย่างเท่าเทียมและเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ที่ทุกวันนี้พวกเขาไม่ต้องห้ำหั่นฆ่าแกงกันอย่างดุเดือดแต่อยู่กันอย่างเป็นมิตรที่คอยเกื้อหนุนช่วยกันใหญ่นั่นก็เป็นเพราะการหมั้นหมายระหว่างทายาทของทั้งสององค์กร ยูเซมารุ ทายาทโทนของแก็งเสือขาวกับลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าแก็งมังกรเขียว...มายูมิ บวกลบอย่างไรการแต่งงานของเด็กสองคนนี้ก็มีแต่ผลประโยชน์ มีแต่คนได้ประโยชน์ แถมยังเป็นประโยชน์ในวงกว้างอีกต่างหาก ใครกันจะสนับสนุนให้การยกเลิกการหมั้นเกิดขึ้น!!! ก็เพราะรู้อย่างนี้เธอจึงไม่อยากให้ลูกสาวต้องเจ็บปวดในภายหลังเลย นี่เธอ...จะต้องทำอย่างไรกันนะทุกอย่างจึงจะลงเอยได้ด้วยดีทุกฝ่าย ถ้าคุยกับสามีเห็นทีจะได้เรื่องมากกว่าจะได้ผล เพราะถ้าให้เดาเอาเล่นๆฝ่ายนั้นถ้าต้องเลือกจริงๆคงจะยอมเสียลูกสาวให้ลูกบุญธรรมของตัวเองมากกว่าจะยอมให้ลูกสาวกลายไปเป็นสะใภ้ของเด็กหนุ่มที่เขาไม่ชอบมาตั้งแต่ต้น

“ซางิซังช่วยเอาปิ่นโตนี่ไปส่งให้พี่เล็กด้วยนะ แล้วเอาอันนี้ไปให้ใหญ่”แว่วเสียงลูกสาวสั่งการกับแม่บ้านกาหยีก็ถึงกับหนาวเยือกในอก หนอลูก แค่ฟังเสียงแม่ก็รู้แล้วว่าลูกมีความสุขขนาดไหน หัวใจของลูกพองโตไม่ต่างอะไรกับบอลลูนที่เต็มไปด้วยความหวังและความฝันอันสดใส โลกสีชมพูที่ลูกอยากได้แน่ใจแล้วหรือว่าจะกล้าเดินไป...ถ้ามีคนอีกมากมายต้องล้มตายจากการแตกแยก ถ้าเพียงแต่ก้าวขาความร้าวฉานก็จะเกิดขึ้นทันที ที่เคยเป็นหนึ่งก็จะแตกเป็นสอง ที่เคยปรองดองก็จะแตกสลาย หลายชีวิตต้องล้มตาย คุ้มแล้วหรือโลกสีชมพู

“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าหยี”คนเป็นสามีที่รักและใส่ใจภรรยามาก เพียงแค่เธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาก็รู้สึกได้แทบจะทันที ริวอิจิลูบหลังลูบไหล่ภรรยาเบาๆอย่างปลอบประโลม “เช้านี้เธอถอนหายใจสามครั้งติดๆกันในครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”

“ฉันไม่เป็นไร แค่นึกเล่นๆว่าอีกปีอุ่นก็จะเรียนจบแล้ว อีกไม่นานนายแม่ก็คงมาจัดการงานแต่งงานของอุ่นกับยูเซ ถึงตอนนั้นบ้านที่ไม่มียัยอุ่นคงหนาวพิลึก”กาหยีแกล้งเฉไฉ แต่ส่วนหนึ่งของสิ่งที่พูดก็คือความจริงจากใจของเธอ อุ่นเรือน...ถ้าเรือนไม่มีไออุ่นแล้วเรือนจะไม่หนาวได้อย่างไรไหว

“เรียนจบแล้วหนูอุ่นก็ต้องได้ทำงาน ได้เที่ยวให้หนำใจก่อน เอะอะเรียนจบแล้วจับลูกฉันแต่งงานฉันไม่มีทางยอมเด็ดขาด”เรื่องของเรื่องคือริวอิจิคิดจะเบี้ยวการแต่งงานครั้งนี้มาตลอด เรื่องที่จะให้อุ่นเรือนแต่งงานจึงเหมือนเป็นเรื่องที่จะให้ปลามีสองขาแล้วให้คนมีเหงือกไม่มีผิด

“ฉันก็หวังว่าลูกจะได้ทำทุกๆอย่างที่แกอยากจะทำนั่นแหละ และฉันก็เชื่อเสมอว่านายช่วยลูกได้แน่”ก็เขามันดื้อด้านขนาดนี้ถ้าลงปักใจว่าจะรั้งลูกสาวเอาไว้มีหรือจะรั้งเอาไว้ไม่ได้ กว่ามาดามเลิฟจะจัดงานแต่งงานครั้งนี้สำเร็จไม่แน่ว่าอาจจะต้องรบกับริวอิจิอยู่อีกนานโข

                หรือฉันควรปกป้องความสุขของลูก? กาหยีได้แต่ถามหัวใจของตัวเองขณะที่นั่งมองครอบครัวเล็กๆของตัวเองนั่งกินข้าวด้วยกัน วันนี้ขาดสมาชิกไปสองคน อเล็กซิโอ้ไปทำธุระที่โอซาก้าส่วนโยสุเกะอยู่กับคุณตา แต่ถึงอย่างนั้นสองคนพ่อลูกก็ยังคงหัวเราะกันลั่นโต๊ะอาหาร ซึ่งกาหยีเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเช่นกันกับมุกตลกของสองพ่อลูก

อุ่นเรือนไม่ชอบยูเซมารุ แต่งงานกันไปลูกก็คงไม่มีความสุข “ผัดผักนี่ลูกทำอร่อยนะ แม่ชอบ”คิดอย่างคนเป็นแม่ก็พูดไปอีกอย่างและทำไปอีกอย่าง ด้วยการตักผัดผักที่ยังไม่ได้ชิมสักคำไปให้สามี“นายลองชิมดูสิ”

“อื้ม ลูกสาวของโต้ซังมีฝีมือที่สุดเลย”ริวอิจิตักผัดผักเข้าปากแล้วชื่นชมลูกสาวของเขาเสียงดังฟังชัด แสดงท่าทางชัดเจนว่าอาหารนั้นอร่อยเพียงใดและเขาภูมิใจแค่ไหนที่มีเธอเป็นลูกสาว

“ดูพ่อเขาไว้ดีๆนะอุ่น รายนี้ยิ่งแก่ยิ่งปากหวาน แม่ล่ะกลัวจริงจริ๊งว่าลายมันจะออก”กาหยีหันไปค้อนให้สามีแล้วสั่งความกับลูกสาว “ไม่รู้ว่าแอบมีเมียเล็กเมียน้อยลับหลังแม่กี่คน”

คนที่เพิ่งยกยอลูกสาวถึงกับหน้าเสียในทันควันเมื่อถูกภรรยาสงสัย “อะไรกันหยี ใส่ความผมอย่างนี้ได้ไงกัน”ริวอิจิหน้าเครียด “เสียแรงที่ผมรักเสียแรงที่ผมหลงคุณ ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมามันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม!!!”

คราวนี้เป็นกาหยีที่หน้าซีดหน้าเสียเมื่อริวอิจิโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแล้วหันมาตะคอกใส่เธอ “ระ...ริว...”

ฟากอุ่นเรือนเองก็ตกใจจนไม่กล้าขยับตัว โอโต้ซังของเธอดูท่าทางจะโกรธโอก้าซังมากเลยทีเดียวที่หมิ่นน้ำใจท่าน

“...เราอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา! เธอยังกล้าสงสัยในความรักของฉันอีกเรอะ!! อย่างนี้...มันต้องลงโทษ!!!”ว่าแล้วริวอิจิก็กระโจนเข้าหาคนข้างตัวทันที พอคว้าหมับไว้ได้ก็ปล้ำจูบกอดรัดกันอุตลุต

“กรี๊ด!!! อีตาบ้า!!! นายแกล้งฉัน!!!”คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกสามีแกล้งร้องลั่นทุบหัวทึ้งหูเขาเป็นการใหญ่ ริวอิจิเองก็ใช่จะยอมแพ้ เขาจัดการจูบภรรยาไปจี้เอวภรรยาไปจนเธอหัวเราะลั่นทั้งที่ปากร้องว่าสามี

อุ่นเรือนได้แต่อมยิ้มส่ายหน้าให้กับภาพที่เห็น พ่อกับแม่ของเธอชอบแกล้งกันเสมอล่ะ แอคติ้งกันจริงจังก่อนจะฮาระเบิดระเบ้อ เด็กสาวตักกับข้าวใส่จานอาหารแล้วยกหนีไปจากห้องอาหารเงียบๆไม่อยู่เป็นก้างขวางทางพ่อแม่

ถ้าในอนาคตเธอจะแต่งงาน เธอก็ฝันว่าวันหนึ่งข้างหน้านั้นเธอจะมีชีวิตคู่ที่หวานชื่นดังเช่นพ่อแม่ อยากได้สามีที่รักและเอาใจใส่เธอเหมือนที่พ่อปฏิบัติกับแม่ของเธอ จริงๆนะ เธออยากเป็นผู้หญิงที่โชคดีเหมือนโอก้าซัง

“คุณนี่!!! ดูสิ ลูกอายแทนจนจะยกจานหนีไปกินที่อื่นแล้ว”กาหยีเหลือบเห็นลูกสาวยกจานทำท่าจะปลีกตัวก็ผลักหัวสามีออกสำเร็จ ริวอิจิลูบปากแล้วหัวเราะหึเดินกลับไปนั่งที่เดิมในขณะที่ภรรยาของเขาจัดคอเสื้อและทรงผมที่ออกจะยุ่งเหยิงของเธอ

“ก้าซังแกล้งพ่อก่อนลูกก็เห็น”ริวอิจิทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้ลูกสาวนั่งกินข้าวต่ออย่างไม่ขัดเขิน ลูกๆบ้านนี้เห็นพ่อแม่ปล้ำจูบกันมาตั้งแต่จำความได้ เด็กๆก็ฉลาด ถ้าพ่อแม่จูบกันเมื่อไหร่ก็จะพากันหนีไปเงียบๆให้พ่อแม่จูบกันได้เต็มที่

“ก็ตลอดแหละค่ะ แกล้งกันจนหนูแยกแทบไม่ออกว่าอันไหนจริงอันไหนหลอกแล้วนะคะนี่”อุ่นเรือนกลับมานั่งที่เดิมเมื่อสงครามรักระหว่างพ่อกับแม่จบลงเร็วกว่าที่คาด

“วันนี้ก้าซังกับพ่อจะไปปิคนิกบนภูเขา ลูกไปด้วยกันไหม”ริวอิจิหันไปชวนลูกสาวพร้อมกับตักอาหารไปวางบนจานของภรรยาแล้วรินน้ำชาให้เธอไปด้วย

“โอย ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ เมื่อย”คนกลัวความลำบากส่ายหัวดิ๊ก ยิ่งถ้าพี่เล็กกับนายใหญ่ไม่อยู่ยิ่งไม่ควรไปด้วยอย่างยิ่ง พูดแล้วใครอาจไม่เข้าใจ แต่ถ้าคุณเกิดมาในครอบครัวที่พ่อกับแม่ชอบเข้าโหมดส่วนตัวอาจจะเข้าใจความรู้สึกของเธอก็เป็นได้ ไปเที่ยวภูเขา บนหลังของโต้ซังจะแบกเป้ใบใหญ่ที่มีทุกอย่างที่ต้องใช้ไม่มีการให้ก้าซังช่วยแบกแต่อย่างใด เพราะฉะนั้นถ้าเธอไปด้วยโต้ซังจะต้องแบกของมากขึ้น เดินขึ้นเขาโต้ซังจะใช้มือขวากุมมือของก้าซังแล้วใช้มือซ้ายชี้นั่นนี่ให้คุณแม่ดู บางทีโต้ซังก็จะเล่าถึงเรื่องเก่าๆที่รู้กันดีกับก้าซัง แล้วถ้าพ่วงเธอไปด้วยไม่ทราบว่าจะเอาเธอไปแขวนไว้ตรงไหน ขนาดบอดี้การ์ดที่อยู่กันมานมนานยังรู้ดีขนาดตามรักษาความปลอดภัยในระยะห่างๆ นับประสาอะไรกับลูก...ที่รู้ว่าไม่ควรไปเป็นก้างของพ่อแม่

“งั้นโต้ซังก็ต้องไปกับก้าซังสองคนน่ะสิคราวนี้”คุณพ่อพูดเหมือนจะผิดหวังแต่ท่าทางระริกระรี้จนโดนคุณแม่หยิกพุง ยังผลให้อุ่นเรือนหัวเราะขำออกมาเสียงดัง โต้ซังนี่น๊า...ไม่เคยปิดบังความรู้สึกรักคุณแม่เลยจริงๆ

“โต้ซังกับก้าซังรักกันดีจังเลยนะคะ ในอนาคตอุ่นอยากเจอผู้ชายที่ดีเหมือนโต้ซัง และมีชีวิตคู่ที่หวานชื่นเหมือนก้าซังค่ะ”เห็นความรักของพ่อกับแม่แล้วอุ่นเรือนก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความรู้สึกชื่นชมออกมา

เห็นดวงตากลมโตที่ทอประกายคาดหวังของลูกสาวแล้วกาหยีก็ถึงกับอ่อนใจ อดไม่ได้ที่จะสงสารลูกเมื่อรู้ๆอยู่แก่ใจว่าผู้ชายที่ลูกจะต้องแต่งงานด้วยเป็นคนที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกขนาดไหน

“ผู้ชายที่โต้ซังจะยอมให้แต่งงานกับลูกได้ จะต้องรักลูกของโต้ซังยิ่งกว่าที่โต้ซังรักเท่านั้น โต้ซังสัญญา ลูกจะต้องมีความสุขแน่นอน”ริวอิจิยกมือขึ้นลูบเรือนผมดกดำของลูกสาวอย่างทะนุถนอมดังเช่นคำพูดของเขา กระแสเสียงสัญญาที่ชัดเจนและหนักแน่นของเขาบอกชัดว่าเขาจะทำเช่นนั้นจริงๆ “จริงไหมจ้ะหยี เราจะช่วยกันปกป้องลูกใช่ไหม”

กาหยีสบตาสามี รู้นัยคำพูดของเขาดี คำว่า ‘ปกป้อง’ที่มีความหมายมากกว่าการป้องกัน อาจหมายรวมถึงการทรยศผู้มีพระคุณของเธอเลยด้วยซ้ำ คนกลางที่ยืนอยู่ระหว่างคำว่าบุญคุณกับครอบครัวถึงกับถอนใจเฮือกอย่างหนักใจ ครั้นพอหันไปมองความไร้เดียงสาของลูกสาวที่ไม่รู้จักทุกข์ของคำว่ารักประกอบกับสายตาคาดหวังของสามี ที่สุดเธอก็จำใจต้องพยักหน้ารับปากกับสามี

“ตกลงค่ะ เราจะช่วยกันนะริว ฉันสัญญา”นั่นแหละ พอได้ฟังประโยคนี้ริวอิจิก็ถึงกับยิ้มกว้างเหมือนคนจะเป็นบ้า

“เธอพูดแล้วนะ อุ่นเป็นพยานด้วย”

“หนูได้ยินแล้วค่า”อุ่นเรือนยิ้มกว้างยกมือขึ้นรายงานตัวว่าได้ยินแล้ว

กาหยีส่ายศีรษะยิ้มๆ ท่าทางเธอจะกลายเป็นคนเนรคุณเต็มขั้นแล้ว...เพราะรักคำเดียวแท้ๆที่ทำให้เธอจะทรยศนายแม่อีกครั้ง

“นายครับ!!! แย่แล้วครับ!!!”โคทาโร่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องอาหาร เขาก้มศีรษะทำความเคารพเจ้านายทั้งสามคนก่อนจะละลักละล่ำรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “ท่านยูเซมารุเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อครู่นี้เอง ตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน ทางแก๊งเสือขาวต้องการเชิญท่านมายูมิซึ่งเป็นคู่หมั้นของท่านยูเซมารุไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“อะไรนะ!!!”แล้วเจ้านายทั้งสามคนของโคทาโร่ก็พร้อมใจอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

อะไรนะ!!!...บทมันจะไปมันก็มีอันเป็นไปง่ายๆอย่างนี้ลูกสาวของเขาก็รอดแล้วสิทีนี้ ริวอิจิอุทานอย่างยินดี

อะไรนะ!!!...มันเกิดขึ้นได้ยังไงที่จู่ๆคนอย่างยูเซมารุจะเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงถึงขั้นเป็นตายเท่ากัน กาหยีอุทานด้วยความสงสัย

อะไรนะ!!!...ทำไมต้องให้เธอไปด้วยล่ะ เธอไม่ใช่หมอเทวดาจะได้ช่วยเขาได้ อีกทั้งพวกนั้นก็รู้ๆอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเธอกับตาแก่นั่นเป็นยังไงแล้วจะเชิญเธอไปเพื่ออะไรกัน อุ่นเรือนเกาหัวแกรกด้วยความสงสัยจากใจจริง