เจ้าสาวยากุซ่า (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #2 : คนละทาง

                มันเป็นงานเดิมๆที่น่าเบื่อมากเหลือเกินสำหรับเด็กมัธยมปลายเช่นเธอ อุ่นเรือนคิดในใจเช่นนั้นแล้วถอนหายใจไว้อาลัยให้กับตัวเองหนึ่งครั้งก่อนจะยกแก้วน้ำหวานที่ซื้อจากแผงร้านข้างทางขึ้นมาดูดพร้อมๆกับก้าวขาเดินเข้าไปในโรงแรมที่ว่ากันว่าหรูที่สุดที่สุดในโตเกียว อ่า...อันที่จริงที่มันแพงมหาโหดอย่างนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะมันตั้งอยู่บนห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดและเป็นที่นิยมที่สุดของโตเกียวต่างหากเล่า

“สวัส...ดะ...ดี...”พนักงานต้อนรับที่ทำหน้าที่เปิดประตูต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติของโรงแรมเจ็ดดาวแห่งนี้ถึงกับพูดจาตะกุกตะกักเมื่อพบว่าคนที่กำลังจะก้าวเข้ามาในโรงแรมหรูแห่งนี้เป็นเพียงเด็กมัธยมในชุดยูนิฟอร์มคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งเมื่อกวาดตามองตั้งแต่หัวที่ยุ่งเหยิงไปจนถึงรองเท้านักเรียนที่เปื้อนฝุ่น อากาเนะซึ่งทำหน้าผิดพลาดด้วยการเปิดประตูก็แทบอยากจะกวาดเจ้าสิ่งสกปรกตรงหน้าให้ออกไปให้พ้นจากโรงแรมที่เป็นเหมือนวิหารศักดิ์สิทธิ์แทบจะทันที “ไม่ได้นะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่เที่ยวเล่นนะหนู...”เมื่อตั้งสติได้พนักงานต้อนรับคนสวยจึงรีบยกแขนเรียวงามของเธอขึ้นมากางกั้นไม่ให้เด็กหญิงล่วงผ่านไป

“เอ๋?...”อุ่นเรือนปล่อยหลอดดูดออกจากปากเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาเป็นประกายวาววับเหมือนคนเจอของถูกใจ “ฉันเข้าไปไม่ได้เหรอคะ”เด็กหญิงชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วถามซ้ำอีกครั้ง งั้นเธอก็รอดแล้วน่ะสิ!!! “โอเค งั้นฉันกลับล่ะค่ะ”เด็กหญิงก้มศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อยตามมารยาทแล้วหมุนตัวกลับทันทีด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง อ่า...ภารกิจเสร็จสิ้นเร็วกว่าที่คาด

“ท่านมายูมิครับ!!!”เสียงฝีเท้าที่ดังตามมาจากด้านหลังซอยถี่เร็วรี่บ่งบอกถึงความรีบร้อนของเจ้าตัวเป็นอย่างดี คำเรียกขานเสียงดัง ให้เกียรติมาก และหอบแฮ่ก...ทำลายฝันของเด็กหญิงเสียสนิท

“...”เจ้าโยชิงิ!!! อุ่นเรือนถึงกับคอตกยิ้มแหยทันทีเมื่อรู้ว่าเจ้าเสียงเป็นใคร อ่า...ซวยไม่สิ้นสุด

“ท่านมายูมิเป็นคู่หมั้นของท่านยูเซ เธอไม่รู้เลยหรือ!!!”พอหายใจคล่องคอขึ้นมาหน่อยโยชิงิที่วิ่งร้อยเมตรมาจากล็อบบี้ก็หันมาตวาดใส่พนังงานสาวทันที “คนสำคัญขนาดนี้เธอยังไม่รู้จัก!! เธอก็ไม่สมควรทำงานให้กับเราแล้ว!!! ฉันไล่...”

“เอ๋?”อุ่นเรือนหมุนตัวกลับมาเอียงคอถามโยชิงิ “ถึงกับต้องไล่ออกเลยหรือคะ...ฉันแค่ลืมของ จะกลับไปเอาเท่านั้น คงไม่ต้องถึงกับไล่ผู้หญิงคนนี้ออกหรอกมั้งคะ คุณโยชิงิ ฮิโตชิ”

“เอ่อ...ไม่ต้องไล่ออกครับ”โดนเด็กสาวเรียกเสียเต็มยศทั้งชื่อทั้งนามสกุลขนาดนั้นคนสนิทของบอสใหญ่ก็ถึงกับลังเลอยู่ไม่น้อยด้วยว่าสถานะของเด็กหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดา รู้ทั้งรู้ว่าเธอเฉไฉเพื่อช่วยพนักงานหญิงแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าทำเรื่องให้เธอเคืองใจ วันหน้าไม่แน่ว่าถ้าเธอแต่งเข้ามาเป็นนายหญิงแล้ว อาศัยที่เธอนอนคุยกับเจ้านาย...เขาอาจจะไม่ปลอดภัยในภายหลัง

“ดี”อุ่นเรือนชมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนชมสุนัขยามเก็บลูกบอลมาคืนก่อนจะเดินตรงไปยังห้องอาหารซึ่งมีมุมรับรองจัดเอาไว้เป็นนรกที่แสนน่าเบื่อสำหรับเธอ...ทุกๆสามเดือน “ตาแก่นั่นมาแล้วหรือยัง”

โยชิงิและอากาเนะถึงกับสะดุ้งหน้าซีดไปตามๆกันเมื่อนึกรู้ว่า ‘ตาแก่’ที่เด็กหญิงซึ่งเดินตัวปลิวไปข้างหน้าถามถึงจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่ท่านยูเซของพวกเขา

โยชิงิปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาซิกๆก่อนจะรีบก้าวตามเด็กหญิงที่เป็นของเจ้านายเขามาตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก เจ้าหล่อนเป็นคู่หมั้นมายาวนานเท่าๆกับอายุของตัวเองเลยทีเดียว อันที่จริงการแอบเรียกคู่หมั้นตัวเองว่า ‘ตาแก่’นั้นออกจะเกินไป แค่ท่านยูเซอายุมากกว่าคู่หมั้น 10ปี ไม่ถือว่าแก่เลยสักนิด เขาเรียกว่าห่างกำลังดีด้วยซ้ำไป พอเธอเข้าโรงเรียนเจ้านายเราก็เป็นหนุ่ม พอเธอเป็นวัยรุ่นเจ้านายเราก็เที่ยวผู้หญิงจนอิ่มหนำ พอเธอโตเป็นสาวเจ้านายเราก็อิ่มตัวพอดี ทีนี้พอตาแก่วัยสามสิบนิดๆแต่งานกับสาวน้อยอายุยี่สิบหน่อยๆก็โอเคเลย อ๊ะ! ไม่ใช่ตาแก่!!! ท่านยูเซไม่แก่เลยสักนิด!!! คิดมาถึงตรงนี้โยชิงิเริ่มเหงื่อตกอีกครั้งเมื่อเผลอเรียกเจ้านายว่าตาแก่ตามเด็กหญิงที่มักจะเรียกให้เขาได้ยินบ่อยๆ

“...ไม่ได้ยินเหรอ ฉันถามว่าตาแก่นั่นมาหรือยัง”อุ่นเรือนเดินผ่านพนังงานต้อนรับที่เดินเข้ามาโค้งศีรษะต้อนรับเธออย่างนอบน้อมที่สุดแล้วทำหน้าที่พาเธอไปยังห้องรับรองพิเศษในห้องอาหารขนาดใหญ่ทันที

“เอ้อ...ท่านยูเซกำลังเคลียร์งานอยู่ที่ชั้นล่างนี่เองครับ อีกครู่เดียวก็คงจะมาแล้วครับ”

“นายน่ะ นั่งลงสิ”อุ่นเรือนชี้ไปยังที่นั่งฝั่งตรงข้าม ฟังแค่นั้นเธอก็พอรู้แล้วว่าอีกนานกว่าตาแก่นั่นจะโผล่หัวมา

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ ผม...”ท่านมายูมิตลกเกินไปแล้ว จะให้เขานั่งกับเธอได้อย่างไรกัน

“ปัดโธ่เอ๊ย! นั่งไปเถอะน่า เย็นแล้วหาอะไรกินดีกว่า”อุ่นเรือนว่าพลางเปิดเมนูสั่งอาหารอย่างคล่องแคล่วยาวเป็นหางว่าว

“ผม...ผมนั่งไม่ได้จริงๆครับ”โยชิงิปฏิเสธหัวสั่นให้ตายอย่างไรก็ไม่กล้านั่งร่วมโต๊ะกับลูกสาวของท่านริวอิจิเด็ดขาด ว่ากันว่าถึงทุกวันนี้ท่านจะเป็นที่ขึ้นชื่อว่าใจดี แต่จุดจบของคนที่พยายามเข้าใกล้ลูกสาวและภรรยาของท่านก็ล้วนแต่ไม่สวยงามทั้งนั้น ยากูซ่าใหญ่คนนั้นขี้หวงผู้หญิงของท่านยิ่งกว่าอะไร เขาล่ะไม่กล้าเสี่ยงกับอาหารมื้อเดียวหรอก ให้ตายสิ!!!

“เอาๆ ไม่นั่งก็ไม่นั่ง อาหารที่สั่งเมื่อกี้นี้เอาชุดนึงให้ฉันนะแล้วห่ออีกชุดหนึ่งให้โยชิงิเอาไปฝากคุณนายกับลูกแฝดที่บ้าน”

“ขะ...ขอบคุณครับ”โยชิงิน้ำตาจะไหล นะ...นี่ไงที่เขาไม่กล้านั่งร่วมโต๊ะกับเธอ เขาล่ะซึ้งใจเหลือเกินที่ว่าที่นายหญิงสนใจใคร่รู้ชีวิตส่วนตัวของเขาถึงเพียงนี้ อาหารชุดนี้เป็นคำเตือนหรือคำขู่กันแน่หนอ ท่านรู้ลึกถึงเพียงนี้ทั้งที่เขาแอบซ่อนเอาไว้เขาล่ะได้แต่เสียวท้องวาบหน้าซีดเซียว

“...”ตั้งใจจะแกล้งให้เจ้าโยชิงิตกใจเล่นแท้ๆแต่พอได้เห็นเจ้านี่หน้าซีดไปด้วยความตกใจจริงๆอุ่นเรือนก็ถึงกับหมดสนุก เด็กหญิงหยิบเอาแทปเล็ตจากกระเป๋านักเรียนออกมาเล่นเกมฆ่าเวลาระหว่างรออาหาร

ตั้งแต่รู้ความสิ่งแรกที่เธอได้ทำความเข้าใจคือพันธะ ยูเซมารุคือชื่อที่เธอถูกบังคับให้เขียนได้เป็นคำที่สองต่อจากชื่อของตัวเอง และคำที่สามก็คือคำว่าคู่หมั้น คุณพอจะนึกภาพเด็กสามขวบที่ได้รับคำอธิบายความหมายของคำว่าคู่หมั้นออกไหม? คู่หมั้นก็คือคนที่เธอจะต้องแต่งงานด้วยเมื่อโตขึ้น จำได้ว่าครั้งนั้นเธอฟังแล้วยิ่งไม่เข้าใจ แต่งงานคืออะไร? คุณตาและป้าเลิฟซึ่งเป็นผู้บอกกับเธอในเรื่องนี้จึงเป็นช่วยกันอธิบายว่าการแต่งงานก็คือการที่เธอจะต้องไปอยู่กับคนที่ชื่อยูเซมารุ ไปอยู่กับเขา ไปนอนกับเขา...ชั่วชีวิต พออุ่นเรือนถามกลับไปว่าแต่งงานแล้วนอนกับพ่อแม่ไม่ได้หรือ ป้าเลิฟก็ยิ้มหวานให้แล้วบอกว่าแต่งงานแล้วอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้ นอนก็ไม่ได้เช่นกัน ต้องไปอยู่กับป้าเลิฟกับยูเซมารุตลอดไป เท่านั้นแหละอุ่นเรือนในตอนนั้นก็ถึงกับร้องไห้โฮอาละวาดใหญ่ไม่ยอมรับการแต่งงานหรืออะไรที่ว่านั่นอีกเลย

                เรื่องนี้ทำให้เธอฝันร้ายไปอีกนานเลยทีเดียว แน่นอนว่าในฝันนั่นจะต้องมีปีศาจตัวใหญ่ที่ชอบย่องมากระชากตัวเธอออกมาจากอกของพ่อแม่ทุกคืน พอเธอกลัวมากๆเข้าพวกผู้ใหญ่ก็กลุ้มใจ ท้ายที่สุดจึงมีการนัดดูตัวกันเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายได้รู้จักกัน และผลลัพธ์ของมันก็แย่ยิ่งกว่าที่ใครจะคาดคิด เพราะ...

                เธอก็ไม่ชอบเขา และเขาก็ไม่ชอบเธอ สิบปีที่แล้วเธอไม่ชอบเขาอย่างไร สิบปีต่อมาก็ยังคงไม่ชอบเหมือนเดิม เขาเองก็ไม่ต่างกัน เราทั้งสองคนต่างคนต่างไม่ชอบหน้ากันมาตั้งแต่ต้นจนเดี๋ยวนี้

                แต่เพราะการหมั้นหมายของเธอและเขาเกี่ยวพันถึงความสัมพันธ์ของแก๊งยากูซ่าสององค์กรที่ครองเมืองอยู่ในขณะนี้การหมั้นของเขาและเธอจึงต้องดำเนินต่อมาเรื่อยๆ จนกว่ามาดามเลิฟผู้เป็นมารดาของยูเซมารุจะตัดใจ และจนกว่าน้องชายของเธอจะโตพอรับช่วงองค์กรต่อจากบิดาและท่านตา เดาว่าจนกว่าจะถึงตอนนั้น...เธอคงต้องทนๆไปก่อนเหมือนที่โต้ซังว่า

                เหมือนพวกผู้ใหญ่ที่เห็นดีเห็นงามกับการหมั้นครั้งนี้จะรู้ถึงปัญหาของเธอและเขาจึงจัดให้...ไม่สิ ต้องเรียกว่า...บังคับให้เธอและยูเซมารุมาพบกันทุกๆสามเดือน แรกๆนี่เป็นเดือนละครั้งแต่เพราะทั้งเธอและเขาต่างทนขี้หน้ากันไม่ไหวหันไปอาละวาดกับผู้ใหญ่ฝั่งตัวเองบ่อยครั้ง ท้ายที่สุดเพื่อความสงบสุขของหูพวกเขาและความสบายใจของพวกเธอการนัดเหม็นหน้าจึงยืดออกเป็นสามเดือนครั้งแทน

                สามเดือนเจอกันครั้ง ครั้งหนึ่งต้องอยู่ด้วยกันเกินสองชั่วโมงอุ่นเรือนซึ่งตอนนั้นอยู่ในวัยเด็กเสนอว่าควรเจอกันที่เกมเซ็นเตอร์เธอจะได้เล่นเกมให้เพลิน ในขณะที่ยูเซซึ่งเป็นวัยรุ่นต้องการใช้เวลาสองชั่วโมงของเขาที่สนามยิงปืน อ่า...คุณต้องได้เห็นว่าเด็กหญิงตัวอ้วนที่ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้เถียงกับวัยรุ่นตัวสูงคราวนั้นเถียงได้ดุเดือดขนาดไหน แน่นอนว่าก่อนที่เราทั้งคู่จะตีกันพวกผู้ใหญ่ที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆก็เข้ามาห้ามทัพ พวกเขาต้องรีบเข้ามาแน่เพราะเด็กหญิงโมโหจนกระโจนเข้าจิกผมคู่หมั้นตัวเองแล้ว ถ้าพวกเขาช้าอีกนิดฝ่ายยูเซเองก็คงมีสวนกันบ้างล่ะทีนี้ ที่สุดของที่สุดพวกเขาจึงต้องพบกันในห้องอาหาร เป็นการพบกันของคู่หมั้นต่างวัยที่แลดูมีอารยธรรม เด็กหนุ่มใช้เวลานั้นอ่านเอกสารและตัดสินใจเรื่องวุ่นวายต่างๆในองค์กร โดยมีเด็กหญิงนั่งดูการ์ตูนเบาสมองกินขนมกินอาหารฆ่าเวลาของเธอไป

                ดังนั้นภาพที่เด็กหญิงตัวอ้วนกลมนั่งอยู่ท่ามกลางชายชุดดำเป็นร้อยที่เดินเข้าออกห้องรับรองจึงเป็นที่คุ้นชินของทุกคนเป็นอย่างดี เช่นเดียวกันกับที่พวกเขาปรึกษางานกันว่าจะ ‘เก็บ’ใคร ลงทุนเท่าไหร่ จ่ายใต้โต๊ะให้กับใคร และขู่ฆ่าใครต่อใครโดยมีเสียงตัวการ์ตูนที่ชื่ออาราเร่ร้องดีจ้า ดีจ้ามาเป็นเพลงประกอบการทำงานของพวกเขา

                เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับการเติบโตของเธอและเขา เพียงชั่วครู่เธอก็กำลังจะเรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะเป็นเฟรชชี่ในมหาวิทยาลัย ในขณะที่ยูเซมารุเองก็กลายเป็นยากูซ่าหนุ่มเนื้อหอมที่สาวๆอยากจะพิชิตใจ ดังนั้นจงอย่าได้แปลกใจที่โพลคำถามว่าผู้ชายที่ผู้หญิงญี่ปุ่นอยากแต่งงานด้วยที่สุดจะได้คำตอบเดิมมาซ้ำๆถึงหกปีแล้วว่าเป็น...ท่านยูเซมารุ แห่งแก๊งเสือขาว เช่นเดียวกับโพลคำถามว่าอยากให้ใครตายมากที่สุดในญี่ปุ่น ฮ่าๆ...เธอครองแชมป์มาหกปีแล้วเช่นกัน ก็อย่างว่าใครๆก็อยากเป็นคุณนายเจ้าของกลุ่มห้างสรรพสินค้าและคาสิโนกันทั้งนั้น...ยกเว้นเธอ!!!

อาหารแสนอร่อยกำลังถูกลำเลียงมา ผู้ชายคนนั้นก็โผล่หัวมาจนได้! อุ่นเรือนได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเห็นเงาร่างสูงๆปรากฏตัวที่ตรงประตู พนักงานหญิงที่ทำหน้าที่ต้อนรับก้มตัวรับการมาของเจ้านายเป็นการใหญ่ เสื้อสูทตัวนอกของเขาถูกถอดส่งให้คนสนิทที่เดินตามอยู่ไม่ห่างขณะที่เขาเดินตรงมายังห้องรับรองพิเศษที่เธอกำลังนั่งอยู่

“ขอโทษทีที่มาช้า”ยูเซมารุเอ่ยปากเช่นนั้นทันทีที่เปิดประตู มันเป็นมารยาทที่ต้องพูด...แม้จะไม่รู้สึกผิดเลยก็ตาม

“ไม่เป็นไรค่ะ”อุ่นเรือนก็ตอบรับตามธรรมเนียม เพราะเธอเองก็ไม่เคยหิ้วท้องรอเขาเช่นกัน กินก่อนตลอด ถ้าเขามาทีหลังจะกินของที่เหลือๆของเธอต่อ หรือจะสั่งใหม่ ทั้งคู่ก็ไม่เคยสนใจกันหรือมีมารยาทต่อกันดังคำพูดสักเท่าไหร่

อาหารถูกนำมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะเรื่อยๆตามลำดับ พอเรียบร้อยแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงตะเกียบและช้อนส้อมที่ขยับไปมากระทบกันในบางครั้ง พอเริ่มอิ่มอุ่นเรือนเลยเปิดเกมขึ้นมาเล่นระหว่างกินข้าวจึงค่อยมีเสียงเป็นสีสันให้กับโต๊ะอาหารเงียบๆนี้บ้าง

เสียงหมูร้อง เสียงวัวร้อง เสียงขุดดิน และเสียงขุดน้ำที่เร่งเร้าสัมผัสจากปลายนิ้วเด็กสาวตรงหน้าทำให้ยูเซคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อยเมื่อปรายตาไปมองก็พบว่ามายูมิกำลังเล่นเกมเกี่ยวกับฟาร์มอยู่ มือซ้ายกดสั่งการ เลี้ยงอาหาร ขุดน้ำ ปลูกพืชผล มือขวาที่ใช้ตามองบ้างไม่มองบ้างคีบอะไรก็ตามที่คีบติดขึ้นมายัดใส่ปากไปด้วย

“โคบุโร่ รายงานเรื่องคาสิโนซิ”ยูเซมารุกระดิกนิ้วเพียงครั้งเดียวคนสนิทของเขาที่ยืนเงียบราวกับเป็นของแต่งห้องก็แล่นเข้ามาทำหน้าที่ทันที

ผู้นำองค์กรเสือขาวยังคงขยับตะเกียบทานอาหารต่อไปโดยมีคู่หมั้นวัยรุ่นที่ใช้ตะเกียบคีบนั่นหล่นคีบนี่ตก บางทีก็เจ้าหล่อนก็คีบความว่างเปล่าเข้าปากอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ที่ด่วนๆตอนนี้ก็เรื่องลูกหนี้สองสามราย โนริกาว่าซัง...ขอผัดผ่อนครั้งที่สี่”

เสียงไก่ร้องกระต๊ากๆกำลังจะออกไข่ดังออกมาจากเครื่องเล่นในจังหวะที่โคบุโร่รายงานเสร็จและรอการตัดสินใจจากเจ้านาย “ตัดนิ้วมันไปเรื่อยๆเท่ากับจำนวนที่ผัดผ่อน”

“นายสมศักดิ์ ...... เป็นพ่อเลี้ยงมีฐานะ ติดหนี้เราเยอะแต่ไม่ยอมจ่าย ตอนนี้ตามตัวไม่เจอ...”

เสียงโคนมร้องให้เจ้าของฟาร์มไปรีดนม “ก็ส่งคนไปเอาลูกเมียมันมาสิ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงคิดไม่ได้...”

“ลูกเมียก็หนีไปหมดเลยครับ”

วัวยังคงร้องเมื่อไม่มีคนไปรีดนมที่บวมเต่งเป็นผลแตง “ถ้าอย่างนั้นติดต่อมาเฟียที่ไทยให้พวกมันช่วยตามหา”

“นายฟรองซัว เป็นนายตำรวจมียศของฝรั่งเศส เราทวงเงินลำบาก”

เสียงตุ่นอาละวาดกัดข้าวโพดดังขึ้นมาผสมเสียงวัวร้องไม่สามารถทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเสียสมาธิได้เลย “มันไม่ยอมจ่าย?”

“ครับ ไม่ยอมจ่าย ยืนยันว่าไม่จ่าย มันแน่ใจว่ามันเป็นตำรวจแล้วเป็นชาวต่างชาติเราทำอะไรมันไม่ได้”

“ดี งั้นปล่อยให้มันกลับประเทศไป ครบสามเดือนเมื่อไหร่จับมันกลับมา เอาไปขายในบาร์เกย์ ให้มันขายตัวจนกว่าจะใช้หนี้และดอกเบี้ยหมด อ่อ อย่าลืมบวกค่าน้ำมันไปกลับ ค่าเสียเวลา ค่าเสี่ยงคนของเราด้วยล่ะ”

คราวนี้ไม่มีเสียงอะไรก่อกวนเพราะคนเล่นปิดเครื่องเล่นของตัวเองลงแล้ว “นี่นาย ถ้าบวกไปซะขนาดนั้นเขามิต้องขายตัวไปตลอดชีวิตเลยหรือไง”อุ่นเรือนแหวใส่คู่หมั้นของตัวเอง คนที่ผ่านๆมาก็ไม่เท่าไหร่ มีรายล่าสุดนี่แหละที่เธอสะอิดสะเอียนจนทนเล่นเกมต่อไปไม่ไหว

“ก็มันไม่จ่าย จะให้ทำยังไง”ยูเซมารุกินอาหารต่อไปเรื่อยๆ ค่อนข้างจะชินกับนิสัยไม่กลัวใครของมายูมิ เพราะเกิดมาเป็นลูกคนสำคัญจึงมีไม่กี่คนที่เธอต้องเคารพ แล้วเธอจะต้องกลัวอะไรล่ะ แน่นอนว่าเขาที่คนกลัวกันนักหนามายูมิก็มองเขาเป็นแค่คู่หมั้นคนหนึ่งเท่านั้นเอง เสือขาวตัวใหญ่ของทุกคนก็ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาสีขาวตัวหนึ่งในสายตามายูมิ ส่วนในสายตาเขาที่เห็นเด็กนี่มันตั้งแต่ตัวแดงๆก็บอกได้คำเดียวว่ามันเองก็ไม่ต่างจากลูกที่เขาพลาดท่าทำให้เกิด ไม่อยากได้แต่ก็ต้องรับผิดชอบ ไม่อยากคุยด้วยก็จำเป็นต้องอธิบาย ไม่อยากให้มันเข้าใกล้แต่ก็ผลักไสไปไม่พ้น

“ก็ยึดข้าวของมันสิ บังคับให้มันกู้เงินคนอื่นมาคืนนาย”

ยูเซมาวางตะเกียบแล้วหัวเราะในลำคอ เขายกน้ำชาขึ้นมาจิบแล้วมองคู่หมั้นของตัวเองด้วยรอยยิ้มขำขัน มันเป็นอาการขำและยิ้มที่แล่นไปไม่ถึงดวงตา เป็นแค่หน้ากากที่ไร้ความรู้สึก “ทำอย่างนั้นจะไปสนุกอะไร ไอ้ฟรองซัวคงไม่ตื่นเต้น”

“นายนี่มัน...”อุ่นเรือนนึกภาพผู้ชายแท้ๆถูกขายเข้าบาร์เกย์ก็สยองจนขนลุกแล้ว

ก่อนที่อุ่นเรือนจะยุ่งกับเรื่องของเขาไปมากกว่านี้ยูเซก็พูดตัดบทขึ้นมาว่า “ปีนี้เธออายุ18แล้ว ตอนนี้น้องชายเธอก็โตพอแล้วที่จะเริ่มเทรนงานในองค์กร หลายปีมานี้เธอก็เบื่อที่จะเจอฉัน ฉันก็เบื่อที่จะเจอเธอ เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่ได้เผลอมาแอบชอบฉันเข้าในทีหลัง...”

“ใครจะชอบคนอย่างนายกัน!!!”อุ่นเรือนแทบจะตะคอกใส่คนตรงหน้าที่กล้าพูดมาได้ว่าเธอแอบชอบเขา

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าการหมั้นระหว่างเราควรจะยุติลงตั้งแต่วันนี้เลยเป็นไง”ยูเซมารุกอดอกนั่งหลังตรงรอรับปฏิกิริยาจากเด็กสาวตรงหน้า

ซึ่งไม่มีเค้าความเสียดายเขาเลยสักนิด มายูมิทำตาโตดูตื่นเต้นดีใจเสียด้วยซ้ำ “จริงเหรอ! นายทำได้จริงๆเหรอ”

คนที่ตกใจจริงๆคือพวกลูกน้องคนสนิทของยูเซมารุที่ยืนนิ่งเป็นก้อนหินมากกว่า อ่า...นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่คนสองคนคิดจะเลิกก็เลิกกันได้ง่ายๆกันสองคนนะ!!!

“ได้แน่นอน ขั้นแรกเธอกับฉันต่างคนต่างมีอิสระ เธอจะไปคบกับผู้ชายที่ไหนก็ได้ แต่งงานกับใครก็ได้ ฉันก็เหมือนกัน”

“อ่าว! ฟังดูเหมือนยังหมั้นกันอยู่เลย”มายูมิเป็นเด็กช่างสังเกตเริ่มแย้งเมื่อฟังดูแล้วมันทะแม่งๆ

“ก็ไม่ใช่ว่ายกเลิกการหมั้นได้ง่ายๆในวันเดียว มันต้องเธอมีแฟน ฉันเองก็มีแฟน ต่างคนต่างไปกันคนละทางเดี๋ยวพวกผู้ใหญ่เรื่องมากก็ลามือไปเองนั่นแหละ ยิ่งฝั่งเธอ...ยิ่งง่าย ขอเพียงซาโต้ ริวอิจิซังยืนข้างเธอซะอย่างยังไงเธอก็ชนะ”ว่าที่พ่อตาผู้นี้ไม่เคยปิดบังความรู้สึกเกลียดขี้หน้าเขาเลยสักนิด

“งั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาเจอกันก็ได้เหรอ”เรื่องของเรื่องคือการมาพบยูเซมารุสำหรับเด็กสาวที่มีคนที่แอบชอบอยู่แล้วมันเป็นเรื่องเสียเวลาโดยใช่เหตุ

“ก็เธอเข้ามหาลัยแล้วก็แสดงว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้วถ้าเธอไม่ตามคู่หมั้นเธอใครจะบังคับเธอได้ จริงไหม”ฟากเขาเองที่ต้องการเป็นอิสระจากการครอบงำของมารดาก็ยิ่งมีแต่จะต้องดื้อด้านยิ่งกว่ามายูมิเป็นสิบเท่าตัว เธอน่ะแค่อาละวาดแล้วร้องไห้อย่างที่เคยๆขี้คร้านคุณพ่อจอมโอ๋ของเจ้าหล่อนจะกางปีกปกป้องลูกแทบไม่ทัน ฟากเขาสิหนักหนา นังปีศาจนั่นไม่เคยปราณีเขาเลยสักนิด สำหรับผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นตัวอะไรสำหรับเธอกันแน่ หมากตัวหนึ่งหรือหมาตัวหนึ่งกันแน่ ใช่สิ! เขามันก็แค่ไข่ใบหนึ่งที่หล่อนใช้เพื่อดึงอำนาจครึ่งหนึ่งของญี่ปุ่นมาไว้ในมือ เป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่เอาไว้หลอกใช้พ่อของเขาที่รักเธอยิ่งกว่าชีวิต ฮ่าๆๆ หล่อนมันปีศาจร้ายใจยักษ์ที่เรียกตัวเองว่าแม่แต่กลับปฏิเสธที่จะอุ้มท้องเขา!!! ฮ่าๆ...เรื่องที่เธอฝันจะผนึงสององค์กรใหญ่ของญี่ปุ่นเข้าด้วยกันเขาจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้น!!! จะไม่ให้เธอได้สมใจ เธอจะต้องชดใช้!!! ชดใช้ที่ทำให้พ่อของเขาต้องตายอย่างน่าอนาถ!!!

“นายไม่ตามฉัน ฉันไม่ตามนาย ต่างคนต่างไม่พบกัน หมั้นก็เหมือนไม่หมั้น ไม่ถอนหมั้นก็คือถอนหมั้น ถูกไหม”มายูมิเริ่มตามเกมทันขึ้นมาบ้างแล้ว

“ถูกแล้ว ตกลงตามนี้โอเคไหม”ถ้าอาศัยสิทธิ์ความเป็นคู่หมั้นเขามีสิทธิ์นอนกับเธอได้ด้วยซ้ำ แต่เพราะเห็นมาตั้งแต่เล็ก เกลียดนิสัยโง่ๆของมายูมิจับจิตจับใจเขาจึงไม่คิดจะพัวพันให้เสียสมองทั้งๆที่รู้ว่าถ้าเขาทำลายหล่อนทิ้งซะ คนที่ชอบอ้างว่าเป็นแม่ของเขาย่อมต้องเดือดร้อนยิ่งกว่าใครๆ

อุ่นเรือนนิ่งไปครู่หนึ่งเพราะเกรงอยู่ว่าการตัดสินใจโดยพละกาลคนเดียวครั้งนี้จะส่งผลถึงองค์กร แต่คิดไปคิดมาเธอก็ไม่ชอบเขา เขาก็ไม่ชอบเธอ แล้วเราจะหมั้นกันไปทำไม๊

“ตกลงตามนี้”

“งั้นเราต้องทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรว่าเราสองคนได้ตกลงใจยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างเราลงตั้งแต่วันนี้ วันข้างหน้าจะไม่มีการแต่งงานระหว่างเราเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด โอเคไหม”

“โอเค ว่าไงว่าตามกันเลย ทำสัญญาเลย”

นั่นแหละเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พวกเขาพูดกันได้ดีๆ นานๆทีหรอกคนที่ชอบเอาแต่นั่งเงียบกับโมโหร้ายจะลุกขึ้นมาพูดจาดีๆเป็นประโยคยาวๆอย่างนี้กับเธอสักครั้ง แน่นอนว่าผลของการพูดดีในครั้งนี้จึงนำพาอิสระมาสู่คนทั้งคู่ พวกผู้ใหญ่ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อเด็กสองคนว่างไม่เคยตรงกัน คนหนึ่งติดพันธุรกิจ อีกคนติดเรียนติดกิจกรรม พอพวกเขาตกลงกันได้ ยูเซมารุก็คบผู้หญิงไปทั่ว แว่วๆมาว่ามีคนหนึ่งที่เขาจริงจังมากจนถึงขั้นจะแต่งงานด้วย ตอนหลังพออุ่นเรือนได้มาเห็นรูปผู้หญิงคนนั้นเข้าก็ถึงเข้าใจว่าทำไมตาแก่ยูเซมารุถึงมายกเลิกการหมั้นกับเธอในครั้งนั้น ฮ่าๆ ที่แท้ตาแก่ก็เจอคนที่อยากให้เป็นแม่ของลูกนี่เอง ฮ่าๆ เธอเองก็กำลังไล่ตามจีบพ่อของลูกอยู่เหมือนกัน