คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9
ตอนที่ 9
"เจม เดินไปเรียนด้วยกันไหม"
คำถามนี้คณาธิปโดนจิรานนท์ถามหลายรอบแล้ว
ในวันที่มีเรียนวิชาของอาจารย์เทมส์
แต่ทุกครั้งเจมมักจะมีเหตุให้ปฏิเสธทุกครั้ง
เช่น เขาต้องไปแวะหอสมุดก่อนเข้าเรียน หรือแวะทานข้าวเช้าก่อน เป็นต้น
"ได้ครับ"
วันนี้ไม่มีเหตุอื่นใดมาขัดขวาง
ทั้งสองจึงเดินออกจากหอพักเพื่อไปยังอาคารเรียนด้วยกัน
ระหว่างนั้นเจมก็เหลือบมองรอบข้างแล้วทำเหมือนกำลังพะวงอะไร
นนท์จึงถามขึ้น
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น"
"ผมรู้สึกว่าคนมองแปลกๆ"
"คนอื่นเค้าก็เดินตามปกตินี่ หรือว่าเจมไม่อยากเดินกับพี่"
"ปะ...เปล่าครับ แค่รู้สึกว่ามันดูข้ามรุ่นอะ"
เจมยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอย
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เราเรียนคณะเดียวกัน เป็นเมทกัน จะทำตัวสนิทกันก็ไม่เห็นแปลก"
นนท์ไม่ได้พูดเปล่า เขาขยับเข้าไปใช้แขนโอบไหล่เจมโดยไม่ให้รุ่นน้องตั้งตัว
เจมเดินเซไปเล็กน้อยเพื่อถูกโอบกระทันหัน
...เดี๋ยวๆๆ
มือครับมือ
มือของไอ้พี่นนท์มาเร็วเคลมเร็วไปแล้วเฟ้ย!
"...คือว่าเดินธรรมดาก็ได้มั้งพี่ ผมไม่อยากโดนสายตาของพวกผู้หญิงยิงแสงพิฆาตใส่นะ"
เจมพยายามแกะมือของรุ่นพี่ออก
"เกี่ยวอะไร" พี่นนท์หัวเราะขัน
"แฟนคลับพี่ไง ไอ้พวกที่เดินๆ อยู่นี่ต้องมีบ้างแหละที่เป็นแฟนคลับพี่ ผมยังไม่อยากโดนแอนตี้นะครับ"
"ก็ได้ พี่ไม่อยากทำให้เจมเดือนร้อน" นนท์ยอมยกแขนออกแต่โดยดี
...แหนะ พูดจาเป็นพระเอกชิบหาย
วันนี้คึกอะไรเนี่ยพี่เมทกู
ดูอารมณ์ดีจริงๆ
เจมคิดในใจขณะชำเลืองมองคนหน้าหล่อข้างกาย
ฉับพลันมีรถยนต์สีดำเคลื่อนมาจอดริดฟุตบาท
กระจกข้างเลื่อนลง ทำให้มองเห็นว่าคนขับคืออาจารย์เทมส์
"เจม"
เจมหยุดเดิน แล้วก้มลงมองให้เห็นหน้าอาจารย์ถนัด
พร้อมกับยกมือไหว้
"อาจารย์ หวัดดีครับ"
นนท์ก็หยุดตาม แต่ไม่คิดจะทักทายใดๆ
กับเจ้าของรถ
"เจม ขึ้นรถสิ" ธีทัตทำเหมือนกับว่าไม่เห็นจิรานนท์ยืนอยู่ด้วย
"หา?" เจมอ้าปากค้าง
"เดี๋ยวอาจารย์ไปส่งที่หน้าตึก"
พอรู้จุดประสงค์ของอาจารย์หนุ่ม
เขาก็เหลือบมองไปทางพี่นนท์ เห็นได้ชัดว่ารุ่นพี่กำลังทำหน้าเหมือนอยากจะทุบรถให้พังคามือซะเดี๋ยวนั้น
"อ่า...ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไปเองได้"
"ขึ้นมาเถอะน่า เร็วๆ รถข้างหลังติดเต็มเลย"
พอเอาสภาพจราจรมาขู่
เจมจึงหมดทางเลี่ยง จึงหันไปขอตัวกับพี่นนท์แล้วรีบขึ้นรถ
ธีทัตออกตัวทันที่ที่ประตูปิด
เจมมองจากกระจกข้างเห็นพี่นนท์ยืนนิ่งมองตามรถของอาจารย์ สีหน้าคาดเดาไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกเช่นไร
ไม่นานกระจกข้างก็เลื่อนขึ้นมาปิดจนไม่เหลือช่องอากาศ
"อยู่หอในเหรอ" ธีทัตเอ่ย
"ครับ" เจมไม่กล้าขยับตัวอะไรมาก กลัวทำให้รถหรูของอาจารย์เปื้อน
"ทำตัวตามสบายเถอะ อาจารย์ไม่ได้จะพาไปฆ่าแกงซะหน่อย" ดูเหมือนว่าธีทัตจะรู้ว่าเจมรู้สึกเกร็งมากขนาดไหน
"ความจริงอาจารย์ไม่ต้องจอดรับผมก็ได้นะครับ ผมเกรงใจ"
"รถคันนี้ไม่ได้ปล่อยให้ใครมานั่งได้ง่ายๆ หรอกนะ" ธีทัตพูดพลางขยับยิ้มมุมปาก
"อ่า...เหรอครับ"
...หมายความว่าไงวะ
เจมนึกสงสัยแต่ไม่กล้าถามเพิ่ม
"ถือซะว่าอาจารย์ขับมาส่งเพราะตอบแทนในความดื้อดึงของเธอก็แล้วกัน"
เจมขมวดคิ้ว
...คือกำลังชมกูหรือเปล่าวะ?
ธีทัตกล่าวต่อไป "เงินสามพันนั่น...อาจารย์เชื่อว่าคือเงินของเธอ ถ้าอยากจะให้
อาจาย์จะรับไว้ก็ได้ ขอบคุณมากนะ คณาธิป"
เจมไม่ได้ตอบอะไร
ขืนตอบออกไปก็ถือว่ายอมรับน่ะสิ
เลยได้แต่นั่งเจี๋ยมเจี๊ยมจนกระทั่งอาจารย์จอดรถให้ลงตรงหน้าอาคารเรียนรวม
"ใครทำรายงานเสร็จแล้วก็มาวางที่โต๊ะข้างหน้าได้ หรือไม่ก็นำไปส่งที่ห้องพักอาจารย์ภายในวันนี้
เข้าใจนะทุกคน เอาล่ะ...ไว้เจอกันคาบหน้า"
ธีทัตพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะปิดไมค์
แล้วนักศึกษาหลายคนก็เริ่มลุกจากเก้าอี้
เดินลงบันไดสโลปนำเล่มรายงานไปวางซ้อนทับกัน
เจมมัวแต่พับเก็บหนังสือและเอกสารเย็บเล่มที่นำออกมากางเต็มโต๊ะ
จึงลุกช้ากว่าเพื่อน
"ไอ้เจม กูอั้นไม่อยู่ละ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอกันที่ห้องเรียนละกัน"
เต้พูดเสร็จก็ลุกพรวด
"เออๆ"
กว่าเจมจะเก็บของใส่เป้เสร็จ
พบว่าเหลือนักศึกษาไม่กี่คนในห้อง
เขาเดินเอารายงานไปวางซ้อนกับของคนอื่นๆ
ซึ่งเป็นกองสูงทีเดียว
เจมเห็นแล้วเลยอดที่จะถามผู้สอนไม่ได้
"อาจารย์จะยกไหวเหรอครับ"
"หืม?" ธีทัตเลิกคิ้ว ไม่นานก็เข้าใจว่าคณาธิปถามเรื่องรายงาน
"ก็ต้องลองดู"
"ผมว่าผมช่วยอาจารย์ดีกว่า"
เจมแบ่งครึ่งกองรายงานมาอุ้มไว้
"ผมช่วยด้วยอีกคนครับ" จู่ๆ พี่นนท์ก็มายกกองรายงานที่เหลือไปถือ
เจมแปลกใจว่าพี่เขายังไม่ออกจากห้องอีกเหรอ
ธีทัตเลิกคิ้วมองจิรานนท์
กระนั้นก็ไม่ได้ห้าม
"ตามใจ"
จากนั้นอาจารย์เทมส์ก็เดินนำสองนักศึกษาไปยังห้องพัก
ขณะที่เดินอยู่ นนท์ก็หยิบรายงานบางส่วนจากกองของเจมมาวางบนกองที่ตนถือ
เพื่อให้กองของเขามีปริมาณเยอะกว่า
เจมจึงห้ามไม่ให้รุ่นพี่เอาไปอีก
โดยพูดแบบไม่ออกเสียงว่า
"พอแล้วพี่"
นนท์ทำหน้าเหมือนต้องการบอกว่า 'ไม่เห็นเป็นไรเลย
เอามาอีกก็ได้'
ทำให้เจมต้องคอยเบี่ยงตัวหลบมือของนนท์ที่พยายามเอื้อมมาคว้ารายงานเมื่อมีโอกาส
ในที่สุดพวกเขาก็ถึงห้องพักอาจารย์
"ขอบใจมากนะ" ธีทัตจงใจพูดเฉพาะกับคณาธิป
"ไม่เป็นไรครับ" เจมสบัดแขนเล็กน้อยหลังจากวางกองรายงานลงบนโต๊ะ
"คงไม่ทำให้ไปเรียนคาบต่อไปสายใช่ไหม"
"ไม่หรอกครับ ผมมีเรียนตึกข้างๆ นี้เอง" เจมตอบ
"แล้วคุณล่ะจิรานนท์" ธีทัตไม่ได้ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
แต่เหมือนถามไปอย่างนั้น
"ไม่ใช่ปัญหาของอาจารย์นี่ครับ"
...เหยดดดดดด
จะมีวางมวยกันไหมเนี่ย
บรรยากาศมาคุชิบหาย
กูต้องทำหน้าที่กรรมการห้ามก่อนมีการนองเลือดสินะ
"เอ่อ...สอบย่อยที่จะถึงนี้ยากไหมครับอาจารย์"
เจมหาทางเปลี่ยนเรื่องคุย
"ถ้าตั้งใจเรียนทุกคาบและอ่านหนังสือก่อนสอบก็ไม่ยากหรอก"
เจมยิ้มแหย
...มันก็ต้องเป็นงั้นอยู่แล้วปะครับอาจารย์ ฮ่วย
"แต่สำหรับเจม ถ้าไม่เข้าใจเนื้อหาตรงไหนก็โทรถามอาจารย์ได้ทุกเวลา เบอร์โทรมีในใบ
outline แล้ว"
...เช้ดดดดด กูกลายเป็นคนสำคัญของอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไรว้าาา
"เสียเวลามามากแล้ว พวกผมขอตัวนะครับ"
พูดจบนนท์ก็คว้าต้นแขนของเจมแล้วพาออกจากห้อง
กว่ารุ่นพี่จะยอมปล่อยแขนเจม
ก็ต้องรอให้เดินห่างจากห้องพักอาจารย์มาไกลพอสมควร
"เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้อง" นนท์พูดขึ้นอีก ท่าทางเหมือนยังหัวเสียกับอะไรสักอย่าง
"หา? พี่นนท์จะเดินไปส่งผม?"
"อืม"
"ไม่ต้องก็ได้ครับ" เจมโบกมือพัลวัน
"จะให้เดินไปส่งดีๆ หรือให้อุ้ม" นนท์หันมามองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
...เชี่ย ไม่นึกว่าชีวิตนี้จะมีคนมาพูดประโยคเลี่ยนๆ แบบนี้กะกู
"ไปส่งก็ได้ครับ..."
...บอกดีๆ ก็ได้
ไม่เห็นต้องเล่นมุกเสี่ยวเลยครับพี่
เจมยกมือเกาหัว ไม่เข้าใจว่าวันนี้พี่นนท์เป็นอะไร
เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีอยู่เลย มาตอนนี้เหมือนคนกำลังมีประจำเดือนซะงั้น
"ถึงขั้นเดินมาส่งเลยเหรอมึง เป็นแฟนกันแล้วชะ?"
เต้ถามหลังจากเห็นพี่นนท์มาส่งเจมถึงประตูห้องเรียน
เจมยังไม่ทันนั่งเก้าอี้ดีก็อยากจะเบิร์ดกะโหลกเพื่อนสักทีสองที
"ไม่ใช่โว้ย"
"ถ้าไม่ใช่แล้วที่กูเห็นคือไรวะ"
"เรื่องราวมันซับซ้อนกว่าที่มึงคิด ไอ้เต้"
"ขนาดนั้นเลย" เต้ทำหน้าไม่เชื่อ
ก่อนที่เจมจะได้พูดอะไร
ก็มีลุงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วประกาศเสียงดัง
"นักศึกษา วันนี้อาจารย์สมพงษ์จะเข้าห้องช้ายี่สิบนาที แต่อย่าเพิ่งโดดกันนะ
เดี๋ยวอาจารย์จะมาเช็คชื่อ"
พอสิ้นเสียงลุงคนดังกล่าว
ก็เกิดเสียงอื้ออึงในห้อง บางกลุ่มเริ่มสุมหัวเม้าท์มอย บางคนเดินออกไปยืดเส้นยืดสายนอกห้อง
เต้กำลังจะเอามือถือมากดเล่น
แต่โดนเจมเบรกไว้
"มึง ฟังกูเล่าก่อน เรื่องที่กูบอกว่ามันซับซ้อนอะ"
เต้ค้อนทีหนึ่งก่อนจะเก็บมือถือลงไป "อ่า ว่ามาๆ"
"คืองี้ ตั้งแต่คาบแรก กูสังเกตว่าอาจารย์เทมส์กับพี่นนท์ไม่ถูกกัน แล้วกูก็เพิ่งแน่ใจเมื่อกี้
คือกูช่วยอาจารย์เทมส์ยกรายงานไปเก็บ พี่นนท์ก็มาช่วย"
"อ้าว ก็ไหนบอกไม่ถูกกัน แล้วพี่นนท์จะช่วย'จารย์ทำไม"
"ไม่รู้ พี่นนท์มาแย่งกองรายงานจากกูไป แล้วพออยู่ห้องพักครูนะเว้ย สองคนนี้ก็เขม่นกันแรงมาก"
พอถึงตอนนี้เต้เร่ิมรู้แล้วว่าทำไมพี่นนท์ไปช่วยอาจารย์ยกรายงาน
แต่ยังมีข้อสงสัย
"แล้วทำไมถึงไม่ถูกกันวะ"
"ไม่รู้ว่ะ ยังไม่หมดนะเว้ย อาจารย์เทมกับพี่ณัท...พี่ที่เป็นเจ้าของร้านกาแฟที่กูทำงานอะ
รู้จักกันเว้ย ยังไม่พอ พี่นนท์ก็ยังรู้จักพี่ณัทอีก"
"เออ...ซับซ้อนจริงว่ะ" เต้ลูบคาง
"กูเคยเห็นรูปถ่ายเก่าใบหนึ่งของพี่ณัท เป็นรูปที่พี่ณัท พี่นนท์ อาจารย์เทมส์อยู่เฟรมเดียวกัน แล้วก็มีผู้ชายอีกคนที่กูไม่รู้จักในรูปอีกคน"
"แสดงว่าเมื่อก่อนสามคนนี้สนิทกันมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว?"
"กูว่าเฉพาะอาจารย์เทมส์อะที่แยกตัวออกมา เพราะพี่นนท์กับพี่ณัทเหมือนจะคุยกันดีอยู่"
เจมคาดเดา
เต้พยักหน้ารับรู้
แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
"พูดถึงพี่ณัท กูยังไม่เคยเข้าไปชิมกาแฟร้านพี่ณัทเลย วันนี้มึงทำงานไม่ใช่เหรอ
เดี๋ยวกูแวะไปหานะ"
"มึงจะมาจริงดิ กูไม่มีส่วนลดให้นะเว้ย"
"ไอ้นี่ รีบออกตัวเลยนะมึง กูก็มีตังค์ซื้อปะวะ"
"ขอให้มาจริงเหอะ"
"เออ กูไปแน่"
แล้วเต้ก็มาที่ร้านกาแฟของศตคุณจริงๆ
"สวัสดีคร้าบพี่ณัท ผมเต้นะครับ เป็นเพื่อนไอ้เจมมัน" เต้ยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า
"อ้อ เพื่อนเจมเองเหรอ"
"เป็นเพื่อนพนักงานในร้าน ถ้าสั่งกาแฟจะได้ส่วนลดไหมอะคับ"
เต้ทำหน้าตาเหมือนลูกหมากำลังร้องหงิงๆ
ขอกระดูกก็ไม่ปาน
เจนถึงกับเบะปากใส่
...ไหนว่ามีตังค์ซื้อไงวะ ไอ้สันขวาน
"ได้สิๆ เดี๋ยวพี่ลดให้" ศตคุณพูดกลั้วหัวเราะ
"พี่ณัทไปลดให้มันทำไม"
"อ่าวไอ้เจม ถ้าไม่คิดจะช่วยเพื่อนก็ขอความกรุณาเงียบปากไปเลยครัช"
"เต้จะสั่งอะไรล่ะ" ณัทถาม
"ขอเป็นลาเต้ละกันครับ"
"สั่งอย่างเดียวเองเหรอ ไปอุดหนุนขนมปังด้วยดิ" เจมบุ้ยปากไปยังชั้นวางขนมปัง
"มึงพูดขนาดนี้ ถ้ากูไม่ซื้อขนมปังคือกูเลวใช่มั้ย" เต้พูดจบก็ไปเดินเลือกซื้อขนมปัง
"ไม่ต้องก็ได้นะเต้" ศตคุณบอกขณะชงกาแฟ
"ไม่เป็นไรครับพี่ ถือว่าช่วยอุดหนุน"
เต้บอกพลางหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปบรรยากาศร้าน
ขณะนั้นไม่มีลูกค้าคนอื่น เขาถือโอกาสถ่ายเซลฟี่ไปหลายรูป มีบางรูปจงใจให้ถ่ายติดเจมกับพี่ณัทเป็นฉากหลัง
"ผมเห็นเพจร้านของพี่ด้วย เดี๋ยวผมช่วยโปรโมทให้นะ"
เต้จิ้มมือถือยิกๆ
ด้วยสีหน้ากำลังสนุก
"ไอ้เต้ นานไปละ รีบๆ หยิบขนมปังมาคิดตังค์สักทีดิวะ"
"แป๊บๆ"
เต้ก้มกดมือถืออีกอึดใจ
ก่อนจะสุ่มหยิบขนมปังมาหนึ่งถุงแล้วเอาไปวางตรงแคชเชียร์ที่เจมยืนรออยู่ เป็นเวลาเดียวกับที่พี่ณัทชงกาแฟเสร็จพอดี
"หกสิบห้าบาท" เจมบอกราคา
"พี่ลดให้เหลือห้าสิบละกัน" ศตคุณกล่าวพลางยิ้มละไม
"ขอบคุณมากครับพี่ หล่อแล้วยังใจดีแบบนี้ของให้เฮง เฮง เฮง นะคร้าบบบ"
เต้ยกมือไหว้แล้วยื่นแบ้งค์ร้อยให้เจม
เจมเบะปากใส่อีกรอบ
ขณะยื่นสลิปพร้อมเงินทอนให้
"โต๊ะตรงนั่นนั่งได้ใช่ไหมพี่" เต้ถามพี่ณัท
"ได้ๆ เอาไว้ให้ลูกค้านั่งอยู่แล้ว"
"งั้นไอ้เจม กูนั่งรอตรงนั้นนะ" เต้บอกก่อนจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะกลมเล็กมุมหนึ่งใกล้หน้าร้าน
"เออ" เจมตอบรับ
เหตุที่เต้มานั่งรอก็เป็นเพราะพวกเขามีเรียนด้วยกันตอนบ่ายสามครึ่ง
พอทำงานจนครบกะ เจมกับเต้ก็เดินออกจากร้านกาแฟเพื่อไปยังห้องเรียนที่คณะ
ซึ่งต้องใช้เวลาเดินประมาณสิบนาที
"ไอ้เต้ มึงเห็นบอร์ดไม้อัดที่แขวนบนกำแพงร้านใช่ป่ะ" เจมหมายถึงในร้านกาแฟ ใกล้กับบริเวณที่เป็นโต๊ะนั่งเล่น
"ที่ติดรูปถ่ายของมึงกับคนอื่นอะนะ"
บอร์ดนั้นจะติดรูปถ่ายของพนักงานพาร์ทไทม์ในร้านทุกคน
รวมถึงพี่ณัทด้วย แล้วก็จะเปิดโอกาสให้เขียนข้อความอะไรก็ได้ลงกระดาษรูปหัวใจ แล้วใช้หมุดปักบนบอร์ด
"เออ แม่ง ของคนอื่นมีหัวใจติดเต็มเลย แต่ตรงรูปกูดิ แทบไม่มี ไม่ใช่แค่ในบอร์ดนะเว้ย
ในเพจร้านก็มีแต่สาวมากรี๊ดคนอื่น ของกูแม่งเงียบกริ๊บ"
"ไอ้เจมเอ้ย มึงก็ควรจะรู้ตัวว่ามึงมันหน้าจืด"
"ขอบใจ"
...กูประชด
"เฮ้ย กูไม่ได้หมายถึงมึงไม่หล่อนะ หน้าตามึงก็พอไปวัดวาได้ สิวเสิวก็ไม่มี
แต่หน้ามึงไม่มีเอกลักษณ์ไง เข้าใจป่ะ คือแบบ...คนอื่นเขาหล่อกว่ามึงอะ
จบป่ะ"
"มึงไม่ต้องย้ำก็ได้ป่ะ"
"ตอนมึงอยู่กะกูมึงก็หัดแบ่งออร่าความหล่อของกูไปมั่งดิ กูเต็มใจให้"
เต้เสยผม
"มึงมีน้ำใจมากครับ ไอ้เหี้ย"
เต้หัวเราะก๊ากเหมือนจะชอบใจที่โดนเพื่อนด่า
แต่แล้วก็พูดเสริมอีก
"เอาจริงๆ นะมึง มึงอยู่เฉยๆ แบบนี้พี่นนท์ก็หลงชอบมึงแล้ว มึงไม่ต้องทำอะไรหรอก"
"บอกว่าไม่ใช่ไงวะ!" เจมยกเท้าขึ้นมา
ขอเตะสักป้าบเหอะมึง
"เฮ้ยใจเย็น" เต้วิ่งหลบ
"แน่จริงอย่าหลบดิวะ"
"ไม่หลบกูก็โดนดิวะ"
______________________________________________
พี่นนท์ไม่ทำไรสักทีเดี๋ยวเจมก็โดนฉกไปหรอก
ความคิดเห็น