คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7
ตอนที่
7
"ไอ้เจม มึงอยู่ไหนวะ ส่งไลน์ไปไม่ตอบ" คำถามของเต้ดังมาจากโทรศัพท์มือถือ
"กำลังลงจากรถของพี่พีท กูปิดเสียงไลน์ไว้ ...มึงมีไร"
"มึงไปอยู่ทำไมที่รถของพี่รหัส"
"ก็เย็นนี้พี่ฝนนัดเลี้ยงสายรหัส พี่พีทก็เลยมารับกู มึงจำไม่ได้เหรอ กูเพิ่งบอกมึงตอนคาบสุดท้ายเองนะ"
"เออ...กูลืม งั้นแค่นี้นะ"
...อ่าวไอ้เชี่ยเต้ นึกจะวางก็วางเลยนะมึง
พอโดนตัดสาย เจมด่าเพื่อนสนิทสักหนึ่งยก
ก่อนจะเดินตามกลุ่มรุ่นพี่เข้าไปด้านในร้านอาหาร
นอกจากสายรหัสของเจมแล้วยังมีสายรหัสที่เป็นเพื่อนปีสามของพี่ฝน
ซึ่งก็เป็นกลุ่มผู้หญิงเสียส่วนใหญ่ เจมกับพี่พีทก็เลยเลือกนั่งข้างกัน และกลายเป็นเพื่อนคุยกันไปโดยปริยาย
ราวสองทุ่มกว่าก็ถึงเวลาแยกย้ายกลับ
เจมก็เดินไปยังจุดจอดรถกับพีท
"นี่ยังแค่ปีสองนะ ไม่รู้ว่าปีสามจะต้องหัวฟูปั่นงานขนาดไหน" พีทเอ่ยถึงชีวิตการเรียน
"แสดงว่าปีหนึ่งนี่เบสุดแล้วใช่ไหมพี่"
"ใช่ อยากทำอะไรก็รีบทำตอนอยู่ปีหนึ่งเลยนะเจม เดี๋ยวพอขึ้นปีแก่จะไม่มีเวลาทำ"
"ผมก็ว่างั้นแหละพี่"
ระหว่างที่ทั้งสองใกล้ถึงตำแหน่งที่รถจอด
ก็เห็นรถสีดำคันหนึ่งถอยออกมาชนตรงมุมกันชนท้ายรถของพีทพอดี
อันที่จริงตามที่เจมได้เห็นเหตุการณ์กับตา
ก็แค่เป็นการถอยมาแตะแบบเบาๆ แล้วรถสีดำก็รีบเบรค จึงยังไม่เกิดการเสียหายใดๆ
พีทรีบปราดเข้าไปดูรถตนเองทันทีที่รถสีดำนำรถเข้าไปซองจอดฝั่งตรงข้ามอีกรอบ
แล้วเจ้าของรถนั้นก็เปิดประตูออกมา
เจมกระพริบตาถี่ๆ
เพื่อดูใบหน้าของเจ้าของรถสีดำให้แน่ใจ
...นั่นอาจารย์เทมส์นี่หว่า
"รถเป็นยังไงบ้างครับ" อาจารย์ถามพีท
ดูเหมือนพีทจะยังไม่รู้ว่าเทมส์เป็นอาจารย์สอนมหาวิทลัยเดียวกัน
"เป็นรอยตรงนี้อะฮะ"
เจมสะบัดขวับหน้ามองพี่รหัสของตนอย่างไม่เชื่อหู
...เป็นรอย?? ไอ้รอยนั่นมันมีก่อนที่จะโดนรถอาจารย์ชนแล้วไม่ใช่เหรอ?
เจมจำได้ว่าก่อนขึ้นรถพี่พีทซึ่งมารับหน้าหอ
เขาสังเกตุเห็นรอยนี้อยู่แล้ว
อาจารย์ยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วเอ่ย "เผอิญผมมีธุระ ถ้าไงผมจะขอชดใช้เงินให้ตรงนี้เลยดีไหม ถ้าเรียกประกันคงใช้เวลาอีกสักพัก"
"ไม่มีปัญหาครับ รอยมันก็นิดเดียว รถก็ไม่ได้เสียหายอะไร" พีทตอบหน้าตาย ทั้งที่สีหน้าบ่งบอกว่าดีใจที่จะได้เงินมาใช้
เจมยืนอึ้งมองพี่รหัสของตนอยู่ห่างๆ
และดูเหมือนว่าอาจารย์จะจำเจมไม่ได้ว่าเป็นศิษย์ในวิชาเรียน
"ราคาซ่อมสีคงประมาณสามพันฮะ" พีทว่า
อาจารย์เทมส์ยื่นแบ้งค์พันให้พีทสามใบโดยไม่ต่อรอง
"ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ ถ้าไงถ้ารถมีปัญหาอะไรอีกก็ติดต่อผมได้"
ธีทัตยื่นนามบัตรให้
พีทรับไปโดยไม่ได้อ่าน "ไม่เป็นไรครับ"
หลังจากแยกย้ายกันขึ้นรถ
เจมอดไม่ได้เลยพูดออกไป
"พี่ รถพี่มันเป็นรอยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"อือ ฟลุ๊คว่ะ อยู่เฉยๆ ก็ได้เงินมาใช้สามพัน" พีทกระหยิ่มยิ้มย่องขณะขับรถไปตามถนน
...ทำไมพี่รหัสกูเหี้ยอย่างนี้วะ
ควรบอกดีไหมว่านั่นก็อาจารย์มหาลัยเดียวกัน
แต่แม่ง กูเสือกเป็นแค่รุ่นน้องปีหนึ่ง
ขืนพูดอะไรไม่เข้าหูกูไม่โดนดักต่อยเหรอวะนั่น
งั้นไม่เอาดีกว่า
กูยังอยากชีวิตในมหาลัยแบบสงบๆ โดยไม่มีศัตรูคอยตามจองล้างจองผลาญ
"ไอ้เจม กลับมาแล้วเหรอเพื่อน"
เต้โผเข้าหาหลังจากเจมเปิดประตูเข้าห้อง
"ไอ้เต้ มึงมาไงเนี่ย"
"วันนี้กูจะมานอนหอกะมึงไง"
"แล้วแฟนมึงอะ"
"แฟนกูไปทำธุระที่เชียงใหม่"
"มิน่า ที่โทรหากูก็เพราะจะชวนไปกินข้าวชะ? พอแฟนไม่อยู่ก็กลับมาซบเพื่อนเลยนะมึง"
"เห็นไหมพี่ ผมเดาผิดที่ไหน ไอ้เจมต้องด่าผมเรื่องนี้แน่"
เต้หันไปพูดเย้ากับพี่นนท์ซึ่งนั่งบนเตียง
กางโต๊ะญี่ปุ่นไว้ด้านหน้าเพื่อวางโน๊ตบุ๊คและสมุดหนังสือ
พี่นนท์เพียงแต่หัวเราะขัน
รุ่นพี่รู้สาเหตุนานแล้วว่าที่เต้ไม่มานอนหอก็เพราะไปพักกับแฟน
"สนิทกันเร็วเนอะ" เจมถองสีข้างเต้
เต้ยักไหล่แล้วย้ายไปนั่งขอบเตียงชั้นล่างของเจมโดนไม่ถามเจ้าของสักคำ
ซึ่งหันหน้าเข้าหาเตียงของรุ่นพี่พอดี
ส่วนเจมก็ไม่ได้แปลกใจว่าทำไมเต้กับพี่นนท์ถึงคุ้นเคยกันอย่างรวดเร็ว
เนื่องจากเต้เป็นคนช่างคุยมาแต่ไหนแต่ไร อยู่กับใครจึงผูกมิตรไปทั่ว จนตอนนี้จำนวนเพื่อนในเฟสบุ๊คของเต้แทบจะถึงลิมิตอยู่แล้ว
พอโดนแย่งเตียง เจมก็นั่งเก้าอี้โต๊ะทำงานของตนแทน
ซึ่งอยู่ประชิดหัวเตียงพอดี
ขณะที่เต้ชวนพี่นนท์คุยสัพเพเหระต่อ
เจมก็นึกถึงเหตุการณ์ที่พี่รหัสหลอกเอาเงินของอาจารย์เทมส์
เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ
มันเป็นการทำผิดซึ่งเขาเป็นพยานรู้เห็นแต่ยังทำเพิกเฉย
"เมื่อกี้พี่นนท์บอกว่าบ้านพี่อยู่กรุงเทพ แล้วพี่มาอยู่หอทำไมอะ"
เต้เป็นคนตรง สงสัยอะไรก็ถามตรงๆ
"พี่ขี้เกียจเจอรถติดน่ะ อยู่หอในสบายตรงที่ไม่ต้องเผื่อเวลาเดินทาง ตื่นปุ๊บก็ไปเรียนได้เลย"
"อ๋อ งี้นี่เอง"
เจมไม่ได้ร่วมพูดคุยกับสองคนนั้น
เขานั่งตรวจเช็คตารางเรียนของวันรุ่งขึ้นเงียบๆ ในใจยังรู้สึกผิดต่ออาจารย์เทมส์
"พี่นนท์นี่ป็อบเนอะ เคยเป็นเดือนคณะก็งี้ ดูเพจคิวท์บอยของมหาลัยดิ ลงแต่รูปพี่ทั้งนั้นเลย"
เต้ปัดหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ
"ไม่ถึงขนาดนั้น รูปถ่ายส่วนใหญ่พี่ยังไม่รู้ตัวเลยว่าโดนแอบถ่ายเมื่อไร"
"เฮ้ย มีรูปผมด้วยอะพี่" เต้กดซูมดูรูป
"แม่งใครถ่ายวะ ไอ้เจมดูดิ"
"อือ" เจมเหลือบมองเพียงหนึ่งวินาทีก่อนจะหันหน้ากลับไป
เต้ทำเสียงจี๊กจี๊กกับการเฉยชาของเพื่อน
แล้วไล่ดูรูปในเพจต่อ ไม่ก็ชวนพี่นนท์คุยบ้างตามจังหวะ
ระหว่างที่สนทนากัน
เต้สังเกตุว่าพี่นนท์ชำเลืองมองเจมค่อนข้างบ่อย
เต้ให้ข้อสรุปกับตัวเองทันทีจากประสบการณ์อันโชกโชนของตน
...พี่นนท์ชอบไอ้เจมแหง
ไอ้เจมก็แม่ง เซ้นส์รับรู้เรื่องรักๆ
ใคร่ๆ ตายด้านหรือไงไม่รู้ ไม่เห็นมันฝักใฝ่จะมีแฟนซะที
เอาแต่คิดเรื่องทำงานพิเศษ
เรื่องจะทำงานส่งอาจารย์ทันหรือไม่ทันอยู่นั่นแหละ
เต้ส่ายหน้าเบาๆ รอดูว่าสองคนนี้จะยังไงต่อโดยยังจะไม่เข้าไปยุ่งก็แล้วกัน
เจมคิดมาทั้งคืน เขาตัดสินใจแล้วว่าจะบอกความจริงกับอาจารย์เทมส์
และบัดนี้เขามายืนอยู่หน้าประตูห้องพักอาจารย์
พอเคาะประตูแล้วมีเสียงตอบรับจากข้างในจึงเปิดเข้าไป
"สวัสดีครับอาจารย์" เจมยกมือไหว้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน
"คุณเป็นนักศึกษาวิชาของผม?" ธีทัตรู้สึกคุ้นหน้าเจม
แต่ยังไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า
"ครับ ผมเรียนวิชาของอาจารย์ครับ"
"โอเค เชิญนั่งก่อน" เทมส์ผายมือ
เจมนั่งเก้าอี้อย่างเกร็งๆ "คือว่าผมมีเรื่องจะมาบอกอาจารย์อะครับ"
"ว่ามาสิ"
"ก่อนอื่น ผมขอร้องว่า เรื่องที่ผมจะพูด ขอให้จบที่นี่นะครับ"
"หมายความว่ายังไง?"
"คือมันมีบุคคลอื่นเกี่ยวข้องด้วย ซึ่งผมก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าไม่มาบอกกับอาจารย์ผมก็ไม่สบายใจ"
ธีทัตขมวดคิ้ว แล้วพยักหน้า
เจมจึงเริ่มกล่าว
"เมื่อวาน...ผมเห็นรถอาจารย์เฉี่ยวชนกับรถอีกคนหนึ่ง"
"อ๋อ ผมจำได้แล้ว คุณก็อยู่ที่นั่นด้วย" ทีธัตเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้
"นั่นรถของเพื่อนคุณเหรอ?"
"ไม่ใช่ครับ เป็นรถของ...คนรู้จัก"
เจมคิดว่าเลี่ยงพูดถึงพี่รหัสจะดีกว่า
ไม่งั้นขืนอาจารย์เรียกพบพี่พีทแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่ แถมยังอาจโดนพี่พีทยกพวกมารุมยำตีนก็ได้
"ทำไมเหรอ หรือว่ารถของคนรู้จักคุณต้องซ่อมเพิ่ม?"
"ไม่ใช่ครับ" เจมโบกมือพัลวัน "คือว่า...ความจริงแล้ว...รถคันนั้นมันเป็นรอยอยู่แล้วอะครับ"
เงียบ
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
เจมเริ่มมีเหงื่อซึมตามฝ่ามือ
ใจเต้นตึกตัก
...เชี่ยเอ้ย บอกไปแล้ว อาจารย์ก็นั่งเงียบ เอาไงต่อดีวะกู
เจมตัดสินใจเล่าขยายความ
"คือก่อนที่จะรถอาจารย์จะเฉี่ยวรถคันนั้น ผมเห็นมันเป็นรอยอยู่แล้วอะครับผมจำได้
แต่คนรู้จักผมโกหกอาจารย์ว่าโดนรถอาจารย์เฉี่ยวเพราะอยากได้ค่าซ่อม"
ธีทัตมองนักศึกษาตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง
เจมควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
เป็นธนบัตรจำนวนสามใบวางบนโต๊ะ
"ผมรู้สึกไม่สบายใจก็เลยคิดว่าจะคืนเงินให้อาจารย์"
"ขอบคุณมาก คุณชื่ออะไร"
เจมตอบออกไปอย่างประหม่า "ช...ชื่อคณาธิปครับ"
"ผมขอชื่อเล่น"
"เอ่อ...เจมครับ"
"ขอบคุณมาก เจม แต่ถ้านี่คือเงินของคุณ ไม่ใช่ของเจ้าของรถคันนั้น อาจารย์คงรับเงินของคุณไม่ได้"
"รับไว้เถอะครับอาจารย์ ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดไปกว่านี้"
"คนที่ควรรู้สึกผิดคือเจ้าของรถ ไม่ใช่คุณ"
"ถึงงั้นก็เถอะครับ แต่ผมไม่สบายใจจริงๆ ครับอาจารย์" เจมก้มหน้างุด
"ถ้าคุณดึงดังจะให้ผมรับเงิน ผมจะตามหาตัวเจ้าของรถคันนั้นเพื่อเอาเรื่องโทษฐานโกหกผม
เขาเป็นนักศึกษาเหมือนกับคุณใช่ไหม" ธีทัตมั่นใจเพราะจำได้ว่าเมื่อวานเจ้าของรถอยู่ในชุดนักศึกษา
"ผมยังไม่ลืมใบหน้าของเขาหรอกนะ"
เจมสะดุ้งเฮือก
"เก็บเงินของคุณไว้เถอะ ผมจะยกโทษให้คนรู้จักของคุณเพราะเห็นแก่คุณก็แล้วกัน"
"ครับ..." เจมหยิบแบ้งค์พันมาเก็บเข้ากระเป๋า
เจมออกจากห้องพักอาจารย์ทั้งที่ยังรู้สึกไม่สบายใจ
วันต่อมา
"มึง วันนี้แฟนกูกลับมาแล้ว กูไม่นอนหอนะ" เต้บอกหลังหมดคาบเรียนของอาจารย์เทมส์
"เออ" เจมตอบกลับด้วยน้ำเสียงรำคาญ
ระหว่างที่ทั้งคู่เดินผ่านบริเวณหน้าห้อง
ธีทัตก็เอ่ยขึ้น
"คณาธิป"
"ครับ?" เจมชะงัก
เต้ทำหน้าอยากรู้ว่าอาจารย์เรียกเพื่อนทำไม
ใกล้กันนั้นจิรานนท์กำลังเดินคุยมากับเพื่อน
พอได้ยินเสียงอาจารย์เรียกชื่อเจม เขาก็ปล่อยให้เพื่อนเดินไปก่อนเพื่อรอดูว่าธีทัตจะพูดอะไรต่อ
"ผมขอพบคุณตอนพักเที่ยงที่ห้องพักอาจารย์ คุณสะดวกไหม"
"เอ่อ...ได้ครับ"
พออาจารย์เดินออกห้องไป
เต้ก็สะกิดไหล่เจม
"อาจารย์เรียกพบมึงไมวะ"
"ไม่รู้ว่ะ" เจมส่ายหน้า
เต้ยักไหล่ หันไปอีกทางก็เห็นพี่นนท์มองตามหลังอาจารย์ธีทัตด้วยสีหน้าเขม่น
เต้ชำเลืองมองเพื่อนตัวเองขณะหัวเราะหึหึในลำคอ
_________________________________
อาจารย์เทมส์เรียกพบเจมทำไมเนี่ย
//สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะคะ
แล้วก็รักษาเนื้อรักษาตัวกันด้วยเนาะ เป็นห่วงค่าา
ความคิดเห็น