คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : EP.18 – หมดประโยชน์
EP.18 – หมดประโยชน์
“วันนี้ฉันมีเรียนนะวิสกี้ พอก่อนเถอะ” ผมดึงฝ่ามือเล็กที่พยายามลูบไล้ลอนท้องแกร่งของผมราวกับต้องการปลุกเร้าอารมณ์กันอีกรอบ
วิสกี้เป็นหนึ่งในสมาชิกสภานักเรียน เธอสวย เซ็กซี่ ลีลาเด็ด แม้จะไม่ใช่สเป็คของผม แต่เมื่อเธอเสนอมาผมก็สนองกลับอย่างไม่ขัดศรัทธา อีกอย่างที่ผมเพิ่งรู้หลังจากนอนกับเธอก็คือ วิสกี้มีหน้าที่ดูแลฝ่ายบริหารที่ถือว่าเป็นฝ่ายระดับสูงควบคู่กับฝ่ายกฎระเบียบเลยทีเดียว
เอาจริง ๆ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้มากหรอก ไอ้สภาบ้าบอนั่นน่ะผมไม่เคยสนใจอยู่แล้ว รู้แค่ว่าฝ่ายของเธอค่อนข้างเอื้อประโยชน์กับผมมาก ทั้งในเรื่องการตามหารัฟเฟียนคนเก่า และเรื่องการหาข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับคดี
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ... ฉันอยากอยู่กับนายนาน ๆ นี่นา”
“ทำตัวให้ว่าง่าย ๆ จะได้อยู่นาน ๆ” ผมพูดขณะลุกขึ้นสวมกางเกงยีนพลางรูดซิปแล้วหยิบเสื้อยืดขึ้นมาวางพาดบ่าเปลือยเปล่า มืออีกข้างคว้าบุหรี่ขึ้นมาคาบก่อนจุดไฟตรงปลายมวน สายตายังคงจับจ้องร่างบางบนเตียงด้วยแววตาเรียบเฉย “ฉันไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่า เข้าใจ?”
ผมพ่นควันบุหรี่สีขาวขุ่นจนฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง อย่าเข้าใจผิดคิดว่าห้องนี้คือคอนโดหรือบ้านของผมนะ... เพราะมันไม่ใช่! เห็นผมนอนกับผู้หญิงไปทั่วแบบนี้ แต่ผมไม่มีนโยบายพาใครไปมั่วที่ห้องส่วนตัวนะครับ! ผมอาศัยจัดหนักจัดเต็มตามโรงแรมเท่านั้นแหละ แม้ผู้หญิงบางคนจะไม่พอใจอยู่บ้างที่ผมทำกับเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่าที่หิ้วมากินตามม่านรูด แต่ก็ไม่เคยเห็นจะมีใครปฏิเสธผมสักคน
“นายนี่เย็นชาชะมัดเลย พูดแบบนี้กับฉันหลังจากที่เราเพิ่งสนุกด้วยกันเนี่ยนะ” วิสกี้สวมเสื้อผ้าตัวเองบ้าง สีหน้าเธอนิ่งเรียบ ไม่ได้บ่งบอกว่าจริงจังกับคำพูดพวกนั้นสักนิด
“ก็เตือนไว้... ฉันชอบอะไรง่าย ๆ”
โกหกน่ะ... ความจริงผมเบื่อมากเลยล่ะ! ผู้หญิงง่าย ๆ แบบวิสกี้น่ะมีเกลื่อนเต็มถนนไปหมด มองไปทางไหนก็เจอ ตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ก็เป็นระยะเวลาเกือบเดือนแล้ว แต่เชื่อไหม? ผมน่ะมีผู้หญิงเข้ามาเสนอตัวให้ไม่ขาดสายเลยล่ะ ไม่รู้ว่าเพราะเสน่ห์ของผมเองหรือเพราะไอ้ตำแหน่งรัฟเฟียนบ้าบอนี่ ดูเหมือนผู้หญิงหลาย ๆ คนอยากจะเป็นผู้หญิงของรัฟเฟียนจนตัวสั่น ด้วยชื่อเสีย (ง) และอิทธิพลมืดทำให้ตำแหน่งเวร ๆ นี่ชักจะดูน่าสนใจสำหรับผมขึ้นมาบ้าง
“แล้วตกลงเรื่องที่ฉันต้องการน่ะ เธอหามาให้หรือยัง?” ผมพ่นควันสีขาวฟุ้งกระจายก่อนปรายตามองวิสกี้ที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างบนที่นอนนุ่มแถมยังใช้สายตาเชิญชวนมองผมอีกต่างหาก
“แหม… ไม่ต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นก็ได้นะว่าที่พาฉันมาเนี่ยเพราะต้องการ ‘ของ’ มากกว่าตัวฉันน่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเล็กน้อยก่อนหยิบแฟ้มเอกสารบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นมาทางผม ผมขยี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ย สองเท้าเดินกลับเข้ามาหาวิสกี้เพื่อรับของสิ่งนั้นมาถือไว้ “นายอยากได้ข้อมูลของหมอนั่นไปทำไมเหรอ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ผมว่าขณะเก็บแฟ้มนั้นใส่กระเป๋าสะพายตัวเองโดยไม่ลืมหยิบกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์ติดมือมาด้วย “ฉันจะกลับแล้ว”
“เหอะ! พอได้สมใจก็จะกลับ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ…”
วิสกี้พูดขึ้นยิ้ม ๆ หน้าตาเธอดูเหมือนนางร้ายในละครไม่มีผิด ผมรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาและผมไม่ควรเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอด้วยซ้ำ แต่จะให้ทำไงวะ? ผมต้องการข้อมูลของรัฟเฟียนคนเก่านี่หว่า อยู่ ๆ จะให้เดินเข้าไปขอตรง ๆ พวกฝ่ายบริหารคงจะยอมให้หรอกนะ!
“อ้อ… น้ำแตกแล้วแยกทางใช่ป่ะ!”
“...” ผมปรายตามองเธอนิ่ง ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกมา ในเมื่อผมได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ต่อจากนี้ไปผู้หญิงคนนี้ก็หมดประโยชน์แล้ว ไม่จำเป็นต้องเก็บเธอไว้ให้รำคาญใจอีก
จะด่าว่าผมเลวใช่ไหมล่ะ หึ! ผมก็ไม่เคยบอกนี่นะว่าผมเป็นคนดี!
L CONDO
“เด็กกำพร้างั้นเหรอ…”
ผมโยนแฟ้มประวัติของรัมลงบนโต๊ะภายในห้องรับแขก จากการอ่านประวัติทั้งหมดของหมอนั่นแล้วดูเหมือนยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่น่าสงสัย ทั้งเรื่องพ่อแม่แท้ ๆ ที่ยังเป็นปริศนาเพราะหมอนั่นเป็นเด็กกำพร้าและเรื่องของพ่อแม่บุญธรรมที่รับอุปการะหมอนั่นอีก น่าแปลกที่หลังจากหมอนั่นหายตัวไปกลับไม่มีใครมาติดต่อหรือแจ้งความคนหายเลย…
เดี๋ยวนะ… ก่อนหน้านี้อากฤษเคยบอกว่ามีผู้หญิงสองคนไปตามหาตัวหมอนั่นที่สถานีตำรวจในคืนเกิดเหตุนี่หว่า พวกเธอจะต้องรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับหมอนั่นแน่ ๆ
ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาอากฤษในทันที งานนี้คงต้องใช้เส้นสายอธิการบดีของท่านให้ช่วยตามสืบหาผู้หญิงสองคนนั้นแล้วล่ะ!
[ว่าไงซีเคร็ท]
“แหม… เรียกโค้ดเนมซะห่างเหินเลยนะฮะอา สงสัยจะจริงจังกับบทบาทของผมจนเกินไปแล้วมั้ง” ผมเอ่ยแซวด้วยความเคยชิน เพราะปกติแล้วผมจะสนิทกับอากฤษมากกว่าพ่อซะอีก
[ฮะ ๆ แล้วหลานมีอะไรหรือไงถึงโทรหาอา]
“อ้อฮะ คือผมมีเรื่องขอร้องให้อาช่วยน่ะฮะ”
[อืม ว่ามาสิ]
“ผมอยากทราบว่าผู้หญิงสองคนที่ไปตามหารัมที่สถานีตำรวจในคืนวันนั้นเป็นใครน่ะฮะ อาพอจะช่วยผมได้หรือเปล่า?” ผมถามพลางยกบุหรี่ขึ้นสูบไล่ความตึงเครียด คดีนี้มันไม่ใช่คดีง่าย ๆ เลยนะ เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลยก็ว่าได้ ทั้งตามหาตัวฆาตกรที่ก่อเหตุฆาตกรรมหมู่นั่น ทั้งตามหาผู้ชายคนนั้นที่หายตัวไป ผมคนเดียวจะทำได้ยังไงกันวะ?
พ่อโคตรจะไม่แฟร์กับผมเลยว่ะ!
[อ้อ… ถ้าเรื่องนั้นเดี๋ยวอาจะเช็กให้แล้วกันนะ]
“ครับ ขอบคุณฮะอา”
ผมกดวางสายอากฤษพลางเหลือบตามองนาฬิกา ก็อย่างที่บอกว่าผมมีเรียนตอนบ่ายและวันนี้ก็ต้องไปเข้าเรียนซะด้วย ถ้าปกติน่ะผมไม่เคยเข้าเรียนหรอก เรียกได้ว่าตั้งแต่ย้ายเข้ามหาวิทยาลัยนี้มาผมยังไม่เคยเข้าไปเหยียบที่คณะเลยด้วยซ้ำจนกระทั่งพ่อโทรมาด่าจนหูชานี่แหละ! เนื่องด้วยท่านอธิการบดีโทรไปรายงานความประพฤติของผมให้ท่านฟังนั่นเอง
เหอะ! เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่แรก เพราะต้องอยู่ในการควบคุมของพวกท่านตลอดเวลาแบบนี้ไง!
ความคิดเห็น