คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : CHAPTER 22
*ยังไม่แก้คำผิด*
เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังเล็ดลอดออกมาเข้าหูของชายเจ้าของบ้านที่กำลังจะหมุนลูกบิดประตูห้องหนังสือของเขา ซองกยูผงะไปชั่วครู่ก่อนจะเปิดมันออกจนไอเย็นภายในห้องตีเข้าใบหน้าอันหล่อเหลานั่น ก่อนจะกวาดตาไปยังโซฟาที่มีผู้มาเยือนนั่งคอยอยู่ ผู้เป็นใหญ่ของบ้านถอนหายใจเบาๆและทิ้งตัวลงเป็นเก้าอี้ประจำตำแหน่ง
“แหม เจอผมทีละถอนหายใจเลยหรอฮยอง” มยองซูมองคนเป็นพี่อย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร เขารู้ดีว่าเขาคือตัวชอบเอาเรื่องไม่สบายใจมาให้คนตรงหน้า แล้วมันก็เป็นบ่อยเสียด้วยนะช่วงนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เรื่องสำคัญๆทั้งนั้น
“จะให้ฉันยินดีรึไงที่เจอแกบ่อยๆแบบนี้” ซองกยูหลับตาก่อนจะเอนหลังลงกับพนักเก้าอี้
“น้องมันก็เอาข่าวที่ดีต่อตัวนายมาทั้งนั้นนะซองกยู” หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างมยองซูกล่าวขึ้นบ้าง เธออุ้มลูกของมยองซู ต้นเหตุของเสียงที่ดังอยู่ภายในห้องของซองกยูเอาไว้แนบอก แต่ในตอนนี้เด็กคนนั้นเงียบและเอาแต่จ้องซองกยูไม่วางตา แต่กิริยาดังกล่าวแทบไม่ได้อยู่ในความสนใจของซองกยูเลยสักนิด
“นั่นสิ”
“เธอรู้ไหมโบรา ถ้ามันไม่บอกว่าให้ฉันยั้งมือเรื่องพนักงานไส้ศึกนั่น ฉันจะสบายใจกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่” ซองกยูลืมตาขึ้นมาจ้องคนเป็นน้องด้วยแววตาไม่พอใจ “จะเก็บไว้ไม่ให้ฉันทำอะไรบ้างเลยหรอ เด็กคนนั้นหน่ะ”
“มันยังไม่ถึงเวลาหรอกฮยอง”
“ต้องให้อูฮยอนเป็นอะไรไปก่อนหรอถึงจะเริ่มทำอะไรได้” ซองกยูทุบโต๊ะเสียงดังตวาดน้องด้วยโทสะที่มีอยู่เต็มอก
“แล้วจะรับมันเข้ามาทำงานทำไมล่ะฮยอง จะมาโทษผมคนเดียวไม่ได้นะเว้ย” มยองซูลุกขึ้นมาตะโกนใส่ผู้พี่บ้างแม้ในใจจะกลัวอยู่นิดๆก็ตาม เขายอมรับว่าตัวเองและซองกยูทะเลาะกันบ่อย ตวาดใส่กันก็บ่อย แต่ดีอย่างที่ทั้งคู่พอจะมีเหตุผล คอยคิดตามที่อีกคนพูด และการทะเลาะกันก็มักจะจบลงเสมอ โดยใช้เวลาแค่ไม่นาน
“...” ซองกยูฉุดคิดถึงเหตุผลที่ตัวเองรับตัวปัญหาเข้ามาในบริษัทขึ้นมาได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นความตั้งใจของเขาเพื่อให้อะไรๆจะได้อยู่ในสายตาของเขาเสมอ แต่ในตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างที่เขาหวัง ลางสังหรณ์กำลังบอกกับเขาว่าตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นสิ่งที่เขากลัว กลัวมาโดยตลอด..
กลัวว่า อูฮยอน.. จะจากเขาไปอีกครั้ง
“พอกันได้แล้ว ทั้งคู่เลย” เป็นโบราที่ออกตัวห้ามศึกของทั้งสอง ซองกยูและมยองซูจึงลดอารมณ์ร้อยๆของตนเองลง ทั้งคู่นั่งลงตามคำห้ามปราม “วันนี้มีเรื่องสำคัญมากจะต้องคุย อย่ามาทะเลาะกันแบบนี้สิ” หญิงสาวส่ายหัวให้ชายทั้งสอง
“ฉันคงเครียดๆก็เลยใช้อารมณ์ไปนิด ขอโทษนะ” ซองกยูกล่าวขอโทษคนเป็นน้องชายจนมยองซูหูผึ่ง
“ห่ะ นี่ผมหูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย”
“อะไรของแก” เขาทำเป็นไม่รู้เรื่องพลางหยิบแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน มยองซูหลุดขำออกมาเล็กน้อยจนคนเป็นพี่มองตาขวาง เขารู้ดีว่ามยองซูหมายถึงอะไรแต่ก็ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อ
“เดี๋ยวนี้หัดขอโทษคนอื่นก่อนได้แล้วหรอ เมื่อก่อนนี่ทำตัวเย็นชาไม่ไว้หน้าไม่ง้อใครเลยนะครับ” มยองซูพูดแซวคนเป็นพี่อย่างขบขัน โบราที่นั่งอยู่ข้างๆก็ขำตามไปด้วย เปลี่ยนความอึมครึมในห้องให้มีชีวิตชีวาอีกครั้งแม้ซองกยูจะไม่ได้หัวเราะออกมาก็ตาม แต่ท่าทางเหมือนเด็กที่จ้องมองคนฝั่งตรงข้ามตาเขม็งก็ทำให้ทั้งน้องชายและเพื่อนสาวเชื่อมั่นว่า ซองกยูไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เขาแค่วางฟอร์ม.. แบบฉบับคนคูลๆก็เท่านั้น
“คิคิ” ทุกสิ่งหยุดนิ่งเมื่อเกิดเสียงหนึ่งขึ้น สายตาของผู้ใหญ่สามคนหันไปมองยังต้นเสียง มยองซูหยุดมองลูกชายของตนที่หัวเราะให้ซองกยูไม่หยุดอย่างไม่เชื่อหู โบราเองก็เช่นกัน ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันจนทำให้ซองกยูเกิดความสงสัย
“เป็นอะไรกันหรอ มองเด็กเหมือนมันไปทำอะไรแปลกๆให้” ซองกยูออกปากถามคนทั้งสอง
“ฮยอง หัวเราะเนี่ยแหละแปลก”
“เด็กทั่วไปมันก็หัวเราะ ก็ปกติ” ซองกยูส่ายหน้าเพราะรูสึกว่ามันไร้สาระมากที่ตนจะต้องมาสนใจเด็กสักคนหนึ่ง เขารู้ตัวดีว่าเขาคือคนนึงที่ไม่อยากอยู่ใกล้เด็กสักเท่าไหร่ ถึงเด็กคนนั้นจะมีสถานะเป็นหลานของเขา แต่ว่าก็ว่าเถอะ ชีวิตเขามีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่าที่จะมาสนใจความเป็นไปของยอลซูแบบนี้
“แต่ลูกผมมันไม่ยอมพูด ไม่ยอมออกเสียงมาสักพักแล้วนะ เจอฮยองแปปเดียวออกเสียงได้เฉ๊ย” มยองซูมองลูกของตนอย่างไม่เชื่อสายตา ได้แต่นึกว่าเราก็สอนมันพูดมาหลายวันแต่กลับไม่ยอมพูดตาม ทำท่าตลกๆไอลูกตัวดีก็ไม่ขำ พอมาเจอซองกยูไม่เท่าไหร่ก็ขำเสียแล้ว ลูกบ้า ลูกไม่รักดีของพ่ออออ
“จะว่าไป ดูยอลซูจะให้ความสนใจซองกยูเอามากๆเลยนะมยองซู” อยู่ดีๆโบราก็หันกลับมาแสดงความคิดเห็น เขารู้สึกได้ว่าเด็กในอ้อมกอดเอาแต่จ้องซองกยู ทั้งๆที่ทั้งคู่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น อีกอย่าง เขาเป็นคนที่คลุกคลีอยู่กับยอลซูเป็นอย่างดี ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเด็กคนนี้เป็นอะไร เธอลุกขึ้นอุ้มลูกชายของมยองซูและเดินตรงเข้าไปบริเวณที่นั่งของผู้เป็นเจ้าของบ้าน ซองกยูเองด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เด็กจึงถีบเก้าอี้ให้ถอยห่าง แต่โบรากลับรั้งเก้าอี้ไม่ให้ขยับ
“อุ้มหลานหน่อยสิ” โบรายื่นเด็กหน้าตาจิ้มลิ้มให้กับซองกยู ซึ่งแน่นอน ซองกยูไม่รับ “ย่าคิมซองกยู ถ้านายมีลูกกับอูฮยอนจะไม่เข้าหาเด็กแบบนี้หรอ”
“พูดอะไรไร้สาระ” ซองกยูรีบบอกปัดไปที เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอื่นจะพูดเรื่องลูกกับเขา และมันก็น่าอายไม่น้อยที่ต้องมาพูดเรื่องการมีลูกระหว่างคนรักที่เป็นชายเหมือนกันกับเขา ซองกยูกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องน่าขบขัน กลัวว่าอูฮยอนจะคิดมากเวลาได้ยินคนอื่นพูดถึง แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แก่ใจว่าคนรักของเขาไม่มีทางคิดแบบนั้น แต่มันก็อดไม่ได้
“โถ่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ไม่เห็นนะว่าฮยองทำอะไรนายน้อยบ้างอะ หึหึ” แววตาเจ้าเล่ห์ของมยองซูฉายชัดจนชายผู้เป็นพี่แทบปาแฟ้มในมือใส่ เขารู้ว่าน้องชายตัวดีต้องการจะสื่ออะไร มันไม่ใช่เรื่องแย่.. แต่มันก็ไม่ควรเอามาพูดกันง่ายๆแบบนี้ “ได้เขาแล้ว.. ระวังได้ลูกด้วยนะครับ โอ๊ยยย”
“หุบปากไป” แฟ้มในมือซองกยูลอยไปกระทบกับหัวของมยองซูเข้าอย่างจังจนร้องออกมาเสียงดัง เสียงหัวเราะคิดคักดังขึ้นอีกครั้งจากโบราและเด็กน้อยสุดที่รัก หัวแก้วหัวแหวนของเธอทำให้ห้องมีสีสันขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อจนมยองซูยังออกปากพูดเป็นเชิงสั่งสอน แต่มันก็ดูจะไม่ได้จริงจังอะไร เพราะเด็กอายุเพียงไม่กี่เดือน มันจะไปเข้าใจคำพูดพวกนี้ได้อย่างไรกัน
“นี่พ่อนะ หัวเราะพ่อนี่บาปนะยอลซู” ซองกยูจากที่เหวี่ยงคนเป็นน้องอยู่ก็หันกลับมาหาคนตัวเล็กข้างๆ โบรายังยืนมองเขาอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เขาได้ใกล้ชิดกับหลาน ถึงมันจะไม่กล้าเท่าไหร่แต่คำยั่วยุบางอย่างมันกลับทำให้เขาเริ่มกล้าที่จะเข้าใกล้เด็กมากขึ้น
ถ้าอูฮยอนมีลูก เราคงถอยห่างแบบนี้ไม่ได้
มือหนาทาบลงบนแขนของเด็กก่อนจะไล้ลงมาจับฝ่ามือเล็กประหนึ่งกาบหอยอันบอบบาง ก่อนจะบีบมันเบาๆ สายตาของซองกยูจ้องลึกลงไปในดวงตาเรียวคมที่ได้คนเป็นพ่อมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน และเขาก็ยิ้มให้ยอลซูอย่างอ่อนโยนจนเด็กยิ้มตาหยีกลับมาให้กับเขา
“แหม่ น่ารักทั้งหลานทั้งลุงเลย”
“อาก็พอมั้งไอ่น้องบ้า” ซองกยูหันมามองมยองซูก่อนจะพูดปรามไม่ให้เรียกตนว่าลุง เพราะเขาไม่ได้แก่เลย ออกจะหล่อแมนแฮนด์ซั่มฉบับคูลกาย น้องตัวดีของเขานี่มันปากวอนของตกกระทบจริงๆ คิดได้แค่นั้นก็กลับมาเล่นมือหลานของเขาอีกครั้ง จากตอนแรกที่ออกจะกลัวเด็กหน่อยๆ พอนานๆเข้าซองกยูก็เริ่มชินกับการอยู่ใกล้เด็กไปเสียแล้ว
“เอ้อ แล้วนี่มีธุระอะไรกันหรอสรุป” จากรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงอีกครั้ง หญิงสาวถอยออกห่างจากซองกยูพร้อมกับอุ้มยอลซูออกมาก่อนจะขอตัวไปจัดการอาหารมื้อเย็นข้างล่างกับซองยอลและอูฮยอน ทิ้งไว้แค่ชายทั้งสองภายในห้อง
“ฮยอง คือว่าวันนี้ ผมเห็นอูฮยอนอยู่กับ..”
“คุณซองยอลมาช่วยทำอาหารแบบนี้ จะดีหรอคะ” แม่บ้านชินกล่าวด้วยความนอบน้อม เธอรู้ดีว่าซองยอลอยู่ไหนระดับไหนและเขาควรทำตัวอย่างไร ตามจริงซองยอลควรจะนั่งพักผ่อนอยู่ภายให้ห้องรับแขกเสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่มาออกแรงในครัวซึ่งควรเป็นหน้าที่ของแม่บ้านเขาทำกันเท่านั้น แต่คนดื้อแบบซองยอลมีหรือที่จะยอมให้คนอื่นเหนื่อยโดยที่ตัวเองนั่งอยู่สบายๆ
‘ตอนอยู่ที่โบสถ์ ผมทำอาหารกับท่านแม่บ่อยๆ เรื่องแค่นี้เองครับ” ซองยอลกล่าวอย่างเป็นกันเอง ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงตรงหน้าด้วยความจริงใจและไร้เดียงสาจนแม่บ้านชินยิ้มตาม
“คุณแม่บ้านชิน ซอสอยู่ตรงไหนครับ” เสียงจากอีกส่วนหนึ่งของห้องดังขึ้น เรียกความสนใจจากเซยองได้เป็นอย่างดี เธอละตัวออกจากการสนทนากับซองยอล เดินอ้อมโต๊ะมาหาคุณอูฮยอนของเธอ ก่อนจะเปิดตู้เอาสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการออกมา อูฮยอนรับมันพร้อมกับก้มหัวขอบคุณ
“อาหารที่นายทำมันจะกินได้ ถูกไหม?” ซองยอลแซวเพื่อนของตนไปตามประสาคนสนิทกัน ชายหนุ่มรู้ดีว่าอูฮยอนเก่งทำอาหาร แต่อย่าให้เขาไปยุ่งกับซอสรสชาติเค็มๆจะดีที่สุด เพราะปรุงรสทีไรไม่ยั้งมือทุกที ซองยอลเป็นกังวลจนต้องวางมือจากการหั่นเนื้อสัตว์เข้ามาหาอูฮยอนในทันที แต่เพื่อนตัวเล็กกลับป้องมือตัวเองไม่ให้เพื่อนผู้รู้ดีเข้ามายุ่งวุ่นวาย
“ฉันทำให้คุณซองกยูกินบ่อยๆ ถึงเขาจะไม่ค่อยกินแต่เขาก็ชมว่ามันอร่อยนะ” อูฮยอนปรุงรสอาหารตามความต้องการของตนเองต่อไป ทิ้งซองยอลให้ยืนดูห่างๆอย่างห่วงๆ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็สบายใจ”
“ไว้ชิมเอาละกันเพื่อนร๊ากกก” อูฮยอนลากเสียงยาวพร้อมกับหลับตาส่ายหัวใส่เพื่อนจนอดเอ็นดูไม่ได้ ไม่แปลกใจว่าทำไมซองกยูถึงหลงอูฮยอนนักหนา ทั้งน่ารัก ทั้งนิสัยดี ทั้งมองโลกในแง่ดี อยู่ใกล้ใครก็เพิ่มพลังด้านบวกให้ได้ไม่ยาก เขาละอิจฉาคุณซองกยูจริงๆที่มีคนคอยดูแลแบบนี้ ต่างจากเขาที่ต้องมาดูแลคนบ้าแบบมยองซู เอะอะงอแง เดี๋ยวสักพักก็มาออดอ้อนเป็นแมวหิวปลาทูเสียอย่างงั้น บางทีเขาก็สงสัยว่าเป็นไบโพล่ารึเปล่า หรือทำงานเยอะเกินไปจนสมองเบลอ
“นี่จ้าอูฮยอน” ทุกคนต่างง่วนอยู่กับการเตรียมอาหาร และอีกหนึ่งสิ่งที่ขาดไม่ได้คือเลือดที่ทุกคนต้องดื่ม อูฮยอนอาสาไปเอาบนห้องให้แต่กลับถูกหยุดโดยโบราที่เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับขวดรูปทรงคล้ายแชมเปญประมาณสองสามขวดในตะกร้าไม้ เธอยื่นให้กับอูฮยอนก่อนจะละตัวเองกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อดูความเรียบร้อยของมื้ออาหาร ส่วนอูฮยอนก็รีบกลับเข้าห้องอาหารเพื่อจัดเตรียมโต๊ะและเครื่องดื่มให้เรียบร้อย
มื้ออาหารเริ่มขึ้นในอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา ทุกคนต่างพูดคุยกันตามประสาคนในครอบครัว นานมากแล้วที่อูฮยอนไม่ได้สัมผัสถึงบรรยากาศอันแสนอบอุ่นแบบนี้ ดวงตากลมโตจับจ้องไปทางซองกยู คนรักของเขาที่นั่งเด่นอยู่ตรงหัวโต๊ะ ก่อนจะแอบคิดอะไรบางอย่างจนคนที่นั่งตรงข้ามทักขึ้น เพราะร่างบางดูจะนั่งเหม่ออยู่นานจนแทบไม่ได้ตักอาหารเข้าปากของตัวเองเลย
“นายน้อย อาหารไม่ถูกปากหรอครับ” มยองซูถามคนฝั่งตรงข้ามด้วยความเป็นห่วง ซองยอลที่นั่งอยู่ข้างมยองซูรีบหันมามองอูฮยอนด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน จนร่างบางต้องรีบปฏิเสธ
“ป่าวครับคุณมยองซู ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ” อูฮยอนยิ้มให้มยองซูเพื่อแสดงว่าตนไม่ได้เป็นอะไร เขายังสบายดี..
“เอาเถอะ รีบๆกินจะได้รีบๆกลับ” เป็นคำพูดของเจ้าของบ้านที่พูดเหมือนอยากไล่ทุกคนให้ออกไปจากที่นี้เร็วๆ แต่มันกลับไม่มีอิทธิพลกับใครบนโต๊ะอาหารเลย ทุกคนหันมาหาซองกยูก่อนจะยักไหล่ให้เป็นเชิงปฏิเสธคำไล่นั่นและนั่งไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป จนอาหารบนโต๊ะถูกจัดการก็ปาเข้าไปสองทุ่ม ทุกคนต่างกล่าวลาทั้งซองกยูและอูฮยอนก่อนจะหายไปกับอากาศ ทิ้งไว้แค่ชายทั้งสองที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูบ้าน
“กลับเข้าบ้านกัน ยืนอยู่นานๆเดี๋ยวน้ำค้างลง” ซองกยูโอบไหล่ของร่างบางก่อนจะดึงเข้ามาชิดลำตัวของเขา ผู้เป็นใหญ่ของบ้านลากอูฮยอนกลับเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางเรียบเฉย ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะดูเป็นห่วงคนข้างกายขนาดไหนก็ตาม
“จะเป็นหวัดเอาได้”
“คุณซองกยู.. เป็นอะไรรึเปล่าครับ” หลังจากเดินเข้ามาภายในตัวบ้านได้ไม่นาน ร่างบางจึงเปิดปากถามคนรักของเขา เพราะเขารู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติเอาเสียเลย ว่าตามจริงคุณซองกยูก็ดูเงียบๆเวลาอยู่กับเขาอยู่แล้ว แต่อาการแบบตอนนี้มันต่างกัน มันดูเหินห่างยังไงก็ไม่รู้ ตั้งแต่คุณเขาลงมาข้างล่างแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอกเด็กน้อย” ซองกยูหันกลับมายิ้มให้อูฮยอนอย่างอ่อนโยนเสียจนอูฮยอนรู้สึกชาวาบที่ก้อนเนื้อด้านซ้าย ด้วยสาเหตุใดเขาก็ไม่อาจรู้ได้ มือหนาบรรจงลูบศีรษะของอูฮยอนอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กได้แต่มองคนร่างสูงตาไม่กระพริบ เขาสังเกตพฤติกรรมของซองกยูและพยายามคิดว่าวันนี้เขาไปทำอะไรให้คนตัวสูงโกรธรึเปล่า แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกเสียที
“งั้น เราไปอาบน้ำกันนะครับ” อูฮยอนลากซองกยูขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง แม้ว่าคนโตกว่าจะปฏิเสธยังไงอูฮยอนก็ไม่ฟัง ร่างเล็กฉุดซองกยูให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะเดินไปหาร่างสูงช้าๆ ซองกยูจากที่ตอนแรกจับไหล่อูฮยอนให้ออกห่างจากเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างหนาจึงปล่อยให้อีกคนตามใจ มือบางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม้นจนผ้าแหวกออกด้านข้าง เผยแผ่นอกสีขาวราวน้ำนมของคนตัวสูง อูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาหาซองกยู จับจ้องสายตาเรียวคมของคนตัวสูงจนซองกยูเริ่มหวั่นใจว่าเขาอาจจะทำอะไรคนตรงหน้าได้ถ้าอูฮยอนยังคงมองเขาอยู่แบบนี้
“นายจะทำอะไร”
“ก็..” อูฮยอนถกเสี้อของซองกยูออกจากไหล่หนาจนตกลงพื้น “อย่างที่บอกแหละครับ ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวผมอาบน้ำให้” ร่างบางช้อนตาขึ้นมาตอบคนตัวสูงแต่นัยน์ตาแผงไปด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ซองกยูก็เดาไม่ถูก เขารู้สึกถึงความยั่วยวนแต่กลับแผงไปด้วยความกังวล ดูเจ้าเล่ห์แต่ก็รู้สึกถึงความไร้เดียงสา มันปะปนกันจนร่างสูงต้องขมวดคิ้ว
“มองแบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่..” ซองกยูหรี่ตามองคนตรงหน้า แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ อูฮยอนกลับเขย่งตัวขึ้นมาประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของเขาจนซองกยูตกใจ
เขายังไม่ทันตั้งตัว
เขายังไม่หายสงสัย
อูฮยอนของเขาไปโดนอะไรมารึเปล่านะ
“เดี๋ยวก่อนอูฮยอน” ซองกยูผละริมฝีปากของคนตัวเล็กออกทั้งๆที่แขนของเขาก็เริ่มประคองเอวของอีกคนเพื่อตอบรับอารมณ์รักของอูฮยอนอยู่แล้ว สายตาคมกริบจ้องกลับไปหาร่างบางก่อนจะถามด้วยความสงสัยเพราะอูฮยอนไม่ค่อยทำแบบนี้กับเขา เรียกได้ว่าครั้งนี้อ่อยที่สุดเท่าที่เคย อ่อยจนงงไปชั่วขณะ อ่อยจนเชื่อว่าต้องมีอะไร “มีอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีครับ” หัวทุยๆสะบัดไปมาจนเส้นผมของอูฮยอนปัดคางของซองกยูไปมา รอยยิ้มของคนตัวเล็กยังคงเป็นข้องสงสัยของเขาถึงแม้ว่ามันอาจจะดูปกติ แต่มันก็ไม่น่าปกติ “ผมรู้นะว่าคุณเหนื่อยมาทั้งวัน ผมก็แค่อยากทำให้คุณผ่อนคลายหน่ะครับ” ถ้าพูดกันตามตรงมันมีอยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่จะให้เขาถามร่างสูงก็คงไม่ใช่ที่ เขาไม่อยากทำให้เรื่องอื่นมากระทบสมองของร่างสูงให้มันเยอะไปกว่านี้ เขากลัวว่าซองกยูจะเครียดจนเกินไป อย่างน้อยเขาก็อยากให้เวลาที่ร่างสูงอยู่ที่บ้านเป็นเวลาพักผ่อนจริงๆ ซองกยูไม่ควรเอาเรื่องอะไรมาคิดอีก
ตาหยี๋ของอูฮยอนทำซองกยูลืมความสงสัยของตัวเองไปเสียสนิท เขาก็เป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาอีกคนยิ้มกว้างๆจนตาแทบจะปิด เขาจะใจอ่อนยวบทุกทีที่อูฮยอนทำตัวน่าเอ็นดูใส่ เขาก็จะไปไม่ถูกสักครั้งเวลาที่ร่างเล็กหวังดีกับเขา คนใจแข็งกับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกอย่างเขา กลับใจอ่อนให้คนตรงหน้าเพียงคนเดียว มันน่าหัวเสียจริงๆ
“ว่าแต่ นายจะอาบน้ำให้ฉัน.. จริงๆหรอ” ซองกยูเปลี่ยนสายตาจากคนขี้กังวลเป็นคนเจ้าเล่ห์แทน อูฮยอนผงกหัวยึกๆในทันที ไม่รู้ว่าเพราะแค่หวังดีจนลืมเรื่องความร้ายกาจของซองกยูไปแล้วหรืออย่างไร ไหนจะที่จูบเขาเมื่อกี้อีก จะอ่อยเขาหรือแค่ไม่อยากให้เขาถามอะไรเยอะเกินไปถึงทำแบบนั้นเขาเองก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้เขาจะปล่อยผ่านมันไปละกัน เครียดมาตั้งแต่บ่าย คืนนี้ขอทำตัวสบายๆให้คนตัวเล็กเอาใจดีกว่า อิอิ
“งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะครับ” อูฮยอนละตัวออกจากซองกยูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งร่างสูงให้รอเก้ออยู่ในห้อง ซองกยูหยิบเสื้อที่กองอยู่ตรงพื้นขึ้นมาพร้อมกับปลดกางเกงของตัวเองออก และใส่เสื้อคลุมสีขาวเพื่อเตรียมอาบน้ำ ไม่นานร่างบางก็ออกมาดึงซองกยูให้เข้าห้องน้ำไปด้วยกัน
“คุณซองกยูครับ อยู่นิ่งๆสิครับ”
“อย่าถกเสื้อผมสิ”
“ไม่เอาครับ ผมขัดหลังให้คุณไม่ได้”
“ย่า! อย่าปัดน้ำใส่สิ”
“ย่าคิมซองกยู! อยู่เฉยๆ!”
เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยความสดใส อาหารเช้าบนโต๊ะถูกจัดขึ้นโดยร่างบางที่ตื่นมาทำให้คนรักของเขาได้รับประทานตั้งแต่เช้าตรู่ อูฮยอนเอาแต่จ้องคนตัวสูงที่สนใจแต่อาหารในจานจนไม่ได้สังเกตสายตาของคนตัวเล็ก “อร่อยรึเปล่าครับ”
“อร่อยสิ ตื่นมาทำแต่เช้าเลยสิท่า” ซองกยูหันมายิ้มให้อูฮยอนก่อนจะขยี้หัวให้คนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูจนอูฮยอนยิ้มแทบแตก นับวันซองกยูจะรู้สึกรักอูฮยอนขึ้นไปอีกเท่าตัวเพราะความเอาใจใส่ที่มากขึ้นของคนตัวเล็ก เรื่องเครียด เรื่องกังวลที่ผ่านเข้ามาหาเขาหลายๆเรื่องทำให้เขาสามารถทิ้งมันไว้ข้างหลังได้ชั่วขณะหนึ่ง เพื่อรับแต่ความสุขจากอูฮยอน แม้มันจะเป็นแค่เพียงชั่วคราวก็ตาม
แค่ตอนนี้
แค่มีความสุขในตอนนี้ก็ดีมากแล้ว
“ทานให้อิ่มนะครับ จะได้มีแรงทำงาน”
“มีแต่ของคาว อยากได้ของหวาน” ซองกยูทำสายตาอ้อนใส่อูฮยอนจนอูฮยอนเบ้ปากใส่เพราะมันไม่ได้ดูน่ารักเลย มันดูน่ากลัวเสียมากกว่า แถมน่าขำมากกว่าน่าเอ็นดูเสียอีก
“จะเอาอะไรครับ เดี๋ยวผมบอกคุณแม่บ้านให้” ถามจบซองกยูก็ชี้นิ้วไปที่แก้มของตัวเองก่อนจะพองมันขึ้น
จะเอาอันนี้ ตรงนี้ๆ อูฮยอนส่ายหัวไปมา แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอม ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มของอีกคน แต่ดูเหมือนซองกยูจะเล่นนอกเกม ร่างสูงหันหน้าเข้าไปหาอูฮยอนจนริมฝีปากประกบเข้าด้วยหัน ซองกยูใช้โอกาสอันสั้นจูบอูฮยอน
“ย่า” ร่างบางรีบถอนจูบของตัวเองออกก่อนจะโวยวายเสียยกใหญ่ “เล่นอะไรของคุณเนี่ย”
“ฉันอิ่มละ เราไปทำงานกันดีกว่า” ซองกยูไม่สนคนโวยวายตรงหน้า เขายิ้มหน้าบานจนตาแทบปิด ลุกขึ้นจากเก้าอี้และอื้มมือไปกุมกับมือของอีกคน อูฮยอนมุ่ยหน้าใส่อีกคน แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามแรงจูงของอีกคน
“เออฉันมีแพลนทำอะไรนิดหน่อย ไม่รู้นายจะสนใจรึเปล่า” เมื่อทั้งสองขึ้นมาบนรถแล้วซองกยูก็เปิดประเด็นที่พึ่งจะนึกขึ้นได้สักพักแก่อูฮยอน ร่างบางรีบหันมาหาด้วยความสนใจ
“ทำอะไรหรอครับ แต่เอาจริงๆผมก็สนับสนุนคุณหมดนะ”
“จริงหรอ” ซองกยูถามด้วยสายตากรุ้มกริ่มก่อนจะเอื้อมแขนไปโอบอูฮยอนจากข้างหลังให้โน้มเข้ามาหาเข้าใกล้ๆ ใบหน้าคมโน้มเข้าไปหาใบหูของร่างบาง กระซิบเพียงแผ่วเบาก่อนร่างหนาจะถูกอูฮยอนฟาดเข้าอย่างแรง ซองกยูร้องโอดโอยเพราะคนตัวเล็กลงน้ำหนักมือได้เจ็บกว่าทุกครั้งที่เขาทำตัวกะล่อนใส่ แต่เอาจริงๆไม่เห็นจะต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย
“คนใจร้าย ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้” ซองกยูลูบบริเวณที่คนตัวเล็กฟาดก่อนจะตัดพ้อเป็นเด็ก
“เชิญคุณทำไปคนเดียวเถอะ”
}ทำไมอะครับ ผมก็แค่อยาก.”
“หยุดพูดแล้วหันกลับไปเลยนะครับ ผมไม่คุยด้วยแล่ว” อูฮยอนเบือนหน้าหนี มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าบึ้งตึง ซองกยูเห็นอย่างนั้นก็นึกว่าร่างบางโกรธ แต่พอมองใบหน้าด้านข้างของคนตัวเล็กเขากลับเห็นแก้มกับใบหูของอีกคนแดงขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงจึงเข้าใจว่าอีกคนไม่ได้โกรธหรอก แต่ก็แค่ เขิน..
ผมอยาก
มี
คิมจูเนียร์
.............................................
สวัสดีค่ะทุกคน ไรท์กลับมาล๊าววววววว
ไม่ได้เจอกันนานเลย เราขอโทษที่ทิ้งกันไปนานแบบนี้ ฮืออ
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกท่าน
ติชมทวงได้เสมอ แล้วก็ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
#ฟิคจูบร้าย
papanins
ความคิดเห็น