คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : บทที่ 11.1 - ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ไฮเฟลมาส่งฉันที่คอนโดฯ อย่างปลอดภัย ร่างสูงอาสาขึ้นมาส่งฉันที่บนห้อง แม้ฉันจะพยายามปฎิเสธแต่เขาก็ไม่ยอมสถานเดียว
“คุณไม่น่าลำบากเลยค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
ฉันบ่นอุบ ไม่ใช่อะไรหรอก เหตุผลที่ฉันไม่อยากให้เขาขึ้นมาส่งที่ห้องก็เป็นเพราะว่าคอนโดฯ ของฉันมันมีแต่พวกปากหอยปากปู แต่ละคนจ้องจับผิดฉันทุกฝีก้าว ไม่ว่าฉันจะย่างกรายไปทางไหนก็เป็นประเด็นให้ได้ซุบซิบนินทากันตลอด
ความจริงฉันก็ชินนะ แต่ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
“ผมอยากช่วยคุณให้ถึงที่สุด เพื่อขอโทษแทน… ซีโร่”
เสียงเข้มเอ่ยแผ่วเบา พอได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น หัวใจของฉันก็เจ็บแปลบในทันที
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ราวกับรู้ตัวว่าตนได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ไฮเฟลก้มหน้าขอโทษต่อร่างบาง
“ซีเรียสไปได้คุณ ฉันโอเค” ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม
“แต่ถ้าคุณเข้มแข็งได้เร็วๆ ผมจะดีใจมาก”
“มันก็คงต้องเป็นเช่นนั้นแล้วล่ะ” ฉันถอนหายใจ
“ที่ผ่านมาฉันเองก็อ่อนแอมากเกินไป อ่อนแอจนทำให้ตัวเองตกเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว”
ตั้งแต่อดีตมาฉันไม่เคยเข้มแข็งเลย คงเป็นเพราะว่าฉันมีปมหลังมากมายที่ยังคงฝังใจมาโดยตลอด ความเจ็บปวดเหล่านั้นจึงกลายเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงความรู้สึกฉันอยู่เรื่อยมา
“ไอรีน สายตาของคุณดูเจ็บปวดมาก” ไฮเฟลมองเข้าไปในแววตาของหญิงสาว ชายหนุ่มเห็นแต่ความทรมานในนั้น
“คุณจำสายตาในวันนี้ของฉันเอาไว้ให้ดีๆ นะคะ” ฉันหันหน้าไปสบดวงตาคมเข้มอย่างจริงจัง “เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้เห็นแววตาแบบนี้จากฉัน และหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ใช่ไอรีนคนเดิมอีกต่อไป”
มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
“ไอรีน”
“คุณส่งฉันแค่นี้เถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเอง” ฉันบอกเขาหลังจากที่เราทั้งสองออกมาจากลิฟต์
“แต่ว่าผม…”
“ฉันอยู่กับเพื่อนค่ะ ฉันขี้เกียจตอบคำถามว่าทำไมถึงมากับผู้ชายและ” ฉันก้มมองสภาพตัวเอง “ยิ่งอยู่ในชุดแบบนี้ด้วย มันคงดูไม่เหมาะเท่าไหร่” ฉันยิ้มแหยๆ แอบหวั่นเหมือนกันนะว่าจะปั้นคำพูดยังไงกับน้ำใสดี ยัยนั่นต้องโกรธมากแน่ๆ เลยที่ฉันหายเล่นไปทั้งคืน ทั้งหมดมันเป็นเพราะผู้ชายสารเลวคนนั้นคนเดียว
“งั้นก็โอเคครับ แค่รู้ว่าคุณไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ผมก็สบายใจ” ร่างสูงพูดยิ้มๆ “ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณไอรีนจะได้พักผ่อน” ชายหนุ่มกล่าว
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกอย่าง”
“ผมยินดีครับ” ไฮเฟลยิ้มละไมให้กับร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกดลิฟต์และรอไม่ถึงสองวินาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออก ร่างสูงเดินเข้าไปด้านในหันหน้ามาส่งยิ้มอบอุ่นให้กับฉันอีกครั้ง และก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง มือบางยันประตูลิฟต์เอาไว้ได้ทัน
“คุณไอรีน มีอะไร”
เสียงเข้มยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็รีบชิงเอ่ยแทรกเสียก่อน
ความคิดเห็น