NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    DEVIL BAD BOY กับดักรัก (ร้าย) ของนายปีศาจ [รีอัพ+รีไรท์]

    ลำดับตอนที่ #43 : บทที่ 10.6 - ลุกขึ้นสู้ (จบตอน)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 814
      5
      30 ต.ค. 66

    ๑๐

    ลุกขึ้นสู้




               “คนที่คุณมองว่าเขามีทุกอย่างอยู่ในมือ บางทีเขาอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้” ยิ่งเขาพูดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจ นี่เขาต้องการจะสื่ออะไรให้ฉันรู้กันแน่

    “วันนี้คุณอาจจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด แต่เชื่อเถอะ สักวันหนึ่งคุณจะเข้าใจทุกอย่าง”

    “ฉันอยากจะ…”

    “โอเค ถึงคอนโดผมสักที รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปเอาเสื้อผ้ามาให้” เราคุยกันมาตลอดทางจนกระทั่งรถราคาแพงของเขาก็พาเราทั้งสองมาถึงจุดหมาย นั่นก็คือคอนโดของไฮเฟลนั่นเอง ร่างสูงกำลังจะปลดเข้มขัดนิรภัยเตรียมตัวลงจากรถ แต่มือบางของฉันก็ไวเกินคาดรีบดึงแขนแกร่งเอาไว้

    “คุณช่วยอธิบายในสิ่งที่คุณพูดได้ไหม มันค้างคา ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้” เขามากระตุกต่อมแห่งความอยากรู้เข้าเต็มเปาแล้วจะตัดบททิ้งง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ? ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยเรื่องนี้ไป ผู้ชายคนนี้ต้องมีอะไรในใจแน่นอน และที่สำคัญ… ต้องมีฉันเข้าไปเอี่ยวอยู่พอสมควร เพราะคำพูดของเขามันกำกวม เหมือนจะบอกแต่พอเอาเข้าจริงๆ เขากลับไม่ปริปากอะไรเลย

    มันน่าสงสัยในการกระทำ…

    “ผมจะเอาเสื้อเชิตกับกางเกงวอมของผมมาให้คุณเปลี่ยนที่รถนะ ผมไม่มีพวกเสื้อผ้าผู้หญิงเลย คงช่วยคุณได้เท่านี้จริงๆ”

    เสียงเข้มร่ายยาว แต่ไม่ตรงคำถามของฉันแม้แต่น้อย

    “เดี๋ยวสิคุณ จะไปไหน”

    ไฮเฟลไม่สนเสียงเรียกของฉัน ร่างสูงก้าวเท้าไปอย่างรวดเร็ว จนแผ่นหลังหนาใหญ่หายลับเข้าไปภายในประตูคอนโดฯ ที่มีพนักงานคอยทำหน้าที่เปิดปิดต้อนรับอย่างดี

    “อะไรกันเนี่ย ตกลงเขามีอะไรอยู่ในใจกันแน่”

    ฉันได้แต่คิดกับตัวเองอย่างสงสัย ผ่านไปประมาณสามนาทีได้ ชายหนุ่มก็เปิดประตูรถยื่นถุงเสื้อผ้าส่งให้กับร่างบาง

    “เรียบร้อยแล้วครับ” ใบหน้าคมคายยิ้มแย้ม

    “แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง ว่าในรถคุณไม่มีกล้องซ่อนไว้”

    แหงล่ะ ต้องเปลือยกายเปลี่ยนเสื้อผ้าบนรถของคนแปลกหน้า มันก็ต้องมีตงิดใจกันบ้างล่ะ

    “ผมไม่ใช่พวกโรคจิตนะครับ” ไฮเฟลหัวเราะร่วน ก่อนจะพูดเสียงจริงจัง “ไว้ใจผมได้ คุณจะไม่มีทางเสียหาย”

    ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สำหรับฉัน ฉันเชื่อใจเขานะ ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี ความรู้สึกมันบอกว่าคนแบบเขานี่แหละ ไว้ใจได้และน่าเชื่อถือมากที่สุดคนหนึ่ง

    “ขอบคุณค่ะ” ฉันว่าแล้วทำท่าจะดึงประตูปิด แต่ทว่ามือหนากลับยื้อประตูเอาไว้ “มีอะไรหรือเปล่า”

    “เรื่องที่ถามน่ะ…” ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้ม

    “บอกได้คำเดียวว่าให้สู้ สู้เท่านั้น แล้วคุณจะหลุดพ้นทุกอย่าง แค่เพียงคุณกล้าที่จะลุกขึ้นสู้ เชื่อผมสิ”

    “ลุกขึ้นสู้เหรอ” ฉันทำหน้างงๆ

    “ครับ แค่ลุกขึ้นสู้”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×