คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 7.3 - เหยียบย่ำศักดิ์ศรี
เหยียบย่ำศักดิ์ศรี
“ไง ทีนี้จะขึ้นรถไปกับฉันได้หรือยัง” ร่างสูงยิ้มอย่างเป็นต่อ
ฉันยืนกำหมัดแน่น! มองคนตรงหน้าด้วยความเคียดแค้น ทำไม ทำไมเขาถึงต้องทำร้ายกันอย่างนี้ด้วย
ฉันได้แต่ตั้งคำถามภายในใจ และคำตอบที่ได้รับก็คือ…
“ผู้หญิงไร้ราคาอย่างเธอ มันก็เหมาะแล้วกับการลิ้มลองในที่สาธารณะ” วาจาดูถูกเปรียบเสมือนเป็นมัจจุราชที่พรากเอาลมหายใจของหญิงสาวไปฆ่าให้ตายคามือ
“จะยืนนิ่งอวดโฉมอีกนานไหม” เขาถามเสียงห้าว “ไปขึ้นรถ!” มือหนากระชากแขนเรียว
“ไม่!” ฉันสะบัดแขนออกอย่างแรง “ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ไม่ไป ไม่ไป ไม่ไป ได้ยินไหม!”
ฉันตะโกนเสียงดังราวกับคนบ้า เวลานี้ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่แคร์แล้วว่าตัวเองจะถูกมองด้วยสายตายังไง ไม่สนแล้ว!
“นายจะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!”
และนี่เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่สติของฉันจะดับวูบ
เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ ร่างบางพยายามสะบัดใบหน้าสวยเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา ความทรงจำครั้งสุดท้ายฉันจำได้ว่าฉันยืนทะเลาะอยู่กับซีโร่ที่ป้ายรถเมล์
เมื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ทุกอย่างในหัวสมองเสร็จสิ้น ฉันก็รีบเด้งตัวขึ้นนั่งพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง พร้อมกับกระชับผ้านวมผืนหนาขึ้นปกปิดร่างกายในทันที ท่าทางหวาดกลัวของหญิงสาวส่งผลให้คนตัวโตที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปาก มือหนาถือถาดอาหารที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นยั่วยวนใจ
ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอแบบไม่ให้เขาเห็น แต่การกระทำของฉันก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาเหยี่ยวได้
“หิวใช่ไหมล่ะ” ซีโร่ถามเสียงเข้ม คนถูกถามไม่ตอบ หันหน้าหนีใบหน้าคมคายที่ตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้ร่างบางมากกว่าเดิม
“ถ้าหิวก็กินซะ ฉันทำข้าวต้มมาให้”
คำพูดที่ไม่แสดงออกถึงความยินดียินร้ายอะไร ฉันเหลือบสายตามองข้าวตุ้มกุ้งหน้าตาน่าทานในชามสวยก็อดที่จะสูดดมเอากลิ่นหอมของมันไม่ได้ ยอมรับว่าฉันกำลังหิว แต่ยังไงซะ ฉันก็ไม่มีวันกินของไอ้คนใจโฉดหรอก
อย่าคิดนะว่าแค่ข้าวต้มชามเดียวแล้วมันจะลบล้างความผิดที่นายทำเอาไว้กับฉันได้
“ฉันไม่ป้อนหรอกนะ ไม่ใช่คนดี” เขาพูดแล้วเบ้ปาก
“รู้ตัวด้วยเหรอ ว่า เลว น่ะ” ฉันจงใจเน้นเสียงตรงคำว่าเลวชัดเจน จนคนฟังหัวเราะในลำคอ
“รู้มานานแล้ว” คนพูดไหวไหล่แบบไม่แคร์
“ตกลงจะกินไหม? ฉันไม่ได้ใจดีทำอาหารให้ใครกินบ่อยนักหรอกนะ ถ้าหิวก็อย่าฟอร์ม กินๆ เข้าไปซะ กินเสร็จจะได้พาไปส่งบ้าน” ซีโร่พูดรัวเร็วในลักษณะรำคาญ
หิวจนไส้จะขาดแบบนี้ก็คงต้องกินแล้วล่ะ อย่างน้อยก็กินเอาแรงไว้ต่อกรกับคนตรงหน้า ฉันจัดการตักเอาข้าวต้มกุ้งคำแรกเข้าปากอย่างระมัดระวัง ซีโร่ยืนมองไม่วางตา
ความคิดเห็น