[FicKuroko No Basuke] Blue Memory {AkashixKuroko}

ตอนที่ 2 : Part 01:แสงสว่าง

cinna mon

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Part01: แสงสว่าง 

                เมื่อคุโรโกะออกจากโรงพยาบาล ก็ได้มีคุณตาคุณยายใจบุญรับเขาไปดูแลและฝึกให้ทำงานในไร่องุ่นแห่งหนนึ่งในต่างจังหวัด คุโรโกะในตอนแรกดูเย็นชาและไม่น่าเข้าใกล้เนื่องจากบุคลิกเดิมที่เป็นคนเข้าหาใครไม่เก่งเมื่อไม่มีความจำอะไรเหลืออยู่เขาจึงไม่มีจุดหมายและความต้องการที่จะยุ่งกับใคร จึงดูเป็นคนเงียบๆ แต่ยิ่งนานวันเข้ายิ่งพบเจอกับความอบอุ่นในบ้านของคุณตาคุณยายคุโรโกะจึงเริ่มมีมนุษย์สัมพันธ์และเริ่มพูดคุยกับคนรอบข้าง ทำให้เขาเริ่มมีเพื่อนฝูงและดูสดใสกว่าแต่ก่อน

                “คุโรโกะเอ้ย.. มาเก็บองุ่นให้ยายหน่อยเร็ว ผลมันกำลังดกได้ที่เลย”

                “ครับ ผมจะรีบออกไปครับ” คุโรโกะขานรับพร้อมกับวิ่งออกมายังสวนองุ่นที่ผู้คนต่างแข็งขันทำงาน เมื่อคุโรโกะเดินมาถึงพร้อมทักทายทุกคน คนที่ทำงานอยู่ต่างก็ส่งยิ้มด้วยความจริงใจมาให้แล้วก็ทำงานต่อ

                “เอ้อ คุโรโกะ เดี๋ยวจะมีคนมาขอเหมาองุ่นในไล่เราไปขายในเมืองน่ะ ประมาณบ่ายๆเดี๋ยวเขาจะเข้ามาในไร่ของเรา ยายฝากดูแลด้วยนะจ๊ะ ยายจะเดินทางไปในเมืองสักหน่อยเดี๋ยวคงกลับมา”

                “อ่อครับ ให้ผมแค่เซ็นตกลงแค่นั้นใช่ไหมครับ”

                “ใช่แล้วคุโรโกะ ยายขอตัวนะ ได้เวลาที่ยายต้องไปแล้ว” เมื่อพูดจบหญิงชราก็ถอดถุงมือยางแล้วเดินออกจากสวนองุ่น คุโรโกะจึงรับหน้าที่เก็บองุ่นต่อจนเสร็จแล้ววานคนงานให้นำองุ่นไปไว้ในโรงเก็บสต็อก ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านพักแล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองขายาวเรียบๆสบายๆเพื่อรอคนที่จะมาซื้อองุ่นจากไร่ของคุณยายเขา

                คุโรโกะตอนนี้ถึงแม้จะไม่มีความทรงจำเหลืออยู่แต่ก็ได้ช่วยคุณตาคุณยายทำงานเรื่อยมาจนกลายเป็นความหวังเล็กๆของธุรกิจการขายองุ่นตอนนี้ ถึงเขาจะไม่มีความทรงจำแต่ความตั้งใจที่จะสืบต่อกิจการการขายองุ่นก็เต็มเปี่ยม

                เพราะถึงจะพยายามนึกสิ่งที่สงสัยก็นึกไม่ออกสักที

                คุโรโกะสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งก่อนจะเดินไปยังสวนโล่งที่แต่ก่อนเมื่อประมาณ2เดือนที่แล้วเคยเป็นที่เลี้ยงวัวสุดรักของคุณตาที่เพิ่งเสียไป ถึงเขาจะเพิ่งมาอยู่กับครอบครัวนี้ได้ไม่นานแต่ก็ผูกพันมากจนอดเศร้าใจไม่ได้ แต่คิดได้ดังนั้นก็ต้องพยายามช่วยคุณยายทำงานอย่างเต็มที่เท่านั้นถึงจะตอบแทนคุณตาได้

                คุโรโกะทิ้งตัวลงนอนแผ่กับผืนหญ้าสีเขียวเหมือนเดิมพร้อมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างเคย พร้อมกับหลับตาลงเพื่อพักสมองแล้วก็เผลอหลับไป

                .

                .

                .

                .

                .

                “เฮ้! พี่คุโรโกะครับบ! คนที่เขาจะขอซื้อองุ่นของเราเขามาคอยแล้วนะครับบ” เด็กคนหนึ่งเขย่าคุโรโกะพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างไม่หยุดหย่อน คุโรโกะใช้แขนยันกายให้ลุกขึ้นก่อนจะรีบวิ่งตามเด็กคนนั้นไปหาลูกค้าเพื่อทำสัญญาการซื้อขายที่ห้องรับรองของคุณยายที่อีกฟากหนึ่งของสวนองุ่น

                “เอ่อ ขอโทษครับที่มาสาย คุณคือ?...”

                “ผมเป็นตัวแทนของทางบริษัทมาเจรจาซื้อขายองุ่นกับคุณยายคากาว่าน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอครับ?”

                “ผมเป็นตัวแทนของคุณยายท่านน่ะครับ ชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะครับ”

                “อ่อ โอเคครับ งั้นเชิญเข้าห้องไปพบประธานได้เลยครับ ท่านมารอคนเจรจาอยู่ได้สักพักแล้วครับ”

                “ครับ”

                คุโรโกะเดินตามชายที่สวมชุดสูทดำเข้ามาในห้องรับรองของคุณยาย เมื่อเดินเข้ามาก็พบชายที่แต่งชุดแบบเดียวจำนวน4คนยืนอยู่ด้านหลังชายคนหนึ่งที่มีเรือนผมสีแดงสีเดียวตา แต่งตัวดูมีภูมิฐานะนั่งรออยู่บริเวณโซฟากำลังนั่งจิบชาก่อนจะหันมามองเขา

                เมื่อตาสีแดงทั้งสองนั้นเจอคุโรโกะ นัยน์ตาทั้งสองก็เบิกโพลงและสั่นไหวนิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นสงบนิ่งเหมือนเดิม จากนั้นจึงถามคุโรโกะด้วยท่าทีเป็นมิตรว่า

                “คุณคือตัวแทนของคุณคากาว่างั้นหรือครับ”

                “ครับ ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะครับ ยินดีที่ได้ร่วมธุรกิจกับคุณนะครับ” เมื่อคุโรโกพูดจบก็โค้งหัวให้ตามธรรมเนียมก่อนจะนั่งลงบริเวณโซฟาฝั่งตรงข้ามแล้วเริ่มทำการเจรจา

                “ผมอาคาชิ เซย์จูโร่ครับ สัญญาที่ผมกำลังตจะเสนอนี้คือสัญญาที่จะมีการซื้อขายตลอดระยะเวลา3ปีหลังจากทำสัญญานี้ โดยที่ตลอด3ปีสินค้าของพวกคุณทั้งหมดในไร่จะต้องส่งให้กับทางบริษัทผมเพื่อนำไปขายต่อแล้วจำนวนเงินที่ได้65%จะเป็นของพวกคุณ ส่วนเปอร์เซ็นต์ที่เหลือคือรายได้ของทางบริษัทผม ตกลงไหมครับ”อาคาชิพูดพร้อมยื่นเอกสารมาให้คุโรโกะจำนวนปึกหนึ่งตรงหน้าเพื่อให้คุโรโกะพิจารณาและเซ็นสัญญาโดยที่สายตาไม่ผละออกจากหน้าคนร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย

                เมื่อคนร่างเล็กเปิดจนถึงหน้าสุดท้ายและลงมือเซ็นตกลงสัญญาเรียบร้อย ร่างบางตรงหน้าก็กล่าวลาพร้อมส่งยิ้มน้อยๆมาให้ราวกับคนไม่รู้จักกันก่อนจะลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับก่อนจะเดินออกไป

                “เอ่อ...เดี๋ยวก่อน!” อาคาชิพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเอื้อมมือไปรั้งร่างบางเอาไว้ก่อนจะไล่บอดี้การ์ดของตนออกไปข้างนอกหมดเหลือเพียงแค่ตนกับคุโรโกะเท่านั้น เมื่อทั้งห้องเหลือเพียงสองคนคุโรโกะจึงสงสัยและโพล่งถามออกไป”มีอะไรเหรอครับ?”

                อาคาชิตกใจไปครู่หนึ่งกับคำถามของคุโรโกะก่อนจะแอบยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะถามกลับไป

                “เรา...เคยเจอกันรึเปล่าครับ?”

                เมื่อคุโรโกะได้ยินดังนั้นคิ้วทั้งสองบนหน้าผากก็ชนกันด้วยความสงสัย  ใบหน้าที่ดูไม่มีอะไรกลับเริ่มตกอยู่ในความคิดของตนเองหลังจากได้ยินคำถามของอาคาชิก่อนจะส่งคำถามกลับมา

                “คุณ...รู้จักผมเหรอครับ?”

                เมื่ออาคาชิได้ยินคำถามของคุโรโกะก็เริ่มแน่ใจว่าสิ่งที่ตนเองคิดถูก เขาจึงตอบคำถามกลับไปอย่างไม่ลังเล“ไม่หรอกครับ ก็ผมเพิ่งพบคุโรโกะวันนี้เองนี่ครับ สงสัยคงจะมีคนหน้าเหมือนคุณน่ะครับ ผมเลยจำผิดนิดหน่อย”

                “งั้นเหรอครับ”

                “ครับ วันนี้ผมคงต้องไปทำธุระต่อแล้วล่ะครับไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้านะครับ” เมื่อพูดจบอาคาชิก็เดินออกจากห้องรับรองนำหน้าลูกน้องของตนไปขึ้นรถโดยทิ้งความคลางแคลงไว้ให้คุโรโกะ เมื่อรถเริ่มเคลื่อนที่อาคาชิก็มองไปที่คุโรโกะก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขกับสิ่งที่ได้เจอ

                เจอเขาแล้ว

                เขาเจอสิ่งที่เขาทำหายไปแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ-..- 
แต่ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านและติดตามต่อไปค่ะเย้ \>O</