คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : { A.C. } SPY FESTIVAL ___ MISSION II
U_________________________________________U
แบบฟอร์มการส่งการตามล่าสปาย
(เฉพาะหัวหน้าจับสปาย)
ชื่อเล่น : ใบชา
รหัสประจำตัว : ACQ01
Dormitory: ควอซ
คนที่สปายกำลังจะทำในภารกิจที่สอง คือ :
เหตุผลในการตอบ : สันนิษฐานว่าสมุดเล่มเล็กที่ตกอยู่หน้าห้องใบชาเป็นสมุดโน๊ตที่ใบชาใช้เล่นดนตรี
สปายอาจทำตกไว้ตอนที่บุกเข้าห้องพักห้องใดห้องนึง
เล่าเรื่องการตามล่าสปาย :
วันอาทิตย์ที่ 9 มกราคม 2557 เป็นอีกวันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาเมื่อดันเป็นวันประกาศผลการทำภารกิจของนักเรียนแต่ล่ะโดม
ภายในห้องโถงอันกว้างใหญ่ไพศาลที่ก่อสร้างด้วยวัตถุดิบชั้นดีหาที่ใดเปรียบ เวทีขนาดย่อมหลายเวทีเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แต่ที่ไม่เป็นระเบียบคือเวทีใหญ่กลางโดมที่บัดนี้มีหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกครองหรือมาสเตอร์ของสถาบัน “มิสคลินดา” ผู้คนต่างเคารพในทุกการกระทำของเธอ โครงการต่างๆที่เธอทำล้วนแต่ประสบความสำเร็จทั้งสิ้น รวมถึงเทศกาลจับสปายที่ผ่านสัปดาห์แรกไปแล้ว
กระดาษในมือพร้อมขาตั้งไมคืที่มีค์สีดำขลับติดตั้งอยู่ คลินดากำลังสนทนาพาทีกับนักเรียนหลายคนที่เดินผ่านไปมา ทั้งทักทาย แซว และอื่นๆ ในที่สุดเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง การประกาศผลการจับสปายในสัปดาห์แรก ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าควอซทายถูก รวมถึงคาเนเลี่ยน และสปิเนล น่าเสียดายที่โทปาซทายผิดพลาดไปเพียงนิดเดียว และตามคาดธงสีฟ้าที่สบัดโบกพลิ้วต้องลดลงไปตลอดกาล
“สาม สาม สอง สาม” รัตน์พึมพำ สายตามองตรงไปยังจำนวนธงของแต่ละโดม
“ไปกันเถอะ” ไคท์ว่าแล้วหมุนตัวกลับทันทีโดยไม่รอใคร เมื่อเป็นดังนั้นนารา วา เมอร์เมด รัตน์ และใบชาก็ต้องเดินกลับโดมด้วยทั้งที่คลินดายังประกาศไม่เสร็จสิ้น
“และเบาะแสสำหรับโดมที่ทำภารกิจสำเร็จ...”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปค่ะ” วาพูดพร้อมกับหยุดชะงักพร้อมคนที่เดินตามมาต้องหยุดชะงักไปด้วยรวมถึงไคท์และนาราที่เดินนำ ทุกสายตามองไปยังเวที ตั้งใจฟังพร้อมจับใจความ
“...โดมควอซหน้ากากครึ่งซีก...”
“หน้ากากหรอ?” เมอร์เมดทวนสิ่งที่คลินดาพูดก่อนหน้านี้
“นี่ว่างๆไปเจอกันที่สวนดอกไม้นะ ผมสั่งดอกไม้เข้ามาไปปลูกด้วยกัน” ไคท์พูดในสิ่งที่เพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆ แล้วเดินกลับโดมทันที
สองวันผ่านไป
“นี่พวกเธอดอกไม้มาแล้วล่ะ ไปช่วยกันปลูกหน่อยเร็ว พนักงานขนไปที่สวนให้แล้ว” ไคท์ตะโกนจากด้านนอกของโถงดังลั่น จนทำให้ใบชาที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นทันที
“ชาไหวไหมเนี่ย เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน ฮ่าๆๆ” นาราพูดเชิงเป็นห่วง เมื่อมองเพื่อนสาวที่หน้าตามึนๆ
“...” คำตอบมีเพียงเสียงลมหายใจและการพยักหน้าหงึกหงักของใบชา “ขอไปล้างหน้าหน่ยนะคะ เดี๋ยวตามลงไป” เด็กสาวลุกขึ้นเดินเซไปยังห้องของตัวเองโดยมีเมอร์เมดมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆในขณะที่กำลังเตรียมตัวลงไปปลูกดอกไม้
“เดี๋ยววาไปดูดีกว่า เดี๋ยวเดินชนเสาหัวแตกพอดี” วาพูดแล้วลุกขึ้นเดินตามใบชาไปทันที
สามชีวิตที่เหลือเดินลงไปยังสวนดอกไม้แต่ก็ยังไม่ทันเดินไปถึงเสียงโวยวายของเด็กสาวไม่ทราบนามก็ดังขึ้น
“เฮ้ย หยุดนะ!!!” ใบชาตะโกนลั่นแล้ววิ่งไปยังหน้าห้องทันที เธอมองเห็นบุคคลปริศนาวิ่งตามระเบียงหน้าห้องที่เป็นทางยาวหนีไป
“มีอะไรใบชา!” วาที่ตามมาด้วยความตกใจ
“มีคนบุกโดมเรา ชาว่า เอ๊ะ?!” ยังไม่ทันพูดจบสายตาของเด็กสาวก็เหลือบไปเห็นวัตถุบางอย่างอยู่หน้าห้องของเธอ มันมีสี่เหลี่ยมคุ้นตา เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆต้องตกตะลึงเมื่อพบว่ามันคือสมุดโน๊ตเพลงของเธอเอง!
“เวรเอ้ย!” ใบชาหยาบคายไปหลายคำ ก่อนจะหยิบสมุดนั่นขึ้นมาดูแล้วมองสภาพสมุดโน๊ตสุดหวงแหนของเธอ ภายใต้ใบหน้าที่เฉยเมยไร้ความรู้สึก ต่างจากนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโกรธจนวาที่มองอยู่ทำอะไรไม่ถูก
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” นาราตะโกนถามในขณะที่กำลังวิ่งมาหาวาและใบชาที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“มีคนบุกโดมเราน่ะค่ะ แล้วก็ทำสมุดนี่ตกไว้ สงสัยน่าจะไปค้นห้องใครสักคนแน่เลย” วาเอ่ยบอกทุกคนที่หน้าตาตื่นตกใจ
“แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ดมอร์เมดถามอย่างเป็นห่วง ไล่สายสำรวจร่างกายของเด็กสาวทั้งคู่ที่อยู่ในเหตุการณ์
“ไม่หรอกค่ะ แต่ว่า...อ่ะอ้าว” วายังพูดไม่จบ เสียงปิดประตูดังปังฝีมือใบชาก็ดังขึ้นอย่างแรง
“อ่ะ...เอ่อ” รัตน์เดาสถานการณ์ไม่ออกจึงได้แต่อ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
“นี่ พรุ่งนี้วาจะไปหาอาจารย์บลูเบลล์ล่ะ มีใครไปด้วยกันมั้ยคะ?” วาพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ไปทำไมหรอ?” ไคท์ถาม
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อาจารย์บลูเบลล์คะ” น้ำเสียงใสของเด็กสาวนัยน์ตาสีน้ำทะเลเข้มเอ่ยเรียกเจ้าของห้อง หลังจากเคาะประตูอยู่นาน “อาจารย์บลูเบลล์คะ”
“สงสัยไม่อยู่ล่ะมั้งคะ” รัตน์ที่มาเป็นเพื่อนวาเอ่ยขึ้น”
คงจะเป็นอย่างนั้น เฮ้อ” พูดจบก็ถอนหายใจทันที “นี่คงช่วยได้นะ” พูดต่อพร้อมหยิบซองกระดาษที่จ่าหน้าซองเป็นชื่อาจารย์บลูเบลล์ แล้วสอดเข้าไปใต้ประตูห้องที่ลอยนิดๆ
“มันคือซองอะไรหรอวา?” รัคน์ถาม
“ซองคำถามน่ะค่ะ วาคิดว่าอาจารย์บลูเบลล์น่าจะช่วยอะไรเราได้เรื่องสปาย” ว่าตอบ
ตกเย็น
“ฮ่ะๆ ช่วยเราได้จริงๆด้วยนะคะอาจารย์บลูเบลล์” วาหัวเราะอย่างพอใจกับคำตอบที่ถามไปทางจดหมายเมื่อเช้านี้ “ผู้ชายหรอ? ก็โอนะ(?)”
“ผู้ชาย อะไรหรอคะ?” นาราถามวาที่เดินอารมณ์ดีเข้ามาในห้องโถงต่างจากเด็กสาวที่นั่งบนโซฟาข้างๆ ใบหน้าบ่งบอกอารมณ์ไม่สู้ดีเท่าไหร่ ขอบตาบวมช้ำจากการนอนดึกหรือร้องไห้ก็ไม่รู้ (ที่เธอสังเกตุดู) แถมยังไวโอลีนที่สายขาดจนนั่งซ่อมเป็นครั้งที่ร้อย
“ก็สปายเป็นผู้ชายค่ะ พอดีอาจารย์บลูเบลล์บอกเกี่ยวกับหน้ากาครึ่งซีกมา แล้วก็บอกว่าสปายเป็นผู้ชายน่ะค่ะ” วาตอบนาราไป พลางมองใบชาที่นั่งซ่อมสายไวโอลีนอย่างเป็นห่วง
“งั้นหรอ?”
“น่าสนุกดีนะ ฮ่าๆๆๆ ฉันเจอสปายเมื่อไหร่เราคงคุยกันถูกคอน่าดู” ไคท์ว่า
“เย่!!! ซ่อมเสร็จแล้ว กรี๊ดดดดดด ><” ใบชาตะโกนขึ้นพร้อมกับหลายคนที่สะดุ้งด้วยความตกใจ เธอวิ่งรอบๆห้องโถง พร้อมไวโอลีนที่ครบสมบูรณ์
“เอ่อ...ไหวนะ?” เมอร์เมดถาม
“แหะๆ ขอโทษทีนะคะที่ซึมๆไป พอดีสายไวโอลีนมันขาดน่ะ ตอนนี้ซ่อมเสร็จแล้ว ได้เล่นทันวันวาเลนไทน์ด้วย”
“จริงหรอ เล่นให้ฟังบ้างสิคะ” รัตน์พูด
“ได้เลย..”
U_________________________________________U
ความคิดเห็น