เสน่หาอินคา

ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 7 ผู้ถูกเลือก [3]

‘แม่จ๋า! แม่! แม่อย่าเพิ่งไป รอรีด้วยค่ะ’ หญิงสาวออกวิ่งจนสุดแรง ยิ่งวิ่งมากเท่าไหร่ มารดายิ่งถอยห่างออกไปเรื่อยๆ จนลับหายไป เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้น รู้สึกเคว้งคว้างสับสน ใบหน้าของมารดาหม่นเศร้าจนเธอใจหาย

‘หนูรีของย่า’

‘คุณย่าคะ รีอยู่นี่ค่ะคุณย่า’ หญิงสาวร้องเรียก ทว่าย่าโรมีนากลับเดินเลยไปราวกับไม่เห็นเธอ เธอวิ่งตามหญิงชราแล้วคว้าร่างท่านมากอดเอาไว้ด้วยความคิดถึง ทว่าตัวเธอกลับทะลุผ่านร่างของย่าโรมีนาไปอย่างรวดเร็ว

‘นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น’ หญิงสาวมองร่างกายโปร่งแสงของตัวเองด้วยความมึนงง ทำไมเธอถึงกอดคุณย่าไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมถึง... แล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจจนแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นร่างของตนเองนอนอยู่บนเตียงคล้ายเตียงของโรงพยาบาล มีสายออกซิเจน และสายอะไรมากมายห้อยระโยงระยาง

‘โธ่! หนูรีของย่าไม่น่าเลย’ ย่าโรมีนาร้องไห้โฮ โดยมีอาจารย์โซลาโน่กอดหญิงชราเอาไว้

‘อาจารย์คะ อาจารย์ได้ยินเสียงรีมั้ยคะ รีอยู่นี่ รียืนอยู่ตรงนี้ค่ะ’ หญิงสาวตะโกนจนเสียงแหบ แต่กลับไม่มีใครได้ยินเธอเลยสักคน

‘นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ นี่ฉันเป็นแค่วิญญาณหรือเป็นอะไรกันแน่’ หญิงสาวมองร่างซีดเซียวของตนเองบนเตียงแล้วใจหาย ก่อนจะร้องไห้โฮอย่างสิ้นหวัง

‘ไม่จริง! มันไม่ใช่เรื่องจริง นี่คือความฝัน ตื่นสิยาบารี ตื่น!’ หญิงสาวหวีดร้องจิกทึ้งทุบตีตนเอง แล้วทิ้งตัวลงนั่งปิดหน้าร้องไห้

“ยาบารี เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตื่นสิยาบารี”

‘เสียงใคร’ หญิงสาวเงยหน้าขึ้น พบว่าตัวเองนั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องมืดๆ มองไปทางไหนก็มืดมิดไม่มีแม้เศษเสี้ยวแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามา

“ยาบารี เจ้ากำลังฝันร้าย ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

‘เสียงโรปา โรปา!’

หญิงสาวลืมตาขึ้น น้ำตานองหน้า เห็นโรปานั่งอยู่ข้างเสื่อนอนของเธอ ใบหน้าเขาดูวิตกกังวลด้วยความห่วงใยเธออย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าแค่ฝันร้ายเท่านั้นเด็กน้อย”

“โรปา! ข้าอยากกลับบ้าน ข้าอยากกลับบ้าน!” หญิงสาวโผเข้ากอดโรปาเอาไว้แน่น สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าฝันร้ายทั้งหมดก็คือการพบว่าตนเองยังอยู่ที่นี่ ที่อาณาจักรอินคา ยังอยู่ในปีคริสต์ศักราช 1532 ไม่ใช่ปีคริสต์ศักราช 2013 ที่เธอจากมา นี่แหละคือฝันร้ายที่แท้จริง!

“บ้านเจ้าอยู่ไหนล่ะยาบารี ข้าจะไปส่งเจ้าเอง” โรปาใจหายเมื่อคิดว่ายาบารีจะต้องจากเขาไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง หากนางจากไป ความเหงาคงแทรกตัวเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว คงไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้มทะเล้นให้เห็นอีกต่อไป

“ข้ากลับบ้านไม่ได้ค่ะโรปา ข้าไม่รู้จะอธิบายให้โรปาเข้าใจได้อย่างไร เพราะข้าเองก็สับสนเหลือเกิน ข้าไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้อย่างไร และจะกลับไปได้อย่างไร ทุกอย่างมันมืดแปดด้านไปหมด ข้าเคยคิดว่าข้าคงปรับตัวอยู่ที่นี่ได้ แต่ลึกลงไปในใจข้า ข้าคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกอย่างที่ข้าจากมา...” หญิงสาวฟูมฟายร้องไห้จนตัวโยน โรปาได้แต่ปลอบใจไม่รู้จะช่วยหญิงสาวได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูด

ยิ่งนานวันความคิดถึงบ้านก็ยิ่งเกาะกุมหัวใจของยาบารี เธอพูดน้อยลง รับประทานอาหารน้อยลง หัวเราะน้อยลงจนคนรอบข้างสังเกตได้และต่างเป็นห่วงเธอ หญิงสาวปลีกตัวมานั่งเงียบๆ คนเดียวข้าง
ลำธาร ยื่นเท้าจุ่มลงไปในน้ำ มองสายน้ำที่ใสจนเห็นปลาตัวเล็กๆ ว่ายทวนน้ำบ้างก็หลบอยู่ตามซอกหิน

“ป่านนี้ทุกคนทางนู้นจะเป็นยังไงบ้างนะ” ภาพในความฝันบั่นทอนความสดใสของหญิงสาวหายไปจนหมดสิ้น เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี

“ยาบารี! ยาบารี!” โรปาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาหญิงสาวด้วยท่าทางร้อนรน หญิงสาวชักเท้าขึ้นจากลำธารแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะโรปา”

“ตามข้ามา! เร็วเข้า!” โรปาคว้ามือหญิงสาวแล้วกระชากให้ออกวิ่ง

“อะไรกันโรปา เราหนีใครหรือคะ” หญิงสาววิ่งตามพลางมองไปทางด้านหลัง เมื่อไม่เห็นมีใครวิ่งไล่ตามมาเธอก็ยิ่งงุนงง

โรปาพาหญิงสาววิ่งออกจากหมู่บ้านตรงเข้าไปในป่า ก่อนจะจับเธอยัดเข้าไปในโพรงดินขนาดเล็ก “แอบอยู่ตรงนี้ ห้ามออกมาเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่ยาบารี”

“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมข้าต้องอยู่ในโพรงดินนี่ด้วยคะโรปา”

“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย ห้ามออกมาจากโพรงเด็ดขาดจนกว่าข้าจะกลับมา” พูดจบโรปาก็วิ่งกลับเข้าไปในหมู่บ้าน ทิ้งหญิงสาวให้ชะเง้อมองตามด้วยความสับสน

ที่หมู่บ้านเกิดอะไรขึ้น! เธอมาหลบอยู่ตรงนี้แล้วคนอื่นๆ ล่ะจะเป็นอย่างไรบ้าง... หญิงสาวอยากจะออกไปดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งโรปา ในเมื่อโรปาอุตส่าห์พาเธอมาหลบถึงที่นี่ หญิงสาวนั่งคู้ตัวอยู่ในโพรงดิน หลายชั่วโมงผ่านไป แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าโรปาจะกลับมา...

ฝากแฟนเพจด้วยนะคะ กดที่รูปการ์ตูนสะมะเรียได้เลยค่ะ

เสน่หาอินคา เพียงฤทัย www.mebmarket.com ยาบารี ยาบารี ที่รักของข้า? เสียงเรียกอันแสนคุ้นเคยของใครบางคนที่ ยาบารี หญิงสาวลูกครึ่งไทย-เปรู ฝันถึงตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินทางมายังเปรูดินแดนต้นกำเนิดอาณาจักรอินคาที่เธอหลงใหล เสียงปริศนาดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทั้งในยามหลับและยามตื่นราวกับกำลังเรียกเธอให้ไปหา... แล้วปาฏิหาริย์ก็ชักนำให้เธอหลงกาลเวลาไปยังอาณาจักรอินคา ดินแดนแห่งทองคำเมื่อสี่ร้อยกว่าปีก่อน ด้วยสร้อยพระอาทิตย์ของสำคัญที่บิดาทิ้งไว้ให้ก่อนจะเสียชีวิต ณ ที่แห่งนี้ เธอได้พบและผูกพันหัวใจไว้กับเจ้าชายทูปัก วีรา เจ้าชายหมอผู้สูงศักดิ์ ท่ามกลางสงครามและยุคสมัยแห่งการล่มสลายของอาณาจักรที่รุ่งเรือง หญิงสาวผู้มาจากอนาคตและเจ้าชายหนุ่มจะร่วมกันแก้ไขหน้าประวัติศาสตร์ได้หรือไม่ แล้วเธอจะหาทางกลับมายังปัจจุบันได้อย่างไร เมื่อยังมีสายสัมพันธ์รักอันยิ่งใหญ่กับชายสูงศักดิ์เกี่ยวกระหวัดให้หัวใจมิอาจลืมเลือน ***ปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นจากหัวใจรัก นำพาให้คนทั้งสองได้พบเพื่อจาก และพรากเพื่อเจอ ตราบใดที่หัวใจทั้งสองดวงยังคงร้อยรัดด้วยสายใยแห่งรักและผูกพัน ปาฏิหาริย์จะชักพาหัวใจทั้งสองดวงให้กลับมาเคียงคู่กันในสักวัน

ซากุระผลิที่กลางใจ เพียงฤทัย www.mebmarket.com หลิวหลุดเข้าไปใน 'ยุคสมัยเฮอัน' ซึ่งย้อนอดีตไปถึงพันปีเหตุการณ์กลับตาลปัตรเมื่อเธอกลายเป็นคุณหนูของคฤหาสน์อาจิไซ บุตรีขององคมนตรีชั้นเอกผู้เป็นข้ารองบาทขององจักรพรรดิในขณะเรื่องราวผิดฝาผิดตัวสร้างความโกลาหลวุ่นวายหัวใจของหญิงสาวก็เบ่งบานไม่ต่างจากดอกซากุระ

ดวงใจปฏิพัทธ์ สะมะเรีย www.mebmarket.com เลือดต้องล้างด้วยเลือด จักต้องแผดเผาศัตรูให้พินาศย่อยยับแต่เหตุใดเล่า... เมื่อเห็นนางเจ็บ เขากลับเจ็บยิ่งกว่า! องครักษ์หนุ่มนัยน์ตาสีน้ำเงิน ผู้ที่เข้ามาทำให้โลกของเจ้าหญิงครีษมาสดใส นางหลงรักเขาอย่างหมดหัวใจ ทว่าการที่องครักษ์หนุ่มเข้ามาใกล้ชิดนางนั้นกลับเต็มไปด้วยเงื่อนงำ... เมื่อองครักษ์หนุ่มคืนสู่ศักดิ์อันแท้จริง เขาคือเจ้าชายภานรินทร์ที่หายสาบสูญ เขากลับมาอีกครั้งเพื่อขจัดความอยุติธรรม พร่าเกียรติและศักดิ์ศรีเจ้าหญิงผู้สง่างามให้พลิกผันเป็นเพียงนางบำเรอชั้นต่ำ!นาง...เจ็บเจียนตายแต่หัวใจกลับรักเขาเขา…แค้นฝังใจแต่มิอาจปล่อยมือจากนางบทสรุปความรักจะเป็นเช่นไร...รักฤาชัง

มายามรณะ รางนาก www.mebmarket.com ภาพหลอน! ความกลัว! ความตาย! และความสิ้นหวัง! ประดังเข้าสาดซัดนางเอกสาวดาวรุ่งราวกับห่าฝนในคืนเดือนมืด เมื่อมือที่มองไม่เห็นยื่นมากระชากชีวิตของหญิงสาวให้เปลี่ยนไปตลอดกาล...

มะนาวซ่อนหวาน สะมะเรีย www.mebmarket.com ใครๆ ต่างพากันตั้งฉายาให้ มะนาว ว่า...ไฮโซขาวีน และ ไฮโซมือตบแต่...อย่าได้แคร์สื่อ เธอยังคงสวย เริด เชิด หยิ่งจนกระทั่งผู้เป็นบิดาต้องงัดไม้เด็ดมาปราบลูกสาวหัวดื้อทางด้าน เตชธรรม ถึงกับกุมขมับเมื่อได้รับมอบหมายให้ดัดนิสัยยายตัวร้ายที่เขาให้คำจัดความว่าตั้งแต่แรกเห็นว่า‘ชอบเที่ยวกลางคืน ยั่วยวนผู้ชาย ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว’ชายหนุ่มจึงงัดสารพัดวิธีที่มั่นใจว่าได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ออกมาจัดการทว่า...ผิดคาด เมื่อมะนาวลูกนี้ไม่ได้มีดีแค่ความเปรี้ยวซ่าอย่างที่คิดและกว่าจะรู้ตัวว่า...ผิดแผน หัวใจก็ลิ้มรสหวานจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นเสียแล้ว

มนตราสีกุหลาบ สะมะเรีย www.mebmarket.com มนตราแห่งเพตรา ดลบันดาลให้หัวใจสองดวงผูกพัน ก่อเกิดเป็นความรักร้อนแรงจนแม้แต่แสงจากดวงอาทิตย์ก็มิอาจเทียบ หลังจากผิดหวังในความรัก ยี่สุ่น...หญิงสาววัยเบญจเพสจึงตัดสินใจเดินทางมายังจอร์แดนตามคำชักชวนของมารดา พร้อมความเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้พบรักแท้ และเมื่อเธอมาถึงนครเพตรา?นครศิลาสีชมพู เธอก็ได้พบรัฟฟาน หนุ่มจอร์แดนมาดเข้ม เธอหลงคิดว่าเขาเป็นไกด์พื้นเมืองจึงใช้งานเขาสารพัด รัฟฟาน... ตำรวจสากลผู้ได้รับมอบหมายให้มาสืบหาแหล่งผลิตยาเสพติดที่นครเพตรา ยินยอมเป็นไกด์ให้ยี่สุ่นเพราะต้องการปลอมตัวให้แนบเนียน ไม่เป็นที่สงสัยของคนร้าย แต่นักท่องเที่ยวสาวกลับทำให้เขาต้องคิดทบทวนว่าเขาคิดผิดหรือไม่ที่ยอมเป็นไกด์ให้เธอ เพราะเธอเปิ่นและบ้าดีเดือดชนิดไม่มีใครเหมือน ซ้ำยังทำให้หัวใจเขาหวั่นไหว ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ ความรักได้ก่อเกิดขึ้นจากความใกล้ชิด พร้อมกับอันตรายที่คืบคลานเข้ามาให้เขากับเธอร่วมกันฟันฝ่า เพื่อพิสูจน์ว่ารักแท้มีอยู่จริง +++++++++++++“ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อว่าผมไม่ได้ตั้งใจลวนลามคุณ ผมแค่เข้ามาปลุกคุณไปกินอาหารเย็น” รัฟฟานหัวเสียไม่น้อย นี่ล่ะเขาถึงไม่อยากมีแฟนเพราะรำคาญผู้หญิงที่ชอบพูดไม่รู้เรื่อง เอะอะก็โวยวายเอาไว้ก่อนไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลยสักอย่างเดียว“ฉันไม่เชื่อ”“ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้ดู”“คุณ...”รัฟฟานไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวโวยวายไปมากกว่านี้ เขาปิดปากอิ่มได้รูปด้วยริมฝีปากเรียวอย่างรวดเร็ว ยี่สุ่นพยายามโวยวายแต่กลับเป็นการเปิดเรียวปากให้ชายหนุ่มแทรกลิ้นร้อนเข้าไปตวัดเร้าควานหาความหอมหวานจากปากนุ่มสีกุหลาบ ยี่สุ่นสั่นไปหมดทั้งตัว หัวสมองหนักอึ้ง รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่แล้วเขาก็เติมเต็มลมหายใจให้เธอพร้อมๆ กับฉกฉวยมันไป สลับไปมาจนเธอชาวาบจนถึงปลายเท้า แข้งขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ติดพื้น เมื่อเขาบดจูบเร่าร้อนยาวนานจนเธอเผลอกอดตอบเขาและเผลอ...จูบตอบเขาอย่างไร้เดียงสารัฟฟานผละออกจากริมฝีปากอิ่มอย่างเสียดาย ยี่สุ่นทรุดฮวบลงไปกองที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง คิดหาคำพูดหรือคำด่าทอไกด์หนุ่มไม่ถูก นั่งบื้อใบ้หัวสมองมึนงงด้วยความสับสน“คราวนี้เชื่อหรือยังว่าผมมาปลุกคุณให้ตื่นไปรับประทานอาหารเย็น ไม่ได้ตั้งใจเข้ามาลวนลาม เพราะถ้าผมตั้งใจจะทำ...ผมจะทำแบบเมื่อครู่นี้ เอาละ...อีกสิบห้านาทีผมจะกลับเข้ามารับ อย่าช้าล่ะเพราะที่นี่จัดอาหารเย็นแบบบุฟเฟต์หากเกินเวลาไปมากกว่านี้อาจไม่เหลืออะไรให้คุณกิน” พูดจบเขาก็เดินออกไปทิ้งให้หญิงสาวนั่งหน้าแดงก่ำจูบแรกของฉัน...