คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : ไพกัส
[ Register ]
Part I : ข้อมูลตัวละคร
บท : นักเรียน
รูป :
ลักษณะภายนอก : ผมสีดำไว้ยาวด้านหน้าแต่จะเสยขึ้นเวลาทำงาน ดวงตาเป็นสีเขียว แววตาคมกริบ คิวหนาและจมูกโด่ง ริมฝีปากหนาเล็กน้อย หน้าใส ผิวแทน ไหล่กว้าง กล้ามแน่นโดยเฉพาะกล้ามอก ขายาว สูง 181 ซม./หนัก 75 กก.
จุดเด่น : ผิวสีแทนและแววตาที่ดุดัน กับสัตว์เลี้ยงประจำตัวที่อยู่บนหัว
ชื่อ - สกุล : ไพกัส ลามรอง
ชื่อเล่น : ไพกัส
ฉายา : ไม่มี
เพศ : ชาย
อายุ : 17 ปี
บ้านเกิด :
อุปนิสัย : เข้าสังคมและรับมือกับคนแปลกหน้าไม่ค่อยเก่ง เวลาอยู่กับคนที่ไม่รู้จักหรือไม่สนิทจะตีหน้านิ่งไม่ก็หน้าดุๆใส่ แถมพูดจาตอบด้วยประโยคที่สั้นและใช้น้ำเสียงทุ้มเข้ม จึงทำให้ถูกเข้าใจผิดอยู่บ่อยครั้งว่ากำลังหาเรื่องหรือกำลังขู่คนอื่นไปโดยไม่รู้ตัว แต่หากได้รู้จักและสนิทด้วยก็จะพบว่าเขาก็เป็นเพียงแค่ไอบ้าคนหนึ่งที่พูดมาก เพราะเมื่อใดก็ตามที่เขาเริ่มพูดไม่ว่าจะดินลมฟ้าอากาศ เขาก็หยิบยกมาพูดได้หมด ดังนั้นก่อนทำความรู้จักต้องคิดให้ดีก่อนว่าจะรับคนที่พูดรัวๆไม่หยุดเหมือนหมาชิสุเห่าได้หรือป่าว
- เป็นคนฉลาดในเรื่องของภาษาและการสังเกต ถึงทักษะทางด้านการเข้าสังคมจะต่ำ แต่ก็ทดแทนด้วยความหัวไวในการจดจำภาษาและการรู้จักสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวอยู่เสมอ ทำให้เขาสามารถมีชีวิตรอดได้แม้จะทุลักทุเลบ้าง ในตอนที่ต้องไปติดต่อกับคนอื่นเพื่อจุดประสงค์ต่างๆ ส่วนความรู้ทางด้านอื่นก็ทั่วๆไปไม่มีอะไรพิเศษ ไม่ได้โง่มากแต่ก็ไม่ได้ฉลาดนัก
- มักงอแงเป็นเด็กเวลาทะเลาะกับคนที่สนิท เนื่องจากชอบทะเลาะกับพี่สาวบ่อยๆ ทำให้เขาติดนิสัยพูดจาเอาแต่ใจและไม่ฟังเหตุผล ต้องโดนเขกกะโหลกสักทีหรือให้ทำอะไรสักอย่างเพื่อเรียกสติ แล้วจึงค่อยอธิบายเหตุผลหรือบอกจุดประสงค์การกระทำไป
- ทนไม่ได้กับการต้องเห็นแหล่งน้ำถูกทำลายหรือเห็นการจับสัตว์มาทรมาณ ดังนั้นเมื่อไรที่เขาต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้ เขาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที
- ในตอนที่เศร้าหรือเสียใจ มักน้ำตาซึมและวิ่งหนีไปร้องไหคนเดียว เพราะไม่ชอบให้ใครเห็นเวลาร้องไห ถ้าอยากจะปลอบต้องหาวิธีพูดปลอบโดยไม่เห็นหน้าหรือไม่มองหน้าเขา ซึ่งเรื่องที่เขาอ่อนไหวมักเป็นเรื่องของการโดนทิ้ง โดนหลอกใช้แบบร้ายแรงและการต้องทนดู
- ชอบว่ายน้ำและอยู่ในน้ำนานๆ เสมือนว่าถ้ากลายร่างเป็นปลาหรือมนุษย์เงือกได้ ก็จะไม่ขึ้นมาจากน้ำเลย ดังนั้นเวลาอาบน้ำในอ่างกรุณาหาคนมาลากตัวเขาออกไปด้วย แต่จริงๆเพราะเขาหลงไหลในโลกใต้น้ำที่อัศจรรย์และไร้ขอบเขต เขาจึงมักแช่น้ำนานๆให้หายคิดถึงเวลาทีไ่ด้ลงไปผจญภัยใตน้ำ
- ไม่ชอบการที่ต้องไปอยู่บริเวณที่ไม่มีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ๆ เพราะมันทำให้เขาไม่ได้ว่ายน้ำหรือสัมผัสกับมันและเกิดอาการลงแดงขึ้นมาทันที
- รักน้ำ รักปลา รักซากุร- หมายถึงชื่นชอบสัตว์น้ำ แต่เขาก็ล่ามันเพื่อเป็นอาหารและธุรกิจของครอบครัว แต่ก็จะไม่ล่าเกินความจำเป็นและพยายามรักษาเขตวางไข่หรือขยายพันธ์ุของสัตว์น้ำเอาไว้
ประวัติความเป็นมา : เด็กชายตัวน้อยที่เกิดและเติบโตในดินแดนทางใต้ ขาอาศัยอยุ่ใน 1 ใน 7 เกาะของดินแดน ครอบครัวของเขาทำธุรกิจค้าขายสัตว์น้ำและการเดินเรือขนส่งสินค้า พ่อของเขาเป็นนักเดินเรือที่เก่งกาจ มักจะเดินทางไปไหนที่ต่างๆทำให้มีคนรู้จักเยอะ ส่วนแม่ของเขาเป็นลูกสาวของตระกูลชาวประมงชื่อดัง ที่มีความชำนาญในการออกทะเลไปจับปลาและต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตอันตรายในทะเล และยังมีข่าวลืออีกว่าเป็นตะกูลที่บูชาสัตว์ลึกลับในมหาสมุทรจนได้รับความสามารถบางอย่างมาอีกด้วย ไพกัสชอบออกเดินทางไปจับปลากับคุณแม่ของเขาและพี่สาวที่อายุมากกวา 5 ปี ทำให้ตัวเขามีทักษะการเดินเรือ การอ่านลม การต่อสู้และว่ายน้ำในทะเลอย่างดีเยี่ยม แต่ด้วยความที่ออกทะเลไปกับคุณแม่บ่อยเกิน ก็ทำให้เขาไม่ค่อยคุ้นกับการเข้าสังคมเท่าไร คุณพ่อของเขาที่เห็นมันอาจจะเป็นปัญหาในยามที่เขาเป็นผู้ใหญ่จึงได้ส่งเขามายัง โรงเรียนเวทย์มนต์ดอร์นรอซ์เซนที่ตั้งอยู่ที่เกาะวัลด์ พ่อของเขาที่อยากช่วยลูกให้พูดคุยกับได้ชำนาญและให้ลูกพัฒนาความสามารถพิเศษที่ได้รับสืบทอดมาจากตระกูลของทางแม่อักด้วย
ชอบ/เกลียด/กลัว : ชอบ - อยู่ในน้ำหรือดำน้ำ อาหารที่ทำจากปลา ทะเลหรือแอ่งน้ำ สัตว์น้ำ
เกลียด - ดินแดนที่ไม่มีแหล่งน้ำ โจรสลัด คนที่ล่าสัตว์น้ำเพื่อความสนุกหรือไปทำลายแหล่งที่อยู่อาศัย
กลัว - คนหัวรุนแรงชอบใช้กำลัง (เพราะโดนหาเรื่องบ่อยๆ)
เลือกมา 2 อย่างจากในนี้ :
· เวทมนตร์สายสนับสนุน
· การต่อสู้ระยะชิด
จากข้อด้านบนอธิบายทักษะมาเพิ่มเติม : เชี่ยวชาญการใช้เวทย์มนต์ธาตุน้ำทั้งรุกและรับ
สำหรับสายสนับสนุน - ปล่อยสายน้ำรักษาออกมาอย่างต่อเนื่อง โดยสายน้ำจะปรากฏออกมาเป็นลำแสงสีน้ำเงินเส้นเล็กๆเหมือนเชือกหลายเส้นเชื่อมต่อกับเป้าหมาย ใช้รักษาพร้อมกันได้สูงสุด 3 คนและยังสร้างโล่ฟองน้ำชั่วคราวเพื่อป้องกันได้อีกด้วย
การต่อสู้ระยะประชิด - เป็นการใช้ฉมวกต่อสู้เหมือนหอกหรือใช้ยิงออกไปเพื่อดึงเป้าหมายเข้ามาหา
อาวุธประจำตัว : ปืนฉมวก
ความสามารถพิเศษอื่นๆ : หายใจใตน้ำได้นาน ว่ายน้ำเร็วและรู้จักวิธีการเดินเรือ
Part II : โรลเพลย์
ณ เกาะแห่งหนึ่งในทวีปฟรีมาเลีย มีเสียงดังโหวกแหวกออกมาจากบ้านหลังหนึ่งที่แยกตัวออกมาอยู่บริเวณอ่าวน้ำตื้น มีหาดทรายที่ยุบตัวลงไปและมีน้ำทะเลขังอยู่เหมือนกับแอ่งน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งน้ำทะเลจะเข้ามาในแอ่งทรายเวลาเกิดน้ำขึ้นน้ำลง
" พ่อบอกว่าไงนะครับ! " ไพกัสถามบิดาของตนเสียงดังหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด
" พ่อบอกว่าจะส่งลูกไปเข้าโรงเรียนดอร์นรอซ์เซน โรงเรียนเวทย์มนต์ที่เกาะวัลด์ไงละ อย่าให้พ่อต้องพูดซ้ำสิ" พ่อของเขาพูดทวนสิ่งที่ตนพึ่งพูดออกไป
" บะ บ้าไปแล้ว ผมชอบที่นี้ ผมชอบบ้านเราแล้วก็ชอบออกไปทะเลกับแม่ด้วย พ่อจะให้ผมไปโรงเรียนเวทย์ดอร์นเดออะไรนั่นทำไมครับ" ไพกัสเริ่มโวยวาย
"ก็เพราะการที่แกชอบออกไปจับปลากับแม่เนี่ยแหละ ที่ทำให้แกรับมือกับคนแปลกหน้าไม่เก่ง แถมยังกลัวพวกคนหัวรุนแรงอีก รู้ไหมมันจะลำบากขนาดไหน ถ้าในอนาคตแกเอาแต่วิ่งหนีหรือทำหน้าบึ้งตึงใส่คนอื่นน่ะ"
"ไม่เอา ไม่เอา ผมไม่อยากไป ผมอยากอยู่ที่นี้อ่า ผมไม่อยากไป แม่ช่วยผมด้วยสิ " ไพกัสงองแงเหมือนเด็กแล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเขา
" ขอโทษนะไพกัส พอพ่อพูดแบบนั้นแล้วแม่เองก็เห็นด้วย ช่วงนี้แม่ก็เห็นลูกอยู่แต่บ้านแถมเอาแต่ออกไปจับปลาแต่กับแม่จริงๆ ถ้าลูกกลัวการเข้าสังคมขึ้นมาแม่คงรู้สึกผิดแน่นอน" แม่ของเขาพูดไปด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดปนเศร้านิดๆ
" พี่ก็ไม่อยากให้นายไปหรอกนะ แต่พี่เองก็เห็นด้วยกับแม่และพ่อ ดังนั้นพี่ว่านายควรไปนะหรือไม่ก็พิสูจน์สิว่า นายไม่ได้กลัวคนแปลกหน้าหรือการคุยกับคนที่ไม่รู้จัก" พี่สาวของเขาพูดเสริมให้กับพ่อและแม่ พ้รอมกับข้อเสนออีกอย่าง
" ได้ ผมจะพิสูจน์ให้ดู" ไพกัสพูดแล้วก็เดินออกจากบ้านไป แล้วครอบครัวของเขาก้ตามไปด้วย
ไพกัสเดินเข้ามาในหมู่บ้านและเดินตรงไปยังตลาดขายปลา เขาหเดินเข้าไปอย่างปกติไม่มีอะไรผิดแปลก ยกเว้นก็แค่ใบหน้าของเขาดูดุดันสะจนเหมือนไปโกรธใครมา ทำให้คนที่อยู่รอบๆหลีกเลี่ยงที่เดินเข้าใกล้เขา
ไพกัสเดินมาหยุดอยู่หน้าเรือสมุทรลำใหญ่ที่บรรทุกพ่อค้ามาเต็มลำ
เหล่าพ่อค้าทุกคนบนเรือต้องการมาติดต่อซื้อขายกับคนบนเกาะแห่งนี้ ดังนั้นเมื่อลงมาจากเรือกันแล้วก็วิ่งหาเป้าหมายธุรกิจทันที
ไพกัสที่เล็งเรื่องนั้นเอาไว้ก็พยายามเข้าไปพูดคุยกับพ่อค้า เพื่อพิสูจน์ให้ครอบครัวของเขาที่ตามมาด้วยเห็นว่าเขาก็คุยกับคนแปลกหน้าได้ แต่ว่ากลับไม่มีพ่อค้าคนไหนเข้ามาหรือยอมคุยกับเขาเลย อาจจะเพราะตอนนี้ไพกัสกำลังทำหน้าตาน่ากลัวอยู่ก็ได้
แต่ผ่านไปไม่นานก็มีพ่อค้าคนหนึ่งทำใจดีสู้เสือเข้ามาคุยกับไพกัส
"สวัสดีครับ คุณผู้ชายผมเห็นคุฯมายืนรออยู่หน้าเรือสินค้าสักพักแล้ว ไม่ทราบว่าคุณต้องการสินค้าอะไรหรือป่าวครับ หรือว่าต้องการจะขายอะไรให้ผมไหมครับ" พ่อค้าเปิดฉากพูดก่อน เขาถามถึงจุดประสงค์ที่ไพกัสมายืนอยู่ที่นี้
".....ผมเหรอก็- " แต่ไพกัสพูดตอบอีกฝ่ายด้วยเสียงทุ่มต่ำและสายตาที่แข็งกราว
"มะ ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ถามเฉยๆ ขอตัวนะครับ" แต่พ่อค้าคนนั้นกลับพูดขัดไพกัสและขอตัวลา แล้วพ่อค้าคนนั้นก็วิ่งหนีไปหาคนอื่นเลย
" เห็นไหม เนี่ยแหละที่พ่อบอกว่าลูกเข้าสังคมไม่เก่ง พอเจอคนแปลกหน้าที่ไหนก็ทำหน้าดุใส่เขาจนคนอื่นไม่กล้าเข้ามาคุยหมดแล้ว" พ่อของเขาที่แอบดูอยูู่เดินเขามาคุยกับไพกัส
" ครับ ผมเข้าใจแล้ว" ไพกัสกล่าวยอมแพ้ด้วยน้ำเสียงเศ้ราสร้อย แม้ว่าหน้าของเขาจะยังเรียบนิ่งอยู่ก็ตาม
จากนั้นครอบครัวของเขาก็พากันกลับบ้านและรวมกันทานมือเย็น
" อีก 1 อาทิตย์ เตรียมตัวเดินทางได้เลย ที่เกาะวัลด์พ่อมีคนรู้จักอยู่ พ่อลงจากเรือแล้วให้ไปหาเขาเลยนะ เขาจะช่วยลูกในหลายๆเรื่องเอง" ขณะที่ทานอาหารกันอยู่พ่อของเขาก็บอกเขาถึงกำหนดการที่ต้องเดินทาง
"ครับ ได้ครับ แล้วให้ผทเอาสลิปได้วยได้ไหมครับ" ไพกัสที่ยอมรับชะตากรรมไปแล้ว กำลังถามถึงการพาคู่หูของเขาที่กำลังนอนหลับอยู่บนหัวเดินทางไปได้ด้วยหรือไม่กับพ่อของเขา
"ได้สิ ที่นั้นเป็นโรงเรียนเวทย์มนต์ การที่ลูกเอาสลิปไปด้วยมันเรื่องที่ควรทำมาก เพราะที่นั้นจะสอนให้ลูกรู้จักใช้พลังของสลิปให้เก่งขึ้น เพื่อนของพ่อที่เป้นอาจารย์เขาบอกมางั้น"
"อย่างน้อย ผมก็มีเพื่อนเดินทางไปด้วยกันละ" ไพกัสกล่่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย
" ไปที่นั้นแล้วหาเพื่อนให้ได้เยอะๆละ เวลาพวกเราไปเยี่ยม น้องจะได้แสดให้เห็นว่าพัฒนาไปไกลแค่ไหนแล้ว" พี่สาวของเขาแนะนำ
"ได้ครับ"
หลังจากนั้นทุกคนก็เข้านอน ยกเว้นก็แต่สองสามีภรรยาคู่หนึ่ง
"ในที่สุดที่รัก พวกเราก็ได้มีเวลาสวีทสักที" พ่อของไพกัสกล่าวกับแม่ของเขาที่กำลังนั่งกอดอยุ่กับเขา
"นั่นสิค่ะ ตั้งแต่ที่ไพกัสเริ่มออกทะเลไปกับฉัน เขาก็ติดฉํนแจจนพวกเราไม่มีเวลาแสดงความรักต่อกันเลย" แม่ของเขาพูดออกมาด้วยนเำเสียงโหยหา
"เฮ้อ ก็ยังดีที่เราหาข้ออ้างให้ลูกไปโรงเรียนดอร์นรอซ์เซนได้ ถึงจะอยากให้เขารักษาอาการกลัวคนแปลกหน้าให้ได้ด้วยก็เถอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ได้เจอคนมากหน้าหลายตาจาก 4 ทวีป ยังไงลูกเราก็ต้องกล้าพูดคุยกับพวกเขามากขึ้นนั้นแหละ แต่ตอนนี้เรามาเล่นอะไรที่ไม่ได้เล่นมานานกันดีกว่านะคะ" แม่ของไพกัสกล่าวแล้วผลักพ่อของเขาลงไปนอนกับเตียง จากนั้นก็.......(ไฟดับ หุๆ)
ทางด้านไพกัสก็หลับสนิทและตื่นขึ้นมาโดยใช้เวลาที่เหลือ 1 อาทิตย์ในการบอกลาและทำกิจกรรมทุกอย่างก่อนจะจากบ้านเกิดของตัวเองไป โดยที่ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของพ่อแม่เขาเลยสักนิด
ความคิดเห็น