คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Sassy boy ☆ 07
My Sassy Boy ☆ 07
ร้านอาหารในยามเที่ยงครึ่งย่านธุรกิจพลุกพล่านไปด้วยหนุ่มสาวออฟฟิศมากมาย หนึ่งในนั้นเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่มานั่งทานข้าวด้วยกันแค่สองคน ถ้าใครมองดูผ่านๆ ก็คงจะคิดว่าเป็นคู่รักกันแน่ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ฝ่ายหญิงต่างหากที่รอคอยโอกาสจะมาทานข้าวมื้อเที่ยงสองต่อสองกับชายหนุ่มมานาน หลังจากพยายามอยู่หลายอาทิตย์ ความมานะของเธอก็สำเร็จผล
“เต๋าคะ... ทำไมเมื่อวานถึงได้รีบกลับนักล่ะคะ? แจนหันมาอีกทีเต๋าก็หายไปแล้ว ตอนนั้นเพิ่งจะสองทุ่มกว่าเอง” ทั้งๆ ที่เธอมีแผนว่าจะแกล้งเมาแล้วให้อีกคนไปส่งที่บ้าน แต่พอเป็นอิหรอบนี้แผนก็ล่มหมด... สองทุ่มกว่าใครจะไปทันเมา!
“ขอโทษครับ ไม่ทันได้เข้าไปลา... ผมรีบน่ะครับ”
“รีบไปไหนคะเต๋า?” เธอช้อนตาหวานถามอีกฝ่าย
“ต้องรีบไปรับ..น้องน่ะครับ” เต๋าเอ่ยอ้อมๆ อยากจะบอกว่าไม่ใช่แค่น้องเหลือเกินแต่คงจะไม่ได้ เพราะอันที่จริงเขากับคชาก็ยังไม่ได้ตกลงคบกันจริงจัง
“น้อง... น้องเต๋าอยู่ชั้นไหนแล้วคะเนี่ย?” ยังต้องให้ไปรับอีก ทำตัวสร้างปัญหาชะมัด...เธอเติมต่อท้ายในใจ ซ่อนแววตาไม่พอใจเอาไว้
“ปีสี่แล้วล่ะครับ”
“ปีสี่! ตายแล้ว โตป่านนี้ยังไม่มีปัญญากลับบ้านเองอีกหรอคะ!?” หลุดปากจนได้ “อุ๊ย แจนขอโทษทีค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะหมายความอย่างนั้นนะคะ” ปากแดงยิ้มแหยๆ เต๋ายิ้มกลับไปเป็นนัยว่าไม่เป็นไร
“ความจริงก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ หรอกครับ...” หนุ่มหล่อยิ้มเขิน “ต้องบอกว่าเป็นคนพิเศษถึงจะถูก”
หญิงสาวได้ยินก็แสร้งยิ้ม หากแต่ความรู้สึกของเธอน่ะหรอ... ตอบอย่างนี้สู้โดนตบหน้ากลางสี่แยกเสียยังดีกว่า!
“แหม.. น่าอิจฉาจังเลยนะคะ น้องเขาคงจะสวยน่าดู”
“ไม่สวยหรอกครับ”
เต๋ารีบปฏิเสธ ทำเอาแจนหลุดยิ้มผยองอย่างผู้มีชัย ยังไงฉันก็สวยกว่าแกย่ะ!
“แต่ถ้าถามว่าน่ารักไหม... ก็ต้องบอกว่าน่ารักที่สุด”
เสียงทุ้มเอ่ยต่อ ตายังมองตรงไปข้างหน้า หากแต่ใจกลับนึกถึงใครอีกคนที่กำลังพักเที่ยงอยู่ที่มหาวิทยาลัย... ตัวเล็กของพี่เต๋า
เพล้ง!
เอ๊ะ นี่มันเสียงหน้าแตกใช่ไหม?
หมอคนไหนรับเย็บรีบติดต่อแจนด่วนเลยนะจ๊ะ
- - - - - - - - - - - - - - - -
การสอบปลายภาคมาเยือนไวกว่าที่คิด...
ทั้งๆ ที่เพิ่งจะอาทิตย์ที่สามของเดือนมกราคมเท่านั้น หากแต่วิชาโหดของอ.ตุ๊กคนเดิมก็จัดสอบเสียแล้ว คงเพราะวิชาในเทอมสุดท้ายจัดสอบเร็วกว่าตามกำหนด เพื่อให้เอื้อแก่การทำโปรเจควิชา AD Campaign… โปรเจคจบของนักศึกษาวิชาโฆษณาที่มีชัยชนะเป็นคำชมของอาจารย์และความภาคภูมิใจในการจะออกไปทำงานน่ะสิ
วันนี้คชาเลยต้องรีบกลับมานั่งท่องหนังสือที่บ้านยกใหญ่ ไม่สิ... แม้แต่บนรถ คชาก็ยังดูชีทสรุปที่เพิ่งถ่ายเอกสารมาจากเพื่อนไปพลางๆ คิ้วผูกโบว์ให้ยุ่งเมื่ออ่านมันไม่เข้าใจ... แหงล่ะ ก็ยังไม่ได้อ่านตัวเต็มเลย แล้วมาอ่านสรุปจะไปรู้เรื่องได้ยังไง
“อ่านหนังสือบนรถระวังปวดหัวนะรู้ไหม?” หนุ่มหล่อสารถีนามว่า เต๋า เอ่ยเตือน
“ก็มันจะสอบแล้วนี่... โอ๊ย ชาจะบ้าตาย เพื่อนเขาอ่านจบจนสรุปชีทออกมาได้แล้ว ชายังไม่ได้อ่านเลย” เพื่อนที่ร่างเล็กว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก... โปเต้ หนุ่มเนิร์ดหน้าตี๋ว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนี่เอง
“ใจเย็นๆ สิครับ...ค่อยๆ อ่านไป ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวพี่เต๋าช่วยดูให้” เต๋าเอ่ยเสียงนุ่ม พยายามให้อีกคนเย็นลงที่สุด
“พี่เต๋าจะรู้เรื่องหรอ... เรียนมาก็ไม่เหมือนกันซะหน่อย” คนตัวเล็กค้าน ...อาจจะจริงอย่างที่ว่า เพราะเต๋านั้นจบ BBA หรือบริหารธุรกิจภาคอินเตอร์ ส่วนคชานั้นเรียนนิเทศศาสตร์ สาขาโฆษณา
“ตัวเล็กลืมไปแล้วรึไงว่าพี่ทำงานบริษัทโฆษณา.. แถมมาร์เก็ตติ้งพี่ก็เรียนมาเข้มปึ้ก หายห่วงครับ” เสียงทุ้มเอ่ยต่อ สายตายังจดจ้องไปที่ท้องถนนด้านหน้า หากแต่ยื่นมือมาลูบหัวกลมๆ นั่นไว้
“อย่าเครียดนะครับคนดี” เลื่อนซ้ายมือลงมากุมมือเล็กนั่นไว้ “เดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติมดีไหม?”
“ไม่เอา.. ชาจะตั้งใจอ่านหนังสือ” ปากบอกออกไปแม้ในใจจะอยากกินก็เถอะ...
งืออออออ ไอติมสตรอเบอร์รี่ของโปรดชา
“ตามใจครับ.. ไม่ก็ไม่” มือยาวชักกลับมาประคองที่พวงมาลัยอีกครั้ง
หากแต่คนตัวเล็กกลับนั่งคิดอย่างเสียดาย...
จริงๆ ถ้าเสียเวลาแค่ยี่สิบนาทีไปกินไอติมกับพี่เต๋าก็ไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม? แค่ยี่สิบนาทีเอง...
แต่จะทำไงได้ ก็ปฏิเสธพี่เต๋าไปแล้วนี่ T^T
ตาเรียวมองรถยนต์คันสีขาวค่อยๆ แล่นออกไปจากหน้าบ้าน ชะเง้อมองตามน้อยๆ ...วันนี้พี่เต๋าไปเร็วกว่าที่คิด มาส่งเสร็จปุ๊บก็รีบไปไม่ยอมเข้าไปในบ้านเลย ใบหน้าหวานงองุ้ม นึกน้อยใจที่อีกคนไม่ยอมมาติวหนังสือให้เหมือนที่บอกในรถ
ธุระอะไรกะทันหันก็ไม่รู้... สำคัญกว่าเรางั้นสิ
คนตัวเล็กสะบัดหน้า ราวกับจะสลัดเรื่องพี่เต๋าออกไปให้หมด ขาเรียวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เปิดประเป๋าเป้แล้วหยิบเอาชีททั้งหมดที่ต้องอ่าน พร้อมกับปากกาเน้นข้อความหลากสีออกมา
สอบตั้ง 6 บท... ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ ก็อีกสองวันจะสอบแล้วนี่
นั่งมองหนังสือเรียนพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเล็กกำลังจะเปิดหน้าบทที่ออกสอบ ทว่าเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นก่อน
จะอ่านหนังสือก็มีมารมาผจญจนได้สิน้า!
ถึงจะเซ็งที่ถูกขัดแค่ไหนแต่ก็ต้องเดินออกไปดูจนได้ คนตัวเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นมา เดินออกไปก็เห็นพี่ชายคนเดิมยืนยิ้มให้อยู่
“พี่เต๋า...”
ปากบางเรียกชื่ออีกคนไปโดยไม่ได้คิดด้วยซ้ำ สองขารีบวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาทันที
“เอาเสบียงมาส่งคร้าบ...” หนุ่มหน้าหล่อลากเสียงยาวพลางชูถุงพลาสติกจากร้านเซเว่นในมือที่ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าต้องเป็นของโปรดของเขาทั้งหมดแน่ๆ ใบหน้าหวานผุดยิ้มกว้าง รีบเปิดประตูให้คนตัวโตเข้ามา พอปิดล็อกประตูเสร็จสรรพก็หันไปยื่นมือคว้าถุงพลาสติกนั่น
หากแต่คนตัวสูงกว่ากลับชูมันขึ้น ไม่ให้อีกคนเอาไปได้ง่ายๆ
คชาไม่ยอม ยังคงเอื้อมมือสุดแขนเพื่อยื้อแย่ง ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยที่กำลังแย่งของเล่นชิ้นโปรด
แต่เด็กน้อยรึจะสู้ผู้ใหญ่ที่แกล้งทำตัวเป็นเด็ก... ในขณะที่ร่างเล็กคิดแต่จะแย่งถุงใบนั้นจนลืมตัว บทจะรู้ตัวอีกที คนตัวเล็กก็ถูกแขนอีกข้างโอบไว้ในอ้อมกอด ซ้ำใบหน้ายังอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบเดียวซะด้วยซ้ำ
ยิ่งเห็นเด็กน้อยหน้าแดงแจ๋เลยยิ่งอยากแกล้ง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมพลางจ้องตาคู่นั้นเสียจนคนถูกจ้องต้องเบนหนี
ริมฝีปากหนายกยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปกระซิบที่หูแดงๆ นั่นแทน
“โปรโมชั่นวันนี้ รับเสบียง แถมหัวใจคนส่งเสบียงครับ”
เต๋านั่งมองคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ อยากจะเอานิ้วแกะโบที่ผูกที่คิ้วนั่นออกเหลือเกินแต่ก็คงทำไม่ได้เพราะจะไปรบกวนสมาธิคนตัวเล็กเปล่าๆ สายตาคมจึงลดต่ำมาที่สร้อยคอของอีกคนแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเหมือนทุกครั้งที่เห็น
เพราะจี้ของมัน เป็นแหวนที่เขาให้ในเช้าวันคริสต์มาสน่ะสิ
ยิ่งนึกก็ยิ่งขำ เพราะเมื่อตอนที่เขาแกล้งแซวคนตัวเล็กว่าได้มันมาจากไหน คำตอบที่ได้ก็คือ
‘ได้มาจากคุณลุงซานต้าไงล่ะ! อิจฉาล่ะสิ’
ตอนนั้นเขาเลยตอบคนตัวเล็กกลับไปว่า
‘ไม่อิจฉาหรอกครับ พี่ก็ได้เป็ดน้อยสีเหลืองน่ารักมากๆ มาตัวนึง... น่ารักเหมือนชาเลย’
กลับมาที่ปัจจุบัน เต๋าที่เหลือบมองคชาหันไปสนใจชีทในมือต่อ... ถึงจะไม่ได้เรียนด้วยแต่ก็มานั่งดูชีทเรียนพลางหยิบปากกามาวงส่วนที่น่าสนใจจะออกสอบให้ แม้จะไม่รู้ว่าอาจารย์ที่ว่าเขาจะเน้นอะไรเป็นพิเศษก็เถอะ
แต่เอาเป็นว่า ส่วนที่สำคัญจริงๆ กับส่วนที่เนื้อหาดูทันยุคทันสมัย ก็น่าออกอยู่ล่ะมั้ง
หรือถ้าไม่ออกสอบ... อย่างน้อยก็เป็นเนื้อหาที่สำคัญกับชีวิตตอนทำงานของคนตัวเล็กล่ะนะ
“ง่วงหรอครับตัวเล็ก?” เสียงทุ้มถามเมื่อเห็นอีกคนที่นั่งอ่านตาหรี่ลงแทบจะปิดอยู่รอมร่อ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะอ่านไปได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น
“อือ” ตอบเสียงอื้ออึงในลำคอ
“เดี๋ยวพี่นวดให้เอาไหม?” เต๋าพูดเสร็จก็จะเลื่อนมือไปที่ไหล่ แต่กลับถูกเบรกเอาไว้
“ไม่เอา... พี่เต๋านวดให้ชาก็ยิ่งสบาย หลับคาโซฟาพอดี”
“งั้นเปลี่ยนจากนวดเป็น...”
พูดไม่ทันจบประโยค มือเรียวก็ยื่นไปหยิกแก้มยุ้ยๆ ตรงหน้าเสียเต็มแรง สารภาพกันตรงๆ เลยก็ได้ว่าอยากให้คชาตื่นก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนน่ะเพราะความหมั่นเขี้ยวแก้มขาวๆ นั่นเต็มๆ ...ทั้งน่าหยิก น่าฟัด น่าจูบซะขนาดนั้น!
“โอ๊ย ชาเจ็บนะ” คนถูกหยิกร้องโวยวายพลางเอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ส่งสายตาค้อนใส่พี่เต๋าสักพัก ก็ยื่นมือเล็กไปหยิกแก้มขาวๆ ของอีกคนเพื่อเอาคืนบ้าง “นี่แน่ะๆๆ”
ฝ่ายเต๋าไม่ได้ตอบโต้ หากแต่จับข้อมือเล็กนั่นไว้เป็นการห้ามปราม ก่อนจะเลื่อนมากุมเอาไว้แทน
แววตาคมประสานกับอีกฝ่าย จ้องมองอย่างลึกซึ้งราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไป เต๋าขยับใบหน้าเข้าประชิดจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายที่เริ่มติดขัด ริมฝีปากหนายกยิ้มเมื่อเห็นแก้มของอีกคนเริ่มแดงเพราะความเขินอาย
ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ตื่นแล้วก็อ่านต่อสิครับ... แกล้งพี่ทำไม”
พูดจบก็ลุกขึ้น ขยี้ผมเด็กน้อยจนยุ่งไม่เป็นทรงอีกครั้ง “เดี๋ยวพี่ไปหยิบน้ำมาให้ ตั้งใจอ่านหนังสือนะเด็กดี”
แกล้งพี่ทำไม... ใครแกล้งใครกันแน่!?
มาหยิกเราก่อนไม่พอ ยังมาทำเราเขินแล้วเดินหนีไปอีก... ร้ายนักนะพี่เต๋า!!!
รู้งี้ตอนนั้นหยิกแรงกว่านี้ก็ดี!!!
- - - - - - - - - - - - - - - -
การสอบในอีกสองวันต่อมาผ่านไปได้ดีกว่าที่คิด คชาใช้เวลาเกือบหมดในการเขียนคำตอบใส่ในสมุดเล่มสีชมพูดสดที่ได้รับแจกมา คงเพราะมันเป็นข้อสอบเขียนเชิงประยุกต์ล่ะมั้ง ถึงได้พอเขียนสิ่งที่เป็นความรู้ลงไปได้เยอะอยู่
เขียนไปก็นึกถึงตอนที่พี่ชายคนเดิมมาช่วยติวด้วย... บางประโยคก็เติมลงไปเพราะพี่เต๋าย้ำนักย้ำหนาจนขึ้นใจนั่นแหละ
สอบเสร็จก็เลยอารมณ์ดีกว่าที่คิด... แถมเวลาก็เหลือเฟือกว่าพี่เต๋าจะเลิกงาน สุดท้ายก็เลยเปลี่ยนที่จากห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัยมาเป็นห้างใกล้ๆ ที่ทำงานพี่ชายคนดีน่ะสิ...
ไม่ได้อยากเจอหน้าไวๆ หรอก แต่จะมากินไอติมที่อีกคนสัญญาจะเลี้ยงหลังสอบเสร็จต่างหาก
ให้รอที่มหาลัย... กว่าพี่เต๋าจะเลิกงานแล้วมารับก็เย็นพอดี ตอนนั้นมันหิวมากกว่าไอติมแล้ว!
คนตัวเล็กเดินเล่นในห้างอยู่นานกว่าจะถึงเวลาที่อีกคนเลิกงาน เข้าร้านนี้ออกร้านนั้นไปเรื่อยเปื่อย โชคดีที่ช่วงนี้พี่เต๋างานไม่ยุ่งเท่าไหร่เลยได้เลิกหกโมงเย็นตามที่ควรจะเป็น
หลังจากได้รับข้อความจากพี่ชายคนเดิมว่ากำลังจะออกมา คชาจึงมายืนรออยู่ที่หน้าร้านไอศกรีมร้านโปรด ชะเง้อคอยอยู่ไม่นานก็พบพี่ชายเดินมาแต่ไกล เชิ้ตสีเข้มตัดกับผิวขาวสว่างเป็นอย่างดี ซ้ำยังขับให้ผิวดูขาวขึ้นกว่าเดิมอีก ทั้งใบหน้าหล่อๆ กับส่วนสูงเกินมาตรฐานชายไทยก็ยิ่งทำให้ใครหลายๆ คนเหลียวหันมามอง
ใบหน้าหวานยิ้มมองพี่ชายตัวเองไม่นาน ก็ต้องหุบทันที เมื่อเห็นว่าพี่ชายคนเดิมไม่ได้มาเพียงคนเดียว!
“คชา... นี่เพื่อนพี่เอง ชื่อ แจน ทำงานอยู่ที่เดียวกัน”
เต๋าแนะนำหญิงสาวที่เดินมาด้วยให้รู้จัก... เธอรูปร่างสูงยาวเข่าดี ใบหน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางให้ดูสวยทันสมัย ทั้งเสื้อผ้ากระเป๋าเครื่องใช้ก็บ่งบอกความมีรสนิยม
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะน้องคชา” แจนเอ่ยเสียงหวาน แสร้งทำเป็นยิ้มสดใส หากแต่แววตากลับมองจิกซะจนคชาต้องเบ้ปาก
มีแม่เป็นไก่รึยังไง มองจิกอยู่ได้!
“สวัสดีครับ” ถึงนึกไม่ชอบหน้าแค่ไหน หากแต่คชาก็ต้องทักทายตามมารยาท คนตัวเล็กพูดกับเธอเสร็จก็รีบหันไปหาพี่ชายคนเดิม “ชาหิวแล้ว... ไปกินได้รึยัง?” มือเล็กกระตุกแขนพี่เต๋า นึกอยากไปให้พ้นหน้าหญิงสาวคนนี้ไวๆ
“เต๋าจะไม่ไปทานข้าวกับแจนจริงๆ หรอคะ?” หญิงสาวยิ้มหวานเอ่ยชวน... อันที่จริงต้องเรียกว่าลองหยั่งเชิงดูมากกว่า “พาน้องคชาไปด้วยก็ได้นะคะ แจนไม่ถือ”
“ไม่ดีกว่าครับ สัญญากับน้องเอาไว้แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยปฏิเสธ
“โอเคค่ะ ไว้คราวหลังก็ได้ งั้นแจนไปก่อน ไม่กวนแล้ว... เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” เธอยังแสร้งยิ้มแสนดีเหมือนเคย ก่อนจะเดินจากไปโดยมีเต๋าที่ยืนโบกมือลา
คชาลอบมองรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเต๋าที่มอบให้หญิงสาวแล้วก็ยิ่งไม่ชอบใจ
ยิ่งนึกถึงแววตาหยาดเยิ้มที่หญิงสาวใช้มองพี่เต๋านั่นยิ่งแล้วใหญ่!
โอ๊ย ใครก็ได้เอายัยนั่นออกไป... ช่วยเอาออกไปที…
TBC
มีคนอ่านคนไหนชื่อ แจน ไหม ขอโทษนะค้า เอาชื่อมาทำซะเสียเลย แหะๆ
ขอบคุณทุกคนมากๆ จ้า อิอิ อย่าลืมคอมเม้นนะค้า รักทุกคนนะ จุ๊บๆ <3
ป.ล. รู้สึกเต๋าชอบแกล้งคชาจังเนอะ ฮี่ๆๆ (ก็แต่งเองหนิ)
แนะนำตัวสักนิด ไรเตอร์ชื่อ โบ อายุ 20 จ้า อยู่ปี3 ตอนนี้อยู่ระหว่างรอมหาลัยเปิดจ้า (อีกสองอาทิตย์เอง)
มีคนพูดถึงที่เราข้ามช่วงปีใหม่ไป... เราจงใจค่ะ เพราะขี้เกียจ (ว่าง่ายๆ งี้เลย แหะๆ)
มันยังไม่เข้าช่วงปีใหม่ด้วยมั้งเลยไม่ค่อยอิน ฮ่าๆๆๆ กะว่าอาจจะแต่งมาใส่ทีหลังถ้ามีเวลานะ ตอนนี้ขอเรื่องหลักให้จบก่อนนะ (จะจบง่ายไหมเนี่ยยยย)
ความคิดเห็น