คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : So Cute![No.6] : น้องญาญ่า [[เชล]]
หลังจากที่กลับมาจากค่ายชีวิตของผมก็เริ่มเป็นปกติ เรียนๆ เล่นๆ เที่ยวๆ กับเพื่อนๆ ตามประสาวัยรุ่นคนหนึ่ง ปีหนึ่งน่ะเค้าจะให้อยู่หอในได้ ส่วนปีอื่นก็ตามบุญตามกรรม ม.ที่ผมอยู่น่ะ มันค่อนข้างห่างไกลความเจริญเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับมากหรอกครับ แค่เวลาไปเที่ยวห้างในใจกลางกรุงเทพต้องนั่งรถหลายต่อก็เท่านั้นแหละ
ม.ผม มีคณะ วิศวะกับสถาปัตย์อยู่ในรั้วเดียวกันเพียงสองคณะ วิศวะกับถาปัตย์เนี่ย แลดูว่าพวกรุ่นพี่จะเป็นเพื่อนๆกันเยอะนะครับ แต่….ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังความรักใคร่ จะไร้รักสามัคคี เพราะบ่อยครั้ง ที่เราจะ ‘ยกพวกตีกัน’ จนทำให้ตอนนี้ผมก็เริ่มซึมซับความเกลียดวิศวะบางคนเข้าบ้างแล้ว
ยกเว้นพี่อ๋องนะครับ จำพี่ออกได้เปล่า ? ที่ชวนผมไปนั่งกับพวกพี่แกในคลับหลายเดือนก่อนไงครับ เรายังติดต่อกันอยู่ พี่อ๋องชวนผมเข้าชมรมฟอร์มูล่าวัน ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคือ….? แบบว่าเกรงใจพี่แกไง
วันนี้ผมช่วยพี่ปอพี่รหัสขัดไม้ที่ช็อปไม้จนค่ำ กว่าจะกลับก็ปาไป หกโมงกว่า แต่คลาสผมน่ะ เลิกตั้งแต่บ่ายสาม = = คงด้วยความจงรักและภักดีที่มีต่อพี่รหัสสุดที่รัก(กัดฟันพูด) ทำให้ผมโดนลากมาช่วยพี่แกทำงานเพื่อส่งให้ทันพรุ่งนี้เช้า เก้าโมง ซึ่งถ้าผมไม่ช่วย จะโดนตราหน้าว่าเป็นน้องเลว แต่ถึงผมจะช่วยงานพี่ปอแต่พี่ปอน่ะ ไม่เคยจะมาช่วยงานผมหรอก !
ไหนใครกันที่บอกว่า พี่รหัสพึ่งพาได้เสมอ สำหรับผม พี่รหัสพึ่งผมได้เสมอมากกว่า
ผมออกจากช็อปไม้ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวไปถึงขั้วหัวใจ สลดหดหู่อย่างยิ่งเมื่อปรากฏแสงไฟที่สว่างจ้าใน ช็อปรถ ของชมรมฟลอมูล่าวัน ผมด้วยความรักชมรม(หืม??) ก็รีบวิ่งแจ้นเข้าไปดูทันที
“ อ้าวเชล? มาได้ไง ” กูมาไม่ได้รึไงว่ะ แอบด่าอีพี่อ๋องในใจ หลังจากที่ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆทุกคนที่ยังเหลืออยู่ในช็อปรถแล้ว
“ เห็นไฟยังเปิดอยู่น่ะครับ ผมเพิ่งเลิกงานมาจากช็อปไม้น่ะ แฮะๆ แล้วแต่งตัวซะหล่อจะไปไหนพี่อ๋อง”
“ จะพาน้องรหัสไปกินข้าวน่ะ ไปกันหมดนี่แหละ ว่าจะทำความรู้จักสายรหัสน่ะ กลับจากค่ายมาได้หลายวันแล้วด้วย”
พี่อ๋องตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน TOT ให้ตายห่าเถอะ ใครก็ได้เอาขวานไปจามหม้อของพี่ปอที ดูพี่คนอื่นดิ มีนัดสายรหัสไปเลี้ยง ดูมันทำกับผมดิ ใช้งานอย่างกับกูเป็นทาสทั้งๆที่กูน้องมึงนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
“ แล้วพี่รหัสเชลนี่ใครอ่ะ ” พี่ไส้เดือนพาวเวอร์ที่กำลังถ่ายรูปโครงร่างรถอยู่ก็หันมาถามผม
“ พี่ปอครับพี่”
“ ไอ้ห่าปอ ? โอ้ยย เชลเอ้ย! มึงนี่ทำไมมันซวยแบบนี้ว่ะ ปีหน้าซิ่วมาเรียนวิศวะเหอะ อยู่กับไอ้ปอได้สมองพิการกันพอดี โอ้ยยย...ไม่ต้องรอปีหน้าหรอก ดรอปปีนี้แม่งเลยนะพี่ว่า ”
“ เอ่อ….” ผมก็ไม่รู้จะพูดต่อ เพราะพอพี่เทียร์พูดถึงพี่ปอทีไร พี่แกจะออกหัวรุนแรงไปนิดนึง แนวฮาร์ดคอก็ว่าได้
“ เออ! เชลอย่าไปฟังมัน ปิดหูปิดตาซะ ไอ้คนหล่อทิฐิสูง ”
พี่อ๋องแกก็ขำๆกับอาการโรคทิฐิของพี่เทียร์ที่มีมาตั้งแต่ต้นตระกูล พี่อ๋องเคยเล่าว่าตอนรับน้องปีที่แล้ว พี่นายน์ที่เป็นว้ากเกอร์ปีสองในตอนนั้นร่วมมื่อกันเล่นเกมกับวิศวะ แล้วหน่วยกล้าถาปัตย์ก็ พี่ปอ ส่วนวิศวะก็พี่เทียร์ ให้เล่นเกม อะไรก็ไม่รู้ รู้แต่พี่เทียร์แพ้มั้งครับ จากนั้นก็มีอคติต่อกันมาตลอด แถมยังคอยจ้องกัดกันตลอดศก
“ งั้นเดี๋ยว พวกพี่ไปก่อนนะ อย่ากลับดึกนะเชล ”
แล้วพวกพี่ๆก็พากันยกพลขึ้นบก เอ้ย! ยกพวกไปทานข้าวกับสายรหัส ผมก็ถูกทิ้งในเดียวดายในช็อปรถ แต่ความเงียบแหละเป็นสิ่งที่โคตรจะปรารถนาของผมเลย ผมหยิบแคนนอล600D ที่เพิ่งถอยมาสดๆร้อนๆ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า ลูกสาวอีกคน หรือลูกชายอีกคนกันแน่ ตอนนี้มันเลยกลายเป็น ‘ลูกน้อง’ ของผมไปก่อน เพื่อรอวันแต่งตั้งเป็นครอบครัวอีกที นี่กูเล่นกล้องหรือกูมีครอบครัวเป็นกล้องไปแล้วกันแน่ฟร่ะ ชักไม่แน่ใจ
แต่ขอบอกไว้ก่อนว่า ผมไม่ได้รับค่าโฆษณาจากแคนนอลหรือนิกคอนหรืออะไรทั้งสิ้น แต่บอกรุ่นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น (เพราะมันเป็นรุ่นที่นังไรเตอร์เรื่องนี้ใช้ =_= )
ผมก็ลงมือลั่นชัตเตอร์ที่พวกกระดาษ โครงร่าง พวกรูปรถ หรืออะไรก็ตามที่อยู่บนบอร์ด ผมว่ามันสวยและอาร์ทดีนะครับ เพราะพวกกระดาษที่ดูเหมือนเศษกระดาษมาก มันถูกแปะติดรวมกันอยู่บนบอร์ดขนาดครึ่งผนังของช็อป ยิ่งได้ลายมือที่เหมือนลายแทง ของพวกพี่ๆ แล้วยิ่งทำให้รู้ซึ้งความว่า ‘ เถื่อน’ เป็นไง แต่ในความที่ไม่มีศิลปะ มันกลับมีศิลปะ อย่างงงๆเกิดขึ้น ทำให้ผมรู้ตัวว่ากลับดึกเกินไป อีกทีก็ตอนที่มีสายเรียกเข้า
“ ครับ ”
[ อยู่ไหน ]
“ ช็อปรถ ซีนมีไร ผมจะทำงานต่อ” ผมก็ตอบส่งๆไปงั้นแหละครับ อย่างที่รู้ กูทำงานซะที่ไหนล่ะ! ถ่ายรูปเล่นอยู่โว้ยยย
[ อลิซจะกลับมาจากสวีเดนสามทุ่ม น้องอยากให้เชลมาหา ] ผมมองไปที่นาฬิกาข้อมือตัวองบอกเวลาประมาณ ทุ่มกว่าๆแล้ว ถ้าไปตอนนี้คงถึงบ้านราวๆ สามทุ่มนิดๆ
“ ครับ เดี๋ยวจะไป ” ตอบกลับไปด้วยวาจาที่สุภาพสุดๆ พ่อแม่ผมสอนมาดี (ไม่ใช่แล้ว)
ไม่รู้สิครับ เพราะเราเป็นพี่น้องที่ไม่เหมือนหรือคล้ายกันเลยซักกะอย่าง เริ่มจากหน้าตา ซีนหน้าเหมือนพ่อมาก(เขาว่ากันว่าผู้ชายหน้าเหมือนพ่อจะอาภัพ) ส่วนผมหน้าเหมือนแม่ ไม่อาภัพครับ แต่ใช่ว่าแม่ผมจะหน้าหวานปานน้ำเชื่อมนะ เป็นเป็นคนน่ารัก ลูกออกมาเลยหล่อแบบน่ารักๆ แฮะๆ
หลังจากนั้นก็ เก็บของเข้ากระเป๋า แล้วเดินออกมาจากช็อปรถทันที จากช็อปรถไปถึงหน้ามอที่พอจะมีแท็กซี่อยู่บ้างอะไรบ้าง ผมก็รอแท็กซี่ไปเรื่อยๆ สักพักมีคนมายื่นใกล้ๆผม ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ปล่อยให้เป็นตามสังขาร เอ้ย! ธรรมชาติ หยิบไอพอดมาเสียบฟังเพลง
แล้วไอ้คนข้างๆมันก็เขยิบเขยิบ เข้ามา ก๊ากกกกกกกกกกกก ดูมันทำอย่างเป็นเป็นสายลับ ฮ่าๆๆ
ผมก็แอบเหล่มันตัวหางตานิดๆ พิจารณาจากรูปร่างหน้าตาแล้ว ได้ข้อสรุปว่า
โคตรน่ากลัว!!!
ตัวดำๆ บึกๆ ล่ำๆ หน้าตาธรรมดา ต่ตัวสูงและใหญ่โคตร แอบระแวงเหมือนกันว่ามันจะมาจี้ชิงทรพย์กูรึเปล่าว่ะ ยิ่งแต่กล้องกูกับเลนส์ ถ้าเอาไปขาย ได้มีเงินใช้เป็นเดือนๆ ผมก็เริ่มประหม่าแล้วครับ(<<เป็นเอามาก)
ไอ้เท็กซี่บ้าก็ไม่มีสักคัน ทีตอนกูไม่กลับบ้านเนี่ยกูเห็นมึงมากันทุกๆ 38 วินาที ที่กูยืนตรงนี้ 4นาทีกับอีก25วิ ไม่มีแม้แต่คันเดียว แมร่งโคตรเชี่ย!
พอดูนาฬิกาก็พบว่าจะสองทุ่มแล้ว เวรกรรมจริงๆ กลัวไอ้หน้าโจรก็กลัว แต่ถ้าไม่รอตรงนี้ก็ไม่รู้จะกลับยังไง จะให้โหนรถเมล์ไปก็ช้า แน่ๆ มองซ้ายมองขวาเจอวินมอ’ไซต์ถัดไปสัก สามร้อยเมตร แต่ผมว่าวินแถวนี้ไม่น่านำชีวิตไปเสี่ยงด้วยแม้แต่นาทีเดียว ถ้าผมโดนไอ้หน้าโจรปล้น ก็น่าจะยังเหลือชีวิต แต่ถ้าไปกับพี่วินนะ ผมว่า มันเป็นความเสียวอย่างบอกไม่ถูก เพราะจะได้สัมผัส กลับความเป็นความตายที่มีกันครึ่งต่อครึ่ง เนื่องจากวินแถวนี้ ขับได้นรกที่สุดในสามโลกหล้า ถ้าไม่จำเป็น ก็ควรอย่างยิ่งที่จะรักชีวิตตัวเองไว้ โดยการขึ้นวินมอ’ไซต์ ให้น้อยที่สุด
เหมือนฟ้าประทานพรให้ผมเพราะคงเห็นใจในความหล่อมีแท็กซี่คันงามมาจอดเทียบ มือผมกำลังจะไปเปิดประตูแล้วนั่ง แต่! มือปริศนาของไอ้หน้าโจร มันเปิดแล้วแทรกตัวเข้าไปทันที ละยังไม่ทันที่ผมจะด่ามัน ไอ้แท็กซี่เหี้ยกับไอ้เหี้ยกว่าแท็กซี่ ก็พุ่งไปแล้ว!
โว้ยยยยยยยยยย ทำไมชีวิตมันเหี้ยบัดซบขนาดนี้ฟร่ะ! ไอ้หน้าโจรนะมึง กูขอให้มึงติด F ทุกตัว โดนรีไทร์ไปเลย ขอให้แมร่งแท็กซี่คว่ำตาย มึงทำกับกูขนดนี้ไม่กลับมาปล้นกูแล้วหนีกูจะซึ้งมากกว่าอีก ! ไอ้เชี่ยนี่!
ปี๊ด ปี๊ด(มันเป็นเสียงแตรรถ ผมไม่รั้ว่าคนอื่นฟังจะได้เสียงยังไงแต่ผมได้เสียงประมาณนี้ )
ไอ้รถเวรก็บีบเข้าไป บีบจนจะเป็นจังหวะอาร์แอนด์บีอยู่แล้ว สัดเอ้ย! หนวกหูฉิบหาย ผมกก็หันกลับไปมองไอ้รถนรกนั่น รถยี่ห้อเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่เป็นสปอตนำเข้าแต่คนขับมัน ส้นตีนครับ แกะยี่ห้อแกะรุ่น แกะเหี้ยไรออกหมด ในหัวผมมีคำจำกัดความไอ้เวรนี่ว่า ‘ โคตรเกรียน’
ไอ้นรกเกรียนมันก็เคลื่อนเข้ามาจอดใกล้ผม แล้วลดกระจกลง ผมก็ด้วยสปีชี่ที่มีความอยากรู้อยากเห็นมาตั้งแต่กำเนิดโลก เลยก้มไปมองหน้ามัน ปรากฏว่าคือ ไอ้เฮียแกรม
“ จะไปไหนอ่ะ ขึ้นรถดิจะไปส่ง ”
ผมมันคนดี ไม่รอช้าที่จะปฏิเสธหรือคิดให้คนชวนเสียหน้า กระโดดพุ่งเข้าไอ้รถนรกทันที ไม่รีรอ จากนั้นก็สั่งไอ้เฮียแกรม ประดุจดั่งมันเป็นแท็กซี่ ซึ่งผมก็หงุดหงิดเป็นทุนมาจากไอ้หน้าโจรที่แทรกคิวแล้ว ก็ต้องมาหงุดหงิดกับรถติด แม้ว่าจะไม่มาก แต่เวลารีบๆ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็จะหงุดหงิด ไปหมด
“ เป็นไรอ่ะ หน้าเป็นตูดเชียว ” โห ตูดใครว่ะ มาหล่อเท่ากู -*-
“ โอ้ย แมร่งเรื่องมันยาวเว้ย เฮีย ขี้เกียจจะเล่า ”
“ ตามใจ”
ผมก็กอดอกมองการจราจรที่ติดขัดในเมืองหลวงต่อไป ตอนนี้ผมคิดว่าผมคิดผิดที่เลือกมาเรียน ถาปัตย์ เพราะความจริงผมน่าจะเรียนรัฐศาสตร์ จบมาจะเป็นนักการเมือง แล้วผมก็จะมาลงเป็น ผู้ว่า กทม. เพราะผมมั่น’หน้าตัวเองว่า หล่อ แล้วร้อยทั้งร้อย เวลามีเลือกตั้ง คนหล่อได้เปรียบชัดๆ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
อาทิเช่นวันนี้ แม่จะแต่งชุดสีอะไร หรือ ไอ้ซีนมันจะกลับบ้านกี่โมง หรือว่า พ่อจะทำงานถึงกี่ทุ่ม ไอ้อลิซกลับมามันจะยังเป็นเกย์อยู่มั้ย(อลิซเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม) แล้วญาญ่า(แมวของนังอลิซ ดูซิแค่ครีเอคตั้งชื่อแมวก็บ่งบอกเพศในตัวมันแล้ว) จะยังน่ารักเหมือนเดิมหรือเปล่า แต่ก่อนที่ผมจะพาทุกคนออกทะเล ก็กลับมาติดอยู่บนรถไอ้เฮียแกรมกันต่อดีกว่า
“ เออ..เฮีย นี่รถใครอ่ะ ” หลังจากที่เงียบมากนาน ผมก็ได้ฤกษ์ถามมันเรื่องรถกวนตีนๆ สีแดงดำ ก็บอกได้ว่า เจ้าของน่ะส้นตี๊นน ส้นตีน! (<<คิดไปเอง)
“ รถพี่เองแหละ เพิ่งแต่งเสร็จ ซื้อมาได้เดือนกว่าๆแล้ว ” เอ่อ....
แล้วจากนั้นก็ถึงบ้านจนได้ ในเวลาสามทุ่มครึ่ง และปลอดภัยมากก พอเดินเข้าบ้านก็เจอกับแม่ และแม่ก็ถามว่าใครมาส่ง พอบอกว่าเฮียแกรมแม่ผมก็ ...... ไปฉุดมันเข้าบ้านมาด้วยกัน ไม่รู้ว่าแมร่งทำเสน่ห์ เอาน้ำมันพืช เอ้ย! น้ำมันพรายมาป้ายแม่ผมรึเปล่า
พอเดินเข้ามาให้บ้านหลังจากวางกระเป๋าสะพายเสร็จ ผมรู้สึกว่าหิวน้ำมากๆ เลยเดินเข้าไปในครัวรินน้ำมาแก้วหนึ่งแล้วก็กินมันตรงนั้นแหละครับ ไม่ยกไปกินที่อื่นหรอก
“ เชลเอาน้ำมาให้พี่แกรมด้วยลูก”
“ คร้าบบบบบบบบบบบบบ ” ชิส์ ! พี่แกรม เหรอ พี่แกรมอย่างโน่น พี่แกรมอย่างนี้ นิสัยดีเสิศประเสริฐศรีไม่มีใครจะปาน เรียนก็เก่งขั้นเทพ หล่อก็ระดับเดือน บ้านก็รวยมากกกกก ใช่ซิมึงมันเฟอร์เฟคแมน ไม่มีที่ติ!
เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อน มันไม่เพอร์เฟคที่สุดหรอกครับ ถ้ายังจำกันได้ มันเป็นเกย์ ก๊ากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็หาข้อเสียของมันได้
พอผมหายข้องใจก็ยกน้ำมาให้มันด้วยนะระรื่น ยิ้มน้อยมิ้มใหญ่จนคนจะหาว่าผมบ้ากันหมดโลกแล้วมั้ง ไอ้แกรมมันก็ไปเข้าห้องน้ำ ส่วนแม่ก็ไปเตรียมของว่างมาให้ไอ้แกรม แม่บอกว่า ดึกแล้วเดี๋ยวหิว อยากจะบอกแม่จังครับว่า ดึกแล้วก็ให้มันกลับบ้านมันดิ
แล้วก็มีเสียงรถเข้ามา น่าจะเป็นรถของซีนมั้ง พอประตูเปิดก็เจอกับไอ้น้องอลิซ มันเป็นผู้ชายนะ แต่แมร่งชื่ออลิซ สงสัยพ่อแม่มันมีความหลังกับอลิซอินวันเดอร์แลนด์รึเปล่า?(<<ไร้สาระสิ้นดี)
“ เชลอร๊ายยยยยยยยยยยย คิดถึงพี่เชลที่สุดในสามสิบแปดโลก หล่อเหมือนเมเลยนะเนี่ย ” พอนังอลิซมันอย่างก้าวเข้ามาก็กอดหอมจูบ กระชาก บิดแก้ม เกาะเอว และสารพัดที่ทำให้ผมคิดผิดอย่างยิ่งที่รีบกลับมาดูหน้ามัน
“ ตะเองไม่คิดถึง อลิซมั่งหรา? ” ดูมัน! ทำหน้าแบ๊วให้กู แถมดัดเสียงเล็กเสียงน้อยแบบพวก’เทยด้วย แรดจริงน้องกู
“ คิดถึงจ๊ะ คิดถึงอลิซมาก แรดเหมือนเดิมนะแก แล้วญาญ่าอ่ะ คิดถึงญาญ่ามากกว่า ”
“ เออ ! ลืมญาญ่าไปเลย ไอ้พี่ซีน ไปเอาญาญ่ามาซิ อยู่ในรถอ่ะ”
ได้โปรดอย่าถามว่าใครพี่ใครน้อง คุณรู้มั้ย? กฎของที่นี่คือ น้องใช้พี่ และเป็นมานานแสนนานตั้งแต่จำความได้ เพราะผมไม่มีน้อง แต่ก็ต้องรับใช้นังลูกพี่ลูกน้อง ส่วนซีน รับใช้ผมอีกทอดหนึ่ง แม่เคยบอกว่า ให้พี่ดูแลน้อง แต่ในความเข้าใจของผม กับนังอลิซ ความว่าดูแล คือคำว่า ตามใจ
อลิซมันถามว่ารถใครอยู่หน้าบ้านผมก็บอกว่าเพื่อน ไอ้อลิซลงแดงกรี๊ดสลบ บอกว่านั่นแหละคือรถให้ฝันมัน ตายห่า รถนรกๆ กวนตี๊นนนน กวนตีนในสายตาผม มันกลายเป็นรถในฝันของอลิซเสียแล้ว เวรกรรมจริงๆเลยกู
แล้วไอ้แกรมก็กลับมาจากห้องน้ำ(พูดซะอย่างกับมันไปสีลมมา) ผมก็เลยแนะนำนัง เอ้ย! น้องให้รู้จักกันเอาไว้
“ เฮียนี่ อลิซ อลิซนี่เฮียแกรม” สาบานได้ว่ามันคือการแนะนำจริงๆ นังน้องอลิซก็นั่งบิดไปบิดมา กูจะบ้าตาย เห็นคนหล่อไม่ได้นะมึง ต่อมแรดทำงานตลอดอ่ะ ดีนะที่ผมกับมันเป็นญาติกัน ไม่งั้นผมต้องกลายเป็นผัวมันไปนานแล้ว เพราะผมหล่อ(ไม่เกี่ยว!)
“ อลิซฮะ พี่ชื่อแกรม หรือเฮียแกรมอ่ะ” ดูมัน! แกล้งโง่ เพื่อให้เห็นความน่ารักที่เหลือน้อยมากจากตัวมัน
“ แกรมเฉยๆ ” ไอ้นี่ก็ มนุษย์สัมพันธ์ ดีเยี่ยมจริงๆ ดูไม่ออกรึไงน้องกูชอบมึงอ่ะ พูดเพราะๆ ทำตัวดีๆ หน่อยดิว่ะ
ไม่ไหวครับ ผมเริ่มพาล ไม่รู้เป็นอะไร ชักรู้สึกว่าโคตรหงุดหงิด หงุดหงิดมากกว่าตอนโดนไอ้หน้าโจรนั่นชิงแท็กซี่อีก(กูจะไปคิดถึงมันทำไม เจ็บใจจริงๆ) คงเพราะหงุดหงิดกับความโง่ของไอ้เฮียแกรม หรือไม่ก็ความแรดของอลิซ ทำไมน้องกูมันแรด กำลังร้อยแบบนี้ฟร่ะ
“ เหมียวว ” เสียงใสๆของญาญ่าที่โดนซีนอุ้มมาทำให้ผมคลายเครียดลง(กูเครียดเรื่องอะไร) ผมก็วิ่งแจ้นไปแย่งมากจากซียอีกที ผมน่ารักมากครับ แมวเปอร์เซียร์สีขาว น่าร๊าก น่ารัก >< ตาของมันเนี่ย สวยเหมือนตาแมวปกตินั่นแหละครับ ตาโตน่ารักที่สุดในสามโลกหล้า ผมก็ไม่คิดอะไรแล้วครับ พาญาญ่าขึ้นห้องเลย อย่าถามครับว่าทำไม เพราะผมจะพามันไป เป็นนางแบบ แฮะๆ
ผมก็ทิ้งให้ไอ้แกรมกับซีนอยู่กันข้างล่างส่วนนังน้องอลิซก็ตามมาที่ห้อง ตอนนี้ก็วุ่นวายกลับการจัดมุมให้ญาญ่าอย่างสุดชีวิตเลยครับ เพราะญาญ่ามันเป็นแมวนี่หว่า มันอยู่นิ่งที่ไหนนังญาญ่าเนี่ย ไอ้เด็กนรกอลิซก็คุ้นอุปกรณ์ของผมเล่น ผมก็ปล่อยมันไป
“ เออ.. พี่เชล พี่แกรมเนี่ยเป็นอะไรกับพี่อ่ะ ” มันก็เปิดประเด็นระหว่างที่ผมโคสอัพที่หน้าของญาญ่าพอดี
แชะ
“ นายแบบ ”
“ หูยย ! ว่าแล้วว่าหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็คนที่ถ่ายกางเกงใน XX นั่นเอง ”
“ ไม่ใช่โว้ยยย คนที่ถ่ายแบบกางเกงใน เขาชื่อ แกรมม่า ไอ้นี่แกรมเฉยๆ แกรมที่โฆษณา ลูกอมมะเขือเทศไง ”
ไอ้ห่านี่ก็ถามเรื่องไอ้แกรมกับกู อย่างกับมึงจะเรื่องเขาไปเขียนรายงานรึไง
“ อ่อ ไอ้ลูกอมรสไส้เลื่อนอ่ะเหรอ ถึงว่า เพื่อนพี่เชลอะไรจะหล่อลากกระชากม้าม ขนาดหนักได้แบบนั้น”
เอาเข้าไป =_=
“ แต่เขาต้องชอบพี่แน่ๆเลย ดูตา เยิ้มเชียวเวลามองอ่ะ ” จริงเหรอ?
“ ไม่เชื่อ เขามองกูเหมือนลูกเขามั้ง ” นั่นไง เวลาที่เขิน หรือ ตกใจ ผมมักจะออกอ่าว (โปรดอย่าใส่ใจ)
“ ลูก!!! พี่จะบ้ารึ! ขนาดนังญาญ่าเป็นแมวมันยังรู้เลย ว่าไอ้เฮียแกรมโฆษณาลูกอมรสชาติเหมือนไส้เลื่อนนั่นน่ะ ชอบพี่เชลนะ! ใช่มั้ยว่ะ นังญาญ่า! ”
มันว้ากใส่ผมแล้วหันไปขอความร่วมมือจากญาญ่า เวรกรรมกูจริงๆ นอกจากนะมีน้องเป็นเกย์ที่แรดจนกระเทยยังอาย กูยังมีร้องพูดและสนทนากับแมวหมารู้เรื่องอีก
“ เหมียว …”
“ เห็นม่ะ! นังญาญ่ามันยังเห็นด้วยเลย พี่เชล ไม่รู้ซะแล้ว ว่า แมวมองอ่ะตาถึงจะตาย ” คนละแมวมองแล้วมั้งนั่น ?
ซึ่งน้องญาญ่ามันเป็นแมว ! มันจะทำอะไรได้นอกจากร้องเหมียวๆว่ะ! จะมาเห็นด้วยห่าอะไร เรื่องไร้สาระ มันช่างกากและเกรียน บรมจริงๆ ไร้ซึ่งความว่าแก่นสาร หาจุดศูนย์กลางคำว่า ‘ชอบ’ ของนังน้องอลิซ กับคำว่า ‘เหมียว’ ของญาญ่า ซึ่งก็เท่ากับว่า โคตรงง พวกมึงพูดอะไรกัน(อลิซกับญาญ่า?)
“ ไม่เชื่อเว้ย! แมว มันก็ร้องแต่เหมียวนั้นแหละ ” ผมก็ทิ้งกล้องลงเลยเพราะว่าใส่สายคล้องอยู่ โชคดีนะครับที่สายคล้องของแคนนอลรุ่น 600D มันช่างแข็งแรงและทนทาน(ไอ้นี่แมร่งเผลอเมื่อไรโฆษณากล้องตลอดอ่ะมึง)
“ งั้น ลองดู นังญาญ่า ฉันแรดใช่มั้ย? ” ไอ้อลิซ มันจับญาญ่ามาวางที่เก้าอี้ ญาญ่าก็ร้อง เหมียว ! เฮ้ย! แม่นมากกกก
“ เอาใหม่ พี่ซีนขี้เก๊กที่สุดในสามโลกใช่มั้ย? ” ญาญ่าก็ร้อง เหมียว ! เฮ้ย! แม่นกำลังสอง
“ งั้น พี่เชล หล่อน่ารัก ดูดี นิสัยเลิศจริงมั้ย”
“ เหมียววววว ”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูเชื่อมึงมากเลยญาญ่า สามข้อมาถูกหมดโดยเฉพาะข้อล่าสุด เป็นคำตอบที่ถูกที่สุด
“ เป็นไง เจ๋งใช่ป่ะ งั้นจะลองถามใหม่ เฮียแกรมคนมะกี้ ที่หล่อๆ ชอบพี่เชลใช่มั้ย? ” อลิซมันทำหน้าเหมือนว่าสนทนาภาษาแมวรู้เรื่องจนผมแอบเชื่อนิดๆ
“ เหมียวว” ญาญ่ามันก็ร้องอีกครั้ง เฮ้ย!!! เฮียชอบผมจริงอ่ะ แต่ผมเป็นผู้ชายนะ เอ่ออ..กูลืมไปว่าเฮียเป็นเกย์
“ จริงเหรอว่ะ ญาญ่า ”
ตึกตักตึกตักตึก
ได้ยินมั้ย? เสียงหัวใจใครอ่ะ เต้นโคตรดังเลย รบกวนการฟังคำว่า ‘เหมียวของญาญ่า’ หมดกัน ญาญ่ามันเอาขาเกาหู ก่อนที่จะตอบว่า
“ เหมียวววววววววววววววววว ”
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึก
ผมว่าไม่ต้องหาแล้ว มันเสียงหัวใจผมเองแหละ แปลกมาก แต่ได้ยินว่า เฮียชอบผม มันก็เต้นมากกว่า 102ครั้ง/นาที แล้ว
“ ญาญ่า... กูเชื่อมึงได้แน่นะ”
“ เหมียววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
คิดว่า...... ผมควรเชื่อญาญ่าดีมั้ยครับ?.
----------------------
วันก่อนไป ดู HOMEมาค่ะ ร้องไห้ตอนจอบมากๆ
รี้ดเดอร์ที่รักไปดู HOME ความรัก ความสุข ความทรงจำ กันรึยังค่ะ? คุณรู้จักความรักดีเเค่ไหน ลองถามตัวเองว่า เราอยู่เพื่่อรัก หรือ อยู่ไปวันๆ
หนังเขาดีจริงๆนะค่ะ โดยเฉพาะ เรื่องบ้านหลังที่สอง ที่เป็นชาย-ชายน่ะ ค่ะ
เศร้าซึ้ง สุข ทุกๆอย่างปนกันหมด เรื่องนี้สอนให้รู้คุณค่าของรักจริงๆ 
วันนี้ คุณรักใครหรือยัง? เเละคุณ พยายามเเค่ไหน ที่จะรักษาคำว่า 'รัก' ให้อยู่กับคุณ ตราบนานเท่านาน
ความคิดเห็น