คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : So Cute![No.7] : ไอ้หน้าโจร [[เชล]]
อยากรู้มั้ยครับว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้ ฟอนต์<ไม่ใช่ฟอนต์เรียบร้อยมาก กวี<ยิ่งไม่ใช่เพราะมัน แมนมาก จุฬา<มันไม่หลงตัวเอง ไอ้โบ<ตัดมันทิ้ง ไอ้ปัน<ตัดมันด้วยอีกคน ผม<ตัดกูออกคนแรกเลย
จะมีใครซะอีกถ้าไม่ใช่... ไอ้ฝน!
“ ดูหนังหน้ามึงบ้างเหอะ ฝน ถ้าพวกกูหน้าเหียก มึงเนี่ย หน้าเชี่ยแล้ว ”
โดนไอ้ปันด่ากลับ ปันมันก็ปากหมาอย่างงี้แกละครับ เพศแม่ก็ไม่เว้น ขนาดแฟนมัน ตอนที่ยังเป็นคนรู้จักกัน มันยังใช้กูมึงเลย
“ เออๆ เชี่ยก็เชี่ย แต่พวกมึง วันนี้ร้อนมากๆอ่ะ ร้อนแบบเชี่ยๆ ร้อนอย่างกับนรก มึงรู้อะไรมั้ย? อิแยมดาวอ่ะ แมร่งอายไลน์เนอร์ไหลด้วยเว้ย! ล่ะอยากจะขำกลิ้งจริงๆ ”
ความจริงแล้วไอ้ฝนมันสันดานเชี่ย เป็นนิตย์ เพียงแต่ช่วงโปรโมชั่นตอนรับน้อง เลยทำให้มันดู ผู้ดี๊ ผู้ดี ไอ้ฝนเอาผ้าเช็ดหน้าปาดเหงื่อ ซ้ายทีขวาที เล้วมันก็บ่นๆว่าร้อนๆๆๆๆๆๆๆ แล้วจากนั้นก็เม้าท์เรื่องแยม ดาวมหาลัย ที่ไอ้ฝนมันแอบไปโกรธแค้นเค้ามาชาติเศษ ให้ฟอนต์ฟัง ฟอนต์แมร่งก็คนดีชัดๆ นั่งฟังฝนมันนินทาอย่างเป็นเพื่อนที่ดี ไอ้ปันนั่งปั่นงาน จุฬาไปห้องน้ำ ไอ้โบกลับบ้านแล้ว ส่วนกวีทำงานอยู่ในช็อปไม้ยังไม่เสร็จ ส่วนผมก็นั่งขัดกล้อง
ตอนนี้เราห้าคนมาที่ร้านหลังม. มันเป็นเป็นร้านที่อเนกประสงค์ จะแดกข้าวก็มีข้าว แดกเหล้าก็มี ไอติมก็อร่อย หรือมานั่งชิวส์ๆก็ได้ พวกเรามานั่งเล่นที่นี่ประจำแหละครับ
“ โว้ยย ประเทศไทยทำไมร้อนงี้ว่ะ! ” พูดซะยังกับมันไปอยู่ขั้วโลกเหนือแล้วเพิ่งกลับมา นี่ยังไม่ชินอีกรึไงว่ะ เป็นคนไทยมา 18แล้วนะเว้ย
“ อันนี่นมปั่นของพี่ฟอนต์คนสวย โกโก้เย็นของพี่เชลซี แล้วก็นมเย็นของพี่ปันค่ะ พี่ฝนจะรับอะไรค่ะ”
เสียงใสๆของน้องวงกลม(น้องมันชื่อนี่จริงๆ ) พร้อมกับเสิร์ฟน้ำที่พวกผมสั่ง น้องกลมจะเรียกผมว่า ‘เชลซี’ มันบอกว่า น่ารักดี ผมก็ ปล่อยมันไป ... น้องวงกลมเรียนอยู่มัธยมเย็นๆวันศุกร์ก็จะมาช่วยอาที่เป้นเจาของร้านคอยบริการลูกค้าประมาณนั่นแหละ เพราะผมเพิ่งรู้จักน้องกลมเมื่อสองวันก่อนเอง
“ พี่ฝนเอาอะไรก็ได้ค่ะ ที่มันเย็นๆ ขอด่วนๆนะค่ะน้องกลม ” แล้วน้องกลมมันก็คาระวะไอ้ฝนทีหนึ่งแล้ววิ่งหายไปเลย แปลกคนจริงๆเด็กสมัยนี้(ได้ข่าวว่าอายุต่างกันไม่กี่ปี) พอน้องมันหายไป ซักพักๆไอ้จุฬาก็กลับมาจากห้องน้ำ หลังจากที่กลับจากรับน้อง ผมแทบไม่คุยกับมันเลย ตอนนี้ผมก็ใช่สายตา ท่าทางในการแบรนมันอยู่นะครับ คือเวลามันจะเข้ามาพูดหรือเข้าใกล้ผม ผมจะมีออร่าป้องกันตัวจากมันตลอด มันเลยเข้าไม่ถึงตัวผม
ความจริงมันจะเป็นเกย์ หรือจะไปเป็นอะไรไปได้กับใครก็สิทธ์ของมันเถอะครับ แต่นี้มันไอ้โบซึ่งมันเป็นเพื่อนผมและก็มีแฟนอยู่แล้ว แค่คิดก็สงสารไอ้กวีจับใจจริงๆ
“ เฮ้ยมึง! ” เสียงทุ้มต่ำ เรียกผมไม่ใกล้ไม่ใกล้ ทำให้หันไปมอง ผมก็ปะทะกับไอ้หน้าโจร ที่มันขโมยแท็กซี่ของผมเมื่อคืนT^T เศ้ราใจครับ เพราะมันน่ากลัว(หมายถึงรูปร่าง) แต่หน้ามันก็หล่อดี หล่อแบบี้เข้มๆ ประมาณนั้น แต่ประเด็นสำคัญคือ ผมเคืองมัน เรียกกูทำไม?
“ อะไร ”
“ ชื่อไรอ่ะ” ดูหน้ามัน นี่มาถามชื่อผมแต่ดันทำหน้าเหมือนเด็กหัวโจกแก๊งค์รีดไถมากกว่ามาทำความรู้จักเพื่อนใหม่ -*- แต่ผมไม่ถือสา คิดซะว่า บ้านเขาสอนมาไม่ดีแล้วกัน ไอ้พวกที่นั่งดูดนม(เย็น) ที่โต๊ะก็มองแบบงงๆ พยายามจะส่งสายตาถามว่า ‘ เพื่อนมึงเปล่า?’ ไม่ก็ ‘ โคตรน่ากลัว’
“ เชล เอ่อ...มีอะไรเหรอ ? ” ก็ผมกลัวนี่น่า ดูหน้ามันดิ ถ้าไม่ใช่ชุดนักศึกษากูคิดว่ามึงเรียนช่างกลนะเนี่ย!
“ เปล่า... ไม่มีอะไร ขอเบอร์หน่อยดิ ” มันพูดจบก็หันกลับไป มองที่โต๊ะที่มีผู้ชายเถื่อนๆ(แบบมัน) อยู่เต็มโต๊ะ ไอ้พวกห่าก็ส่งเสียงโห่ร้อง แซวๆ วี้ดวิ้ว กิ้วๆ กรี๊ดกร๊าด(อันนี้ไม่มี) ทางไอ้น่าโจร
“ เอ่อ... แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ เรียนที่นี่เหรอ คณะอะไร? ”
“ กูไม่บอกมึงหรอกว่า กูชื่อทัต และมึงก็ไม่มีทางรู้ด้วยว่ากูเรียนวิศวะไฟฟ้า”
เอ๊ะ! ไอ้หน้ากร๊วกนี่ท่าทางจะมีปัญหากับสมอง เพราะสมองมันไม่สัมพันธ์กับคำพูด เมื่อกี้มันบอกว่า กูไม่บอกมึงหรอก ว่ากูชื่อทัต และมึงไม่มีทางรู้ด้วยว่า กูเรียนวิดวะไฟฟ้า ....
ไอ้เชี่ย!!!! มุกไหนของมึงเนี่ย ก็ละเซ็งจิตจริงๆ ความเกรียนนี่แมร่งไม่เคยเข้าใครออกใครเลยซักกะคน ดูอย่างไอ้ทัตหน้าโจร ใครจะรู้ว่าพอมันพูดออกมา มันเกรียน+กากบรมจริงๆ
“ เอ่อ.....”
“ ไหนเบอร์อ่ะ เร็วๆ กูจะรีบกลับไปกินเหล้าแล้วก็กลับบ้านไปดอท! ”
โฮ.....อย่าฆ่าเรานะเราจะทำบุญไปให้ จากนั้นผมส่งสายตาอ้อนตีน เอ้ย! อ้อนวอนไปให้ไอ้ปันมัน และมันก็บูชาความรักของผมโดยบอกให้ผมรีบๆให้เบอร์ไอ้โจรนี่ไป
“ ลีลาจริงๆ ไม่เชื่อใจเรารึไง ไม่เอาเบอร์ไปให้โรคจิตหรอกน่า”
มึงไม่ให้โรคจิตก็เหมือนให้อยู่ดี เพราะมึงมันโรคจิต! และพอผมไม่ให้มันสักที มันก็ขู่ผมด้วยสายตาอันน่ากลัวที่สุดในสามโลก เพื่อเร่งให้ผมรีบบอกเบอร์มัน
“ ฮือ! ใครจะไมใกล้าเชื่อมึงล่ะสัด ดูทำหน้าซิ 083-68257XX พอใจยัง” แอบกัดมันเบาๆ ไอ้ห่าทัตมันพอเม้มเบอร์ผมเสร็จ มันก็กลับไปที่โต๊ะมัน เรียกเสียงแซวจากเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี
“ ใครว่ะมึง!” ไอ้ปันผู้สอดรู้ เอ้ย!เสนรู้ ผุดคำถามอันอนาถให้ผมตอบ แต่ผมเนี่ย ก็ยังไม่รู้จะตอบมันยังไง เลยบอกปัดๆไปว่า เพิ่งเคยเจอนี่แหละ พวกมันก็เม้าท์ถึงท่าทางของไอ้ทัตกันอย่างเมามันส์ว่า
“ กูว่าแมร่งหน้าเหมือนเด็กช่างชิบ.” << ไอ้ฝน
“ เออ เหมือนกัน ดูหน้ามันดิ กูเห็นหน้ามันทีเดียว ต้องฝันร้ายไปสิบปีแน่ พูดแล้วแมร่งขนลุกว่ะ กูรู้สึกเหมือนความสุขมันหายไปจากโลกอ่ะมึง T^T ”<< ไอ้ปัน (โคตรเว่อร์!)
“ แต่เราว่า เค้าหน้าหล่อดีนะ เพียงแต่ดุๆหน่อย ” << จากไอ้ฟอนต์ผู้แสนดี ดีซะจนไม่คิดว่าจะมาอยู่กลุ่มกับพวกผม
ผมก็ปล่อยให้มันเม้าท์แตกกันไปตามประสา เพราะผมก็จะกลับมาขัดกล้องต่อ เสร็จแล้วก็เอาลงกระเป๋า หยิบโน้ตที่ใช้จดงานที่ต้องทำขึ้นมาดูนิดหน่อย
ครืดดดด
เสียองข้อความเข้า มันมาจากเบอร์ที่ไม่คุ้น ผมก็เลยเปิดเข้าไปดู ในข้อความเขียนว่า ‘ วันนี้ สองทุ่ม จะโทรไปหา ห้ามปิดมือถือนะ/ ทัต’
อ่านเสร็จผมก็ลุกขึ้นมองหาไอ้ทัตมันทันที แล้วก็เจอมันกำลังจ่ายตังส์ที่เค้าเตอร์อยู่กลับกลุ่มเพื่อนเถื่อนๆของมัน พอมันเห็นผมมันก็หันมาแล้วยักคิ้วให้แบบกวนตีน พอจ่ายบเงินเสร็จมันก็เดินออกไปจาร้านเลย
เชี่ย!!! เคยถามกูมัน ว่ากูอยากรู้จักมึงรึเปล่า!!!!!
ต่อ....
“ เชล!!ๆๆๆๆๆ” ไอ้ฝนกระตุกแขนเสื้อผมแรงๆ พร้อมทำหน้าตาประหลาดๆ มันกัดฟัน แล้วก็ทำตาหยีจนไม่เห็นตา แล้วก็คราง หงิดๆ เหมือนหมามาก กูมีเพื่อนเป็นหมาด้วยล่ะ น่าภาคภูมิใจ
“ ไรว่ะฝน”
“ โน่นโว้ย กลุ่มเทพบุตรเดินเข้ามาที่ร้านแล้ว กร๊าซซซซซซซซซซซ ” ฝนมันบุ้ยหน้าไปทางประตู พอผมเห็นก็ร้อง อ๋อทันที เพราะกลุ่มเทพบุตรประกอบไปด้วย พี่นายน์ของผม พี่อ๋อง พี่เท่าฟ้า พี่เมี่ยงปลา และก็ เฮียแกรม = = ผมละสายตากลับมาหาไอ้ฝนอีกครั้ง คราวนี้มันหน้าตาเหมือนวัวบ้า หายใจติดๆขัด กลั้นเสียงกรี๊ดตัวเองสุดฤทธิ์
“ แม่เจ้าโว้ย แมร่งแดกอะไรกันว่ะ ถึงได้หล่ออย่างกันบอยแบรนด์เดินมา *o* ” ไอ้ปันทำหน้าตาโอเว่อร์ราวกับเจอ C.N. Blue ตัวเป็นๆ
“ มึงอยากรู้จริงๆอ่ะ ถ้าอยากรู้เดี๋ยวกูบอกให้” พอได้ฟังดังนั้นไอ้ปันก็หูตั้งรีบเสนอหน้า มาใกล้ๆโดยทันที
“ มันกินอะไรๆๆๆ!! ”
“ มันกิน....กันเอง”
“ TOT จริงเปล่ามึง กูอยากหล่อกว่านี้ แต่ก็ไม่ชอบอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกันนะมึง .... ถ้าไม่จำเป็น ”
ไม่รู้ว่าไอ้ปันมันพูดประโยคหลังว่าอะไร เพราะตนนี้กลุ่มพี่นานย์เดินมานั่งโต๊ะข้างๆ พวกเราก็เลยทักทายพี่นายน์กันพอหอมปากหอมคอ แล้วน้องวงกลมก็มาเสิร์ฟน้ำแข็งใสให้ไอ้ฝน มันก็สวาปามอย่างไม่เกรงอกเกรงใจกลุ่มบอยแบรนด์โต๊ะข้างๆเลยซักนิด พอกินเสร็จเราก็แยกย้ายกันกลับ ตลอดเวลา ที่อยู่ในร้านผมไม่ได้มองหน้าเฮียมันเลย เพราะหลังจากที่ญาญ่ามันบอกว่าเฮียชอบผม ผมก็รู้สึกแปลกๆจนพยายามจะหลบหน้าเฮียไปเลย(ความจริงแล้วญาญ่ามันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องนี้เหอะ!)
วันนี้ผมติดรถไอ้ปันมันกลับมาที่คอนโดเก่าของซีน แต่ปัจจุบันมันกลายเป็นของผม ไอ้ปันมันมีรถพ่อมันซื้อมาสดร้า2สีแดงให้มัน วันนี้ก็ได้ฤกษ์จะไปดูห้องเสียหน่อยเพราะต่อไปผมจะได้มาอยู่คอนโดที่นี่
ขึ้นมาถึงชั้น7 ก็เข้าห้องไปสำรวจความเรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดวางตามตำแหน่งของมัน เสื้อผ้าของผมอยู่ในตู้รวมถึงชุดนักศึกษาด้วย คืนนี้ก็กะว่าจะนอนที่คอนโดก่อนคืนหนึ่ง พรุ่งนี้วันเสาร์ผมจะไปย้ายของจากหอมาอยู่ที่นี่ ส่วนหอในนั่นก็อาจจะเอาไว้เวลาที่ผมต้องอยู่ม.ดึกๆ หรือวันรุ่งขึ้นต้องรีบไปม.
ทีวีจอยักษ์บนผนังรับกับห้องสีเทาๆ ที่ผมชอบ ทิ้งตัวลงที่โซฟาจากนั้นก็เริ่มเปิดทีวีหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย พอหิวก็ลุกขึ้นไปค้นซากของกินในตู้เย็น ที่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกกึ่งสำเร็จรูป เนื่องจากแม่ผมเป็นคนซื้อมา ตาก็ไล่มองหาของกินจนมาเจอป็อปคอร์น เลยเอาออกมาเข้าไมโครเวฟ ยกไปหน้าทีวีดูหนังอย่างสบายใจ
ครืดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
“ 082-15549xx ” เบอร์ใครว่ะ?
ผมสงสัยได้ไม่นาน พอมองนาฬิกาก็ร้องอ๋อทันที
19.59 น. ตรงเวลาฉิบชาย =[]=
ติ๊ด
“ ฮัลโหลครับ”
[ ดี ดี่ ดี้ ดี๊ ดี๋ ] <<< เชี่ย! แค่คำทักทายทางโทรศัพท์ก็บ่งบอกว่า ‘กวนตีน’ ของมันอย่างดี
“ เออ มีไร”
ตอนนี้ไม่ได้อยู่ต่อหน้ามันครับ ไม่มีทางกลัว(เพราะไม่เห็นหน้ามันก็เลยไม่กลัว ) คอยดูนะ ผมจะด่ามันให้เละจนไม่กล้าโทรมาหาผมอีกเลย
[ รู้จักชื่อกูยังอ่ะ ให้ทายว่ากูชื่ออะไร ]
เป็นคำถามที่ปัญญาอ่อนมากกกกกกก ถ้ายังจำได้คุณก็จะรู้ว่ามันเป็นคนบอกชื่อผมเองนะ ถึงวิธีการบอกว่าจะโคตรเหี้ยก็ตามเหอะ
“ ชื่อทัต มึงบอกกูนานแล้ว”
[ จริงอ่ะ ดีใจว่ะ ที่มึงอุตส่าห์จำได้ด้วย]
ไปตายซะมึง ! ผมอยากจะตะโกนกลับไปอย่างนั้น แต่มันชวนคุยเรื่องอื่นก่อน ก็เลยปล่อยเลยไปตามเลย ทัตมันเป็นคนที่คุยสนุก ที่สำคัญ คุยกับมันไม่เครียด เพราะมันเป็นคนที่กวนตีนสุดๆ แถมยังใช้ภาษาเกรียนๆของมันกับผม อาทิเช่น
เฮ้ ... ภาษา เกรียนแปรผันตรงกับคำว่า ‘เหี้ย’
มั่น’หน้า ภาษาเกรียนคือ มั่นใจในความสวย/หล่อของตัวเอง
สัดๆ เป็นคำต่อท้ายของภาษาเกรียน อย่าง ผู้หญิงคนนั้น สวยสัดๆ คือ ผู้หญิงคนนั้นสวยมากๆ
และอีกมากมาย =_=
ผมกับมันสนิทกันเร็วปานเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนยี่สิบปี รู้สึกว่ามันก็เป็นคนดี แค่ชอบทำหน้าโหดไปหน่อย มันว่ามันก็เรียนโรงเรียนเดี๋ยวกับผม แต่ตอนม.5 ม.6 มันไม่ค่อยไปโรงเรียนเท่าไร แล้วมันก็เลยเล่าให้ฟังว่า ที่จริงมันรู้จักผมได้พักหนึ่งแล้ว เพราะว่าตอนวันวาเลนไทน์ปีที่ผมอยู่ม.5 ชมรมผม(ชมรมถ่ายภาพ) มีให้เขียนโปรการ์ดสารภาพรัก แล้วจะมีพี่ๆในชมรมคอยไปส่งให้ถึงมือคนที่เราสารภาพรักเค้า จำได้ว่า มีโปรการ์ดอันสุด เขียนว่า ส่งให้ พี่ทัต 5/7 ซึ้งไม่มีใครตรัสรู้ได้เลยว่า ทัต 5/7คือใคร? เพราะว่า เราบอกให้น้องๆเขียนชื่อจริง และชั้น ถ้ารู้จักเลขที่ หรือเลขประจำตัวก็ให้เขียนด้วย แต่นี่มีแค่ชื่อเล่น จากนั้นมันกลายเป็นหน้าที่ของผม ที่หาตัวไอ้ทัต กว่าจะว่าเจอมันก็ผ่านวาเลนไทน์ไปแล้ว
“ จริงอ่ะ ฮาว่ะ แล้วมึงได้เจอน้องคนนั้นป่ะ? ” ผมถามมันไป ก็เปิดประตูระเบียงไปด้วย เพราะมันว่าจะไปคุยกับมันต่อ แล้วก็นั่งรับลมไปด้วย
[ ไม่ว่ะ หายไปเลยรู้สึกจะชื่อวงๆ อะไรก็ไม่รู้ ]
“ อ๋อ จำได้แล้ว น้องมันเขียนว่า วงแหวนดาวเสาร์ กูคิดว่าน่าจะเป็นน้องดาวเสาร์”
พอพูดถึงดาว ผมเลยจะแหงานหน้าเพื่อมองดูดาวบนฟ้า แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความผิดหวัง แม้ว่าที่นี่จะเป็นชานเมือง แต่ก็ยังมองไม่เห็นดาวอยู่ดี เซ็งจริงๆ จู่ๆเสียงระยิบระยับก็เกิดขึ้นทางฝั่งขวามือของผม เลยอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ผมเจอกับระเบียงของห้องข้างๆ ชายร่างสูงจิบกาแฟจากแก้วสีใสที่น่าจะเป็นตัวทำให้มีแสงเข้าตาผมเมื่อกี้ ผมพยายามจะเพ่งมองดูเพื่อนบ้าน ดูเขาช่างเหม่อลอย และเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาหันมาแม้เป็นเพียงข้างๆ แต่ใบหน้านั่น มันตรึงอยู่ในหัวของผม มานาน
“ เฮียแกรม” ผมร้องขึ้นมาเบาๆด้วยความตกใจ คนในสายก็ถามอะไรผมไม่รู้ แต่ผมรู้ตัวอีกทีคือตัดสายเขาทิ้งไปแล้ว พร้อมกับตัวเองที่วิ่งโอลิมปิคเข้ามาในห้อง
เป็นไปไม่ได้น่า แกรมอยู่ห้องข้างๆเราจริงๆอ่ะ? ไม่น่าเชื่อเลย
-----------------------
talk to me...
หวัดค่ัะ วันนี้เป็นวันที่ 29 เมษา เรื่องนี้เปิดตอน 29 ก.พ. เป็นอะไรที่งดงามมาก เเฮะๆ 2เดือนพอดีเเล้วค่ะ ภัสขอบพระคุณ ทุกคนเป็นอย่างสูง(<<ทางการไป) คือเเบบว่า สองเดือน เเฟนคลับ 90 เม้น 231 วิว3263 โหวต 4 (โหวตน้อยอ่ะ) ไม่รู้ว่าสำหรับ ฟิคเรื่องนี้จะถือว่ามากหรือน้อยเพียงใด เเต่สำหรับภัส ถือเป็นการตอบรับที่ดีเลยค่ะ ^^
ยังไงก็ขอบคุณจริงๆ นะค่ะ
หวังว่าเราจะอยู่ด้วยกันนานๆ เเละมีเเฟนคลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีเม้นท์เยอะๆ วิวเยอะๆ เเละก็มีคนโหวตด้วยนะ ><
สองเดือนเเล้ว ที่เฮียเเกรมกับน้องเชล ได้อยู่กับทุกคนมา ส่วนเรื่องของโบจุฬา ก็จะเเต่งค่ะ เเต่เป็น ภาคสอง(ถ้าได้รับการตอบรับดีๆนะ)
หลายคนบอกว่า...เรื่องนี้ไม่ค่อยมีอะไร
ความจริงมันก็ไม่มีอะไรจริงๆเเหละ 
มันไม่ใช่ชีวิตรันทดเเบบ...โอชิน 
หรือรักในรอยเเค้นเเบบ....จำเลยรัก
รักที่ผิดหวังเเบบ... คู่กรรม
เเอบรักเพื่อน เเบบ...เพื่อนสนิท 
ไม่ใช่รักอมตะเเบบ..ไททานิค 
ไม่ใช่รักรุ่นพี่-รุ่นน้องเเบบ...สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก
ไม่ได้ดราม่าน่ารัก เสียสละเพื่อชาติเหมือน...ทวีภพ 
(กรี๊ดดด คุณหลวงง ><)
ไม่ใช่โรเเมนติกเหมือน..Home
ไม่ได้เป็นรักไม่ต้องการเวลาเเบบ..กวน มึน โฮ
เเต่เป็นรักในเเบบของเรา..
สุดท้าย.........บทสรุปของรักในเรื่องนี้มันจะเป็นไปในทางไหน เเต่เรื่องนี้จะทำให้ได้รู้ว่า 'ครั้งหนึ่ง เราเคยรักใคร จากหัวใจจริงๆ' มันจะเป็นอย่างไร
ฝากเรื่องนี้ให้อยู่กับทุกคนนานๆ หวังว่าเราจะรักกันจบ(อาจจะ)รวมเล่ม สาธุ
ลงชื่อ ลภัสรดา... (ภัส)
รักรี๊ดเดอร์ทุกคน..
ความคิดเห็น