YongSeo --------- Just say 'YES'

ลำดับตอนที่ #8 : Special YONGHWA‘s Part 2

 Special  YONGHWA‘s Part 2 

            ในเย็นวันหนึ่ง แม่เดินเข้ามาหาผมในห้องนอนแล้วสวมกอดผมไว้ ก่อนท่านจะบอกผมว่าท่านจะให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใคร อีกทั้งแม่คิดอะไรอยู่นะถึงให้ผมไปแต่งงานกับใครที่ไหนในเวลาอย่างนี้  ให้ผมแต่งงานทั้งๆที่ผมยังพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียวด้วยซ้ำไป แต่ทว่าเมื่อแม่เอารูปมาให้ผมดูและเอ่ยชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมามันก็ทำให้ผมแทบหยุดหายใจ ใบหน้าที่ถูกปั้นแต่งมาราวกับนางฟ้า เส้นผมยาวสยายที่ล้อมกรอบหน้ารูปไข่ของเธอ แก้มขาวนวล ดวงตากลมโตสดใส….นี่มันนางฟ้าในฝันของผมนี่นา!!! แม่บอกผมว่าเธอคือซอจูฮยอนผู้หญิงที่จะมาแต่งงานกับผม เพียงเท่านั้นผมก็ยอมรับการแต่งงานครั้งนี้อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้นะครับ แต่มันเป็นทางเดียวที่ผมจะได้ใกล้ชิดกับนางฟ้าของผมนี่นา…

            วันงานแต่งงาน มันเป็นอีกวันที่ผมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าทุกวัน ผมเป็นโรคชนิดหนึ่งคือถ้าตื่นเต้นมากๆผมจะต้องกินช็อกโกแลต ยิ่งกินเยอะมากเท่าไหร่มันจะยิ่งลดอาการตื่นเต้นลงได้อย่างน่าประหลาด ตอนที่ผมยืนรออยู่ในห้องบอลรูมตรงหน้าแท่นพิธีนั้น ผมอดที่จะจินตนาการถึงหญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์คนนั้นไม่ได้ เธอจะใส่มันออกมาสวยมากขนาดไหนกันนะ? และแล้วผมก็ได้คำตอบ เมื่อเธอเดินผ่านประตูไม้โอ๊คแกะสลักบานใหญ่ เคียงข้างเธอคือชายผู้เป็นบิดาของเธอ ในช่วงวินาทีนั้นผมไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลยและผมมองออกว่าเธอเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ผมเอื้อมมืออกไปสัมผัสมือเธออย่างแผ่วเบาเธอดูจะตกใจกับการกระทำของผมเล็กน้อย แน่หล่ะ! ก็คนไม่เคยเดทกันมาก่อน เพิ่งมาเห็นหน้ากันเอาจริงๆวันแต่งงาน เป็นผมถ้ามีใครมาจับมือผมแบบนี้ผมก็คงแอบกลัวอยู่ไม่น้อย แต่ทว่าเธอกลับส่งยิ้มหวานมาให้ผมก่อนจะเอื้อมมือมาวางทับบนฝ่ามือของผมช้าๆ ผู้หญิงตรงหน้าของผมนั้นดูแตกต่างจากภาพในความฝันของผมเล็กน้อย ในความฝันผมจะพบเธอได้เพียงแค่ช่วงเวลาที่ผมหลับ หากใกล้เวลาที่ผมจะตื่นหรือมีใครจะมาปลุกผม เธอก็จะต้องหายไป จากวันที่ผมเกิดอุบัติเหตุและเริ่มฝันถึงเธอคืนแรกนั้น เธอโผล่มาในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักว่าเธอเป็นใคร แต่ใช่ว่าผมจะนอนหลับแค่คืนนั้นคืนเดียวนี่นา คนเราทุกคนต่างก็ต้องนอนหลับกันทุกวันอยู่แล้ว ผมเลยสามารถเจอเธอในความฝันได้แทบทุกคืน ในแต่ละคืนเธอก็จะมานั่งคุยกับผม เล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับตัวเธอให้ผมฟัง และบอกผมถึงอนาคตของผมที่เธอรู้ แรกๆผมไม่เชื่อเธอหรอก แต่พอได้คุยกับเธอมันไม่น่าเบื่อเลยจริงๆนะ น้ำเสียงหวานๆที่พูดอย่างมีจังหวะจะโคนทำให้เรื่องราวบางเรื่องที่น่าเบื่อกลายเป็นน่าฟังขึ้นมาได้เลยทีเดียว ดังนั้นช่วงเวลาที่ผมได้พบเจอเธอในความฝันเมื่อตื่นขึ้นมาผมก็จะลงมือเขียนบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับนางฟ้าซอจูฮยอนวันละหน้าสองหน้า จนเวลาผ่านไปเกือบสามปี ผมมีสมุดบันทึกเกี่ยวกับเธอประมาณสองถึงสามเล่มซะแล้ว

            จนกระทั่งช่วงก่อนหน้าที่แม่จะมาบอกผมให้เตรียมตัวรับวันแต่งงานที่ใกล้เข้ามา ช่วงประมาณหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้าเธอไม่มาหาผมเลยสักคืน ผมอยากจะติดต่อเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเจอเธอในโลกแห่งความจริงได้ที่ไหน และแล้วเธอก็กลับมาหาผมในความฝันอีกครั้งก่อนวันงานแต่งงานเพียงแค่คืนเดียว

‘พี่ยงฮวาคะ ฉันมาแล้วค่ะ’

‘เธอหายไปไหนมาน่ะซอฮยอน’

‘ฉัน…มีธุระบางอย่างทีต้องเร่งมือทำให้เสร็จน่ะค่ะ พี่คิดถึงฉันหรอคะ’ หญิงสาวตรงหน้าแซวผมอย่างขบขันก่อนเธอจะหัวเราะออกมาเบาๆ

‘ก็ไม่ได้คิดถึงอะไรนักหรอก แค่สงสัยมากกว่าว่าเธอหายไปไหนมา’

‘ฉันไปไหนมาไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ฉันจะบอกพี่หรอกค่ะ’

‘…’

‘พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะคะพี่ยงฮวา’

‘พรุ่งนี้อย่างนั้นหรอ…’

‘ใช่แล้วค่ะ วันพรุ่งนี้ฉันจะกลายเป็นอีกคน’

‘…’

‘ฉันจะมาหาพี่วันนี้เพื่อบอกให้พี่จดจำเรื่องราวเกี่ยวกับฉันเอาไว้ แต่อย่าได้จดจำตัวตนของฉัน’

‘ทำไมพี่จะจดจำเธอไม่ได้หล่ะซอฮยอน เธอบอกพี่เองตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ว่าเธอคือคนที่พี่จะไม่มีวันลืม’ ผมแทบจับใจความในสิ่งที่เธอพูดออกมาไม่ได้ หมายความว่ายังไงนะว่าอย่าจดจำตัวตนของเธอ เธอเข้ามาผูกพันกับผมในโลกแห่งความฝัน แต่จู่ๆเธอก็หายไปแล้วกลับมาพร้อมกับบอกผมว่าอย่าได้จดจำเธออีกเลย ผมอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า การมาพูดกับผมอย่างนั้นมันก็เหมือนกับการตบหน้าผมแรงๆหนึ่งทีนั่นแหละซอจูฮยอน!

‘ใช่ค่ะฉันบอกพี่อย่างนั้น เพียงแต่ว่า…’

‘…’

‘พรุ่งนี้พี่จะได้รู้เองเมื่อได้เจอกับฉัน แต่สิ่งที่ฉันอยากบอกให้พี่เตรียมตัวรับมือกับมันก็คือ ตัวตนของฉันในโลกความจริงของพี่จะไม่เหมือนฉันที่อยู่ในโลกแห่งความฝันหรอกนะคะ’

‘เธอหมายความว่ายังไงน่ะ พี่งงไปหมดแล้ว’

‘ในตอนนี้พี่พูดคุยกับฉันได้อย่างคนปกติ แต่พี่จะได้รู้ว่าในโลกแห่งความจริงนั้น แม้แต่จะเรียกชื่อฉันพี่ยังไม่สามารถทำได้เลยค่ะ’

‘เธอกำลังทำให้พี่กลัวนะซอฮยอน’

‘ลืมฉัน…ที่อยู่ในโลกแห่งความฝัน แล้วถามหัวใจตัวเองดีๆว่าพร้อมจะเริ่มต้นความผูกพันครั้งใหม่กับฉัน…ในโลกความเป็นจริงรึเปล่า’

‘…’

‘ถ้าพี่ไม่กล้าที่จะพูดบางอย่างในวันพรุ่งนี้ เราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกอย่างแน่นอนค่ะ’ ภาพของเธอค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ เธอจะทิ้งผมไปพร้อมกับทิ้งคำพูดแสนกำกวมเอาไว้ให้ผมอย่างนี้ไม่ได้นะ อย่างน้อยๆเธอควรจะบอกผมถึงเหตุผลที่เธอหายไปบ้างสิ

‘เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งไปนะ…!’

‘พี่ต้องพูดมันให้ได้นะคะ ฉันจะรอฟังคำนั้น…พี่ต้องอดทนนะคะ พยายามเข้านะคะพี่ยงฮวา’

เธอจากไปแล้ว ตอนนี้ซอจูฮยอนได้หายไปจากห้องสีขาวสะอาดนี้แล้ว ในเมื่อเธอก็ออกไปจากความฝันของผมแล้ว แต่ทำไมผมยังไม่ตื่นอีกนะ? หรือเธอกำลังปล่อยให้ผมได้คิดทบทวนบางอย่างที่เธอต้องการจะสื่อสินะ เธอต้องการให้พี่รู้สึกอะไรอย่างนั้นหรือซอฮยอน…

เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ในความฝันครั้งแล้วครั้งเล่า มันก็ยังอดที่จะรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้นึกถึงไม่ได้ ในตอนนี้ ผมอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงของผมแล้ว นางฟ้าซอจูฮยอนที่แสนงดงามในความฝันของผมจากผมไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมได้พบเธอแล้วในโลกของความเป็นจริง เธอยืนอยู่เคียงข้างผมในฐานะว่าที่ภรรยาของผม ฝ่ามือเล็กๆของเธอที่ผมไม่สามารถสัมผัสได้ในความฝัน ในตอนนี้ผมสามารถสัมผัสมันได้และยังสัมผัสได้ถึงเส้นชีพจรที่เต้นอย่างเป็นจังหวะอยู่ภายใต้ผิวขาวนวลของเธอ นั่นมันเป็นเครื่องยืนยันได้ดีทีเดียวว่า

…เธอมีตัวตนจริงๆ…

‘หากไม่มีผู้ใดคัดค้าน พ่อจะขอดำเนินพิธีต่อไป บัดนี้พวกเจ้าทั้งสองต่างก็มีความมั่นใจในความรักที่บริสุทธิ์ของกันและกันแล้ว พ่ออยากจะถามว่า จองยงฮวา ลูกจะยอมรับผู้หญิงคนนี้ ซอจูฮยอน เป็นภรรยาเพื่ออยู่เคียงคู่ ร่วมทุกข์ ร่วมสุขในทุกช่วงเวลาของลูกหรือไม่…’ ตอนที่ได้ยินบาทหลวงพูดคำถามนี้ออกมา หัวใจของผมเต้นโครมครามอยู่ภายใต้ทักซิโดสีขาวเรียบหรู ผมจะพูดมันออกมาได้ยังไงล่ะก็ในโลกแห่งความจริง ตั้งแต่ฟื้นจากอุบัติเหตุครั้งนั้นขึ้นมาผมก็พูดไม่ได้นี่นา!

‘บาทหลวงครับ!’ ผมหันไปมองและได้เห็นมินฮยอกยืนขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน ใช่สิครับ ก็คนภายนอกไม่มีใครรู้ว่าผมไม่สามารถพูดได้ ทุกคนคิดว่าผมหายเป็นปกติแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ฟื้นขึ้นมา จะมีก็แต่คนที่สนิทกับเราไม่กี่คนเท่านั้นที่รับรู้ว่าผมยังไม่ปกติ

‘ลูกมีอะไรจะพูดอย่างนั้นหรือ?’

‘ผมแค่…’

‘…’ นี่มันงานแต่งงานของผมนี่นา แค่พูดเอง เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วผมต้องทำให้ได้สิ ผมหันหน้าไปสบตามินฮยอกเป็นสัญญาณบอกให้เขานั่งลงก่อนจะคิดหาวิธีต่อไปว่าผมจะพูดออกมาได้ยังไง ตอนนี้ในหัวของผมมันเต็มไปด้วยคำว่า ‘รับครับ’ ไปหมดแล้ว แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าจะพูดมันออกมาได้ยังไง ผมไม่สามารถทำมันได้จริงๆ ให้ตาย…

‘ไม่มีอะไรแล้วครับผม เชิญทำพิธีต่อได้เลย’

‘ว่ายังไงลูก จะยอมรับหรือไม่…’

‘…’ ในช่วงวินาทีระทึกใจนั่นเอง เธอบีบมือผมเบาๆคล้ายจะให้กำลังใจผม และผมก็ได้ยินเสียงของเธอดังเข้ามาในความคิด ได้โปรดพูดมันออกมาให้ได้เถอะนะ…พี่ต้องทำได้สิ พี่ยงฮวา…

เธอเองก็กำลังให้กำลังใจผมอยู่ใช่มั๊ย ผมต้องพูดมันให้ได้สิจริงมั๊ย…ผมต้องทำได้สิ!

‘…’

‘…ผมรับครับ’ เมื่อผมเอ่ยคำตอบออกไปราวกับว่าทุกส่วนในร่างกายมันปั่นป่วนไปหมด ลำคอผมเต้นตุบๆๆราวกับไม่เคยได้ขยับเส้นเสียง เสียงโห่ร้องอย่างดีใจดังขึ้นมาระลอกหนึ่ง ผมรู้สึกดีที่สามารถทำมันได้ในที่สุด

            นี่คือสิ่งที่พี่ต้องทำให้ได้ในชีวิตจริงใช่มั๊ยซอฮยอน เธอต้องการจะสื่อว่าพี่ต้องพูดคำๆนั้นออกมาอย่างนั้นสินะ ตอนนี้พี่พูดออกไปแล้วนะ เธอพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับพี่ในโลกแห่งความจริงนี้รึเปล่า เธอจะยอมรับที่พี่เป็นแบบนี้ในโลกแห่งความจริงนี้ได้รึเปล่า…พี่ก็แค่แอบหวังเล็กๆว่าเธอเองก็คงไม่ได้รังเกียจพี่นะ

‘ฉัน…รับค่ะ’ และเมื่อเธอเอ่ยคำตอบออกมา ราวกับผมได้ถูกปลดพันธนาการจากทุกสิ่งทุกอย่างที่ผูกมัดผมเอาไว้ ผมสวมแหวนให้เธอช้าๆก่อนจะก้มลงประทับรอยจูบลงไปบนแหวนเงินวงสวยบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างแผ่วเบา

‘พี่คะ ปกติแล้วคนที่แต่งงานกันเขาจะทำบางอย่างเมื่อตอนที่บาทหลวงพูดจบนะคะ’

‘…’

‘…พี่จะจูบฉันไหม ?’ วินาทีที่ผมได้ยินสิ่งที่เธอถามออกมานั้น หัวใจของผมยิ่งสูบฉีดเลือกเร็วขึ้นยิ่งกว่าเก่า ตอนนี้ผมปรารถนาที่จะได้ช็อกโกแลตกล่องโตๆมากินจริงๆเลย ให้ตาย…ผมตื่นเต้นมากจริงๆนะครับตอนนั้นน่ะ  เธอถามคำถามแบบนี้ออกมาได้ยังไงนะ ผมเข้าใจว่าเธอคงจะสื่อว่าถ้าผมไม่จูบเธอ เธอจะได้เดินไปหาญาติผู้ใหญ่ของเธอ แต่คนอย่างผมหรอจะปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดไปได้ง่ายๆน่ะ J

‘ถ้าพี่จะไม่จูบฉัน ฉันจะได้…อุ๊บ!’ ผมไม่รอให้เธอปฏิเสธผมได้หรอก และแน่นอนผมเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะจูบเธอด้วยเหมือนกัน

‘…’ ผมจูบเธออย่างแผ่วเบาหากแต่ว่าเนิ่นนานและหนักแน่น ผู้คนต่างส่งเสียงโห่ร้องดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมจูบเธอ และเมื่อผมได้มองหน้าเธอชัดๆอีกครั้งหลังจากที่ผมจู่โจมจูบเธอไปนั้น ภาพที่เห็นมันทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ เธอเขินผมราวกับว่ามันเป็นจูบแรกของเธออย่างนั้นแหละ…

ไม่จริงน่ะ! อย่าว่าผมเป็นจูบแรกของเธอนะ?

ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกก็ว่าได้เลยหล่ะ

 "-------------------------------------------------------------

Talk with writer :


 

อันยองงงงงง หวานคัมแบ๊กอะเกน คึคึคึ~

ไม่อยากจะสารภาพ ตอนนี้ปั่นรวดเดียวจบภายในวันเดียวจริงๆนะ

แต่เป็นการปั่นที่หวานกลั่นกรองแล้ว ไม่ต้องห่วง นิยายไม่มีคุณภาพหวานไม่เอาลงแน่นอน

(ตัดสินใจเรียกแทนตัวเองว่าหวานเลยละกันค่ะ จะได้ดูสนิทสนม 5555
หวานอายุ 16ปีนะคะ เป็นพี่เป็นน้องเป็นเพื่อนกับใคร ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ)

พาร์ทนี้เป็นสเปเชี่ยลของพี่ยงพาร์ท2นะคะ ที่หวานแยกออกมาอย่างนี้

เพราะอยากให้ทุกคนได้เห็นถึงมุมมองของพี่ยงบ้าง

บางฉากบางตอนเรารู้แค่ว่าน้องซอรู้สึกยังไง แต่เราไม่รู้นี่นาว่าพี่ยงรู้สึกยังไงบ้าง ถูกป่ะ?

ในตอนนี้ก็เลยยกใจให้จองยงฮวาไปเลยเต็มๆ > <

หวานแต่งเองก็รู้สึกเขินเอง55555

ยังไงก็ฝากฟิคยงซอเรื่อง Just say ‘Yes’ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจกันอย่างล้นหลาม

หวานรู้สึกอยากรีไรท์ตอนที่5 จัง รู้สึกว่าตัวเองรีบรวบรัดเกินไปยังไงก็ไม่รู้

แต่เอาเถอะเรื่องมันผ่านไปแล้วยังไงก็หวังว่าตอนนี้จะช่วยกู้หน้าพี่ยงคืนมาได้นะคะ

เนื้อเรื่องหวานมากถึงมากที่สุด อย่าถือสากันเลยนะคะ

ก็ไรท์เตอร์เรื่องนี้ชื่อ ‘หวาน’ นี่นา J

เจอกันตอนหน้าในเร็วๆนี้ ดูแลตัวเองด้วยนะคะช่วงนี้อากาศหนาวมาก

ถ้าบ้านใครน้ำท่วมก็ขอให้น้ำรีบลดนะคะ จะได้อ่านฟิคของหวานได้มีความสุขอย่างเต็มที่

รักคุณมากนะมายรีดเดอร์ จุ๊บๆ -3-

ไอแอมพีเอสสึ