[Fic SJ] อลวนรัก หอพักสุดเพี้ยน (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : แฟนกันวันที่ 1_100%

Chapter8 : แฟนกันวันที่ 1

 

 

 

 

 

                เช้าวันใหม่กับการเปิดเรียนในวันแรกของสัปดาห์หลังจากที่ใช้เวลาไปกับวันหยุดทั้งสองวันเต็ม วันนี้ดูเหมือนว่าบรรยากาศในห้องพัก 1347 จะแปลกไปซักนิด ไม่มีเสียงของคนช่างพูดที่สมควรจะพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตั้งแต่เช้า คงเป็นเพราะว่าในหัวสมองกำลังคิดเรื่องบางเรื่องอยู่ ซึ่งก็ไม่ต่างกันนักกับรูมเมทตัวสูงที่หัวตอนนี้มีแต่เรื่องคำสั่งของคิงอีทึกเต็มไปหมด

 

                “จะไปพร้อมกันมั้ย” คยูฮยอนถามซองมินเสียงเรียบโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมอง คนโดนทักสะดุ้งตัวโหยงก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินตามคยูฮยอนออกมาจากห้อง

 

                เสียงของเหล่านักศึกษาที่ต่างกำลังเตรียมตัวเพื่อไปเรียนดังกระจายไปตามส่วนต่างๆของตัวอาคาร แต่เสียงระหว่างช่องว่างของรูมเมททั้งสองกลับเงียบกริบ จนกระทั่งทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่ทางเดินระหว่างบันไดกับลิฟต์

 

                “ซองมิน คยูฮยอน รอด้วยสิ!!” เสียงคุ้นหูร้องทักขึ้นมาจากด้านหลัง ทำเอาคนถูกเรียกหันขวับไปมองในทันที แล้วก็ทำเอาหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเสียงนั้นเป็นคนที่ไม่อยากจะเจอจริงๆ

 

                “กำลังจะไปเรียนใช่มั้ย งั้นไปพร้อมกันเลย” อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสก่อนจะเดินนำเข้าลิฟต์ที่เพิ่งออกไปเป็นคนแรก

 

                ทั้งคยูฮยอนและซองมินนิ่งเงียบไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรเลยแม้แต่น้อยเพราะไม่รู้ว่าอีทึกจะจำเรื่องที่สั่งตอนเป็นคิงได้หรือเปล่า เลยเลือกที่จะเงียบดีกว่า

 

                “ดูเหมือนอีทึกจะจำไม่ได้นะ” คังอินเดินเข้ามากระซิบให้คยูฮยอนกับซองมินได้ยินแค่สองคน ยิ้มบางๆให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์ ตั้งแต่เช้ามาเขาก็ไม่ได้ยินอีทึกพูดถึงเรื่องเกมคิงที่เล่นกันเมื่อวันหยุดที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อยเลยคิดว่าอีทึกคงจะลืมมันไปแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นให้เพื่อนๆที่ต้องมารับชะตากรรมความเมาของอีทึกด้วย

               

                ได้ฟังแบบนี้คยูฮยอนกับซองมินก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเป็นกอง ก่อนจะเดินตามเข้าไปในลิฟต์ ไม่นานประตูก็เปิดออกเมื่อพวกเขาลงมาถึงชั้นหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย อีทึกเป็นคนเดินนำอีกตามเคย

 

                วีรกรรมที่พวกเขาได้ไปทำเอาไว้ทำให้คยูฮยอนกับซองมินก้มหน้าเดินตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าจะมีคนไหนที่จำพวกเขาได้บ้างถึงแม้ว่าจะแสดงความรักโชว์เพื่อนร่วมหอไปไม่กี่ห้องก็ตาม

 

                “อ้าว! คุณสองคนนี่เอง!” เสียงหนึ่งร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อกลุ่มของพวกเขาเดินผ่าน

 

ซองมินเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วก็ต้องรีบยกกระเป๋าขึ้นมาบังหน้า ไม่ต่างกับคยูฮยอนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาแล้วหันไปทางอื่น เพราะคนที่ทักนั้นดันเป็นคนที่พักอยู่ชั้นห้า คนที่เขาทั้งสองคนจูบโชว์ไปแบบไม่อายฟ้าอายดินเลยทีเดียว

 

คังอินมองสภาพของเพื่อนร่วมกลุ่มแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะหันไปมองคนที่ทักพอพ้นสายตาอีทึกได้คังอินก็ทำท่าจุ๊ปากเพื่อไม่ให้คนๆนี้พูดอะไรออกมาแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

 

“เอ๊ะ! รู้จักพวกเราด้วยเหรอครับ” อีทึกร้องถามสีหน้าสงสัย

 

“อ้าว! ก็วันนั้นพวกคุณมาเคาะประตูห้องผมไม่ใช่เหรอครับ แล้วคุณสองคนนั้นน่ะยังมาจูบกันหน้าห้องผมแถมยังบอกว่าคบกันแล้วด้วย” พูดออกมายิ้มๆก่อนจะปิดท้ายด้วยการหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของคยูฮยอนกับซองมินแต่ที่จริงเขาก็รู้อยู่ว่ามันเป็นเกมแต่รู้สึกว่าทั้งคู่น่ารักดีเลยแซวออกไป

 

“มันก็แค่เกมน่ะครับ” คังอินออกปากแก้ต่างให้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะท่าทางครุ่นคิดของอีทึกนั้นทำให้รู้สึกถึงรางไม่ดีขึ้นมาซะแล้ว

 

“ฉะ...ฉันไปเรียนก่อนนะ” ซองมินพูดตะกุกตะกักทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไป แต่เท้าที่กำลังจะก้าวเดินกลับต้องหยุดชะงักเมื่ออีทึกหันมามอง

 

“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวก่อนสิ....ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยเตือนความจำ” พูดเสียงเข้มกับซองมินก่อนจะหันไปขอบคุณเพื่อนร่วมหอที่อุตส่าห์ช่วยเตือนความจำให้เขา ไม่งั้นตลอดหนึ่งอาทิตย์นี้คงไม่มีอะไรๆสนุกๆทำแน่

 

“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวนะครับ ขอให้รักกันนานๆนะครับ” ก่อนไปก็ยังไม่วายพูดแซว ทำเอาซองมินแทบอยากจะมุดดินหนี ส่วนคยูฮยอนก็ได้แต่ยืนระงับอารมณ์รอรับชะตากรรม

 

“ทำไมนายไม่เตือนฉันล่ะคังอิน” ก่อนจะจัดการกับเหยื่อทั้งสองอีทึกก็หันมาโวยวายใส่คังอินซะก่อน โทษฐานไม่ช่วยเตือนความจำ

 

“เอ่อ...คือ...” คังอินได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ เหตุผลหนึ่งคือไม่อยากให้คยูฮยอนกับซองมินต้องเดือดร้อนกับคำสั่งของอีทึก แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือเขาไม่อยากนึกถึงนางฟ้าที่กินโซจูเข้าไปจนกลายร่างเป็นปีศาจแบบนั้น

 

“ฮ่า~ ช่างมันเถอะ....ว่าแต่นายสองคนเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่จับมือกันล่ะ” บอกปัดคังอินไปก่อนจะหันมาสนใจอีกคู่แทน อีทึกชี้นิ้วไปที่มือของคยูฮยอนกับซองมินก่อนจะเริ่มออกคำสั่ง

 

“จับมือกันเร็วๆสิ แล้วนายก็ต้องไปส่งซองมินที่คณะด้วยนะ และตอนกลางวันก็ต้องพาไปกินข้าวด้วย” ออกคำสั่งไปริมฝีปากก็เผยยิ้มออกไปอย่างมีความสุข

 

คยูฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือซองมินเอาไว้ทำเอาใบหน้าขาวๆนั้นร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

 

ซองมินก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา เขารู้สึกเขินคยูฮยอนจริงๆ ถ้าเกิดคยูฮยอนไม่ชอบแล้วต้องมาทำแบบนี้กับเขาคงรู้สึกอึดอัดมากแน่ๆ

 

“ทีนี้ก็เดินไปด้วยกันเลยนะ ฉันจะยืนมองจนกว่านายสองคนจะเดินลับตาไป” อีทึกออกคำสั่งอีกครั้ง

 

“ให้ตายสิ” คยูฮยอนบ่นออกมาเบาๆ แต่มันก็ทำให้คนซองมินได้ยินอย่างชัดเจน คยูฮยอนกระชับมือและกระตุกมือที่กุมอยู่เบาๆ ก่อนจะเริ่มออกเดิน

 

ซองมินเดินก้มหน้าตามไปอย่างเงียบๆ แต่กลับโดนคยูฮยอนดึงให้ขึ้นมาเดินข้างๆกัน  ใบหน้าหวานจึงเงยหน้าขึ้นไปมองแต่อีกคนที่เอาแต่มองตรงไปข้างหน้า ซองมินจึงต้องก้มหน้าลงอย่างเดิม

 

“พอไปถึงก็บอกลากันหวานๆด้วยน้า!! แล้วผมจะมารับตอนเที่ยงนะครับ!!” เสียงแว่วๆของอีทึกตะโกนมาหลังจากที่เดินออกมาได้ซักพัก

 

ได้ยินแบบนี้ซองมินยิ่งเกิดอาการหน้าแดง เพราะถ้าเกิดคยูฮยอนพูดออกมาจริงๆแล้วเขาจะทำยังไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

 

 

“นายก็ไปแกล้งเพื่อนได้นะอีทึก” คังอินออกปากเตือนเล็กน้อยกับความรักสนุกเกินไปของอีทึก

 

“อย่าคิดมากเลยน่า บางทีสองคนนั้นอาจจะซัมติงกันจริงๆก็ได้ใครจะไปรู้ และฉันนี่แหละจะเป็นสื่อกลางช่วยผลักดันหัวใจของสองคนนี้ให้มาสปาร์คกันเอง” พูดจบก็หัวเราะชอบใจกับความคิดของตัวเอง คังอินเลยได้แต่ส่ายหน้าอีกครั้ง สงสัยธาตุแท้ของอีทึกจะเปิดเผยออกมาแบบกู่ไม่กลับซะแล้วตั้งแต่ดื่มโซจูเข้าไปวันนั้น ไม่น่าเลยจริงๆ

 

 

 

 

                คยูฮยอนมาส่งซองมินถึงหน้าคณะตามคำสั่งก่อนจะมุ่งหน้าไปยังคณะของตัวเอง เพียงแต่ไม่ได้พูดตามคำพูดของอีทึกก็เท่านั้น

 

                “มาส่งถึงคณะเลยเหรอ” เรียวอุกที่เพิ่งเดินมาถึงเห็นคยูฮยอนเพิ่งออกไปจึงถามขึ้นแล้วยิ้มบางๆไปให้

 

                “อืมๆ ก็อีทึกน่ะสิ” พยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับโยนความผิดไปให้อีทึกที่ดันมาจำคำสั่งเพี้ยนๆของตัวเองได้ซะอย่างนั้น

 

                “งั้นหนึ่งอาทิตย์นี้นายก็ไม่โสดแล้วล่ะสิ” เรียวอุกหัวเราะเบาๆเมื่อพูดจบ ทำเอาซองมินอมลมจนแก้มป่องเมื่อได้ฟัง

 

                “อย่าแซวสิ”

 

                “ล้อเล่นน่า...ซองมิน กลางวันนี้เราไปกินข้าวกับฮยอกแจแล้วก็ดงแฮกันนะ ฉันนัดไว้แล้ว” เรียวอุกชวนคุยระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินเข้าไปในตัวอาคาร เมื่อกี้เขาก็เพิ่งแยกกับดงแฮกับฮยอกแจที่โรงอาหาร กลางวันนี่เลยนัดไปทานข้าวด้วยกันอีก

 

                “เอ่อ...อ่ะ อืม” ลังเลซักพักซองมินจึงตอบตกลง เพราะเขาคิดว่าคยูฮยอนคงไม่มารับอย่างที่อีทึกบอกไว้จริงๆ ที่ต้องเล่นเป็นแฟนกันก็คงเฉพาะต่อหน้าอีทึกเท่านั้น

 

                “งั้นเจอกันตอนเที่ยงนะ ฉันไปแล้ว” ยกมือขึ้นโบกไปมาก่อนที่เรียวอุกจะเดินไปยังห้องเรียนของตัวเอง

 

                ซองมินยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมซักพักก่อนจะเริ่มออกเดินไปยังห้องเรียนของตัวเองบ้าง ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องของคยูฮยอนเต็มไปหมด แล้วตอนเที่ยงคยูฮยอนจะมารับเขาจริงๆมั้ยล่ะเนี่ย

 

 

 

 

                การเรียนการสอนในครึ่งวันแรกจบลงไปเรียบร้อยแล้ว โรงอาหารในช่วงพักกลางวันนั้นคึกคักเป็นอย่างมาก สุดท้ายแล้วซองมินก็มานั่งอยู่กับเรียกอุก ดงแฮและฮยอกแจจนได้ เพราะไม่อยู่รอลุ้นว่าคยูฮยอนจะมารับเขาจริงๆมั้ย เพราะถ้าเกิดคยูฮยอนไม่มารับจริงๆเขาไม่รอเก้อเลยเหรอ

 

                “ตกลงนายกับคยูฮยอนต้องเป็นแฟนกันจริงๆใช่มั้ย แต่ดูท่าทางน่าจะเป็นคู่รักที่หวานนะ” ดงแฮเริ่มบทสนทนาระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังรับประทานอาหารเที่ยงอยู่ พูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ พอนึกถึงตอนที่ซองมินกับคยูฮยอนจูบกันทีไรเขาก็เขินแทนทุกที

 

                 “มันก็แค่เกม นายอย่ามาแซวได้มั้ย” ซองมินจิ้มอาหารเข้าปากก่อนจะบอกกลับไปด้วยสายตาเคืองๆ ไม่รู้ทำไมอีทึกต้องจำได้ ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายแบบนี้

 

                “แต่เกมวันนั้นเขาให้แค่หอมแก้มเองนะ” พูดจบดงแฮก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม ส่วนคนอื่นก็ได้แค่ฟังแล้วนั่งอมยิ้มตาม ดงแฮนี่ช่างแซวจริงๆ ดูสิ ทำเอาซองมินหน้าแดงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

                “ทำเป็นพูดไปเหอะดงแฮ แล้วนายกับคิบอมล่ะ ออดอ้อนกันขนาดนั้น คบกันอยู่ใช่มั้ย” เมื่อได้โอกาสซองมินจึงตอกกลับไปบ้าง เขาสังเกตมาหลายทีแล้วว่าคู่นี้มันต้องมีซัมติงกันแน่ๆ

 

                เรียวอุกกับฮยอกแจที่นั่งฟังอยู่ด้วยพยักหน้าเห็นด้วยกับคำถามนี้ของซองมิน เพราะไม่ว่าใครก็สังเกตเห็นกันทั้งนั้นว่าคู่นี้มีอะไรแปลกๆ

 

                “พูดอะไรของนาย ฉันกับคิบอมก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละ” ดงแฮตอบออกมาหน้าตาใสซื่ออย่างคนที่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เขากับคิบอมก็เป็นแค่รูมเมท ก็แค่เพื่อนกันเท่านั้น

 

                “คนเป็นเพื่อนกันเขาต้องทำท่าออดอ้อนกันด้วยหรือไง ทำไมนายต้องอ้อนให้คิบอมมาส่งที่คณะทุกเช้า แล้วทำไมนายต้องทำตัวติดคิบอมด้วย บางทีนายอาจจะคิดกับคิบอมแค่เพื่อน แต่สิ่งที่นายทำไปน่ะ ถามคิบอมหรือยังว่าเขาคิดยังไงกับนาย” ซองมินพูดไปตามความรู้สึกของตัวเอง เขารู้อยู่ว่าดงแฮเป็นคนขี้อ้อน ชอบอ้อนคนอื่นไปทั่ว แถมคนน่ารักๆ อย่างดงแฮโดนอ้อนบ่อยๆ มันก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างล่ะ

 

                “พูดบ้าอะไรของนายน่ะซองมิน คิบอมไม่คิดอะไรหรอก....ฉันไม่คุยกับพวกนายแล้ว” พูดจบดงแฮก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตัวเองไป เป็นไปไม่ได้หรอกที่คิบอมจะคิดกับเขาเกินเพื่อน เพราะนั่นมันก็เป็นนิสัยของเขา และคิบอมก็รู้ดี

 

                “ก็ขอให้เป็นอย่างที่นายบอกแล้วกัน” ซองมินบอกก่อนจะลงมือทานอาหารของตัวเองต่อ

 

                หลังจากนั้นหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปตามเรื่องราวที่ได้ยินหรือได้ฟัง ต่างคนก็ต่างยกมาพูดเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันดูเงียบจนเกินไป จนกระทั่งได้เวลาเข้าเรียน ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปยังตึกคณะของตัวเอง


                                                                  ----------------------50%----------------------

ซองมินกับเรียวอุกเดินมาจนถึงหน้าตึกคณะของตัวเอง ท่าทางของซองมินที่เหมือนมองหาใครซักคน ทำให้เรียวอุกอดที่จะถามไม่ได้

 

                “มองหาใครเหรอซองมิน”

 

                “ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เราไปกันเถอะ” ส่ายหน้ารัวเป็นการปฏิเสธก่อนจะยิ้มบางๆ รีบเข้าไปคว้าข้อมือเรียวอุกเดินนำเข้าไปในตึกเรียนทันที

 

                เดินเข้ามาด้านในได้พักหนึ่งซองมินก็ไม่วายหันไปมองด้านหน้าตึกเรียนอีกครั้ง เขาคงคิดถูกแล้วนะที่ไปทานข้างกลางวันกับเพื่อนๆ เพราะคยูฮยอนคงไม่ได้มารอจริงๆ

 

 

 

 

                กลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วที่ทุกวันจะเห็นผู้ชายหน้าตาดีนามว่าคิมคิบอมมายืนไปรับไปส่งรูมเมทตัวเล็กที่หน้าตึกคณะ และไม่นานบุคคลที่รอคอยก็ออกมา

 

                “หวัดดีคิบอม” ดงแฮทักทายเสียงร่าเริงก่อนจะยิ้มสดใสไปให้ แต่เมื่อคิบอมยิ้มกลับมา ดงแฮยิ้มแหยๆก่อนจะหุบยิ้มไป เพราะเรื่องที่ซองมินพูดเมื่อตอนกลางวันมันเข้ามารบกวนจิตใจอีกแล้ว

 

                “เป็นอะไรหรือเปล่า” คิบอมเอ่ยถามเมื่อเห็นดงแฮทำท่าทางแปลกๆ ท่าเป็นปกติคงเอาแต่พูดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ ชวนไปกินนู้นกินนี้ หรืออ้อนให้พาไปเดินเล่น แต่วันนี้กลับเงียบ

 

                “เปล่าหรอก...เอ่อ คือ...คิบอม” ส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่างออกมา แต่กลับเงียบไปซะดื้อๆ

 

                “หืม” เลิกคิ้วกลับไปให้เป็นเชิงสงสัย วันนี้มาแปลก เป็นอะไรของเขา

 

                “คือ...คือ...” ดงแฮยังคงลังเลไม่รู้ว่าจะพูดออกไปดีมั้ย เขาอยากจะถามออกไปตรงๆเลยว่าตอนนี้คิบอมคิดกับเขายังไง จะคิดเกินเพื่อนอย่างที่ซองมินบอกหรือเปล่า แต่ถ้าคิบอมคิดอย่างที่ซองมินบอกจริงๆ แล้วเขาจะทำยังไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง

 

                “อยากจะพูดอะไร” คิบอมถามออกมาเสียงเรียบ ฟังดูแล้วเหมือนกับว่าคิบอมว่าคงจะรำคาญดงแฮเข้าแล้วที่ทำท่าอึกอักไม่ยอมบอกเสียที

 

                “เอ่อ...คือ ตอนนี้นายคิดยังไงกับฉันเหรอคิบอม....นายชอบฉันหรือเปล่า” ในที่สุดดงแฮก็ตัดสินใจถามออกไป

 

                และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือรอยยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดงแฮคาดเดาไม่ออกว่าคิบอมอยากจะสื่อความหมายอะไร อาจจะหมายความว่า ‘ใช่แล้วดงแฮ ฉันชอบนาย ฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อน’ หรืออาจจะหมายความว่า ‘ถามบ้าอะไรของนายน่ะดงแฮ ฉันคิดกับนายก็แค่เพื่อนเท่านั้น’

 

                ดวงตาใสแป๋วของดงแฮจ้องคิบอมเขม็งเหมือนต้องการคำตอบโดยเร็วที่สุด แต่พอคิบอมจะขยับปากพูด เจ้าเด็กบ๊องก็ดันขัดขึ้นมาซะอย่างนั้น

 

                “ฮ่าๆๆๆ ฉันนี่ก็ถามอะไรบ้าๆเนอะ เราเป็นเพื่อนกันนายจะคิดอะไรกับฉันได้ล่ะนอกจากเพื่อน อีกอย่างเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน จะมาชอบผู้ชายเหมือนกันได้ยังไง จริงมั้ย” ดงแฮหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนคำถามบ้าๆที่ตัวเองถามออกไป ก่อนจะพูดอธิบายเหตุผลต่างๆนานาออกมายาวยืด ไม่ได้ดูเลยว่าตอนนี้คิบอมมีสีหน้ายังไง

 

                “อืม” คิบอมตอบออกมาแค่สั้นๆ รอยยิ้มที่เคยมีตอนแรกนั้นหุบลงเป็นที่เรียบร้อยตั้งแต่ตอนดงแฮพูดขัดตน จริงๆแล้วเขาก็อยากจะบอกดงแฮเหมือนกันว่าเขาคิดยังไง ตอนนี้มันอาจจะไม่ใช่ความรักอย่างที่คนรักมีให้กัน แต่ตอนนี้เขามีความรู้สึกดีๆให้กับดงแฮ ถึงจะบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นมากกว่าเพื่อนหรือเปล่าก็ตาม

 

                จบบทสนทนานี้ดงแฮก็ไม่รู้ว่าจะชวนคิบอมคุยเรื่องอะไรต่อดี เขานี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ ทั้งที่คิบอมกำลังจะตอบแต่ดันพูดแทรก และเมื่อดูจากสีหน้าคิบอมแล้วอาจจะไม่พอใจเขาอยู่ก็ได้ที่ทำแบบนี้ แล้วเขาควรจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใครดีล่ะ ลีทงแฮคนนี้กลุ้ม!

 

 

 

 

                “แฟนนายมารออยู่นั่นแล้วซองมิน” เพียงแค่เดินพ้นประตูของตึกเรียนออกมาเรียวอุกก็พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นคยูฮยอนยืนอยู่ข้างหน้าตึก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามารอใคร

 

                “นายอย่าแกล้งแซวฉันสิเรียวอุก ให้ตายเมื่อไหร่จะครบหนึ่งอาทิตย์ซักที” ร้องบอกเพื่อนด้วยท่าทางเขินๆ ก่อนจะบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ถ้าโดนแซวแบบนี้ทุกวันๆ เขาคงต้องหวั่นไหวเข้าซักวันแน่

 

                “งั้นฉันไปก่อนนะ ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัว” พูดจบเรียวอุกก็แยกตัวออกไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้ซองมินรั้งเอาไว้ อยู่เป็นก้างขวางคอคนเป็นแฟนกันน่ะมันบาป

 

                “เลิกเรียนแล้วเหรอ” ซองมินเดินเข้าไปหาคยูฮยอนที่ยืนหันหลังให้อยู่ ประโยคที่ถามออกไปนั้นเหมือนมันสิ้นคิดสิ้นดี แต่เพราะเขาไม่รู้จะทักอะไรออกไป ตอนนี้ในหัวสมองมันโล่งไปหมด

 

                “อืม....จะกลับหอเลยหรืออยากจะไปไหนมั้ย”พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะถามต่อ ทำเอาคนฟังเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ถามเหมือนจะพาไปเที่ยวไหนอย่างนั้นแหละ

 

                 จบคำถามของคยูฮยอนต่างคนก็ต่างเงียบ ต่างคนก็ต่างคิดกันไปคนละแบบ ซองมินนั้นดูเหมือนจะเพ้อกับคำพูดของคยูฮยอนไปเรียบร้อยแล้ว เพราะไม่คิดว่าคยูฮยอนจะเล่นบทบาทคนเป็นแฟนกันให้มันเหมือนขนาดนี้ แต่ในทางกลับกันสิ่งที่คยูฮยอนได้พูดไปนั้นล้วนเป็นคำสั่งและข้อปฏิบัติของอีทึก เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีอีทึกมาดักรอเขาที่หน้าคณะแล้วก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ ซึ่งในนั้นคือสิ่งที่เขาต้องปฏิบัติกับซองมินระหว่างที่เป็นแฟนกัน

 

                “ว่าไง” คยูฮยอนถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าซองมินยังคงเงียบ ที่จริงในข้อปฏิบัติของคิงอีทึกเขียนไว้ว่าต้องพาแฟนไปทานดินเนอร์สุดหรู แต่เขาคงต้องขอถามความเห็นจากซองมินก่อน เพราะถ้าอีกคนไม่ไปเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับ หรือจะเรียกว่าเอาตัวรอดไว้ก่อนก็ได้ คนไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆแล้วมาให้มาทำอะไรแบบนี้มันเลยวางตัวไม่ค่อยถูก

 

                “แล้วจะไปไหนล่ะ ไปกินข้าวเย็นเหรอ” ซองมินถามกลับมาหน้าตาใสซื่อ ถ้าต้องไปกินข้าวกันสองต่อสองจริงๆ จะเรียกว่าเดทได้หรือเปล่านะ

 

                “อืม จะไปมั้ย”

 

                “ไปสิ หิวจะตายอยู่แล้ว”

 

                “จะไปร้านไหนดี”

 

                “เอาเป็นร้านข้างมหาลัยนี่ก็ได้”

 

                เมื่อได้ข้อสรุป คยูฮยอนก็คว้ามือซองมินมากุมไว้ก่อนจะเดินนำหน้าไป ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในข้อปฏิบัติของอีทึก ไปไหนต้องเดินจับมือกัน ทั้งที่จริงๆแล้วไม่ได้อยู่ต่อหน้าอีทึกก็ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่คยูฮยอนกลับเลือกที่จะทำมัน

 

                ซองมินที่เดินตามหลังเอาแต่มองมือที่กุมกันอยู่ มันให้ความรู้สึกที่หลากหลายอย่างบอกไม่ถูก ทั้งอบอุ่นปลอดภัย และตอนนี้เขาก็รู้สึกดีมากๆ

 

                “ขึ้นมาเดินข้างกันสิ” คยูฮยอนหันไปบอกพร้อมกับออกแรงกระตุกมือที่กุมกันอยู่เล็กน้อย ซองมินพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะขึ้นมาเดินข้างๆ ปกติแล้วซองมินนั้นเป็นคนช่างพูดแต่พอวันนี้เงียบแบบนี้ทำเอาคยูฮยอนชวนคุยไม่ถูก เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

 

                “ฉันขอถามอะไรนายอย่างสิคยูฮยอน” เงียบไปได้ซักพักซองมินก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้น

 

                “ว่ามาสิ”

 

                “คือว่า เมื่อตอนกลางวันนายได้มารอรับฉันไปกินข้าวกลางวันอย่างที่อีทึกบอกหรือเปล่า แต่ฉันว่านายคงไม่ได้มารอหรอกจริงมั้ย” ถามจบซองมินกลับเป็นคนตอบเองซะอย่างนั้นก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ออกมา ส่วนตาก็เหล่มองคนที่เดินอยู่ข้างๆไปด้วย

 

                “ฉันรอนายอยู่เกือบชั่วโมง” คยูฮยอนตอบกลับมาเสียงเรียบ เขาไปรอซองมินอย่างที่อีทึกสั่งไว้จริงๆ แต่รออยู่นานก็ไม่เห็นซองมินออกมาซักที จนกระทั่งผ่านไปเกือบหมดเวลาพักเขาถึงกลับไปที่คณะ ที่จริงเขาน่าจะคิดได้ว่าซองมินคงไปทานข้าวแล้ว แต่เขากลับยืนรอ จนสุดท้ายตัวเองก็ไม่ได้ทานข้าว

 

                “เกือบชั่วโมง! แล้วทำไมนายไม่โทรตามฉันเล่า แล้วนายได้กินข้าวหรือเปล่าเนี่ย!” ซองมินโผลงออกมาเสียงดังเมื่อได้ฟังคำตอบ บ้าไปแล้วหรือไงมารอเขาตั้งเกือบชั่วโมง แล้วไม่มีการโทรมาบอกกันซักนิด อย่างน้อยจะได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

 

                “เราเคยแลกเบอร์กันด้วยเหรอ” คำถามที่คยูฮยอนถามกลับมาทำเอาซองมินเงียบกริบ ทั้งที่เขายืนรอก็เพราะคิดว่าซองมินจะทำตามอย่างที่อีทึกบอก ส่วนเรื่องเบอร์โทร ทั้งๆที่เป็นรูมเมทกันแต่เขากับซองมินไม่เคยแลกเบอร์โทรศัพท์กันเลย คงเพราะเจอหน้ากันทุกวันจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป แปลกดีจริงๆ

 

                “งั้นเอาโทรศัพท์นายมาเลย” ซองมินยื่นมือไปตรงหน้าคยูฮยอน พออีกฝ่ายยื่นโทรศัพท์ให้ก็ทำการกดเบอร์ตัวเองลงไปทันที ก่อนจะเงยหน้าถามอีกครั้ง

 

                “จะให้เมมว่าอะไร”

 

                “เดี๋ยวฉันเมมเอง” คยูฮยอนแย่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองกลับมาก่อนจะกดเมมชื่อซองมินลงไป ที่จริงแล้วในข้อปฏิบัติของอีทึกบอกไว้ว่าต้องเมมชื่อแฟนว่าที่รัก แต่ข้อนี้เขาก็ผ่านก็แล้วกัน

 

                “อ่ะ....ขอเบอร์หน่อย” ซองมินยื่นโทรศัพท์ของตัวเองไปตรงหน้าคยูฮยอนหลังจากที่คยูฮยอนเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

 

                คยูฮยอนรับโทรศัพท์มือถือสีชมพูหวานแหววของซองมินมาก่อนจะกดเบอร์ของตัวเองลงไปแล้วส่งคืนให้เจ้าของ

 

                “นายชอบสีชมพูเหรอ” เห็นผู้ชายน้อยคนที่จะชอบใช้ของสีหวานแบบนี้คยูฮยอนเลยอดที่จะถามไม่ได้

 

                “อืม....เราไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” พยักหน้าเป็นคำตอบ พอเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าเรียบร้อยจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดพลางทำท่าลูบท้องไปด้วย

 

                เห็นท่าทางเหมือนเด็กของซองมินแล้วคยูฮยอนก็เผลออมยิ้มออกมาก่อนจะกุมมือเล็กอีกครั้งและพากันออกเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ข้างมหาวิทยาลัย และดูเหมือนว่าบรรยากาศของการพูดคุยจะดีขึ้นเมื่อซองมิน

เริ่มกลับมาพูดมากเป็นปกติแล้ว

 

                เมื่อมาถึงร้านอาหารการดินเนอร์ก็เริ่มขึ้นถึงจะไม่ใช่มื้ออาหารสุดหรูอย่างที่อีทึกเขียนไว้ในข้อปฏิบัติก็ตาม แต่มันก็ดำเนินไปท่ามกลางเสียงพูดคุยแล้วเสียงหัวเราะ ดูเหมือนว่าทั้งคยูฮยอนและซองมินเริ่มจะปรับตัวกับการเป็นแฟนกันได้แล้ว ถึงแม้มันจะเป็นแค่การแสดงละครก็ตาม

 

 

 

 

                “คยูฮยอนทำตามที่ฉันเขียนให้ไปจริงๆด้วยเห็นมั้ย” อีทึกที่แอบตามมาดูหันไปพูดกับคังอินที่โดนบังคับให้ตามมาด้วย เพราะอยากจะรู้ว่าคยูฮยอนจะทำตามที่ตนสั่งไปมั้ย และคำตอบที่ได้ก็ดูเหมือนจะเป็นที่น่าพอใจ

 

                “แปลกจริงๆเลย ถ้าฉันเป็นคยูฮยอนะฉันไม่ทำตามหรอก ฉันจะทำเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าคนที่สั่งเท่านั้น แบบนี้จะเรียกว่าซื่อได้มั้ยเนี่ย” พูดไปคังอินก็ส่ายหน้าไป

 

                “เขาไม่ได้เรียกว่าซื่อ บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่คยูฮยอนอยากทำกับซองมินจริงๆก็ได้จริงมั้ย ไม่งั้นไม่ทำตามที่ฉันสั่งหรอก” และอีทึกก็ยังคงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเองคิดว่าสองคนนี้ต้องมีซัมติงกันแน่ๆ

 

                “แล้วเราจะแอบดูสองคนนี้อีกนานแค่ไหน”

 

                “ก็ดูไปเรื่อยๆนั่นแหละ”

 

                “แต่ฉันก็หิวเหมือนกันนะอีทึก เราไปหาอะไรกินกันบ้างเถอะนะยังไงซะเราก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ทำตามที่นายบอกไปจริงๆ” คังอินบอกปากยื่นปากยาวพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปด้วย

 

                “ก็ได้” ทำท่าคิดอยู่พักหนึ่งอีทึกจึงตอบตกลง คังอินได้ฟังก็ยิ้มกว้างทันที วาดแขนโอบรอบเอวนางฟ้าของตนก่อนจะพาไปหาร้านดินเนอร์ดีๆบ้าง เห็นคู่อื่นดูมีความสุขแล้วคังอินยอมไม่ได้ มัวแต่ไปช่วยคนอื่นเขาแต่ตัวเขาเองอาจจะไปไม่รอด เมื่อไหร่คังอินคนนี้จะได้ลงเอ่ยกับนางฟ้าอีทึกซักทีนะ

                              ----------------------100%----------------------
 

kr...Talk
อัพให้ครบแล้วนะจ๊ะ รู้สึกรอบนี้จะถูกทวงฟิคเยอะนะเนี่ย
เริ่มเห็นความหวานของคยูมินแล้วใช่ไหมล่ะ
ส่วนคู่คิเฮเนี่ย จะรีบให้ลงเอยกันเร็ว
มันก็ไม่ค่อยสนุกอย่างงัยไม่รู้
เอางัยดีนะ ตอนนี้จะลองเอา4พี กับเยเรียวดูนะ

อย่าลืมอ่าน+เม้น+โหวต+ป่าวประกาศ
ขอโทษอีกทีช่วงนี้คนอัพไม่ว่าง ทำงานๆ