คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Sassy boy ☆ 05.5 [X'mas 2/2]
My Sassy boy ☆ 05.5
X'mas 2/2
“อาหารนี่ฝีมือใครเนี่ย?”
หญิงวัยกลางคนเอ่ยยิ้มๆ เมื่อเดินเข้ามาเห็นอาหารมากมายละลานตาอยู่บนโต๊ะ “คงไม่ใช่ฝีมือคชาหรอกนะ” เอ่ยต่ออย่างรู้ทัน... ก็ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ ว่าลูกชายตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น
ขนาดไข่ดาว ยังทำในไมโครเวฟเลย
“โถ่.. แม่ก็...” อมลมแก้มป่องเสียจนน่ารักน่าหยิก “ถึงชาจะไม่ได้ทำเองหมด แต่ชาก็ช่วยพี่เต๋าตั้งเยอะนะ” ถ้าเยอะในความหมายที่ว่าหมายถึงการล้างจาน หยิบของ หั่นผัก แล้วก็ช่วยชิมน่ะนะ
“โอเคจ้ะ แม่เชื่อแล้ว” ผู้เป็นแม่ยิ้มพลางหันไปสบตากับลูกชายคนโตอย่างมีความหมาย ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มลงมือทานอาหารมื้อค่ำกัน “มาๆ... ให้แม่ชิมฝีมือพี่เต๋ากับลูกชาหน่อย”
อาหารมื้อเย็นในคืนวันคริสต์มาสอีฟวันนี้เป็นไปด้วยความอบอุ่นและความสุขเป็นอย่างดี แม่ของคชาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเต๋า แถมยังเล่าเรื่องของคชาตอนเป็นเด็กที่ทำเอาคชาต้องเบรคห้ามอยู่หลายต่อหลายครั้ง ส่วนรสชาติอาหาร ถึงจะไม่ได้อร่อยเลิศล้ำขนาดนั้น แต่บรรยากาศอบอุ่นบนโต๊ะก็ทำเอาอาหารในจานพร่องลงไปมาก ถึงแม้จะทานไม่หมดแต่ก็เป็นเพราะปริมาณทำไว้เยอะเกินไปสำหรับสามคนเสียมากกว่า
หมดของคาวแล้ว คนตัวเล็กจึงวิ่งไปหยิบไอศกรีมจากช่องแข็งในตู้เย็น ตักออกมาใส่จาน วางไว้ข้างๆ ชีสเค้กอีกชิ้นกับช้อนคันเล็ก
“แม่กินสิครับ” พูดพลางยื่นไปให้มารดา หากแต่เธอกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“แม่อิ่มจะแย่แล้วลูก... เอาไปให้พี่เต๋าเขาสิ”
“โธ่... แม่ครับ”
“วันนี้พี่เต๋าเขามาช่วยเราตั้งเยอะไม่ใช่หรอลูก.. ฮึ?” เธอเอ่ยยิ้มๆ พลางโบ้ยไปยังหนุ่มหน้าหล่อที่นั่งยิ้มฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่ “ชาเอาไปให้พี่เต๋าทาน ป้อนสักคำสองคำด้วยดีไหม?” คุณแม่เสนอ
“โธ่แม่...” คนตัวเล็กบ่นออกมาอย่างเสียไม่ได้...
จะบ้าหรอ จะให้ชาป้อนพี่เต๋าเนี่ยนะ
เดี๋ยวก็โดนป้อนกลับเหมือนเลมอนเมื่อเย็นหรอก... -///-
อยากจะขัดใจเหลือเกิน หากแต่สายตาที่มองมาของผู้เป็นแม่ก็ทำเอาคชาต้องทำตามคำสั่งจนได้ คชาวางจานเค้กลงด้านหน้าอีกคน ตักเค้กเนื้อนุ่มใส่ช้อน ก่อนจะยื่นเข้าปากพี่ชายหน้าหล่อที่อ้าปากรับ เต๋าทานเค้กจนหมดคำก็ร้องขออีกคนต่อ
“ขอไอติมด้วยสิครับ” มองอ้อนขอจนคนตัวเล็กแอบหมั่นไส้ แต่ก็ต้องทำตามเพราะคุณแม่ของเขาที่นั่งมองอยู่น่ะ รักพี่เต๋าคนนี้ยังกับอะไรดี
เพราะคุณแม่นั่งมองอยู่หรอกนะ ไม่ได้อยากทำสักหน่อย!
หลังมื้ออาหาร... คนตัวเล็กก็รีบวิ่งขึ้นไปหยิบของบนห้อง ก่อนจะลงมาพร้อมด้วยถุงพลาสติกสีแดงเข้ม มือเล็กยื่นมันให้กับคุณแม่คนสวยที่นั่งอยู่ที่โซฟา
“ของขวัญปีใหม่ครับแม่” พูดพลางเชื้อเชิญให้เปิดออก แม่ของคชายิ้มรับพลางเปิดถุงออก ลองสวมดู
“น่ารักมากเลย.. ขอบใจมากนะจ๊ะลูก”
“แม่เอาไปใส่ที่ญี่ปุ่นนะครับ”
“จ้ะ”
“ใส่แล้วนึกถึงชาด้วยนะ”
“จ้า...”
เต๋านั่งมองภาพสองแม่ลูกพูดคุยกอดหอมกันแล้วก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย นึกถึงครอบครัวของตัวเองที่อยู่ไกลถึงกาฬสินธุ์… จะว่าไปก็ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งหลายเดือนแล้ว ถึงแม้เต๋าจะโทรศัพท์คุยกับพ่อแม่ แล้วก็น้องสาวอยู่บ่อยๆ ก็ตาม อันที่จริง เต๋าเองก็อยากให้น้องสาวและครอบครัวได้มาเจอกับคนตัวเล็กเหมือนกัน แต่กว่าจะถึงวันนั้น ก็คงจะอีกสักพักละมั้ง
คงต้องรอวันที่เราสองคน... สามารถระบุสถานะได้อย่างเต็มปากเต็มคำเสียที
รอก่อนนะชา... รอให้พี่สามารถดูแลชาได้ดีกว่านี้ก่อน
จนถึงวันนั้นแล้วเราค่อยเป็นอะไรกัน คงยังไม่สายเกินไป
- - - - - - - - - - - - - - -
คืนนี้เต๋ามานอนค้างที่ห้องคนตัวเล็กอีกครั้ง... เป็นครั้งที่สองนับตั้งแต่คืนวันนั้น หากแต่ต่างกันตรงที่ วันนี้เจ้าตัวเล็กเป็นฝ่ายถามเขาก่อน
“พี่เต๋า... คืนนี้จะกลับคอนโดไหม?” แปลกมาก... แปลกที่ได้ยินคำถามนี้ ถึงมันจะไม่ได้เป็นคำชวนให้เต๋าอยู่ค้างที่นี่ แต่เมื่อมันมาจากปากแข็งๆ ของคชาก็คงตีความเป็นอย่างอื่นไม่ได้
“ตัวเล็กถามแบบนี้ อยากให้พี่กลับรึเปล่าล่ะครับ?” เต๋าเอ่ยยิ้มๆ
“ก็...” ร่างเล็กนึกอยู่พักนึงกว่าจะพูดต่อ “ถามเพราะจะชวนเล่นเกมเฉยๆ ต่างหาก... ถ้าพี่เต๋าค้างที่นี่จะได้เล่นได้นานๆ” สุดท้ายเจ้าตัวก็สามารถเบี่ยงไปจนได้
“โอเคครับ... ไหนๆ คืนนี้ก็คริสมาสต์อีฟทั้งที อยู่เล่นเกมกับตัวเล็กก็ดีเหมือนกัน”
คืนนั้นทั้งคู่ไม่ได้เล่นเกมยาวนานนัก น้อยกว่าครั้งก่อนเสียด้วยครั้ง เพราะแค่สี่ทุ่มกว่าคชาก็เป็นฝ่ายหยุด เต๋าเตรียมจะปิดไฟเข้านอน แต่คนตัวเล็กเบรกมันไว้โดยการหยิบถุงเท้าสีแดงออกมาจากตู้เสื้อผ้า ถือไว้เองข้างหนึ่ง ยื่นให้คนตัวโตข้างหนึ่ง
“ทำไมหรอครับตัวเล็ก?” เต๋ามองหน้าคนให้ในเชิงถาม
“อธิษฐานแล้วเอาวางไว้ที่ปลายเตียงสิ... พรุ่งนี้เช้าจะได้มีของขวัญจากซานตาคลอส”
เสียงใสเอ่ยน้ำเสียงจริงจังจนเต๋าอดยิ้มไม่ได้ ทีแรกเขาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องทำ แต่พอเห็นคชาทำแบบนั้นจริงๆ จึงต้องทำตามด้วย
เกิดมายี่สิบสามปี เพิ่งจะเคยขอของขวัญจากซานตาคลอสก็ปีนี้แหละ!
และเต๋าก็เดาไม่ผิดนัก... เมื่อตอนเช้าตื่นมาพบว่าถุงเท้าที่ปลายเตียงรูปร่างแปลกออกไป
มันยืดขยายไปตามวัตถุที่อยู่ภายใน มือยาวหยิบออกมาดูก็พบว่าเป็นตุ๊กตาของเล่นรูปเป็ดตัวสีเหลืองที่บีบแล้วมีไฟสีแดงจากภายใน
พร้อมยังมีการ์ดใบเล็กกระจิ๋วที่เขียนว่า Merry X’mas แนบติดมาด้วย
หันไปดูถุงเท้าอีกข้างของคชา... มีตุ๊กตาเป็ดน้อยอยู่ด้านในเหมือนกัน หากแต่เป็ดเป็นสีขาว และไม่มีการ์ดใดๆ เหมือนกับที่เขาได้รับ
เต๋ามองเป็ดน้อยสีเหลืองในมือสลับกับเด็กขี้เซาบนเตียงที่ยังไม่ตื่นสักที พอนึกถึงเสียงกึกกักเมื่อคืนกลางดึก ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้าง
เด็กน้อยเอ๊ย... อยากจะให้ของขวัญพี่ก็ให้กันตรงๆ ก็ได้นี่
มาทำตัวเป็นชาตาคลอสไปได้
เต๋าคลานขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่กำลังหลับใหล ก่อนจะจับให้ปากตุ๊กตาเป็ดเหลืองในมือสัมผัสกับแก้มใสๆ ตรงหน้า
“แมร์รี่คริสต์มาสเหมือนกันนะครับตัวเล็ก”
กว่าคชาจะตื่น... ก็อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา คนตัวเล็กมองหาอีกคนก็เจอแต่ผ้าห่มที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย ในห้องน้ำไม่มีคน... พี่เต๋าคงจะอยู่ชั้นล่าง
มือน้อยขยี้ตาสองสามทีก็ลุกออกจากเตียง เดินไปไม่กี่ก้าวก็เตะเจ้าถุงเท้าสีแดงเข้าให้ ถุงเท้าสีแดงที่บัดนี้เหลือแค่ข้างเดียวของคชา...
คชาหยิบมันขึ้นมา นึกในใจว่าพี่เต๋าคงจะได้ของขวัญคริสต์มาสนั่นแล้ว
มือเล็กหยิบเป็ดน้อยสีขาวออกมาจากถุงเท้า เตรียมจะนำมันไปเก็บก็พบว่าในถุงเท้ายังมีสิ่งของอยู่อีกอย่าง
แหวนโลหะกลมเกลี้ยง... มองดูยังไงก็ต้องเป็นวงเดียวกับที่อยู่บนสร้อยคอของพี่เต๋าแน่ๆ
ตาเรียวเพ่งมองแหวนวงนั้นในมือ ก่อนจะยิ้มแก้มปริออกมา
ถ้า ชาตาคลอส ทำให้เต๋ามีความสุขกับเช้าวันนี้ได้
ซานเต๋าคลอส ก็ทำให้คชามีความสุขได้เช่นเดียวกัน
^_^
TBC
ขอเป็น 5.5 ละกันนะคะ เพราะมันต่อเนื่องจากตอน 5 แต่มันยังยาวไม่ครบตอนอะ งงมะ
ตอนหน้าขอตัดบทไปพูดถึงเรื่องหลักต่อละกัน รู้สึกฟิคมันยืดๆ ยังไงไม่รู้ มัวแต่เวิ่นเดี๋ยวจะไม่จบ (เดือนหน้าจะเปิดเทอมแล้วด้วย หลังจากเลื่อนเพราะน้ำท่วมมานาน กลัวเปิดเทอมแล้วจะไม่ว่างแต่งต่อ) รู้สึกอีกอย่างคือ ฟิคเราหวานเลี่ยนเกินไปแล้ว ฮ่าๆๆ รออีกไม่นานจะใส่ดราม่าลงไปแน่จ้ะ ^^
มีคนถามอายุเราด้วย ไรเตอร์เรียนอยู่ปี 3 ละจ้า.. อายุน้อยกว่าคชาปีนึง เรียกพี่เรียกน้องตามสะดวกจ้ะ (แต่สงสัยคงจะมีแต่คนเรียกพี่สินะ...)
ขอบคุณทุกคนนะค้า ถ้าอ่านแล้วชอบก็เม้นกันสักนิดนะ แหะๆ
เจอกันตอนหกค่าาาาาา
ความคิดเห็น