คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DESTINY #CHAPTER 4 - ศึกชิงนาง (?) [100 %]
Chapter 4 – ศึกชิงนาง (?)
-Destiny บังเอิญ โลกกลม หรือพรหมลิขิต-
:: Cherreen ‘ talk ::
ฉันเองก็ยืนคิดอยู่ข้างโต๊ะทำงานมา 26 นาที 35 วินาทีแล้ว -^- จะให้ใครช่วยดีเนี่ย เอ๊ะ! มีคนเดินผ่านมานี่นา จะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้ยังไงกัน J
แต่ดูท่าทางเหมือนจะไม่ใช่คนไทย เอาแล้วไงตรู = =;; แต่ฉันไม่ห่วง หุหุ ฉันเรียนด้านภาษามา..
“Excuse me” ฉันทักเขาก่อน
“ครับ มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ” เห้ย! ไอ้ฝรั่งนี่มันพูดไทยได้ มันเป็นฝรั่งจริงเปล่าวะ?!
“Can you speak Thai?”
“ครับ..ผมพูดไทยได้ครับ” =[]=!!! ให้ตายเถอะ เชอรีนงงเจ้าค่ะ! พูดไทยได้ชัดกว่าฉันอีก! =.,=’’ บางคำในภาษาไทย ฉันยังพูดผิดๆถูกๆเลย =___=^
“เอ่อ...คือ” ฉันเหลือบไปมองโต๊ะอย่าง แล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้นายฝรั่ง นายฝรั่งมองตามแล้วก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“อ๋อ...จะให้ผมช่วยยกใช่มั้ยครับ ได้ครับ”
“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ”
“ครับ..แล้วให้ยกไปที่ไหนเหรอครับ”
“อ๋อ...ยกไปห้องไอ้ลุง...เอ่อ...คุณกรกฏน่ะค่ะ” คำว่า ‘กรกฏ’ นั่นน่ะ ฉันกัดฟันพูดนะ -*-
พูดเสร็จนายฝรั่งก็จัดการยกโต๊ะ โชว์กล้าม -*- ทันที ยกโต๊ะเข้ามาในห้องของไอ้ลุงฟันเหล็ก เหมือนจะลำบากนะ แต่แกก็ยังพยายาม -..-
“ฮ่าส์..เสร็จแล้วครับ” นายฝรั่งนั่นบอกฉันแล้วยิ้มให้ ให้ตายเถอะ ทำไมนายยิ้มแล้วฉันรู้สึกว่าใจจะละลายล่ะ -/////- เออ! ยังไม่รู้จักชื่อเลยนี่นา...
“ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?” ฉันถามไป
“อ๋อ ผมชื่อ ‘คริส’ ครับแล้วคุณ.....”
“เชอรีนค่ะ”
“ชื่อน่ารักจังนะครับ” คริสพูดเสร็จก็ไม่อยู่นิ่งเฉย ยิ้มให้ฉัน แค่นั้นไม่พอ! กลับเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ก่อนจะ
เอานิ้วมาม้วนผมของฉันเป็นลอน แล้วสูดกลิ่นที่ผมของฉัน เอ่อ..-*-
“หอมจัง” เอ่อ..คือ ไอ้หน้าฝรั่ง (เปลี่ยนสรรพนามแระ -..-) มันจะทำรุ่มร่ามกับฉันเกินไปแล้วนะ = =
จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ฉันอีก ... -____-^
“ตอบแทนที่ผมช่วยคุณ ไปทานข้าวกับผมนะครับ”
ไอ้หน้าฝรั่งยื่นหน้ามากระซิบข้างหู แล้ว .. ความอดทนของฉันมันก็สิ้นสุดลง ...
“แต่ก่อนที่ฉันจะไปทานข้าวกับนายน่ะ ...”
ฉันเว้นวรรคคำไว้พักหนึ่ง ไอ้หน้าฝรั่งมองหน้าฉันอย่างสงสัย
“ฉันขอฆ่าแกก่อนเถอะ ไอ้ผู้ชายหน้าม่อ ชอบทำรุ่มร่ามกับผู้หญิง ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ!!”
พูดจบฉันก็ถีบเข้าไปตรงน้องชายของไอ้หน้าฝรั่งทันที หึหึ หน้าเขียวเลยล่ะสิ หึ! รู้จักเชอรีนน้อยไปซะแล้ว !!
ฉันเดินเข้าไปจับหู(?)ของไอ้หน้าฝรั่ง ก่อนจะพูด..
“ทีหลังน่ะ อย่าไปทำรุ่มร่ามกับใครเขาอีกนะ มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ อ้อ! แล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย ยกโต๊ะให้ รู้จักฉันไว้บ้างก็ดีนะ ฉัน ‘ณัฐจารี หรเวชกุล’ หรือ ‘เชอรีน’ น้องสาวของพี่คุณ หรือนิชคุณนั่นแหล่ะ จำใส่สมองไว้ด้วยล่ะ!!”
ฉันสะบัดมือออกจากหูของไอ้หน้าฝรั่งอย่างแรง ไอ้หน้าฝรั่งทำหน้าเบ้เลย หึ! แล้วฉันก็เดินออกไป โดยที่ฉันเดินผ่านพี่ดิวที่รู้จักกันมาก่อนที่จะเข้ามาทำงานที่นี่แล้ว ฉันรู้จักกับเขาตอนก่อนขึ้นมาบริษัทนี้น่ะ (ขอข้ามการรู้จักของดิวกับเชอรีนเลยนะ =0=) ฉันสังเกตเห็นว่าดิวยืนมองตั้งแต่ที่ไอ้หน้าฝรั่งช่วยฉันยกโต๊ะแล้วล่ะ ...
.
.
.
“เฮ้ย! เป็นไงบ้างวะ ไอ้บักสมคิด โดนน้องเชอรีนจัดการเข้าไป เจ็บเลยมั้ยล่ะ” ดิวถามคริสด้วยน้ำเสียงที่ดูสมน้ำหน้า
“ก็ต้องเจ็บดิวะ มาช่วยฉันเลย ขาคนหรือขาช้างวะนั่น หนักชิบหายเลย” คริสบ่นอุบอิบพร้อมกับกุมน้องชาย(?)ของตนเอง ดิวจึงไปช่วยคริสให้ลุกขึ้น
ดิวเห็นท่าทางหน้าเขียวของคริส ก็หัวเราะเยาะ
“ขำบ้าไรวะ ไม่ต้องเลยๆ คนยิ่งเจ็บๆอยู่” คริสบอกดิว
“โธ่! นั่นเชอรีนเลยนะเว้ย แกไปรุ่มร่ามกับเขา เขาก็จัดการแกน่ะสิวะ”
“ฮึ่ย! ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นหน้าตาดูหน่อมแน้ม ไม่คิดว่าจะโหดนี่”
“ฮ่ะๆๆ แต่เชอรีนเนี่ย น่ารักดีนะ”
"เฮ้ย! ไม่ได้ๆเว้ย คนนี้ฉันจองเว้ย”
“แกมันก็จองทุกคนนั่นแหล่ะ ไอ้หน้าม่อ”
“แต่คนนี้ฉันขอจริงๆ”
“ว่าแต่ ... เชอรีนนี่คู่หมั้นของไอ้อ้นมันป่าววะ”
“ก็แค่คู่หมั้น ไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย ฉันจะต้องทำให้ยัยเด็กนั่นรับรักฉันให้ได้เลย คอยดูสิ”
“แต่ท่าจะยากนะ”
“ทำไมวะ”
“ก็เชอรีนน่ะ น้องสาวของนิชคุณเชียวนะ แล้วเธอก็ไม่ใช่ว่าจะจีบง่ายๆ แกรู้ประวัติเธอรึเปล่า เรียนเก่งติด 5 อันดับของประเทศ ทั้งหน้าตาดี สวย เพอร์เฟคต์ทุกอย่าง แกจะจีบติดอ่อวะ”
“ไม่รู้แหล่ะ ยังไงฉันก็จะจีบให้ติด แม้ว่าประวัติของยัยเด็กนั่นจะดังหรือดีแค่ไหนก็ตาม”
"แต่ฉันว่าแกไม่เหมาะว่ะ”
“แล้วใครจะเหมาะเท่าฉัน?”
“ฉันไง J”
“เหอะๆ ไม่เลยว่ะ ฉันเหมาะกว่า คนอย่างเชอรีนคู่ควรกับฉันเว้ย”
“อ้าว? ถ้างั้นก็ใครดีใครได้เว้ย โอเคมั้ย?”
“โอเค”
แล้วทั้งสองก็จับมือ ก่อนจะจ้องตากันอย่างลูกผู้ชาย
...........60 %..........
:: Bambi ‘ talk ::
“อ้าว? ยัยรีน ทางนี้จ้าๆๆ” ฉันเรียกทักเชอรีนทันทีที่เห็นเชอรีนเดินมาก่อนที่เชอรีนจะถามฉัน
“อ้าว? ทำไมดูงานเสร็จเร็วจังอ่ะ ยัยแบม”
“ดูงานบ้าบอไรกันล่ะ เจ้านายที่โค-ตะ-ระบ้าอำนาจเลย แถมยังชอบดูถูกคนอื่นอีก โอ๊ย! รมณ์เสีย บ่องตง!” ฉันบ่นอุบอิบ ยัยรีนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“นี่ๆ ยัยแบม รู้มั้ย? ว่าอีตาตดๆ...”
“กรกฏก็ได้มั้ง -___-^” ฉันพูดเถียงยัยรีน ยัยนี่มันจะดัดแปลงชื่อคุณอ้นไปถึงไหน = =;;
“เออ! นั่นแหล่ะ ไอ้ลุงนั่นน่ะ มันแกล้งฉันให้ฉันยกโต๊ะทำงานตัวเบ้อเร่อให้ยกเข้าไปในห้อง โหย..”
“อ่าว? แล้วแกยกเข้ามาไงอ่ะ” นั่นดิ? มันยกเข้ามาไงวะ -___-^
“ก็มีคนมาช่วยยกอ่ะ” ใครช่วยยัยรีนยก?
“ใครช่วยแกยกอ่ะ ผู้ชายหรือผู้หญิง *0*” คือที่ถามนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของยัยรีน จริ๊งๆนะ = =
“ก็เป็นผู้ชายอ่ะ หน้าตาก็ดีออก เป็นฝรั่งแต่พูดไทยได้ แต่ชอบรุ่มร่ามใส่ฉัน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย L” ยัยรีนบ่นอุบอิบใส่ฉัน โหย.. คนในบริษัทนี้มันมีใครดีบ้างเนี่ย ... แบมรมณ์เสีย ชิส์! =__=
“เฮ้อ แล้วมันมีใครดีบ้างเนี่ย คนในบริษัทเนี้ย”
ยัยรีนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับฉัน...
“มีสิครับ ผมไง ^^” จู่ๆก็มีเสียงบุคคลปริศนา โผล่มาแทรกกลางระหว่างฉันกับยัยรีน ฉันกับยัยรีนหันไปมองหน้าบุคคลที่ 3 ผู้ที่มิได้รับเชิญอย่างพร้อมเพรียงกัน -____-^
ว่าแต่ ... เอ๊ะ! นี่มันคนที่รู้จักกันกับยัยรีนเมื่อเช้านี่หว่า ..- 3-
“ พี่ดิวมีไรเนี่ย หรือว่าจะมาหาเรื่องรีนที่ไปถีบไอ้หน้าฝรั่งนั่น” ยัยรีนถามพี่ดิวอย่างหาเรื่อง เอ่อ.. คือแกจะหาเรื่องเขาไปทั่วเลยชิมินี่ = =
“โห น้องเชอรีนทำไมมองพี่ในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะครับ พี่เสียใจนะครับ T^T” พี่ดิวทำหน้าร้องไห้ใส่ยัยรีน ว่าแต่ ....พี่ดิวมองยัยรีนแปลกๆนะ (- - )( - -)
“โอเคๆ รีนขอโทษค่ะ แล้วพี่ดิวมีไรคะ” ยัยรีนถามพี่ดิวด้วยสีหน้าไม่ค่อยไว้ใจพี่ดิว คือ..แกไม่ไว้ใจผู้ชายทุกคนเลยใช่ป้ะเนี่ย = =
“ก็พี่เห็นสองสาวกำลังจะกลับบ้าน ก็เลยกะว่าจะไปส่งนะจ้ะ”
ขวับ ขวับ (- - )( - -)
ฉันกับยัยรีนหันหน้ามามองกันอย่างมิได้นัดหมาย -____-^
“ตกลงค่ะ” ฉันตอบพี่ดิวไปก่อนเลย มีผู้ชายไปส่งบ้านทั้งที พลาดโอกาสไปได้เยี่ยงไร >[___]<
“เฮ้ย! ยัยแบม ไหงตกลงง่ายงี้อ่ะ เรากับพี่ดิวยังไม่รู้จักกันดีพอเลย” ยัยรีนหันมากระซิบฉันกับประโยคที่ว่า ‘เรากับพี่ดิวยังไม่รู้จักกันดีพอเลย’ สงสัยจะกลัวพีดิวได้ยิน แต่ใครจะสน ^0^
“ก็ดีแล้วนิ มีผู้ชายไปส่งทั้งที อย่าพลาดโอกาสสิ >o<”
“อีนังบ้าผู้ชาย -___-^” อะไรกันยะ?!
“นี่! ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายย่ะ เขาเรียกว่าน้ำขึ้นให้รับตักต่างหากย่ะ! =__=”
“อ้อเหรอ?” ยัยรีนทำเสียงที่ดูเยาะเย้ยใส่ฉัน -__-
“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” เสียงของใครบางคนพูดขึ้นท่ามกลางฉัน ยัยรีนและพี่ดิว ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็น…
“เฮ้ย! อีลุงฟันเหล็กนินา ไปเร็วๆ ยัยแบม ตัวจอมซวยมา >_<” จู่ๆยัยรีนก็มาจับแขนฉันแล้วลาก ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป แต่ไม่ทัน อ้นกลับจับข้อมือของยัยรีนไว้ก่อน
“ฉันสัญญากับพ่อเธอไว้แล้ว ว่าจะต้องไปส่งเธอ ตามฉันมา”
แล้วอ้นก็ฉุด(?) กระชาก(?) ลาก(?) ถู(?) ยัยรีนไปเลย ขอให้เป็นสุขเป็นสุขนะยัยรีน T3T
........100 %..........
เป็นไงบ้าง :) คิดถึงไรท์มั้ย? #ไม่เลย : รีด
ถถถถถถ. อย่างอนไรท์สิ ไรท์มีกบ.เยอะ และเรียนหนักมากจริงๆ TOT
อาจารย์สั่งงานไรท์เยอะมากกกกก ชีววิทยามันกำลังจะเอาชีวิตฉันป๊ายยย T^T
ฝีมืการแต่งนิยายของไรท์ตกไปเยอะเลย ตอนแรกห่วยแล้ว ตอนนี้ห่วยยิ่งกว่าอีก
ไม่ได้แต่งนานเลย TT ตอนนี้สั้นหน่อยนะ ไรท์เหนื่อยจริงๆ
เรียนพิเศษทั้งเสาร์-อาทิตย์ เลย แถมวันจันทร์-ศุกร์ยังต้องไปรร.อีก
โอ๊ย เซ็ง รมณ์เสีย =___=^ ไม่อยากจะเวิ่นเยอะ เดี๋ยวยาว 5555
เอาเป็นว่าเม้นด้วยๆ แล้วเจอกันแชพที่ 5 จ้า (:
ความคิดเห็น