คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DESTINY #CHAPTER 3 - พบเจอ..
Chapter 3 – พบเจอ..
-Destiny บังเอิญ โลกกลม หรือพรหมลิขิต-
:: Cherreen ‘ talk ::
และแล้ว...ก็มาถึงวันที่น่าเบื่อที่สุด วันที่ฉันต้องมาทำงานที่บริษัทของไอ้ลุงนั่น = =’ น่าเบื่อที่สุด ดีนะที่ยัยแบมมาทำงานเป็นเพื่อนฉันด้วย ไม่งั้นฉันคงจะเหงาแน่เลย แล้วแถมยังปลอดภัยจากไอ้ลุงนั่นด้วย จะบอกว่า ยัยแบมน่ะ เทควันโดสายดำนะเคอะ ><
“ทำไมแกต้องให้ฉันมาทำงานด้วยเนี่ย - -*” ยัยแบมบ่นใส่ฉัน ฉันว่ามันบ่นมาตั้งแต่นั่งรถมาแล้วนะ -*-
“ก็จะให้ทำไงล่ะ...ฉันไม่อยากไปคนเดียวนินา”
“เฮ้อ...”
“จะถอนหายใจอะไรกันนักกันหนายะ =..=’’”
“ก็ฉันไม่อยากมานิ”
“อย่างกับฉันอยากมาอย่างนั้นล่ะ”
ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรจบ รถก็จอดมายังหน้าบริษัททันที พ่อของฉันพาฉันกับยัยแบมขึ้นไปยังชั้นที่ 26 - -* บริษัทนี่มันมีตั้ง 35 ชั้นแน่ะ จะเยอะไปไหน - -+ (เว่อร์ป้ะ : โอปอ) ฉันว่าแกเป็นคนแต่งนะ = =’ (แอม ซอรี่ -*- : โอปอ)
ตี๊ง...ชั้นที่ยี่สิบหกค่ะ
เสียงประกาศอัตโนมัติของลิฟต์ดังขึ้น อื้อหืม..ทันสมัยไปไหนเนี่ย ฉันเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับพ่อและยัยแบม จนมาถึงห้องของไอ้ลุงนั่น
“อ้าว..คุณลุง สวัสดีครับ” ไอ้ลุงนั่นสวัสดีพ่อฉัน แหม..พ่อมารยาทงาม - -* นึกถึงเมื่อวานที่ไอ้ลุงนั่นบอกฉันแล้วยังเคืองไม่หาย (เคืองหรือเขิน? : โอปอ) เคืองย่ะ! (อ้อเหรอ? : โอปอ)
“ครับๆ สวัสดีครับ” พ่อฉันไหว้รับ
“แล้วคุณเชอรีนล่ะครับ” ไอ้ลุงถามหาฉัน นี่มันไม่เห็นฉันเลยเหรอยะ? - -*
“ฉันอยู่นี่ย่ะ” ฉันตอบกลับไป ไอ้ลุงมองมาที่ฉัน ก่อนจะพูด
“อ้อ..อยู่นี่เอง” ไอ้ลุงพูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์แถมยังยิ้มมุมปากนิดหน่อย ถ้าตาฉันไม่ฝาด สายตามันดูหื่นๆนะ = =+
“อ้อ..มีคนมาสมัครทำงานอีกคนนึงน่ะ เห็นมีตำแหน่งว่างอยู่นี่ครับ” พ่อฉันถามไอ้ลุงนั่น
“ครับ..มีตำแหน่งเลขาว่างอยู่น่ะครับ เอ่อ..คุณ...” ไอ้ลุงนั่นถามยัยแบมที่กำลังทำหน้าเคลิ้มๆ เชอะ! (แล้วแกจะเชอะทำไม? : โอปอ) ความสุข มีไรมะ? (ไม่มีจ้า - - : โอปอ)
............6.2%..........
“สิรินโสพิศค่ะหรือจะเรียกว่าแบมบี้ก็ได้ค่ะ” ยัยแบมบอกไอ้ลุงเสียงหวาน ‘รมณ์เสีย เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันจะต้อง’รมณ์เสียด้วยล่ะ -*-
“ครับ..คุณแบมบี้ งั้นผมให้คุณเป็นเลขาของผู้จัดการบริษัทนี้แล้วกันนะครับ”
“ค่ะ..ไม่ต้องเรียกว่าคุณแบมบี้ก็ได้ค่ะ เรียกว่าแบมบี้เฉยๆก็ได้ค่ะ” ยัยแบมมาทำเป็นบอกให้เรียกแบมบี้เฉยๆ ชิ! (แล้วเจ๊แกจะชิ เชอะอะไรนักหนา : โอปอ - -+)
"ครับ..คุณแบมบี้เฉยๆ"
“ไม่ใช่ค่ะ เรียกว่า ‘แบมบี้’”
“ฮ่ะๆๆ ผมล้อเล่นครับ ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆๆ คุณอ้นนี่ก็ตลกนะคะ” แหม! หยอกล้อกันสนุกน่าดู ลืมไปแล้วรึไงยะว่าพ่อกับฉันยืนอยู่ตรงนี้น่ะฮะ! L
“อะแฮ่ม!” ฉันกระแอมเบาๆ สองคนนั้นหันมามองหน้าฉัน ฮึ่ย! ต้องให้เตือนถึงจะรู้ตัวนะยะ!
“นี่ก็เกือบจะ 11 โมงแล้วครับ ผมว่าคุณลุงกลับก่อนเถอะครับ เรื่องงานเดี๋ยวผมจะแนะนำให้เชอรีนรู้จักเองครับ ส่วนแบมบี้เดี๋ยวผมให้ผู้จัดการแนะนำครับ” ไอ้ลุงบอกพ่อ
“ครับๆ สวัสดีครับ....ตั้งใจทำงานนะ ยัยรีน..หนูแบมบี้” พ่อพูดกับไอ้ลุงก่อนจะหันมาบอกฉันกับยัยแบม พ่อเคยรักลูกบ้างมั้ย? ‘ยัยรีน..หนูแบมบี้’ - -*
“งั้นเดี๋ยวผมจะให้ผู้จัดการมาฝึกงานให้คุณแบมบี้นะครับ...เฮ้ย! ไอ้บูรณ์” ไอ้ลุงเรียกใครสักคนที่ชื่อบูรณ์ ยัยแบมไปเป็นเลขาให้คนชื่อบูรณ์อ่อ?
“อะไร..ไอ้อ้น” ไอ้คนที่ชือบูรณ์มาหาไอ้ลุง คนอะไรหน้าตาอย่างกับแวมไพร์ -*-
“นี่เลขาคนใหม่ของแก” ไอ้ลุงแนะนำยัยแบมให้คนชื่อบูรณ์รู้จัก
“สิรินโสพิศหรือแบมบี้ค่ะ” ยัยแบมพูดพร้อมทำหน้าตาเคลิ้มๆ เอ่อ..ยัยแบม แกเก็บอาการบ้างไรบ้างก็ดีนะ - -*
“ธันยบูรณ์ครับหรือจะเรียกว่าบูรณ์ก็ได้ครับ” ไอ้คนชื่อบูรณ์แนะนำตัว รู้สึกเหมือนกำลังมีสายตาความรักส่งถึงกันนะ -*-
“บูรณ์..พาแบมบี้ไปฝึกงานที เธอพึ่งมาใหม่น่ะ” ไอ้ลุงพูดกับบูรณ์
“โอเคๆ เชิญครับ คุณแบมบี้” จากนั้นยัยแบมก็เดินตามบูรณ์ไป ทิ้งฉันไว้กับไอ้ลุง = =’
.
.
:: Bambi ‘ talk ::
อ่า...ในที่สุดฉันก็มีบทกับเขาบ้างสักที >< ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามคุณบูรณ์อยู่ ฉันบ่องตงเลยว่า ฉันหลงรักเขาตั้งแต่แรกเจอเลยล่ะ หล่อมากอ่ะ แต่ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาดูหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ - - ดูเป็นคนที่เคร่งครัดในการทำงาน จริงจังกับงานมาก ดูฉันสิ แตกต่างกับเขามาก T^T ฉันขี้เกียจทำงาน -*- และตอนนี้เขากำลังพูดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจอ่ะ = =’
“นี่คุณครับ คุณแบมบี้ ฟังผมอยู่รึเปล่า”
“คะ..ค่ะ ฟังอยู่ค่ะ”
“ครับ ส่วนงานพวกนี้จะต้องจัดการเกี่ยวกับรายได้ด้วยนะครับ รายได้ประจำปีจะต้องทำ บลาๆๆๆ”
โอ๊ย..อะไรกันเนี่ย -*- ถึงฉันจะพอเรียนรู้เรื่องนี้มาบ้าง แต่ก็งงๆอยู่นะ จะพยายามเข้าใจแล้วกัน -*-
“สรุปเข้าใจมั้ยครับเนี่ย? แล้วที่ผ่านมาได้ฟังรึเปล่าเนี่ย?”
“ฟะ..ฟังค่ะ”
"ตกลงคุณฟังรึเปล่า บอกมาเถอะ ไม่เข้าใจตรงไหนถามได้นะครับ ผมไม่ว่าอะไรคุณหรอก คุณยังใหม่”
อุ๊ย..ตายและ ใจดี หล่อเหลือเกินอะไรเยี่ยงนี้
“เอ่อ..คือ ไม่เข้าใจน่ะค่ะ”
“แล้วทำไมคุณไม่ถามผมล่ะครับ ยืนเก้ออยู่นั่นแหล่ะ แล้วคุณอะไรบ้างเนี่ย”
ไหนบอกว่า จะไม่ว่าอะไรไง ถ้าไม่ใช่ว่าแล้วนี่อะไรกันคะคุณ - -
“ถ้าเรื่องแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจ กลับไปเรียนใหม่เถอะนะครับ คุณอย่ามาทำงานเลยนะ ผมไม่อยากทำงานร่วมกับคนแบบคุณ”
เฮ้ย! ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ ตอนนี้ฉันกำลังโมโหมาก !
“คุณบอกว่าฉันอย่ามาทำงาน คุณเองก็อย่ามาทำงานเหมือนกัน ถ้าไม่ให้เกียรติกันบ้าง แล้วเป็นผู้จัดการประสาอะไรกัน มาดูถูกกันแบบนี้ คุณทำงานมาด้วยนิสัยแบบนี้ได้ยังไงกัน อย่างคุณมาถึงขั้นผู้จัดการได้ยังไง ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีความเป็นผู้จัดการที่ดี สมบัติของเจ้านายที่ดี ได้เรียนรู้มาบ้างรึเปล่า แล้วที่คุณให้ฉันไปเรียนใหม่ ดูตัวเองบ้างก็ได้ ถึงได้มาว่ากันแบบนี้ คนแบบคุณฉันก็ไม่อยากทำงานร่วมกันเหมือนกัน!!!”
“นี่คุณว่าผมเหรอ ผมเป็นถึงเจ้านายของคุณนะ”
“เจ้านาย? เจ้านายงั้นเหรอ คุณมีสมบัติความเป็นเจ้านายด้วยเหรอ?”
“นี่คุณ..”
“แล้วก็ถ้าอยากเป็นเจ้านาย ก็ควรกลับไปปรับปรุงสมบัติความเป็นเจ้านายให้ดีด้วยนะ”
“นี่คุณ คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าผมแบบนี้นะ”
“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ งั้นฉันเนี่ยล่ะ จะเป็นคนที่มีสิทธิ์ นายบ้าอำนาจเกินไปแล้ว เพราะนิสัยแบบนี้ไงล่ะ เลขาถึงได้ลาออกไปกันตั้งหลายคน” อย่างงกับที่ฉันพูด ฉันรู้มาว่าเลขาของอีตาบ้าอำนาจเนี่ยลาออกกันได้ตั้ง 5 คน! ตอนแรกฉันก็งงหรอกนะ ว่าทำไมถึงลาออกกันไปเยอะ ก็เพราะนิสัยที่มันแย่ๆแบบนี้ไงล่ะ!
“นี่เธอ!”
“ทำไม จะทำอะไรฉัน!”
“ฉันเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงนะ”
“ถ้าฉันเป็นผู้ชายนายจะทำอะไรฉัน จะต่อยฉันเหรอ?”
“ใช่ ฉันจะต่อยเธอ จนให้เธอต้องยกมือขอโทษฉันเลยล่ะ”
“เหรอคะ? คุณบูรณ์”
ฉันไม่ปล่อยให้อีตาบ้าอำนาจพูดอะไร คว้าแขนของเขาแล้วทุ่มลงพื้นอย่างแรงทันที ไม่พอแค่นั้น ยกตัวอีตานี่ขึ้นมา ถึงแม้มันจะยากก็เถอะ - - แล้วตีเข่าไปที่จุดอ่อนของอีตานี่ทันที
“โอ๊ย!” หึ! อิตานี่หน้าเขียวไปเลย หึหึ รู้จักแบมบี้น้อยไปซะแล้ว
“หึ..เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ คุณบูรณ์”
“........”
“คงไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ คุณเป็นถึงผู้จัดการที่ดี ต้องเข้มแข็งสิคะ”
หึหึ สะใจโว้ย ฮ่าๆๆ
“อ้อ! อีกอย่าง ที่คุณบอกว่าคุณจะต่อยฉันน่ะ เชิญเลยนะคะ ฉันไม่ว่า แต่ขอเตือนไว้ว่าฉันน่ะ เทควันโดสายดำค่ะ “
ฉันพูดเสร็จก็เดินออกมา พร้อมหัวเราะย่างสะใจ โฮะๆๆๆ
“ยัย..ยัยทอม! ฮึ่ย!”
ฉันหันไปมองหน้าอีตานั่นแล้วโบกมือบ๊ายบายให้ หึหึ ก่อนจะเดินยิ้มอย่างมีความสุข ฮ่าๆๆๆๆๆ
.
.
:: Cherreen ‘ talk ::
ตอนนี้ยัยแบมก็ไปฝึกงานกับบูรณ์ (โดยที่ไม่รู้เหตุการณ์อะไรเลย -*-) ก็ทิ้งฉันไว้กับไอ้ลุงนี่ ตอนนี้ก็เงียบมาก ความเงียบเท่านั้นที่ปกคลุมที่แห่งนี้ -+- จนฉันต้องเอ่ย
“แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรบ้างอ่ะ -3-“
“ก็ทำงานไงคุณ J”
“อย่ามากวนประสาทฉันนะ -*-“
“ผมจัดเตรียมโต๊ะไว้แล้ว แต่พอดีว่ายังไม่ได้ยกเข้ามาในห้องนี้น่ะ โต๊ะอยู่ตรงนู้น หาทางยกเข้ามาเองล่ะกัน ผมไปล่ะ”
ไอ้ลุงหันมายักคิ้วให้ฉัน นี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ
“ไอ้ลุงบ้า ไอ้..ไอ้ ไอ้ลุงฟันเหล็ก ไอ้ตดบ้า ไอ้..ไอ้ ฮึ่ย!”
ฉันตะโกนด่านายนั่นไม่ออกแล้ว ก่อนจะเดินไปทางที่ไอ้ลุงชี้ ก็เจอกับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ และเก้าอี้ทำงาน แต่ปัญหาคือ ฉันจะยกเข้ามายังไงล่ะ T^T ใครก็ได้ช่วยฉันที T__T
..............100%..............
มาต่อแล้วนะครบร้อยเปอร์เซ็นต์
บูรณ์แบมมาแล้ว วู้วๆๆๆ J
แล้วคราวนี้ใครจะช่วยพี่รีนยกโต๊ะล่ะ 555
รอติดตามกันต่อไป แต่บอกไว้ว่าไม่ใช่พี่ดิวแน่นอน อิอิ
#แล้วแกจะบอกทำไม - -+ เจอกันแชพหน้า :)
:) Shalunla
ความคิดเห็น