คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Special Friend : 3
3.
“เพื่อน” กับคำว่า... “ช่วยเหลือ”
“ดงแฮ อยู่ไหน!!!”
เสียงประโกนดังลั่นของร่างบาง ดังสอดเขามาภายในห้องน้ำที่ร่างสูงกำลังทำธุระอยู่ มือหนาจัดการรูดซิปกางเกงให้เรียบร้อย ก่อนจะล้างมือ
“ดงแฮ!!!”
“อยู่ในห้องน้ำเดี๋ยวออกไป” กระโกนบอกร่างบาง ก่อนจะปิดก๊อกน้ำให้เรียบร้อย
“ว่าไง มีอะไร” ทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางที่กำลังทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้ทันที
“เป็นอะไรเนี่ย” เดินเข้าไปหา ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกัน
“ดงแฮอ่า~!” ส่งสายตาวิ๊งๆ เหมือนลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของให้ร่างสูง ก่อนจะเขยือบเข้ามาใกล้ร่างสูงจนแทบจะขึ้นไปนั่งบนตัก
“ทำไม พรีเซนท์งานไม่ผ่านล่ะซิ” เหมือนคำพูดจะจี้แทงใจดำร่างบางเต็ม จากคนที่กำลังเบะปากจะร้อง ที่นี้ร้องมันจิงๆเลย
“ดงแฮอ่า ทำให้เขาหน่อยนะ ฮึก นะๆ” น้ำเสียงสะอึกสะอืน ปนออดอ้อนถูกส่งให้ร่างสูง ก่อนหัวทุยจะถูไปที่ไหล่ร่างสูง
“นะๆ ฮึก ทำให้เขาหน่อยนะ ดงแฮ”
“มีอะไรมาแลกล่ะ” ปลายตามองร่างบาง ก็จะเชิดหน้าเหมือนตัวเองเหนือกว่าไหนๆ แต่ในใจแทบจะวิ่งไปทำงานให้ร่างบางตั้งแต่เห็นน้ำตาแล้ว
“ตัวเขาไง” พูดออกมาเหมือนมันเป็นคำพูดธรรมดา ก่อนจะถูกร่างสูงพลักเข้าที่หัวเบาๆ
“ไม่เอา!” จัดการลุกหนีร่างบาง ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดโน๊ตบุ๊คในห้องนอนเพื่อทำงานให้ร่างบาง
“ดงแฮอ่า~!” วิ่งดุกดิกตามร่างสูงเข้าในห้อง ก่อนจะกระโดนขึ้นไปนอนบนเตียงของร่างสูง
“ดงแฮอ่า~!”
“ดงแฮ”
“อะไร เรียกอยู่ได้มีอะไรก็พูดมา” เมื่อทนเสียงเรียกของร่างบางไม่ไหว ก็เอ่ยตอบรับไป ทั้งๆที่ตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอโน๊คบุ๊ค
“ดงแฮอ่า~!”
เมื่อไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร ร่างบางตัดสินใจลงจากเตียงเดินไปยืนอยู่ข้างหลังร่างสูง แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นกอดร่างสูงก่อนจะสบหน้าลงกับไหล่ของร่างสูง
“ฮยอกอยู่เฉยๆดิ กูจะทำงาน” บอกร่างบางทั้งๆที่ตาก็ยังไม่ล่ะจากหน้าจอโน๊คบุ๊คอยู่ดี
“ดงแฮ มึงก็กดกูดิ กูจะได้อยู่เฉยๆ...” ร่างบางจัดการพาตัวเองมานั่งตักร่างสูง แขนเรียวทั้งสองข้างยังคงคล้องอยู่ที่คอร่างสูง ก่อนจะลดมือลงมาแกะกระดุมเสื้อร่างสูง
“กูเป็นเพื่อนมึงนะฮยอก” มือหนาล่ะออกจากแป้นพิมพ์มาจับมือบางที่กำลังยุ่งกับกระดุมเสื้อเขา
“ก็กูอยากได้เพื่อนเป็นผัวอ่ะ”
“แต่กูป็นเพื่อน ไปๆ กูจะทำงาน” จัดการดันร่างบางออกจากตัก ก่อนจะสนใจงานบนหน้าจอต่อ
“ดงแฮ ถ้ามึงไม่กดกู กูจะกดมึง” ยืนเท้าเอวมองหน้าร่างสูง ไม่รู้แหละ ถ้าไม่ได้กดก็จะยืนมันอยู่อย่างนี้แหละ
“มึง...ถ้ามึงกดกู กูจะหนีกลับไปอยู่บ้าน” หันมามองหน้าร่างบาง ก่อนจะเอาจุดอ่อนของร่างบางที่ตัวเองรู้ดีทีสุดออกมาขู่
“งืม! กูงอนมึงแล้ว” แขนเรียวยกขึ้นกอดอก ก่อนจะหันหลังให้ งอนจิงๆนะ
“ไม่ง้อนะ” บอกออกไปอย่างขำ ไม่ได้จิงจังอะไร เพราะรู้นิสัยร่างบางดีว่างอนได้ไม่นานหรอก
“...”
“...”
“...” เมื่อความเงียบง่ำครอบง่ำนานเกินไป ความอนทดร่างบางก็หมดลงทันที
“ดงแฮอ่า~! ง้อหน่อยดิ”
“ไม่”
“ดงแฮ~!”
“...”
“จะไม่ง้อใช่ไหมเนี่ย ชิ ไม่ง้อก็ไม่ง้อ”
ฟอดดดด
“เดี๋ยวไปทำข้าวเย็นให้กินนะฮะที่รัก”
หอมเข้าที่แก้มของร่างสูงไปเต็มฟอด ก่อนจะบอกจุดมุ่งหมายของตัวเองแล้ววิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงนั่งนิ่งค้าง เหมือนโดนสตาฟ
เมื่อได้สติ มือหนายกขึ้นมาลูบแก้มตัวเองเบา ก่อนจะค่อยๆยกยิ้มขึ้นมากอย่างไม่รู้ตัว แต่ใครจะไปรู้ว่าความรู้สึกที่พยายามบอกกับตัวเองว่าคิดกับร่างบางแค่เพื่อนมันกำลังค่อยๆเผยออกมาในทางตรงข้าม
- - - - - Special Friend - - - - -
ท่ามกลางความวุ่นวายภายในห้องแลกเซอร์ของมหา’ลัย ร่างสูงของดงแฮกำลังนั่งฟังเพลงอ่านหนังสืออยู่ในที่ประจำของตัวเอง หลังห้องมุมสุด
หลังจากเมื่อหลายนาทีก่อนได้ทำการรวบรวมสมาธิเพื่อทำการจดแลกเซอร์วิชาที่อาจารย์สอนไปอย่างตั้งอกตั้งใจ ในวินาทีนี้ร่างสูงโครตจะสบายอารมณ์สุดๆ
ข้างหน้าของร่างสูงก็เป็นคยูฮยอนและซีวอนที่กำลังลอกแลกเซอร์วิชาเมื่อครู่จากสมุดของดงแฮลงสมุดของตัวเอง เพราะวิชาเมื่อครู่พวกเขา...หลับ
“ดงแฮ!!!”
น้ำเสียงของฮยอกแจที่ตะโกนดังมาก่อนตัว ทำให้ดงแฮถอดหูฟังออก ก่อนจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังวิ่งมาหาเขาด้วย
“ดงแฮ~! เขาพรีเซนท์งานผ่านแล้ว” ร่างบางกระโดดหมุนตัวไปมาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
“อืม” ขานตอบรับแบบง่ายๆ ก็จะไม่ให้ผ่านได้ยังไงล่ะ งานของร่างบางเขานั่งทำจนเมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แต่แค่เห็นฮยอกแจยิ้มก็หายง่วงแล้วล่ะ ดีกว่าเห็นน้ำตาเป็นไหนๆ
“เย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันเดี๋ยวเขาเลี้ยง”
“พูดแล้วนะ” ถามกลับด้วยน้ำเสียงจิงจัง บอกจะเลี้ยงทีไร สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นคนจ่ายอยู่ดี
“อืม คยู ซีวอน ไปด้วยกันไหม” ร่างบางหันกลับไปถามเพื่อนรักสองคนที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจด ถ้าเรียกให้ถูกต้องบอกลอกมากกว่านะ
“ไม่ล่ะ นัดซองมินไว้” คยูบอกปฏิเสทแทบจะทันที ยังไงเมียก็สำคัญทีหนึ่ง
“ผมคงไปด้วยไม่ได้นะครับฮยอกแจ” ซีวอนก็เป็นอีกคนมีตอบปฏิเสท
“ทำไมล่ะ ซีวอนไปอยากไปกับฮยอกแจหรอ” อมลมถามเหตุผลของร่างโปร่งออกไป ท่าทางที่เหมือนกำลังจะงอนทำให้ซีวอนต้องลุกขึ้นมาโอบเอวบาง แล้วดึงเข้าไปหาตัวเองจนแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน
“โอ๋ๆ ไม่งอนจะครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปกับฮยอกแจนะ แต่ไม่รู้หมาตัวไหนมันเอาเรื่องของเราไปบอกซิน ผมก็เลยต้องระวัง ถ้าขืนซินรู้ว่าเรื่องที่เราแอบกิ๊กกันอยู่เป็นเรื่องจิง หัวผมคงแบะแน่ๆเลย” บอกเหตุผลตามความจิง ว่าทำไมครั้งนี้ถึงไปไม่ได้ ถึงฮยอกแจจะน่ารักแค่ไหน แต่ยังไงฮีซอลก็สำคัญที่สุด
“ก็ได้” ถึงจะไม่ได้สนิทกับฮีซอลมาก แต่ร่างบางเองก็พอรู้เรื่องความร้ายของฮีซอลมาบ้าง
“ฮยอกแจของผมน่ารักที่สุดเลยครับ” ว่าแล้วก็หอมไปที่แก้มนิ่มไปที เรียกรอยยิ้มหวานจากร่างบางได้ในทันที
“จะไปหรือยังฮยอกแจ” ดงแฮที่นั่งดูสถานการณ์อยู่สักพักพูดขึ้น ก่อนจะเดินนำหน้าร่างบางออกไป
“ไปซิรอเขาด้วยดงแฮ ไปก่อนนะคยู ซีวอน” ตะโกนบอกร่างสูงที่เดินออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะหันกลับมาบอกคยู และซีวอน แล้ววิ่งตามร่างสูงออกไป
ร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศษที่ตั่งเด่นอยู่ริมถนนในย่านดัง หน้าร้านถูกตกแต่งด้วยหินอ่อนที่สลักรัวลายต่างๆ ภายในร้านถูกแบ่งออกเป็นของส่วน คือชั้นบนเป็นส่วนของ VIP สำหรับแขกพิเศษที่ต้องการความเป็นส่วนตัว กับชั้นล่างเป็นแบบสำหรับแขกที่ต้องการมองดูวิวของภายนอกร้าน
“สำหรับคุณดงแฮ คุณหนูฮยอกแจ” ทันทีที่ร่างสูงของดงแฮเปิดประตูของร่างเข้ามา ผู้จัดการร้านก็รีบมาดูแลทันที ก็แหงล่ะที่มันลูกชายของหุ้นส่วนคนสำคัญร้านเลยนะ
“ครับ”
“สวัสดีฮะ”
“ไม่ทราบว่าคุณดงแฮจะรับโซนไหนดีครับ”
“ผมของ VIP แล้วกันครับ” ตอบออกไปแบบไม่ต้องคิด ก่อนจะเดินตามผู้จัดการร้านขึ้นไปที่ชั้นบนของร้าน
อาหารหลากหลายชนิดถูกฮยอกแจสั่งๆ แล้วก็สั่ง โดยแทบจะไม่ได้ถามอะไรร่างสูงเลยด้วยซ้ำ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมต้องถามในเมื่อก็รู้อยู่ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร
ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที อาหารที่ฮยอกแจสั่ง ก็ถูกนำมาเสริฟ ร่างบางมองดูอาหหารบนโต๊ะก่อนจะกระพริบตาปริบๆ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ นี่เขาเพ้อสั่งไปเยอะขนาดนี้เลยหรอ
“ทำไม เยอะไปล่ะซิ” ร่างสูงแกล้งถามเหมือนรู้ความคิดร่างบาง
“นี่เขาสั่งไปเยอะขนาดนี้เลยหรอดงแฮ”
“อืม สั่งมาแล้วก็รับผิดชอบให้หมดด้วยล่ะ”
“กินหมดนี่ ก็อ้วนตายกันพอดี” เบ้ปากใส่ร่างสูง ก่อนจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาจิ้มไก่มาใส่จานตัวเอง
“นี่นาย” ยังไม่ทันที่จะจิ้มไก่เข้าปาก เสียงของผู้หญิงก็แวดมาแต่ไกล ก่อนร่างเพรียวจะมายืนท้าวเอวอยู่ที่โต๊ะของร่างบางและร่างสูง
“เอ่อ มีอะไรหรือป่าวฮะ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ เพราะดูยังไงเขากับผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ
“มีแน่”
ซ่า!
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรออกไป น้ำในแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะก็ถูกร่างเพรียวยกขึ้นมาสาดใส่ร่างบางทันที
เพีย!
ไม่ยังทันคิดจะตอบโต้อะไรกลับ แต่มือเรียวของร่างเพรียวก็ฟาดมาที่หน้าของร่างบางอย่างเต้มแรง จนใบหน้าสวยหวานหันไปตามแรงตบ
“มันจะมากไปแล้วนะครับคุณ” ดงแฮที่เริ่มจะทนดูสถานการณ์ไม่ไหวลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ เดินไปหาร่างบางทันที
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับพวกชอบแย่งผัวชาวบ้าน” น้ำเสียงสูงของร่างเพรียว กับคำว่า ชอบแย่งผัวชาวบ้านทำให้ฮยอกแจ เงยหน้าขึ้นมองร่างเพรียวทันที
“ผมไปแย่งผัวคุณตั้งแต่แต่เมื่อไร”
“นายจะบอกว่าไม่รู้จักมินโฮงั้นหรอ”
“...” ใบหน้าของผู้ชายที่ร่างบางเจอที่ผับเมื่อสองวันก่อนผุดขึ้นมาในความคิดทันที เขากับมินโฮก็แค่ดื่มกันเฉยๆไม่ได้มีอะไรเกินเลย แต่ทำผู้หญิงคนนี้ถึงพูดว่าเขาไปแย่งของของเธอมา
“หน้าด้าน หาไม่ได้หรือไง ถึงชอบแย่งของคนอื่น” ร่างเพรียวพยายามที่จะเดินเข้าไปหาร่างบางแต่ก็ถูกร่างสูงพลักออก
“ขอโทษนะครับ ผมว่าคุณคงจำคนผิดแล้วล่ะ ภรรยาผมไม่มีนิสัยชอบใช้ของรวมกับคนอื่น แล้วอีกอย่าง...”
“...”
ร่างสูงล่ะคำพูดไว้ ก่อนจะสาวเท่าก้าวเข้าไปหาร่างเพรียวตรง ร่างเพรียวที่เริ่มรู้สึกตัวว่าถูกกดดัน ค่อยก้าวถอยหลังมาทีล่ะก้าว จนตัวเองชนเข้ากับโต๊ะแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้น
ร่างสูงนั่งยองๆตรงหน้าร่างเพรียว ก่อนจะเขยือบเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของร่างเพรียว
“ผมว่าผมลีลาเด็ดพอ เผลอๆอะไรๆของผัวคุณกับผมขนาดมันคงต่างกัน”
ร่างสูงยกยิ้มให้ร่างเพรียวที่กำลังเบิกตากว้างมองหน้าเขา เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ร้ายกาจ แต่เพียงแค่อย่ามาทำอะไรคนใกล้ตัวเขาก็พอ ไม่งั้นดงแฮคนนี้ กับดงแฮคนนี้เมื่อกี้ มันอาจจะกลายเป็นคนล่ะคนกัน
“ไปฮยอกแจ กลับบ้าน” ร่างสูงลุกขึ้นเต็มความสูง หยิบเงินจากกระเป๋าตังวางไว้บนโต๊ะเพื่อเป็นค่าอาหาร ก่อนจะจูงมือร่างบางเดินออกไปจากนอกร้าน
ทันทีที่อยู่ภายในรถบรรยายกาศที่ชวนอึดอัดก็แซกขึ้นมาทันที ร่างบางได้แต่มองออกไปนอกรถเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หรือควรจะอธิบายยังไงให้ร่างสูงเข้าใจ
“ดงแฮ คะ คือ...” ระหว่างที่รถกำลังจอดติดไฟแดง ร่างบางก็รวบรวมความกล้าค่อยๆพูดออกไป
“...”
“คะ คือ ขอบคุณนะที่ช่วย ละ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้เดือนร้อน”
“...”
“ดงแฮ...พูดกับเขาหน่อยซิ โกรธเขาหรอ ดงแฮ อุ๊บ~”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงก็ประกบปากปิดกั่นคำพูดต่อไปของร่างบางทันที บดเบือดจูบร้อนให้ร่างบาง ลิ้นร้อนค่อยๆแซกเข้ามาในโพรงปากเล็กก่อนจะกวาดหาความหวานที่ยังไม่เคยได้ลิ้มลองจะร่างนี้มาให้มากที่สุด
มือหนาที่ตอนแรกจับที่ใบหน้าเรียว ค่อยๆเลือนลงมาอยู่ที่เอวคอดเล็ก ลูบไล้สะโพกมนอย่างเบามือ
ร่างบางที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ กำเสื้อร่างสูงแน่น ก่อนจะออกแรงพลักเบาๆ เพื่อให้ร่างสูงได้รู้ว่าเขาหายใจไม่ทัน ร่างสูงค่อยๆถอดริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนจะจ้องมองใบหน้าเรียวที่เริ่มขึ้นสีระเรือ จนน่ามอง
“คะ คือ ขอโทษ” ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงได้เผลอจูบร่างบางไป แต่ทันทีสมองคิด ร่างกายมันก็ทำไปเอง
“อืม ไม่เป็นอะไร” บอกออกไปทั้งๆที่ใจตัวเองเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก
ดงแฮจูบเก่งชมัด
ดงแฮปรายมองมองคนที่นั่งข้างๆ ก่อนจะหันไปสนใจ ภายนอกรถแทน
ทำไมกูถึงจูบฮยอกแจว่ะ แม่งเอ้ย นั่นเพื่อนมึงนะไอแฮ มึงทำอะไรลงไป
..........................................................
ความคิดเห็น