2.
“เพื่อน” กับคำว่า... “ที่ปรึกษา”
ขาแกร่งก้าวมาตามทางเดินของมหา’ลัย ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าทางขึ้นของคณะบริหาร ตาคู่คมกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะเดินไปนั่งที่มุมบรรไดของคณะ มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักสึกษาก่อนจะหยิบโทรสับขึ้นมา มือหนากดไล่เบอร์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เบอร์ที่พึ่งโทรไปหาเมื่อไม่กี่วันมานี้ กดปุ่มโทรออก ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู รออยู่สักพักปลายสายก้รับ
[ยอบอเซโย]
“ดงแฮ มึงอยู่ไหน กูถึงมหา’ลัยแล้วนะ”
[มึงอยู่ตรงไหนเนี่ย]
“กูอยู่หน้าคณะ”
[โอเคๆ กูจะถึงแหละ แค่นี้นะขับรถอยู่]
มือหนากดตัดสายทันทีที่สทนาจบ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิม ตาคมก้าวมองไปรอบๆอีกครั้ง นี่เป็นสถานที่ที่สองแล้วที่เขามา พอกลับมาจากอังกฤษเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยนอกจากอยู่บ้าน เมื่อเช้าก็เกือบขับรถหลง เกือบสองปีที่นี่เปลี่ยนไปเยอะจิงๆ
“แกๆ ใครอ่ะหล่อจัง”
“ไหนๆ เฮ้ยๆ หล่อๆ เด็กใหม่หรอว่ะ ไม่เคยเห็น”
“สงสัยจะเด็กใหม่นะ หล่อน่าฟัดชะมัด”
“สงสัยจะเรียนบริหารแหงๆเลย อย่างนี้เสร็จรุ่นพี่ฮยอกแจแน่ๆ คงไม่รอดมาถึงมือเราหรอก”
“นั้นซิๆ ไปเถอะ อย่าไปสนเลย”
เสียงบทสนทนาของกลุ่มนักศึกษาสาวเมื่อครู่ทำให้ร่างโปร่งยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กลับนักศึกษาที่กำลังยืมมองเขาอยู่ในระยะที่ไม่ไกลเกินสายตาจะมองเห็น
“แกพี่เขายิ้มให้ฉันด้วย โอ๊ย~! ฉันจะระทวย”
“เวลายิ้มแล้วหล่อชัดมัดเลยอ่ะ”
ร่างโปร่งเพียงแต่นั่งยิ้มรับคำชมที่เขารู้สึกว่าฟังมันจนเบื่อ ผู้หญิงบ้างคนก็คบกับเขาเพราะเขาหน้าตาดี แต่ยังไงเขาก็ไม่เคยสนอยู่แล้ว มีเซ็กซ์เสร็จก็เขี่ยทิ้ง
“ไฮ คิบอม หวัดดีไอเด็กนอก” ดงแฮเอ่ยทักทันทีที่เห็นร่างโปร่ง นั่งอยู่อยู่ที่บรรไดหน้าคณะ คิบอมลุกขึ้นยืน ก่อนจะปัดกางเกงแล้วเดินไปหาดงแฮ
“หวัดดีไอเด็กโซล”
แปะ!
คิบอมยกมือขึ้นเตะกับมือของร่างสูง ก่อนจะยิ้มให้ สายตาคู่คมมองผ่านไปข้างหลังร่างสูง ก่อนจะพบกับร่างบางที่ยืนกำมือดงแฮจนแน่นเหมือนกลัวอะไรซักอย่าง
“หวัดดีฮยอกแจ”
“หะ...หวัดดีคิบอม” ยิ้มน้อยกับคำทักทายของร่างโปร่งตรงหน้า ก่อนจะเขยือบให้ชิดกับดงแฮมาขึ้น
“สวยขึ้นเยอะเลยนะ” คิบอมก้าวเท้าเข้าหาร่างบาง ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปหมายจะจับร่างบาง แต่ก็ถูกดงแฮดันมือออก
“มึงไม่เห็นหรือไงว่าฮยอกแจกลัวมึง” ดงแฮบอกคิบอมด้วยน้ำเสียงเรียบ คิบอมเพียงชักมือกลับก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“จะกลัวอะไร ไม่ได้จะทำอะไรซักหน่อย ก็แค่จะทักทาย แฟนเก่า” คำว่าแฟนเก่าดังแซกซึมเข้าสมองของฮยอกแจอย่างรัวเร็ว ร่างบางเริ่มสั่นเมื่อคนกำลังจะร้องไห้ ทำให้ดงแฮต้องแกะมือที่กำมือเขาอยู่ออก ก่อนกุมมือเล็กไว้แทน
“มึงไม่ต้องกลัวหรอก กูจะอยู่ข้างๆมึง” ดงแฮก้มลงกระซิบข้างหูฮยอกแจเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นสบตากับดงแฮก่อนจะยิ้มให้
“อืม” ร่างบางตอบรับน้อยๆ ก่อนจะบิบมือร่างสูงแน่นขึ้น
“ไฮ คิมคิบอม” คยูที่พึ่งมาถึงเดินเข้ามาตบไหล่คิบอมเบาก่อนจะยิ้มให้
“ไฮ คยู” ร่างโปร่งตอบรับคยู ก่อนจะเบ่งสายตาไปมองซีวอนที่เดินตามหลังคยูมา
“ไฮ ไอคิบวม หน้าบวมขึ้นเยอะเลยนี่หว่า ไปซีดโบทอกมาหรอ ฮ่า ฮ่า” ไม่ใช่เสียงทักทายของใครเย นอกจากซีวอน เป็นที่รู้กันดีว่าซีวอนไม่ค่อยถูกกับคิบอมมาตั้งแต่สมัยมอต้น แต่ถึงจะกัดกันแรงไปบ้างแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันจนถึงทุกวันนี้
“หน้ากูเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแหละ ไอม้าทึก” คิบอมตอกกลับซีวอน ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“เดี๋ยวกูก็เอาเท้าฟาดหน้าให้หรอก กวนแหละมึง” และก็ยังเป็นซีวอนที่ยังคงไม่เลิกลา
“พอๆ ไปเข้าเรียนได้แหละ” ดงแฮหยุดศึกครั้งนี้ ก่อนจะจะกลายเป็นศึกใหญ่
ร่างสูงเดินจูงมือร่างบางเดินนำคยู ซีวอน และคิบอมเข้าไปในตัวอาคารของคณะบริหาร ก่อนทั้งสามจะคนจะเดินตามไป
วันนี้คงจะเป็นวันที่ฮยอกแจเรียนแบบไม่มีความสุขที่สุด ถึงแม้ว่าจะมีดงแฮนั่งอยู่ข้างๆ แต่สายตาคู่คมที่นั้งอยู่ข้างหลัง มันทำให้เขาไม่มีสมาธิที่จะเรียนเอาซะเลย
“ดงแฮเขาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็มา” ร่างบางลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปคิบอม มองตามแผ่นหลังที่พึ่งเดินเข้าเขาไปมือกี้จนสุดสายตาก่อนจะเหลือบมองดงแฮที่กำลังจดงานอยู่
ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยเสียงที่เบาที่สุด ก่อนจะเดินตามฮยอกแจออกไป เมื่อกี้ฮยอกแจบอกจะไปเข้าห้องน้ำ งั้นคงอยู่ที่ห้องน้ำซินะ
ฮยอกแจหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอ่างล้างหน้าก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปเปิดน้ำจากก๊อก มือเรียวจัดการรองน้ำที่ไหลออกมาจากก๊อก ก่อนจะวักขึ้นมาล้างหน้าตัวเอง
รู้สึกเหนื่อยที่ต้องหลบสายตาคู่นั้นจิงๆ ตั้งแต่ที่เลิกกับคิบอมไป ดูเหมือนโรคความกลัวคิบอมจะฝั่งเข้ามาในร่างกายและจิตใจเขาจนลึกเลยทีเดียว
“ฉันไม่ได้รักนายเลยฮยอกแจ ฉันแค่สนใจในความบริสุทธ์ของนายเท่านั้นแหละ อย่าคิดมากไปหน่อยเลย”
“นะ...นายพูดอะไรออกมาน่ะคิบอม”
“เราเลิกกันเถอะ คบกันไปก็ไม่มีอะไรดี เพราะฉันไม่ได้รักนาย”
ความทรงจำเมื่อครั้ง ก่อนยังวิ่งวนอยู่ในใจ ร่างบางสะบัดหัวแรงเพื่อให้ความทรงจำเมื่อครั้งก่อนหลุดออกไปจากสมอง
“เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกสะบัดแรงขนาดนั้น” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ฮยอกแจต้องเงยหน้าขึ้นมอง ภาพในกระจกที่สะท้อนให้เห็นร่างโปร่งของคิบอมยืนอยู่ข้างหลังเข้า เรียกได้ว่าชิดเลยแหละ
“คะ...คิบอม”
“ทำไม ตกใจขนาดนั้นเลยหรอก ว้าว! อุตส่าห์จะมาขอระลึกความหลังกับแฟนเก่าซะหน่อย กับทำหน้าเหมือนเจอผีใส่เราซะงั้น” พูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ ก่อนจะจับร่างบางพลิกให้หันหน้ามา
“ระ...ระลึกอะไร”
“นายสวยขึ้นเยอะเลยรู้ไหมฮยอกแจ” มือหนายกขึ้นมาเกลี่ยแก้มร่างบางเล่น ก่อนจะลูบลงมาที่ลำคอสวย ฮยอกแจถึงกับแกรงตัววูบ ร่างกายกำลังต่อต้านกับสัมผัสนี้
“อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย ครั้งแรกของนายฉันก็ได้มาแล้ว ได้ข่าวว่าฉันไม่อยู่สองปีได้ไปเยอะเลยนิ กี่คนแล้วล่ะ” ร่างโปร่งกดเสียงตกถามร่างบาง มือหนาไล่ลงมาตามกระดุมเสื้อนักเรียน ก่อนจะแกะมันออกอย่างง่ายดายด้วยมือเพียงมือเดียว
“คะ...คิบอมปล่อยเขาเถอะนะ” ร่างบางอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ มือเรียวยกขึ้นมาพลักไหล่ร่างโปร่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่การเกาะเท่านั้น แม้แต่แรงที่จะยืนร่างบางยังแทบจะไม่มี นับประสานอะไรกับแรงที่จะเอาไปพลักร่างโปร่ง
“ท่าทางนายมันกำลังยั่วฉันอยู่นะฮยอกแจ” ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างถูกใจ
“คิบอมปล่อย อื้อ” ยังไม่ทันทีเสียงหวานจะทวงอะไร ริมฝีปากได้รูปก็กดปิดทันที ลิ้นหนาสอดแซกเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างง่ายดาย ก่อนจะกวาดหาความหวานไปทั่ว พร้อมกระตุ้นลิ้นเล็กให้ตอบสนองเขา จูบที่เริ่มร้อนแรงมากขึ้นเริ่มๆ ทำให้ฮยอกแจเผลอจูบตอบอย่างไม่รู้ตัว
“อื้อ” เสียงครางทวงว่ากำลังจะขาดอากาศหายทำให้คิบอมต้องพลักออก ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว
“คะ...คิบอม อื้อ อ๊า” สะดุ้งน้อยกับแรงสัมผัสที่รู้ว่าคิบอมกำลังขบเม้นที่คอเขาอยู่ แม้แต่จะต่อต้านก็ทำไม่ได้หรอฮยอกแจ
“ครางอีก ครางดังๆ เรียกชื่อฉันซิ”
“คะ..คิบอม อ๊า อื้อ อื้อ” แรงบีบเค้นที่หน้าอกทำให้ร่างบางถึงกับตัวชาวูบ ร่างกายกำลังอ่อนระทวยกับสัมผัสที่ได้รับ
“ดีอย่างนั้น นายนี่มันหวานไม่เปลี่ยนเลยนะ” ร่างโปร่งเอ่ยทั้งที่ยังซุกอยู่ที่คอขาว มือข้างที่กำลังบีบเค้นหน้าอกอยู่ เลื่อนมาแกะกระดุมเสื้อที่ยังแกะไม่หมดออก ก่อนจะริมฝีปากจะเลื่อนลงมายังยอดเม็ดทับทิม
“คะ...บอม” แย่แล้วฮยอกแจกำลังจะหมดแรงแล้ว
ดงแฮ ดงแฮอยู่ไหนช่วยเขาด้วย
ปัง!
แรงถีบของประตูห้องน้ำ ทำให้คิบอมต้องผลักออก ก่อนจะหันไปมองผู้มาเยือน ตาคมของคิบอมสบเข้ากับตาของดงแฮอย่างไม่รู้สึกกลัว
ตอนนี้ฮยอกแจรู้สึกว่าสายของดงแฮน่ากลัว มันเยือกเย็นเหมือนจะฆ่าคนได้ สายตาที่ว่างป่าวเกินจะอ่านได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“มึงนี่ขัดจังหวะชมัด” คิบอมเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ดงแฮออกไป
ทันทีที่คิบอมก้าวเดินออกไปจากห้องน้ำ ร่างของฮยอกแจก็ล้มลงมากองกับพื้นทันที หมดแรง แรงแม้แต่จะยืนก็ยังไม่มี
“ไม่เป็นอะไรนะ” ดงแฮนั่งยองๆตรงหน้าร่างบาง ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด
“ดงแฮ เขากลัว ฮึก กลัว” มือเรียวยกขึ้นกอดตอบร่างสูง ก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
“มึงจะกลัวอะไร กูบอกแล้วว่าจะอยู่ข้างๆมึง” ดงแฮจูบบนกลุ่มผมของร่างบางก่อนจะพลักร่างบางออก
มือหนาเอื้อมมาติดกระดุมเสื้อให้ร่างบางทีล่ะเม็ด ตั้งแต่เม็ดล่างจนถึงเม็ดบน มือหนาส่งมาเกลี่ยที่รอยแดงที่คอสวยซึ่งร่างโปร่งเป็นคนทำไว้ ก่อนจะยกนิ้วโป่งขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างของร่างบาง แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลลงมาเรื่อยๆ
“เขาควรจะทำยังไง ทำยังไงดีดงแฮ”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้ามึงอยู่กับพวกกูตลอด มันจะทำอะไรมึงได้” พวกมันที่ดงแฮหมายถึง ไม่ได้หมายถึงใครเลย หมายถึง ทั้งคยูฮยอน ซีวอน และเขาที่พร้อมจะอยู่ข้างๆฮยอกแจเสมอ
“อึก อึก”
“เลิกร้องได้แล้ว ไม่มีใครทำอะไรมึงแล้ว ต่อไปนี้ก็อยู่ใกล้ๆกู ห้ามห่างกู เข้าใจไหม”
“ดงแฮ ฮือ อึก” ยิ่งดงแฮพูด ก็ยิ่งทำให้ร่างบางงยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก
ไอบ้า คนเขากำลังดราม่าอยู่ มาทำชึ้งทำไมเล่า!!!
“กลับห้องเถอะ ป่านนี้ไอคยูกับไอซีวอนมันคงเป็นห่วงแย่แล้ว” ดงแฮค่อยๆพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาเดินไปที่ห้องเรียน
เมื่อกลับมาถึงห้องดูเหมือนสิ่งที่ฮยอกแจเห็นยิ่งทำให้ร่างทั้งร่างแทบจะหมดแรงไปอีก คิบอมที่กำลังนั่งหมุนปารกาเล่นอย่างอารมณ์ เหมือนว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยซักนิด
ดงแฮพาฮยอกแจมานั่งที่โต๊ะเรียน โดยขอสลับที่ให้คยู กับซีวอนไปนั่งแทนที่พวกเขา แล้วดงแฮกับฮยอกแจก็มานั่งแทนที่ซีวอนกับคยู
คิบอมมองการกระทำของดงแฮที่ดูเป็นห่วงเป็นใยร่างบางจนออกนอกหน้า ถึงกับรู้สึกหมั่นไส้ ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆ เมื่อเห็นดงแฮล้วงหยิบหน้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋ามาเช็ดหน้าในร่างบาง
ทำอย่างกับฮยอกแจเป็นเมียมึงงั้นแหละไอดงแฮ
เมื่อคิบอมหันหน้ากลับมาก็ผงะออกเล็กน้อยอย่างตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง พอหันหน้ากลับมาก็เห็นคยูกับซีวอนกำลังท้าวคางมองหน้าเขาอยู่
“อิจฉาล่ะซิ” ซีวอนถามคิบอม พลางทำหน้าทะเล้น
“อิจฉาอะไรของมึง”
“ก็อิจฉาไอดงแฮกับฮยอกแจไง” คยูเป็นคนตอบ ก่อนจะหันไปมองฮยอกแจกับดงแฮ
“อิจฉาก็บอกมาเถอะ” ซีวอนเสริม
“มันเรื่องอะไรที่กูต้องอิจฉา” คิบอมกอดอกถาม ไม่เห็นต้องอิจฉาเลย
“เฮ้อ~ ไม่อิจฉาก็ไม่อิจฉา แต่ถ้าทนดูภาพพวกนี้ไม่ได้ ยังไงก็หาผ้ามาปิดตาแล้วกันนะ มึงต้องทนดูภาพพวกนี้ทุกวันแหละ พวกกูเห็นจนชินตาแหละ” ซีวอนเอ่ย ก่อนจะหันหน้ากับไปที่เดิม
“พวกมันนี่กำลังจะทำคนทั้งห้องอ้วกแตกอยู่แหละ เชี่ย! กูเริ่มคิดถึงมินนี่ที่รักแล้วซิ” คยูเอ่ยทั้งที่สายตายังคงไม่ล่ะจากฮยอกแจ และดงแฮ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ออกมา
คิบอมหันกลับไปมองดงแฮ และฮยอกแจอีกครั้ง ดูเหมือนว่าตอนนี้ไหล่ของดงแฮจะกลายเป็นที่พักพิงของฮยอกไปแล้ว
ภาพที่คิบอมมองแล้วรู้สึกว่ามัน ไม่ใช่ความรู้สึกของเพื่อนที่มีให้กันแล้วซิ แต่ดูเหมือนว่าคนทั้งห้องจะมีเขาคนเดียวที่รู้สึกว่ามันแปลกๆ ดูจากสภาพการณ์แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจดงแฮและฮยอกแจเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ภาพพวกนี้น่าจะเป็นของแปลกของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อน
มันคงเป็นอย่างที่ซีวอนพูดจิงๆน่ะซินะ เห็นภาพพวกนี้จนชิน จนรู้สึกว่ามันไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากมายนักเลย คิบอมล่ะสายตาหันกลับมาทางเดิมก่อนจะหมุนปารกาเล่น อย่างสบายใจ จะเป็นอะไรกันมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เขาแค่...เกิดอยากได้ฮยอกแจเฉยๆ
...................................................................
อัพให้ครบแร้วนะพึ่งรู้นะเนี่ยว่าแต่งเฮอึน แต่งมีสาวก บอมฮยอกด้วย ^^
ว่าแต่คนเม้นไปไหนหมด ไม่สนุกหรอ T T
ความคิดเห็น