Ç๐ĸ๐ℓαdα

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 - จุดเริ่มต้นของความมืด

3
จุดเริ่มต้นของความมืด

มันมืดมาก..

แต่อะไรบางอย่างที่อบอุ่นก็กำลังโอบอุ้มเธออยู่..

ลมพัดเย็นสบาย ต้นไม้ดอกไม้พัดปลิวไสวราวกับกำลังเต้นอยู่ ดอกไวท์ลิลลี่ส่งกลิ่นหอมชวนให้น่าดมและนำมาประดับในบ้านเสียเหลือเกิน เสียงนกร้องจิ๊บๆเหมือนเป็นเพลงกล่อมให้หลับ หมอนที่กำลังหนุนอยู่ก็นุ่มสบาย

แล้วเธอเป็นใครกันล่ะ ... ?

พรึ่บ !

เด็กหญิงตัวน้อยรีบดันตัวขึ้นทันที แล้วหันซ้ายหันขวา ไม่เจอใคร พอเงยขึ้นด้านบนกลับเห็นหน้าหญิงสาววัยกลางคนร่างสูงโปร่ง ยิ้มแย้มให้แบบเป็นมิตร หน้าตาของเธอดูสวยงาม เรือนผมสีน้ำตาลคลอเคลียใบหน้าของเด็กหญิงคนนี้เล็กน้อย

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ?” เธอยิ้มให้ ก่อนจะหยิบเครื่องดื่มร้อนๆของตัวยื่นให้ เด็กหญิงรับมันมาเป่าให้หายร้อนแล้วค่อยๆยกดื่ม

“อ.. อร่อยจังเลยค่ะ..”

มือของหญิงสาววัยกลางคนคนนั้นลูบศีรษะของเด็กหญิงเบาๆ ก่อนที่จะมีชายหนุ่มที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกับหญิงสาวเดินเข้ามาหาเด็กหญิงบ้าง

“หนูจำเรื่องอะไรได้บ้างไหม” เขายิ้มให้กับเด็กหญิง แต่เด็กหญิงกลับตอบเสียงหวานซึ่งเป็นไปตามคาด ..บางที ชายผู้นี้อาจรู้อะไรบ้าง

“ไม่..ค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าและยิ้มให้อีกที ก่อนจะเปล่งเสียง “ข้าชื่อ ฮาร์ฟ กราเซียส ต่อไปนี้ข้าเป็นพ่อบุญธรรมของเจ้านะ .. ส่วนเจ้ามีชื่อว่า รูนเน่ กราเซียส ...”

เขาลูบหัวเด็กหญิงที่บัดนี้ได้ชื่อว่า ‘รูนเน่’ ซึ่งเป็นชื่อที่เขาตั้งให้ อย่างเอ็นดู โดยที่ไม่ลืมแนะนำภรรยาของเขาต่อ

“ส่วนสาวสวยคนนี้คือแม่ของเจ้านะ รูน” หญิงสาวเขินเล็กน้อยเมื่อได้ยินคนชมว่า สวย ซึ่งรูนเน่เองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องเขินด้วยนะ “เธอชื่อ ดอว์ กราเซียส”

“เป็นเด็กดีของแม่นะ รูนเน่” เธอยิ้มให้ ดูๆแล้วเธอก็สวยจริงๆ ราวกับเทพธิดาอย่างไรอย่างนั้นเชียว “พวกเรารับหนูมาอุปการะน่ะนะ เพราะหนูไม่มีพ่อแม่....”

รูนเน่พยักหน้ารับเบาๆ .. หลังจากนั้นไม่นาน เพียงแค่หนึ่งปีผ่านไป ดอว์ก็เสียชีวิตลงเพราะโรคร้ายบางชนิดซึ่งไม่สามารถรักษาให้หายได้ ตอนนั้นรูนเน่ยังมีอายุเพียงแค่สามปีเท่านั้น เธอจึงไม่รู้เรื่องอะไรมาก รู้เพียงแค่ว่า ที่แห่งนี้ไม่มีหญิงสาวที่ชื่อว่าดอว์ อีกแล้ว

แต่แค่นั้นยังไม่พอ ในปีนี้เธอยังคงต้องสูญเสียสิ่งที่สำคัญไปอีก ...

“รูนจำกลอนที่พ่อเคยพูดให้ฟังได้ใช่ไหม?” ฮาร์ฟเอ่ยขึ้พลางขยับแว่นกลมกรอบใสของเขา

“ค่ะ ทำไมเหรอคะ” รูนเน่ถาม ทำไมเธอจะจำไม่ได้กันเล่า ในเมื่อพ่อบุญธรรมของเธอเล่นพูดกลอนนี้ให้ฟังทุกวัน

“เจ้าจงจำไว้ดีๆนะ .. เพราะกลอนบทนี้จะเป็นสิ่งสำคัญที่เจ้าใช้ในวันข้างหน้า และจงนำสิ่งนี้ติดตัวไว้เสมอ”

แม้ตอนนั้นรูนเน่จะยังไม่ได้รู้ถึงความหมายที่ฮาร์ฟบอกไว้ เพราะเธอคิดว่าเธอคงจะมีชีวิตที่สงบสุขเหมือนดั่งเช่นทุกวันนี้ พร้อมๆกับม้วนกระดาษบางอย่างที่เธอก็ยังคงไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ทว่าถัดจากวันนั้นไปเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ ในขณะที่ฮาร์ฟกำลังเดินกลับบ้านหลังจากไปทำงานตามปกติ วันนั้นเป็นวันที่ฟ้ามืดครื้ม และฝนตกหนักมาก จึงทำให้คนขับรถม้ามองไม่เห็นทางและ ...

โครม !

ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มล้มลงกับพื้นทันที เลือดสีแดงขุ่นที่โดนน้ำฝนชำระจนซีดลงเล็กน้อยไหลเป็นทาง เสียงกรีดร้องดังจ้าละหวั่นเมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว บางคนรีบวิ่งไปบอกตำรวจและเรียกรถพยาบาลมาทันที

รูนเน่ซึ่งรอพ่อบุญธรรมของเธออยู่คนเดียวมานานแสนนานกำลังจ้องมองกระจกที่เปื้อนไปด้วยน้ำฝน ก่อนที่กริ่งจะดังขึ้นและประตูเปิดออกมา พร้อมๆกับเพื่อนบ้านคนหนึ่งที่มีสีหน้าตระหนกตกใจมาก เขาพูดเพียงแค่ว่า

“รูนเน่ ตามข้ามาเร็ว !”

แล้วก็ลากรูนเน่ออกไปทันที

แต่ก็เพราะเพื่อนบ้านคนนั้น เธอจึงได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ข้างนอกบ้าน หลังจากวันนั้นไปประมาณสองถึงสามวัน รูนเน่ก็ฝากให้เพื่อนบ้านคนใดคนหนึ่งดูแลบ้านของพ่อแม่บุญธรรมให้ ส่วนเธอนั้นก็ออกเดินทางไปตามสิ่งที่เขียนไว้ภายในม้วนกระดาษแผ่นนั้น

ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะ.. 

นั่นเป็นแค่สิ่งที่เธอคิดจะทำ ..แต่ยังไม่รู้จะเริ่มมันอย่างไรดี

เพราะแผนที่มัน.. "ว่างเปล่า ..ทำไมมันว่างเปล่าอย่างงี้ล่ะ?"

รูนเน่ผลิกหน้ากระดาษกลับไปกลับมาอย่างงงงวย นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เธอไม่เข้าใจ ..ไม่เข้าเลยแม้แต่นิดเดียว พ่อต้องการให้เธอทำอะไรกันแน่ ?

ทั้งกระดาษมีเพียงอย่างเดียวคือ 'จุดสีดำ' ที่หน้าตาเหมือนเผลอทำหมึกหยดใส่มากกว่า

รูนเน่ส่ายหน้าเบาๆอย่างไม่เข้าใจและหงุดหงิดในความโง่ของตนเอง เธอจึงระบายความหงุดหงิดนั้นด้วยการนั่งลงในเก้าอี้ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งและ..

หยิบหนังเล่มโตขึ้นมาอ่าน

ความหนาของมันหนาพอๆกับการเอาหนังสือวิชาเคมีฟิสิกส์มาต่อๆกันเป็นสิบยี่สิบกว่าเล่ม รวมแล้วทั้งหมดมี 10,000 แผ่นโดยประมาณ ทำลายสถิติหนังสือที่หนาที่สุดในโลกของอกาธา คริสตี้ที่มีเพียงแค่ 4,032 หน้าไปอย่างขาดลอยเลยทีเดียว..

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองเด็กสาวตัวเล็กเล็กแล้วก็อดตกใจไม่ได้กับความหนาของหนังสือ ยิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กที่บอบบางชนิดว่าลมปลิวทีหนึ่งก็คงจะปลิวตามลมไปแล้วทำให้ทุกคนยิ่งช็อคเข้าไปใหญ่ ที่เธอสามารถแบกหนังสือเล่มนั้นไว้ได้โดยไม่มีท่าทีหนักเลยแม้แต่นิดเดียว ..

"อย่างงี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย.." เธอพึมพำเบาเบากับตนเอง "แผนที่้บ้านี้ก็ไม่ได้บอกอะไรเล้ย.."

"นี่เธอๆ!"

รูนเน่เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก..

บางอย่างกระแทกและบีบอัดหัวใจของเธออย่างแรง

"เอ๊ะ.. เธอ.."

"...."

"รูน .. รูนเน่ กราเซียส?"

รูนเน่ฝืนยิ้มรับคำพูดนั้นอย่างลำบาก "สวัสดีค่ะ เดธ"

"ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ!" อีกฝ่ายยิ้มกระตือรือร้น เดธเทอร์ เฟียร์เลส คนนั้นยิ้มอย่างกระตือรือร้น แตกต่างจากเธอสิ้นเชิง

เธอยิ้มแย้ม "ค่ะ.. ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ"

"อื้ม! อ่าวแล้ว.. ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ?" 

อึ้ก! รูนเน่สะอึก ไม่ตอบคำถามอีกฝ่าย แต่ดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่นั้นกลับหมองหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

"อ..อ่อ เอ่อใช่.. ฉันก็พอได้ยินข่าวมาอยู่บ้าง แม่ฉันก็บอกอยู่.. ขอโทษนะ"

รูนเน่ส่ายหน้าพร้อมยิ้มเบาบางทั้งทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอหน่วงอยู่ที่ดวงตา

"ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ .." เมื่อเห็นหยดน้ำตาของเธอ เดธก็เริ่มหน้าเสีย

"เฮ้เฮ้ ใจเย็นสิ ไม่เป็นไรนะๆ" เด็กชายถือวิสาสะนั่งลงข้างข้างเธอ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเองออกมาซับน้ำตาให้เด็กสาวที่เริ่มร้องไห้หนักขึ้น

เดธที่เริ่มทำอะไรไม่ถูก คว้าตัวอีกฝ่ายมากอดด้วยความรวดเร็ว "ไม่เป็นไรนะ.. อย่าร้องไห้สิคนดี โอ๋ๆ" 

รูนเน่ปาดน้ำตาตัวเองออกช้าๆ ใบหน้าแดงระเรื่อ ใช้มือผลักอกอีกฝ่ายและดันตัวเองออกมาอย่างแผ่วเบา

"ไม่เป็นไรค่ะ.. รูนไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณนะคะ"

"อ้ะ..โอเคๆ" แม้จะยังงงๆอยู่ แต่เด็กชายก็ยอมปล่อยเด็กสาวไปแต่โดยดี

ซ่าา

รถจักรยานขับผ่านแอ่งน้ำด้วยความรวดเร็ว ทำให้รูนเน่ที่อยู่ใกล้ๆนั้นถูกน้ำกระเซ็นมาใส่

"อ๊ะ.."

เท่านั้นยังไม่พอ มันยังส่งผลถึงแผนที่ที่วางอยู่ข้างข้างตัวเธอด้วย

"..!"

เหมือนภาพในวันนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง ..ภาพของพ่อที่นอนจมกองเลือด แอ่งน้ำที่พ่อล้มลงไปที่ถูกย้อมด้วยสีเลือด ..เลือด ..เลือด ..เลือด

"รูน ..รูน ..รูนน!"

"อ่า.. คะ?"

"งั้นฉันไปก่อนนะ" เค้ายิ้มกว้างแล้วลุกขึ้น หยิบลูกบอลที่กลิ้งมาอยู่ใต้เท้าของเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แล้วโบกมือลา

เดธขยิบตาให้ข้างหนึ่งก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมพูดว่า "แล้วเจอกันใหม่นะ! คู่หมั้นของฉัน!

.. เค้ายังไม่ลืมอีกงั้นหรอ?

รูนเน่ยิ้มขำขันให้กับตัวเอง

ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางสิ่งข้างตัว 

แผนที่ไม่ได้มีแค่จุดสีดำอีกต่อไป ..น้ำที่เมื่อกี้กระเซ็นมาโดนจุดสีดำพอดี ทำให้มันเกิดลากยาวไปเส้นต่อต่อกันไป

เด็กสาวเบิกตากว้าง หยิบแผนที่ขึ้นมาเพื่อดูความอัศจรรย์ของมันชัดๆ 

แผนที่นั้นเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ ..จนในที่สุดก็ปรากฏเป็นเส้นทางอันน่าอัศจรรย์

แต่ "เอ.."

ทำไมมันดูเหมือนจะขาดๆไปนะ?