คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Cry 2
แบฮยอนเปิเปลือาู่สวยอย่า้าๆพลาย่นมูหลบลิ่นอโรพยาบาลที่อบไปทั่วลิ่นยาหลายนิ เาไม่อบลิ่นอมันเลย เาไม่อบโรพยาบาลเลย แบฮยอนเยิบัวลุึ้นนั่อย่ายาลำบาเพราะอาารปวหัวแล่นเ้ามาเล่นานเาทันทีเมื่อเาลืมาื่นึ้น แบฮยอนุมมับอัวเออย่า่วยไม่ไ้ในเมื่ออาารปวหัวยัเล่นานเามาึ้น
“ื้นแล้วหรอรับ”เสียนุ่มเ็มัึ้นมาาโฟาสีาว แบฮยอนหันไปมอามเสียเ้มนั้น ายหนุ่มผิวแทนหน้าาหล่อเหล่าึ่เ้าัวำไ้ีว่าายหนุ่มนนี้ือนที่เาเือบะ่อเรื่อให้ให้ายหนุ่มนนี้วุ่นวาย “เป็นยัไบ้ารับีึ้นไหมรับ”ายหนุ่มผิวเ้มเินมาพร้อมับานใส่ผลไม้หลาหลายนิ แล้วยื่นานผลไม้นั้นให้ับแบฮยอน
ร่าเล็ยิ้มบาๆให้ับอิน มันทำให้หัวใออินหวั่นไหวับรอยยิ้มนั้น “อบุมานะรับที่พาผมมาส่ที่โรพยาบาลทั้ๆที่ผมเือบทำใหุ้วุ่นวาย ผม้ออโทษริๆนะรับ”แบฮยอน้มหัวอโทษร่าสูรหน้าอย่ารู้สึผิริๆทั้ๆที่ทำเรื่อี่เ่าแบบนั้แ่ร่าสูรหน้าับไม่มีท่าทีที่ะโรธเาเลย
อินรีบับไหล่เล็นั้นทันทีเมื่อร่าเล็รหน้า้มอโทษเา “ไม่เป็นไรหรอรับ แ่ผมอถามไ้ไหมรับว่าทำไมถึ้อทำแบบนี้”
เมื่ออินถามำถามออไปนัยน์าสวยอร่าเล็็ายัถึวามเ็บปวออมาอย่าัเนทันที น้ำาที่หยุไหลมันลับมาื่นที่อบาสวยอีรั้ แบฮยอนแม่มปาบาแน่นเพื่อลั่นน้ำาที่ไหลออมา มันทำให้อินรู้สึผิึ้นมาทันทีที่ถามำถามที่แทใำอร่าเล็
“ผมอโทษนะรับ ถ้าุ”
“ไม่เป็นอะไรหรอรับ”แบฮยอนพูับทสนทนาออินและถอหายใออมา่อนะเอยเล่าเรื่อราวที่เ็บปวอเา้วยน้ำเสียที่ลั้นเสียสะอื่น
ย้อนลับไปเมื่อ3วันที่แล้ว บยอน แบฮยอน ายร่าเล็ที่สวมเสื้อผ้าัวหนาเพื่อปันอาารหนาวำลัยื่นรอใรบานที่นัเาออมา แบฮยอนะเ้อมอร่าสูอานยอลที่นัเาออมาพลายับเสื้อโ๊สีำให้ระับมาึ้น
“รอนานหรือป่าว”แบฮยอนหันไปามเสียนุ่มอร่าสูที่ัมาา้าหลัเา ปาร์ านยอล ในุสูทสีำเรียบหรูและเพิ่มวามหล่อ้วยเสื้อโ๊ัวหรูสีำอเา ถึแม้มันะับให้เาูหล่อเหล่ามาเท่าไหร่แ่ใบหน้าอานยอลลับไม่มีรอยยิ้มประับอยู่เลย ิ้วเ้มที่เรียันสวย็มวเาหาันนแทบิัน
มันทำให้แบฮยอนหัวใระุวูบอย่าบอไม่ถู แบฮยอนว้ามือหนาที่ล้วระเป๋าอยู่นั้นออมาับุมและส่วามรู้สึเป็นห่วและอบอุ่นไปให้ับร่าสูรหน้าเา “อย่าทำิ้วแบบนั้นสิไม่หล่อเลยนะ”แบฮยอนเอยออมา้วยน้ำเสียหยออย่าน่ารัและเอื่อมมือบาไปยิแ้มอานยอลเบาๆ
แ่ร่าสูลับปัมือเาอออย่าไม่ใยีเลย มันทำให้แบฮยอนหน้าเหวออมาอย่าใ “...านยอลเป็นอะไรหรือป่าวมีอะไรที่ไม่พอใอยู่หรอ”น้ำเสียอแบฮยอนที่ถามออไปเหวอไปเล็น้อย แ่านยอลลับไม่พูหรืออบลับมาเพียแ่้อมอเา้วยแวาที่ไม่เหมือนเิม
ทำไมานยอลถึเป็นแบบนี้? สายาที่เย็นาแบบนี้?
แบฮยอนหวั่นๆับวาู่สวยอานยอลที่ส่มาให้เาอย่าเย็นา านยอลไม่เยมีสายาแบบนี้ับเา านยอลเป็นอะไร
ลัว!!
อนนี้ในวามรู้สึอเาอนนี้มันมีแ่ำว่าลัวเ็มไปหม เ้าัวเอ็ไม่รู้ว่าเาะลัวไปทำไมันแ่สายาแบบนี้มันทำให้หัวใอเาสั้นไหว “านยอล!มีอะไรบอเราไ้นะ”น้ำเสียอแบฮยอนสั่นออมาอย่าห้ามไม่ไ้
็ยัเ่นเิม านยอลไม่พูไม่าอะไรับเาสัำเพียแ่ับมือบาอแบฮยอนึ้นมาและุมมันไว้แน่น แบฮยอนรับรู้ถึวามอุ่นอฝามือหนาอานยอลมันทำให้เารู้สึโล่ใึ้นมาไ้บ้าแ่มันแ่่วเวลาสั้นๆเท่านั้น
เพราะว่า!
านยอลละมือออามือบาอแบฮยอนและถอแหวนที่ทั้สอนเยแลให้ันในวันรบรอบสามเือนอพวเาออและวามันลบนมือบาที่เย็นเียบเพราะอาาศหนาวอแบฮยอน แบฮยอนน้ำาื่นเออึ้นมาทันที
“เราเลิันเถอะแบฮยอน”านยอลเอยยอมา้วยเสียที่เย็นา นหัวใอแบฮยอนเ้น้าลอย่าน่าลัว น้ำาที่เออล้นออมาในอนแรลับไหลออมา
เ็บ! อนนี้มีแ่วามเ็บเ็มไปหมในัวอแบฮยอน
“านยอลทำไม? านยอลทำไม?”แบฮยอนเอยออมาไ้เพียเท่านี้ เาพูอะไรออไปไม่ไ้อีแล้ว ปาอเามันหนัอึ่ไปหม มันอยาที่ะเปร่เสียร้อให้ออมาเพียอย่าเียว “านยอลเราทำอะไรผิ บอเราไ้ไหมอย่าทิ้เราไปนะ”แบฮยอนอร่าสูอย่าอ้อนวอน หัวใอเาอนนี้มันแร้าวระเอียนลับมาเป็นเหมือนเิมไม่ไ้อีแล้ว
แู่เหมือนร่าสูะไม่สนใำอ้อนวอนหรือออ้อนวอนอเาเลยแม้แ่น้อย านยอลแะแนเรียวนั้นออาร่าหนาอเาและหันหลัเินลับไปอย่าไม่ใยี แ่แบฮยอนเอ็ไม่ยอมที่ะให้ร่าสูเินห่าเาออไปอย่าแน่นอน แบฮยอนึร่าหนาอานยอลเามาออีรั้ และบใบหน้าลับแผ่นหลัว้าอานยอล
“ไม่!านยอลอย่าไป อร้ออย่าทิ้เราไป เราเยสัาันว่าเราะไม่ทิ้ันนี่านยอล อย่าทำแบบนี้ไ้ไหม ไ้โปร”น้ำเสียที่เอยออมาอแบฮยอนเ็มไป้วยวามเ็บปวและเสียสะอื่น แู่เหมือนวามเ็บปวและน้ำาอเาะไม่่วยอะไรเลย
ร่าสูสะบัแนเรียวอแบฮยอนออาเอวหนาเาอย่าแร “ำสัาที่ันให้ไว้นายลืมมันเสียเถอะ และำำพูอันเอาไว้ ว่าันไม่ไ้รันายแล้ว นายมัน็แ่นั่วราวอัน นายมัน็แ่อเล่นที่ันเบื่อ เมื่อไรที่นายหมประโยน์ัน็ะว้านายทิ้อย่าไม่ใยีแบฮยอน”านยอลเอยำพูที่รุนแรออมาอย่าไม่แร์วามรู้สึอแบฮยอน และเินออไปและไม่หันลับมามออีเลย
หมเรี่ยวแร! อนนี้แบฮยอนหมเรี่ยวแรที่ะทำหรือพูอะไรอี่อไปแล้ว ร่าเล็ทรุลนั่บนอหิมะที่ปลุมพื้นอย่าไม่เรลัววามหนาวเหน็บเลย น้ำาไหลออมาอย่ามามายพร้อมับเสียสะอื่นที่ัลอออมาาปาสวยนั้นแทบาใ แบฮยอนร้อให้ออมาโยไม่สนใผู้นที่เินผ่านเ้าไปมา อนนี้เาไม่รู้สึอะไรอีแล้ว สมอ วามิ วามรู้สึอเามันหยุทำานไปพร้อมๆับหัวใที่หยุเ้นนี่ไปเสียแล้ว
วามหนาวเหน็บาเล็หิมะและบวับอาาศที่หนาวเย็นนิลบ มันไม่ไ้ทำให้หัวใที่เ็บปวอเาอนนี้เย็นาไ้ มันไม่ไ้่วยอะไรเลย มันไม่ไ้บรรเทาให้วามเ็บปวนี่ลลเลยมันมีแ่ะเพิ่มมาึ้น “านยอล!ันะอยู่ไ้อย่าไถ้าไม่มีน้ำหล่อเลี้ยที่ะมาเิมเ็มวามอบอุ่นให้ันไ้ยัไ านยอลไ้โปรอยู่ับัน่อน”แบฮยอนะโนร้อเรียออมาอย่าสั้นเรือ
แบฮยอนอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีานยอล
แบฮยอนเล่าเรื่อราวที่แสนเ็บปวอเาไปพร้อมับหยน้ำามามายที่ไหลออมา เ้าัวแม่มปาแน่นเพื่อลั้นเสียสะอื่น “ฮึ!มันอาะไม่เ้าท่าอใรหลายนแ่ารที่เรามีใรสันอยมาปป้อเราอยให้วามอบอุ่นับเรา เรา็อยาที่ะอยู่เานนั้นไปนานๆ”แบฮยอนหยุพูทันทีเมื่อรู้สึว่าเาเล่า่อไปไม่ไ้แล้วแบฮยอนยมืออเามาปิปาเรียวเพื่อไม่เสียสะอื่นให้ัออมา
อินว้ามือบามาับและลูบมันเบาๆอย่าส่วามรู้สึที่มีให้ับแบฮยอน เามอร่าเล็อย่าสสารับใ แ่เาทำอะไปมาว่านี้ไม่ไ้ “ถ้ามันเ็บนัุ็ลืมมันสิรับ”
แบฮยอนสายหน้ารั่ว เาลืมไม่ไ้ เาลืมไม่ไ้ ถึแม้ะอยาลืมมาเพียไหนแ่วามรู้สึ หัวใ วามรัที่มี่อานยอลมัน็มีอยู่เ็มไปหม มันลืมไม่ไ้ริ
“ไม่เป็นไรถ้าุลืมมัน้วยัวเอไม่ไ้ ุวระหารัใหม่มาแทนที่วามเ็บปวนี้นะรับ”อินพูและ้อมอหน้าอร่าเล็อย่าสื่อวามหมายและวามรู้สึอเาที่มี่อนร่าเล็รหน้า ถึแม้มันะูเป็นเรื่อล ที่ไป หลรั และอยาปป้อนที่เพิ่ันเอเพียรั้แร แ่มันไม่ใ่ เารู้สึว่า เาับร่าเล็มีวามผูพ้นันมา่อน
แบฮยอนมอนรหน้าอย่าไม่เ้าใำพูอร่าสู แ่แวาอร่าสูผิวเ้มรหน้าที่ส่มาให้เามันทำให้แบฮยอนหัวใสั้นไหวอย่าบอไม่ถู วามรู้สึนี่มันืออะไร วามรู้สึที่อย่าให้นรหน้าปป้อ อยาไ้รับวามอบอุ่นานรหน้านี่น้ำาที่ไหลออมาอย่ามามาย็หยุไหลลอย่าน่าแปล มันืออะไร มันืออะไร แบฮยอนไม่เ้าใ
แ่่อนที่ะอะไรมันเินเลยไปมาว่า แบฮยอนหลบสายาานรหน้า “ผมื่อ บยอน แบฮยอนรับ”
“ผม ิม อิน”
ทั้สอ่าใเมื่อไ้รับรู้ื่ออแ่ละน ทำไมมันุ่นเยับื่อนี้ละ
เย็นเมื่อัารเรื่อที่โรพยาบาลเรียบร้อยแล้ว อินอาสาที่มาส่แบฮยอนที่บ้านเอ ึ่แบฮยอน็บอปัไปเพราะไม่อยารบวนอินไปมาว่านี้ แ่อิน็รบเร้าที่ะมาส่แบฮยอนให้ไ้ แบฮยอน็เลย้อำยอมให้อินมาส่ามที่เา้อาร
แ่ลอเวลาที่ใ้เวลาอยู่บนรถ แบฮยอนเอาแ่เหม่อมอนอหน้า่า มันทำให้รถปลุมไป้วยวามเียบ อินเอ็ไม่รู้ะเอยวนนัวเล็ุยอะไร เา็ไ้แ่หลอบมอใบหน้าหวานที่เ็มไป้วยวามหมอหม่นนั้น เารู้สึสสารนัวเล็ับใที่โนทำร้ายหัวในไม่เหลือิ้นี
อินไม่เ้าใเลยว่า นๆนั้นทำไมถึล้าทิ้แบฮยอนไ้เ่นไร แบฮยอนที่หัวใหมั้นในวามรั และศรัทธาวามรัมานานี้ม ทำไมนๆนั้นถึล้าทำร้ายหัวใอแบฮยอน เาไม่เ้าใเลยริๆ แ่ ิม อินนนี้ะทำให้หัวใที่เยแสลายอแบฮยอนให้ับมาเป็นเหมือนเิมและให้มันสวยามยิ่ว่าวามรัรั้แรอร่าเล็
แบฮยอนที่เอาแ่เหม่อมอ้าทาและปล่อยวามรู้สึ่าๆออไป ถึแม้ว่ามันะออไปเสี่ยวหนึ่อวามเ็บปวแ่มัน็พอที่ะบรรเทาลไ้บ้า เา็ไม่รู้เหมือนันว่าทุนะบอว่ามันเป็นเรื่อน่าันหรือป่าว ที่เารู้สึที่ึ้นเพราะ
ิม อิน
แบฮยอนละสายาา้านอมอเสี่ยวหน้ามเ้มอ ิม อิน ที่ับ้อมอไปยัท้อถนนอย่าั้ใ อินือนที่ทำให้เารู้สึีึ้น มันน่าประหลาที่นไม่เยเห็นหน้าัน ไม่เยรู้ัื่ออันและันมา่อน แ่เาลับรู้สึว่าผู้ายนนี้ทำให้เารู้สึอบอุ่นและมีที่ผึ่ยามหัวใปวร้าว มันน่าลว่าไหมที่รู้สึผูพ้นับนแปลหน้านะ
แ่แล้ววามิ่วหนึ่อแบฮยอนลับิถึำพูอ อิน ที่พูับเาที่โรพยาบาล “ไม่เป็นไรถ้าุลืมมัน้วยัวเอไม่ไ้ ุวระหารัใหม่มาแทนที่วามเ็บปวนี้นะรับ” หรือเาะทำามำพูออิน
ไม่ไ้เาทำไม่ไ้ แ่ถ้าไม่ทำเา็ะไม่ลืมและยัเ็บปวอยู่แบบนี้ อนนี้วามสับสนอแบฮยอนำลัีันวุ่นวายไปหม เอาอีแล้วน้ำาที่เยแห้ไป่อัวึ้นมาอีแล้ว อย่าร้อสิแบฮยอน นายะร้อให้ไม่ไ้นะ อย่าร้อ แบฮยอนแม่มปาแน่นเพื่อลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมาและ่น่าัวเอในใอย่าไม่พอใ
อินเบรรถเมื่อสัาไฟแึ้นมา เาหันมามอแบฮยอนแ่เา็ใเมื่อวาสวยอแบฮยอนมันเออไป้วยน้ำา “แบฮยอน!เป็นอะไรรับ”อินเอยออมาอย่าเป็นห่วและเรี่ยหยน้ำาที่ำลัะไหลออมาอย่าเบามือ
แ่มันส่วามอบอุ่นและริใไปให้แบฮยอนอย่ามามาย เมื่อนิ้วเรียวออินสัมผัสับแ้มนุ่มออิน มันทำให้วามรู้สึออินเ่นัึ้นมาไปอี ทั้สอ่า้อมอาันและัน้วยวามรู้สึที่มามาย ที่ทั้สอนเอ็อธิบายมาเป็นำพูไม่ถู
แ่อนนี้เหมือนแรึูออะไรสัอย่าำลัึใบหน้าอทั้สอเ้าใล้ันเรื่อยๆทั้สอหลับาลเพื่อรอรับูบ อนนี้ทั้สอห้ามัวเอไม่ไ้แล้ว วามรู้สึและหัวใอทัู้่่าเป็นแรึูอย่าีที่ะให้ปาสวยอทั้สอประบันและส่่อวามรู้สึให้ันและัน
เพียอีนิเียวเท่านั้น ทั้สอ็ะไ้รับรสูบแสนอบอุ่น อีไม่นาน อีนิเท่านั้น
ปรี้!
เสียแรรถเหมือนเสียที่เรียสิอทัู้่ ทั้สอ่าสะุ้และเ้ลับมาที่อัวเออย่ารวเร็ว อนนี้ใบหน้าอทั้สอึ้นสีระเรื่อ ้วยวามเินอาย เสียหัวใอทั้สอนัระหึ่มนลัวว่าอีฝ่ายะไ้ยินมัน
“อบุนะรับอินที่มาส่”เมื่อรถเ๋ันหรูสีำออินมาออยู่ที่บ้านสอั้นทีู่ไม่ให่มาอแบฮยอน ร่าเล็เอยำอบุมาให้อินและลมาารถทันที
“เออ...แบฮยอนรับ!”อินเอยเรียร่าเล็ที่ำลั้าวเินเ้าไปในรั่วบ้านนั้นไว้ แบฮยอนหันมามออิน้วยวามสสัย “ผม...”อินลัเลที่ะพูมันออไป ไม่ใ้ว่าเาไม่ล้าหรือล้วแ่เาเินมาว่า
“มีอะไรรับ”
“ะเป็นอะไรไหมรับถ้าผมะอเบอร์แบฮยอนนะรับ”อินพูออมา้วยเสียที่เบา แ่มัน็ทำให้ร่าเล็ที่ยื่นอยู่นอัวรถไ้ยินัเน
“ไ้รับ”
เมื่อแลเบอร์อันและันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แบฮยอน็ล่าวอบุอินอีรั้และเินเ้าบ้านอนเอไป แ่ลับร่าสูที่นั่อยู่ในรถยันั่ยิ้มและมอามแผ่นหลัเล็นั้นไปนหายเ้าไปในัวบ้าน
“ผมะทำใหุ้ลืมวามเ็บปวนั้นเอ แบฮยอน”อินเอยพูออมาอย่าริใ เาะ้อทำให้ บยอน แบฮยอนรัเาและเาะเป็นนที่ะทำให้เาลืมรัเ่าแสนเ็บปวนั้นเอ ิม อิน ะไม่มีวันทำให้แบฮยอน้อเสียใแน่นอน
แบฮยอนเินเ้ามาในัวบ้านที่ยัปิไฟและประูทุบานมันทำให้บรรยาาศในบ้านเียบเหาและหนาวเย็นเพราะภายในบ้านไม่ไ้เปิเรื่อทำวามอุ่นเอาไว้ ที่มันเป็นแบบนี้็เพราะเาอยู่บ้านหลันี้เพียนเียว พ่อแม่อเาไปทำานที่่าประเทศและส่เินมาให้เาใ้เือน่อเือน เาเอ็เยบอับแม่เาแล้วว่าเินไม่้อส่มาให้เาใ้็ไ้ เพราะร้านเบเอรี่ที่เาเปิมันยัสร้ารายไ้ให้เามีเินพอินพอเ็บ แ่ในเมื่อมันเป็นุประส์อพ่อแม่เา เาเอ็ะไม่ั เพียแ่เ็บเินที่พ่อแม่ส่มาให้ใ้เวลาลำบา
แบฮยอนพาร่าายที่อ่อนเพลียอัวเอึ้นไปั้นสออบ้านและเ้าไปยัห้อนอนอเา เมื่อเปิปานประูเ้ามาลิ่นออไม้โปรอเ้าัวลอยเ้ามาให้เาไ้รู้สึสื่นึ้น แบฮยอนเปิไฟในห้อเาัวเอและเินไปยัเียนอนสีาวสะอาาอเา แ่ทว่าวาสวยลับไป้อมอลอบรูปที่ั้อยู่บนหัวนอนอเา ลอบสีาวสะอาาที่มีรูปอเาและ ปาร์ านยอล ที่ถ่าย้วยัน รอยยิ้มที่ประับอยู่บนปาสวยอานยอล มัน่าทำให้เาอที่ะยิ้มามมันไม่ไ้เลย แ่ถึแม้ปาบาอเาะยยิ้มออมาอย่ามีวามสุ็ามแ่นัยน์าลับเออล้นไป้วยน้ำาที่ไหลออมาอย่าไม่รู้ัว
ปาสวยที่ยยิ้มอนนี้ลับแม่มแน่นอย่าเ็บปว มือบาู่สวยว้าลอบรูปนั้นึ้นมาูมัน น้ำใสๆาวาหยลบนรูปภาพอย่ามามาย แบฮยอนใ้นิ้วเรียวอเาเ็หยน้ำาที่หยลบนรูปอออย่าแผ่วเบา
สายา้อมอแ่ใบหน้าและรอยยิ้มอานยอลที่อยู่ในรูปนั้น เสียสะอื่นให้ัึ้นมาาปาบาที่แม่มแน่นออมาอย่าเ็บปว วาที่มอรอบรูปบานนั้นมันเ็มไป้วยแ่วามหมอหม่นและวามเ็บปว วามรัที่ปลูมันมานาน วามรัที่เป็นรัรั้แร วามรัที่ไม่ิอยาะปล่อยมันไป วามรัที่ทำให้เ็บปวแบบนี้ หัวใอ บยอน แบฮยอนลืมมันไม่ล
มันลืมไม่ไ้ริๆ
แบฮยอนอรูปบานนั้นไว้ในอ้อมออย่าิถึวามทรำเ่าๆ “านยอลเราอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีานยอล านยอล่วยลับมาไ้ไหม”ปาบาเอยำอ้อนวอนออมาับฟ้าและหิมะสีาวที่โปรยปรายลมาเพื่อมันะ่วยหัวใที่เ็บปววนี้อเาให้บรรเทาลบ้า แ่ป่าวเลยมันไม่่วยอะไรเลย
หัวใที่แสลาย็ยัแสลาย วามรู้สึที่เ็บปว็ยัเ็บเหมือนเิมและมันมีแ่ะมาึ้นว่าเิม “ฮือๆๆๆานยอล านยอล”แบฮยอนนอนลับเียสีาวและอรูปบานนั้นแน่น ปาบา็ยัเอยเรียื่อายนที่เารัสุหัวใอยู่อย่านั้น แ้มนวล็เ็มไป้วยราบน้ำาที่ไหลออมาาหัวใและวามรู้สึที่เ็บปว
“านยอล ลับมาไ้โปร”
“านยอล านยอล านยอล!”ยอูแผเสียอเาออมาและเาะประูห้ออานยอลอยู่อย่านี้มาไ้สัพัแล้วแู่ท่าทีแล้วเ้าอห้อะไม่มาเปิสัที มันทำให้เารู้สึหุหิมาริๆ “านยอลเปิสัทีสิ เราเรียนานแล้วนะเรารู้นะว่าานยอลื่นแล้ว านยอล ายอล”ยอูเอยพูออมา้วยน้ำเสียิะไม่พอใ เ้าัวรู้ว่านในห้อ้อื่นแล้วเพียแ่ทำหูทวนลมไม่มาเปิ็เท่านั้น
านยอลที่นอนอยู่บนเียอเา เาไม่มีท่าทีว่าะสนใลุไปเปิให้นที่มาเาะประูเาแทบพัเลยสันิ เาลับนอนอยู่อย่านั้นและว้าหูฟัมาเสียบเาับมือถืออเาและยัใส่หูอัวเอและเปิเสียให้มันัลบเสียน่ารำานั้น
น่ารำาะมั
“านยอล านยอล”ยอู็ยัะโนเรียอยู่อย่านั้น นเ้าัวทนไม่ไหวอี่อไป ยอูเินลไปและเรียให้แม่บ้านที่ถือุแมาเปิประู “เร็วๆสิ”ยอูบอแม่บ้านที่ว้านหาลูุแอยู่อย่าไม่พอใ
ั้าริๆ
“เอามานี่”ยอูแยุ่แามืออแม่บ้านและเอามาเปิเอ เมื่อเปิไ้แล้วยอู็ปาุแลพื้นแทนที่ะให้ับแม่บ้าน “่อไป็อย่าทำอะไรั้าละ”ยอูหันไปพูระแทเสียใส่แม่บ้านนนั้นที่ำลัเ็บุแอยู่
็บอแล้วว่านบ้านนี้้อเรใยอู
ยอูเินระทืบเท้าเ้ามาในห้ออย่าไม่พอใ เมื่อเินมาถึเียที่มีร่าสูนอนหลับาและพลายับปาร้อเพลอยู่นั้น ยอูมอร่าสูนั้นอย่าไม่พอใ่อนที่ะเินเาไปและระาสายหูฟัอร่าสูออและปามันทิ้
ร่าสูลุึ้นนั่และมอร่าเล็รหน้าอย่าไม่พอใ มนะเสียมารยาทไปหน่อยไหม านยอลไม่อบยอูเลยแม้แ่น้อย เาไม่อบนนิสัยแบบนี้ เาไม่อบนที่ะบัับนอื่น และเอาแ่ใแบบนี้ เาไม่อบมันเลยและเา็ถึั้นเลียยอูเลย้วย้ำ เพราะยอูเป็น้นเหุที่ทำให้เา้อเลิับแบฮยอน
“ันเรียนายั้นานทำไมไม่เปิ”ยอูวาานยอลออไปอย่าไม่พอใอย่ามา
แ่ร่าสูลับไม่อบหรือพูอะไรสัำแ่ลับลุออาเียและเินผ่านหน้าเาไปอย่าไม่สนใและเินเ้าไปในห้อน้ำอย่าไม่ิะสนใหรืออบำถามอเาเลยแม้แ่น้อย ยอูำมือแน่นอย่าโรธั วาลมโื่นไป้วยน้ำา เาไม่ไ้โรธนร้อให้ แ่เาเ็บ ทั้ๆที่เารัและทุมเทวามรัที่มีให้านยอลไปนหมแ่านยอลลับไม่สนใเาเอาแ่สนใ บยอน แบฮยอน
“แบฮยอนแะอยเป็นมารอันอยู่อย่านี้อีนานเท่าไหร่ัน เรื่ออนนั้นนายยัไม่พอใใ่ไหม”ยอูัฟันเอยออมาอย่าโรธแ้น ถ้าที่ไหนมี โ ยอู ที่นั้น ้อไม่มี บยอน แบฮยอน เหมือนับในหัวใอานยอล ยอูนนี้ะพลับยอน แบฮยอนออไปาหัวใอ ปาร์ านยอล
“แบฮยอน อย่าให้เอแนะ”
....................................................................................
มา่อลับอีหนึ่อนแล้วนะรับ
อนนี้านแบยัไม่่อยมีบทที่เอันสัเท่าไหร่นะ
แ่ะบอว่า่วยิามแล้วเม้นให้ไร์บ้านะ.
ความคิดเห็น