คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : 21 days, วันที่ ๑๘.
EIGHTEEN DAY
เห้ออออออออ
แจจุงตื่นขึ้นมาเมื่อนาฬิกาปลุกตอนเก้าโมงเช้า...แล้วแบบนี้จะไปมหาลัยยังไงล่ะเนี่ย ชองยุนโฮแม่งต้องไม่อยากเจอหน้าเราแน่ๆ อ่ะ โห่ยยยยยยยยยย
ทำไมถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ T_T!!!
“จุนซู” เสียงหวานกรอกลงไปในโทรศัพท์ที่ต่อหาเพื่อนรักอย่างจ๋อยๆ
(แกเป็นไร?)
“แกมารับฉันไปมหา’ลัยได้มั้ยอ่ะ”
(แล้วยุนโฮล่ะ?)
“ไม่อยากเจอ T___T”
(ทะเลาะกันเรอะ หรือมันปล้ำแก?) ย๊ากกกกกกกก ถามอะไรแบบนี้วะคิมจุนซู~~
“แกมารับหน่อยดี้~” เลี่ยงการตอบคำถามเมื่อกี้สุดๆ ก็ไม่ได้ทะเลาะกันนี่! ไม่เข้าใจกันนิดหน่อย! แล้วก็ไม่ได้ถูกยุนโฮปล้ำด้วย จุนซูแม่งบ้า!!
(ไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ฉันอยู่บ้านยูชอน)
“ไปทำไรบ้านยูชอน?”
(ก็มานอนกับยูชอนไงเล่า! แค่นี้นะจะไปอาบน้ำ)
“เห่ยๆๆ เด่ยวซี่ จุนซู จุนซู๊~~~~” แจจุงมองหน้าจอของตัวเองที่โดนตัดสายไปแล้วด้วยความน้อยใจ
เห็นผัวดีกว่าเพื่อน T_____T!!!
สุดท้ายคนสวยก็ต้องเดินแกร่วมาที่ป้ายรถเมล์หน้าคอนโด...รู้งี้ตอนนั้นไปเอารถซะก็สิ้นเรื่อง...หรือว่าจะไม่ไปเรียนวันนี้แล้วไปเอารถดีหว่า...
ความคิดต่างๆ ต้องชะงักเมื่อรถเมล์มาจอดเทียบฟุตบาท คนสวยเดินขึ้นไปนรถที่พอจะมีที่นั่งว่างอยู่บ้าง ด้วยจิตใจที่เหม่อลอยแจจุงเดินไปนั่งที่วางที่ใกล้ที่สุดจนลืมมองว่าใครคือคนที่อยู่ข้างๆ...
“อ้าวแจจุง สวัสดีครับ J”
เฮือกกกกก ชเว ซึงฮยอน!!! ว๊ากกกกกกก ลงรถด่วนเล่ยยยยย T_T!!!
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกหน่า” ซึงฮยอนรีบพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง เพราะกลัวว่าอีกคนจะรีบกระโดดลงจากรถไปซะก่อนน่ะสิ
“...” แจจุงไม่กล้าพูดอะไร ความทรงจำครั้งที่แล้วยังขนลุกไม่หายเลยนะ
“ฮ่าๆๆ ท่าทางจะกลัวจริงๆ ถึงฉันจะเจ้าชู้มั่วไปเรื่อย...”
“...” ช้ะ! มันรู้ตัวด้วยเว่ยว่าตัวเองมั่วไปเรื่อย!!
“แต่คนที่เพื่อนจริงจังด้วยก็ไม่ยุ่งหรอกหน่า”
“คนที่เพื่อนจริงจังด้วย?”
“อ้าว ก็ไอ่ยุนโฮไง...” ยุนโฮ? จริงจังด้วย? หมายความว่ายังไง!!
“พูดอะไรของนาย?”
“นี่นายกับยุนโฮไม่ได้เป็นแฟนกันหรอ?”
“เปล่า”
“อ่า...แต่มันเล่นฉันซะยับเลยนะเรื่องเมื่อวันก่อนน่ะ แผลพึ่งจะหายไปเองนะเนี่ย” ซึงฮยอนชี้ที่โหนกแก้มที่มีรอยแดงจางๆ ของเขาให้อีกคนนึงดู
“ตกลงที่ยุนโฮมีเรื่องกับนายเพราะฉันจริงๆ งั้นหรอ?” แจจุงถามออกมาอย่างยังไม่กล้าฟันธงอะไรมากนัก
“ก็ใช่น่ะสิ!! ก็พอจะรู้หรอกนะว่ากิ๊กๆ กัน แต่ใครจะไปเชื่อล่ะว่ามันจะจริงจังขนาดนั้น”
“...”
“นี่อย่าบอกนะว่านายก็ไม่รู้ด้วยว่ายุนโฮคิดยังไงกับนายน่ะ =__=!” ซึงฮยอนมอคนซื่อๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกขัดใจ
“คิดยังไงอ่ะ?”
“ให้ตาย! คนสวยที่มักจะแสดงออกว่าร้ายๆ แรงๆ นี่ที่แท้เป็นคนโคตรซื่อขนาดนี้เลยหรอวะ!!” ซึงฮยอนบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแต่แจจุงก็ได้ยินมันชัดเจน
ฉันไม่ได้ซื่อซักหน่อย -*- ไอ่ซึงฮยอนแกอย่ามามั่ว!!
“เอาเถอะ เรื่องของคนสองคนนี่เนอะ...งั้นเราเป็นเพื่อนกันนะคนสวย ^^” ซึงฮยอนยื่นมือมาตรงหน้า
แจจุงมองมือหนานั่นด้วยความกังวลเล็กน้อย แต่ก็ยอมยืนมือไปจับดวยแต่โดยดี
“ฉันเอาใจช่วยนะ ^^;;”
“อ...อื้ม” ช่วยเรื่องอะไรของมันกันนะ =___=; เอ๊ะ หรือว่าเราซื่อตามที่มันบอกจริงๆ ?
แจจุงเดินลงรถเมล์มาพร้อมกับซึงฮยอนที่หน้ามหา’ลัยท่ามกลางสายตาหลายๆ คู่ที่มองมา ทั้งคู่เดินเคียงกันจนจะเลี้ยวเข้าประตูกว้าง
บรื้นนนนนน!~~~~
มือหนาฉุดข้อมือบางเอาไว้ไม่ให้ก้าวลงจากฟุตบาท
รถคันสวยที่แจจุงคุ้นตาและคุ้นเคยมันเป็นอย่างดีเลี้ยวเข้าไปในประตูรั้วด้วยความเร็ว คนขับไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผลงานของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ถ้าชนฉันตายขึ้นมาจะทำยังไงฮะ ชองยุนโฮ!!!
“ไอ่บ้านั่นมันหึงอีกแล้วแน่ๆ =__=;” ซึงฮยอนบ่นคนเดียวด้วยอาการเหงื่อเริ่มตก
“ปล่อยได้แล้วมั้ง” แจจุงมองข้อมือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้
ซึงฮยอนปล่อยออก พร้อมกับเดินเข้าประตู้รั้วไปพร้อมๆ กับแจจุงที่เดินตามด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความไม่พอใจเท่าไรนัก
ไม่พอใจชองยุนโฮน่ะสิ!!
“งั้นฉันไปเรียนก่อนนะแจจุง บ๊ายบาย” ซึงฮยอนโบกมือลาคนสวยพร้อมด้วยรอยยิ้มมีสเน่ห์ แจจุงยิ้มกลับพร้อมกับโบกมือลาน้อยๆ ก่อนจะหันไปทางเก้าอี้ที่นั่งประจำ แต่ก็ต้องชะงัก...
ใบหน้านิ่งๆ ที่แสนจะคุ้นตาหันไปอีกทางตามร่างกายของร่างสูงพร้อมกับขายาวๆ นั่นที่เดินหนีไป
“ยุนโฮ!” แจจุงตะโกนเรียก แต่อีกคนก็ไม่สนใจเดินต่อไปอย่างไม่คิดจะหยุด
“ไอ่บ้าเอ๋ย!!” แจจุงกระทืบเท้าลงกับพื้นปูนมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปด้วยความขัดใจ
“ทะเลาะกันแหงเลยอ่ะ” แจจุงตวัดสายตาสวยที่ตอนนี้แข็งกร้าวไปทางผู้หญิงที่ยืนคุยกัน จนทั้งสองนางต่างสะดุ้งแล้วเฉไฉชี้นกชี้ไม้คุยกันไปเรื่อยเปื่อย
50%
“หึ่ย!” ก้นงามๆ กระแทกลงกับเก้าอี้ม้าหินที่ประจำตรงข้ามกับจุนซูด้วยอารมณ์ที่ยังไม่คงที่
“มาโรงเรียนยังไงล่ะ?” จุนซูไล่สายตาไปตามตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษในหนังสือนิยายในมือพร้อมกับเอ่ยปากถาม
“รถเมล์ไง”
“สรุปแล้วก็ยังไม่ดีกับยุนโฮหรอ”
“ไม่ได้ทะเลาะกัน!”
“แต่หน้าแกมันฟ้องมากเลยนะ -*-“ จุนซูคั่นหนังสือหน้าที่อ่านค้างไว้ก่อนจะปิดมันแล้วเก็บเข้ากระเป๋าสะพาย
“งั้นมั้ง! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยซักหน่อย หมอนั่นมาทำเป็นงอนฉันเองนะ”
“แกอาจจะทำโดยไม่รู้ตัวรึเปล่า - -;”
“ฉันรู้หน่าว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ !”
“ถ้าแกมั่นใจว่าแกรู้ตัวจริงๆ แล้วแกทำอะไรอยู่บอกฉันมาสิ”
“...” ทำอะไรอยู่...เออว่ะ ทำอะไรอยุ่วะ!!
“ฉันรอฟังอยู่นะคิมแจจุง”
“ฉันก็กำลังพิสูจน์ทฤษฏี 21 วันอยู่ไง!” ใบหน้าสวยเชิดขึ้นมั่นใจในคำพูดของตัวเอง
“อ่าห้ะ...แล้วแกไม่พอใจยุนโฮเรื่องอะไร?”
“ก็...”
“...”
“ก็แบบเมื่อวานใช่มั้ยจู่ๆ ชองยุนโฮก็เปลี่ยนไป ไม่นิ่ง ไม่เย็นชา ไม่เก็ก พูดจาแปลกๆ ฉันก็เลยถามว่าเป็นอะไร คือแกเข้าใจป้ะว่าปรับตัวไม่ทัน แล้วหมอนั่นก็คิดเองเออเองว่าที่ฉันถามเพราะไม่ชอบให้เขาทำแบบนั้น เขาก็เลยกลับไปนิ่ง นิ่งมากกกกกกกก แล้วก็ไม่สนใจฉัน!” แจจุงตัดสินใจอ้างอิงเหตุการณ์เมื่อวานเพื่อที่จุนซูจะได้เข้าใจมากขึ้น
“แล้วไม่อธิบายให้เขาฟังล่ะ?”
“ถ้าฟังก็ดีน่ะสิ!”
“สรุปแล้วที่แกดูเม้งๆ นี่เพราะยุนโฮเข้าใจแกผิด เพราะยุนโฮไม่ฟังแกอธิบายใช่มั้ย?”
“ใช่!!”
“แค่เขาไม่ฟังแกอธิบาย แกก็ไม่ต้องอธิบายดิ ในเมื่อแกแค่ต้องการพิสูจน์ไอ่ทฤษฏี 21 วันเท่านั้นเอง ก็ไม่เห็นต้องแคร์เลยว่าชองยุนโฮจะคิดอะไรจะฟังอะไร แกแค่ทำหน้าที่ของแกแค่นั้นก็พอไม่ใช่หรอ?”
“...”
“หรือจริงๆ แล้วแกแค่ใช้ไอ่ทฤษฏี 21 วันเป็นข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อจะได้เข้าใกล้ชองยุนโฮกันแน่คิมแจจุง”
“ฉัน...”
“ฉันว่าแกกลับไปคิดใหม่เหอะ ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไรกันแน่” จุนซุหยิบนิยายออกมาเปิดอ่านอีกครั้งเพราะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน
ทิ้งไว้ก็แต่คนสวยที่นั่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก...
หรือจริงๆ แล้วแกแค่ใช้ไอ่ทฤษฏี 21 วันเป็นข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อจะได้เข้าใกล้ชองยุนโฮกันแน่คิมแจจุง
จะเป็นไปได้ยังไงกัน...ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อพิสูจน์เท่านั้นนั่นแหละ...ชองยุนโฮ...นายทำอะไรกับความคิดของฉัน...
คิมแจจุงเป็นคนที่ทำอะไรให้เสร็จเป็นอย่างๆ เพราะงั้น...พิสูจน์ทฤษฏี 21 วันให้จบก่อน แล้วค่อยพิสูจน์เรื่องที่จุนซูพูด...
แต่ตอนนี้ต้องง้อชองยุนโฮให้ได้ก่อน!!
เท้าสวยที่ปกคลุมด้วยรองเท้าหนังกลับสีน้ำตาลอ่อนตบกับพื้นเป็นจังหวะแสดงให้เห็นถึงเจ้าของของมันที่กำลังรออะไรบางอย่าง แขนเรียวกอดอกพร้อมๆ กับใบหน้าสวยที่ยืดคอมองหาเป้าหมายอยู่ตลอดเวลา
คิมแจจุงยืนพิงท้ายรถคันที่เกือบจะเฉี่ยวเขาเมื่อเช้า นี่อุตส่าห์โดดเรียนคาบสุดท้ายมาเลยนะเนี่ย! ถ้าชองยุนโฮไม่ให้กลับบ้านด้วยให้มันรู้ไปสิ!
แล้วง้อยุนโฮทำไม ?
อ้อ....เพื่อจะได้ปฏิบัติการพิสูจน์ทฤษฏี 21 วันต่อได้ไง! นี่วันที่ 18 แล้วนะ
วันที่ 18...
เห้ยยยย เหลืออีก 3 วันเองอ่อ TOT ว๊ากก กกกก ทำไมมันเร็วแบบนี้! เวลาเกือบ 3 อาทิตย์ช่างผ่านไปไวเหมือนโกหก...
“...” แจจุงที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยกลับมาสู่โลกความเป็นจริง...โดยมีชองยุนโฮยืนมองด้วยใบหน้านิ่งๆ อยู่
“ยุนโฮ๊~~” แจจุงปรี่เข้าไปหายุนโฮทันทีด้วยความดีใจที่ยืนรอมาตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว
“?”
“กลับบ้านด้วนนะ ^0^”
“...”
“น้า ~ *0*”
“...”
“อย่าเงียบดี้ TOT” แจจุงที่เกาะแขนยุนโฮอยู่เงยหน้าสบใบหน้านิ่งๆ นั่นอย่างเริ่มรู้สึกกังวล
นี่ง้อสุดๆ แล้วนะ!
“จะให้พูดอะไร?”
“ก็...พูดว่าให้กลับหรือไม่ให้กลับไง!”
“ไม่ขึ้นรถเมล์หรอ?”
“ไม่ขึ้น!”
“ไม่กลับกับซึงฮยอนหรอ?”
“ไม่...เอ๊ะ? ทำไมถามแบบนี้อ่ะ?”
“เปล่า ขึ้นรถสิ” ยุนโฮเดินอ้อมไปที่คนขับแล้วขึ้นไปบนรถ จนแจจุงต้องรีบวิ่งตามขึ้นไปนั่งข้างๆ ทันทีเมื่อได้รับอนุญาต
ระหว่างทางที่ขับมาตามถนนใหญ่ แจจุงแอบเหลือบมองยุนโฮที่ขับรถและตั้งอกตั้งใจมองแต่ทางข้างหน้าไม่สนใจเขาเลยซักนิด...
ยุนโฮอ่า T~T สนใจกันมั่งดิ
จิ้มๆ
แจจุงใช้นิ้วเรียวของตัวเองจิ้มไปที่ต้นแขนของยุนโฮเพื่อเป็นการเรียก
“หืม”
“ยุนโฮ ~ นายโกรธฉันหรอ”
“เปล่า”
“แล้วไมเงียบไม่สนใจกันเลยอ้ะ T_T”
“จะให้พูดอะไร?”
“...” นั่นน่ะสิ แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ =__=;
“ห้ะ! จะให้พูดอะไรแจจุง?”
“พ...พูดอะไรก็ได้”
“...”
“ยุนโฮอ้ะ TT’ งั้นตอบมาก็ได้ว่าหายโกรธฉันแล้ว”
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ”
“...” แจจุงยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าของยุนโฮ
“อะไร?”
“ถ้าไม่โกรธก็ต้องเกี่ยวก้อย” แจจุงบอกพร้อมกับใบหน้าน่ารักที่หันมามองยุนโอขณะที่รถติดไฟแดง
“อายุเท่าไรแล้ว?”
“นี่! เร็วๆ ซี่!!” แจจุงเร่ง
ในที่สุดนิ้วเรียวยาวของยุนโฮก็ยื่นมาเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยเรียวของร่างบางในที่สุด แจจุงหลุดยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นแบบนั้น แค่ยุนโฮยอมเกี่ยวก้อยด้วยคนสวยก็ยิ้มไม่หุบ
รถคันหรูเลี้ยวเข้ามาภายในคอนโดพร้อมกับวนหาที่จอดรถ
“ยุนโฮ ~”
“อะไรอีก”
“พูดมากๆ เหอะ”
“...”
“ฉันชอบนะ...ชอบยุนโฮที่ไม่นิ่ง ไม่เย็นชา ไม่เก็ก พูดมากๆ...” แจจุงหันไปยิ้มกว้างให้อีกคนที่จอดรถในที่จอดรถตามอย่างที่พูด
“...” ยุนโฮหันมามองหน้าอีกคนที่พูดด้วยใบหน้ายิ้มย้มด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุด
“ชอบยุนโฮที่ทำตัวแปลกๆ บางทีก็ดี บางทีก็ร้าย บางทีก็ดูเป็นห่วงฉัน...”
“...”
“แล้วยิ่งยุนโฮที่พูดว่าฉันน่ารักนะ ฉันโคตรชอบเลย ! ชอบมากมากมาก...อุบ!” ดวงตาสุกใสเบิกกว้างด้วยความตกใจที่จู่ๆ ก็โดนอีกฝ่ายรั้งท้ายทอยไปจู่โจม...
ชองยุนโฮจูบเขาอีกแล้ว...
“ที่พูดมาน่ะจริงหรอ?”
“ห...หืม” แจจุงสบดวงตาคมที่อยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวนี่อย่างไม่ค่อยได้สติ
“ที่พูดว่าชอบฉันมาทั้งหมดน่ะจริงหรอ...” ยุนโฮถามย้ำอีกครั้ง
“จ...จริงสิ อื้มมม” ปากหยักประกบจูบปากอิ่มสีสดอีกครั้งอย่างไม่รอช้า...คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง...
ริมฝีปากหนาขบเม้มชักนำริมฝีปากอิ่มให้เปิดออกเพื่อเปิดโอกาสให้อีกคนได้ลุกล้ำเข้าไปชิมความหวาน...
แจจุงไม่ปฏิเสธ...ไม่ผลักออก...กลับกัน คนสวยโอนอ่อนและทำตามการชักนำของอีกฝ่ายแทบจะทุกอย่าง
อะไรกันเนี่ยคิมแจจุง...ทั้งๆ ที่แค่จะง้อเฉยๆ...แต่กลับพูดบอกชอบยุนโฮตั้งมากมาย...ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าชอบนิสัยของยุนโฮมากขนาดนี้...
ชองยุนโฮ นายกำลังจะทำให้ฉันบ้าแล้วจริงๆ...
ครบร้อยแล้ว ~
จูบอีกแล้ว ~ จะครบ 21 วันแล้วนะ~ อะไรจะเกิดขึ้น? ลุ้นกันล่ะซี่ 5555555555
ไรเตอร์โคตรซาบซึ้งและรักรีดเดอร์ทุกคนมากกว่าเดิมเลยอ่ะ T___T;
บางคนถึงกับทวีตมาหา ไรเตอร์ซาบซึ้งมากจริงๆ อะ
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ แบบนี้ของแถมในเล่มกับในบทความนี้ต้องจัดให้หนักๆ ซะแล้ว 5555555555
ทุกคนไม่ต้องซีเรียสกับเรื่องเรียนของเขามากหรอก ถึงมันจะเรียนเยอะเรียนนาน แต่ไรเตอร์ชิล
ความคิดเห็น