The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #247 : Dead Silhouettes (20% to (almost) all of my bf's bff คิกคิก ไค่หัว)

Dead Silhouettes

Playlist: Dead Astronauts – Forgetting Me

.

U N H A P P Y _ W O M A N

(หญิงไร้สุข)

ความไม่พอใจเริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ราเคล โฮโซโนะรู้ว่าจะต้องเสียเวลาช่วงสปริงเบรคของชั้นปีที่สองนี้ไปกับการเดินทางไกลกว่าครึ่งค่อนวันมายังประเทศที่ไม่เคยอยู่ในสารบบความชอบ...กับผู้ชายที่ไม่มีวันชอบจนถึงขั้นเกลียดยิ่งกว่า หากเมื่อพาหนะสองคันขับตามกันมาอย่างไม่เร่งรีบเกือบหนึ่งชั่วโมงจนถึงจุดหมายปลายทางอย่างบ้านของเขาในที่สุด มันก็กลับระคนไปกับความรู้สึกไม่ชอบมาพากลบางอย่าง

“โอ้โห! นี่น่ะเหรอบ้านของไทเซย์? สวยจังเลย!”

แม้ว่าราเคลจะไม่ปฏิเสธคำพูดของมิรา โมริชิมะ เพื่อนสนิทที่เปิดประตูข้างคนขับรถตามเธอที่นั่งอยู่ด้านหลังลงมา เมื่อได้เห็นบ้านปูนเปลือยสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่อย่างสันโดษ ริมทะเลสาบสีน้ำเงินเข้มตัดกับท้องฟ้าที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ในพื้นที่ห่างไกลซึ่งรายล้อมไปด้วยธรรมชาติสีเขียวชอุ่มยิ่งในช่วงฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ แค่มองผ่านบานหน้าต่างกรุกระจกด้านหน้าเข้าไปก็จะเห็นการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ในโทนสีขาว ดำ น้ำตาล ดูหรูหราแสดงถึงฐานะ ให้ความรู้สึกแบบผู้ดีทุกกระเบียดไม่ต่างจากชายผมทองในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงสแลค และรองเท้าหนังสีดำเนี้ยบกริบราคาแพง ทว่าทั้งหมดเหล่านั้นคือสิ่งที่ทำให้ราเคลอึดอัด เหมือนอย่างที่เจ้าของบ้านนามไทเซย์ ฟุคุโมโตะก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่แค่ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถกับสายตาคมปลาบที่เมื่อสบโอกาสก็จะหาทางจ้องมองเธอผ่านกระจกมองหลัง หากรวมถึงตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกันในมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก และราเคลก็รู้ว่าจะเป็นตลอดเวลาที่มาเยี่ยมเยือนบ้านของเขาในดินแดนปรีมอร์เย ประเทศรัสเซียด้วยเช่นกัน

“ไกลปืนเที่ยงตั้งขนาดนี้เลยนะ” ชุนสุเกะ มิจิเอดะที่ลงมาจากหลังรถอีกคันหนึ่งยืนยืดตัวบิดขี้เกียจพลางเอ่ยทักอย่างติดตลก เรียกรอยยิ้มจากเจ้าบ้านที่หันมองมา กระนั้นก็ไม่วายผ่านเลยมาทางเธอจนราเคลต้องรีบเดินหลบให้พ้นทาง

“ไม่อยากไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของพ่อแม่ที่มอสโกน่ะ” ราเคลได้ยินเสียงของเขาตอบคำถามของชุนสุเกะ “ที่จริงมันเคยเป็นบ้านพักตากอากาศของลุง พอลุงตายก็ยกให้เป็นมรดก ทุกครั้งที่กลับรัสเซียฉันก็จะมาอยู่ที่นี่แหละ”

“ยังงี้ไทเซย์ไม่เหงาแย่เหรอ?”

ตามด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กซึ่งถูกดัดให้เกินจริงจนฟังดูน่าขันมากกว่าน่ารัก ขนาดที่ราเคลไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองยังรู้ว่าสีหน้าท่าทางของยัยอลิกิ ยานากะจะเป็นแบบไหน ส่วนมิราที่ยืนอยู่ข้างไทเซย์ก็จะเบะปากมองบนโดยไม่ปิดบังความเกลียดชัง ในเมื่อเจ้าหล่อนเองต่างหากที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกเธอโดยไม่มีเหตุผล ก่อนเพิ่มเติมเป็นศัตรูหัวใจด้วยเหตุลผลที่ว่าหล่อนดันเกิดตกหลุมรักไทเซย์ขึ้นมา และการที่หล่อนไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับเขาเหมือนอย่างพวกเธอก็ย่อมแปลว่าไม่ได้รับเชิญมาด้วย แต่ยัยอลิกิก็ฉลาดไม่เบาที่เลือกบีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเพื่อนสาวหัวอ่อนในกลุ่มอย่างลีล่า ทากาฮาชิ อ้างว่าถูกแฟนทิ้งเลยอยากหลบมาพักใจไกลถึงอีกคนละซีกโลกกับเขาเลยยิ่งดี โถ ทำไมราเคลจะไม่รู้ว่ายัยอลิกิต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อนเพราะหวังว่าจะได้สานสัมพันธ์ทั้งทางใจ...หรือแค่ทางกายก็ยังดี...กับไทเซย์ในทริปนี้

ยิ่งน่าหงุดหงิดเป็นบ้าเมื่อยัยอลิกินั่นแหละที่ทำให้ราเคลจำยอมต้องติดสอยห้อยตามมาด้วยทั้งที่ไม่ได้อยาก แต่ราเคลจะปล่อยให้เพื่อนสนิทต้องเผชิญหน้ากับคนที่เธอเชื่อว่าหล่อนกล้าพอจะจับคู่แข่งกดน้ำเพื่อกำจัดไปให้พ้นทางคนเดียวได้ยังไง!

“ฉันไม่เหงาหรอก”

ให้ราเคลต้องข่มอกข่มใจไม่ตะโกนสวนไปด้วยความหมั่นไส้ว่า “เพราะพาสาวๆ มาคั่วไม่ซ้ำหน้าทุกครั้งเลยสิท่า!” เมื่อมันจะไม่ได้กระทบกระเทือนแค่จิตใจของยัยอลิกิ (ที่เธออยากทำชะมัดยาด!) แต่โดยเฉพาะมิราที่ก็ตกหลุมรักไทเซย์หัวปักหัวปำ ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าตัวไม่ยักกะเคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนแท้ๆ

ก็เพราะอย่างนั้นราเคลจะไปเป็นหนึ่งในผู้หญิงคนไหนของเขาให้ได้อะไรขึ้นมา

“แต่คราวนี้นายคงไม่เหงาแล้วแหละ พวกเรายกพลกันมาถล่มตั้งขนาดนี้” พอชุนสุเกะเย้ามา มิราเลยได้ทีรีบเปิดปากก่อนยัยอลิกิอย่างเร็วรี่ว่า “น่าเสียดายที่พี่ยูโตะไม่ได้มาด้วยกัน เนอะ ลีล่า” เอ่ยโยงไปถึงพี่ชายเจ้าของชื่อที่จะเพียงหันมายิ้มน้อยๆ เป็นการตอบรับ “ตอนแรกราเคลก็เกือบบินกลับบ้านไปด้วยอีกคนแล้วเหมือนกัน ค่อยยังชั่วหน่อยที่สุดท้ายเธอก็เลือกมากับเรา”

“ฉันจะพลาดโอกาสมาเที่ยวบ้านเกิดของเพื่อนพร้อมหน้าพร้อมตากับทุกคนแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ!” ราเคลตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มเริงร่าที่ปั้นแต่งอย่างเต็มที่ ไม่ลืมเน้นย้ำสถานะกับเจ้าบ้านที่เธอไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำให้ชัดเจน แล้วจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับกระเป๋าเดินทางที่อยู่ท้ายรถโดยไม่สนใจต่อเสียงสนทนาที่ดังแว่วมาอีก กระนั้นก็ไม่ทันมือใหญ่ของใครคนหนึ่งที่จะตัดหน้ายกกระเป๋าเดินทางทั้งของเธอกับมิราลงมาให้

อาจเป็นครั้งแรกในรอบวันที่ราเคลยิ้มกว้างหลังจากเอ่ยคำขอบคุณออกมาได้โดยไม่มีการปั้นแต่ง เพราะอิวาซากิ ไทโชคือคนที่ทำให้ราเคลรู้สึกแบบนี้ได้เสมอ เขาอาจไม่ใช่คนช่างพูดช่างสังสรรค์เหมือนอย่างคนอื่นๆ ในกลุ่ม อันที่จริงเขาเข้ามาอยู่ในกลุ่มนี้ได้แค่เพราะเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของสองพี่น้องบ้านทากาฮาชิที่ลีล่าชักพามา แต่เขาก็เป็นเพื่อนผู้ชายในกลุ่มที่ราเคลชอบมากที่สุด ทั้งความใจดีมีน้ำใจผิดกับใบหน้าซึ่งมักจะนิ่งเฉย รอยยิ้มที่นานครั้งจะปรากฏหากก็ทำให้ใจของเธอสั่น แม้ว่ารูปร่างหน้าตาเขาอาจเป็นรองทั้งไทเซย์ ชุนสุเกะ และยูโตะ แต่ถึงอย่างนั้นราเคลก็ยังชอบไทโชมากที่สุด

และเธอไม่ได้หมายถึงแค่ในฐานะเพื่อนเพียงเท่านั้น

มิราตกหลุมรักเพื่อนผู้ชายในกลุ่มที่เธอก็รู้ดีมาตลอดว่าเขาตกหลุมรักเพื่อนสนิทของเธอเอง

ไม่ใช่สิ...สำหรับไทเซย์แล้วมันไม่ควรเป็นคำที่ลึกซึ้งขนาดนั้น ในเมื่อมิราไม่เคยเห็นเขาจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน นับตั้งแต่ราเคลเป็นตัวตั้งตัวตีเข้าไปทำความรู้จักกับเขาหลังประกาศคะแนนสอบย่อยที่ออกมาดีมากเผื่อว่าจะได้ให้มาเป็นครูช่วยติว ส่วนมิรากลับสนใจรูปร่างหน้าตาที่ดีมากและคิดว่าอยากให้เขามาเป็นอย่างอื่นมากกว่า แต่การที่ไทเซย์เอาแต่คบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าตลอดเวลาเหล่านั้นก็จะทำให้มิราได้แต่น้ำตาตกใน กระนั้นก็ยังไม่มีอะไรน่าเจ็บปวดใจเท่ากับข้อความจริงที่ว่าเขา ‘สนใจ’ เพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งจะตีตัวออกหากอย่างจงใจไปเข้ากลุ่มกับพวกลีล่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เจอหน้า ไม่ใช่แค่เพียงเพราะว่าราเคลชอบผู้ชายหน้าตาธรรมดาซ้ำนิสัยยังน่าเบื่อหน่ายสำหรับมิราอย่างไทโช แต่เป็นเพราะหล่อนไม่อยากเข้าใกล้ไทเซย์ที่เธอรักทุกเวลาที่เจอหน้าด้วยต่างหาก

ราเคลเกลียดนิสัยมั่วไม่เลือกของไทเซย์มากเสียจนพาลไปถึงเรื่องอื่นๆ ถึงขนาดเอามานินทากับเธอว่าบุคลิกลักษณะของเขาดูไม่เหมือนคนปกติเลยด้วยซ้ำ “เคยได้ยินข่าวผู้หญิงหายตัวไปที่ปรีมอร์เยบ้างไหมล่ะ? ไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจเป็นคนลักพาตัวพวกเธอไปฆ่าก็ได้ ใครจะไปรู้” ให้มิราได้ฟาดแขนเพื่อนไปหนึ่งเผียะโทษฐานปากไม่ดี เพราะอย่างนั้นถึงมิรายอมรับว่าอดแปลกใจไม่ได้ที่ราเคลกลับยอมรับง่ายๆ เมื่อเธอก้มหน้าบอกเสียงอ่อนอ่อยว่า “ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากเป็นคนรักของไทเซย์อยู่ดี”

แต่ก็ดีที่มิราไม่ต้องมาระแวงว่าวันหนึ่งเพื่อนรักจะมาแย่งคนที่เธอรัก แม้ว่าการได้เห็นสายตาของเขายามที่มองดูราเคลจะทำให้หัวใจของเธอปวดแปลบยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน ไม่แม้แต่ยัยอลิกิที่ไทเซย์แทบไม่ได้ให้ความสนใจเลยด้วยซ้ำไป

ตรงกันข้ามกับหล่อนที่พยายามเรียกร้องความสนใจสุดชีวิต

นอกจากห้องนอนหลักบนชั้นสองที่มีแค่กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างๆ ตั้งอยู่อย่างโดดๆ แล้ว ก็ยังมีห้องนอนแขกอยู่ด้านล่างอีกสองห้อง ทั้งที่พวกผู้ชายควรได้พักรวมกันหมดในห้องนอนใหญ่ของเจ้าบ้าน แต่คนนอกอย่างยัยอลิกิก็หน้าด้านเหลือใจด้วยการพุ่งตัวเข้าไปควงแขนขอนอนห้องหลักกับลีล่า แถเหตุผลข้างๆ คูๆ ที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลยว่า “เพราะเราสองคนเป็นผู้หญิง” อย่างกับว่าเธอกับราเคลที่ยืนหัวโด่อยู่นี่ไม่ใช่ผู้หญิง! ถึงแม้ว่ามิราอยากด่าสวนไปใจจะขาด แต่สีหน้าเนือยหน่ายของราเคลก็แปลว่าหล่อนอยากพักผ่อนเต็มแก่แล้วจนคร้านจะเปิดปากเถียง เพราะอย่างนั้นลูกคู่อย่างเธอเลยทำได้แค่ถลึงตาใส่และเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันต่อรอยยิ้มเยาะของนางแม่มดน่าเกลียด — ที่หล่อนจะหัวเราะได้แค่ตอนนี้แหละ — อยู่ในใจ

เพราะจำไว้เถอะว่าหัวเราะทีหลังย่อมดังกว่า

2024年05月02日
_______________

★ ไม่ว่าไทเสจะไปทำอะไรมาถึงโดนไล่ออกจากค่าย แต่ ณ ตอนนี้ที่พวกกูยังไม่รู้ เค้าก็จะอยู่ในใจเราสองไม่เสื่อมคลาย เว้ยเห้ย! เป็นคนเดียวเลยไหมวะที่ไม่ใช่สตาร์โตะแล้วแต่เป็นข้อยกเว้นทุกประการ 55555 / เกิดจากเมื่อหลายวันก่อนจู่ๆ ยูทูบก็ขึ้นคลิปที่กูเก็บไว้ดูทีหลัง (แต่สมัยก่อนดูเป็นร้อยรอบพันรอบละงับ) อย่างเอ็มวี To Find Her ของ Dead Astronauts ที่เก็บไว้ตั้งแต่หกปีก่อนและชอบมากเพราะเพลง เนื้อร้อง แสงสี สตอรี่ อะไร ใดๆ โคตรเหมือนพ่อนิโคลัสกูเลยว่ะ แต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออกจนไล่ฟังเพลงดูเอ็มวีแล้วก็เอ้า! จริตกูจริง! คนอย่างกูชอบแนวนี้จริงไม่เคยปลอม! จากนั้นพล็อตก็พร่างพรู / ไทเสคือคนแรกที่แว่บมาในหัวเลยเพราะลุคอันอัน(อะหวอด)ที่กูยังไม่บรรลุ ไม่มุ้ปอรโว้ยย! แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าก่อนเค้าจะไปกูเคยตั้งใจจะแต่งฟิคที่มีกลุ่มเพื่อนไทโชหมดเลย แต่ไม่ทัน อ๊ากกก O<--< ทีนี้ไหนๆ ก็แต่งฟิคเค้าแล้ว งั้นก็สุ่มมาสองคนหน่อยละกัน เพราะยูปี้สนิทกับไทโชสุด ส่วนมิจิเพราะเป็นเด็กคันไซเหมือนไทเส อิการิกับไทโกะเลยต้องลากันตรงนี้ (กูว่าตอนนี้ก๊กมีเรย์อะเพิ่มแล้วแน่นอน 55555) แต่สี่คนล่างก็ตัวประกอบหมดแหละ แค่กูอยากทำรูปไง ส่วนอลิกิได้มาเพราะเป็นคนเดียวที่ได้แส้บไทเสในแอนีมอยอา เธอจึงต้องกลับมาทวงบัลลังก์อีกครั้ง...ครั้ง...ครั้ง (เสียงสะท้อน)

★ ตอนแรกโลเคชั่นจะเป็นที่ไหนก็ได้ในโลกใบนี้ แต่ตอนดูเอ็มวี Missing Person แล้วกูชอบฉากมากกกๆๆๆ เหมาะกับแนวฆาตกรรมจังโว้ยย แต่เพราะกูไม่รู้ว่าเค้าถ่ายที่ไหน เสิร์ชหาก็ไม่เจอ จนลองส่องไอจีช่างภาพที่เว้ยเห้ยเป็นคนรัสเซีย พอเห็นภาพที่เค้าถ่ายมีฉากคล้ายๆ ในเอ็มวีเลยขอติ๊ต่างเอามาเป็นโลเคชั่นละกัน มั่วแล้วไงต้องแคร์ไร นี่ฟิคกู 55555 และอย่างน้อยกูก็เคยแปลหนังรัสเซียเรื่องโคม่าลงโมโน แปลดีมาก ตกใจ คนมีบุญเท่านั้นที่จะได้ดู (ส่วนมึงมีบาปก็อดสิจ้าา >_<) / กูบอกเลยถึงไม่บอกมึงก็รู้เพราะดูหน้าก็ชัดแล้วว่าเรื่องนี้ไทเสเป็นโรคจิตจริง มิร่ากับอลิกิอยากได้ไทเสจริง เดี๋ยวมีซีนตบหน้ากระชากหัวแย่งผัวกัน ราเคลเกลียดไทเสจริง โทโชก็...ไม่รู้ไม่บอก แต่เรื่องนี้มิจิเอดะไม่หัวทองเพราะพระเอก(เหรอวะ)ต้องเด่นคนเดียว วะฮ่า! 

★ ชื่อเรื่องเอามาจากชื่อบั้มซิลูเอทแล้วเติมคำว่าเดดที่เป็นชื่อวงนำหน้าเข้าไป เพราะเรื่องนี้มีคนตายจริง (มึงหรือเปล่า) ส่วนเพลงในเรื่องก็จะใช้ของวงนี้ทั้งหมดเป็นการทริบิวต์จ้ะ อิอิ / เล่าหน่อยว่าชื่อราเคลกูลักมาจากคนที่สวยที่สุดในเรื่อง Copenhagen Cowboy คนเล่นคือโลล่าลูกพ่อนิโคลัสตัวจริง เลยได้เกิดโคเปนฯไปเล้ยยย! ต้องแคร์ไร ส่วนที่เหลือก็เป็นหนุ่มสาวนิวยอร์กเพราะไทโชโซ NY งับ :3 / ปล. เพิ่งรู้ว่าวันนี้ครบรอบ 9 ปีที่ไทโชเข้าจานี่...พร้อมไทโกะกับยูปี้เลยว่ะ มิน่า 55555 แต่เพราะกูวางเป็นมิจิเอดะแล้ว ในหัวกูนึกภาพคนนี้แล้ว เพราะงั้นยังไงก็เปลี่ยนมาให้ครบแก๊งไม่ได้จริงๆ เสียใจ แต่ก็ต้องมุ้ปอร ยังไงเราก็ยังมีเรื่องหน้าเสมอ เห้อออ พูดหน่อยว่าาไทโชในเลิฟอิทวันจันทร์หร่อมากกกๆๆๆ แสนดีมากกๆๆๆ กูตายมากกกๆๆๆ (งั้นก็ตายซะสิ) / ปล. อีกที วันนี้คอนฯสุดท้าย ปิด Gates+ แล้วจ้าา วู้ววว!

SQW