ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #177 : Crime Zone การกลับมาของมังกรหายนะ (!?)

                คือวันพรุ่งนี้ผมไปเชียงใหม่ครับ (คาดว่าจะกลับมาวันศุกร์สัปดาห์นี้) ดังนั้นจึงรัดมาเขียนการ์ตูนเรื่องนี้ก่อนไป เพราะอยากพูดถึงมากๆ เดี๋ยวไปถึงเชียงใหม่จะอกแตกตายก่อนหากไม่ได้เขียนบ่นการ์ตูนเรื่องดังกล่าว

   

Crime Zone

แอ็คชั่น, ตื่นเต้น, สยองขวัญ, โศกนาฏกรรม, โชเน็น

(ปล.หน้าปกเปิดเรื่องหลอกคนดูมาก)

                Crime Zone “โซนอาชญากรรม” เป็นการ์ตูนเลือดสาด (+18) ซึ่งเป็นงานของ Tokiya Seigo (คนวาดลายเส้น ผลงานเก่าๆ ที่รู้จักก็มี OZ)  และ Yamamoto Kenji (ผู้วาดมังกรหายนะ คราวนี้เป็นคนคิดเนื้อเรื่องแทน) ตีพิมพ์ในปี 11 ลงประจำในนิตยสาร Dragon Age (Fujimi Shobo) ซึ่งเป็นนิตยสารเดียวกับที่ลง Highschool of the Dead นั้นแหละ ไม่มีแปลไทยหรือลิขสิทธิ์

Crime Zone เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกที่อยู่ในสภาวะหวาดกลัวแวมไพร์กระหายเลือด แม้ว่ามนุษย์จะสามารถควบคุมตนเองจากการเป็นแวมไพร์และสามารถใช้ความสามารถของแวมไพร์ได้ทั้งที่มีสติอยู่ แต่กระนั้นยังมีแวมไพร์สายพันธุ์ใหม่อีกมากมายเกิดขึ้น ซึ่งส่วนมากมีอาการทางจิต (บ้า) คือตอนกลางวันเป็นคนธรรมดาหากตกกลางคืนเมื่อไหร่ล่ะก็มันจะออกล่ามนุษย์เพื่อเป็นอาหารของมัน (ไม่ก็ฆ่าอย่างโหดเหี้ยม)

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่เด็กมัธยมปลายธรรมดาคนหนึ่งชื่อ “ชิโร่”  (หน้าตาอย่างกับพวกตัวประกอบลูกกระจ๊อก B) ที่อาศัยอยู่ในเมืองที่ไม่มีแวมไพร์อาละวาด และเขาไม่เคยเห็นแวมไพร์มาก่อน แต่กระนั้นพวกผู้ใหญ่ได้เตือนเขาว่าอย่าออกไปข้างนอก (เข้าเมือง) ตอนกลางคืน จนกระทั่งวันหนึ่งเขาและเพื่อนร่วมชั้นได้มีความคิดที่จะไปลองของนั้นคือการเข้าเมืองตอนกลางคืนตามคำชักชวนของเพื่อนหญิง (ยัยวัวนมเอ๋อ) ที่เขาแอบชอบ และเมื่อถึงเวลาใกล้ค่ำเขากับเพื่อนร่วมชั้นได้ไปหน้าประตูโรงเรียน แต่เมื่อไปเขาก็พบว่ายัยวัวนมเอ๋อนั้นก็คือแวมไพร์กระหายเลือด (โหด) ได้พุ่งเข้ามาฆ่าเพื่อนร่วมชั้นตายอย่างเลือดเย็น และในขณะที่เขากำลังถูกจัดการอยู่นั้นเอง เขาก็ได้ถูกช่วยเหลือโดยเพื่อนร่วมชั้นยัยสาวทอมบอย (สุดเถื่อน) คนหนึ่งชื่อ “อาคาริ” ซึ่งเขายังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรยัยคนดังกล่าวถึงเก่งหนักหนาสามารถต่อยแวมไพร์คว่ำได้อย่างง่ายดาย และแล้วเรื่องราวโศกนาฏกรรมเลือดสาดของพระเอกตาดำๆ ชิโร่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น  

Crime zone การ์ตูนแนวกินคนสยองไส้เช่นเคย ที่ผมดูแล้ววเม่งถูกใจว่ะ (เพราะมันครบสูตร ตาโหด, เลือดสาด และฮาเร็ม!??)

                (เนื้อหาสปอยต่อไปนี้ เป็นการเดาเนื้อเรื่องของผมเองครับ เพราะพึ่งดูการ์ตูนเรื่องนี้สองวันเอง ไม่มีเวลาแปลและตอนหลังๆ เป็นภาษาญี่ปุ่นอ่านไม่ออกอีก)

 

ตอนที่ 1 การ์ตูนเปิดฉากแสนน้ำเน่านั้นคือพระเอก “ชิโร่” ในสมัยยังเป็นเด็กที่เขาได้นัดพบสาวน้อยคนหนึ่งชื่อ “ไม” ในขณะที่ทั้งสองกำลังโรแมนติกตามประสาคอมมาดี้อยู่นั้นเอง ไมก็ถูกดวงตา (อสูรกาย ??) ลักพาตัวหายไปในเงามืด จนกลายเป็นฝันร้ายที่ไม่รู้ลืมของชิโร่นับจากนั้นเป็นต้นมา

  

มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย.....เพราะช่วงเวลาดังกล่าวชิโร่ก็จำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เมื่อชิโร่ได้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย และเขาก็พบ “อายาเสะ” เพื่อนสมัยเด็กที่ร่าเริงนั่งค่อมปลุกเขาอยู่ มือของเขาจับนมแถมเจ้านั่นก็ตั้งโด่ตอนเช้า เป็นเหตุให้เขาโดนสาวเจ้าโดนตบตามระเบียบ (มุกประจำฮาเร็ม)

    

จากนั้นทั้งสองก็ไปโรงเรียนมัธยมปลาย ดูเหมือนอายาเสะจะมีใจให้ชิโร่อยู่หน่อยๆ (ก็เพื่อนสมัยเด็กนี้เนอะ) จนกระทั่งถึงโรงเรียนก็พบยัยแว่นคณะกรรมการควบคุมกฎระเบียบวินัยขวางทางไม่ให้ทั้งสองเข้าไปโรงเรียนเพราะว่าเลยเวลาเข้าเรียนมานานแล้ว ระหว่างที่อายาเสะกับยัยแว่นทะเลาะอยู่นั้น พระเอกชิโร่ก็อาศัยดังกล่าวแว่บเข้าห้องเรียนคนเดียวอย่างสมชาย (มาก)

  

เมื่อถึงห้องเรียน ชิโร่ก็พบกับ“มินัตสึ” สาววัวนมเอ๋อที่เขาแอบชอบ ด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ โอ้ มายก๊อตตรูอยากได้ยัยนี้เป็นแฟนเว้ย (ส่วนยัยเถื่อน “อาคาริ” ปรากฏตัวออกมาอย่างกับตัวประกอบฉาก หลับในห้องเรียนตลอดศก)

  

ชีวิตของพระเอกวันๆ ก็ไม่มีอะไรมาก เรียนไปเรื่อยๆ ถึงช่วงกลางวันอายาเสะก็เอาปิ่นโตมาให้ ทั้งสองมักไปกินปิ่นโตในโบสถ์ (หรือหอประชุมหว่า) ตามประสาคอมมาดี้ และเมื่อถึงตอนเย็นโรงเรียนเลิก เขาก็ถูกอาจารย์สั่งห้ามไม่ให้เข้าไปในเมืองตอนกลางคืน เพราะอาจโดนแวมไพร์ฆ่าเอา แต่ระหว่างที่พระเอกกำลังเซ็งๆ อยู่นั่นเอง เขาก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นไปลองของ (เดทคู่) ด้วยการเข้าเมืองตอนกลางคืนเพื่อท้าทายแวมไพร์ (มึงจะบ้าเรอะ แวมไพร์น่ะเว้ย ไม่ใช่รายการคนอวดผี) ตอนแรกพระเอกไม่สนหรอก แต่เมื่อเพื่อนพระเอกบอกว่ายัยวัวนมเอ๋อจะไปด้วย แถมคู่กับนายด้วยน่ะ พระเอกก็ตาลุกทันที “วันนี้กรูดวงดีแล้วเว้ย”

  

เมื่อถึงเวลานัด ในขณะที่ชิโร่กับเพื่อนกำลังจะออกจากประตูอยู่นั้น เขาก็ถูกแว่นเจ้าหน้าที่คุมกฎระเบียบออกมาขวางไม่ให้เขาออกไปข้างนอก และเวลานั้นเองพระเอกก็เริ่มรู้สึกว่า “มินัตสึ” มีท่าทีแปลกไปกว่าทุกที มันเป็นความสัมผัสที่เขาคุ้นเคย เมื่อสมัยเขาเป็นเด็ก

   

มินัตสึเป็นแวมไพร์!!

  

ยัยแว่นเห็นยัยนมวัวเป็นแวมไพร์ก็ขโมยปืนจากเพื่อนพระเอกยิงแสกหน้าทันที ยิงแม่นมาก สงสัยยัยแว่นเรียนหลักสูตรทหารผ่านศึก (สาวแว่นเป็นคนขององค์กรลับที่ถูกส่งเข้ามาจับตาและคุ้มครองพระเอกนานแล้ว)

 

หากแต่ยัยวัวนมกลับไม่ตาย ซ้ำยังกระหายเลือดหนักกว่าเก่า พุ่งเข้าไปกัดเพื่อนร่วมชั้นของพระเอกล้มลง และจัดการฆ่ายัยแว่นอย่างโหดเหี้ยม เอานิ้วจิ้มที่ตาทะลุ ก่อนที่จะถูกแตะจนเครื่องใน ไต ตับ ไส้  กระจัดกระจาย ชนิดว่าเบื่อเครื่องในหมูแน่นอนเมื่อเห็นภาพดังกล่าว ส่วนเพื่อนในกลุ่มพระเอกก็ถูกฆ่าที่ล่ะคนอย่างโหดเหี้ยม บางคนถูกผ่าท้องเห็นเครื่องในด้วยซ้ำ (สรุปคือยัยแว่นไม่ใช่ตัวละครหลัก!?)

  การสังหารหมู่นั้นเกิดขึ้นในพริบตา พอพระเอกรู้ตัวอีกทีก็เหลืออยู่ตัวคนเดียว เขาพยายามวิ่งหนี แต่แล้วก็หนีไม่พ้น โดนแวมไพร์กระโดดเข้าใส่กองกับพื้น พระเอกน้ำตาเล็ด หน้าตาบิดเบี้ยว (หน้าตาแบบว่ากรูมาผิดเรื่องเปล่าเนี้ย นึกว่าคอมมาดี้โรแมนติก กลายเป็นเลือดสาดซะงั้น)

ปล.มีเซอร์วิสเล็กน้อยตามประสาคนเขียน

  

ระหว่างที่พระเอกกำลังถูกจัดการอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีคนมาช่วยเหลือเขา ยัยตาโหดอาคารินั้นเอง เธอจัดการต่อยยัยวัวนมจนหน้าหงายคว่ำนอนกองจากพื้นอย่างง่ายดาย และเมื่อเสร็จภารกิจก็ขอไปบ้านพระเอก (เพื่อบอกให้รู้ว่ากรูคือนางเอกตัวจริง)

 

ที่บ้านของพระเอก ชิโร่พยายามถามยัยอาคาริว่าเกิดขึ้นอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงเก่งขนาดนี้ แต่กลายเป็นว่าเขาโดนยัยเถื่อนต่อยท้องซะงั้น (แน่ใจน่ะว่าเจ้าชิโร่คือพระเอก?)

  ระหว่างนั้นเอง อายาเสะที่นึกเป็นห่วงชิโร่ก็ได้เข้ามา และพาตัวชิโร่ออกไปข้างนอก ดูเหมือนเธอจะรู้จักอาคาริมานานแล้ว เพียงแต่แกล้งไม่รู้จักกันเพราะเป็นงาน (ภารกิจ) อะไรสักอย่าง ระหว่างออกไปข้างนอกอายาเสะพยายามพูดความลับอะไรบางอย่างกับชิโร่ และเธอพยายามบอกรักกับชิโร่ หากแต่ไม่ทันที่จะบอกเธอก็โดนอะไรปักทะลุอก

 

ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   

ที่แท้ยัยวัวนมพาพรรคพวกมาแก้แค้นนั้นเอง (คงแค้นที่ไม่ได้เป็นนางเอกเลยฆ่าเพื่อนสมัยเด็กของพระเอกซะเลย)

  

พระเอกโกรธแค้นที่เขาเห็นเพื่อนสมัยเด็กของตนถูกฆ่า แต่กระนั้นตนก็ไร้ซึ่งพลังต่อกรแวมไพร์ ทำได้แต่จ้องหน้าหาเรื่อง (ตอนนี้กรูแมนสุดขีดแล้วเว้ย) และทันใดนั้นเองยัยอาคาริก็มาช่วย (มัวแต่ขโมยอาหารในตู้เย็นพระเอกกินเลยมาช้า) พร้อมโชว์ท่าไม้ตาย มือขวาเอเลี่ยน (มุกน้ำเน่าชิบหาย) ซึ่งมือข้างขวาของอาคาริเป็นแวมไพร์และอาคาริก็ปลดผลึกออก มือขวาดังกล่าวจะเป็นสัตว์ประหลาดกินแวมไพร์(และกินทุกอย่างขวางหน้า) จนสามารถจัดการลูกกระจ๊อกแวมไพร์อย่างง่ายดาย รวมไปถึงจัดการยัยวัวนมอย่างโหดเหี้ยมด้วย

  

ยัยวัวนมขอร้องให้พระเอกไว้ชีวิตพระเอก แต่พระเอกไม่สน พร้อมพูดว่า “ไปตายซะ” (มันดันมาโชว์แมนตอนนี้)

  

เมื่ออาคาริกินยัยวัวนมจนเหลือแต่ไส้ แต่เรื่องราวไม่จบ เมื่อพระเอกพบว่าได้มีแวมไพร์ตัวใหม่ปรากฏตัว มันเป็นแวมไพร์สายพันธุ์ใหม่ที่แตกต่างจากสามัญสำนึกของเขาโดยสิ้นเชิง

Crime Zone ยังคงเป็นการ์ตูนตามประสาคนวาดมังกรหายนะอีกเช่นเคย ที่เป็นแนวสัตว์กินคนกระหายเลือด เอาโหดเข้าว่า เนื้อหาตามมาที่หลัง มางวดนี้ผมคิดว่าเนื้อหาน่าสนุกกว่ามังกรหายนะขึ้นเยอะ เพราะมีเนื้อหาหักมุม (และตลกร้ายๆ) เข้ามาเสริม อีกทั้งเนื้อหาไม่ได้ไปเร็วหรือตัดทอน อีกทั้งยังเน้นความรู้สึกของตัวละครมากกว่าเหมือนมังกรหายนะเสียอีก  ซึ่งการกลับมาครั้งนี้ถูกใจคอผมยิ่งนัก โดยตอนแรกมังงะก็มาด้วยความรู้สึกแบบโชเน็นคลาสสิกที่ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นดูสวยงามเหมือนการ์ตูนคอมมาดี้ตลกโรแมนติก จนเหล่าคนอ่านิดว่าไม่มีอะไรแปลกใหม่ จนกระทั่งถึงในช่วงกลางตอนที่ 1 การ์ตูนก็เต็มไปด้วยเลือดสาด เครื่องใน ชิ้นเนื้อที่ฉีดขาดของเหยื่อเคราะห์ร้าย ตัวละครที่คิดว่าจะเป็นตัวหลักตายแล้วตายเล่า การปรากฏตัวของสาวลึกลับที่ไม่มาที่ไป (จนไม่คิดว่าเธอจะคือนางเอก) กับความรู้สึกของพระเอกที่สูญเสียวันธรรมดาไปชั่วพริบตา พร้อมความสับสนและความวุ่นวายก็เข้ามาแทนที่ สิ่งเหล่านี้คือสูตรสำเร็จการ์ตูนแอ็คชั่นเลือดสาดที่ดูกี่ที (เอามาลงหลายร้อยรอบ) ยังไงก็ไม่น่าเบื่อ ที่เหลือเพียงแค่ว่าคนเขียนจะปรุงรสอย่างไรให้น่าสนใจ น่าติดตาม

   
            มีคำกล่าวไว้ว่า หากจะทำการ์ตูนแอ็คชั่นให้มันน่าอ่าน น่าสนใจ ก็ความใส่อะไรที่มันโหด รุนแรง และความตายเข้าไป เพื่อตอบสนองกับจิตใจเถื่อนๆ ในสันดานของมนุษย์ที่ติดตัวตั้งแต่เกิด ซึ่งมันจะคอบกระตุ้นเร้าให้เราทำอะไรเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐาน ตอบสนองอารมณ์ความรู้สึกที่เรียกว่า “ป่าเถื่อน” ของจิตใจที่คอยกระซิบให้คนเราทำในสิ่งที่ถูกใจ

ความรุนแรงของการ์ตูนก็เหมือนเครื่อง ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นของมนุษย์ ใส่ความเลือดสาดเข้าไปก็ทำให้น่าสนใจขึ้น หัวหลุด หัวปลิว ไส้ทะลักก็ยิ่งชอบ สามารถระบายความอัดอั้นในจิตใจอย่างชะงัก (ในขณะที่บางคนพยายามเลียนแบบความรุนแรงในการ์ตูนเรื่องนั้น) ซึ่งเป็นตามแบบฉบับแอ็คชั่นโชเน็น จนทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องของการ์ตูนญี่ปุ่นมองการ์ตูนญี่ปุ่นว่าการ์ตูนมีแต่เซ็กต์และความรุรนรงเกิดขึ้น ซึ่งความจริงแล้วมันแบ่งตามอายุของคนอ่าน

  

ถ้าผมเดาเนื้อเรื่องคงประมาณว่าพระเอกคงถูกเหล่าแวมไพร์หมายหัวเอาไว้ เนื่องจากเหตุผลอะไรสักอย่าง และหัวหน้าแวมไพร์น่าจะเป็น “ไม” และสามสาวน่าจะมีหน้าที่คุ้มครองเขาแบบลับๆ ตั้งแต่เด็กโดยวัตถุประสงค์อะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนี้ก็รอเนื้อหาต่อไปว่าจะเป็นยังไงต่อไป

  

ความรู้สึกที่ผมอ่านตอนนี้จบ ผมก็รู้สึกว่าการ์ตูนเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ ไปจากผลงานเดิมๆ ของคนเขียนตรงจุดหนึ่งคือ พระเอกเจ้า “ชิโร่” ตั้งแต่ผมอ่านตอนที่ 1-4 แตกต่างไปจากพระเอกทั้งปวงของผลงานก่อนหน้าของคนเขียนโดยสิ้นเชิง  เพราะพระเอกผลงานเดิมๆ ของคนเขียนคนนี้จะเมพ เก่งเทพ แมนเต็มร้อย แต่มาคราวนี้เจ้าพระเอกชิโร่ไม่แมนเลยพับผ่า ขี้แย อ่อนแอ หน้าตาอย่างกับตัวประกอบเกรด B  แต่ขอโทษครับผมถูกใจเจ้าหมอนี้ครับ (ฮ่าดี) ก็เข้าใจครับเพราะพระเอกเป็นเป็นคนธรรมดา เดินดิน เห็นสิ่งที่เหนือมนุษย์ เห็นศพคนที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่แปลกหรอกครับว่ามันจะกลัวตาย สับสน หรือพยายามวิ่งหนีเอาชีวิตรอด มากกว่าที่จะโชว์มหาเทพพยายามเข้าไปต่อสู้กับแวมไพร์ที่รู้ทั้งรู้ว่าสู้แล้วไม่มีทางชนะแน่ (ซึ่งไม่รู้ว่าพระเอกมันจะเก่งขึ้นในตอนหน้าหรือเปล่า ซึ่งผมก็หวังว่าพระเอกไม่ควรเก่ง เพราะจะทำให้เรื่องน่าสนใจ เห็นด้านมืดพระเอกมากขึ้น จะดีกว่า)

เมื่อผมเห็นพระเอกดังกล่าว ก็คิดขึ้นมาทันทีว่า พระเอกการ์ตูนสมัยนี้ไม่เน้นความเป็นพระเอกจ๋า แบบวีรบุรุษแมนๆ อีกต่อไปแล้วครับ มันต้องเล่นแบบคนธรรมดาเพื่อเข้าถึงคนอ่านไม่ขาวเกินไป ไม่ดำจนเกิดไป ออกแนวสีเทาๆ อยู่เส้นแบ่งกั้นระหว่าง “ความดี” และ “ความชั่ว” การกระทำของพระเอกใช่ว่าจะถูกต้องเสมอไป

                และสิ่งที่น่าสนใจคือเนื้อของเรื่องจะดำเนินไปทางไหน พระเอกจะกลายเป็นด้านมืด หรือจะเป็นด้านสว่าง ขึ้นอยู่กับการตัดสินและการพัฒนาจิตใจต่อไปนี้ ปลายทางของพระเอกชิโร่ยังอีกยาวไกล ความโหดเหี้ยมความบ้าคลั่งมันแค่พึ่งเริ่มต้นเท่านั้น แต่ตราบใดที่รอบตัวเขายังคงมีเพื่อนพ้อง (เหล่าสาวๆ ในฮาเร็ม) อยู่ช่วย พระเอกคงจะผ่าฟันไปได้

โดยรวมแล้วการกลับมาของคนเขียนคนนี้ทำได้ดีเกินคาด ไม่ผิดหวัง แม้เนื้อหาจะเหมือนเป็นสูตรสำเร็จ แต่ด้วยลายเส้นตัวละคร เซอร์วิส ฮาเร็ม ความโหดเลือดสาด ก็ทำให้เนื้อหาน่าสนใจและสนุกสนาน ซึ่งส่วนตัวผมชอบผลงานของนักเขียนคนนี้อยู่แล้ว โดยเฉพาะการสร้างตัวละครตาโหด (ที่ตาเหมือยเหยี่ยวหรือตางู) เพราะน่ารักโมเอะ ตัวละครก็มีเอกลักษณ์ สาวนางเอกทอมบอยเถื่อนๆ เก่งเทพ เพื่อนสมัยเด็กผมยิ่งชอบ สิ่งที่เหลือตอนนี้คือภาวนาไม่ให้การ์ตูนตัดจบเหมือนมังกรหายนะเท่านั้น เพราะที่แล้วมาการ์ตูนของคนเขียนคนนี้เมื่อดำเนินเรื่องช่วงหลังเนื้อหาจะมั่วๆ ไม่ค่อยต่อเนื่อง และโดนตัดจบเสียทุกที

 ไม่รู้ทำไมผมอ่านเรื่องนี้แล้วชอบเพื่อนสมัยเด็กอายาเสะยังไงชอบกล มันแบบเป็นคารคเตอร์ในฝันจริงๆ พับผ่า มีทั้ง ออกทอมบอย ร่าเริง ซึน แอบชอบพระเอก เป็นห่วงพระเอก ทำให้ตอนแรกผมช็อกมากตอนอายาเสะถูกฆ่าโดยแวมไพร์ยัยวัวนม มาตอนที่ 4 ก็กลับมาดีใจอีกครั้งที่ได้เจออายาเสะอีกครั้ง แม้ว่าอายาเสะตอนนี้จะไม่ใช่คนเดิม แต่ก็ถือว่าเป็นการกลับมาของเพื่อนสมัยเด็กที่น่ายินดี เอาเป็นว่าการ์ตูนเรื่องนี้ชอบเพื่อนสมัยเด็กสุดๆ

ก็จบเรื่องแต่เพียงเท่านี้น่ะครับ เขียนตั้งแต่ 12 โมง ข้อมูลตรงบ้าง ไม่ตรงบ้าง เพราะไม่มีรายละเอียดภาษาอังกฤษสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยน่ะครับ และพรุ่งนี้ผมก็ไปเชียงใหม่ (ไปงานพื้นส่วนโลก) คงจะกลับมาวันศุกร์ ซึ่งขอหยุดยาว 3 วันน่ะครับ และตอนหน้าคิดว่าจะเขียนเรื่อง “Gyo OVA” ที่พึ่งดูสดๆ ร้อนๆ เมื่อวาน เอาเป็นว่ากลับมาเมื่อไหร่ก็เขียนเมื่อนั้น

ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบครับ

(ปล.ลืมบอกไป ก่อนหน้าที่ Yamamoto Kenji จะเขียนแนวโชเน็นนั้น คนเขียนเคยวาดการ์ตูนโป๊มาก่อน แต่ไม่ประสบผลสำเร็จมากนัก โดยผลงานแรกๆ ก็เช่น SPEED, Seiken Cinderella, Fall in Love)+ +