ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #10 : มังกรหายนะ(Chaosic Rune)เมื่อคนบ้าฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา

มังกรหายนะ(Chaosic Rune)เมื่อคนบ้าฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา

                ในช่วงที่ผมเลยมหาลัยอยู่นี้ ผมมักไปร้านหนังสือในเมือง(ซึ่งในจังหวัดผมมีร้านเดียวเท่านั้นที่ขายหนังสือการ์ตูน) ผมมักปั่นจักรยายไปกับร่วม 4 กิโลในวันพุธ-ศุกร์ เพื่อหาการ์ตูนใหม่มาอ่าน

                การ์ตูนที่ได้ก็ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่เวลาซื้อนี้ผมซื้อที 200 บาท(เล่มละ 40 บาท) ชนิดเรียกว่ากินมาม่าแทนข้าวเลยทีเดียวเพื่อซื้อการ์ตูน

                ผมชอบความเป็นเจ้าของนะครับไม่ชอบเช่ามาอ่าน

                การ์ตูนที่มาแนะนำวันนี้(ก็ไม่เชิงแนะนำแค่อยากจะเล่าความรู้สึกที่อ่านเฉยๆ) เป็นการ์ตูนเรื่อง มังกรหายนะ สำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ คอมมิค ภาค1 (ปัจจุบันเป็นภาค ES) ผู้แต่งเคนจิ ยามาโตะ(Kenji Yamamoto) ตีพิมพ์ในนิตยสาร YOUNG FRIDAYก่อนจะมารวมเล่ม 8 เล่มจบ(ภาคแรก) ที่ญี่ปุ่นพิมพ์ในนิตยสาร Champion RED

                หลังจากผมเห็นการ์ตูนนี้ครั้งแรก ผมซื้อมาเลยไม่ได้ดูลายเส้น ดูชื่อคนเขียนหรอกครับ ผมดูที่พระเอกและนางเอกเป็นหลัก(......) แบบว่าถ้าน่ารักนี้ โอเค....ซื้อเลย ไม่สนแหละเนื้อเรื่องเป็นอย่างไร

                เมื่อผมเปิดหน้าแรกตรงช่องมุมซ้ายคนเขียนได้ให้คำเปรยว่า “นี้เป็นการ์ตูนเกี่ยวกับเกมการ์ดนั่นล่ะครับ แต่ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ แต่เกมก็คือเกม.......การ์ตูนก็คือการ์ตูนนั่นแหละครับ ในเรื่องนี้จะเต็มไปด้วยความรุนแรงและความดุเดือดเลือดพล่าน(เพิ่มถึง 600%)ร้อนแรงเหมือนลาวาร้อนๆ เลยล่ะครับ!”

                และพอผมอ่านดู โห! มันช่างร้อน ดุเดือดอย่างที่เขาว่า

                
                เนื้อเรื่องมีอยู่ว่า บนโลกเขาเรานั้นเกิดสงครามเพื่อแย่งชิงเป็นเจ้าโลกขึ้น โดยสงครามนี้เกิดจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ (เช่นเผ่าอสูร, หุ่นยนต์, เผ่าปีศาจ) ที่ต่อสู้กันมานับพันปีก็ไม่รู้ผล จนกระทั้งถึงโลกยุคปัจจุบัน แต่ละฝ่ายก็ยังทำสงครามกันอยู่ และเริ่มเกณฑ์เผ่ามนุษย์(ก็พวกเรานั้นแหละ)มาเป็นทหารของฝ่ายตนเพื่อสู้ในแนวหน้าต่อไป(แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนทหาร แต่เหมือนฆาตกรโรคจิตมากกว่า)

                แต่เนื้อเรื่องไม่ได้เน้นสงครามอะไรที่ว่าหรอกครับ เน้นแอ็คชั่นมากกว่า โดยจุดเริ่มต้นก็แน่นอนคือ ณ ประเทศญี่ปุ่น พระเอก มินาโมะโตะ เรียวงะ เด็กนักเรียนม.ปลาย ผู้ซึ่งต้องการหาคำตอบว่าทำไมเขาคือคนเดียวที่รอดจากเครื่องบินตกเมื่อปีที่แล้ว จนกระทั้งวันหนึ่งมีชายลึกลับคนหนึ่งบอกว่า “เขามีคำตอบ” เรียวงะจึงตามชายลึกลับคนนี้ไป จนกระทั้งมาถึงสถานที่ที่เรียกว่า “โรงเรียน” และได้รู้จักการ์ดที่สามารถเรียกปีศาจ-อสูรบนการ์ดมายังโลกได้  และเรียวงะต้องใช้การ์ดนี้สู้กับผู้ใช้การ์ดคนอื่นในโรงเรียนแห่งนี้ให้หมดเพื่อเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความบ้าครั่ง และโรคจิตที่เหล่าผู้ใช้การ์ดวิปริตทั้งหลาย

                ณ ที่นั้นเองเขาก็รู้จักเดธเร็กซ์(Death Rex)อสูรเก่งราวกับเทพเจ้าที่กินทุกสิ่งทุกอย่างที่ขว้างหน้า

                และนั้นคือจุดเริ่มต้นของการต่อสู้การ์ดเกมที่ทั้งโหดและโรคจิต..........

               

                ถ้าถามว่าเรื่องนี้แปลกใหม่หรือเปล่า ก็ตอบว่า ไม่ได้แปลกใหม่อะไร เรื่องดำเนินเรื่อยๆ เก็บเลเวล ประสบการณ์เหมือนการ์ตูนเรื่องอื่นๆ แถมบางช่วงโดนตัดบทอีก(มารู้สาเหตุที่หลังว่าทำไมถึงตัด) แต่สิ่งที่ผมชอบคือเรียวงะพระเอก นางเอก และเหล่าเพื่อนๆ น่ารักมากๆ และฉากวับๆ แวบๆ เพียบ(อีกแล้ว ๆเหอๆ น้ำลายไหล)

                จุดเด่นของการ์ตูนเรื่องนี้ก็การใช้การ์ดสู้กันนี้แหละครับ มอนสเตอร์แต่ละตัวออกแบบเท่มากๆ แถมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวดี

                แต่สิ่งที่แตกต่างจากการ์ตูนการ์ดเกมส์ทั่วๆ ไปคือ การ์ตูนเรื่องนี้ไม่เน้นวิธีเล่นการ์ดหรอกนะครับ มันจะเหมือนแค่พิธีเรียกมอนสเตอร์บนการ์ดมายังโลกเพื่อสู้กันเท่านั้น แต่ก็ไม่คิกขุแบบยูกิ ที่มีน้ำใจในการแข่งขันหรอกนะครับ แต่มันเล่นฆ่า(เม่ง)กันเลย ฝ่ายไหนตายก็ชนะ อันนี้ถือว่าแปลกใหม่ดีนะเนี้ยถ้าเรามองเป็นการ์ตูนการ์ด

                และศัตรูของพระเอกหรือผู้ใช้การ์ดแต่ละคนนี้สุดโรคจิตเลยครับ นิสัยไม่ปกติเลยสักคน แบบว่าพอมีการ์ดที่เปรียบเสมือนอาวุธหรืออำนาจอยู่ในมือแล้ว แทนที่จะพิทักษ์ธรรมะกับไปใช้เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแทน ปล่อยอารมณ์ด้านมืดหรือลูกบ้าเต็มที่ เช่นใช้การ์ดเพื่อประโยชน์ของตน เช่นพวกคนเพื่อสะสมหน้ามนุษย์(ใช้อำนาจการ์ดลอกถลกหนังออกมา), พวกชอบตัด(ใช้มอนสเตอร์หั่นร่างกายมนุษย์), พวกโรคจิตใช้มอสเตอร์แอบดูสาวๆ ฯลฯ

                
                อาการป่วยหรือผิดปกติทางจิต(Psychosis)  ทางสมอง นี่มันช่างมีมากมายหลายหลากจริงๆ บ้างก็หลุดโลกสุดๆ บ้างบ้าแบบระบายความเครียด แต่โรคจิตญี่ปุ่นนี้ค่อนข้างไม่เหมือนที่อื่นผมว่าญี่ปุ่นนี้มีโรคจิตที่เป็นเอกลักษณ์ดีนะครับ สิ่งที่เราเห็นจากญี่ปุ่นก็มี พวกลวนลามบนรถไฟ, สะสมกางเกงใน, สโตเกอร์(แอบดูข้างบ้าน), พวกชอบเด็ก, พวกชอบโชว์ ฯลฯ  เพราะสังคมเครียดเหรอ ครอบครัวมีปัญหาเหรอ หรืออยากระบายแต่ถึงอย่างไรประเทศญี่ปุ่นนั้นมีสถิติคดีอาชญากรรมต่ำที่สุดแห่งหนึ่งในโลก เนื่องจากญี่ปุ่นมีกฎหมายควบคุมอาวุธปืนที่เข้มงวดที่สุดแห่งหนึ่งในโลก ดังนั้นเมื่อเวลาเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นแต่ละทีก็ดังไปทั่วโลกเหมือนกัน

                แถมส่วนที่ชอบอีกแบบคือฉากฆ่ามันมาก ตายกันแหลก ฆ่าโหด เลือดพุ่งกระฉุด ไส้ทะลัก สมองไหล จนเรียกได้ว่าการ์ตูนโหดเรื่องหนึ่งได้เลย แถมเหตุผลที่ฆ่าเพื่อนร่วมโลกก็ช่างไร้เหตุผลสุดน่ากลัว บางคนฆ่าเพราะความสะใจ เห็นใครก็ฆ่าดะหมด  จนลืมหน้าที่ภารกิจของตัวเอง ว่าตนเองควรทำอะไร

                มีอยู่ฉากหนึ่งที่เรียวงะรอดจากการสังหารหมู่ในด่านแรกมาได้ ขณะที่เขากำลังไปด่านสองอยู่ใน ระหว่างทางเขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังฆ่าคน

                ชายคนนั้นพูดสาเหตุที่เขาต้องฆ่าคนอื่นว่า“มันหัวเราะฉัน เพราะฉันนับเลขไม่เป็นว่ะ เลยฆ่าซะ”

                
                 เห็นไหมครับ คนเราพึ่งเจอหน้ากันแท้ๆ ถึงกับฆ่าด้วยเหตุผลแค่นี้ มันช่าง..........โรคจิตจริง ในโลกแห่งความเป็นจริงมีทางเป็นไหมที่คนจะฆ่าคนอื่นให้ตายคามือ ทั้งๆ ที่รู้จักกันแค่ครั้งแรก หรือพบกันแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น โดยไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลฆ่าอะไรมาก แค่ไม่ชอบหน้า หรือเหตุผลเบาบางก็ฆ่าได้แล้ว

                
           นอกจากฉากโหดๆๆ ,คนโรคจิต แล้ว ก็ยังมีมุกโหด, หลายมุกที่ทำให้ผมฮ่าเยอะครับ เช่น มอนสเตอร์บางตัวที่ออกแบบมาเพื่อแซวการ์ตูนเรื่องอื่น, หรือเรื่องอุลตร้าแมนในการ์ตูนเรื่องนี้ก็แซวว่าเป็นการ์ตูนออกแนวโหด แขนขากระจุย ซึ่งก็ตรงกับโลกแห่งความจริงนะครับที่เคยมีคนออกมาบ่นเรื่องอุลตร้าแมนว่าเป็นการ์ตูน(หนังยอดมนุษย์)ที่ส่งเสริมให้เด็กรักความรุนแรง(เพราะมันเน้นแอ็คชั่นแตะต่อยสัตว์ประหลาด) ซึ่งเด็กเห็นอาจติดและลอกเลียนแบบในชีวิตประจำได้(อะไรจะขนาดนั้น)

                ปัจจุบันมังกรหายนะจบในเล่ม 8 และจบแบบค้างคาใจ จนต้องพิมพ์ใหม่ในภาคมังกรหายนะ E's แต่ก็จะจบในเล่ม 5 แบบคาใจอีก เพราะ  อ.ยามาโมโตะ มีปัญหาด้านสุขภาพ (เกี่ยวกับ ดวงตา) ทำให้การ์ตูนเรื่องนี้ขาดๆ ตอนๆ อย่างที่เห็น ทำให้ขาโหดสะใจอย่างเราๆ อดเสียดายไม่ได้

                ใครสนใจการ์ตูนเรื่องนี้หาอ่านได้ตามร้านหนังสือทั่วไป เล่มแรกอาจหายากหน่อย แต่ภาค E's หาง่ายครับ(แต่พระเอกล่ำๆ อ่ะ) หรือไปหาอ่านในเน็ตก็ได้แถวเว็บ pramool.com นะครับ ส่วนผมขอลา+ +