ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ❥ Malamute Fiction - One Short {exo} 。

    ลำดับตอนที่ #1 : 1st ll CHAN x BAEK ll 'หูของฉัน'

    • อัปเดตล่าสุด 14 ก.พ. 58



    Short Fic : EXO – CHANBAEK

    หูของฉัน

                “อ้าวจะไปไหนล่ะคุณหูกาง”

    เสียงหัวเราะเฮฮาสนั่นดังลั่นหอพักของเด็กฝึกหัดที่กำลังจะเดบิวต์ในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า เสียงแห่งความสุขของใครหลายคน แต่สำหรับ ผมมันไม่ใช่เรื่องตลกสักนิด!

    จะอะไรอีกล่ะ! ก็พวกเพื่อนๆ ตัวดีน่ะสิ ล้อเรื่องหูอยู่ได้ :’(

     

    ปาร์คชานยอลผู้นี้งอน! บอกตรงๆ ว่างอน!

     

    “ฉันไม่คุยกับพวกนายแล้ว วันๆ เอาแต่ล้อเรื่องหูอยู่นั่นแหล่ะ ถ้าไม่หยุดพูดจะโกรธจริงๆ แล้วนะ” ผมประกาศออกไปด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว บ่งบอกให้รู้ว่าเขานั้นไม่ชอบเลยจริงๆ ที่มีแต่คนเอาปมด้อยของเขามาล้อ

    “ขอโทษครับคุณกอลลั่ม...อุ๊บ!...ฮ่าๆๆๆ”

    “แบคฮยอนไปไหน?” เป็นอีกครั้งที่ผมเอ่ยเสียงออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง ผมเพียงแต่ต้องการหารูมเมทคนสนิทของผม บยอนแบคฮยอน

    “รุ่นพี่ซูจูไม่ได้อยู่ในหอเราตอนนี้ อีกสักพักคงจะกลับมา”

    “อะไร? ฉันถามหาแบคฮยอนไม่ใช่รุ่นพี่ซักหน่อย”

    “อ้าว...ก็นายเป็นแฟนคลับรุ่นพี่นี่...”

    “ห้ะ?” ผมอุทานออกมาเล็กน้อยกับสิ่งที่ทุกคนกำลังจะสื่อ...อะไร? ผมไปเป็นแฟนคลับรุ่นพี่ตอนไหนกัน? ผมไม่ใช่เอลฟ์ซักหน่อย...

     

    เดี๋ยวนะ!

     

    เ อ ล ฟ์!

     

    “พะ พวกนาย!

    “สมองนายทำงานช้าจังปาร์คชานยอล...ก๊ากกกกกกกกก” ฝ่ามือของผมกำแน่นด้วยไฟโทสะ อะไรกัน พวกนี้เป็นเพื่อนผมจริงๆ หรอเนี่ย! ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ล้อทั้งวันเลยให้ตายเหอะ

    ปังงงงงงงง!

     

     

    “แบคฮยอนมาแล้วววววว!

    “หืม...เกิดอะไรขึ้นหรอทำไมนั่งหน้าเครียดกันล่ะ?”

    “คืออย่างนี้นะตัวเอง...”

     

    ...เดือด ร้อน ผม อีก แล้ว...

    ทำไมทุกคนถึงชอบแกล้งชานยอลกัน? แล้วพอชานยอลงอนก็ต้องเป็นผมที่ต้องไปง้อ แล้วคำถามคือ...ผมทำผิดอะไร?

    พอเปิดประตูแง้มเข้าไปภายในห้องนอนของผมกับชานยอล สิ่งแรกที่ผมมองเห็นคือคนตัวสูงนั่งหลังงออยู่ที่ปลายเตียง แววตาเศร้าหมองบ่งบอกให้รู้ว่าเขานั้นรู้สึกแย่แค่ไหน

    “...” ไร้เสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา...ห้องทั้งห้องจมอยู่ในความเงียบ ผมค่อยๆ สาวเท้าก้าวเข้าไปหาชานยอล จรดนิ้วเรียวลงไปลูบไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ

    “เป็นอะไรไปหื้ม?” ผมเอ่ยถามชานยอลพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานแบบที่เขาเคยบอกว่าชอบ เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ใช้แขนแกร่งทั้งสองตวัดมาโอบรอดเอวผมแล้วดึงเข้าไปกอด ผมเองก็ปลอบคนไม่เก่งนักจึงได้แต่ยกมือลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลที่นุ่มสลวยนี้อย่างแผ่วเบา

    “หูของฉันมันตลกขนาดนั้นเลยหรอแบคฮยอน”

    “...”

    “ทำไมทุกคนถึงได้ล้อกันนะ...”

    “...”

    “ทั้งๆ ที่เคยพูดแล้วว่าไม่ชอบแต่ทุกคนก็ไม่เคยเข้าใจ...ซ้ำยังจะพูดมากขึ้นกว่าทุกครั้ง”

    “...”

    “เฮ้อ...ฉันงี่เง่าจังเนอะ ขอกอดนายอีกพักนึงได้หรือเปล่า”

    “...ปกติก็นอนกอดกันทุกคืนอยู่แล้ว กอดแค่นี้ทำไมต้องขอ” ผมพูดติดตลกเพื่อหวังจะให้เพื่อนตัวสูงของผมขำกับมุขที่ผมนึกได้ แม้มันจะดูฝืดอยู่ก็เถอะ

    “ช่างเถอะ...ฉันว่าฉันอยู่คนเดียวดีกว่า” พูดจบเพื่อนตัวโตของผมก็ปล่อยตัวผมออกจากอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินไปยังด้านข้างของเตียง ทิ้งตัวลงนั่งอย่างช้าๆ

    ผมยืนมองชานยอลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...ผมเดินไปหาเขา พยายามแทรกตัวเข้าไป แล้วหย่อนก้นลงบนต้นขาข้างซ้ายของเขา แขนเรียวเล็กตวัดโอบรอบคอพร้อมกับซุกใบหน้าลงที่อกกว้าง คนตัวสูงที่เหมือนจะรู้งานก็โอบกอดผมกลับมาเช่นกัน

    “ชานยอล...”

    “...”

    “อย่าคิดมากเลย ทุกคนสำนึกผิดแล้วนะ พวกเขาให้ฉันเข้ามาขอโทษนาย”

    “เวลาฉันโกรธพวกนั้นทีไร นายก็เป็นคนมาง้อให้ทุกที แล้วมันก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ จนฉันเบื่อแล้ว นายไม่ได้เป็นคนทำ แล้วทำไมนายต้องขอโทษแทนพวกนั้นด้วย...ครั้งนี้ฉันจะไม่ให้อภัยแล้ว”

    “นายจะไม่หายโกรธพวกนั้นหรอ...ถ้านายโกรธพวกนั้นเท่ากับนายโกรธฉันด้วยนะชานยอล (._.)” ผมเงยหน้าขึ้นถามเจ้าตัวด้วยความสงสัย

    “ไม่ใช่สิ...โกรธพวกนั้นก็คือพวกนั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย”

    “แต่พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ถ้านายโกรธพวกเขา นายก็ต้องโกรธฉันด้วย เพราะฉันคงไม่ดีใจหรอกนะที่นายใจดีกับฉันแค่คนเดียว”

    “เฮ้อ...นายนี่เป็นแม่พระหรือไงกัน”

    “พ่อพระต่างหากล่ะ” ผมพูดก่อนจะยู่หน้าเล็กน้อย ชานยอลมักจะชอบยกให้ผมเป็นอะไรที่เกี่ยวกับผู้หญิงเสมอ แม่พระบ้าง นางเอกบ้าง นางฟ้าบ้าง...

    “นายน่ารักขนาดนี้จะเป็นพ่อพระได้ยังไงหื้ม?” พูดไม่พูดเปล่า ชานยอลส่งนิ้วหนาขึ้นมาบีบปลายจมูกผมเบาๆ เขาหัวเราะให้กับใบหน้ามู่ทู่ของผมเล็กน้อย

    “งื้อ! อารมณ์ดีแล้วรึยังชานยอล?”

    “อื้อ...ดีขึ้นเยอะแล้ว เพราะนายเลยนะตัวเล็ก”

    “คิกๆ ฉันชอบเวลาที่นายยิ้มที่สุดเลยรู้ตัวไหม”

    “ฉันก็ชอบนาย...” จู่ๆ ชานยอลก็พดออกมาด้วยท่าทางจริงจัง คนตัวสูงก้มหน้ามองมาที่ผม ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น...

    “ชอบ...ชอบอะไรล่ะ” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มันคงเป็นไปได้ยากที่จะควบคุมเสียงให้เป็นปกติเมื่อหัวใจของผมเต้นรัวขนาดนี้

     

    บางทีผมก็คงจะรู้ตัวช้าไปว่าการที่ผมมานั่งตักคล้องคอชานยอลแบบนี้...อ่อยกันชัดๆ

     

    “ชอบ...ทุกอย่างที่เป็นนายไง”

    “ชะ ชานยอลจะทำอะไร” แขนเรียวเล็กที่เคยโอบรอบคอชานยอลอยู่ ถูกเปลี่ยนเป็นดันแผงอกกว้างทันทีเมื่อถูกร่างสูงพลิกตัวให้ลงไปนอนราบกับพื้นเตียง...ปาร์คชานยอลคนเจ้าเล่ห์!

    “จูบได้ไหม?”

    “มะ ไม่ได้นะ!” ผมเบี่ยงหน้าหลบเขาทันที...ไม่ใช่อะไรนะ แต่ผมรู้ว่าถ้าชานยอลขอจูบ...มันจะไม่ใช่แค่จูบน่ะสิ...

    “แค่จูบเองนะ ทำไมไม่ได้ล่ะ”

    “ไม่นะ เวลาชานยอลขอจูบทีไรชานยอลไม่เคยหยุดแค่จูบซักครั้ง!” ผมยกมือขึ้นปิดหน้าจนหมด ไม่เหลือที่ว่างให้ชานยอลได้หาทางเอาเปรียบผม

    “อะไรกันฉันไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย ขอแค่จูบเอง แบคฮยอนทะลึ่งนะ คิดอะไรอยู่”

    “ปละ เปล่าทะลึ่งนะ!” ผมยกมือที่ปิดหน้าอยู่ออกแล้วตวาดชานยอลไปด้วยความเขินอาย ชานยอลแสยะยิ้มเล็กน้อยราวกับผู้มีชัย

     

    บยอนแบคฮยอนพลาดอีกแล้ว!

     

    “อื้อออออ!” ไม่ทันขาดคำร่างสูงจอมเจ้าเล่ห์ก็ฉวยโอกาสที่ผมเผลอฉกชิงจูบของผมไป...ลิ้นร้อนถูกส่งเข้ามาลิ้มรสความหอมหวานอย่างชำนาญ จุมพิตอ่อนโยนที่แฝงความร้อนแรงค่อยๆ ดูดกลืนความรู้สึกต่อต้านเข้าไปช้าๆ กำปั้นเล็กๆ ที่เคยทุบตีบอกกว้างเพื่อหมายจะให้ร่างสูงหยุดการกระทำบัดนี้กลับกลายเป็นการลูบไล้อกกว้างแล้วเลื่อนขึ้นไปขยำกลุ่มผมสีน้ำตาลเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกอึดอัดที่มี

     

    ปาร์คชานยอลทำให้ผมคลั่ง!

     

    “อื้อ...หยะ หยุดเถอะชานยอล”

    “อีกนิดนะคนดี” กว่าจะรวบรวมเสียงให้เปล่งออกไปได้มันยากนะ ยังมาขอต่ออีกถ้าผมเผลอไผลไปกับรสจูบที่เขามอบให้จะทำยังไง...

    “อ๊ะ!...ชานยอลหยุด!” ผมส่งเสียงร้องห้ามชานยอลด้วยความตกใจ เมื่อผมชานยอลถอนจูบออกแล้วเลื่อนปากไปคลอเคลียที่คอของผม

    “ห้ามตอนนี้ทันหรอแบคฮยอน?”

    !

     

     

    เป็นอย่างนี้ทุกครั้งสินะ! ง้อทีไรลงเอยแบบนี้ทุกที! T__________________T
     

    ตัดฉึบ!
    ฉากหลังม่านต้องหาเอาในเว็บน้า ♥

     



                “พี่ชานยอลนี่เจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลยเถอะ!

    “อะไรหรอจงอิน?”

    “พี่รู้อะไรไหม...มันเป็นแผน!

    “แผน? แผนอะไรหรอ?”

    “พี่ชานยอลบอกว่าช่สงนี้ไม่ได้สวีทกับพี่แบคฮยอนเลยเขาไม่รู้จะทำยังไงดีก็เลยมาปรึกษาผมกับจงอินนี่...”

    “ฮะ! จริงหรอเซฮุน!

    “จริงล้านเปอร์เซ็นนนนนนนนนนนนนนนนนนน~

     

     

    โถ่...แบคฮยอนอาาาาาา...คยองซูขอโทษ คยองซูไม่น่าไปขอร้องให้ฮยองไปง้อพี่ชานยอลเลย (;O;)




    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ปุ้ง! จบแล้ว SF ป่วง! ฟิคเรื่องนี้เป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง

    ทั้งๆที่หมาน้อยตั้งใจแต่งให้ออกมาหวานแหววแท้ๆ

    แต่แต่งไปแต่งมา มันยาก! แต่งหวานๆ มันยาก!

    มันโผล่ไปเป็น NC ได้ไงก็ไม่รู้ T^T

     

    ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์

    ตามไปติชมได้ที่ >> หมาน้อยมาลามิวท์ <<



     

    :)  Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×