คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : :: 6 นอกสถานที่ (100%)
{ 6 }
นอกสถานที่
“วันมะรืนแล้วเหรอ เร็วจัง”ฮีชอลทำเสียงแปลกใจเมื่อมนุษย์สองคนเอาข่าวมาบอกถึงการออกนอกสถานที่อีกครั้งและอีกครั้ง คราวนี้เป็นไปภูเขา ซีวอนพยักหน้าแล้วตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ”แล้วฉันกับแจจุงจะทำยังไงล่ะ อยู่บ้านกันสองคนเหรอ”
“ผมไม่เสี่ยงหรอก กลับมาเดี๋ยวโดนแมวยึดบ้าน”ซีวอนตอบยิ้ม ๆ เรียกสายตาเชือดเฉือนจากแมวก่อกบฎ”ผมว่าจะเอาฮีชอลกับแจจุงไปด้วย อยู่ที่นี่กันสองคนถ้ามีปัญหาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ ก็ให้ไปด้วยกันเลย”สีหน้าจริงจังและเป็นห่วงนั่นทำร้ายระบบหมุนเวียนเลือดของคิมฮีชอลไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แค่ตักข้าวเข้าปากเกือบไม่ลงเท่านั้นเอง
“อื้อ ... ก็โอเค จะได้ไปเที่ยวภูเขา ทุ่งดอกไม้อะไรบ้าง”
“อยู่ที่นี่แล้วเบื่อ!!”เสียงของแจจุงทะลุขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าเบื่อใส่ยุนโฮที่กำลังบ่นจุบจิบเป็นสายยาว ๆ เรื่องอาหารเย็นวันนี้ ถึงว่า ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ เหมือนผึ้งบิน ที่แท้ยุนโฮกำลังแร็ปบ่นแจจุงอยู่นี่เอง”ไอ้หมี หุบปาก!!”
“พี่อีทึกไปมั้ยอ่ะซีวอน”ยุนโฮไม่สนใจแต่หันไปถามเพื่อนสนิทถึงรุ่นพี่ที่ตนเคารพรัก แจจุงเริ่มตากระตุกยิบ ๆ ด้วยความหงุดหงิด คนนั้นแหง คนสวย ๆ ที่ยุนโฮสนิทด้วย โว๊ยย แล้วจะหงุดหงิดทำไมล่ะเนี่ย”เผื่อ ๆ พี่เขาจะพกพวกพีอาร์สวย ๆ ไปด้วย”
“ไปแหล่ะ พี่อีทึกคงจะพาคังอินไปฮันนีมูน”แปลกแฮะ พอแจจุงฟังวรรคนี้แล้วใจเย็นลงด้วย แปลกจัง”แต่คุณกาอินที่มึงชี้ให้ดูวันก่อนน่าจะไปนะ”
“จริงอ่ะ!”ยุนโฮระริกระรี้ขึ้นมาทันควัน แจจุงวางช้อนดังโครมแล้วเดินฉับ ๆ แทบจะโยนจานกระเบื้องใส่อ่างให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ฮีชอลอมยิ้มแล้วดื่มน้ำไปอีกแก้ว เดาออกว่าน้องชายรู้สึกยังไงตอนนี้”เยส!!”
“ดูนั่นดิ่”ซีวอนบุ้ยใบ้ไปทางแจจุงที่หน้าบูดมากถึงมากที่สุด ยุนโฮมองแล้วยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทั้ง ๆ ที่ในใจ..ดีใจ?”หน้าบูดเชียว”
“เสียใจที่ไปที่นู่นไม่มีโอกาสได้โขกสับต่อเสียมากกว่า”ยุนโฮรีบแก้ตัวให้แจจุง ก็จริงนี่นา ไปที่นั่นแล้วคงจะมีกขค.มากมายจนแกล้งเขาไม่ถนัด แมวสองตัวคงจะไปวิ่งเล่นกันในทุ่งหญ้าเสียมากกว่า”มึง จุนซูไปมั้ยวะ”
“กูว่าไป”ซีวอนตอบ”แน่ ๆ อ่ะมึง กูกะมึงคงต้องเตรียมตัวไปซ้ำเติมไอ้ห้อยได้เลย เมียมาคุมถึงถิ่น”
“ของมึงด้วย”หมีป่าเอาบ้าง อยากย้อนกลับไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ผลอะไร ซีวอนยิ้มรับอีกแล้ว แถมยังหน้าชื่นตาบานอีกต่างหาก แหม กูล่ะหมั่นไส้แม่ง”แต่มึงท่าทางจะต้องคุมว่ะ หลุดไปล่ะมึงเอ๊ย หมาคาบไปแดก”
“ไม่มีทาง”แน่นอน ซีวอนมั่นใจเต็มร้อย
เวลาบ่ายสามโมงวันมะรืน คณะทัวร์นำโดยปาร์คยูชอนผู้ยิ่งยงก็มาถึงที่พัก พนักงานระดับค่อนข้างสูงร่วมห้าสิบชีวิตโดนคุณเจ้านายหัวเถิกจับลงคณะทัวร์มาจนหมด สาว ๆ ก็ส่งเสียงดังกันยกใหญ่เพราะตื่นเต้นกับวิวธรรมชาติที่สวยงาม มีบ้างที่เข้ามาลูบหัวลูบหางแจจุงกับฮีชอลเล่น ที่แปลกเหมือนกันก็คืออีทึกเองก็พกแมวมาด้วย แต่มากับน้องชายคืออีซองมิน แจจุงกับฮีชอลมองหน้าแมวนั้นแล้วรู้สึกแปลก ๆนัยน์ตาสีฟ้าข้าง เขียวข้าง แมวตัวสีขาวปลอด ..ท่าทางดูลึกลับอย่างไรพิกลอยู่ แล้วกับอีกตัวสีดำสนิท ..
แล้วมีอีกตัว หมาสีขาวตัวจิ๊ดเดียว พันธุ์มอลทีส หน้าตาน่ารักดีหรอก ..แต่สำหรับแจจุง หมาตัวนี้ท่าทางจะกวนประสาทแน่นอน เซ้นส์มันบอก ตลอดทางแจจุงเลยนั่งคุยกับฮีชอล วิเคราะห์วิจารณ์ไปเรื่อยเปื่อยจนถึงที่พัก
ที่พักคือโรงแรมโซรัคฮันวา ห้องพักจะเหมือนคอนโดหน่อย ๆ ห้องดูธรรมดา แต่วิวสวยมาก ทันทีที่มาถึงซีวอนก็ปล่อยฮีชอลให้เดินเตาะแตะไปดูวิวริมหน้าต่าง ภูเขาเขียวสดทอดตัวยาวไปไกลดูโรแมนติก น่าเที่ยวมาก ๆ แล้วทริปนี้ ..ทริปที่ยูชอนบอกว่าเป็นทริปสัมมนามันอาจจะไม่ใช่อะไรเลย มันเป็นแค่เพราะเจ้าตัวอยากมาเที่ยวเท่านั้นแหล่ะ
“สวยจัง”แจจุงที่เดินมาแปะกระจกร้องบอกฮีชอลแล้วตะกาย ๆ จะออกไปหาอากาศเย็น ๆ ข้างนอก ยุนโฮที่กำลังวางกระเป๋าลงก็เลยเดินมาเปิดประตูให้แล้วลูบหัวแจจุงไปหนึ่งที แมวน้อยหลับตาแล้วสะบัดหางใส่ ทั้งสองตัวเดินออกไปตรงระเบียงแล้วเกาะราวระเบียงไว้พลางชะโงกไปรอบ ๆ อย่างตื่นตา
“สวยเหรอ”คนที่ตามออกมาคือซีวอน ร่างสูงโอบแมวทั้งสองตัวไว้ ฮีชอลเลียแขนล่ำ ๆ ของซีวอนแล้วซุกตัวอย่างมีความสุข แจจุงก็เกาะร่างสูงไว้กันตก อากาศที่นี่เย็นสบายสุด ๆ”อยากออกไปข้างนอกมั้ย”
ฮีชอลพยักหน้าแล้วข่วนเสื้อซีวอนเป็นการเร่ง ร่างสูงลุกขึ้นแล้วยกแมวออกไปทั้งสองตัว ทักทายคนนั้นคนนี้บ้างตามประสา ก่อนที่ซีวอนจะเดินเข้าไปทักร่างบางที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องพักอีกห้องนึง
“พี่อีทึกครับ”ซีวอนแตะบ่าอีกฝ่ายแล้วย่อตัวปล่อยแมวทั้งสองตัวลงกับพื้น อีทึกหันมาแล้วยิ้มหวานให้เป็นการทักทาย”ซองมินล่ะ?”
“รออยู่ จะไปเดินเล่นขึ้นเขาด้วยกัน ซีวอนไปด้วยกันมั้ย?”ร่างบางบอกจุดประสงค์ อยากจะไปปีนเขามานานแล้ว ได้โอกาสเลยขอลองหน่อย ซีวอนคิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองน่าจะเอากล้องไปถ่ายรูป
“ผมไปด้วยดีกว่า ..เดี๋ยวผมฝากแมวไว้ให้หน่อยนะฮะ”ร่างสูงเดินกลับไปเอากล้อง ทิ้งแมวสองตัวไว้กับนางฟ้าหนึ่งคน อีทึกย่อตัวลงลูบหัวลูบหางแมวขนฟูทั้งสองตัว ก่อนที่ประตูห้องจะเปิด ..เด็กหนุ่มร่างเล็กที่เป็นน้องของจองซูก็เดินอุ้มแมวออกมา ตามด้วยหมาอีกหนึ่งตัว ใบหน้าที่ค่อนข้างเรียบเย็นของซองมินก้มลงมองแมวสองตัวบนพื้นแล้วเลิกคิ้วนิด ๆ ประตูห้องแง้มออกมาอีกนิด ตามด้วยแมวสีดำอีกหนึ่งตัว
“ซองมิน ... น่ารักเนอะ”อีทึกชี้ชวนให้เล่นกับแมว ร่างเล็กปล่อยแมวในมือลงพื้นแล้วลงมาลูบหัวเล่น สุนัขอีกตัวก็เดินตามเข้ามาร่วมวง ท่าทางทริปนี้จะเป็นทริปสัตว์จริง ๆ ปาเข้าไปห้าตัวแล้ว”ลัคกี้ ชเวกัง สโนวไวท์ มานี่มา”
อีทึกเรียกอีกสามตัวให้เข้ามาใกล้ แจจุงถอยไปหลบหลังฮีชอลด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ นัยน์ตาสีฟ้าสดจ้องสุนัขสีขาวด้วยท่าทางแปลก ๆ ส่วนฮีชอลเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับแมวสีขาวตัวนั้น ส่วนแมวสีดำอีกหนึ่งตัวที่เรียกว่าสโนวไวท์นั่น ... ไม่ได้สนใจใครเลย
“นี่..”ฮีชอลลองเรียกเบา ๆ แมวที่น่าจะชื่อว่าลัคกี้ผงกหัวแล้วยิ้ม ยิ้มแบบแมว ๆ ที่ดูเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก”คุณเป็น ...”
“จะว่าอย่างงั้นก็ได้”แมวสีขาวตัวนั้นตอบกลับมา สุนัขสีขาว แมวสีดำเดินมาเรียงหน้ากระดานกันเหมือนจะจัดทัพ”ผมคยูฮยอนฮะ”
มีอะไรบางอย่างในรอยยิ้มนั่นทำให้ฮีชอลรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ยื่นมือไปแตะอีกฝ่ายเป็นการทักทาย
“ผม คิมคิบอม”แมวสีดำพูดขึ้นมาเป็นตัวที่สอง ท่าทางนิ่ง ๆ เย็น ๆ น่ากลัวแปลก ๆ
“ชิมชางมินครับ!!”ส่วนหมาตัวสุดท้ายท่าทางกวนประสาทที่สุดก็พูดเสียงนิ่ม ๆ ท่าทางเจ้าเล่ห์หนักกว่าคยูฮยอนอีก แจจุงพยักหน้าให้อย่างหวาด ๆ รู้สึกแปลก ๆ ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีอีกแล้ว
“คิมฮีชอล ..แล้วก็น้องชาย ..คิมแจจุงฮะ”ฮีชอลแนะนำบ้าง อดคิดไม่ได้ว่าทำไมคนชะตากรรมเดียวกับเขามันเยอะจังเลยวะ แต่สามตัวนี้ดูมีอะไรต่างออกไป ..กลิ่นอายที่ได้รับมันไม่ใช่เหมือนเขา แจจุง แล้วก็ฮยอกแจ กลับดูน่าเกรงขามอย่างไรบอกไม่ถูก แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น เจ้าของแมวสองตัวก็เดินมาพอดี ซีวอนเดินแบกกระเป่ากล้องมาแล้วลากยุนโฮที่ทำหน้าอยากนอนมาด้วย
“พี่อีทึก ขนมาทั้งสวนสัตว์เลยป่ะเนี่ย?”ซีวอนแซวเจ้าของสวนสัตว์ คนขนแมวมายิ้มรับแล้วเอ่ยพาดพิงไปถึงใครอีกคนที่นอนอยู่ในห้อง
“ขาดหมีไปอีกตัว นอนอืดอยู่นั่นอ่ะ”
“มีตัวนี้แทน”ซีวอนชี้ไปที่ยุนโฮที่หาวน้ำหูน้ำตาไหล”มันร้องจะนอนแต่ผมลากให้มาช่วยแบกแมวมัน”จิ้มอีกทีไปทางแมวตัวสีขาวขนฟู แจจุงเงยหน้าขึ้นมา อุ้งตีนยกขึ้นค้อนซีวอนเหมือนกับเซ็งที่โดนยัดเยียดให้เป็นแมวของยุนโฮ”ไปกันยังฮะ”
อีทึกพยักหน้า แต่ก่อนที่ขบวนคนสี่ สัตว์อีกห้าจะได้เคลื่อนตัวออกไป เสียงรองเท้าส้นสูงของใครบางคนก็ดังเข้ามาใกล้ ทั้งกลุ่มหันไปมองโดยไม่รู้ตัว ยุนโฮที่กำลังหาวถึงกับชะงักแล้วยืนตัวตรงแด่วอย่างตกใจ ..
นั่นมัน ..คุณกาอิน?
ซีวอนยักไหล่แล้วชำเลืองไปทางฮีชอลกับแจจุง แมวสีขาวทำท่าแปลก ๆ เหมือนยึกยักไปมาอย่างไม่ชอบใจ แจจุงรู้สึกไม่พอใจ เพราะคนที่ยุนโฮเรียกว่ากาอินนั้นสวยจนเขาเสียดายนะ ..หรือว่าหมั่นไส้ยุนโฮนะ ? หญิงสาวที่เดินเข้ามาใหม่ดูดี ผิวขาวมากถึงมากที่สุด นัยน์ตาเรียวรีกับริมฝีปากที่ยิ้มสวยเอามาก ๆ ฮีชอลเดินไปแถว ๆ ซีวอนแล้วนั่งมองหน้าเจ้านายเหมือนรู้แกวกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซีวอนผิวปากวิ้ว
“สวัสดีค่ะคุณยุนโฮ คุณซีวอน คุณอีทึก อ่า...นั่น?”กาอินมองไปทางซองมินที่ยืนนิ่งอยู่อีกฝั่ง ใบหน้าหวานยิ้มให้เล็กน้อยแล้วกลับไปเยือกเย็นเหมือนเดิม อีทึกรีบแนะนำน้องชายแล้วเหล่ไปทางยุนโฮที่ทำหน้าเคลิ้มกับนางในฝันของตัวเอง”โห.. แมวเยอะจังเลยนะคะ”
หมาหนึ่งตัวในนั้นรีบเห่าทวงความเป็นธรรมทันที ชางมินเห่าขึ้นนิดหน่อยเป็นการเรียกร้องความสนใจจากสาวสวยแถบนั้น
“ก็ ... คุณกาอินชอบแมวเหรอครับ”ยุนโฮพยายามชวนคุยทันที กาอินพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วอุ้มฮีชอลขึ้นมาเกาหัวเกาหางเล่น แจจุงมองยุนโฮตาเขม็ง กรงเล็บคม ๆ เริ่มป่ายไปตามผนังดังแกรก ๆ กวนโสตประสาท คยูฮยอนปรายตามองแล้วเมินทางอื่น คิบอมเองก็ไม่ได้สนใจมาตั้งแต่ต้น มีแต่ชางมินที่ท่าทางสนุกสนานเต็มที่”ของผมสองตัวนี้ฮะ”
“ไปซื้อมาจากไหนเหรอคะ น่ารักจัง”ซีวอนมองกาอินเล่นกับฮีชอลแล้วถอนหายใจเฮือก หึงน่ะนิดหน่อย แต่ตอนนี้ขำแจจุงมากกว่า กลายเป็นแมวที่ออกออร่าทะมึนไปเสียแล้ว นั่งขูดผนังอยู่อีกฟาก ดูก็รู้...ว่ารู้สึกยังไง บางทีอาจจะเป็นหมั่นไส้ก็ได้
“พวกผมว่าจะไปเดินขึ้นเขากันน่ะฮะ คุณกาอินจะไปด้วยมั้ย?”อีทึกเอ่ยชวนมาด้วย ไม่หวังอะไรมากมายเพราะผู้หญิงคงไม่ถนัดเรื่องปีนเขา แต่กาอินพยักหน้าให้แล้วยิ้มดีใจ แจจุงก็ยิ่งเพิ่มความเร็วในการขูดผนังเข้าไปอีก เพราะดูจากหน้ายุนโฮมันช่างกระดี๊กระด๊าเสียเหลือเกินจนน่าหมั่นไส้
“ไปค่ะ เดี๋ยวขอไปตามฮโยจินก่อนนะคะ”กาอินวางฮีชอลลงแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามเพื่อนให้มาด้วยกัน ซีวอนดึงฮีชอลเข้ามากอดแล้วชำเลืองมองยุนโฮที่ทำหน้าเคลิ้มอยู่อีกฟาก ในหูก็มีเสียงแกรก ๆ ของแมวข่วนผนังอยู่ด้วย
“ยุนโฮ แมวนายเป็นอะไรน่ะ?”อีทึกทักเมื่อเห็นว่าแจจุงท่าทางแปลก ๆ ชางมินเดินเตาะแตะมาหยุดข้าง ๆ แล้วหอนเสียงเบา
“ฉันหวงง ฉันมาทวงของฉันคืนนน ฉันไม่เคยแย่งของคนอื่นนน~”
“ชางมิน!!”แจจุงแยกเขี้ยวใส่แล้วทำท่าจะตะปบหัวหมา ถึงแม้เพิ่งเจอหน้าแต่ถ้ามันกวนประสาทแบบนี้ก็สมควรจะทำร้ายร่างกาย แต่ชางมินก็สไลด์ตัวไปทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้าง ๆ สองแมวอารมณ์สงบสองตัวนั้น แจจุงสะบัดหน้าใส่ยุนโฮแล้วข่วนผนังต่ออย่างเมามัน ในใจรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกับอิจฉายังไงยังงั้น
“ไม่ต้องไปเดินเขาก็ดีนะ เดี๋ยวจะเหนื่อย”คิบอมส่งเสียงออกมาเป็นคำแรก นัยน์ตาสีเขียวคู่นั่นมองมายังแจจุงแล้วยิ้มแบบแมว ๆ”ปล่อยให้เขาไปมีความสุขกันก็ดี”
“ก็ถูกอยู่”คยูฮยอนเองก็เห็นด้วย แจจุงได้ยินแบบนั้นแล้วยิ่งข่วนจนผนังเริ่มลอกเป็นแผ่น ๆ
“พวกคุณนี่...”ฮีชอลขัดขึ้นมาแล้วส่ายหัว สามตัวนี้มันแสบจริงเว้ย ยั่วอารมณ์แจจุงให้เดือดปุด ๆ ได้ขนาดนี้ถือว่าเทพมาก”แจจุง ผนังลอก”
“ช่างแม่ง!!”แจจุงไม่ใส่ใจเหมือนเดิม
ในที่สุดคณะปีนเขาหกมนุษย์ ห้าสัตว์เลี้ยงก็พร้อมเดินทาง ใครต่อใครที่ผ่านมาเห็นก็ต่างมองอย่างแปลกใจ มีบ้างที่เข้ามาลูบหัวลูบหางเล่น ซีวอนเองก็สนุกกับการถ่ายภาพวิวไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ตัวข้าง ๆ ก็ตาม อากาศที่ไม่หนาวมากพัดต้องหน้าตลอดเวลา ยุนโฮพยายามตีเนียนไปคุยกับกาอินตลอดเวลาในฐานะที่แอบปลื้มมานาน ส่วนซองมินก็อุ้มคยูฮยอนเดินหน้าเฉยไปเรื่อย ๆ
“ตอนกลางคืนมาที่นี่มั้ย?”เมื่อทั้งกลุ่มเดินผ่านสวนน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ กันนั่น แมวขนสั้นตัวสีขาวก็ชวนขึ้นมาด้วยเสียงเรียบ ๆ ฮีชอลที่เดินอยู่บนพื้นก็มองตามไปแล้วพยักหน้า ตอนกลางคืนก็คงต้องหลบออกมาไม่งั้นเดี๋ยวถ้าไปเจอว่าพวกเขาอยูที่ห้องซีวอนแล้วมันจะน่าสงสัย”หลบมาเล่นก็ดี”
“อือ”คิบอมตอบเสียงนิ่ง แล้วก็หยุดกะทันหัน”ฉันว่าฉันกลับดีกว่า ขี้เกียจปีน”
“อ้าว ไม่รอดูเรื่องสนุกเหรอ”ชางมินถามเสียงสงสัย สายตาก็มองไปทางแจจุงที่บ่นอะไรขมุบขมิบออกมาเป็นระยะ ฮีชอลมองร่างของหญิงสาวอีกคนที่เดินข้างซีวอนแล้วถอนหายใจ การพูดคุยนั้น..มันดูคุ้นเคย ปาร์คฮโยจิน เพื่อนของกาอินเป็นคนสวยอีกคนหนึ่ง เธอสองคนนี้เป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัท คยูฮยอนที่อยู่ในอ้อมกอดซองมินหันมามองแล้วกระโดดลงมาเดินข้าง ๆ ฮีชอลที่ดูนิ่ง ๆ ไป
“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
“ก...กะไม่ได้อะไรนี่”ฮีชอลสะดุดเมื่อมีใครมาถามความรู้สึก อันที่จริงมันก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอก เขารู้สึกไม่พอใจนะ ... แต่มันก็ไม่ได้มากขนาดควบคุมไม่ได้ บางที..เขาอาจจะอ่อนไหวให้ซีวอนมากไปหน่อย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองเจ้านายแล้วเมินไปทางอื่น ในใจได้แต่บอกให้ทำใจ ..ในเมื่อซีวอนเป็นคนอัธยาศัยดีอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกหรอกนะ”ทำไมล่ะ ..คุณคยูฮยอน?”
“เปล่า”แมวสีขาวตอบเสียงเรียบเฉยแล้วมองไปทางคู่ยุนโฮกับกาอิน แล้วเบือนมามองแจจุงที่ยังคงพ่นสิ่งที่พัฒนาจากอาการบ่นมาเป็นสาปแช่ง”น้องชายคุณตลกดี”
“ก็ .. แจจุงคงอิจฉา”ฮีชอลแสดงความเห็นออกมาแบบนั้นเพราะอยากมองโลกในแง่ที่ปกติชนไว้ก่อนเท่านั้นเอง”ร่างแมวมันจีบสาวไม่ได้นี่นะ”
“ก็จริง”คยูฮยอนพูดออกมาแค่นั้นแล้วก้มหน้าก้มตาเดินต่อ แต่เดินไปได้อีกซักพักก็ชวนคิบอมหลบหายไปจากคณะเดินทางด้วยเหตุผลสั้น ๆ ว่าขี้เกียจ เหลือแต่ชางมินที่ยังคงอยู่ต่อไปเพื่อสังเกตการณ์อะไรบางอย่างที่เจ้าตัวบอกว่าน่าสนุก ฮีชอลก็เห็นว่าก็ไม่มีอะไร นอกจากเหตุการณ์สุภาพบุรุษหมีช่วยสาวปีนเขา กับซีวอนช่วยฮโยจิน หรืออีกชื่อคือนาร์ชาเดินไปตามระยะทางที่สูงชันของเขาโซรัคซาน อันที่จริงก็มีกระเช้า ..แต่ต้นเรื่องอย่างอีทึกก็บอกว่าอยากเดินเองโดยที่ไมได้คำนึงอายุ
ตลอดทาง ... ฮีชอลก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไป ไม่ได้มีเจ้านายมาคอยอุ้มให้อย่างที่เคย รู้สึกโหวงเหวงพิกลในจิตใจ แต่ฮีชอลก็ไม่กล้ายืนยันว่าสิ่งที่เขารู้สึกจะเป็นอย่างเดียวกับที่เขาคิดไว้ ... ส่วนแจจุงก็เริ่มเหนื่อย เลยกระโดดเกาะหลังยุนโฮให้หมีแบกแมวขึ้นเขา ยุนโฮก็โวยวายนิดหน่อยแต่ยอมให้แจจุงจนได้
....
พอตกกลางคืน พนักงานส่วนใหญ่ก็เดินไปที่ห้องอาหารที่โรงแรมจัดไว้ให้ แต่ฮีชอลกับแจจุงไม่ได้มีสิทธิ์แบบนั้น ทั้งสองคนเลยเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมาแล้วออกไปเดินเร่ร่อนทำเป็นนักเดินทางที่มาคนละทัวร์กัน แต่พอออกไปยังสวนข้างหน้าก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงอีกสามคน ..ท่าทางคุ้นตาจนไม่แปลกใจเลยว่าเป็นใคร
คนแรก น่าจะเป็นแมวสีขาวที่มีตาสองสี คยูฮยอนเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผมสีบลอนด์เหมือนแจจุง ท่าทางเจ้าเล่ห์ ดูนิ่ง ๆ แต่ไม่นิ่งเท่าคิบอม แมวสีดำ ผมสั้นสีเข้มกับใบหน้าที่นิ่งสงบจนดูเยือกเย็น แต่แก้มก็ป่องเสียจนน่าหยิกนั่น ตัดกับคนสุดท้ายโดยสิ้นเชิง ชางมิน คนที่สีผมแปรผกผันกับสีขน ชางมินผมสั้นสีดำเหมือนกัน ท่าทางกวนประสาท แต่ที่ทั้งสามคนนี้มีเหมือนกัน .. ทั้งแจจุงและฮีชอลก็สรุปในใจว่าน่าจะร้ายกาจทั้งสามคน
“แจจุง~”ชางมินที่ท่าทางจะถูกใจคนสวยจอมเชิดเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางดีใจ แต่พอเป็นคนก็ย่อมง่ายแก่การโจมตี แจจุงทุบอั่กเข้าให้ที่กลางหลัง แต่นั่นยังเบาไปสำหรับคนไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างชิมชางมินผู้ยิ่งยง ร่างสูงตีกลับมาเบา ๆ ที่มือแจจุงแต่เรียกเสียงร้องหลงให้ออกมาได้
“ชางมิน!!!”
“เจ็บเหรอ?”ทำสีหน้าเหมือนคนไม่รู้อะไร และบริสุทธิ์ทุกข้อกล่าวหา คิบอมเหลือบตามามองแล้วถอนหายใจ ฮีชอลที่เดินเงียบ ๆ ตามหลังแจจุงก็มาก็หยุดมองคิบอมด้วยสีหน้าที่เหมือนกับรู้จักมาก่อน
“หิวข้าวมั้ย?”คยูฮยอนเดินมาดักหน้าไว้ก่อน”ไมต้องไปสนใจคิบอมมันหรอก เดี๋ยวแฟนมันก็มาหา”
“หา?”ฮีชอลเลิกคิ้ว แต่ไม่ทันจะได้สงสัยว่าใครกันที่เป็นคนทำให้เจ้าชายเย็นชามีความรัก เสียงโหวกเหวกของใครซักคนก็ดังขึ้นพร้อมฝีเท้าที่วิ่งทั่ก ๆ เข้ามาตรงที่พวกเขายืนรอกันอยู่ ร่างผอมบาง ใบหน้าสวยพอ ๆ กับสองพี่น้องตระกูลคิมปรากฎขึ้นตรงหน้า เรียกรอยยิ้มจากคิบอมได้เป็นครั้งแรกในรอบวัน
“กว่าจะลางานมาหานายได้ ..คิดถึงคิบอมจังเลย~”เสียงใส ๆ นั่นว่าแล้วกระโดดกอดเสียเต็มรัก คนแก้มป่องอ้าแขนรับ ภาพบรรยากาศหวาน ๆ ตัดกับแจจุงที่ดูเหมือนจะหาเรื่องชาวบ้านไปทั่วอยู่ข้างหลัง คยูฮยอนถอนหายใจ
“ไปหวานไกล ๆ ก็ดีนะดงแฮ”
“อะไรกัน!!”ดงแฮหันมาทำปากยื่น”ทีตัวเองมีซองมินยังไม่ว่าซักกะคำ!”
“รายนั้นนอนหลับอยู่ในห้องนู่น .. ไม่ชอบออกมาหรอก”คยูฮยอนพาดพิงไปถึงคนที่ฮีชอลคิดว่าเป็นคนเลี้ยง ..แต่มันมากกว่านั้น”นี่ฮีชอล ส่วนคนที่ไล่ถีบชางมินนู่นแจจุง เขาก็เหมือนพวกฉันน่ะ แต่แค่..ไม่ใช่”
รอยยิ้มลึกลับบนใบหน้าหล่อ ๆ ทำให้ดงแฮต้องทำความเข้าใจนิดหนึ่งจนกว่าจะได้รับรู้เรื่องราวเต็ม ๆ ฮีชอลมองคยูฮยอนอย่างงงในคำพูดแปลกประหลาด นัยน์ตาสวยของดงแฮมองขึ้น ๆ ลง ๆ ไปที่ตัวฮีชอล
“ฝีมือนาย .. ว่าแล้ว”ร่างบางพึมพำ”ผมดงแฮฮะ คนปกติดี ... เอ่อ ..เพื่อน --”
“แฟนของคิมคิบอม”นี่แหล่ะตัวขัด ฮีชอลอดขำออกมาไม่ได้เมื่อเห็นคนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ”ไปกินข้าวกัน หิวแล้ว”
“กินที่ไหนล่ะ ... เราไม่เกี่ยวกับบริษัทยุนโฮไม่ใช่เหรอ”ฮีชอลถามขึ้นมาด้วยเสียงสงสัย ส่วนด้านแจจุงกับชางมินนั้น พ่อหนุ่มกวนตีนวิ่งเข้ามาหาตั้งแต่ได้ยินคำชวนไปกินข้าวแล้ว”พวกคุณจะทำยังไงน่ะ?”
“รอดูแล้วกัน”คิบอมตอบออกมาให้แทน แล้วมองไปที่คยูฮยอนอย่างมีความหมาย ร่างสูงขยิบตาแล้วจัดการดีดนิ้วไปหนึ่งที เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับกระแสลมเบาบางที่ผัดผ่านไป ฮีชอลเหลียวมองรอบตัวอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ชางมินพยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วเดินนำทุกคนไปหาอาหารมื้อค่ำกิน ฮีชอลกับแจจุงหันมามองหน้ากัน นัยน์ตาสวยแสดงออกถึงความงุนงงอย่างเห็นได้ชัด
“อีกแล้วนะคยูฮยอน”ดงแฮถอนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ แล้วคว้าแขนคิบอมให้ออกเดินตามกันไป ตอนแรกว่าจะไปเดินสวนน้ำเล่นแต่ก็คงจะไม่ทันเลยว่าจะไปกินอาหารเย็นกันก่อน ฮีชอลกับแจจุงรู้สึกประหม่าแปลก ๆ เมื่อเดินตามหลังสามทหารเสือเข้าไปในงานเลี้ยงรับรองพนักงานของบริษัทยูชอน เพราะตัวเองก็ไม่ใช่แขกรับเชิญ แต่น่าประหลาดใจที่ทุกคนกลับต้อนรับเขาเหมือนกับเขาเป็นพนักงานระดับสูงยังไงอย่างงั้น
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะพี่ฮีชอล”แจจุงยื่นหน้าเข้ามากระซิบถาม คนถูกถามที่ไม่ได้รู้อะไรมากกว่าคนถามก็ได้แต่ส่ายหัวกลับไป ชางมินบินตรงเข้าหาของกินก่อนเป็นอันดับจนน่าสงสัยว่าใครสั่งมันอดอาหารมาสิบห้าปีที่แล้ว คยูฮยอนก็เดินเอื่อย ๆ ไปหาซองมินที่นั่งอยู่กับอีทึกและพวกยุนโฮ คิบอมกับดงแฮก็จัดการยกของอาหารไปนั่งสวีทกันที่อื่น ..ส่วนสองสวยนี่ก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินตามคยูฮยอนไปหาเจ้านายตัวเอง
“ฮีชอล?”ซีวอนที่ยืนถือจานอาหารกลับมาทักขึ้น ร่างบางยิ้มเนือย ๆ กลับไป และรอยยิ้มนั่นยิ่งซีดลงเมื่อเห็นว่าซีวอนตักอาหารมาให้นาร์ชาที่นั่งคุยอยู่กับกาอิน”เข้างานมาได้ไงน่ะ?”
“สงสัยจะวางยาเบื่อคนเฝ้าแหงแซะ โอ๊ยย แจจุง!?!”ยุนโฮที่หาโอกาสกัดเบา ๆ ก็โดนแจจุงหยิกแขนกะทันหันจนต้องแหกปากเสียงหลง เลยรีบสะบัดก้นไป ทำท่าจะชวนคุณกาอินคุยด้วยสีหน้ามีความหวัง แจจุงเห็นแบบนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบ
“หมีวัดคิดจะเด็ดดอกฟ้า”
“อะไรแจจุง!”ยุนโฮทำเสียงตกใจใส่แล้วทำหน้าม่อยลงอย่างน่าหดหู่ แจจุงสะบัดหน้าใส่แล้วเดินไปหากาอิน ก่อนที่จะตีเนียนคุยมันซะเลย ยิ่งเห็นยุนโฮเป็นแบบนี้ยิ่งไม่ชอบใจ
..สงสัยจะไม่อยากให้ไอ้หมีมันหลอกสาวที่ไหน ยิ่งสวยแบบนี้ยิ่งน่าเสียดาย
ฮีชอลที่นั่งเหม่อไปยังอีกฟาก ไม่สนใจซีวอนก็นั่งดูซองมินคุยกับคยูฮยอน เขาเพิ่งเห็นเด็กคนนี้ยิ้มเป็นครั้งแรก แปลกจัง เหมือนกับซองมินเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมให้ทำงานยังไงก็ไม่รู้ คยูฮยอนชะโงกหน้าเข้าไปหาซองมินแล้วหอมแก้มอีกฝ่าย ร่างบางยิ้มน้อย ๆ จนใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตานั่นมีชีวิตขึ้นมา
...ในใจก็รู้สึกอิจฉาอีกแล้ว
ร่างบางส่ายหัวไล่ความรู้สึกนั้นออกไป เป็นทุกทีเวลาเห็นคนมีคนรัก เขาจะอิจฉาและอยากมีบ้าง แต่ก็ได้แต่วาดฝัน คนก่อน ๆ ที่เคยมีมาก็จบไปพร้อมกับระยะเวลาอันสั้น ...มันเป็นแบบนั้นทุกที
“หน้าเศร้านะครับ”พอรู้สึกตัวอีกทีคยูฮยอนก็มานั่งข้าง ๆ เสียแล้ว คนตัวสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่งถึงกับชะงักเมื่อมีใครบางคนที่เขาไม่รู้จักเดินมานั่งข้าง ๆ แมวของเขา”เป็นอะไรน่ะ?”
“คิดถึงตอนเป็นคน”ฮีชอลตอบเลี่ยง ๆ แต่ก็ยิ้มออกมาได้อย่างยากเย็น เขาไม่ชอบให้ตัวเองทำหน้าเศร้าเท่าไหร่หรอก คยูฮยอนหันมามองใบหน้าสวยแล้วยิ้มจาง
“ไม่ใช่ว่าหึงซีวอนเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ อาจจะก็ได้”คนหึงยอมรับออกมาง่าย ๆ”แต่มันไม่ได้โมโหขนาดนั้นนะ บางทีผมแค่อาจจะชินกับที่มีคนคอยดูแลมากไปหน่อยเท่านั้นเอง”
“บางที ..เรื่องในอดีตก็ไม่ต้องยึดติดกับมันมากก็ได้”เสียงทุ้มพูดเรื่อย ๆ เหมือนกับล่วงรู้ความคิดของฮีชอล ร่างบางหันไปมองหน้าอีกฝ่ายก่อนที่จะกระพริบตา ..เมื่อกี้ ทำไมเหมือนรู้สึกว่านัยน์ตาสีดำของคยูฮยอนเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้ากับเขียวล่ะ?
...คยูฮยอนอาจจะไม่ใช่คนธรรมดาสินะ
++++++++++++
สามมักเน่ปรากฏตัว อร๊างงง แมวเยอะ และหมาอีกหนึ่ง - -;
ใครที่ถามมานะว่าแจฮีไม่กลับบ้านเก่า เพราะเค้าล็อกบ้านไว้แล้ว เกี่ยว?
อันที่จริงยุนมันบอกปัดไปน่ะ หมีขี้เกียจ 555
มาแปะอันนี้ก่อน ยังแต่งฟิคไม่เสร็จเลย ฮิ T^T
   credit : SJ Baidu |
วอนกับซอลลี่เดินแบบ ฮ่า ๆ
หน้าชเวนี่สุขใจกันไปไหนนะ แบบว่าเคลิ้ม
ส่วนเจ๊ฮี เข้าใจเล่นนะเรา เห็นน้องซอลเดินกะวอนเลยเอามั่ง 555
มาหกสิบ เหนื่อย ไม่ไหวแล้วว TOT
เพิ่งกลับมาจากงานลุ้น 12+ ที่สยามดิส ฮิ
ได้มาแล้ว ได้มาแล้ว แอร๊ยยย
ไปตั้งแต่ 10โมงครึ่งเพราะไปส่งฟิค เดินเล่นไปมาแล้วก็รอลุ้น ..ชิชะโชะเชะ
ส่งไปห้าใบกับการซื้อ 12+ ที่สามารถใช้ได้ยันลูกไรท์เตอร์
ใครเห็นผู้หญิงสูง ๆ ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทา ผมซอย ๆ ถือถุงใบใหญ่มากกกกบ้าง 55
กรี๊ดแพนโดร่าและออลซังมากกกกก ยืนแหกปากอยู่ตรงข้างหลัง แล้วก็มีลูกโป่งคิตตี้สีชมพูอันใหญ่มากกกกกก
หลักฐานการซื้อและเสื้อพร้อมลายเซ็นพี่ชิ้น
ตอนได้นี่กรี๊ดดดดดด
ห้าใบแถมของพี่อีกหนึ่งนี่ดีจริง ๆ TOT
ความคิดเห็น